Σχόλιο Σ.Ο.: Με αφορμή τη δεινή οικονομική θέση της Κυπριακής Δημοκρατίας, τα ξένα μέσα ενημέρωσης συνεχίζουν να υποδεικνύουν ενδεχόμενες λύσεις. Το ‘Economist’ συνεχίζει στο ρυθμό που ξεκίνησε εδώ και κάποιους μήνες, προπαγανδίζοντας υπέρ μιας τουρκογενούς λύσης στα προβλήματα της Κύπρου. Ξεχωρίζοντας το φυσικό αέριο και τον τουρισμό ως δύο υποσχόμενες πηγές εσόδων, ο συντάκτης επαναλαμβάνει ότι ο φθηνότερος τρόπος να εξαγάγουμε το φυσικό μας αέριο είναι μέσω ενός τουρκικού αγωγού, κάτι που θα συμβάλει στην «επανένωση». Επίσης, κάνει αναφορά στην απόρριψη του σχεδίου Ανάν και την έκτοτε ενίσχυση της τουρκικής οικονομίας. Το άρθρο ονομάζει την Κυπριακή Δημοκρατία «ελεγχόμενο από τους Ε/κ νότο», ενώ το ψευδοκράτος ως «ελεγχόμενο από τους Τ/κ βορρά».
Επιπρόσθετα, ο αρθρογράφος εκθειάζει τον Νίκο Αναστασιάδη για την υποστήριξη του σχεδίου Ανάν και θεωρεί ότι με τη διπλωματική του ευελιξία θα επιτευχθεί μια λύση στα πλαίσια που τέθηκαν από το συγκεκριμένο σχέδιο. Τέλος, σημειώνει ότι η δύσκολη οικονομική κατάσταση της Δημοκρατίας και τα κοιτάσματα φυσικού αερίου αποτελούν σημαντικό κίνητρο για να ξεκινήσει μια νέα προσπάθεια λύσης του Κυπριακού.
Το ανανικό παρελθόν του Αναστασιάδη δεν μπορεί να αποκρυβεί. Για όσους θεωρούν ότι όσα έγιναν το 2004 είναι μια μακρινή ανάμνηση, οι προσδοκίες των ξένων έρχονται να τους τα θυμίσουν. Γιατί εμείς δεν πρόκειται να ξεχάσουμε την προδοτική στάση του νυν Προέδρου. Όχι άδικα, η ευάλωτη κατάσταση στην οποία μας περιήγαγε η κομματοκρατία θα αποτελέσει ισχυρό άλλοθι στις προσπάθειες για γρήγορο κλείσιμο του Κυπριακού, στη βάση του σχεδίου Ανάν, ήτοι μιας διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας. Θεωρούμε πως η συμμετοχή μας σε συνομιλίες για την επίλυση του Κυπριακού αυτή την περίοδο θα ήταν ό,τι χειρότερο, καθώς εύκολα η ηγεσία μας μπορεί να αποδεκτεί μια καταστροφική λύση (τα γεγονότα του Eurogroup της 15ης Μαρτίου είναι πιο πρόσφατα από το 2004). Καλούμε τους συμπατριώτες μας να είναι σε εγρήγορση, ούτως ώστε να αποτρέψουμε κάθε προσπάθεια (περαιτέρω) ξεπουλήματος του τόπου. Γιατί αν είναι να υπάρξει αντίσταση, αυτή θα προέλθει (ξανά) από τους πολίτες όχι από τους εξωνημένους πολιτικούς.
– – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – –
’The Economist’
“Cyprus: Divided they fall”
27 Απριλίου 2013
CYPRUS, it is said, never misses an opportunity to miss an opportunity. After its euro bail-out, that needs to change, not least for the sake of its battered economy. Cypriots face the grim reality that, thanks mainly to the collapse of much of their financial-services industry, GDP will shrink by 15% this year, another 15% in 2014, and perhaps 5% more in 2015. That is a comparable drop to 1974-75, after a Greek-backed coup followed by a Turkish invasion led to the island’s partition into a Greek-Cypriot-controlled south and a Turkish-Cypriot-controlled north.
It will take years of hardship and painful structural reforms before Cyprus’s GDP returns to anywhere near its level before the bail-out. Unlike the rest of the euro zone’s beleaguered periphery, however, Cyprus has two promising sources of growth waiting to be tapped. One is the recently discovered Aphrodite gasfield in the eastern Mediterranean. The other is its tourism industry, which is underdeveloped and has plenty of scope for foreign investment. The best way for Cyprus to exploit both as fast as possible would be to patch up its 40-year-old division.
Nobody knows just how much gas lies off the coast. The economics and politics of extracting and selling it are tricky. What is clear is that both will be a lot harder without a Cyprus settlement: not just because Turkey and the Turkish-Cypriots are laying claim to the gasfield and want a share of the proceeds, but also because the obvious and cheapest way of exporting the gas would be through a new pipeline to Turkey itself. In short, the gasfield has created a big new incentive for unifying the island.
So should the potential boost to GDP. Most of the large majority of Greek-Cypriots who voted heavily against the last big attempt at unification, the UN’s Annan plan, in 2004 did so because they were about to join the European Union and felt their future bargaining position would be stronger. But many also feared being saddled, like West Germans in 1990, with costly transfers to a poorer north. Yet a relatively strong Turkish economy, combined with the shrinkage in Greek-Cypriot incomes, is fast narrowing the gap. And it is not a zero-sum game: independent studies suggest that the whole island’s GDP might be boosted by three percentage points a year for the five years after a settlement, a gain that translates into around €5,500 ($7,150) for every Cypriot household.
Aphrodite’s elusive prize
In difficult times, that is valuable. The arrival of Nicos Anastasiades as president should also help, as he was one of the only Greek-Cypriot political leaders who voted for the Annan plan. Desultory talks over the past three years have confirmed that the Turkish-Cypriot leader, Dervis Eroglu, is a fierce nationalist who has no love for the Annan plan, even though most Turkish-Cypriots backed it in 2004. But his patron, Turkey, still aspires to join the EU, which it cannot do so long as Cyprus stays divided. If Mr Anastasiades can show enough negotiating flexibility, Mr Eroglu is hardly in a position to reject a new settlement that grows out of the Annan plan.
It is tempting to suggest a ramping up of outside pressure to revive the talks, whether from the EU, from Britain as the former colonial power, or from Greece and Turkey. But just as experience has demonstrated that Cypriots miss opportunities, so it has also shown that they hate being told what to do. Mr Anastasiades and Mr Eroglu have good reasons of their own to go for the prize. A combination of Cyprus’s economic meltdown and the Aphrodite gasfield should be enough to justify a new attempt