Η Λυχνία της Φιλαδελφείας
Η Φιλαδέλφεια είχε κτισθή υπό του βασιλέως της Περγάμου Αττάλου. Ηταν Ελληνικωτάτη και ευρίσκετο νοτιοδυτικά των Σάρδεων. Κατόπιν επί Τιβερίου ωνομάσθηκε Νεοκαισάρεια. Ηταν σχετικά μικρή πόλις. Εν τούτοις ο Επίσκοπός της δούλευε ιεραποστολικά. Γι’ αυτόν τον λόγο ο Κύριος στην αρχή μεταχειρίζεται γιά τίτλους του Παναγίου Ονόματός Του λέξεις που αρμόζουν στην ιεραποστολική ιδιότητα. Αποκ. Γ΄7. Και εν πρώτοις ονομάζεται εδώ ο Κύριος ειδικώς, «Αγιος» για να του υπενθυμίση, ότι αυτό είναι το έργο του Επισκόπου, να κάνη δηλαδή αγίους. Να προετοιμάζη και να κατευθύνη τους ανθρώπους, στο δρόμο της αρετής και της Αγιότητος. Αγιος δε τί σημαίνει; Οχι μόνο, όπως νομίζουν οι πολλοί, θαυματουργός και άνθρωπος του Θεού, αλλά άνθρωπος χωρισμένος εντελώς από την αμαρτία. Αγιος είναι εκείνος, που δεν έχει σχέσιν με την αμαρτία, που είναι γεμάτος αρετές. Ο Χριστός είναι Όμοιος με τον Πατέρα στην αγιότητα. Ουδείς, ουδέ αυτοί οι πολέμιοί Του, αρνούνται την αγιότητα του Χριστού! Οι Ρενάν, Ρουσσώ, Βολταίρος κ.λ.π. αντίχριστοι και πολέμιοι του Χριστού, όταν φθάνουν στην αγιότητά Του, σταματούν και αποκαλύπτονται. Το σύνθημα της ζωής μας πρέπει να είναι τούτο: Να μοιάσωμε του Χριστού και στη σκέψι και στην εργασία και στην αγάπη και στη θυσία. Νά γίνωμε με άλλα λόγια, άγιοί σαν τον Κύριο.
Αυτός είναι ο προορισμός μας. Δυστυχώς όμως οι πολλοί αγνοούν τον προορισμό τους αυτόν. Δεν ξέρουν γιατί ζούν Κανένα προορισμό δεν έχουν στην ζωή τους. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που ζούν ασκόπως και πεθαίνουν στο τέλος, αλλά που πηγαίνουν; Τί κρίμα!
Οι άνθρωποι που γνώρισαν το θέλημα του Θεού, τον Χριστόν και τον προορισμό τους, πρέπει να τραβήξουν και τους άλλους στον δρόμο του Θεού. Αυτό έκαμε άλλωστε και ο Κύριος, όταν ήλθε στη γή (και γιαυτό ήλθε). «Καθώς απέσταλκέ με ο Πατήρ καγώ πέμπω υμάς» είπε προς του Αποστόλους. Οι Επίσκοποι που είναι διάδοχοι των Αποστόλων είναι Απόστολοι!
Διαβάζουμε «Τάδε λέγει ο άγιος, ο αληθινός». Εδώ προσθέτει το αληθινός, διότι την αγιότητα ο Κύριος την έχει εξ Εαυτού. Δεν την πήρε δανεική. Δεν μεταβλήθηκε σε Αγιο. Γεννήθηκε «πρό πάντων των αιώνων Αγιος». Διότι ο Χριστός είναι ο Μεσσίας, για τον Οποίο μιλάει όλη η Παλαιά Διαθήκη. Είναι ο απόγονος του Δαβίδ.
«Ο έχων την κλείν Δαβίδ, ο ανοίγων και ουδείς κλείσει, ο κλείνων και ουδείς ανοίξει». Τα όσα γράφτηκαν στην Παλαιά Διαθήκη ήσαν συνεσκιασμένα και αινιγματώδη. Γιαυτό χρειάζεται κλειδί για να ανοίξη κανείς και να εισέλθη και εννοήση την ουσία των θεοπνεύστων λόγων της. Το κλειδί όμως αυτό είναι ο Χριστός. Χωρίς τον Χριστόν είναι κλειστά και ακατανόητα. Διά του Ι. Χριστού εξηγούνται τα μυστήρια του Ουρανού, του πνευματικού και αοράτου κόσμου. Χωρίς τον Ι.Χριστόν παραμένουν όλα κλειστά, σκοτεινά και άγνωστα. Χωρίς να φωτίση ο Χριστός, δεν μπορεί να έλθη ο άλλος στην Πίστι του Χριστού. Ας κηρύττη ο μεγαλύτερος ιεροκήρυκας, δεν κάμνει τίποτε, αν δεν ανοίξη τήν καρδιά του ακροατηρίου του ο Χριστός. Εις του Φιλίππους, ωμιλούσε ο Απ. Παύλος προς το πλήθος, αλλά μόνον της Λυδίας, της προφυροπώλιδος άνοιξε ο Θεός τον νού και την καρδιά και πίστεψε. «Χωρίς Εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν». (Ιωαν. ΙΕ΄5).
Αποκ. Γ΄8. Φαίνεται οτι ο Επίσκοπος δεν είχε μεγάλη επισκοπική περιφέρεια και δεν εγνώριζε γράμματα πολλά. Δεν είχε πολλές σωματικές και πνευματικές δυνάμεις. Μικρή δύναμι είχε. Αυτήν όμως την δύναμι, που είχε, την διέθετε ολύψυχα και ολόκληρη. Εκανε το καθήκον του και με το παραπάνω. Επομένως ας μή λέγη κανείς, ότι δεν είμαι Μητροπολίτης, Ιεροκήρυξ, Ιερεύς. Δεν ξεύρω γράμματα, και επομένως δεν μπορώ να εργασθώ ιεραποστολικά. Αυτά είναι δικαιολογίες. Εργάσου με όση δύναμι έχεις και ο Θεός ετοιμάζη την αμοιβή σου.
Η Αμοιβή
Αποκ. Γ΄9. Διά τους Ιεραποστολικούς αγώνες του, τους κόπους και τις ταλαιπωρίες τον αμείβει πλουσιοπαρόχως ο Θεός τον Φιλαδελφείας. Ποιές είναι οι αμοιβές; 1) Η αναγνώρισις υπο των εχθρών του. Θα φέρω τους Ιουδαίους που σε πολεμούν, να σε προσκυνήσουν, του λέγει. Διωγμούς πολλούς πέρασε ενώ προσπαθούσε να τους συνεφέρη, να τους σώση. Αυτοί τον κατατρέχανε να τον ξεκάνουν. Αλλά εκείνος έμεινε αλύγιστος. «Και ουκ ηρνήσω το Ονομά Μου». Η ψυχή ζητεί αποκατάστασιν. Ο Θεός λέγει και στον Κύριο «Κάθου εκ δεξιών μου, έως αν θώ τους εχθρούς σου υποπόδιον των ποδών σου» (Εβρ. Α΄13). «Παν γόνυ κάμψη επουρανίων και επιγείων και καταχθονίων και πάσα γλώσσα εξομολογήσηται, ότι Κύριος Ιησούς Χριστός εις δόξαν Θεού Πατρός» (Φιλιπ. Β΄10). 2) Η προστασία Του. Ο Θεός παρέχει στον εργαζόμενο τα έργα Του προστασία εν ώρα πειρασμού και κινδύνου. Αποκ. Γ΄10. «Οφθαλμοί Κυρίου επί δικαίους και ώτα Αυτού εις δέησιν αυτών», λέγει η Γραφή. Τα μάτια του Κυρίου προσέχουν τους εναρέτους και τα αυτιά Του είναι έτοιμα ν’ακούσουν την δέησι, την παράκλησίν τους. Οι εργαζόμενοι για τον αγιασμό και την σωτηρία και των άλλων είναι τα πλέον αξιαγάπητα πρόσωπα του Θεού. Ποιόν αγαπάς και υποστηρίζεις περισσότερο στην ανάγκη του; Εκείνον που δεν σου κάμνει κακό απλώς ή εκείνον που ενδιαφέρεται και κόπτεται για σένα και το σπίτι σου και την εργασία σου; Ασφαλώς τον δεύτερο. 3) Η χορήγησις του στεφάνου. Αποκ. Γ΄11. Εδώ τον παρακινεί και τον τονώνει για να μή χάση τον στέφανον. Του λέγει ότι λίγος καιρός μένει να κουρασθής. Δείξε υπομονή. Θα έλθω γρήγορα. Κράτησε την πίστι και την υπομονή σου, διότι μπορεί σε κανέναν δυνατό πειρασμό και διωγμό σύ μεν να υποστείλης την σημαία και να εμφανισθή άλλος να τον υπομείνη, οπότε θα πάρη εκείνος τον στέφανον, που είναι για σένα. Κάθε ψυχή πλανεμένη έχει άμεση ανάγκη επιστροφής στο Θεό και σωτηρία. Ας γίνωμε λοιπόν κι εμείς «κυνηγοί ψυχών». Και όσον αγριώτερος είναι ο άλλος, τόσο περισσότερο μισθό θα έχωμεν ημείς από τον Θεό. Και αν δεν κατορθώσωμε να τον φέρωμε στα δίχτυα του Χριστού, καίτοι κατεβάλαμε ημείς τις προσπάθειές μας όλες, τον μισθόν από τον Θεόν δεν θα τον χάσωμεν. 4) Θα τον κάμη Στύλον Εκκλησίας. Αποκ Γ΄12. Αυτό σημαίνει μονιμότητα. Μη νομίση κανείς, ότι ο στέφανος του αγωνιστού πιστού θα είναι προσωρινός σαν των επιγείων αθλητών. Οχι! Ο Νικητής στον αγώνα της Πίστεως θα γίνη στύλος στον Ναό του Θεού, ήτοι περίοπτος ακλόνητος, αμετακίνητος ως το στύλος και επομένως δεν θα είναι έξω του οικοδομήματος της Ουρανίου ευτυχίας. Βγαίνει ποτέ ο στύλος του Ναού έξω; Οχι! Αμετάθετος είναι. Ετσι σταθερή, περίλαμπρη και αμετάθετη θέσι θα του δώση ο Θεός στην Εκκλησία. Αυτούς άλλωστε δεν σεβόμεθα όλοι ως αγίους, είτε άνδρες είναι είτε γυναίκες; Εικόνες δεν τους κάνομε; Ποίοι είναι οι περισσότερον τιμώμενοι στην Εκκλησία του Χριστού; Σ’αυτούς στηρίζεται η Εκκλησία.
Τα τρία Ονόματα
Επάνω στους στύλους υπάρχουν και επιγραφές. Ετσι και στο μέτωπο του πνευματικού αυτού στύλου, του νικητού, ή επάνω στην καρδιά του θα γράψη ο Χριστός τρία ονόματα. Αποκ. Γ΄12 α) Το όνομα του Θεού. Θα γράψη επάνω του το Ονομά Του ο Θεός για να είναι αιώνια ιδικός Του. Και ο τσοπάνος οταν δέχεται στο ποίμνιό τους ένα πρόβατο το σημαδεύει για να το γνωρίζη αυτός και οι άλλοι, ότι είναι δικό του. Έτσι κάνει και ο Θεός του βάζει το σήμα της μεγάλης τιμής σαν να πούμε. Τον παραδέχεται ως ιδικόν Του β) Το όνομα της πόλεως του Θεού, της καινής Ιερουσαλήμ. Πρόκειται περί της Εκκλησίας. Ανω Ιερουσαλήμ θα πή πόλις που καταβαίνει εκ του Ουρανού διότι κατάγεται από τον Ουρανό. Είναι τμήμα της Βασιλείας του Ουρανού. Και ο πιστός που αναφέραμε θα είναι της Εκκλησίας. Θα ανήκη στην Εκκλησία, στην οικογένεια του Θεού. Γ) Το Ονομα το καινόν. Ποιό είναι το καινόν όνομα που θα γράψη ο Χριστός στον οπαδό του; Είναι το όνομα ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ. O Χριστός ο Λόγος του Πατρός ενσαρκώθη και έφερε την λύτρωσι με το Αίμα Του. Αυτόν θα τον λυτρώση. Γι’ αυτόν θα δώση λύτρα. Αιχμάλωτος ήτο του Σατανά. Αλλά τον ηγόρασε με το Αίμα Του. «Απελεύθεροι» ελέγοντο οι δούλοι εκείνοι που τους εξηγόραζε ένας και αποκτούσαν την ελευθερίαν τους. «Ο γαρ εν Κυρίω κληθείς δούλος, απελεύθερος Κυρίου εστίν». Πολλοί εδώ στην εγκόσμια ματαιότητα, κόπτονται κυριολεκτικώς για τους αρχηγούς των κομμάτων των. Αγωνίζονται να τους φέρουν ψηφοφόρους σαν κομματάρχες του. Και τούτο γίνεται γιά να έχουν κατόπιν υποστήριξη, αφού αποδείξουν προηγουμένως ότι αυτοί είναι δικοί των. Φέρουν κονκάρδες και εμβλήματα και πολλές φορές χωρίς ελπίδα επιτυχίας. Αλλά και αν επιτύχουν οι αρχηγοί των κομμάτων, τους ξεχνουν αμέσως μετά τη εκλογήν τους. Ομως ο εργάτης του Χριστού που εργάζεται συνεχώς και αδιαλείπτως τον Χριστόν, για να γίνουν και άλλοι οπαδοί Του δεν αδιαφορεί. Δεν ξεχνά. Δεν κοροϊδεύει. Δεν ανατρέπεται. Δεν μπαίνει στη αντιπολίτευσι. Δεν μεταβάλλει τον Νόμο Του. Και σύ που εργάζεσαι υπομονητικά γι’ Αυτόν, θα είσαι παντοτεινά δικός Του. Θα είσαι πολίτης της Ανω Ιερουσαλήμ, της Βασιλείας του Θεού. Εκεί βεβαίως δεν υπάρχει άγχος και αβεβαιότητα, η πόλις του Θεού η καινή Ιερουσαλήμ είναι μόνιμη. Ειναι η πόλις «ής τεχνίτης και δημιουργός ο Θεός». Αντιθέτως οι ισχυροί της γής ασφάλεια και μονημότητα δεν χορηγούν. Κινδυνεύουν διαρκώς και αυτοί οι ίδιοι να ανατραπούν. Ελλείψεις, θλίψις, βάσανα, επιδρομές, κινήματα, σεισμοί, επιδημίες, θάνατοι αλληλοδιαδέχονται.
Αποκ. Γ΄13. Ενας που είχε ευαίσθητο πνευματικό αυτί και ήκουσε «τί το Πνεύμα λέγει ταις Εκκλησίαις» ήταν ο Αγ. Γρηγόριος ο Νεοκαισαρείας ο θαυματουργός. Αυτός ξεκίνησε να σπουδάση νομικά. Καθ’ οδόν όμως άκουσε ένα κήρυγμα του Ωριγένους και άλλαξε πορεία. Εσπούδασε, Θεολογία, ανεδείχθη δε μέγας και θαυματουργός. Εγινε κατόπιν Επίσκοπος της Νεοκαισαρείας δηλαδή της Φιλαδελφείας η οποία εν τω μεταξύ είχε μετονομασθή. Φαίνεται ότι από τους τρομερούς διωγμούς, λιγόστεψαν πολύ οι Χριστιανοί. Λέγουν τέλος, ότι τόσο πολύ εργάσθηκε δια την δόξαν του Θεού ο Γρηγόριος ο Νεοκαισαρείας ο θαυματουργός, ώστε ενώ όταν επήγε εκεί βρήκε μόνο δεκαεφτά Χριστιανούς, όταν απέθανε άφησε μόνο δεκαεφτά ειδωλολάτρες. Ολους τους άλλους τους γύρισε στην Πίστι του Χριστού.
Ας ακούση λοιπόν ο έχων ούς, τί λέει το Πνεύμα στον καθένα μας. Ας εργασθή και αυτό ιεραποστολικά για την δόξα του Χριστού. Ας τρέξη σε περιοδίες. Ας διαδώση ένα βιβλίο, ένα θρησκευτικό περιοδικό, ένα έντυπο ωφέλιμο. Ας οδηγήση στο κήρυγμα τον αδιάφορο, στην εξομολόγηση τον αμετανόητο και στην Εκκλησία τον αλειτούργητο. Πάντως, ό,τι κάμη θα το αναγνωρίση ο Θεός και θα τον αμείψη, όπως τον Φιλαδελφείας.
Η Λυχνία της Λαοδικείας
Η Λαοδικία ήταν Ελληνική πόλις, κτισθείσα υπό του Αντιόχου Β΄. Ηκμαζε σ’αυτήν το εμπόριο, η βιομηχανία και η ιατρική, αλλά παρά την υλική πρόοδο, υστερούσε τρομακτικά σε θρησκευτική ζωή. Η υλική ευμάρεια και τα γράμματα τύφλωσαν την θρησκευτικότητα και νέκρωσαν την πίστι των κατοίκων της. Ο Κύριος την αναφέρει τελευταία στην Αποκάλυψι διότι ήτο και στην αρετή τελευταία. Κύριος υπεύθυνος για το κατάντημά της ήταν ο Επίσκοπός της. Αυτός ο Επίσκοπος δεν παρακολουθούσε τον εαυτόν του την δική του ψυχική κατάσταση επομένως και το ποίμνιό του. Δια τούτο ελέγχεται δριμύτατα απο τον Κύριο.
Αποκαλ. Γ΄14. Ο Κύριος ονομάζει εδώ τον Εαυτό του Αμήν που σημαίνει ο ακριβής, ο τέλειος. Είναι η Αυτοαλήθεια και δεν πλανάται όπως ο δυστυχής εκείνος Επίσκοπος. Ακόμη ονομάζει τον Εαυτό Του «Αρχήν της κτίσεως του Θεού». Οι αιρετικοί Αρειανοί και οι σημερινοί Χιλιασταί (Ιεχωβάδες), που διαστρέφουν και παρερμηνεύουν το χωρίον τούτο, λέγουν, ότι ο Χριστός είναι η Αρχή, η έναρξις, το πρώτο κτίσμα του Θεού. Αλλ’ όχι. Κάνουν Λάθος. Ο Χριστός είναι η δημιουργική αιτία. Ο Χριστός δημιούργησε την κτίσιν. Τω λόγω Κυρίου οι Ουρανοί εστερεώθησαν. Ο Χριστός είναι άκτιστος και άναρχος. «Πάντα δι’ αυτού εγένετο, και χωρίς αυτού εγένετο ουδέ εν ό γέγονεν» (Ιωαν. Α΄3).Πώς είναι κτίσμα ο Χριστός αφού Τον προσκυνούν οι Άγγελοι; «Και προσκυνησάτωσαν αυτώ πάντες οι άγγελοι Θεού» (Εβρ. Α΄6), λέγει η Γραφή. Διότι απαγορεύεται η προσκύνησις των κτισμάτων.
Ο Λαοδικείας δεν έχει αυτογνωσία. Δυστυχώς ο εαυτός μας, μας είναι συνήθως άγνωστος. Είναι ζούγκλα με τα θηρία των παθών και των ελαττωμάτων. Βεβαίως τώρα στον αιώνα των εξερευνήσεων οι άνθρωποι τρέχουν σε εξερευνητικές αποστολές και πηγαίνουν παντού για να εξερευνήσουν το Σύμπαν. Και όμως αγνοεί ο άνθρωπος τον εαυτό του. Ενώ εγνώρισε και το απειροελάχιστο άτομο, και ζή στον αιώνα του ατόμου, εν τούτοις το «άτομό του» του μένει άγνωστο. Οποιος ομως γνωρίζει καλά τον εαυτό του βλέπει μέσα πλήθος κακιών, ελαττωμάτων, αδυναμιών, παραλείψεων, αμαρτιών. Ο Παύλος, οταν πρωτογνώρισε τον εαυτό του με το φώς του Χριστού έλεγε ότι είναι «ο ελάχιστος των Αποστόλων». Κατόπιν όταν επροχώρησε στην γνώσιν έλεγε ότι ήτο ο πρώτος των αμαρτωλών και εις τας δυσμάς του βίου του ωνόμαζε τον εαυτόν του «έκτρωμα». Αί!! Λοιπόν, ημείς είμεθα αγιώτεροι του Παύλου και λέμε ότι δεν έχομε τίποτε και ότι είμεθα εν τάξει;
Ο Επίσκοπος Λαοδικείας είναι ο μόνος που δεν παρουσιάζει έργα. Τον περιζώνουν κίνδυνοι και δεν κινείται. Είναι Στάσιμος. Αποκ. Γ΄15. Κατήντησε ράθυμος. Καλύτερα να ήτο ψυχρός διότι τότε θα έβλεπε την ψυχρότητά του και θα έσπευδε να σωθή. Αμαρτωλός που συναισθάνεται την αμαρτωλότητά του και δεν τολμά να μπή στην Εκκλησία, υπάρχει ελπίς να μετανοήση. Ο άλλος όμως ο χλιαρός, που κάνει ένα σταυρό και μιά προσευχή τυπικά και λέγει ότι δεν έχει τίποτα, αυτός δεν έχει ουδεμία ελπίδα διορθώσεως εφ’ όσον μένει στην χλιαρότητά του. Ευκολώτερον είναι οι αλλόθρησκοι και οι άπιστοι να γυρίσουν στον Χριστό παρά οι χλιαροί Χριστιανοί! Αποκ. Γ΄16. Διά τούτο ο Κύριος τους λέγει την τρομερή φράσι. «Μέλλω σε εμέσαι». Οπως ένα οιονδήποτε χλιαρό ποτό φέρει την διάθεσι του εμέτου, έτσι και οι χλιαροί στην πίστι, προκαλούν την απέχθεια του Θεού. Πώς να σωθούν αφού τους λείπουν οι αρετές της αγάπης προς τον Θεόν και τον πληρίον, της πραότητος, ανεξικακίας, προσευχής, μακρυθυμίας, εκτελέσεως θρησκευτικών καθηκόντων, ταπεινώσεως, συνηνέσεως; Τρομερόν η έλλειψις αυτογνωσίας διότι φέρει και οίησι και υπερηφάνεια, πράγμα που έπαθε ο Λαοδικείας. Δι’αυτό ο Χριστός του λέγει καθαρά: «μέλλω σε εμέσαι». Πρόκειται να σε ξεράσω.
Αποκ. Γ΄17. Εκαυχάτο ο ταλαίπωρος Επίσκοπος ότι ήτο πλούσιος σε αρετές, αυτό φανερώνει η επανάληψις. Ενόμιζεν ότι δεν είχε ανάγκη κανενός, ότι έφθασε εις το άκρον άωτον της τελειότητος και αγιότητος, ότι έφθασε στην κορυφή. Γι’ αυτό του τονίζει ο Κύριος «ουκ οίδας ότι σύ εί ο ταλαίπωρος κ.λ.π.». Διότι ομοιάζει με άνθρωπο που είναι ξαπλωμένος επάνω σε κιβώτια από οβίδες και μπαρούτι και αυτός καπνίζει αρειμανίως. Δεν γνωρίζει ο δυστυχής τί καταστροφή κρύπτεται κάτω του! Ο Θεός «υπερηφάνοις αντιτάσσεται, ταπεινοίς δε δίδωσι Χάριν» λέγει η Γραφή, και όχι απλώς δεν τον βοηθεί αλλά είναι αντίπαλός του. Πώς να τον βοηθήση ο Θεός αφού εκείνος νομίζει ότι είναι εν τάξει και δεν έχει ανάγκη ουδενός; Αφού δεν ζητεί την βοήθειά Του;
Νά τί τον συμβουλεύει ο Κύριος: 1) ν’αποκτήση πνευματικούς θησαυρούς για την ψυχική του φτώχεια. «Αγοράσαι παρ’ Εμού», δηλαδή την ιδικήν Μου αρετήν ν’αποκτήσης και όχι την ιδικήν σου όπως την φαντάζεσαι, την κάλπικη. Ας τ’ακούσουν αυτά οι Μασώνοι και όλοι οι αιρετικοί που ισχυρίζονται ότι έχουν αρετές. Χωρίς Χριστόν αρετή πραγματική και σωτηρία δεν υπάρχει. Η αρετή αποκτάται όχι με την χλιαρότητα, αλλά με θλίψεις, με αγώνα και κόπο. Το χρυσάφι παίρνει αξία αφού περάση πρώτα από την φωτιά. Θα ταπεινωθείς λοιπόν, θα ψηθής, θ’αγωνισθής στήθος προς στήθος με τον εαυτό σου και την αμαρτία. Λέγει ο Μ. Βασίλειος: «Τις καθεύδων έστηκε τρόπαιον». Ποιός πήρε βραβείο δρόμου χωρίς να τρέξη ή αριστείον χωρίς να ιδρώση ή στέφανο χωρίς να κοπιάση; Δεν θα σου την δώσω (την αρετή), του λέγει, αλλά θα την αγοράσης από Εμέ. Μέ τί; Με αγώνες, με κόπους, με συντριβή και προσευχή. 2) ν’αποκήσης την αγιότητα. Αποκ. Γ΄19. Θα αγοράσης ενδύματα λευκά του λέγει. Δηλαδή την αρετή της αγιότητος και της ηθικής καθαρότητος. Ο Θεός τον οιηματία και τον υπερήφανο τον ταπεινώνει. Επιτρέπει να πέση σε ηθικά παραπτώματα ώστε να συναισθανθή την πτωχεία του και να ταπεινωθή. Μία μητέρα όταν παίρνη επάνω της και καυχάται για τα καλά της κορίτσια και κατακρίνει τους πάντας και τα πάντα παραχωρεί ο Θεός να παρεκτραπή και «ακουσθή» το κορίτσι της. Τότε βουλώνει το στόμα της και ταπεινώνεται. 3) Να φωτισθή με τον φωτισμό του Ευαγγελίου. Αποκ. Γ΄18. « Και κολλύριον», ίνα εγχρίση τους οφθαλμούς σου ίνα βλέπης». Η εικόνα είναι παρμένη από την Ιατρική. Το κολλύριον είναι φάρμακο για να βλέπωμε και το μετεχειρίζοντο από την αρχαίαν εποχή. Τι εννοεί όμως με το κολλύριον; Εννοεί ότι μόνος του ο Λαοδικείας ήτο ανίκανος να ιδή την αθλιότητά του. Του συνιστά λοιπόν το κολλύριο και εννοεί τον φωτισμόν της αληθείας. Εννοεί το Ευαγγέλιον! Πράγματι, το Ευαγγέλιο είναι καθρέπτης της ψυχής. Οπως στον καθρέπτη βλέπομε τον εαυτό μας, τις μουντζούρες του προσώπου μας, τις λέρες των ρούχων μας και τις καθαρίζουμε, έτσι βλέπομε και στην Αγία Γραφή τον εαυτό μας, την ηθική μας κατάστασι και διορθωνόμαστε. Στην Αγία Γραφή περιγράφεται ο βίος και οι αρετές τόσων Αγίων προσώπων. Οπως μέσα στο σκοτάδι για να βαδίσωμε, χρειαζόμαστε φώς, έτσι χρησιμεύει και στην παρούσα ζωή το Ευαγγέλιο. Ο Λόγος Σου Λύχνος τοις ποσί μου και φώς ταις τρίβοις μου λέγει η Γραφή.
Φύσικά αυτά δεν εγράφησαν μόνον δια τον Επίσκοπο της Λαοδικείας, αλλά και διά κάθε χλιαρό και αναιμικό Χριστιανό. Διότι τέτοιοι χλιαροί δυστυχώς υπάρχουν πάρα πολλοί κατά την διαδρομήν των αιώνων. Εις δε την σημερινή εποχή υπερεπλεόνασαν. Είμεθα εκατοντάδες εκατομμύρια Χριστιανοί, αλλά πόσοι είναι οι φλογεροί, οι ζεστοί, που μάχονται και αγωνίζονται και ομολογούν την πίστιν τους παντού. Αλλά και πόσοι ζούν με χλιαρότητα, με ραθυμία, με συμβιβασμούς και υποχωρήσεις! Σύ αγαπητέ αναγνώστα σε ποιά κατηγορία ανήκεις; Στους ψυχρούς, στους ζεστούς ή τους χλιαρούς;
Ο Χριστός στο τέλος όλων των επιστολών αυτών που έστειλε στις επτά Εκκλησίες απευθύνεται με μεγάλη και συγκινητική αγάπη και τρυφερότητα προς κάθε ψυχή. Παραμερίζεται ο Κριτής και ομιλεί τώρα ο Ύψιστος Φίλος. Αποκ. Γ΄19. Οποιον αγαπώ τον ελέγχω και τον τιμωρώ. Δεν το κάνω από εκδίκησιν, αλλά από αγάπη, εφ’ όσον δεν υπάρχει άλλος τρόπος να σωθή. Αποκ. Γ΄19 Ο Κύριος οταν ήλθε στον κόσμο, καλούσε τους ανθρώπους εις μετάνοιαν. Και τώρα, αλλά και μέχρι της συντελείας των αιώνων, συνεχίζει να απευθύνη την ίδια πρόσκλησι ο Ίδιος απ’ ευθείας ή δια της Εκκλησίας. Χωρίς μετάνοια και ζήλο δεν σώζεται κανείς. Λέγει δε «ζήλευε» και όχι «ζήλωσον» μιά φορά δηλαδή. Αλλά να προσπαθής και να δείχνεις ζήλο συνεχώς διότι «η Βασιλεία των Ουρανών, βιάζεται και βιασταί αρπάζουσιν αυτήν».
Αποκ. Γ΄20. Στέκω λέγει ο Χριστός έξω από την πόρτα της καρδιάς σου. «Ιδού έστηκα επί την θύραν και κρούω..». Δεν λέγει έκρουσα άπαξ ή δίς, αλλά κρούω συνεχώς, μήπως ανοίξης. Πώς κρούει ο Κύριος; 1) Με τον λόγον του Ευαγγελίου. Τα λόγια του Ευαγγελίου που περιέχουν τον λόγον του Θεού, είναι μία κρούσις Αυτού του Χριστού. Και η ανάγνωσις του βιβλίου αυτού είναι μία κρούσις του Χριστού. 2) Με το κήρυγμα. Κρούει τις θύρες των ψυχών μας με τους λόγους των κηρύκων και διδασκάλων, με τις συμβουλές γνωστών και αγνώστων, φίλων, συγγενών και ευσεβών Χριστιανών. Οταν σε παρακινούν αυτοί, πίσω τους να βλέπης τον Χριστόν. 3) Με τας ευεργεσίας. Ζητείς κάτι και σου το δίδει. Κινδυνεύεις και φωνάζεις σαν τον Πέτρο «Κύριε σώσόν με», και σε σώζει. Δεν έχεις δουλειά και ο Θεός τα οικονομεί θαυματουργικά. Κινδυνεύει το παιδί και οι γιατροί το ξεγράφουν. Ο Θεός όμως το σώζει από το στόμα του χάρου. Ολες αυτές τις ευεργεσίες τις κάμνει για να μας φιλοτιμήση να Του ανοίξωμε την καρδιά μας. Και αν δεν ακούσωμε με αυτά τα μέσα μα δεν Του ανοίξωμε, μεταχειρίζεται και ισχυρότερα μέσα. 4) Με τας θλίψεις. Κρούει! Κτυπάς μιά πόρτα να ειδοποιήσης ότι άναψε πυρκαϊά. Δεν ακούει ο ένοικος, διότι είναι βαρήκοος ή κοιμάται βαρειά, τι θα κάμης; Θα σταματήσης; Κάθε άλλο. Θα κτυπήσης δυνατώτερα το κουδούνι, θα πάρης και ράβδον. Το ίδιο κάνει και ο Χριστός. Ο χοίρος κοιτάζει πάντοτε προς τα κάτω. Για να κοιτάξη όμως τον ουρανό, θα τον αναποδογυρίσης και θα τον βάλης με την ράχη κάτω. Και τον άνθρωπο που κοιτάζει μόνο κάτω, τα γήϊνα, τον ξαπλώνει ο Θεός στο κρεββάτι του πόνου και τότε κοιτάζει ψηλά, τον Ουρανό.
Γιατί κρούει; Κρούει διότι θέλει να Του ανοίξωμε να μπή να κατοικήση μέσα στην καρδιά μας. Το λέγει, «Υιέ δός Μοι την καρδίαν». Μα όλα δεν Του ανήκουν αφού Αυτός μας έπλασε; Ναί. Μας έδωσε την καρδίαν αλλά μας έκαμε και αυτεξουσίους. Μας αφήνει να αποφασίσωμε ελευθέρως. Κάθηται κοντά μας, αλλά δεν επεμβαίνει σ’ό,τι και αν συμβαίνη, εάν δεν τον καλέσωμε. Κάθηται και κρούει την θύρα μας. Ποιός; ο Απειρος Θεός! Αποκ. Γ΄20. Αυτός που ωμίλησε με τόσην δριμύτητα προηγουμένως προς τον χλιαρόν, τώρα του δείχνει αγάπη και τρυφερότητα. Εγώ ο Κύριος του Σύμπαντος, ο Παντοκράτωρ Κριτής του θα συμφάγω μαζί του και αυτός μαζί μου! Λέγει. Και όταν λέγη «θα δειπνήση» εννοεί το Μέγα Δείπνον της Βασιλείας του Θεού. Διά το Μέγα εκείνο Δείπνο η πρόσκλησις γίνεται τώρα και πρέπει να την δεχθή ο άνθρωπος και να προετοιμασθή για την μεγάλη εκείνη χαρά. Ολη η παρούσα ζωή είναι ετοιμασία δια το παντοτεινό εκείνο Δείπνο. Αλλά και εδώ δεν μένει άγευστος ο ανοίγων. Του παρέχει ο Κύριος Δείπνον, εις το οποίον παραθέτει το Σώμα και το Αίμα Του, την Θ. Κοινωνίαν. «Μακάριος ός φάγεται άρτον εις την Βασιλείαν του Θεού»! Πράγματι! Εκείνος, που γεύθηκε την γλυκειά και αμοιβαία αυτή πνευματική συνεστίασι στο εσωτερικό της καρδιάς του μετά του Ιησού, αυτός γνωρίζει την ερμηνείαν του χωρίου αυτού.
Πώς θα ανοίξωμε; 1) Με μιά ειλικρινή εξομολόγησι. Ο άνθρωπος που δεν εξομολογείται, δεν ανοίγει την καρδιά του στον Χριστό διά του αντιπροσώπου Του, του πνευματικού του, κρατεί αμπαρωμένη και ερμητικά κλεισμένη την καρδιά του και αφίνει τον Χριστό έξω. Ενω όταν εξομολογηθή,κοινωνήση κλπ βάζει τον Χριστόν μέσα και αισθάνεται μυστηριωδώς μιά ανείπωτη χαρά και αγαλλίασι. 2) Με το να Του δώσωμετην καρδιά μας, για μόνιμη κατοικία Του.
Πότε θα του ανοίξωμε; «Σήμερον εάν της φωνής αυτού ακούσητε, μή σκληρύνητε τας καρδίας υμών (Εβρ. Γ΄13). Νύν. Τώρα. Το σήμερα έχομε. Το αύριο δεν είναι δικό μας! Απατά, δυστυχώς η αμαρτία και σκληρύνει. Οταν κάμνη κανείς την αμαρτίαν άπαξ, δίς, τρίς και πολλάκις, γίνεται έξις, σκληρύνει την καρδιά και πορώνει την ψυχή. Τότε ούτε ντροπή λογαριάζει ο άνθρωπος, ούτε συνείδησις ελέγχει, ούτε Θεό φοβάται. Πλησιάζει ο θάνατος και περισσότερο σκληρύνεται. Του μιλούν για εξομολόγησι και νευριάζει. Πηγαίνουν και να τον κοινωνήσουν και βρίζει τον Ιερέα. Κληρονομεί ο δυστυχής ζωντανός την Κόλασι. Αποκ. Γ΄21. Τι έχει ετοιμαστεί όμως για τον πιστόν; Θα τον αξιώση να συγκαθήση στον θριαμβευτικό Θρόνο στον οποίο εκάθησε Αυτός και ως άνθρωπος, διότι ενίκησε και υπέμεινε το μαρτύριον του Σταυρού. Θα τον κάμη σύνθρονόν Του και συμμέτοχο στον οριστικό θρίαμβό του, τον θρίαμβον αυτού του Χριστού και της Βασιλείας Του! Από σένα εξαρτάται η σωτηρία σου. Θέλεις να τ’ακούσης άκουσέ τα, δεν θέλεις, μή τ’ακούς. Αποκ. Γ΄22. Το λέγει αυτό ο Κύριος «ταις Εκκλησίαις», δηλαδή εις όλην την Εκκλησίαν, «την των περάτων έως περάτων της γής». Επομένως το λέγει και σε μένα και σε σένα!
Τέλος Πρώτου Τόμου. Θα συνεχίσωμε με τις Επτά σφραγίδες, πρώτα ο Θεός!