Πρώτη Σφραγίς
Ο Λευκός Ίππος
Με το άνοιγμά της το πρώτο από τα ζώα δηλαδή ένα από τα τέσσερα ζώα που είδαμε πιό πάνω στον θρόνο του Θεού και το οποίον ήταν όμοιο με λέοντα και συμβολίζει τον αγγελικό κόσμο φώναξε δυνατά και αυτό για να προσέξη ο Προφήτης και μαζί και ολόκληρη η ανθρωπότης διότι αρχίζουν τώρα μεγάλα καταπληκτικά και κοσμοσωτήρια γεγονότα ν’αποκαλύπτωνται. Αποκ. ΣΤ΄1. Βλέπει ο Ιωάννης να ξεπετάγεται μπροστά του ένα κάτασπρο άλογο, πάνω στο οποίο καθόταν καβαλλάρης με τόξο. Και στον καβαλλάρη βλέπω να του προσφέρεται στέφανος. Ο καβαλλάρης αυτός βγήκε, νικώντας τους εχθρούς και θα τους νικήση οριστικά. «Ερχου» λέγει το ζώο στον καβαλλάρη του πρώτου ίππου. Ελα, του λέγει, προχώρα βγές, είναι καιρός. Είναι η ώρα των μεγάλων αποκαλυπτικών γεγονότων…Οι εικόνες που εκτυλίσσονται ενώπιον του Ιωάννου είναι συμβολικές. Έχουν αλληγορική έννοια. Ο ίππος τί σημαίνει; Ο ίππος είναι ζώο πολεμικό. Τον χρησιμοποιούσαν ανέκαθεν οι άνθρωποι εις τον πόλεμον. Το ιππικόν ήτο το κυριώτερον στρατιωτικό σώμα. Γι’αυτό ο ίππος συμβολίζει πόλεμον και αγώνα. Ποιός όμως είναι ο ιππεύς που διεξάγει τον πόλεμον αυτόν και που ἑξήλθεν νικών και ίνα νικήση»; Είναι ο Ιδιος ο Χριστός, ο Οποίος όταν ήλθε το πλήρωμα του χρόνου, προ δύο χιλιάδων ετών, εξήλθε στον κόσμο για να νικήση τον κοσμοκράτορα του αιώνος τούτου και να ιδρύση την βασιλείαν Του, δηλαδή την Εκκλησίαν δια της οποίας σώζονται οι πιστοί. Διατί ο ίππος αυτός είναι λευκός; Διότι ο πόλεμος του Χριστού θα είναι νικηφόρος. Το λευκόν σημαίνει την νίκην και τον θρίαμβον του Χριστιανισμού, δεδομένου ότι τέτοιος λευκός ίππος εχρησιμοποιείτο παλαιά υπό των νικητών. Είναι λευκός ακόμη διότι η Εκκλησία του Χριστού που κάνει τον αγώνα είναι λευκή, καθαρή και άμωμος. Τέλος συμβολίζει τους λευκούς σκοπούς του Χριστιανικού αγώνος που είναι η σωτηρία της ανθρωπότητος και ξεχωρίζουν με την κρυστάλλινη ειλικρίνεια, την καθαρότητα και λευκότητα των. Δεν είναι οι σκοποί άλλων κινημάτων και πολέμων, που άλλα συνθήματα πετούν και άλλους σκοπούς υπηρετούν. Ο Χριστιανισμός έχει αρχίσει ήδη προ δύο χιλιάδων ετών και θα συνεχίση μέχρι της συντελείας των αιώνων έναν αγώνα ειρηνικό, ευεργετικό, άγιο και καθαρό. Είναι ο ειρηνικός αγώνας του κηρύγματος του Ευαγγελίου δια μέσου των αιώνων. Ο αγώνας των Χριστιανών είναι λευκός, είναι αγώνας που επιβάλλεται με την αγάπη. Νικούν με τον Σταυρόν και το Ευαγγέλιον. «Εξήλθε νικών». Βγήκε δηλαδή όχι για να νικήση μιά συγκεκριμένη φορά, αλλά βγήκε για να νικά και να θριαμβεύη πάντα. Η νίκη αυτή, άρχισε απο τον Γολγοθά. Εκεί έδωσε την κρατερά μάχη με τον Σατανά ο Χριστός, με την ασύγκριτη και κοσμοϊστορική νίκη Του επί του θανάτου και του Αδου, και έκτοτε δεν έπαψε ποτέ να κυριαρχή και να θριαμβεύη στην ανθρωπότητα.
Εις πέντε περίπου εκατομμύρια ανέρχονται οι Χριστιανοί των πρώτων χριστιανικών χρόνων. Ο πόλεμος είναι σκληρός. Ξεσπούν εναντίον τους οι πιό φοβεροί διωγμοί που γνώρισε η ιστορία. Η θύελλα εκείνη της σατανικής ειδωλολατρείας ξεσπάει άγρια και φοβερή εναντίον των Χριστιανών. Εκατομμύρια Χριστιανών σφάζονται, καίγονται, εξοντώνονται και πεθαίνουν με απάνθρωπα βασανιστήρια, αλλά δεν αρνούνται τον Χριστόν. Ο Χριστιανισμός διεξάγει καρτερικά τον άγιο και ειρηνικό αγώνα του Ευαγγελίου και θριαμβεύει. Το αίμα της θυσίας των Χριστιανών μειώνει για λίγο τον αριθμό τους αλλά τελικά πυκνώνει τις τάξεις των πιστών. Κατήλθον προς στιγμήν εις δύο εκατομμύρια, δια να ανέλθουν αμέσως τον τέταρτον αιώνα, με την νίκην του Χριστιανισμού, εις δέκα εκατομμύρια πιστών και να ανέρχωνται συνεχώς και σταθερά. Και στο πέρασμα των αιώνων πολέμησαν σκληρά τον Χριστιανισμό ο Μωαμεθανισμός, ο Κομμουνισμός, ο Σιωνισμός και άλλα πολιτικά κινήματα και αιρετικές δοξασίες. Κινήθηκαν εναντίον του κολοσσοί σκοτεινών δυνάμεων, αλλά τα σχέδιά τους απέτυχαν. Και η αποτυχία των εχθρών του Χριστού θα συνεχίζεται μέχρι της συντελείας των αιώνων διότι ο Χριστός δεν εξήλθεν νικων μίαν μόνον νίκην αλλά και «ίνα νικήση». Ο Χριστός δεν θα κερδίση απλώς μάχες, αλλά θα κερδίση τον πόλεμο. Η τελική νίκη θα είναι του Χριστού!
Ο Χριστιανισμός διαψεύδει συνεχώς τους εχθρούς του, που διαλαλούν με μυρίους τρόπους την καταστροφή και την εξαφάνισί του. Γελοιοποιεί τις σπουδαιοφανείς υλιστικές θεωρίες και τις «προφητικές» προπαγάνδες των εχθρών του. Η πραγματικότης μηδενίζει την σοφία των απίστων διανοουμένων που μιλούν για «εκπνοή του Χριστιανισμού». Ο Βολταίρος σφοδρός πολέμιος του Χριστιανισμού και του Ευαγγελίου, έλεγε ότι σε είκοσι χρόνια θα είχε εκλείψει ο Χριστιανισμός και μόνο στα παλαιοπωλεία θα εύρισκε κανείς το Ευαγγέλιο. Πόσο φοβερά διεψεύσθη! Το Ευαγγέλιο εξαπλώνεται σ’όλη την γή και κυκλοφορεί σε χιλιάδες γλώσσες και εκατομμύρια αντίτυπα. Και το καταπληκτικόν είναι το εξής: Ο Βολταίρος πέθανε με φρικτό τρόπο, ενώ το Ευαγγέλιο μπαίνει σε κάθε σπίτι και σε κάθε οικογένεια. Και αυτό ακόμη το σπίτι του αρνητού και απίστου Βολταίρου είναι σήμερα αποθήκη Ευαγγελίων, Αγίων Γραφών!
Ο στέφανος συμβολίζει την νίκη και την Βασιλεία. Συμβολίζει τον τελικό θρίαμβο της Εκκλησίας του Χριστού. Γιατί αρχίζει με την νικήν της Εκκλησίας; Διά να μας προετοιμάση για την ορθή αντιμετώπισι των επερχομένων δεινών. Γιγαντώνει την πίστι μας με το χαροποιό άγγελμα της νίκης της Εκκλησίας. «Τα βέλη σου ηκονημένα, δυνατέ, λαοί υποκάτω σου πεσούνται» ψάλλει και ο Προφητάναξ Δαβίδ. Πρέπει να τονίσωμε ότι αυτό το χαροποιό και ελπιδοφόρο άγγελμα της νίκης του Χριστού πλημμύριζε τις στρατιές των Μαρτύρων του Χριστιανισμού και θα πλημμυρίζη του διωκομένους πιστούς όλων των αιώνων.
Ας σημειωθή εδώ ότι η νίκη της Εκκλησίας θα είναι η νίκη της Ορθοδοξίας, των πραγματικά γνησίων Χριστιανών. Ο Χριστιανισμός της Δύσεως, ο Παπισμός και ο Προτεσταντισμός είναι αιρέσεις και επομένως αντιστρατεύονται την Μίαν, Αγίαν, Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν. Λογίζονται εχθροί του πρώτου ιππέως της Αποκαλύψεως μέχρις ότου αναγνωρίσουν την πλάνην, τας κακοδοξίας των και επανέλθουν εις την Ορθόδοξον Πίστιν, διότι τώρα παρερμηνεύουν το Ευαγγέλιον και το ορθόν δόγμα.
Δευτέρα Σφραγίς
Ο Πυρρός Ιππος
Αποκ. ΣΤ΄3. Με το άνοιγμα της δευτέρας σφραγίδος, η φωνή του δευτέρου ζώου, δηλαδή του αγγελικού κόσμου καλούσε τον δεύτερο ιππέα να φανερωθή. Και ξεπετάγεται ένας ίππος πυρρός, ένα άλογο ερυθρωπό, κοκκινωπό, μ’έναν ιππέα, που του δόθηκε η εξουσία να αφαιρέση την ειρήνη από τη γη. Διατί παρουσιάζεται πάλι ίππος; Ο ίππος είνα σύμβολο πολεμικό καθ θέλει εξ’αρχής ο Θεός να αποκαλύψη στον Ευαγγελιστή και δι’αυτού σ’όλους τους Χριστιανούς ότι εκτός από τον λευκό πόλεμο των Χριστιανών υπάρχει και ένας άλλος πόλεμος. Ενας πόλεμος αιμοχαρής, αιμοδιψής και αιμοβόρος. Συγκρούσεις βαρβαρικές, για πολέμους αιματηρούς και πολυαιμάκτους. Το αιματόχρωμο άλογο συμβολίζει το αίμα της ανελέητης σφαγής. Ο πόλεμος τούτος είναι παιδί της αμαρτίας του ανθρωπίνου γένους και σύμμαχος του διαβόλου. Ο πόλεμος τούτος θα ξεσπάη ορμητικός και θυελλώδης δια μέσου των αιώνων. Συμβολίζει τη φωτιά και το αίμα, τους ατελεύτητους εσωτερικούς και εξωτερικούς πολέμους της ανθρωπότητος. Οι μεγάλες αυτές πληγές που έπληξαν και θα συνεχίσουν να πλήττουν την ανθρωπότητα μέχρι της συντελείας των αιώνων, θα είναι επακόλουθον της αποστασίας των ανθρώπων. «Εδόθη αυτώ λαβείν την ειρήνην εκ της γής και ίνα αλλήλους σφάξωσι» γράφει ο Ευαγγελιστής. Παραχωρεί ο Θεός στον ιππέα του κόκκινου ίππου δηλαδή εις αιμοχαρείς τυράννους και ασεβείς ηγεμόνας, όργανα του Σατανά, ν’αφαιρέσουν την ειρήνη από την γή. Δεκατρία εκατομμύρια ήσαν οι νεκροί του Πρώτου Π.Π. πενήντα εκατομμύρια έφθαναν οι νεκροί κατά τον Β΄ΠΠ. Εις διακόσια πενήντα πέντε εκατομμύρια ανήλθε ο αριθμός των τραυματιών και των δύο αυτών πολέμων. Πότε όμως και γιατί παραχωρεί ο Θεός ν’αφηνιάζη ο πυρρός ίππος, να σαρώνη δηλαδή ο πόλεμος και η σφαγή την ανθρωπότητα; Οταν οι άνθρωποι με την αμαρτία τους ασεβούν αμετανόητα στο θέλημα του Θεού! Οι πληγές του πολέμου έχουν παιδαγωγικό χαρακτήρα για τους πιστούς. Θέλει να δείξη ο Θεός ότι πίσω από κάθε πόλεμο κρύβεται μιά ατέλειωτη αλυσίδα αμαρτημάτων, ένα πελώριο χάος απιστίας και αδιαφορίας, ένα τρομερό θηρίο αδικίας, κακίας, μίσους, πλεονεξίας και αποστασίας.
Ο ιππέας του κόκκινου ίππου είναι γερά οπλισμένος, για να πετύχη τον σκοπό του. «Εδόθη αυτώ μάχαιρα μεγάλη» λέγει ο Ιωάννης. Η μεγάλη μάχαιρα του αιμοδιψούς καβαλλάρη είχε διαφορετική ισχύ δια μέσου των αιώνων. Ο φονικός οπλισμός του γίνεται συνεχώς καταστρεπτικότερος. Από τα ξίφη και τα λιανοτούφεκα έφθασε στους ιλιγγιώδεις εξοπλισμούς των πυραύλων και των ατομικών βομβών. Ποιός ξέρει τι οπλισμό θα φέρη ο πολεμοχαρής αυτός καβαλλάρης στο μέλλον. Ενα είναι βέβαιο ότι κρατάει το πύρ κα το αίμα. Γιά σκεφθήτε! Με μιά ατελή μικρής ισχύος, ατομική βόμβα που έπεσε στην Χιροσίμα το 1945 βρήκαν τον θάνατο τριακόσιες χιλιάδες άνθρωποι. Ας μη μιλήσουμε για την μάχαιρα του σήμερα και του μέλλοντος. Οι τρομεροί πόλεμοι, για τους οποίους μιλάει συμβολικά η δεύτερη σφραγίδα, δεν προσδιορίζονται χρονικά. Τά γεγονότα αυτά δεν μπορούν να ερευνηθούν. Είναι λάθος, πάντως, η προσπάθεια να θελήση κανείς να συγκεκριμενοποιήση και να θεωρήση τον «πυρρόν» ίππον ως συμβολίζοντα μόνον τον Μωαμεθανισμόν, Κομμουνισμόν ή άλλον ισμόν… Ο ίππος αυτός συμβολίζει τον πόλεμο της κακίας και του αίματος. Ο ιππέας του ίππου θα αλλάζη το όνομά του στο πέρασμα του χρόνου, αλλά ο αρχηγός του θα είναι ο ίδιος ο Σατανάς. Οι πόλεμοι εμφανίζονται και ως γνώρισμα των εσχάτων καιρών όπως βλέπωμε εις το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον. Δεν σημαίνει όμως πως σε κάθε πόλεμο θα πρέπη να εντοπίζωμε και το τέλος του κόσμου, όπως κάθε φορά παραπλανητικά διακηρύττουν οι Ιεχωβάδες.
Ο πόλεμος του φωτός με το σκότος είναι συνεχής κα ακατάπαυστος. Καλούμεθα από θεαταί να γίνωμε μαχηταί. Αν είμαστε σε λανθασμένο στρατόπεδο να αυτομολήσωμε στους αγωνιζομένους με τον λευκό ίππο. Ο πόλεμος και του λευκού και του πυρρού ίππου βρίσκεται εν εξελίξει. Ο δεύτερος θέλει ν’αφανίση τον πρώτο. Εμείς όμως γνωρίζομε εκ των προτέρων τον νικητή. Η νίκη ανήκει στον ιππέα του λευκού ίππου. Ας επιστρατευθούμε κάτω από τον άτρωτο νικητή Χριστό και ας διεξάγωμε την ειρηνική μάχη του. Διότι μόνον έτσι είναι δυνατόν να περιορισθή ο πυρρός ίππος και να αποφεύγεται ο πόλεμος. Η θύελλα, η απειλη, η φοβέρα, η οργή και το μένος του πυρρού ίππου θα έχουν τότε πολύ περιορισμένη ισχύν. Θα συμβή τό του Ησαϊου; «Συγκόψουσι τας μαχαίρας αυτών εις άροτρα, και τας ζιβύνας αυτών εις δρέπανα και ου λήψεται έθνος επ’έθνος μάχαιραν, και ου μή μάθωσιν έτι πολεμείν» (Ης Β΄4). Αφού θα καταργηθή η ανομία, θα παύση ο πόλεμος και τα πολεμικά όπλα θα γίνουν γεωργικά εργαλεία. Είναι ο μόνος τρόπος να επιτευχθή ο πολυσυζητούμενος αφοπλισμός.
Ο Μέλας Ιππος
Τα μεγάλα δεινά που θα πλήξουν την ανθρωπότητα δια μέσου των αιώνων, δεν θα προέρχωνται μόνον από τους τρομερούς και φονικούς πολέμους, αλλά θα είναι αποτέλεσμα και άλλων συμφορών. Η ανθρωπότης θα δοκιμάση πολλές φορές στο πέρασμα του χρόνου την φοβερή μάστιγα του λιμού, την ανυπόφορη πείνα. Η πληγή αυτή του λιμού θα πλήττει την σκληροτράχηλη και αμαρτωλή ανθρωπότητα κατά παραχώρησιν Θεού. Ιδού τί γράφει για την πληγή αυτή συνοπτικά ο Ευαγγελιστής. (Αποκ. ΣΤ΄5). Ο Ευαγγελιστής βλέπει ένα άλογο αγριωπό, κατάμαυρο και επάνω σ’αυτό ένα καβαλάρη που κρατάει στο χέρι του ζυγαριά. Το μαύρο χρώμα του τρίτου ίππου συμβολίζει το πένθος, τον πόνο, την θλίψι, την κατήφεια και τον θάνατον, που θα σπείρη στην γή ο καβαλάρης του. Και ο καβαλάρης του αυτός είναι η πληγή της πείνας του λιμού. Λιγοστεύουν τα τρόφιμα όταν έρχεται ο λιμός. Με την πείνα, μπαίνει δελτίον εις τα τρόφιμα. Δουλεύει τότε η ζυγαριά. Επιβάλλεται η ζυγισμένη διανομή των τροφίμων και τα παίρνουν οι άνθρωποι όλα με δελτίον, και ζυγισμένα σε γραμμάρια. Περί αυτών ομιλεί και η Παλαιά Διαθήκη εις το Λευϊτικόν: «Καί αποδόσωσιν τους άρτους υμών εν σταθμώ, και φάγεσθε και ου μη εμπλησθήτε» (ΚΣΤ΄26). Το ψωμί σας δηλαδή θα σας το δώσουν με το ζύγι, με το δελτίο και δεν θα χορταίνεται. Επίσης εις την Π. Δ. Λέγει (Ιεζεκιήλ Δ΄16). Με μέτρο λοιπόν και φτωχικά θα φάνε το ψωμί στα Ιεροσόλυμα. Το δε νερό θα το πιούνε με μέτρο και τελεία έλλειψι. Με θεία λοιπόν παραχώρησι έρχεται η πληγή της πείνας. Έρχεται ο λιμός στον καιρό του, τότε που πρέπει για να τιμωρήση το ανθρώπινο γένος, για την αμαρτία και να οδηγήση τον κόσμο στην μετάνοια και τον φόβο του Θεού. Οι άνθρωποι λοιπόν με την εξοργιστική τους αποστασία από το θέλημα του Θεού, προκαλούν την οργή Του. Εξέρχεται τότε ο μέλας ίππος, η πείνα, ο θάνατος και το πένθος. Και συνήθως η πληγή της πείνας ακολουθεί τις συμφορές των πολέμων. Έρχεται συνήθως μετά τον κόκκινο ίππο. Τα χρόνια των μεγάλων λιμών υπέφεραν τρομερά οι άνθρωποι. Σε μερικές τρομερές περιστάσεις πείνας και δραματικές στιγμές της ιστορίας υπήρξαν γονείς, που έφαγαν ακόμη και τα παιδιά τους γιά να αντιμετωπίσουν τον ανελέητο λιμό. Τούτο συνέβη όπως αναφέρει ο ιστορικός Ιώσηπος κατά την πολιορκίαν των Ιεροσολύμων υπό του Τίτου. Ενθυμούμεθα και ημείς το πένθος του θανάτου από την πείνα κατά την θλιβερή περίοδο του 1941. Διακόσιες χιλιάδες Έλληνες βρήκαν τότε φοβερό θάνατο από την πείνα.
Η σκηνή της τρίτης σφραγίδος συνεχίζεται. Ο Ιωάννης ακούει κάτι σαν φωνή εν μέσω των τεσσάρων ζώων. Δεν είναι γνωστό πόθεν προέρχεται η φωνή. Ίσως εννοεί την φωνή της συνειδήσεώς μας και τον νόμον του Θεού. Γι’αυτό μάλιστα χρησιμοποιεί και την έκφρασιν «ως φωνήν». Δηλαδή μοιάζει με φωνή αλλά δεν είναι φωνή. Από την φωνή αυτή προσδιορίζεται το βάρος της μερίδος, του δελτίου, όπως συνηθίζεται να λέγεται στην εποχή μας, και είναι όσο μία χοίνιξ, δηλαδή ένα κιλό περίπου σιτάρι. Η τιμή της μερίδος προσδιορίζεται ένα δηνάριο, 25 περίπου προπολεμικές δραχμές. Με άλλα λόγια η χοίνιξ, η μερίδα πείνας, αξίζει όσο ένα εργατικό ημερομίσθιο στά χρόνια του Ευαγγελιστού Ιωάννου. Η μερίδα αυτή, όταν πρόκειται για κριθάρι, που είναι και τροφή των απορωτέρων, είναι πιό πλούσια. Με ένα δηνάριο θα μπορή ο πτωχός να πάρη τριπλάσια μερίδα από ό,τι θα έπαιρνε σε σιτάρι. Με άλλα λόγια στον μεγάλο λιμό με το μεροκάματο του ο άνθρωπος θα μπορή να αγοράζη ένα κιλό σιτάρι ή τρία κιλά κριθάρι για να ζήση αυτός και η οικογένειά του. Το γεγονός ότι το δηνάριον ήταν το ημερομίσθιον του εργάτου κατά την περίοδον δράσεως του Κυρίου επί της γής το βλέπομε και από την Καινήν Διαθήκην. Εκεί σε μιά παραβολή ο Χριστός είπε: (Ματθ. Δ΄2) Και αφού συμφώνησε με τους εργάτας από ένα δηνάριον ως ημερομίσθιον τους έστειλε στο αμπέλι του…Τόση μεγάλη ακρίβεια θα υπάρχη τότε, ώστε θα δουλεύει όλη την ημέρα και με το ημερομίσθιό του δεν θα μπορή να πάρη ούτε ένα κιλό ψωμί.
Η φωνή απευθύνεται και σ’εκείνους που μπορούν να προσφέρουν την βοήθειάν τους την ώρα του λιμού. Τους καλεί με την φωνή του κηρύγματός Του και με την φωνήν της συνειδήσεώς τους, να φροντίσουν για τους πεινασμένους. Σ΄εκείνες τις τρομερές στιγμές που οργιάζει η μαύρη αγορά και η κακία με το αχαλίνωτο πάθος της εγκληματικής πλεονεξίας, καλούνται οι δυνάμενοι Χριστιανοί να μη αποστερήσουν τα απαραίτητα της ζωής στον πλησίον τους. Η πληγή του Θεού είναι δοκιμασία και για σένα. Θα δείξης, αν είσαι πραγματικός Χριστιανός, με τις πράξεις σου. Είναι η ώρα των πλέον κρίσιμων εξετάσεων της ψυχής σου. Δεν είναι επομένως μόνον η έλλειψις των τροφίμων που φέρνει ο εξερχόμενος μέλας ίππος, αλλά και η κακία των ανθρώπων. Στους καιρούς των λιμών παρατηρούνται υπερτιμήσεις, μαύρες αγορές και αποκρύψις των αγαθών. Το 1944 όταν οι Γερμανοί ωδήγησαν τους Εβραίους στο Νταχάου, βρήκαν στα υπόγειά του ζάχαρι αποθηκευμένη από την πρώτη πείνα του 1914! Βρήκαν και στέρνες γεμάτες με λάδι, καίτοι εν τω μεταξύ επέρασε η πείνα του 1917 και η πείνα του 1941 -1942 εξ’αιτίας των οποίων απέθνησκαν οι άνθρωποι. Η αναλγησία στον ανθρώπινο πόνο εκδηλώθηκε και θα εκδηλωθή μέ βάρβαρο τρόπο σε πολλές τέτοιες περιπτώσεις μεγάλων λιμών.
Οι άνθρωποι όμως του Θεού με τα αισθήματα της αγάπης και της καλωσύνης δείχνουν με τον τρόπο τους ότι έχουν ευαίσθητο αυτί στη φωνή της συνειδήσεως, στον Λόγο του Θεού. Πολλοί πιστοί είχαν καθιερώσει τότε για να μετριάσουν τον πόνο των συνανθρώπων τους την «αγία μερίδα». Έμεναν δηλαδή εκείνοι νηστικοί δύο ή τρία βράδυα και εκείνο που θα έτρωγαν οι ίδιοι το έδιδον στους πεινασμένους. Ή έβγαζε η οικογένεια και μιά μερίδα για τους άλλους, την «αγία μερίδα» όπως την ωνόμαζαν. Πολλοί σώθηκαν με τη χριστιανική αυτή αγάπη.
Μερικοί ερμηνευταί, κάτω από τας λέξεις «Και τον έλαιον και τον οίνον μη αδικήσης» βλέπουν και τον άλλον λιμόν τον χειρότερον, τον πνευματικόν. Θα το εννοήσωμεν αυτό από την παραβολήν του καλού Σαμαρείτου. Ο καλός Σαμαρείτης έδεσε τα τραύματα του εμπεσόντος εις τους ληστάς με έλαιον και οίνον. Και αυτά, ως γνωστόν συμβολίζουν τα Μυστήρια της Εκκλησίας, με τα οποία θεραπευόμεθα από τα τραύματα μας τα ψυχικά. Ο επίσκοπος Αρέθας, σπουδαίος ερμηνευτής της Αποκαλύψεως, μας λέγει να μη λείψουν τα πνευματικά μέσα, για να επιστρέψουν οι αποστάται εις τον Θεόν. Η πληγή δεν γίνεται δι’εκδίκησιν, αλλά δια να επιστρέψουν και θεραπευθούν με τα Άγια Μυστήρια της Εκκλησίας και τον Λόγον του Θεού. Αλλοίμονο αν λείψουν αυτά και έλθη ο πνευματικός λιμός. Αυτός είναι χειρότερος του πρώτου. «Ιδού ημέραι έρχονται, λέγει Κύριος και εξαποστελώ λιμόν επί την γήν, ού λιμόν άρτου, ουδέ δίψαν ύδατος, αλλά λιμόν του ακούσαι τον λόγον Κυρίου» (Αμώς Η΄11).
Υπάρχουν τα Μυστήρια και είναι προσιτά και ο λόγος του Θεού πλούσιος. Υπάρχουν περιοδικά και βιβλία Χριστιανικά και εξαπλωμένο είναι το Ευαγγέλιο παντού. Και όμως πεινούν πολλοί, υπάρχει λιμός. Και αυτός οφείλεται εις την αδιαφορίαν των ασεβών και την αδράνειαν των ευσεβών. Πεινούν, διότι ο ευσεβείς τα κρατούν διά τον εαυτόν τους και δεν εργάζονται να διαδώσουν και σ’άλλους τον λόγον του Θεού.
Τετάρτη Σφραγίς
Ο Χλωρός Ιππος
Η πληγή που ακολουθεί τώρα και που απεκαλύφθη με το άνοιγμα της τετάρτης σφραγίδος είναι πιό μεγάλη και καταστρεπτική από τις δύο προηγούμενες. Είναι η φοβερή πληγή των λοιμών, των φοβερών δηλαδή επιδημιών και θανατηφόρων ασθενειών. Αποκ. ΣΤ΄7. Ο Ευαγγελιστής γεμάτος ίλιγγο τρόμου και εκπλήξεως βλέπει μπροστά του να καλπάζη ένας ίππος χλωμός, κίτρινος. Η λέξις «χλωρός» σημαίνει την κιντρινάδα, το χρώμα της αρρώστειας και του θανάτου, το αποτύπωμα του χάρου. Ο καβαλλάρης του αλόγου αυτού είναι συνταρακτικά φοβερός, γιατί το όνομά του είναι «ο θάνατος». Δεν έχει λοιπόν μόνο το χρώμα του θανάτου ο ίππος αλλά και καβαλάρη του τον θάνατο. Βλέπει ο ιερός συγγραφεύς τον θάνατο αλλά βλέπει και πίσω του να τον ακολουθή ο Αδης «Και ο Άδης ηκολούθει μετ’αυτού». Δεν πρόκειται εδώ περί φυσικού θανάτου αλλά πρόκειται για θάνατο που είναι τιμωρία του Θεού. Η εικόνα αυτή της Αποκαλύψεως είναι απερίγραπτα τρομερή. Διότι εδώ βλέπομε τον θάνατο και τον Άδη να συμβαδίζουν. Βλέπομε εδώ τον διπλό θάνατο. Ο ένας είναι ο θάνατος του σώματος που πέφτει με αρρώστεια λοιμική και ο άλλος είναι ο θάνατος ο ψυχικός. Χάνουν την ζωή τους αλλά και την ψυχή τους οι άνθρωποι της αμαρτίας και της αποστασίας. Με παραχώρησι λοιπόν του Θεού εξ’αιτίας της αποστασίας της ανθρωπότητος, θα λαμβάνη εξουσία και δύναμι εξοντώσεως ο καβαλάρης του χλωρού ίππου. Ο θάνατος και ο Αδης θα παίρνουν εξουσία να εξοντώνουν μέγα μέρος των ανθρώπων της γής. Η εξουσία όμως αυτή δεν είναι απόλυτη αλλά περιωρισμένη. «Επί το τέταρτον της γής» γράφει ο Ιωάννης. Επιτρέπει να πληγή μόνον το «τέταρτον της γής» μέρος δηλαδή της ανθρωπότητος και όχι όλον το ανθρώπινο γένος. Και τούτο προς τιμωρίαν των ασεβών και σωφρονισμόν των λοιπών. Μας λέγει εν συνεχεία και τα μέσα με τα οποία θα εκδηλώνεται η καταστροφή και η εξόντωσις «εν ρομφαία και εν λιμώ και εν θανάτω και υπό των θηρίων της γής».
Θα εξοντώνη λοιπόν ο καβαλάρης του χλωρού ίππου με το φονικό μαχαίρι, με το πολεμικό όπλο, με τα διάφορα φονικά μέσα. Όχι μόνο σε περιόδους πολέμου, αλλά και σε χρόνια ειρήνης με τις πολυποίκιλες αντιδικίες των ανθρώπων και τους αλληλοσπαραγμούς τους, διά λόγους τιμής, κληρονομιών, οικονομικών διαφορών, εγωϊσμών κλπ.. Και με λιμό δηλαδή αριθμός ανθρώπων θα πεθαίνη εξ’αιτίας της πείνας. Και η στέρησις των υλικών αγαθών θα είναι αποτέλεσμα παραχωρήσεως του Θεού. Και θα είναι η πείνα τιμωρία των ανθρώπων, εξ’αιτίας της αμαρτίας και της αποστασίας των από τον Θεόν. Ο ιππεύς της τετάρτης σφραγίδος μπορεί να έλθη σαν γενική πληγή, σαν ξέσπασμα γενικού λιμού, αλλά και σαν λιμού που αναφέρεται σε περιπτώσεις ασωτείας. «Πάς μέθυσος –και πορνοκόπος ενδύσεται διερρηγμένα και ρακώδη» λέγει η Γραφή. Εκτός των άλλων μέσων αναφέρονται και τα θηρία, και δι’αυτού ίσως εννοεί ότι οι πολλοί θάνατοι που θα προηγούνται από τις άλλες πληγές, θα αραιώνουν τον πληθυσμό της γής και θα πληθύνωνται τα θηρία, τόσον τα σαρκοβόρα όσον και τα ιοβόλα, οι όφεις, τα οποία θα καθίστανται επικίνδυνα δια την ζωήν των ανθρώπων. Δεν αποκλείεται όμως να εννοή όχι μόνον τα ονομαζόμενα έτσι λόγω μεγέθους αλλά και τα θανατηφόρα μικρόβια που θα προκαλούν δια μέσου των αιώνων πολυαρίθμους θανάτους και μπροστά στα οποία η επιστήμη θα αποδεικνύεται ανίσχυρη. Αυτά τα τρομερά μικρόβια φέρουν τις μεγάλες επιδημίες με τους πολλούς θανάτους. Μιά δε τέτοια επιδημία είναι ικανή και το τέταρτον της γής να αφανίση. Η περίοδος δράσις του ιππέα του χλωρού ίππου αρχίζει από την εποχή του συγγραφέως μέχρι το τέλος του κόσμου και δεν προσδιορίζεται χρονικώς. Ένα είναι σίγουρο ότι οι θάνατοι αυτοί είναι επακόλουθα της αποστασίας των ανθρώπων. Απόδειξις, ότι οι πληττόμενοι είναι αμαρτωλοί και αποστάται του νόμου του Θεού, είναι το γεγονός ότι πίσω από τον ιππέα δηλαδή από τον θάνατο ακολουθεί ο Άδης, δηλαδή η Κόλασις για να καταβροχθίζη τους αποθνήσκοντας.
Ο θάνατος βεβαίως θα πλήξη και μάς. Δεν γνωρίζομεν όμως το πότε και το πώς. Πάντως εάν θα είμεθα προετοιμασμένοι ψυχικά, εάν θα είμεθα τέκνα Θεού και όχι αποστάται, τότε ο Άδης δεν θα έχη σ’εμάς καμμιά εξουσία και ο θάνατος δεν θα είναι πλήγμα αλλά λύτρωσις διότι θα μεταβούμε ἑκ των λυπηρών επί τα θυμηδέστερα», όπου ανάπαυσις και χαρά».
Πέμπτη Σφραγίς
Αι Ψυχαί των Εσφαγμένων
Με την νέα αυτή σκηνή αποκαλύπτεται η τιμητική θέσις στην οποία ευρίσκονται και θα ευρίσκωνται αιωνίως οι μακάριες ψυχές όλων εκείνων που μαρτύρησαν και θα μαρτυρήσουν ως το τέλος του κόσμου για την πίστι τους εις τον Χριστόν. (Αποκ. ΣΤ΄9). «Είδον υποκάτω του Θυσιαστηρίου τας ψυχάς». Είναι οι Μάρτυρες οι πιό τιμημένοι απο τον Θεόν. Διότι δεν είναι μόνον το πλέον ασφαλές αλλά και το πλέον τιμημένον μέρος το άνω Θυσιαστήριον. Διότι δια να μείνουν πιστοί εις τον Χριστόν, επροτίμησαν να περιφρονούνται εις την ζωήν αυτήν και να υφίστανται διωγμούς και εξευτελισμούς. Την εχθρικήν στάσιν των ασεβών εναντίων των εναρέτων αποκαλύπτει η Π. Διαθήκη λέγουσα: «Ενεδρεύσωμεν τον δίκαιον, ότι δύσχρηστος ημίν εστί, και εναντιούται τοις έργοις ημών, και ονειδίζει ημίν αμαρτήματα Νόμου…Εγένετο ημίν εις έλεγχον εννοιών ημών, βαρύς εστίν ημίν και βλεπόμενος, ότι ανόμοιος τοις άλλοις ο βίος αυτού». Με άλλα λόγια: Να στήσωμεν ενέδρα εις τον ενάρετον, δια να τον φονεύσωμεν, διότι δεν είναι του χεριού μας και εναντιουται στα έργα μας και διότι μας ονειδίζει για τα αμαρτήματά μας. Μας γίνεται φωνή ελέγχου σ’αυτά που σκεπτόμαστε. Μας είναι βαρετός και να τον βλέπωμε, διότι η ζωή του είναι αντίθετη με την ζωήν των άλλων.
Το μαρτύριον, όπως ετονίσαμεν είναι το μεγαλύτερο παράσημο που δίδει ο Θεός εις όσους τον αγαπούν. Δεν υπάρχουν προσφιλέστερα πρόσωπα εις τον Θεόν από τους Ομολογητάς και Μάρτυρας. Ο Θεός με το μαρτύριον τους συγχωρεί και τους ξεπλένει όλα τα αμαρτήματα. Και αβάπτιστοι αν ήσαν ακόμη, βαπτίζονται εις το αίμα των. Αυτό είναι το καλύτερο βάπτισμα. Από δήμιοι, από κακούργοι, από διώκται…γίνονται με το μαρτύριο αμέσως Άγιοι. Πόσοι όμως είναι οι Μάρτυρες; Αμέτρητοι! Ένδεκα εκατομμύρια είναι μόνον οι γνωστοί Μάρτυρες των τριών πρώτων χριστιανικών αιώνων. Διαβάζομεν επί παραδείγματι στο Συναξάρι για την μνήμη των δισμυρίων μαρτύρων που έδωσαν όλοι το αίμα τους σε μιά ημέρα! Ολόκληρος πόλις, με είκοσι χιλιάδας Χριστιανούς εκάη και οι κάτοικοί της μαρτύρησαν όλοι. Οι εσφαγμένοι, που είδεν ο Ιωάννης υποκάτω του θυσιαστηρίου δεν είναι μόνον οι μέχρι της εποχής εκείνης μαρτυρήσαντες, διά τον λόγον του Θεού, αλλά νοούνται και όλοι, όσοι θα μαρτυρήσουν μέχρι της συντελείας των αιώνων. Στους εσφαγμένους αυτούς ανήκουν και οι καταδιωκόμενοι παντοιοτρόπως ζηλωταί της πίστεως, υπό των πλάνων αιρετικών. Εις αυτούς κατατάσσονται ακόμη οι διωκόμενοι Χριστιανοί υπό των αθέων Κυβερνήσεων, είτε αυτοί ανήκουν εις τας κατακόμβας της κομμουνιστικής Ρωσίας είτε εις την υλιστικήν λαίλαπα των Δυτικών Κρατών. Το μαρτύριον με διαφόρους μορφάς και μεθόδους θα συνεχίζεται μέσα στην πάλη φωτός και σκότους. Η έντασις άλλοτε θα είναι μικρότερη και άλλοτε μεγαλύτερη.
Αποκ. ΣΤ΄10. Διατί με φωνή μεγάλη έκραξαν; Διότι και η αδικία είναι μεγάλη. Ξεύρετε τι είναι να σε σφάζουν άδικα; Η κραυγή τους δεν είναι από εκδίκησιν, αλλά είναι απορία. «Εως πότε, ο Δεσπότης ο άγιος και ο αληθινός, ου κρίνεις και εκδικείς το αίμα ημών εκ των κατοικούντων επί της γής»; Είναι βαθύς και ζωηρός ο πόθος των μαρτύρων και όλης της στρατευομένης Εκκλησίας, δια τη αποκατάστασιν της ηθικής τάξεως. Το αίμα αυτών δεν είναι το ίδιο με το αίμα των άλλων κατοικούντων επί της γής. Εκείνο είναι αμαρτωλό, ζωώδες και κτηνώδες. Ενώ το αίμα των Μαρτύρων είναι άγιο. Γιατί; 1) Διότι χύνεται δια τον Θεόν και λαμβάνει τριμεγίστην αξίαν. Το αγιάζει η θυσία. Γι’αυτό όταν θα εξετέλουν οι άπιστοι Μάρτυρα, έτρεχαν οι πιστοί να πάρουν λίγο αίμα σε μανδήλια και βαμβάκια. Το θεωρούσαν μεγάλο θησαυρό και σπουδαίο απόκτημα. Και πράγματι είναι, διότι με αυτό εγίνοντο και γίνονται θαύματα. 2) Διότι έχει μέσα και θεϊκό Αίμα, το Αίμα του Χιστού, που κοινωνούμε. Γίνεται ούτως ειπείν, μετάγγισις θεϊκού Αίματος. Σκέψου, αναγνώστα, τί μεγάλη σημασία έχει όταν κοινωνή κανείς των Αχράντων Μυστηρίων.
Αποκ. ΣΤ΄11. Πρώτον εισηκούσθη εμπράκτως η δέησίς των και η πληρωμή από τον Θεόν τους δίδεται με την στολή την λευκή. Δεν είναι πλέον με τα αίματα. Ελευκάνθησαν αυτοί με το αίμα του μαρτυρίου. Οσα αμαρτήματα κι’αν είχαν, συγχωρήθηκαν τώρα και έγιναν ψυχές κατάλευκες, όμορφες, αγγελικες!
Προσοχή όμως! Ένα μόνο αμάρτημα δεν το ξεπλένει ούτε και το αίμα του μαρτυρίου. Αυτό είναι το σχίσμα! Η αίρεσις!. Το λέγει ο ιερός Χρυσόστομος. Και αίμα μαρτυρίου δεν εξαλείφει το αμάρτημα του σχίσματος. Θα έλθη ασφαλώς και η τιμωρία των κατοικούντων επί της γής, των διωκτών των. Πότε; Οταν συμπληρωθή στον Ουρανό ο αριθμός των μαρτύρων. Ακόμη, εάν φαίνεται πως βραδύνει ο Θεός να τιμωρήση, το κάμνει «έως πληρώσωσι και οι σύνδουλοι αυτών και οι αδελφοί αυτών οι μέλλοντες αποκτεννέσθαι και αυτοί». Συνδούλοι δε και αδελφοί είναι το ίδιο. Να εννοήσωμεν, ότι είναι καθήκον μας το μαρτύριον. Μας φαίνεται μεγάλο και δύσκολο πράγμα το Μαρτύριο αλλά μπροστά στην απερίγραπτη ευτυχία της αιωνιότητος, που θα κερδίση με το μαρτύριον του ο πιστός είναι μηδέν. Πρέπει να σημειωθή ότι μεταξύ των συνδούλων και των αδελφών του, που αναμένονται εκεί, είμεθα και ημείς οι σημερινοί, οι αυριανοί, οι Χριστιανοί του μέλλοντος. Και η θέσις η δική μας εκεί θα μείνη λοιπόν κενή; Αλλ’όχι! Πρέπει να προετοιμασθούμε, να καταρτισθούμε και να μαρτυρήσωμεν και ημείς. Ας ενθυμούμεθα και την υπέροχον ευχήν του καθαγιασμού των τιμίων δώρων που λέγει «ώστε γενέσθαι εις βασιλείας Ουρανών πλήρωμα». Μα θα πήτε, δεν έχομεν σήμερον διωγμούς και μαρτύρια. Δε έχομεν ζήλον και δι’αυτό δεν έχομεν διωγούς. Είμεθα άνθρωποι των συμβιβασμών και των υποχωρήσεων. Χριστιανοί χλιαροί, εμετικοί. Πού είναι το Αποστολικόν πνεύμα και ο ιεραποστολικός ζηλος; Πόσοι από μας υπέστησαν ξυλοδαρμούς, διότι επολέμησαν τους αιρετικούς και διέδωσαν το Ευαγγέλιον; Ποιός ύψωσεν φωνήν διαμαρτυρίας για την προσηλυτιστικήν δραστηριότητα των αιρετικών; Ποιός έπιασε την πόρτα τους απ’έξω στις συγκεντρώσεις των για να λέγη: «εδώ είναι αιρετικοί εχθροί του Χριστού. Μη προσέρχεσθε. Μη πλησιάζετε»; Εάν αναπτύξωμεν δραστηριότητα δια την πίστιν και μαρτυρίαν του Χριστού, θα επακολουθήση ασφαλώς αντίδρασις, δίωξις και μαρτύριον. Εξ’αυτών αντιλαμβανόμεθα την αξίαν του μαρτυρίου. Δι’αυτό και εις τα εγκαίνια των ναών απαραιτήτως θα τεθούν λείψανα μαρτύρων. Τα ιερά αντιμήνσια, επί των οποίων τελείται η θεία Λειτουργία, έχουν οστά μαρτύρων. Η Θεία Λειτουργία θα γίνη απαραιτήτως επάνω εις λείψανα μαρτύρων. Η θάλασσα, αναγνώστα, πάντοτε θα αγριεύη και θα είναι τρικυμισμένη και η Εκκλησία του Χριστού πάντοτε θα διώκεται. Μακάριοι όμως και καλότυχοι θά είναι εκείνοι που θα κρατήσουν την πίστιν τους χύνοντας και το αίμα τους δια τον Χριστόν.