Tώρα κάποιοι μπορούν να το βρουν υπερβολικό το άρθρο,αλλα σκεφτείτε το και μόνοι σας.Το υπερβολικό στρες και άγχος ,δεν είναι σύμπτωμα του σημερινού τρόπου ζωής;
Kαι όταν λέω τρόπου ζωής,εννοώ τον ιστό απο νόμους,υποχρεώσεις,συμβιβασμούς,πρέπει, που καθημερινώς πρέπει να προλάβουμε και να πράξουμε για να είμαστε σωστά και άξια μέλη μιας κοινωνίας,η οποία ποτέ δεν νοιάστηκε γι’αυτά,αφου δεν δημιουργήθηκε για να τα βοηθάει στο να εξελίσονται ,αλλα για να την υπηρετούν.
Συνήθως ψάχνουμε στο εξωτερικό περιβάλλον,όλα αυτά που με την μορφή βιολογικών όπλων τύπου ιοί,μεταλλαγμένα,chemtrails,μας σκοτώνουν αργά και σταθερά ,όπως κάποιοι σίγουρα θέλουν,αφου όπως είπε και ο Zbigniew Brzezinski: Παλαιότερα ήταν πιο εύκολα να ελέγξεις 1 εκατ. ανθρώπους παρά στην πραγματικότητα να σκοτώσεις 1 εκατ. ανθρώπους. Σήμερα είναι απέραντα πιο εύκολο να σκοτώσεις 1 εκατ. ανθρώπους παρά να ελέγξεις 1 εκατ ανθρώπους.
Αλλά μήπως είναι καιρός να αρχίσουμε να κοιτάζουμε πως έχουν μεταβληθεί και οι εσωτερικοί μας μηχανισμοί ;
To stress ως νοσογόνος παράγοντας
Aς ξεκινήσουμε με τι είναι ομοιόσταση για να καταλάβουμε κάποια πράγματα.
Ομοιόσταση είναι η αρμονική ισορροπία, σωματική και ψυχική, που έχει ένα ανθρώπινο ον. Νόσος είναι η έλλειψη αυτής της αρμονίας λόγω αδυναμίας του οργανισμού να επαναφέρει την ισορροπία ύστερα από μια «απειλή».
Στον οργανισμό υπάρχουν πολλά ομοιοστατικά συστήματα μεταξύ των οποίων είναι και το Σύστημα του Στρες.
Όσον αφορά το Σύστημα του Στρες, στον οργανισμό μας υπάρχουν τμήματα στον εγκέφαλο και την περιφέρεια, καθώς και ουσίες, οι μεσολαβητές του στρες, που τον βοηθούν να ανταποκριθεί στα στρεσογόνα ερεθίσματα και να επαναφέρει την υγιή ομοιόσταση ή εύσταση. Το σύστημα του στρες παίζει τεράστιο ρόλο στην επιβίωση του ατόμου. Είναι αυτό που επέτρεψε στον άνθρωπο να προσαρμόζεται κάτω από στρεσογόνες επιλεκτικές πιέσεις κατα την εξέλιξη και να αλλάζει γενετικά.(Να εξελίσσεται ,θα προσθέσω εγω.) Οι πιέσεις αυτές ήταν κυρίως η παρατεταμένη έλλειψη τροφής, η αφυδάτωση, οι λοιμώξεις, οι τραυματισμοί, καθώς και η πρόβλεψη των κινήσεων και η αποφευκτική ή επιθετική αντιμετώπιση των εχθρών.
Με λίγα λόγια το στρες λειτουργεί ως αντανακλαστική αντίδραση άμεσης αντιμετώπισης των κινδύνων. Να προετοιμάζει, δηλαδή, ταχύτατα τον οργανισμό είτε να παλέψει με την απειλή ,είτε να τραπεί σε φυγή για να γλιτώσει.
Η άμεση αυτή προετοιμασία επιτυγχάνεται μέσω της διαμεσολάβησης του Αυτόνομου Νευρικού Συστήματος (ΑΝΣ).
Το ΑΝΣ, το οποίο ελέγχει ρυθμιστικά όλα τα συστήματα του οργανισμού, απαρτίζεται από τα δύο υποσυστήματά του: το Συμπαθητικό Νευρικό Σύστημα (ΣΝΣ) και το Παρασυμπαθητικό Νευρικό Σύστημα (ΠΝΣ), τα οποία, έχοντας μια ανταγωνιστική μεταξύ τους σχέση, νευρώνουν όλα τα συστήματα και τα όργανα του σώματος (με ελάχιστες εξαιρέσεις).
Συνοπτικά, η διέγερση του ΣΝΣ αυξάνει τη λειτουργία όλων των συστημάτων του οργανισμού ενώ, ταυτόχρονα, αναστέλλει την λειτουργία του αναπαραγωγικού, του πεπτικού και του ανοσοποιητικού. Το ΠΝΣ ελέγχει την καλή λειτουργία του αναπαραγωγικού, του πεπτικού και του ανοσοποιητικού, ενώ, αντίστοιχα, αναστέλλει όλα τα συστήματα που τελούν υπό τον έλεγχο του ΣΝΣ. Σε γενικές γραμμές, το ΠΝΣ σχετίζεται με τη δημιουργία και αποθήκευση ενεργειακών αποθεμάτων, χαλάρωση και ξεκούραση, ενεργοποίηση ανοσοποιητικών και αναζωογονητικών λειτουργιών κ.α., ενώ το ΣΝΣ με διέγερση, αντιμετώπιση κινδύνων, κατανάλωση ενεργειακών αποθεμάτων κ.α. Κανονικά, το ΣΝΣ ενεργοποιείται μόνο όταν ο οργανισμός κινδυνεύει αλλά, όπως θα δούμε παρακάτω, ο σημερινός τρόπος ζωής εκλύει την ενεργοποίησή του συχνά και παρατεταμένα. Έτσι, με το ΠΝΣ σε αναστολή, παρεμποδίζονται οι σημαντικές του λειτουργίες. (δηλαδή του αναπαραγωγικού, του πεπτικού και του ανοσοποιητικού μας συστήματος ,που όλως τυχαίως είναι τα συστήματα που αντιμετωπίζουν τα περισσότερα προβλήματα στην σήμερον εποχή και που είναι και τα πιο σημαντικά για την επιβίωση και συνέχιση του ανθρώπινου είδους.)
Το σύστημα του στρες είναι ένα σύστημα συναγερμού το οποίο είναι φτιαγμένο για να αντιμετωπίζει οξύ και βραχυπρόθεσμο στρες που διαρκεί ώρες ή, το πολύ, μέρες.
Όταν η κατάσταση στρες αρχίζει και διαρκεί εβδομάδες τότε επηρεάζει και τον εγκέφαλο και το σώμα. Όταν δηλαδή, το στρες μετατρέπεται από οξύ σε χρόνιο, τότε κυρίως γίνεται νοσογόνο. Αυτό το αποκαλούμε Όριο Υποχώρησης, και είναι όρος που δανειζόμαστε από τη Φυσική. Αν πάρει κανείς μια μεταλλική ράβδο και την πιέσει, η ράβδος λυγίζει αλλά όταν αποσύρεται το βάρος η ράβδος επανέρχεται στο κανονικό. Όταν όμως η πίεση είναι τέτοια που μετά την απόσυρση του βάρους η ράβδος δεν επανέρχεται, τότε έχουμε περάσει το Όριο Υποχώρησης. Έτσι και στον οργανισμό υπάρχει ένα όριο όπου από εκεί και πέρα αρχίζουμε να έχουμε βλάβες μη αναστρέψιμες. Το Σημείο Υποχώρησης είναι το σημείο καμπής (tipping point) όπου μπαίνουμε σε δυσομοιόσταση. Ναι μεν μένουμε ζωντανοί αλλά σε μια ισορροπία παθολογική που έχει αρνητικές επιπτώσεις στον οργανισμό.
Ας πάμε τώρα στις συνέπειες του στον οργανισμό μας.
Το σύστημα του στρες είναι σε διαντίδραση με βασικούς ενδοκρινολογικούς άξονες, όπως της αναπαραγωγής, της αύξησης, του μεταβολισμού και του θυρεοειδούς αδένα.
Παράλληλα, το σύστημα του στρες επιδρά στο ανοσοποιητικό και στο γαστρεντερικό.
Το οξύ (ή βραχυπρόθεσμο) και το χρόνιο (ή μακροπρόθεσμο) στρες επιδρούν στο ανοσοποιητικό μας σύστημα. Το οξύ συνήθως ενεργοποιεί παραπάνω το ανοσοποιητικό, ενώ το χρόνιο είναι πιθανότερο να καταβάλει το ανοσοποιητικό μας σύστημα ή να το κάνει να υπολειτουργεί ,παρουσιάζοντας μειωμένη λειτουργία σε ορισμένους δείκτες του ανοσοποιητικού συστήματος, π.χ. μειωμένη δραστηριότητα κυττάρων φυσικών φονέων, μείωση πολλαπλασιασμού λεμφοκυττάρων κ.τ.λ.
Όταν διεγείρεται το Σύστημα του Στρες αυξάνει η έκκριση κορτιζόνης και κατεχολαμινών. Αυτές οι ορμόνες με τη σειρά τους προκαλούν αυξημένη έκκριση γλυκόζης, η οποία προκαλεί υπεργλυκαιμία και αυξημένη έκκριση ινσουλίνης. Η ινσουλίνη μαζί με την κορτιζόλη προκαλούν αύξηση του σπλαχνικού λίπους, αυτό με τη σειρά του κάνει αντίσταση στην ινσουλίνη σε πολλά όργανα όπως οι μύες και το αποτέλεσμα είναι να εμφανίζουμε μεταβολικό σύνδρομο: δυσλιπιδαιμία, υπέρταση, διαβήτη Τύπου 2. Και φυσικά σαν επακόλουθο έχουμε την αθηροσκλήρωση, τη βαθμιαία καταστροφή του καρδιαγγειακού μας συστήματος.
Πηγές
http://www.express.gr/afieroma/healthyo … 30686.php3
http://www.klinikiagiosloukas.gr
/articles_det.asp?article_id=225