Σκότος μέσα μου Κύριε καὶ δὲν βλέπω, ἐγὼ ὁ τυφλός, ὁ καθήμενος ἐν σκότει καί σκιᾷ θανάτου, τὸ φῶς Σου ἀναζητῶ ίνα αναβλέψω.
Πρόστρεχε στον Χριστό, παρακαλώντας Τον δυνατά, επίμονα και ακατάπαυστα, όπως ο τυφλός τότε, στην Ιεριχώ: «Ιησού, υιὲ Δαβίδ, ελέησόν με!». Κι’ Εκείνος, όπως τότε, θα σε ρωτήσει μυστικά: « Τί σοι θέλεις ποιήσω;». Εσύ, ο τυφλός στην ψυχή, θα πεις: «Κύριε, ίνα αναβλέψω». Ο Χριστός, βλέποντας την πίστη σου, τη μετάνοιά σου, τη ζέση της ικεσίας σου, θα σε σπλαχνιστεί και θα σε θεραπεύσει, χαρίζοντας στην ψυχή σου το φως.
Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος
======================
Ἀδελφοί μου! Αὐτὸ τὸ θαῦμα, ὅπως εἶπα, μπορεῖ νὰ γίνῃ καὶ δικό μας θαῦμα. Αὐτὸ τὸ ὑπόδειγμα μᾶς διδάσκει, ὅτι μποροῦμε κ᾿ ἐμεῖς ν᾿ ἀνοίξουμε τὰ μάτια μας.
–«Ν᾿ ἀνοίξουμε τὰ μάτια μας»; Μὰ τί κουβέντα εἶν᾽ αὐτή; Δόξα τῷ Θεῷ ἔχουμε τὰ μάτια μας. Γιατί λές, «ν᾿ ἀνοίξουμε τὰ μάτια μας»;
Ναί, ὅλοι ἔχουμε μάτια. Ἀλλὰ τέτοια μάτια ἔχουν καὶ τὰ ζῷα. Δὲν ἐννοῶ τὰ μάτια αὐτά. Ἐκτὸς ἀπὸ τὰ μάτια αὐτά, τὰ ὑλικά, ὑπάρχουν καὶ ἄλλα μάτια· μάτια νοερά, ψυχικά, οὐράνια, μάτια τῆς πίστεως. Καὶ γι᾿ αὐτὰ τὰ μάτια εἶπε ὁ Χριστός· «Εἰς κρῖμα ἐγὼ εἰς τὸν κόσμον τοῦτον ἦλθον, ἵνα οἱ μὴ βλέποντες βλέπωσι καὶ οἱ βλέποντες τυφλοὶ γένωνται» (Ἰω. 9,39). Ὑπάρχουν ἄνθρωποι ποὺ βλέπουν μὲ τὰ μάτια τους τὰ σωματικά, ἀλλὰ δὲν βλέπουν μὲ τὰ μάτια τους τὰ ψυχικά.
Τυφλὸς ἦταν ὁ ἄνθρωπος τοῦ εὐαγγελίου σήμερα. Ἀλλ᾿ ἐνῷ ἦταν τυφλός, ἐν τούτοις αὐτὸς ἔβλεπε καλύτερα ἀπὸ τοὺς γραμματεῖς καὶ φαρισαίους. Αὐτοὶ ἔβλεπαν μὲ τὰ μάτια τους τὸ Χριστό, ἔβλεπαν τὰ θαύματα ποὺ ἔκανε, ὅλα τὰ ἔβλεπαν, καὶ ὅμως δὲν τὸν πίστευαν. Ἐνῷ ὁ τυφλός, ποὺ δὲν τὸν ἔβλεπε μὲ τὰ μάτια τοῦ σώματος, μπροστὰ στὰ μάτια τῆς ψυχῆς του τὸν ἔβλεπε νὰ λάμπῃ ὁλόκληρος. Πίστευε στὸ Χριστό.
Τί τὸ ὄφελος, ἀγαπητοί μου, νά ᾿χῃς μάτια καὶ νὰ βλέπῃς ὅλα τὰ ὡραῖα τῆς γῆς, ὅταν δὲν ἔχῃς μάτια τῆς ψυχῆς νὰ βλέπῃς τὸ Χριστό; Δυστυχῶς ἡ κακία, ὁ φθόνος, ἡ ὑπερηφάνεια, ὁ ἐγωισμός, τυφλώνουν τὸν ἄνθρωπο καὶ δὲν μπορεῖ νὰ δῇ τὸν πνευματικὸ καὶ ἄυλο κόσμο. Ἔτσι σβήνουν μέσα ἀπὸ τὴν ψυχὴ ὅλα αὐτὰ τὰ ὡραῖα καὶ καταντοῦμε στὸν ὑλισμό. «Φάγωμεν πίωμεν, αὔριον γὰρ ἀποθνῄσκομεν» (Ἠσ. 22,13 = Α΄ Κορ. 15,32). Λέει κάπου ἡ Σοφία Σολομῶντος, ποιό εἶνε τὸ τραγούδι τῶν ὑλιστῶν. Ἀκοῦστε το· «Ἡ ζωή μας εἶνε λίγη» (2,1). Καὶ παρακάτω· Αὐτά σκέφτηκαν τὰ παιδιὰ τοῦ σκότους. «Ταῦτα ἐλογίσαντο, καὶ ἐπλανήθησαν· ἀπετύφλωσε γὰρ αὐτοὺς ἡ κακία αὐτῶν» (ἔ.ἀ. 2,21). Ναί, ἀδελφοί μου. Τυφλὸ κάνει τὸν ἄνθρωπο ἡ ἁμαρτία, τυφλὸ ψυχικῶς.
ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος Καντιώτης