Ἔνα μεσονύκτιο, ἐνῶ ἐδέετο περὶ τούτου στὸ Θεό, ξαφνικὰ γεμίζει τὸ κελλί του θεῖο καὶ ούράνιο φῶς καὶ ἐμφανίζεται ἐνώπιον του ὁ Χριστός. Φοροῦσε ἔνδυμα θαυμάσιο καὶ ὑπέρλαμπρο καὶ γύρω του στέκονταν νέοι ὡραιότατοι μὲ λευκὲς στολὲς, βαστάζοντας στὰ χέρια τους σκῆπτρα.
Μόλις εἶδε τὴ θεία αὐτὴ ὁπτασία, ἔμεινε ἐκστατικὸς καὶ ἔπεσε καταγῆς.Τότε ἕνας ἀπὸ τοὺς νέους τὸν ἔπιασε ἀπὸ τὸ χέρι καὶ τὸν ἐσήκωσε λέγοντας: «Ὁ Δεσπότης Χριστὸς Μελέτιε, τί φοβεῖσαι;» Ἐκάλεσάς με καὶ διὰ τοῦτο ἦλθον. Ὁ Ὅσιος ἐφοβήθη πολὺ καὶ ὄχι μόνο δὲν ὁμίλησε, ἀλλ’ οὐδὲ ἐτόλμησε νὰ κοιτάξει τὸν Κύριο κατὰ πρόσωπο.
Καὶ συνέχισε ὁ Κύριος «ὕπαγε εἰς Κωνσταντινούπολιν νὰ κηρύξης τὴν ἀλήθειαν,διότι πολεμεῖται».Καὶ παρευθὺς ὁ Χριστὸς ἀνέβη εἰς τοὺς οὐρανοὺς μαζὶ μὲ τοὺς νέους ἐκείνους.
….
Τὴν περίοδο αὐτή, σὰν ἕνα νέφος γεμᾶτο χαλάζι ποὺ φοβερίζει νὰ κάνει μεγάλα κακά, ἐμφανίστηκε ὁ λατινισμὸς ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Ὁ ἀρχηγὸς τῆς κακίας διάβολος, ὕστερα ἀπὸ πολλοὺς πολέμους, ποὺ ἐσήκωσε ἐναντίον τῆς ποίμνης τοῦ Χριστοῦ, ἐκίνησε καὶ τοῦτον τὸν τελευταῖο πόλεμο, τὴν μεταβολὴ τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως, καὶ αἰχμαλώτισε τὴν πρώτη Ἐκκλησία τῆς Οἰκουμένης, τὴν παλαιὰ Ρώμη. Κατόπιν αὐτοῦ, ὅλες οἱ χριστιανικὲς ἑκκλησίες τοῦ κόσμου θλίβονται γιατὶ στερήθηκαν τὴν Ρώμη, τὴν πρώτη τους ἀδελφή. Θρηνοῦν μαζί τους καὶ οἱ Ἄγγελοι, οἱ φύλακες αὐτῶν τῶν ἐκκλησιῶν, ὁ δὲ κοινὸς ἐχθρός, ὁ διάβολος, χαίρει γιὰ τὴν διαίρεση καὶ τὸν χωρισμὸ τῶν Χριστιανῶν.
…
Διδάσκει δὲ τοῦτο τὸ δόγμα τῶν Λατίνων καὶ ἄλλα πολλὰ κακόδοξα φρονήματα, ἀλλὰ τὸ χείριστο ὅλων, ὅτι τὸ Πνεύμα τὸ Ἄγιο ἐκπορευέται ἐκ τοῦ Πατρὸς καὶ ἐκ τοῦ Υἱοὺ, γι’αὐτὸ στὴ λειτουργία τους ἐκφωνοῦν, Δόξαν ἀναπέμψωμεν τῶ Πατρὶ καὶ τῶ Υἱῶ καὶ τῶ ἐξ ἀμφοῖν ἐκπορευομένῳ Ἁγίῳ Πνεύματι καὶ εἰς τὸ Πιστεύω προσθέτοντες λέγουν «Τὸ ἐκ τοῦ Πατρὸς, Υἱοῦ τε ἐκπορευόμενον.»
Τοῦτο δὲ τὸ νέο δόγμα ἄρχισε μὲν ἐνωρὶς καὶ ἐκυρίευσε τὴν παλαιὰν Ρώμη καὶ τὰ μέρη τῆς Δύσεως , ἔφθασε δὲ καὶ ἕως ἑμᾶς τοὺς Ανατολικούς, κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Μιχαήλ τοῦ καὶ ἀζυμίτου καλουμένου, καὶ κατατυράννησε καὶ κατατυραννεῖ τὴν Ἀνατολικὴ Ἐκκλησία.
Δὲν ἔλειψαν ὄμως καὶ οἱ στρατιώτες Χριστοῦ ὑπὲρ τῆς ἀλήθειας ἀγωνιζόμενοι, ποὺ πολέμησαν τὸ κακόδοξο δόγμα μὲ λόγους πολλοὶ Πατέρες καὶ Θεολόγοι, ἔχοντες ποιμένα καὶ διδάσκαλο τὸν Ἰωσήφ, ὁ ὁποῖος ἐστάθη στύλος τῆς Ὀρθοδοξίας.
Ὄταν ὁ βασιλεὺς Μιχαὴλ, ὁ ἀζυμίτης τὸ 1258 μ.Χ. παρουσίασε τὰ δόγματα τῶν Λατίνων στὴ Μεγάλη Ἐκκλησία,ἐζήτησε νὰ ἑνώσει τὴν Ἀνατολικὴ Ἐκκλησία μὲ τὴν Δυτική.Ἀπεμάκρυνε ὁ ἀσεβὴς τὸν Ὁρθόδοξο Πατριάρχη καὶ διόρισε τὸν ὑπερασπιστὴ τοῦ ψεύδους Ἰωάννη Βέκκο. Τότε ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι ἐφυλακίζοντο καὶ ἐκακοποιοῦντο μὲ ποικίλα βάσανα. Στὴ δύσκολη αὐτὴ ἐποχὴ ὁ ἅγιος Μελέτιος ἀφοῦ συσκέφθηκε περὶ τοῦ θέματος μὲ τὸν θεῖο Γαλακτίωνα, τὸν Ἱερομόναχο καὶ συνασκητή του στὸ Γαλλήσιο Ὄρος, ἄνδρα προκομμένο εἰς τὸν λόγον, εἰς τὴν ἀρετὴν καὶ ἄξιον εὐλαβείας, ἀποφάσισε τὴν μετάβασή τους στὴν Κωνσταντινούπολη.Ἐκεῖ ὅταν ἔφθασαν , παρουσιάσθηκαν στὸν βασιλέα Μιχαήλ, καὶ μὲ θάρρος ὁμολόγησαν, ὅτι αὐτοὶ εἶναι ὑπερασπιστὲς τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ ὅτι δὲν συγκοινωνοὺν μὲ τὴν αἱρεση τοῦ Λατινισμοῦ, ἡ ὁποία καὶ πρὶν γίνει ἡλέγχθη ἀπὸ τοὺς θείους Πατέρες. Δέχονται τὶς Οἰκουμενικὲς Συνόδους, ποὺ ἀναφέρουν στὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως, ὅτι τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο ἐκπορεύεται ἐκ τοῦ Πατρὸς καὶ ἀφορίζουν ἐκείνους, ποὺ θὰ τολμήσουν νὰ κάνουν προσθήκη ἢ ἀφαίρεση ἔστω καὶ τὴν παραμικρὴ σ’αύτὀ.
«Διατὶ λοιπὀν, σὺ βασιλεῦ, παραβλέψας τὰ ἴδια λόγια τοῦ Χριστοῦ, τὰ ὁποῖα λέγει εἰς τὸ ἱερὸ Εὐαγγέλιον καὶ τὰ τῶν Ἀποστόλων του καὶ τὰς μαρτυρίας τῶν θεῖων Πατέρων καὶ τοὺς Ἱεροὺς Κανόνας τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας, παρέδωκας τὸν ἑαυτόν σου εἰς αὐτὴν τὴν πλάνην; Διατὶ πρὸς τούτοις θέλεις νὰ ἀκολουθήσωμεν καὶ ἡμεῖς εὶς αὐτὴν τὴν πλάνην καὶ νὰ ἀθετήσωμεν τὰς Ἀποστολικὰς Παραδόσεις; Ἀδύνατο εἶναι νὰ γίνη τοῦτο καὶ μὴ ἐπιχειρῆς νὰ κινὴς τὰ ἀκίνητα, διότι κάλλιον προτιμῶμεν νὰ ἀπολέσωμεν τὴν ζωήν μας, παρὰ νὰ ἀπολέσωμεν τὴν Ὀρθοδοξία μας».
Ἐπειδὴ τὴν παρρησία τῶν ὁσίων ἐνόμισε ὁ βασιλεὺς ὡς ὕβρι ἐναντίον του, διέταξε καὶ τοὺ φυλάκισαν. Τὴν κακοπάθεια τῆς φυλακῆς καὶ ἄλλες πολλὲς ὑπέμειναν μετὰ χαρᾶς οἱ γενναῖοι ἐκεῖνοι στρατιῶτες τοῦ Χριστοῦ.Ἔπειτα ἀπ’ὀλίγες ἡμέρες ἐπρόσταξε νὰ τοὺς βγάλουν ἀπὸ τὴν φυλακὴ καὶ νὰ τοὺς παρουσιάσουν ἔμπροσθέν του, ἐλπίζοντας ὅτι μετ’ἀπὸ τὶς κακοπάθειες θὰ ἔχουν μεταμεληθεῖ.
…
Καὶ οἱ μὲν ἅγιοι εὑρισκόμενοι σὲ τέτοιες κακουχίες, ἔχαιραν καὶ καθημερινὰ ἐδόξαζαν τὸ Θεό, ὁ δὲ βασιλεὺς εἶχε πολλὴ μανία εἰς τὸ νὰ ἐπιβάλλει τὸν Παπισμό. Δυστυχῶς, ὁ ἀσεβὴς καὶ ἀνάλγητος πολλοὺς παρέσυρε ἄλλους μὲ ἀπειλὲς καὶ παιδεῖες καὶ ἄλλους μὲ ταξίματα καὶ μὲ ὅσα ἄλλα κλέπτεται τὸ δίκαιο καὶ ἡ ἀλήθεια. Πράγματι ἦταν πολλοὶ ἐκεῖνοι οἱ ὁποίοι ἔγιναν φίλοι τοῦ βασιλέως καὶ δέχθηκαν τὸ Λατινισμό. Ὅσους ὀρθοδόξους δὲν ἠδύνατο νὰ φέρει στὴ γνώμη του, τοὺς ἄρπαξε τὰ ὑπάρχοντα, τοὺς ἐξόριζε καὶ τοὺς ἐθανάτωνε. Μὲ τέτοιους τυραννικοὺς τρόπους ἀπαλλάχθηκε ἀπὸ πολλοὺς ποὺ ἀντιδροῦσαν καὶ δὲν δέχονταν τὸν Πάπα.Ἔτσι ἐνόμισε ὁ ἀφελὴς ὅτι τοὺς ἐνίκησε ὅλους.
…
Ἀλλ’οἱ «καλοὶ» ἀρχιερεῖς καὶ μάλιστα ὁ Πατριάρχης( ω δίκη καὶ μακροθυμία Θεοῦ), διαβάλλοντας τοὺς ἁγίους στὸ βασιλέα,μεταχειρίζονται κάθε τρόπο ἢ νὰ καταπείσουν καὶ αὐτοὺς στὸ Λατινισμὸ ἢ νὰ μὴν τοὺς βλέπει ζωντανούς. Λοιπὸν, μετὰ ἀπὸ διαταγὴ τοῦ βασιλέως ἐξῆλθαν οἱ καρτερόψυχοι τῆς φυλακῆς καὶ παρουσιάσθηκαν πάλιν ἐνώπιον του. Μετεχειρίσθηκαν δὲ μεγαλυτέρα καὶ γενναιοτέρα παρρησία τῆς πρώτης γι’αὐτὸ καὶ ὐπέστησαν μεγαλύτερες δοκιμασίες. Διότι παρευθὺς ἐρραβδίσθηκαν ἐπὶ πολλὲς ὥρες, ὥστε τὰ σώματά τους ἔμειναν κατὰ γῆς ὡς ἄψυχα, μόλις ἀνέπνεαν. Ὅταν συνῆλθαν ,τὸν μὲν ἱερὸ Γαλακτίωνα ἔβαλαν στὴν φυλακή, τὸν δὲ θεῖο Μελέτιο ἐκρέμασαν μὲ σχοινὶ σ’ἕνα ξύλο ὑψηλό. Καὶ ω τοῦ θαύματος, αὐθωρεῖ ἐβλάστησε τὸ ξηρὸ ἐκεῖνο ξύλο καὶ ἐσκεπάσθη μἐ φύλλα.
Αὐτὸ τὸ θαῦμα, ὅταν ἄκουσε ὁ βασιλεύς, ἄλλαξε γνώμη καὶ εἰς τὸ ἐξῆς μὲ μεσιτεῖες ἄλλων συνδιελέγετο μὲ τὸν ὅσιο καὶ τὸν παρακαλοῦσε νὰ συγκοινωνήσει στὸ Λατινισμό. Ὁ δὲ ἅγιος περιφρονώντας τὴν παράκληση τοῦ βασιλέως, ἐπέτα ὡς ἀετὸς εἰς τὰ νέφη, κατὰ τὴν παροιμία ἄπιαστος καὶ ἀνίκητος ἐκ πάσης τέχνης καὶ μηχανῆς τῶν ἀνθρώπων.Ἀπορώντας ὁ βασιλεὐς καὶ μὴ γνωρίζοντας τὶ νὰ κάμει, ἐπειδὴ δὲν ἠδύνατο νὰ νικήσει τὴν γνώμη τῶν ἁγίων, διέταξε καὶ ἐτύφλωσαν τὸν Γαλακτίωνα, τοῦ δὲ ἀγίου Μελετίου ἔκοψαν τὴν γλώσσα, γιὰ νὰ μὴν μπορεῖ οὕτε ὁ Γαλακτίων νὰ ἱερουργήσει, οὕτε ὁ Μελέτιος νὰ θεολογεῖ Ὁρθοδόξως. Ἀλλ’ ὅμως δὲν χάρηκε πολὺ ὁ βασιλεὺς ἀπὸ τὰ ἀνδραγαθήματά τουδιότι ὁ μὲν θεῖος Μελέτιος καὶ μετὰ τὴν ἐκκοπὴ τῆς γλώσσας του ἐλάλει καθαρὰ, ὁ δὲ Γαλακτίων τελοῦσε κανονικὰ τὴν ἀναίμακτο θυσία. Με τὴν βοήθεια ὅμως τοῦ Θεοῦ, σὲ λίγο ἔγινε βασιλεὺς τῶν Ρωμαίων ὁ θεοσεβέστατος Ἀνδρόνικος, ὁ ὁποῖος καὶ ἐπανέφερε τὴν εύσέβεια.
Περισσότεροι βίοι αγίων έναντι του Οικουμενισμού εδώ: