Η καταπάτησις της εξωτερικής αυλής και της πόλεως Ιερουσαλήμ
Κατά τις τελευταίες ημέρες του κόσμου ο Αντίχριστος θα καταπατή την εξωτερική αυλή του Ναού και την πόλιν της Ιερουσαλήμ. Θα θλίβη δηλαδή ο Αντίχριστος τους αμφιρρέποντας πιστούς. Χωρίς προστασία πλέον οι άπιστοι, οι αιρετικοί, οι εχθροί του Χριστού θα συντρίβωνται. Το επιβεβαιώνει και ο Κύριος, «Ιερουσαλήμ έσται πατουμένη υπό Εθνών, άχρις ού πληρωθώσι καιροί εθνών» (Λουκ. κα΄24). Ας μη παρερμηνευθούν τούτα τα προφητικά λόγια του Κυρίου και νομισθή ότι σήμερον έπαψε η καταπάτησις αυτή υπό των «Εθνών», διότι η Ιερουσαλήμ περιήλθε εις χείρας των Εβραίων. Το αντίθετο μάλιστα συμβαίνει, και σήμερον καταπατείται η Αγία Πόλις, διότι οι Εβραίοι, οι οποίοι κατέλαβαν την Ιερουσαλήμ το 1967 υπολογίζονται εις τα «Έθνη». Είναι ειδωλολάτραι δηλαδή διότι δεν επίστεψαν εις τον ελθόντα Μεσσίαν, δεν μετενόησαν και δεν επέστρεψαν εις τον Χριστόν. Είναι δε σήμερον οι χειρότεροι διώκται του Χριστιανισμού και της Εκκλησίας Του, την Οποίαν πολεμούν δια απεριγράπτων μέσων και μεθόδων. Συνεχίζεται λοιπόν, η καταπάτησίς της, υπό των Εθνών και μόνον ο Κύριος γνωρίζει πότε θα λήξη η καταπάτησις αυτή. Ο χρόνος ούτος των 3,5 ετών μπορούμε να τον πάρωμε κατά γράμμα ως τρισήμισυ χρόνια, αλλά και να τον εκλάβωμε και συμβολικώς ως σημαίνοντα πολύ περισσότερον χρόνον. Κατά την συμβολική έννοιαν ο αριθμός 3,5 έτη είναι το ήμισυ του αριθμού επτά. Το επτά σημαίνει την πληρότητα. Αλλά το 3,5 είναι μισό, περιωρισμένο και σημαίνει τον περιορισμόν, την κολόβωσιν των ημερών εκείνων που θα κάμη ο Θεός χάριν των πιστών, όπως είπεν. (Ματθ. ΚΔ΄22).
Ο Αντίχριστος θα θλίβη και τους πιστούς αλλά την ψυχήν των δεν δύναται να την κλονίση, διότι εκείνοι θα έχουν την προστασίαν του Χριστού. Οι καταστροφές που θα επιφέρη τελικώς εις αυτούς ο Αντίχριστος θα είναι ασήμαντες. Θα είναι τα υλικά πράγματα πιστών, ήτοι τα σώματά τους, οι περιουσίες των κλπ. Γι’αυτό άλλωστε προειδοποιεί ο Κύριος τους δικούς Του. «μή φοβηθήτε από των απεκτεινόντων το σώμα την δε ψυχήν μή δυναμένων αποκτείναι». Ο Ιωάννης γράφει πιό κάτω, δια την μεγάλην θλίψιν των πιστών κατά τις τελευταίες ημέρες του κόσμου, ομιλεί εκεί περί των δύο Μαρτύρων, πώς δηλαδή θα ανεβούν κατά το τέλος του κόσμου οι δύο Μάρτυρες και μαζί τους και οι άλλοι μάρτυρες στον Ουρανό, έπειτα από την μεγάλη θλίψι που θα υπομείνουν εδώ στη γή. Βλέπετε ότι μας περιμένουν δεινά. Μή πτοείσθε όμως όσοι είσθε μέσα στον Ναόν! Είμεθα ορθόδοξοι! Πρέπει όμως να είμεθα αληθινοί Ορθόδοξοι, ν’ανήκωμε δηλαδη στους μετρημένους του Χριστού!
Θα θλίβουν δηλαδή τους πιστούς και θα τους καταπιέζουν οι αντίχριστοι, τα «έθνη», όπως ονομάζει τας δυνάμεις του Αντιχρίστου ο ιερός Ευαγγελιστής. Όταν όμως λέγει «πόλιν αγίαν» δεν εννοεί μόνον την Ιερουσαλήμ αλλά και πάσαν πόλιν και χώραν, όλην την Οικουμένην διότι ο Θεός έπλασε τον κάθε τόπον καθαρόν και άγιον, και δεν εννοεί ασφαλώς την άψυχη ύλη της γής, αλλά το σύνολον των απανταχού της Οικουμένης πιστών του Χριστού στρατιωτών. Οι αποστάται και οι κακοί θα βάλλουν τότε, με όλα τα μέσα εναντίον της αγίας Πίστεώς μας και των ανθρώπων του Θεού. Θα τους καταπατούν και θα τους βασανίζουν. Θα επικρατήσουν τότε και θα κυριαρχήσουν τα έθνη, οι κακοί δηλαδή οι άθεοι και οι αντίχριστοι. Δεν θα πάψουν όμως και οι πιστοί να αντιδρούν και να εργάζωνται υπέρ του Ονόματος του Κυρίου και δια την διάδοσιν του Ευαγγελίου. Ο Θεός θα έχη και τότε τους δικούς Του, οι οποίοι σθεναρά και απτόητα θα μάχωνται . Δεν θα αφήση ο Κύριος την εκκλησίαν Του, χωρίς επιλέκτους υπερασπιστάς Της. Θα αναδειχθούν τότε ζηλωταί Χριστιανοί, φλογεροί εργάτες του Ευαγγελίου. Θα αγωνίζονται να τραβούν ψυχές από το στρατόπεδο του Αντιχρίστου στην μάνδρα του Χριστού.
Αποκ ΙΑ΄3. Ενώ μιλήσαμε πιό πάνω, ότι στον καιρό της λαίλαπας των αντιχρίστων δυνάμεων θα αντιπαραταχθούν οι γενναίοι στρατιώτες του Χριστού, τα επίλεκτα πιστά της Εκκλησίας τέκνα, βλέπομε εδω να μας μιλάει ο Ευαγγελιστής για δύο Μάρτυρας. Ποιοί είναι αυτοί οι δύο Μάρτυρες του Θεού; Εδώ διχάζονται ο γνώμες των ερμηνευτών. Μερικοί νομίζουν ότι είναι ο Ηλίας και ο Ενώχ. Και οι δύο αυτοί μόνον εξ΄όλων των ανθρώπων δεν απέθανον, αλλά μετέστησαν. Ησαν κήρυκες της μετανοίας και της επιστροφής των ανθρώπων στο Θεό. Στηρίζουν ο ερμηνευταί την ερμηνεία τους αυτή σε χωρία της Αγίας Γραφής, όπως (Μαλαχ. Δ΄4-5). Άλλοι υποστηρίζουν ότι πρόκειται περί του Ηλία και του Μωϋσέως. Την προσδοκία αυτή για τον Μωϋσή την στηρίζουν στο εξής χωρίο της Παλ. Διαθήκης (Δευτερ. Ιη΄15). Η Καινή Διαθήκη εις το κατά Μάρκον Ευαγγέλιον Θ΄11-13, μας διαφωτίζει ότι ο Ίδιος ο Κύριος δίνει πλατύτερη ερμηνεία στο ερώτημα αν προηγήθηκε ο ερχομός του προφήτου Ηλία, πριν έλθη Εκείνος. Τους είπε δηλαδή ο Χριστός ότι ο Πρόδρομός Του δεν ονομάζεται μεν Ηλίας, αλλά είναι σαν τον Ηλία. Είναι δηλαδή άγιος, ζηλωτής, κήρυκας της μετανοίας, προπαρασκευαστής του δρόμου του Χριστού. Τούτο οδηγεί και ημάς στην ερμηνεία ότι οι αναφερόμενοι στην Αποκάλυψι δύο Μάρτυρες δεν είναι, ίσως συγκεκριμένα πρόσωπα της Ιερας Ιστορίας, αλλά τύποι ή προσωποποίησις του πνεύματος των αληθινών πιστών, των ζηλωτών που θα επικρατήση εις το μέλλον. Μεγάλοι όμως πατέρες, όπως ο ιερός Χρυσόστομος και άλλοι, παραδέχονται ότι οι δύο αυτοί μάρτυρες θα είναι ο Ηλίας και ο Ενώχ, οι μόνοι που δεν πέθαναν. Αυτοί θα επανέλθουν τότε, για να αγωνισθούν και να μαρτυρήσουν.
Τι σημαίνει μάρτυς; Σημαίνει εκείνος που μαρτυρεί, που λέγει κάτι , το οποίον ξέρει. Όπως ο μάρτυς καταθέτει στο Δικαστήριο ό,τι ξέρει, έτσι οι πιστοί θα βεβαιώνουν τον κόσμο περί του Ιησού, τον οποίον εγνώρισαν και επίστεψαν. Μαρτυρία σημαίνει λοιπόν, βεβαίωσιν δια λόγου και δι΄έργων των αληθειών του Χριστού. Σημαίνει κήρυξιν της αληθείας της πίστεως. Ο Ιωάννης την λέξιν αυτήν την μεταχειρίζεται πολύ συχνά, για να φανερώση τον λόγον του Θεού και την δράσιν υπέρ του λόγου του Θεού. Όταν όμως ακούμε Μάρτυρες το μυαλό μας αμέσως πηγαίνει στους Χριστιανούς που τελειώσαν την ζωή τους με μαρτύρια. Πράγματι αυτοί λέγονται Μάρτυρες διότι εβεβαίωσαν την πίστιν τους, όχι απλώς με λόγια αλλά και με την ζωήν τους. Επεσφράγισαν την μαρτυρία τους με το αίμα τους. Διατί αναφέρει δύο; Διότι ο Ιουδαϊκός Νόμος απαιτούσε δύο μάρτυρας για να βεβαιώσουν ένα γεγονός. Άλλωστε δεν λέμε και ημείς «θα είσαι μάρτυρας», δηλαδή θα βεβαιώσης αυτά που ξέρεις; Αυτήν την κοσμοσωτήρια μαρτυρία περί του Ιησού πρέπει να δίδωμε όλοι οι Χριστιανοί. Πόση θα είναι η διάρκεια της δραστηριότητος των Μαρτύρων; «Ημέρας χιλίας διακοσίας εξήκοντα». Καθ’όλον δηλαδή το διάστημα που θα πατήται η πόλις η αγία υπό των εθνών. Κατά το διάστημα αυτό της κυριαρχίας του Αντιχρίστου θα παρατηρήται από τους πιστούς και έντονη ζωηρή δράσις χριστιανική. Ο κόσμος τότε θα είναι χωρισμένος εις πιστούς και απίστους, εις ανθρώπους του Χριστού και οπαδούς του Σατανά.Δεν θα μπορούν τότε να πούν ότι δεν τα ακούσαμε. Διότι θα τους πη ο Θεός, «σας τα είπα. Σας είχα ανθρώπους Μου που σας τα έλεγαν». Πάντοτε και στις δυσκολώτερες στιγμές, έχει ο Θεός τους δικούς Του στον κόσμο.
Το έργον των δύο Μαρτύρων: Πρόκειται περί τύπων αποστολικών μαρτύρων που θα εμφανίζωνται στις διάφορες εποχές της Χριστιανικής Ιστορίας και οι οποίοι δεν θα λείψουν ούτε κατά την διάρκεια της εποχής του Αντιχρίστου. Η λέξις «προφήτης» όπως είπαμε δεν σημαίνει μόνον τον προλέγοντα τα μέλλοντα, αλλά κυρίως τον κηρύττοντα τον λόγον του Θεού, τον φέροντα την μαρτυρίαν του Ιησού. Θα είναι Μάρτυρες «περιβεβλημένοι σάκκους». Από το εξωτερικό αυτό γνώρισμα καταλαβαίνομε ποιό θα είναι το κήρυγμά τους. Θα είναι η μετάνοια και η επιστροφή εις τον Χριστόν. Ο σάκκος ήταν το ένδυμα της μετανοίας. Τοτε εκάθηντο μέσα σε λάκκον και φορούσαν σάκκον τρίχινον οι μετανοούντες, όπως ο Νινευίται. Και τούτο, δια να ιδή ο Θεός την ταλαιπωρίαν των και τους λυπηθή. ΄Ενδυμα δηλαδή ασκητικό, ένδυμα μετανοίας και κήρυγμα μετανοίας. Τα κηρύγματα που δεν έχουν μετάνοιαν μέσα, δεν είναι Χριστιανικά. Μπορεί βέβαια να παρουσιάζουν τον Χριστιανισμόν ως ωραίαν κοσμοθεωρίαν και υπέροχον φιλοσοφικόν σύστημα, αλλά δεν είναι κήρυγμα λυτρωτικόν. Δεν σώζει τον άνθρωπον. Δεν είναι κήρυγμα Χριστού!
Πολλοί θα επιστρέφουν εις την πίστιν του Χριστού, θά κάμνουν έργα και θα φέρνουν καρπούς και θα σώζωνται. Γι’αυτό ονομάζει ο Κύριος τους κήρυκάς Του, τους μάρτυρας «ελαίας». Τους ονομάζει ελαία, διότι η ελαία είναι δένδρο αντοχής κι έχει ευλογημένο καρπό.
Τί είναι οι λυχνίες; Είναι κανδήλες σαν αυτές που καίουν μπροστά στην εικόνα του Χριστού. Διατί του παρομοιάζει με κανδήλες; Διότι η κανδήλα χρησιμεύει δια την λατρείαν. Και αυτοί οι τότε πιστοί θα είναι αφιερωμένοι εις τον Κύριον. Θα ζούν δια τον Κύριον. Θα υπηρετούν τον Κύριον. Θα λατρεύουν τον Κύριον, συνεχώς και αδιακόπτως.Το σπουδαιότερον έργον του ανθρώπου εδώ στη γή, είναι η λατρεία του πανυπερτελείου Όντος, του Θεού. Αυτό θα είναι και το έργον εις την άλλην ζωήν όλων των μακαρίων πνευμάτων. Αμυδρά εικών εκείνης της λατρείας είναι η παρούσα λατρεία των πιστών. Δισύνθετος είναι ο άνθρωπος. Έχει σώμα και ψυχή. Με το σώμα είναι επάνω στη γή, τρώγει, κοιμάται,αυξάνεται, πληθύνεται. Με το πνεύμα συγγενεύει με το Θεό. Μετέχει και του Ουρανίου κόσμου. Βεβαίως οι υλισταί, οι γεώδεις, οι υλόφρονες δεν τα καταλαβαίνουν αυτά! Ετσι λοιπόν, αυτοί οι μάρτυρες οι πιστοί τότε θα επιδίδωνται εις την λατρείαν του Θεού, θα το έχουν κύριον έργον. Κατά δεύτερον όπως η κανδήλα φωτίζει όσους ευρίσκονται στην Εκκλησία έτσι και οι Μάρτυρες αυτοί, οι πιστοί, εφόσον θα είναι μάρτυρες του Θεού και κοντά στο Θεό θα λάμπουν και θα φωτίζουν τους άλλους. Φωτίζουν με το παράδειγμά τους. Η κανδήλα ή το κερί καίεται, σώνεται στη λατρεία του Θεού και φωτίζει συγχρόνως τους άλλους. Έτσι και ο μάρτυρας, θα υποφέρη, θα κοπιάση, θα ιδρώση, θα λυώση, θα δώση όλο το είναι του και το αίμα του, αν παραστή ανάγκη όπως η κανδήλα δίδει όλο το λάδι της. Αυτό πρέπει να σημειώσωμεν είναι καθήκον παντός Χριστιανού. Ή εδώ ή εκεί θα περάσωμεν καλά. Δεν χωρεί συμβιβασμός.
«Ενώπιον του Κυρίου της γής» λέγει. Οι άπιστοι βεβαίως, δεν λογαριάζουν τον Θεόν. Νομίζουν οι ταλαίπωροι ότι αυτοί είναι κύριοι της γής. Δι’αυτό και διώκουν και τυραννούν τους πιστούς. Αλλά λέγει η Γραφή, «του Κυρίου η γή και το πλήρωμα αυτής».
Εν συνεχεία βλέπομε πώς περιγράφεται η υπεράνθρωπος εξουσία με την οποία οπλίζει ο Θεός τους δύο μάρτυρες. (Αποκ. ΙΑ΄5). Οι πιστοί τότε θα έχουν λάβει μεγάλην δύναμι από τον Θεόν. Οχι μόνον δύναμιν λόγου, ώστε να αποστομώνωνται οι εχθροί του Θεού και να μη μπορούν να τους αντιμετωπίσουν αλλά και θαυματουργική δύναμι ώστε να είναι «φοβεροί τοις υπεναντίοις». Τότε προς της Δευτέρας Παρουσίας θα επιτραπή το πνεύμα αυτό της Παλ. Διαθήκης, το πνεύμα Ηλιού του Θεσβίτου. Τότε οι πιστοί θα είναι φοβεροί εις τους εχθρούς και η προσευχή τους θα γίνεται κεραυνός διά τους απίστους. Θα τους ακούη ο Θεός. Θα είναι «ανοικτός ο Ουρανός» δι’αυτούς. Παράδειγμα έστω ο Άγιος Κοσμάς. Εργάσθηκε σε δύσκολη εποχή και δι’αυτό τον ώπλισε ο Θεός με τοιαύτην δύναμιν ώστε, οσάκις κατηράτο τους αμετανοήτους τους έπιανε η κατάρα του. Οχι μόνον τότε αλλά και σήμερον δίδεται η δύναμις αυτή εις τους πραγματικούς εργάτες του Ευαγγελίου. Θυμηθήτε τον σύγχρονο Άγιον Νεκτάριον που ήταν όντως άνθρωπος του Θεού. Παρεκάλεσε εις την Αίγινα να βρέξει για να σπείρουν οι γεωργοί καθότι είχε να βρέξει τρία χρόνια. Όντως μετά από νηστεία όλων και παράκλησι έβρεχε πολύ δύο μήνες καθημερινώς επί δύο ώρες. Έτσι οι δύο Μάρτυρες θα έχουν υπεράνθρωπη εξουσία με την οποίαν θα τους οπλίση ο Παντοδύναμος Θεός. Δίδει λοιπόν την θαυματουργική δύναμι στους πιστούς ο Θεός. Την παραχώρησιν της δυνάμεως αυτής υπο του Θεού στους πιστούς ζηλωτάς την θεωρεί βεβαίαν ο Απόστολος Ιάκωβος και γράφει: «Ηλίας άνθρωπος ήν ομοιοπαθής ημίν και προσευχή προσηύξατο του μη βρέξαι, και ουκ έβρεξεν επό της γής ενιαυτούς τρείς και μήνας έξι (Ιακ. Ε΄17). Μπορεί ακόμοι οι δύο Μάρτυρες να συμβολίζουν α) τους ζηλωτάς Ορθοδόξους Κληρικούς και β) τους ζηλωτάς ευσεβείς Χριστιανούς.
Αποκ. ΙΑ΄7. Ο Κύριος έδωσε εντολή όχι μόνον εις τους Αποστόλους αλλά εις όλους τους πιστούς, να εργασθούμε για να γεμίση η γή, όσο το δυνατόν, από περισσοτέρους πιστούς. (Πραξ. Α΄8). Το έργον αυτό της διαδόσεως του Ευαγγελίου το ανέθεσεν ο Θεός στους πιστούς Του, δηλαδή σε μάς. Πολλοί Χριστιανοί περιορίζονται στον εαυτόν τους και δεν ενδιαφέρονται να μεταδώσουν την Πίστιν όπως συμβαίνει και με εκείνους τους εγωϊστάς που αποφεύγουν την τεκνογονία και τρέφουν σκυλιά και όχι παιδιά. Όμως ο Χριστιανοί που θα ζούν εις τους εσχάτους καιρούς θα αγωνίζονται δραστηρίως και θα εκτελέσουν τον προορισμό τους, την εντολή που επήραν από τον Κυριον. Κορύφωσις της αποστολής των θα είναι η μεγάλη μάχη που θα δώσουν με τον Αντίχριστο.
Ο Αντίχριστος, η ενσάρκωσις της αντιθέου δυνάμεως, εμφανίζεται εδώ σαν θηρίο που ανεβαίνει από την άβυσσο, από την κατοικία του, από τον Άδη. Το τέρας αυτό θα πολεμήση τους ζηλωτάς. Και είναι ο Σατανάς. Και το περίεργον είναι ότι θα τους νικήση. Η Νίκη εκείνη θα είναι προσωρινή και κατά θείαν παραχώρησιν. Την προλέγει ο Κύριος ως εξής: «Τότε παραδώσουσιν υμάς εις θλίψιν και αποκτενούσιν υμάς, και έσεσθε μισούμενοι υπό πάντων των εθνών διά το όνομά μου». (ματθ. ΚΔ΄9). Το θηρίον αυτό και ο πόλεμος που θα κάμη με τους πιστούς υπενθυμίζει το τέταρτον θηρίον, που αναφέρεται στον Προφήτη Δανιήλ στην Π.Δ. και όπου τονίζεται ότι «εποίησε πόλεμον μετά των αγίων και ίσχυσε προς αυτούς, έως ου ήλθεν ο Παλαιός των ημερών» δηλαδή έκαμε πόλεμον με τους πιστούς και τους νίκησε μέχρις ότου ήλθε ο Χριστός, ο Άναρχος. Ο πόλεμος αυτός του Αντιχρίστου με τους πιστούς θα επαναλαμβάνεται ασφαλώς πολλάκις στην Ιστορία, θα ενταθή και θα ζωηρέψη εις το τέλος των αιώνων. Θα καταλήξη δε εις τον θρίαμβον των πιστών και της Εκκλησίας του Χριστού, αλλά θα έχουν προηγουμένως μιά φαινομενική νίκη, ψεύτικη και λιγόχρονη αι δυνάμεις του Αντιχρίστου. Η νίκη εκείνη θα υπολογίζεται στην ασήμαντη εξόντωσι της επιγείου ζωής των Μαρτύρων. Θα την βλέπει ο Σατανάς στα λείψανα, στα πτώματα. Γι’αυτό άλλωστε ονομάζεται Αντίχριστος και θηρίον. Ονομάζεται έτσι για την ωμότητά του, την σκληρότητά του, την απανθρωπιά του και την αιμοβορία του όπως λέγει και ο Αρέθας. Το άσπονδον μένος του Σατανά εναντίον των πιστών φαίνεται εκ του ότι όχι μόνον τους φονεύει αλλά και τους αφήνει άταφους, εκτεθειμένους εις την διάθεσιν των ορνέων.
Η πόλις η μεγάλη. Ποιά είναι η πόλις η μεγάλη, στην πλατεία της οποίας θα μείνουν άταφα τα πτώματα των Μαρτύρων. Φαίνεται ότι είναι ολόκληρος η Οικουμένη, διότι ο διωγμός θα είναι γενικός. Το επίκεντρο δε του διωγμού θα είναι τα Ιεροσόλυμα. Τα Ιεροσόλυμα δεν είναι βεβαίως μεγάλη πόλις σε πληθυσμό στις μέρες μας αλλά είναι μεγάλη σε ιστορία. Είναι πόλις των παμμεγίστων κοσμοϊστορικών γεγονότων, της Σταυρώσεως και της Αναστάσεως του Χριστού. Εκεί έγινε η κοσμοσωτήριος σύγκρουσις του Χριστού προς τον Σατανά, επί του Γολγοθά. Αι, λοιπόν εκεί φαίνεται θα γίνη και η τελική σύγκρουσις των οπαδών του Χριστού, της Εκκλησίας δηλαδή με τον Αντίχριστον. Άλλωστε κατά αρχαίαν παράδοσιν, την οποίαν αναφέρει ο Ωριγένης, ο Αντίχριστος θα είναι Εβραίος. Ο ερμηνευτής της Αποκαλύψεως Ανδρέας γράφει ότι εκεί δηλαδή στην Ιερουσαλήμ, θα εγκαθιδρύση την έδραν του, τα ανάκτορά του, σαν τον Δαβίδ τον βασιλέα. Και τούτο, για να πιστέψουν οι άνθρωποι ότι αυτός είναι ο Χριστός. Οπως εξ’άλλου διαφαίνεται εκ της Ιστορίας, μέχρι σήμερον, οι Εβραίοι τρέφουν άσπονδον μίσος κατά των Χριστιανών, και προετοιμάζουν ποικιλοτρόπως το αντίχριστο σχέδιό τους. Επιβεβαιώνουν τούτο ολοκάθαρα τα όσα αναγράφονται στο Ταλμούδ. Διεξάγουν μυστικό και ακήρυκτο πόλεμο εναντίον της Εκκλησίας με τα διάφορα κατασκευάσματά τους, όπως με τον Χιλιασμό, τον Μασσωνισμό, το Ρόταρυ, την Θεοσοφία, την ΧΑΝ, την ΧΕΝ, τον Προσκοπισμό κλπ. Όνειρό τους είναι να εξαλείψουν τον Χριστιανισμόν και να φτιάξουν μίαν παγκόσμιον Εβραιοκρατίαν, με κέντρο τα Ιεροσόλυμα. Προς τον σκοπόν αυτόν εξαπολύουν στον κόσμο αιρέσεις, προπαγάνδες και αντιχριστιανικά συστήματα. Όλα τα εκμεταλλεύονται Εξαπολύουν υπούλως θεωρίες εναντίον του Δόγματος της Πίστεως και της ηθικής. Δεν αποκλείεται λοιπόν να είναι η Ιερουσαλήμ η πόλις η μεγάλη η οποία θα προετοιμάση τον πόλεμο, και θα είναι αφετηρία και επίκεντρο της μεγάλης επιθέσεως εναντίον των Μαρτύρων του Χριστού όλης της γής, κατά τις τελευταίες ημέρες του κόσμου. Η πλατεία επομένως της πόλεως αυτής, που κατηγορήθηκε από τον Ίδιο τον Χριστό ως «αποκτείνουσα τους Προφήτας και λιθοβολούσα τους απεσταλμένους» Του, θα γεμίση από λείψανα Μαρτύρων. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι μόνον εκεί θα μαρτυρήσουν οι πιστοί αλλά εξηγεί το γεγονός ότι εκεί ο Αντίχριστος σαν χώρο της έδρας του, σαν στρατηγείο του, θα δείξη όλο το απύθμενο μίσος του και το τυραννικό όργιό του, κατά των Χριστιανών. «Ήτις καλείται πνευματικώς Σόδομα και Αίγυπτος». Η Ιερουσαλήμ λοιπόν αλλά και όλος ο κόσμος των τελευταίων προ της Δευτέρας Παρουσίας ημερών ονομάζεται Σόδομα και Αίγυπτος από πνευματικής απόψεως. Θα καταστραφούν λοιπόν τα νέα Σόδομα, ο κόσμος όλος δηλαδή, που έγινε με τον εκφυλισμόν και την αποστασίαν, σαν μία απέραντη πόλις Σοδόμων. Η απιστία, η ασέβεια, η ανηθικότης, η ακολασία, και τα σοδομικά πάθη των κατοίκων των Σοδόμων παρώξυναν την δικαίαν οργήν του Θεού. Όταν επήγαν οι Άγγελοι να τα καταστρέψουν τα Σόδομα ήταν απόγευμα και βρήκαν τον μόνον ηθικόν και ενάρετον και δίκαιον Λώτ, έξω από τα τείχη της πόλεως να κάθηται μόνος διότι μέσα στην πόλι ένοιωθε σιχαμάρα, βδελυγμία. Οι κάτοικοι δε των Σοδόμων εστράφησαν και κατά των Αγγέλων. Δια τούτο οι Άγγελοι τους «επάταξαν αορασία», δηλαδή τους κτύπησαν με ολική τύφλωσι. Ως γνωστόν στα Σόδομα έβρεξε θειάφι που σκέπασε τα πάντα σαν χιόνι, έρριξε ο Θεός κατόπιν εξ ουρανού πύρ, φωτιά καταδίκης και αφανισμού. Εβούλιαξε ο τόπος εκείνος και εσχηματίσθη εκεί η Νεκρά Θάλασσα, στην οποίαν ως γνωστον δεν ζή τίποτε. Η Νεκρά Θάλασσα ευρίσκεται 365 μέτρα περίπου κάτω από την επιφάνειαν της θαλάσσης, μοναδικόν το φαινόμενον στην ιστορία του κόσμου. Αι, λοιπόν τον κόσμον εκείνον, τον προ της Δευτέρας Παρουσίας, που θα φθάση σε παρόμοια πτώσι, θα τον καταστρέψη ο Θεός. Σήμερα δυστυχώς τα σοδομικά πάθη είναι εις έξαρσιν. Η ομοφυλοφιλία και επισήμως εγκατεστάθη εις τας πόλεις. Και δια νόμου επιτρέπεται και καλύπτεται εις ωρισμένας χώρας!
Η πόλις όμως δεν ονομάζεται μόνον Σόδομα αλλά και Αίγυπτος. Τι σημασία έχει η ονομασία αυτή; Ονομάζεται Αίγυπτος, διότι η πόλις Ιερουσαλήμ και ολόκληρος η γή στις τελευταίες ημέρες του κόσμου θα διώκουν λυσσωδώς την Χριστιανοσύνην, όπως κατεδίωκε η αρχαία ειδωλολατρική Αίγυπτος τους παλαιούς Ισραηλίτας, που πίστευαν στον Αληθινό Θεό. Θα μοιάζη με την Αίγυπτο, που μισούσε και τυραννούσε παλαιά τον Λαόν του Θεού. Ολόκληρος ο κόσμος θα είναι προέκτασις της Χριστοκτόνου Ιερουσαλήμ και θα έχη την πώρωσι, την αμετανοησία και την σκληροκαρδία του Φαραώ. Αυτή λοιπόν η ανθρωπότης, αυτός ο κόσμος των Σοδόμων, ο μισόθεος και μισόχριστος, αυτός ο κόσμος της πλάνης, της κακίας, της τυραννίας, της αδικίας, της ανηθικότητος, του εγκλήματος και του αίματος θα είναι φανερός συνεργάτης του θηρίου, του Σατανά, κατά τους εσχάτους καιρούς. Οι ζηλωταί της Πίστεως θα πέσουν Μάρτυρες και θα γεμίση η γή και ειδικώτατα η πλατεία της πόλεως της μεγάλης, της Ιερουσαλήμ από το αίμα της θυσίας τους. Ο Ιωάννης περιγράφει κατόπιν την θηριωδία και το άσβεστο μίσος του Σατανά και των οπαδών του οι οποίοι δεν επιτρέπουν να ταφούν τα λείψανα των Μαρτύρων. Περιγράφει επίσης την άγρια δαιμονική χαρά των θεομάχων της γής, οι οποίοι νοιώθουν ευχαριστημένοι, διότι οι Μάρτυρες του Χριστού — όπως φαντάζονται — εξοντώθηκαν. (Αποκ. ΙΑ΄9). Δεν θα επιτρέπουν την ταφή τους επί τρισήμισυ ημέρας. Παρόμοια εικόνα ατάφων σωμάτων κατασφαγέντων δούλων του Θεού από ειδωλολάτρας μας δίδει ο Ψαλμωδός (Ψαλ. ΟΗ΄2-3). Θα πιστέψουν λοιπόν οι άπιστοι ότι οριστικώς ενικήθησαν οι πιστοί και ότι επεβλήθησαν οι αντίχριστες δυνάμεις. Γι’αυτό θα έχουν χαράν μεγάλην οι κάτοικοι της γής, οι άπιστοι λαοί διαφόρων φυλών, εθνών και γλωσσών. Θα πανηγυρίζουν την νίκην τους οι εχθροί του Χριστού τόσο ώστε και συγχαρητήρια δώρα θα ανταλάσσουν. Μακάβριος πανηγυρισμός!! Καί είναι τόσον ευφρόσυνον το γεγονός αυτό, το ότι ενικήθησαν οι πιστοί ώστε να πανηγυρίζουν και ν’ανταλλάσουν δώρα; Για τους απίστους ναι! Διότι «ούτοι οι δύο Προφήται εβασάνισαν τους κατοικούντας επί της γής», πώς τους εβασάνισαν; Αυτοί οι πιστοί δεν έκαμαν ποτέ σε κανέναν άνθρωπο κακό. Δεν έσφαξαν εκείνοι τους τυράννους των, αλλά αντιθέτως εσφάζοντο υπ’αυτών. Ως πρόβατα άκακα, ωδηγούντο επί σφαγήν. Και όμως τους εβασάνιζε τους ασεβείς η παρουσία των. Η παρουσία των πιστών ήταν έλεγχος, γι’αυτούς. Εμαστιγώνοντο υπό της συνειδήσεως και, για να απαλλαγούν, έπρεπε να τους βγάλουν από τη μέση. Ανέκαθεν η παρουσία των πιστών και ευσεβών είναι έλεγχος και βάσανο για τους απίστους. Εις την Π. Διαθήκη βλέπομε με πόσο μένος, οργή και κακία μιλούν οι ασεβείς για τον πιστόν, τον ευσεβή και δίκαιον: «Δευτε και αποκτείνομεν αυτόν και βάλωμεν ξύλον εις τον άρτον αυτού ότι ο δίκαιος δύσχρηστος ημίν εστι, βαρύς εστι και βλεπόμενος».
Εδώ όμως στην συγκεκριμένη περίπτωση, θα νοιώθουν ανενόχλητοι πλέον οι άπιστοι από τον καυστικό προφητικό έλεγχο, από τα συγκλονιστικά θαύματα των Μαρτύρων, από τις τιμωρίες των, τις δοκιμασίες, τις πληγές που μπορούσαν να επιβάλουν στον αμαρτωλό κόσμο, με την παραχώρησι του Θεού.
Ο θρίαμβος όμως των αντιχρίστων θα είναι προσωρινός, όπως και ο θρίαμβος των σταυρωσάντων τον Κύριον. Όπως τότε ο Κύριος μετά τρείς ημέρας ανέστη θριαμβευτικά συντρίψας τον θάνατον, έτσι και στους εσχάτους καιρούς, η μαρτυρική Εκκλησία μετά τρείς και ήμισυ ημέρας, έπειτα δηλαδή από μικρό χρονικό διάστημα φαινομενικής ήττης, θα αναζωογονηθή με το ζωοποιό Πνεύμα του Θεού. (Αποκ. ΙΑ΄11). Η χαρά των εχθρών του Χριστού για την νίκη τους, για τον θάνατον των Μαρτύρων και την σιγή της Εκκλησίας διακόπτεται απότομα προτού κορεσθή η αβυσσαλέα χαιρεκακία τους. Αυτοί προτήτερα τρομοκρατούσαν τους Χριστιανούς, αλλά τώρα τρομοκρατούνται οι ίδιοι, διότι η Εκκλησία του Χριστού ξαναζωντάνεψε. Ο Θεός τώρα την ζωογονεί και τη ζωοποιεί, της δίδει καινούργιο πνεύμα. Το πνεύμα που ενεφύσησε ο Θεός τον άνθρωπο κατά την Δημιουργίαν του, το ίδιο αυτό Ζωοποιό Πνεύμα θα αναστηλώση στα πόδια τους τους Μάρτυρας. Τα θαυμάσια του Θεού θα γίνουν αισθητά πλέον και η νίκη των αντιχρίστων θ’αποδειχθή σκιά, φενάκη και απάτη.
«Πνεύμα ζωής εκ Θεού εισήλθεν εις αυτούς». Δυο ερμηνείες υπάρχουν εις αυτό το χωρίον. Κατά την πρώτην θα γίνη πραγματική και ορατή ανάστασις των Μαρτύρων, και τούτο δια να αποδείξη ο Θεός τον ψευδοπροφήτην, ψευδόμενον. Ο ψευδοπροφήτης, όπως γνωρίζομεν και από άλλα βιβλιά της Αγίας Γραφής για να πλανήση τον κόσμον, θα κάμνη και θαύματα. Παρα κάτω θα δούμε, ότι θα «δώση πνεύμα τη εικόνι του θηρίου ίνα και λαλήση η εικών του θηρίου». Θα κάμη φαινομενικώς να ζωντανέψουν τα άψυχα αγάλματα των θεών. Τώρα, λοιπόν, ο Θεός κάμνει αληθινήν ανάστασιν των Μαρτύρων τούτων, δια να τον αποδείξη ψεύτην. Θα αναστήση πραγματικά δηλαδή τους Μάρτυρας της Πίστεως.
Η Δευτέρα ερμηνεία είναι αλληγορική. Δηλαδή οι πιστοί ενικήθησαν υπο του θηρίου και το κύρυγμα εσίγησε. Η Εκκλησία εσίγησε και ουδεμία δράσις των πιστών γίνεται. Αλλ’αίφνης ο Θεός θα Την αναζωογονήση, θα της δώση ζωντάνια και καινούργιο αίμα. Δεν θα επιτρέψη ο Θεός οριστική και πλήρη ήττα. Μεγαλειώδη εικόνα της θαυμαστής αναζωογονήσεως, της νεκραναστάσεως μας δίδει το συγκλονιστικό όραμα του Προφήτου Ιεζεκιήλ. Μετά την αιχμαλωσίαν της Βαβυλώνος επανήλθεν στην Παλαιστίνην ο παλαιός Ισραήλ Εφαίνετο τότε ότι δεν επρόκειτο να αναλάβη πλέον το Ιουδαϊκόν έθνος τας δυνάμεις του. Και τότε ο Θεός έδειξεν στον Ιεζεκιήλ ένα συμβολικό όραμα: Είδε, ο Προφήτης μία πεδιάδα γεμάτη κόκκαλα ανθρώπων. Ήταν κατάξερα και κατάλευκα από την πολυκαιρία. Ήταν σωρός οστών ανακατεμένων, λές και εκεί συνέβη πολύνεκρος και φονικωτάτη μάχη. Λέγει τότε ο Θεός στον Προφήτη Του; «Υιέ ανθρώπου ει ζήσεται τα οστέα ταύτα»; Άνθρωπε, του λέγει, μπορούν να ξαναζήσουν τα κόκκαλα αυτά; Κύριε, Εσύ γνωρίζεις, απαντάει ο Προφήτης. Ακούγεται τότε η φωνή του Θεού «Προφήτευσον επί τα οστέα ταύτα και ερείς αυτοίς τα οστά τα ξηρά, ακούσατε λόγον Κυρίου. Τάδε λέγει Κύριος τοις οστέοις τούτοις. Ιδού εγώ φέρω εφ’υμάς πνεύμα ζωής…». Οταν προεφήτευσα, ωμίλησα, εκήρυξα. Λέγει ο Προφήτης, σ’αυτά τα οστά αμέσως εισήλθε πνεύμα Θεού και συναρμολογήθηκαν. Το κάθε ένα πήγε και βρήκε την θέσιν του και οι σκελετοί αυτοί στάθηκαν στα πόδια τους και κατόπιν φύτρωσαν επάνω σάρκες και νεύρα και άρχισαν να βαδίζουν πανστρατιά. «Και εισήλθεν εις αυτούς πνεύμα, και έζησαν και έστησαν επί των ποδών αυτών, συναγωγή πολλή σφόδρα». (Ιεζ. ΑΖ΄10). Το όραμα του Ιεζεκιήλ, μας ενισχύει και την εικόνα εκείνην της ζωοποιήσεως των Μαρτύρων που θα συμβή στο μέλλον, στις τελευταίες ημέρες του Κόσμου.
Αποκ ΙΑ΄12. Θα το βλέπουν αυτό οι αντίχριστοι και θα τους καταλάβη φόβος και τρόμος. Διότι δεν θα αναζωογονηθούν απλώς οι Μάρτυρες, οι πιστοί , ο Κλήρος και ευσεβής λαός, αλλά και θα θριαμβεύσουν και θα μεσουρανήσουν και θα ανέβουν θριαμβευτικά στον Ουρανό. Θα τους βλέπουν έντρομοι και θά μένουν άναυδοι οι εχθροί. Η θριαμβευτική ανάβασις των δύο Μαρτύρων στους Ουρανούς συμβολίζει τον θρίαμβο της Εκκλησίας του Χριστού. Αυτές είναι οι δύο ερμηνείες της Αναστάσεως των δύο Μαρτύρων. Η γραμματική και η πνευματική. Η κατά γράμμα και η αλληγορική. Είτε γραμματικώς είτε αλληγορικώς το ερμηνεύσωμε, το ίδιο δίδαγμα βγαίνει. Και το δίδαγμα είναι ο θρίαμβος της Εκκλησίας με την δύναμιν του Θεού.
Η προστασία του Θεού στους πιστούς φαίνεται δύο φορές. 1) Όταν καταμετρά τον Ναόν, το Θυσιαστήριον και τους προσκυνούντας και τους προστατεύει από τον θάνατον και 2) Όταν δια του θανάτου τους δοξάζει και τους φέρνει εις θρίαμβον μέγαν. Ανώτερον δεν υπάρχει από τον θρίαμβον του μαρτυρίου. Έπειτα από τον θρίαμβον αυτό θα έλθη το τέλος του κόσμου. Αυτό το προαναγγέλλει ο μέγας σεισμός που ακολουθεί.
Ο Μέγας Σεισμός. Προβλέπει στην συνέχεια ο θεόπτης Συγγραφεύς τον μεγάλο σεισμό που πρόκειται να συμβή στο μέλλον και που θα είναι προάγγελος του τέλους του κόσμου. Θα είναι ένα ακόμη σκληρό μαστίγωμα κατά των αντιχρίστων δυνάμεων που νόμισαν, όπως είδαμε ότι νίκησαν τάχα και συνέτριψαν την Εκκλησίαν του Χριστού. (Αποκ. ΙΑ΄13). Ο σεισμός αυτός ο μεγάλος θα είναι προάγγελος του τέλους του κόσμου. Επιβεβαιώνει τούτο το αψευδές στόμα του Κυρίου: «Οταν ακούσητε πολέμους και ακαταστασίας, μη πτοηθήτε, δεί γαρ ταύτα γενέσθαι πρώτον, αλλ’ουκ ευθέως το τέλος….εγερθήσεται έθνος επί έθνος και βασιλεία επί βασιλείαν, σεισμοί τε μεγάλοι κατά τόπους..»(Λουκ. ΚΑ΄9-11). Πάντως ο σεισμός αυτός δεν θα είναι από τους συνηθισμένους αλλά έντονος και φοβερός. Θα είναι μεγάλος. Οι συνέπειές του θα είναι καταστροφικές. Θα κρημνίση το δέκατον της πόλεως. Όταν λέγει περί της πόλεως και της καταστροφής του ενός δεκάτου αυτής, δεν εννοεί μόνον, την Χριστοκτόνον Ιερουσαλήμ αλλά ολόκληρον την Οικουμένην. Και «χιλιάδες επτά» δεν είναι συγκεκριμένος και ακριβής αριθμός. Είπαμε ότι οι αριθμοί επτά, δέκα και χίλια στην Αγία Γραφή είναι σύμβολα του πλήθους και της δυνάμεως. Ο σεισμός λοιπόν ο μέγας αποτελεί εκδήλωσι της Θείας Δίκης, Και μας υπενθυμίζει συγχρόνως τους σεισμούς κατά την Σταύρωσιν και την Ανάστασιν του Χριστού που ήταν σεισμοί δυνάμεως και θείας Δίκης. Ο σεισμός εκείνος των τελευταίων ημερών του κόσμου φέρνει φόβο, ταραχή και κλονισμό στους απίστους. Τα γεγονότα είναι συνταρακτικά. Από φόβο λοιπόν, και όχι από μετάνοια αναγνωρίζουν την παντοδυναμία του Δικαίου Θεού. Θα αναγκαστούν από τον φόβον τους να δοξάσουν τον Θεόν του Ουρανού. Λέγει ο Απόστολος Παύλος «Πάν γόνυ κάμψη επουρανίων και επιγείων και καταχθονίων και πάσα γλώσσα εξομολογήσηται ότι Κύριος Ιησούς Χριστός εις δόξαν Θεού Πατρός». (Φιλ. Β΄10). Χαρακτηριστική περίπτωσις αναγκαστικής αναγνωρίσεως της Θείας δυνάμεως του Θεού είναι κι ‘εκείνη που συνέβη κατά την Σταύρωσι του Χριστού. (Ματθ. ΚΖ΄54).
Αποκ. ΙΑ΄14. Το δεύτερον «αλλοίμονο» για τους ανθρώπους, με όλες τις φοβερές τιμωρίες του πέρασε. Θα επακολουθήση όμως δυστυχώς και τρίτο. Είδαμε πιό επάνω, ότι σε ώρες φοβερές και συγκλονιστικές και οι ασεβείς και οι άπιστοι τρέμουν την οργή του Κυρίου και αναγνωρίζουν την παντοδυναμία Του. Η αναγνώρισις όμως αυτή, χωρίς πραγματική μετάνοια δεν φέρνει σωτήριο αποτέλεσμα. Αν ήταν αναγνώρισις ενδόμυχος, συντριβή και μετάνοια δεν θα χρειαζόταν ίσως να επακολουθήση και τη Τρίτη ουαί, το τρίτον ξέσπασμα της Θείας, δικαίας οργής. Τέτοια αναγκαστική αναγνώρισις της δυνάμεως του Θεού βλέπουμε σε μεγάλη έκτασι σέ όλες τις εποχές καθώς στη σημερινή. Οταν έρχωνται βάσανα, ξεσπούν σεισμοί και αρρώστειες και πληθύνονται αι θλίψεις, όταν συνταράζουν την γήν πόλεμοι και απειλές πολέμων, όταν έρχωνται φοβερές θεομηνίες, τότε καταφεύγουν προς στιγμήν οι άνθρωποι προς τον Θεόν. Αναγνωρίζουν την δύναμίν Του. Τον παρακαλούν και προσεύχονται. Αλλά μόλις περάση η οργή, επανέρχονται πάλιν στα ίδια, δια να επακολουθήσουν άλλες τιμωρίες. Κατά μίαν στατιστικήν από αυτούς που εξομολογούνται στα νοσοκομεία ως άρρωστοι, μόνον τα τέσσαρα τοις εκατόν (4%) εξακολουθούν την ζωήν την Χριστιανικήν, που άρχισαν δια της εξομολογήσεως. Οι άλλοι, όταν γίνουν καλά, επανέρχονται στον πρότερον αμαρτωλό βίο. Το ίδιο συμβαίνει και όταν ο Θεός εξαποστέλλει την πληγήν του πολέμου. Όλοι τότε, γυναίκες, άνδρες, μικροί και μεγάλοι, εν όψει του κινδύνου καταφεύγουν εις τον Θεόν. Προσευχές, Παρακλήσεις, Λειτουργίες εις τα μετόπισθεν, αλλά και οι άνδρες στο μέτωπο, στην κόλασι του πυρός, ζούν σαν άγιοι. Άνθρωποι βλάσφημοι, που δεν έκαναν ποτέ την προσευχή τους βλέπεις εκεί να προσεύχωνται και να μετανοούν. Τι συμβαίνει όμως μετά το πέρας των τρομερών γεγονότων; Μήπως όλοι ακολουθούν έπειτα τον δρόμο του Θεού; Ασφαλώς όχι. Όλοι μηδενός εξαιρουμένου, όταν βρεθήκαμε μπροστά σε κινδύνους μέσα σε αρρώστιες και αντιμετωπίζαμε τρομερά δύσκολες περιστάσεις της ζωής μας, ασφαλώς σκεφθήκαμε τον Θεόν. Δώσαμε τότε δόξαν στο Όνομά Του και αποφασίσαμε και υποσχεθήκαμε να ζήσωμε του λοιπού εν μετανοία. Κρατήσαμε τον λόγον μας και την υπόσχεσίν μας εκείνη; Αλλά μη παίζομε «εν ού παικτοίς». Ο Κύριος ου μυκτηρίζεται. Θα έλθη καιρός, που δεν θα μας δοθή άλλος καιρός μετανοίας, διότι η αμαρτία, όταν επαναλαμβάνεται, φέρνει πώρωσιν και εγκατάλειψιν από τον Θεόν. Δεν αρκεί να αναγνωρίζωμε την παντοδυναμία του Θεού, διότι αυτό κάνουν και οι άπιστοι ακόμη, στις κρίσιμες στιγμές, αλλά πρέπει να μετανοούμε ειλικρινά και να ζούμε σύμφωνα με το θέλημα του Θεού.
Το Έβδομον Σάλπισμα
«Εγένετο η Βασιλεία..
Με το σάλπισμα του εβδόμου Αγγέλου, δεν αναγγέλλονται αμέσως δεινά τρομερά, ούτε επικρατεί σιγή, όπως είδαμε με το άνοιγμα της εβδόμης σφραγίδος. Αντιθέτως μάλιστα φαίνεται σ’αυτό η παρουσία του παντοδύναμου Θεού, που εκδηλώνεται ακουστικώς και θεαματικώς. Ακουστικώς μεν με τις μεγάλες και χαρμόσυνες φωνές, που ακούονται στον Ουρανό. Θεαματικώς δε με το άνοιγμα του Ναού του Θεού στον Ουρανό και με την επανεμφάνισι της Κιβωτού της Διαθήκης. Όλα αυτά τα παρεμβάλλει ο Προφήτης και τα φανερώνει ο Θεός, δια να παρηγορήση και ενθαρρύνη τους πιστούς που αγωνίζονται διότι επί τέλους βλέπουν ότι θα έλθη οριστικώς ο Κύριος, ότι θα τελειώσουν τα βάσανά τους και θ’αρχίση η αμοιβή των. Μας δίνει λοιπόν μιά εικόνα του θριάμβου, διότι πρόκειται πριν γίνη ο οριστικός θρίαμβος, να προηγηθή σκληρή πάλη της Εκκλησίας του Χριστού με τις δυνάμεις του Αντιχρίστου. (Αποκ. ΙΑ΄15). Τί είναι αυτές οι φωνές; Είναι αλαλαγμοί χαράς. Είναι φωνές αγαλλιάσεως των ουρανίων πνευμάτων, των μακαρίων κατοίκων του Ουρανού, των αγγελικών και αρχαγγελικών δυνάμεων. Πανηγυρίζουν, διότι πρόκειται για μεγάλο και χαρμόσυνο γεγονός. Πρόκειται για το μεγαλύτερο γεγονός του κόσμου. Το θριαμβευτικό τούτο διάγγελμα διασαλπίζεται προτού γίνη η μεγάλη σύγκρουσις της Εκκλησίας με τον Αντίχριστο. Προαναγγέλλεται σαν τελειωμένο γεγονός. Προαναγγέλλεται επομένως και η κατατρόπωσις και συντριβή του Αντίχριστου υπό του Χριστού. Βλέπομε ότι τα ρήματα είναι διατυπωμένα σε αόριστο χρόνο, σε χρόνο παρωχημένο περασμένο. Εγένοντο φωναί, εγένετο η Βασιλεία κλπ λέγει. Διατί το λέγει έτσι, αφού δεν έγιναν ακόμη, και αφού θα γίνουν εις το μέλλον; Διότι είναι τετελεσμένο πλέον το γεγονός. Είναι σαν να έγινε ήδη. Διότι θα γίνη οπωσδήποτε. Είναι με άλλα λόγια προφητικός αόριστος.
Πρέπει να επιμείνωμε λίγο στο θέμα της Βασιλείας του Θεού. Διότι λέμε συχνά «η Βασιλεία του Θεού», «η Βασιλεία των Ουρανών». Ακούμε στη Θ. Λειτουργία: «πάντων ημών μνησθείη Κύριος ο Θεός, εν τη Βασιλεία Αυτού πάντοτε, νύν και αεί και στους αιώνας των αιώνων». Αλλά αφού είναι μέλλουσα πώς είναι και νύν; Και αφού είναι ουράνιος, πώς είναι και επίγειος; Είναι σοβαρώτατον το θέμα και το εκμετaλλεύονται οι αιρετικοί. Με τις αιρετικές διδασκαλίες τους, φέρουν σύγχυσι στο ζήτημα της Βασιλείας του Θεού. Βασιλεία του Θεού είναι η κυριαρχία του Θεού επί συμπάσης της δημιουργίας, της υλικής και της πνευματικής. Η δε Βασιλεία αυτή του Θεού έχει Βασιλέα και βασιλευομένους, όπως και κάθε βασιλεία κοσμική. Βασιλεύς αυτής είναι ο Τρισυπόστατος Θεός. «Ο Πατήρ ο Άναρχος, ο Υιός ο Συνάναρχος και το Άγιον Πνεύμα τό Ομοούσιον και Ομόθρονον». Αρχήν η Βασιλεία αυτή δεν έχει, όπως έχουν οι βασιλείες του κόσμου, διότι ο Βασιλεύς της, ο Θεός, δεν έχει αρχήν. Είναι Άναρχος. Ούτε και τέλος θα έχη η Βασιλεία αυτή του Θεού, διότι ο Θεός είναι αιώνιος Βασιλεύς. Η Βασιλεία του Θεού είναι το άκρως αντίθετο από τα αμαρτωλά βασίλεια της γής. Είναι το αντίθετον από τα βασίλεια που έδειξε ο διάβολος στον Χριστό όταν προσπάθησε να τον βάλη σε πειρασμό «δείκνυσιν αυτώ πάσας τας βασιλείας του κόσμου και την δόξαν αυτών». Ο Παντοδύναμος και απερινόητος αυτός Βασιλεύς, ο Θεός, προ αμνημονεύτων χρόνων εδημιούργησε και άλλα ευτυχή όντα. Εδημιούργησε τον πνευματικόν και αγγελικόν κόσμον. Κατόπιν τον υλικόν κόσμον, το υλικό αυτό Σύμπαν, το οποίον τόσον θαυμάσιον, τεράστιον και μέγιστον εκτείνεται μπροστά στα μάτια μας. Τελευταία δε έπλασε τον άνθρωπον επάνω εις αυτόν τον μικροσκοπικόν πλανήτην, την γή. Τον έπλασε τον άνθρωπο ευτυχή και μακάριον. «Κατ’εικόνα και ομοίωσιν Αυτού εποίησεν αυτόν». Είναι όμως γνωστόν ότι εις την Βασιλείαν αυτήν του Θεού, παρενέπεσεν κάποτε και μιά παρένθεσις θλιβερή, η ανταρσία του Σατανά. Ήταν το κίνημα, το πραξικόπημα του Εωσφόρου, ο οποίος παρέσυρεν και τον δέκατον τάγμα του Αγγελικού κόσμου. Βεβαίως κατεστάλη, αμέσως το κίνημα αυτό και ο αποστάτης, ο επαναστάτης ετιμωρήθη, όπως του άξιζε «Εθεώρουν τον σατανάν ως αστραπή εκ του Ουρανού πεσόντα» μας λέγει ο Χριστός (Λουκ. 10,18). Δυστυχώς όμως το κίνημα αυτό του Σατανά, επεξετάθη και στον ιδικόν μας πλανήτην και παρέσυρε εις ανταρσίαν και ανυπακοήν προς τον Θεόν και τον άνθρωπον. Τον εξεγέλασε τον άνθρωπο, τον εξηπάτησε. «Φθόνω δε διαβόλου, εισήλθεν η αμαρτία εις τον κόσμον και δια της αμαρτίας ο θάνατος». Ο άνθρωπος επόμενον ήτο να τιμωρηθή.Εν πρώτοις εξωρίστηκε, πετάχθηκε έξω από τον Παράδεισο. Η γή έκτοτε αγρίεψε, συστενάζει και συνωδύνει και αυτή μετά των τέκνων του Θεού. Από την πτώσιν του, από το πέσιμό του εκείνο, έπαθε σκοτοδίνην ο άνθρωπος, και διετήρησεν μόνον μία αμυδρή και ασαφή ανάμνησι της ευτυχούς εκείνης καταστάσεως. Αυτό βλέπομεν εις όλους τους λαούς. Όλα τα αρχαιότερα κείμενα, που υπάρχουν και όλες οι αρχαίες παραδόσεις των λαών ομιλούν για μιά ευτυχή κατάστασι του ανθρώπου στην αρχή, από την οποίαν δυστυχώς εξέπεσεν κατόπιν και της οποία του απέμεινε μόνον μιά αμυδρή ανάμνησις. Ο Θεός όμως ο Πανάγαθος, ο φιλεύσπλαχνος και Πολυέλεος, δεν θέλησε να τον αφήση διά παντός έξω της Βασιλείας Του. Έστειλε στον κόσμο τούτον της εφορίας τον Υιόν Του, το Β΄Πρόσωπον της Αγίας Τριάδος, τον Σωτήρα –Χριστόν, για να λυτρώση τον άνθρωπον, για να ελευθερώση το ανθρώπινο γένος από τη σκλαβιά του Σατανά. Προς τούτο ιδρύει, ούτως ειπείν, ένα παράρτημα της Βασιλείας του Θεού και στη γή. Διά τούτο μάλιστα έλεγε και στην αρχή του κηρύγματός Του ο Πρόδρομος «Ήγγικεν η Βασιλεία του Θεού» (Ματθ. Γ΄2), και ο Ευαγγελιστής επίσης γράφει ότι ο Χριστός όταν ήλθε «Περιήγεν όλην την Γαλιλαίαν κηρύσσων το Ευαγγέλιον της Βασιλείας» (Ματθ. Δ΄23), και στους Αποστόλους Του, όταν τους απέστειλε εις το κήρυγμα τους παρήγγειλεν «Πορευόμενοι δε κηρύσσετε λέγοντες, ότι ήγγικεν η Βασιλεία των Ουρανών» (Ματθ. Ι΄7). Ποιά όμως είναι η Βασιλεία αυτή, το παράρτημα αυτό της Βασιλείας του Θεού; Είναι η ΕΚΚΛΗΣΙΑ, την Οποίαν ίδρυσε ο Κύριος κατά την ημέραν της Πεντηκοστής «εν δυνάμει». Δι’αυτήν ακριβώς την ίδρυσιν και εξάπλωσιν της Εκκλησίας ωμίλει ο Κύριος μετά την ανάστασίν Του εις τους Μαθητάς Του, ὁπτανόμενος δι’ημερών τεσσαράκονται και λέγων τα περί της Βασιλείας του Θεού» ( Πράξ. Α΄3). Η Πεντηκοστή είναι η γενέθλια ημέρα της Εκκλησίας της επί γής Βασιλείας του Θεού.
Η Εκκλησία, η επί γής Βασιλεία Του, είναι ωργανωμένη. Έχει τους αξιωματικούς της, τους κληρικούς. Έχει τα όπλα της, τα πνευματικά. Λέγεται δε και «στρατευομένη», διότι μάχεται συνεχώς, δια να ελευθερώση τους ανθρώπους από την εξουσία του Σατανά και να τους κάνη μέλη της Βασιλείας του Χριστού Βασιλέως. Διαρκώς δε μέχρι σήμερον επεκτείνεται και συνεχώς εξαπλούται, παρ’όλας τας κατά καιρούς αντιξόους φάσεις του πολέμου, τον οποίον διεξάγει. Αυτόν τον διαρκή πόλεμον του Σατανά κατά της Εκκλησίας περιγράφει η Αποκάλυψις. Ο υψιπέτης Ιωάννης τώρα βλέπει την εποχήν εκείνην, που θα κλείση η παρένθεσις αυτή της ανταρσίας, που θα γίνη η συντέλεια του κόσμου και ο Κύριος θα νικήση οριστικά τους εχθρούς Του και θα βασιλεύση πλέον εις αιώνας αιώνων. Βλέπει προκαταβολικά τον θρίαμβο των πιστών και εναρέτων στον Ουρανό.
Η Προσκύνησις και Ευχαριστία των Πρεσβυτέρων. Αποκ. ΙΑ΄16. Υπενθυμίζομεν ότι όπως γράψαμε εκτενώς στον Β΄Τόμο της Ερμηνείας της Αποκαλύψεως, οι εικοσιτέσσαρες Πρεσβύτεροι συμβολίζουν την Ιερωσύνην, τον Κλήρον. Οι Πρεσβύτεροι εκείνοι, οι Κληρικοί, είναι οι εκπρόσωποι της θριαμβευούσης Εκκλησίας, και έχουν τιμητικωτάτην θέσιν πλησίον του Θεού. Οι Πρεσβύτεροι είναι τα πιό πλησιέστερα στον Θεό πρόσωπα. Είναι «οι ενώπιον του Θρόνου του Θεού». Διατί τόσον τιμητικήν θέσιν θα έχουν οι Ιερείς, οι Κληρικοί εκεί εις την Βασιλείαν του Θεού; Διότι 1) Η Ιερωσύνη την οποίαν επροτίμησαν εδώ δεν είναι επάγγελμα, αλλά λειτούργημα. Όλα τα άλλα επαγγέλματα και αξιώματα είναι μόνον δια την παρούσαν ζωήν και χρησιμεύουν μόνον μέχρι του τάφου. Η Ιερωσύνη όμως ξεπερνά και πέραν του τάφου και θα μένη εις τον αιώνα. Είναι ανεξίτηλον το χάρισμα. Οι Ιερείς θα λειτουργούν και θα ιερουργούν και εις το άνω Θυσιαστήριον. «Ωσπερ επί της γής πνευματική εξουσία εκόσμησαν αυτόν, ούτω και εις το επουράνιόν Σου Θυσιαστήριον λειτουργόν αυτόν ανάδειξον», εύχεται η Εκκλησία εις τους κεκοιμημένους Κληρικούς. 2) Είναι τιμητικωτάτη η θέσις των εκεί, διότι οι Πρεσβύτεροι, οι Κληρικοί είναι τα στελέχη του Χριστού, οι αξιωματικοί Του. Και σαν αξιωματικοί Του εδέχοντο εδώ στη γή τις περισσότερες μπόρες και επιθέσεις του εχθρού. Προσκυνούν, λοιπόν οι Πρεσβύτεροι τον Θεόν, διότι διακηρύχθηκε η ολοκλήρωσσις της Βασιλείας Του. Πανηγυρίζουν οι Άγγελοι την επικράτησι της Βασιλείας του Θεού και οι Πρεσβύτεροι, γονατιστοί στο Θρόνο του Θεού, ευχαριστούν τον Αιώνιο Βασιλέα και λέγουν: (Αποκ. ΙΑ΄17). Λένε δηλαδή «Σε ευχαριστούμεν Θεέ μας, Εσένα που είσαι ο Παντοκράτωρ, Εσένα που υπάρχεις, που υπήρχες στο παρελθόν και έρχεσαι πάλιν τώρα. Σε ευχαριστούμεν διότι τώρα ανέλαβες την δύναμίν Σου την μεγάλην και εβασίλευσες. Βεβαίως τα έθνη, οι άπιστοι ωργίσθησαν, αλλά ήλθεν τώρα και η δική Σου η οργή, η οργή της δικαιοσύνης. Θα κριθούν οι νεκροί και θα δώσης τον μισθόν εις τους δούλους Σου, που σε υπηρέτησαν, στους Προφήτες και διδασκάλους, που εργάσθηκαν για την διάδοσιν της Πίστεως. Στους πιστούς που φοβούνται το Όνομά Σου, είτε μικροί ήσαν αυτοί στη γή, είτε μεγάλοι. Ήλθε τώρα ο καιρός να συντρίψης εκείνους που διέστρεφαν και κατέστρεφαν την γήν». Ευχαριστούν τον Θεόν, διότι πήρε όλη την δύναμιν, όλη την εξουσία στα χέρια Του. Τον ευχαριστούν διότι αφαίρεσε από τον Αντίχριστο κάθε δύναμι και τον εξουθένωσε. Οι αμαρτωλοί, οι κακοί, οι αντίχριστοι, οι διώκται των πιστών ενόμιζαν την ευσπλαχνίαν αυτή του Θεού αδυναμία. Γι’αυτό και δεν λογάριαζαν τον Θεόν. Καταπατούσαν εδώ ασύστολα τις Εντολές Του και τα προστάγματά Του. Γίνονταν τύραννοι και δυνάστες των ευσεβών. Αντιθέτως οι πιστοί αγωνίζονταν με στραμμένο το βλέμμα στην Θεία Δικαιοσύνη. Και ο Θεός δεν τους άφηνε μόνους να αγωνίζωνται. Δεν Τον έβλεπαν βέβαια αλλά ένοιωθαν την προστατευτική παρουσία Του. Ο Μέγας Αντώνιος αγωνιζόταν δεκαέξη χρόνια στήθος προς στήθος με τον Σατανά. Είναι άλλωστε γνωστοί και παροιμιώδεις οι πειρασμοί του Μεγάλου αθλητού της ερήμου, Αντωνίου. Άντεξε όμως και νίκησε ο Άγιος, και τότε του παρουσιάσθηκε ο Χριστός. Και όταν ο Μέγας Αντώνιος τον ρώτησε που ήταν τόσα χρόνια, όταν τον έψηνε ο Σατανάς ο Χριστός με φωνή αγάπης τον διαβεβαίωσε «εδώ ήμουνα, κοντά σου και σε παρακολουθούσα». Παρακολουθεί, λοιπόν ο Κύριος αοράτως τους σκληρούς αγώνες των πιστών. Δεν επεμβαίνει όμως, πλήν σπανίων περιπτώσεων. Και τούτο, δια να πάρουν μισθόν οι πιστοί..
Τότε όμως, στους εσχάτους καιρούς θα πάρη στα χέρια Του την δύναμίν Του την μεγάλη. Θα συντρίψη το κράτος του Αντιχρίστου. Και έπειτα στην Δευτέρα Παρουσία θα κάμη την εκκαθάρισι των λογαριασμών «και θα πάη ο κάθε κατεργάρης στον πάγκο του», όπως λέγει ο Λαός.
Μέχρι την ημέραν αυτή τα έθνη, οι άπιστοι και άθεοι είχαν οργισθή εναντίον του Θεού και με μανία και λύσσα καταδιώκανε τους πιστούς, πολεμούσανε την Εκκλησία και τον Θεόν. Παρέβαιναν προκλητικά τις Εντολές Του. Τώρα όμως επληρώθη το ποτήριον και ήλθεν η σειρά της οργής του Κυρίου. (Ψαλμ. 98. 1) –Ο Κύριος ανέλαβε την Βασιλείαν, ας ορίζωνται και ας αφηνιάζουν οι λαοί. Δεν πρόκειται να πετύχουν τίποτε. Εβασίλευσε Εκείνος ο Οποίος κάθεται επί των Χερουβίμ, ας σαλευθή και ας ταραχθή η γή από τις αντιστασιακές αντιδράσεις της. Τίποτε δεν θα μπορέση να κάνη. «Ο Κυριος εβασίλευσεν οργιζέσθωσαν λαοί. Ο καθήμενος επί των Χερουβίμ, σαλευθήτω η γή». «Παρέστησαν οι βασιλείς της γής και οι άρχοντες συνήχθησαν επί το αυτό κατά του Κυρίου και κατά του Χριστού αυτού» (Ψαλμ. Β΄2). Αλλά όλους αυτούς θα τους χλευάση και θα τους περιπαίξη ο Κύριος, όπως λέγει ο Ψαλμωδός. Και στην ώρα της Κρίσεως θα απονείμη την απροσωπόληπτη δικαιοσύνη Του. Οι νεκροί θα αναστηθούν για να κριθούν. Οι τα φαύλα πράξαντες δια να κριθούν και κατακριθούν. Οι δε δίκαιοι θα λάβουν τότε τον μισθόν των. Διά την μισθαποδοσίαν θα ληφθή υπ’όψιν μόνον, όχι αν ήσαν βασιλείς, στρατάρχαι, εργοστασιάρχαι, επιστήμονες, κυβερνήται και δορυκτήτορες, αλλά Μάρτυρες Χριστού. Αν εργάστηκαν δηλαδή στην παρούσα ζωή με αγιότητα, δια την διάδοσιν της Χριστιανικής Πίστεως καθώς επίσης και εάν εφοβούντο τον Θεόν, κατά τα ολίγα χρόνια της παρούσης ζωής και τηρούσαν τις Εντολές Του.
Ευχαριστούν ακόμοι οι πρεσβύτεροι τον Θεόν, διότι ήλθε η ώρα να διαφθείρη τους διαφθείροντας την γήν. Ο πέλεκυς της Δικαιοσύνης θα πέση επάνω σ’αυτούς που διέφθειραν την γήν και έσπερναν την συμφορά στον κόσμο με πρώτο τον Σατανάν και δεύτερον τά όργανά του, τους κακούς, τους αθέους, τους αμαρτωλούς. Ημείς λοιπόν να λάβωμε απόφασιν οριστική. Την Πίστιν που μας έδωσε ο Θεός, να Την αναθερμάνωμε και να εργασθούμε και ημείς σαν τους δύο Μάρτυρας της Αποκαλύψεως. Να εκτελέσωμεν την προφητείαν μας. Να διαδώσωμεν την Πίστιν μας, δια να φθάσωμεν και εις τον θρίαμβον εκείνον, που προλέγει η Αποκάλυψις.
Ο Θεός έδωσε εν πρώτοις τον νόμον επάνω εις το Ορός Σινά, τις Δέκα Εντολές γραμμένες στις λίθινες πλάκες, έδωσε κατόπιν τον τέλειον ηθικόν Νόμον στην επί του Όρους ομιλίαν. Η Παλαιά και η Καινή Διαθήκη ήταν η παλαιά και καινούργια συμφωνία που έκαμε ο Θεός με τους ανθρώπους.
Τί έλεγε η συμφωνία αυτή; Εσείς οι άνθρωποι να βαδίσετε με τον Νόμον Μου, τις εντολές Μου. Στη ζωή σας θα εκτελέσητε τις εντολές Μου, και εγώ θα σας κάνω μετόχους της Βασιλείας Μου, δια να ζήσητε ευτυχισμένοι για πάντα. Εάν όμως παραβήτε τον Νόμον Μου, τότε τιμωρία και Κόλασις σας περιμένει. Οι Πρεσβύτεροι αυτοί και οι πιστοί και οι ενάρετοι πιστέψανε στην υπόσχεσι του Θεού. Αγωνίστηκαν στη ζωή τους και τηρήσανε τον Νόμον Του. Και ο Θεός τώρα εκπληρώνει την υπόσχεσί Του. Την βλέπουν πλέον ότι έγινε πραγματικότητα. Γι’αυτό τον ευχαριστούν. Αυτός είναι ο λόγος που επανεμφανίζεται και η Κιβωτός της Διαθήκης.
Αποκ. ΙΑ΄19. Τί ήταν όμως η Κιβωτός της Διαθήκης; Ήταν ένα κιβώτιο που φυλάγανε οι Εβραίοι μέσα στη Σκηνή του Μαρτυρίου και κατόπιν μέσα εις τα Άγια των Αγίων του Ναού του Σολομώντος. Το φυλάγανε δηλαδή στο πιό ιερό σημείο του κόσμου. Τί περιείχε η Κιβωτός εκείνη της Παλαιάς Διαθήκης; Περιείχε τρία πράγματα: 1) την ράβδον του Ααρών την βλαστήσασαν. Είναι γνωστόν ότι ο Μωϋσής προκειμένου να γνωρίση ποιόν θέλει ο Θεός ν’αναδείξη ιερέα και από ποιά φυλή θα ελαμβάνοντο ο ιερείς, έβαλε δώδεκα ράβδους, μιά από κάθε φυλήν. Η ράβδος του Ααρών, που ήτανε ξερή σαν τις άλλες, εβλάστησε και έβγαλε κλώνους. Αυτό το θαύμα ήταν ένδειξις ότι τον Ααρών ήθελε ο Θεός Αρχιερέα και την φυλήν του Λευί έξέλεξε δια τον Κλήρον. Η ράβδος, λοιπόν, αυτή η βλαστήσασα εφυλάσσετο μέσα στην Κιβωτόν. Και νά! Τώρα την ξαναβλέπουν στο τέλος του κόσμου. Ποίοι την βλέπουν; Οι Πρεσβύτεροι, οι ιερείς τόσον της Παλαιάς όσον και της Καινής Διαθήκης. Αυτοί που ετιμήθηκαν από τον Θεό, και έλαβαν το μέγα υπούργημα της Ιερωσύνης. 2) Υπήρχε μέσα στην Κιβωτό της Διαθήκης η στάμνος με το μάνα. Όταν επείνασαν οι Εβραίοι καταδιωκόμενοι από τα στρατεύματα του Φαραώ στην έρημο τους έθρεψε ο Θεός θαυματουργικώς. Τί ήταν το μάνα; Ήταν ουράνια τροφή που έπεφτε κάθε πρωί, όπως πέφτει η πάχνη ή το χαλάζι. Ήταν κάτι τι σπειρωτό που είχε την γεύσιν της τηγανίτας. Από αυτό μαζεύανε και τρώγανε όσο ήθελαν την ημέρα. Εάν όμως κρατούσαν δι’άλλη ημέρα, χαλούσε. Από αυτό, λοιπόν είχαν μαζέψει και το κρατούσανε μέσα σε μιά στάμνα επί αιώνες, μέχρι το 500 π.Χ. χωρίς να χαλάη και μετά εξηφανίσθηκε. Οι Πρεσβύτεροι τώρα στο τέλος του κόσμου ευχαριστούν τον Θεό διότι φεύγοντας κι’αυτοί τη σκλαβιά του νοητού Φαραώ, του Σατανά και περνώντας την έρημο της παρούσης ζωής, τους διεφύλαξε ο Θεός θαυματουργικά. Και τώρα φθάσανε θριαμβευτικά στη Γή της Επαγγελίας. 3) Υπήρχαν επίσης οι δύο πλάκες του Νόμου, στις οποίες είχε γράψει ο ίδιος ο Θεός τις Δέκα Εντολές επάνω εις το Σινά. Αυτόν τον Νόμον τον ετήρησαν οι Πρεσβύτεροι και η Εκκλησία και τώρα παίρνουν την αμοιβή τους και ευχαριστούνε τον Θεό.
«Και εγένοντο αστραπαί και βρονταί και χάλαζα μεγάλη». Διατί, έπειτα από την επανεμφάνισιν της Κιβωτού της Διαθήκης, έγιναν αστραπές και βροντές και χάλαζα μεγάλη; Διά να δείξη ότι κλείνει πλέον ο Νόμος όπως και ήρχισε. Οταν έδωσε τον Νόμον επί του Σινά, εγένοντο αστραπαί και βρονταί και ήχος σάλπιγγος ηαχούσης μέγα. Το δε Όρος εκαπνίζετο όλον δια το καταβεβηκέναι τον Θεόν». Έτσι και τώρα επαναλαμβάνεται το ίδιο. Τότε κατέβηκε ο Θεός στη γή, τώρα με την τήρησιν των εντολών Του ανέβηκαν οι άνθρωποι στον Ουρανό.
Προς την μόνιμον Πατρίδα. Βαδίζομεν για την μόνιμη πατρίδα μας, την Βασιλείαν του Θεού, τη γή της Επαγγελίας. Εις τον παρόντα κόσμο θα υποφέρωμε, θα συναντήσωμε φίδια φαρμακερά σαν τους Εβραίους τότε που επήγαιναν να συναντήσουν τη γή της Επαγγελίας. Θα βρούμε πίκρες όπως ήταν τα πικρά νερά της Μεράς, δίψες και πείνες και φαρμάκια πολλά. Αλλά ο Κύριος, που «ύψωσε τον όφιν εν τη ερήμω», και εφύλαξε εκείνους, θα φυλάξη και ημάς από τις οχιές και τα φίδια των κακών ανθρώπων, των οργάνων του Σατανά. Ο Κύριος, που δια του Μωϋσέως εγλύκανε τα νερά της Μεράς, ο Κύριος ο Οποίος δια του Μωϋσέως εκτύπησε τον βράχο και εξεπήδησαν τα νερά και εχόρτασε τον διψώντα λαόν, Αυτός θα δίδη και σε μας την χάριν του Αγίου Πνεύματος πλουσίαν. Είναι αλήθεια ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερον ανώτερον και πολυτιμότερον αγαθό από του να μπή κανείς στην Βασιλείαν του Θεού. Αλλά για να φθάση εκεί ο πιστός, πρέπει να περάση από την φοβερή, ξερή και άνυδρον έρημο της παρούσης ζωής. Πρέπει να συγκρουσθή και να παλέψη με τον Σατανά και να αναδειχθή ούτω Μάρτυρας Χριστού. Σ’αυτόν τον κόσμο θα υποφέρωμε, θα στερηθούμε και θα παραγκωνισθούμε δια τον Χριστόν. Θα διωχθούμε και θα μαρτυρήσωμε αλλά μας προειδοποιεί ο αψευδής λόγος του Κυρίου «Μακάριοί εστε, όταν ονειδίσωσιν υμάς και διώξωσι και είπωσι παν πονηρόν ρήμα καθ’υμών, ψευδόμενοι ένεκεν εμού. Χαίρετε και αγαλιάσθε, ότι ο μισθός ημών πολύς εν τοις Ουρανοίς».
Τέλος τρίτου τόμου και Δόξα τω Θεώ!