Τομος 4ος — ΑΙ ΕΠΤΑ ΦΙΑΛΑΙ
Πρόλογος
Η δραματική και συγκλονιστική πάλη της Εκκλησίας του Χριστού, κατά των σκοτεινών αντιθέων δυνάμεων, είναι το κέντρον και η ουσία του περιεχομένου του παρόντος Δ΄Τόμου. Πρόκειται για την πάλη που δεν έπαψε από την εγκαθίδρυσι της Εκκλησίας του Χριστού και που έκτοτε συνεχίζεται με ποικίλες φάσεις στις διάφορες εποχές και η οποία θα τελειώση με την οριστική συντριβή των αντιχρίστων δυνάμεων, κατά την Δευτέραν του Χριστού Παρουσίαν. Εδώ θα ιδούμε το κακό στην «ακμή»του. Θα ιδούμε την ενσάρκωσι και τον θρίαμβο του κακού στο πρόσωπο του θηρίου και του ψευδοπροφήτου…Θα ιδούμε εν συνεχεία την τρομακτική τιμωρία του κακού. Το κακό που σε κάθε εποχή το ενσαρκώνουν τα όργανα των αντιχρίστων δυνάμεων, φαίνεται κάποτε, στην θυελλώδη ορμή του, πως παρασέρνει και συντρίβει τα πάντα. Φαίνεται σαν να σέρνη πίσω του τον οριστικό όλεθρο της Εκκλησίας και των πιστών με δύναμι κυρίαρχο. Ξαφνικά όμως επεμβαίνει ο Θεός και συντρίβει την δύναμιν των υπερφιάλων σατανοκινήτων εχθρών της Εκκλησίας Του. Τιμωρούνται τότε οι κακοί. Πλήττεται ο Σατανάς, ο Αντίχριστος χτυπιέται θανάσιμα. Οι εχθροί του Χριστού, οι εχθροί της σωτηρίας των πιστών Του, συμβολίζονται στην Αποκάλυψι με μορφή δράκοντος. Ο δράκων είναι η προσωποποίησις του Σατανά. Ο δράκων επιτίθεται στην αρχή προσωπικώς εναντίον του Παιδίου — Χριστού και κατά της Μητρός Του. Εν συνεχεία βλέπουμε να επεκτείνεται η επίθεσις αυτή εναντίον των οπαδών του Κυρίου με τα πολυώνυμα όργανα του Σατανά και να συνεχίζεται με διαφόρους φάσεις δια μέσου των αιώνων. Θα ιδούμε τέλος την κορύφωσι της Τιμωρίας της αμαρτωλής ανθρωπότητος με παραστατικές αλληγορικές εικόνες, όπως περιγράφονται στις επτά φιάλες.
Ο Δράκων –Σατανάς και ο πόλεμος αυτού κατά της Εκκλησίας
Η γυνή η περιβεβλημένη τον ήλιον
Ας παρακολουθήσωμε εναντίον ποίου συγκεκριμένου στόχου στρέφεται η οργή και η αιμοβορία του δράκοντος. (Αποκ. ΙΒ΄1). Τί σημαίνει η εικόνα της ηλιοντυμένης γυναικός; Καί πρώτα ποιά είναι η γυναίκα που αναφέρεται σαν σημείο, σαν θαυμαστό φαινόμενο, σαν μεγάλο υπερφυσικό γεγονός; Η περιγραφομένη εδώ, ως «περιβεβλημένη τον ήλιον», γυναίκα υπενθυμίζει την Προφητεία του Ησαίου περί της Γεννήσεως του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού υπο της Παρθένου που λέγει: «Δια τούτο δώσει Κύριος αυτός υμίν σημείον ιδού η Παρθένος, εν γαστρί έξει και τέξεται υιόν και καλέσεις το όνομα αυτού Εμμανουήλ» (Ης. Ζ΄14). Πράγματι αυτήν την ερμηνείαν δίδουν στο σημείον αρκετοί εκ των ερμηνευτών της Αποκαλύψεως. Λέγουν δηλαδή ότι η περιγραφομένη γυνή είναι η Θεοτόκος. Και η λέξις σημείον, που περιγράφει στην συνέχεια ο Ιωάννης αναφέρεται στο Ευαγγέλιο, οσάκις πρόκειται να φανερωθούν θαύματα του Κυρίου και σε μερικές μάλιστα περιπτώσεις χρησιμοποιείται για γεγονότα που έχουν εσχατολογική σημασία. Αναφέρεται για γεγονότα που συνδέονται με την Δευτέρα Παρουσία. «Τότε φανήσεται το σημείον του υιού του ανθρώπου». ..Η λέξις σημείον έχει επομένως ξεχωριστή σημασία. Μετά από την λέξι αυτή αναφέρεται το μέγα θαύμα της ενανθρωπήσεως του Κυρίου. Αναφέρεται η λαμπρότης της Πάναγνης Θεομήτορος. Άλλοι ερμηνευταί δίνουν στο χωρίο αυτό της Αποκαλύψεως περισσότερο πλάτος. Δεν είναι μόνον η Παναγία η περιγραφόμενη γυναίκα, λέγουν, αλλά είναι η Εκκλησία, μέσα στην οποίαν βρίσκεται και — με ξεχωριστή μάλιστα θέσι, διότι εγέννησε τον Κύριον μας — η Θεοτόκος. Η ερμηνευτική αυτή άποψις είναι η ορθοτέρα. Η λαμπροτάτη εμφάνισις της γυναικός «περιβεβλημένης τον ήλιον», θέλει να δείξη την ουράνια καταγωγή της Εκκλησίας. Θέλει να δείξη το υπερφυές μεγαλείο του παιδιού, που γεννιέται από την Υπεραγία Θεοτόκο και ιδρύει την Εκκλησία Του. Εκείνος που γεννιέται από την Αειπάρθενο είναι ο «αναβαλλόμενος φώς ως ιμάτιον εκτείνων τον ουρανόν ωσεί δέρριν». (Ψαλμ. ΡΓ΄2). Είναι δηλαδή Εκείνος που ρίχνει τριγύρω Του, σαν ένδυμα, το φώς και περιβάλλεται με αυτό, και ξαπλώνει τον έναστρο ουρανό, από το ένα άκρον του ορίζοντος έως το άλλο, σαν δερμάτινη σκηνή. Ταιριαστή είναι η περιγραφομένη οπτασία της Θεοτόκου στον ουρανό, όπως Την βλέπει ο Ιωάννης και όχι στη γή. Γιατί; Για την καθαρότητα του σώματος και της ψυχής, και για την εξίσου με Αγγέλους και κατοίκους του Ουρανού διαγωγή Της, λέγει ο Οικουμένιος. «Εικότως δε αυτήν (την Θεοτόκον) η οπτασία εν τω Ουρανώ και ουκ εν τη γή γράφει, ως καθαράν ψυχήν και σώματος, ως ισάγγελον, ως ουρανοπολίτιν» (Οικουμ.). Αφού όπως είπαμε η γυνή είναι γενικώτερον σε μεγάλο πλάτος, συμβολισμός της Εκκλησίας, οι δώδεκα αστέρες σημαίνουν τους δώδεκα Αποστόλους του Κυρίου, οι οποίοι εκήρυξαν και διέδωσαν την Χριστιανικήν Πίστιν και εργάσθηκαν μετά την επιφοίτησι του Αγ. Πνεύματος για την Εκκλησία που ίδρυσε ο Ίδιος ο Χριστός.
Με την γυναίκα που βρίσκεται σε οδύνη τοκετού, θέλει να φανερώση τα εξής: 1) Την αγωνίαν της προ Χριστού αναμονής του Λυτρωτού. Την αγωνία της προχριστιανικής ανθρωπότητος, που στέναζε κάτω από τη σκληρή και βάναυση κυριαρχία του Σατανά. Η προσδοκία του προχριστιανικού ανθρώπου για τον ερχομό ενός Λυτρωτού, ήταν καθολική και ηυξημένη. Εκτός από τους θεοφωτίστους Προφήτας και πολλά φωτεινά μυαλά μίλησαν με προφητικό τρόπο για την έλευσι του Σωτήρος. Μίλησαν για την ανάγκη ερχομού ενός αληθινού Λυτρωτού. Ενας από αυτούς ήταν ο Σωκράτης. Ο μέγας σοφός είδε πόσο θλιβερή ήταν η απάτη των ειδώλων και πόσο αναγκαία η παρουσία του Αληθινού Θεού και είπε: «Καθεύδοντες διατελείτε άν, ει μη τινα άλλον ο Θεός επιπέμψειε ημίν, κηδόμενος ημών». Την φοβερή αγωνία της ανθρωπότητος, που πρόσμενε τον Λυτρωτήν εκ των δεινών της, απεικονίζει και ο Προμηθεύς Δεσμώτης. Είναι δεμένος για το αμάρτημά του στον άγριο βράχο του Καυκάσου. Ένας αετός του τρώγει κάθε μέρα τα σωθικά του. Και περιμένει εναγωνίως τον Λυτρωτήν, που θα έλθη να τον απαλλάξη από τα βάσανά του..Καθολική ήταν η προσδοκία της γεννήσεως του Παιδίου αυτού. Γι’αυτό και η Σύγκλητος των Ρωμαίων είχε λάβει απόφασιν να φονεύση όλα τα παιδιά, που θα εγεννώντο το έτος εκείνο, που θα εγεννάτο ο Χριστός, πράγμα που εφήρμοσεν μόνον ο αιμοβόρος άρχων της Παλαιστίνης Ηρώδης. 2) Με τις ωδίνες του τοκετού, όπως υποστηρίζουν ο Μεθόδιος και ο Ανδρέας, εννοεί τις ωδίνες από την πάλη της Εκκλησίας με τις οποίες η Εκκλησία γεννάει στις ψυχές των πιστών τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν, ώστε εν εκάστω γεννάσθαι τον Χριστόν 3) Οι ωδίνες κατά τον Οικουμένιο είναι υπαινιγμός για τα δεινά, που έχουν σχέσιν με την Β΄Παρουσίαν του Κυρίου «πάντα δε ταύτα αρχή ωδίνων» είπεν ο Κύριος (Ματθ. ΚΔ΄8).
Στο ερώτημα λοιπόν, ποία είναι η γυνή, η απάντησις είναι ότι αύτη συμβολίζει την Εκκλησίαν και την Υπεραγίαν Θεοτόκον, η Οποία ευρίσκεται εντός της Εκκλησίας με λάμψι θεία και ουράνια.
Αποκ. ΙΒ΄3. Πρέπει να δούμε τί είναι ο δράκων, ο πυρρός και μέγας, που είναι και η συνέχεια της εικόνος, που περιγράφει ο Ιωάννης μετά την γυναίκα. Ο δράκων σύμφωνα με την ερμηνεία της λέξεως είναι μεγάλο φίδι, φοβερό και τρομερό θηρίο. Ο δράκων, εδώ πάντως δεν είναι τίποτε άλλο παρά ο όφις ο αρχαίος, ο Σατανάς δηλαδή. Αυτός που παρουσιάστηκε και μίλησε στους πρωτοπλάστους για να τους εξωθήση στην παρακοή. Προτού γίνη μέσον του Σατανά το φίδι, στην παρακοή εκείνη, ήταν το πιό ήμερο και φρόνιμο απ’όλα τα ζώα. (Γεν. Γ΄1). Ο δράκων είναι ο Σατανάς, χωρίς αμφιβολία (Αποκ. ΙΒ΄9). Είναι πυρρός, κόκκινο δηλαδή είναι το χρώμα του. Με το χρώμα αυτό φανερώνεται το αιμοβόρο, το αιμοδιψές και αιμοχαρές του Σατανά. Είναι κοκκινωπός, γιατί συμβολικά είναι ένας τρομερός σφαγεύς, βουτηγμένος στο αίμα των θυμάτων του. Είναι φοβερός σφαγεύς και ανθρωποκτόνος. Ανθρωποκτόνος α) σωμάτων φθαρτών και β) ψυχών αθανάτων. Σωμάτων μεν διότι είναι εμπνευστής πολέμων και ερίδων, ψυχών δε αθανάτων διότι με την πλάνην σύρει εις την απώλειαν.
Μέγας ονομάζεται για την μεγάλην κακίαν του, για τα εγκλήματά του, τις πονηρίες του, τις φοβερές παγίδες του, τους δικτυωτούς πλοκάμους των ενεδρών του. Έχων κεφαλάς επτά. Το επτά σημαίνει απεριόριστο. Οι επτά κεφαλές του δράκοντος φανερώνουν την πολύ μεγάλη και τρομερή πονηρία του Σατανά. Με την πονηρία ενθαρρύνει τις πλάνες, υπεροξύνει τα πάθη, καλλιεργεί τις αιρέσεις, δημιουργεί έριδες και μάχες, εξωθεί σε εγκλήματα, οδηγεί στο έρεβος και στον θάνατο της ψυχής τους εκατομμύρια ανθρώπων. Αι επτά κεφαλαί του ουσιαστικά πολλαπλασιάζονται και γίνονται μυριάδες διότι διοχετεύει το ψυχοφθόρο δηλητήριό του σε πλήθος ανθρώπων μέγα, που υποτάσσονται στα δόλια κελεύσματά του και γίνονται υπηρέτες και συνεργάτες στο ψυχοκτόνο έργο του. Τις παγίδες της πονηρίας του είδε απλωμένες ο Μ. Αντώνιος και διερωτήθηκε με αγωνία, πως είναι δυνατόν να τις ξεπεράση κανείς. Και άκουσε τότε την απάντησι από αγγελικό στόμα, που του έλεγε, ότι ένα μόνο μέσον υπάρχει: η Ταπεινοφροσύνη!… Και κέρατα δέκα όπου δίδεται ιδιαίτερη έμφασι στην δύναμί του. Το επτά δε και το δέκα είναι αριθμοί που ανακυκλούνται. Ο κύκλος δεν έχει τέλος. Οταν βαδίζη κανείς επάνω στον κύκλο δεν βρίσκει ποτέ τέλος. Επίσης με τους δέκα αριθμούς, με τα δέκα ψηφία φτιάχνουμε οσουσδήποτε αριθμούς, χωρίς να τελειώνουν ποτέ. Δεν είναι επομένως ευκαταφρόνητος ο Σατανάς, αλλά ισχυρός αντίπαλος. Και μόνον με την δύναμιν του Παντοδυνάμου Θεού θα τον νικήσωμε.
Τα επτά διαδήματα τί σημαίνουν; Το διάδημα είναι η βασιλική κορών, η βασιλική εξουσία. Ο Ιωάννης βλέπει τον δράκοντα προτού γεννηθή ο Χριστός όπου είχε μεγάλην εξουσία. Ο Ευαγγελιστής δεν βλέπει μόνον όσα πρόκειται να γίνουν αλλά βλέπει και αναδρομικώς, γεγονότα που ήδη για την εποχήν του ήταν τετελεσμένα. Με την γέννησι του Κυρίου ο Σατανάς έχασε μέρος από την δύναμί του. Τα διαδήματα τα βασιλικά, υποδηλώνουν άρχοντας, βασιλείς και κυβερνήτας, οι οποίοι με τα έργα τους, επιβάλλουν και συντονίζουν το θέλημα του Σατανά. Και δια μέσου των αιώνων παρουσιάζονται τοιούτοι άρχοντες οι οποίοι γίνονται όργανα του Σατανά και διώκται της Εκκλησίας. Η ουρά του Σατανά λέγει ακολούθως ο Ιωάννης σύρει το τρίτον των αστέρων του Ουρανού και τους κρημνίζει στη γή. Αυτό έχει δύο εξηγήσεις. Πρώτη εξήγησις νοείται η πτώσις του Διαβόλου από τον ουρανό μαζί με τους άλλους αποστατήσαντας αγγέλους, η οποία προκλήθηκε από το κίνημα φθόνου εναντίον του Θεού και δεύτερη νοείται η πτώσις που προκαλεί σε αστηρίκτους, σε ταλαντευομένους της πίστεως, τώρα μετά την συντριβή που έπαθε με το κοσμοσωτήριο Πάθος και την Ανάστασιν του Χριστού. Αστέρες όπως εξηγήσαμε είναι ο Κληρικοί και ειδικώτερα οι Επίσκοποι. Ο Ευαγγελιστής λέγει ότι «οι επτά αστέρες άγγελοι των επτά εκκλησιών εισι» (Αποκ. Α΄20). Κτυπάει λοιπόν όλους τους Κληρικούς και με την πονηριά του, τους κλονίζει τα ουράνια φρονήματα, τους θολώνει την σκέψι και τους μεταβάλλει σε όργανά του, σε αστέρες συντριβομένους και αφεγγείς. Τους φορτώνει με οίησι και πείσμα και τους οδηγεί στην πλάνη, στην αυθαιρεσία και την αίρεσι. Αλήθεια! Η ουρά του Σατανά κινείται σήμερα και πολλούς αστέρας του Ουρανού, Κληρικούς τους ρίπτει στη γή, στον κόσμο, σε ένα κοσμικό Χριστιανισμό!
Ο δράκων δεν είναι απλώς εχθρός της Εκκλησίας του Χριστού αλλά και εχθρός βάναυσος και προκλητικός. Τον βλέπει ο Ευαγγελιστής να πηγαίνη και να κάθεται μπροστά στην επίτοκο, με σκοπό να καταφάγη το νεογέννητο. Η στάσις του δράκοντος εναντίον του μελλογεννήτου παιδιού είναι ίδια με την απειλητική στάσι του ειδεχθούς και αιμοβόρου Ηρώδου και ίσως μάλιστα, τον Ηρώδη να υπαινίσσεται αυτή η σκηνή. Την σφαγή και την εξόντωση του βρέφους-Χριστού ήθελε ο Ηρώδης και για την επιτυχία του σχεδίου του είχε παραπλανήσει τους Μάγους που πήγαιναν να Τον προσκυνήσουν. Αλλά τα σχέδια του Ηρώδη τα κατακερμάτισε η βουλή του Θεού. Ο Σατανάς δεν εγκατέλειψε ποτέ το μένος του εναντίον του Χριστού. Τον πολεμά με μίσος και δόλο με τους πειρασμούς στην έρημο, αλλά το σχέδιό του παραλύει. Κατά την Σταύρωσiν μάλιστα επίστεψε ότι ήταν νικητής αλλά ο Γολγοθάς ήταν αντιθέτως η συντριβή του Σατανά. Η εναντίον του Χριστού εχθρική διάθεσις του Σατανά δεν μειώθηκε ποτέ. Ο πόλεμος αυτός θα συνεχίζεται χωρίς ανάπαυλα και θα φθάση σε οξύτατο σημείο κατά τις τελευταίες ημέρες του κόσμου.
Αποκ. ΙΒ΄5. Η γυναίκα γέννησε αρσενικό παιδί, το οποίον πρόκειται να κυβερνήση με ράβδο σιδερένια όλα τα έθνη. (Ψαλ. Β΄9). Θα συντρίψη δε με μεγάλη ευκολία, σαν να ήταν εύθραυστα πήλινα σκεύη όλους εκείνους που ανθίστανται στο σταθερό σχέδιό του. Κατόπιν ο Ευαγγελιστής περιγράφει με λακωνικό τρόπο το αποτέλεσμα της πάλης του παιδιού με τον Σατανά. Είναι ο θρίαμβος της Αναστάσεως. Του Παθόντος, Σταυρωθέντος και ταφέντος Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Είναι η συντριπτική ήττα του δράκοντος Σατανά. Ο Κύριος δεν κατεβροχθίσθη δια των παθημάτων και της Σταυρώσεως όπως ενέμενε ο αρχαίκακος Διάβολος, αλλά συνέτριψε αυτόν και μετά την Ανάστασίν Του, ανελήφθη στους Ουρανούς προς τον Θεόν και Πατέρα Του και εκάθησεν εν δεξιά του θρόνου της Μεγαλωσύνης Αυτού. Η συνέχεια είναι και η συγκυριαρχία Του μετά του Θεού –Πατρός επί του σύμπαντος κόσμου. Το γεννηθέν τέκνον συμβολίζει στην πλατύτερη έννοια και τους αληθινούς Χριστιανούς, οι οποίοι με την φλογερή πίστι και με την κατά Χριστόν ζωήν αγωνίζονται να μοιάσουν του Σωτήρος Χριστού. Είναι οι Χριστιανοί οι οποίοι θα δικάσουν τα έθνη, κατά την ρητή ομολογία του Ιησού, καθήμενοι μαζί με τους δώδεκα Αποστόλους, σαν διάδοχοι και συνεχισταί τους…Ο αδηφάγος δράκων λοιπόν, δεν στρέφει την μήνιν του μόνον εναντίον του παιδιού –Χριστού αλλά και εναντίον όλων των Χριστιανών, που με την αγιότητα της ζωής τους αποδεικνύονται πιστοί οπαδοί του Χριστού, Χριστιανοί με ψυχές αθώες, σαν ακάκων παιδίων, Χριστιανοί παιδιά της Μητέρας Εκκλησίας.
Η φυγή της γυναικός στην έρημο και η παρεχομένη εκεί διατροφή της συμβολίζει την διάσωσι της Μητέρας του Κυρίου αφ’ενός και αφ’ετέρου την προστασία της Εκκλησίας υπό του Θεού. Με την περιγραφομένη διάσωσι της Θεοτόκου νοείται, σε μυστική έννοια, η Εκκλησία, της Οποίας η Αειπάρθενος είναι τύπος. Οπως ο παλαιός Ισραήλ αποσπάσθηκε από την ειδωλολατρικήν Αίγυπτο και μέσω της ερήμου έφθασε στη Γή της Επαγγελίας, τροφοδοτούμενος από τον Θεό κατά παρόμοιο τρόπο οι Χριστιανοί κατά τους μεγάλους διωγμούς και ιδιαίτερα κατά το τέλος του κόσμου, που θα δρά ο Αντίχριστος, προτού φθάσουν στην Ουράνια Γή της Επαγγελίας, στον Παράδεισο, πρέπει να ζούν μακρυά από τον κόσμο. Πρέπει να βρίσκωνται μακρυά από τα εγκόσμια, δοσμένοι εξ’ολοκλήρου στην Λατρεία του Θεού. Πρέπει να ζούν όχι τοπικώς σε ερημικό σημείο, αλλά και με τον τρόπο να αποδεικνύωνται ερημίται, νηστευταί, εγκρατευταί, Χριστιανοί εφαρμόζοντες την αυστηρήν άσκησι. Η έρημος υπήρξε ευεργετικός και σωτήριος τόπος στις σκληρές ημέρες των διωγμών της Εκκλησίας. Κατά την καταστροφήν των Ιεροσολύμων οι πιστοί είχαν υπ’όψιν τους την προφητείαν του Χριστού, αλλά και την διέξοδο: «Τότε οι εν τη Ιουδαία φευγέτωσαν επί τα όρη» ( Ματθ. ΚΔ΄16). Γι’αυτό έφυγαν εις τα όρη και εσώθησαν από την μάχαιραν των αγρίων Ρωμαϊκών στρατευμάτων. Η ευεργετική επίδρασις της ερήμου και εμμέσως η πνευματική φυγή, από τα εγκόσμια, γιγαντώνουν την πίστι, της δίδουν ένθεο ζήλο, ζωηφόρο παλμό και αγιότητα ζωής. Στην έρημο κατέφευγαν και καταφεύγουν οι θεοφιλείς ψυχές. Από τα όρη, τα σπήλαια και τις κατακόμβες ξεκίνησε ο συγκλονιστικός θρίαμβος της Στρατευομένης Εκκλησίας. Στις κατακόμβες τράφηκε και ανδρώθηκε η Εκκλησία με την φλογερή πίστι. Και από εκεί ξεκίνησε δυνατή, κραταιά, για να δώση άφθονο το αίμα της θυσίας…Και όταν έλθη ο καιρός ο κρίσιμος, οι έσχατες ημέρες, που θα φανή σαν επικρατήσασα η κυριαρχία του Αντιχρίστου, κατά την διάρκειαν των 1260 ημερών, που είναι 3,5 έτη τότε πάλι η έρημος θα είναι ο τόπος της προσευχής, της ασκήσεως, της ενδυναμώσεως των πιστών. Η έρημος είναι εργαστήριον όπου οι Χριστιανοί, τα μέλη της Εκκλησίας γυμνάζονται σωματικά και ψυχικά για ν’αντικρούσουν και εξουδετερώσουν τις επιθέσεις του πονηρού. Εκεί με τον Μοναχισμό, τον Ορθόδοξο Μοναχισμό, τηρείται απαραχάρακτη και ανόθευτη η Διδασκαλία του Χριστού. Εκεί μένει αμετακίνητο το Δόγμα της Εκκλησίας. Έτσι λοιπόν, ο Μοναχισμός τρέφει με αγιότητα και καθαρότητα την γραμμήν της Πίστεως. Η Εκκλησία τρέφεται με την καθαρότητα της ερήμου και όχι την νοθεία, που προσπαθεί να επιβάλη στην ζωή και την διδασκαλία της η κοσμική εξουσία. Η Εκκλησία ει δυνατόν με αυτόν τον τρόπο αποφεύγει τον κοσμικό χαρακτήρα, με τον οποίον της κηρύττει τεχνηέντως τον πόλεμον η εξουσία η κοσμική, η αποδεικνυομένη έτσι στενή βοηθός και συνεργάτις του δράκοντος…Μέγας τροφοδότης της Μητρός Εκκλησίας είναι ο αόρατος πνευματικός κόσμος, είναι αι ουράνιαι Δυνάμεις, είναι ο Κυριος ημών Ιησούς Χριστός!
Η πάλη μεταξύ Αρχαγγέλου Μιχαήλ και Δράκοντος
Εισέρχεται εν συνεχεία ο Ευαγγελιστής στην περιγραφή μιάς νέας μεγάλης σκηνής. Της συγκρούσεως των Ουρανίων Αγγελικών Δυνάμεων με τον Σατανάν. Πρωταγωνισταί είναι ο Αρχάγγελος Μιχαήλ και ο δράκων.(Αποκ. ΙΒ΄7). Ο Αρχάγγελος Μιχαήλ και οι άγγελοί του πολέμησαν εναντίον του δράκοντος και των αγγέλων του δράκοντος, των οπαδών του. Στον πόλεμον αυτόν δεν μπόρεσε ο δράκων να νικήση κι’έτσι δεν έμεινε πλέον γι’αυτόν τόπος παραμονής στον ουρανό. Επιβεβαιωτικός είναι και ο λόγος του Κυρίου «Εθεώρουν τον σατανάν ως αστραπήν εκ του Ουρανού πεσόντα» (Λουκ. Ι΄18). Ο Αρχιστράτηγος Μιχαήλ όχι μόνον δεν ακολούθησε την αποστασία του Σατανά, αλλά αντετάχθη στο σχέδιό του. Πολέμησε το σατανικό σχέδιο, δηλώνοντας υποταγή στο θέλημα του Θεού. Τον πολέμησε με την συντριπτικήν πλειοψηφίαν των αγγγέλων, οι οποίοι εδήλωσαν σεβασμόν στο θέλημα του Θεού. Όλοι δε οι Άγγελοι, που στην κρίσιμη αυτή στιγμή και δοκιμασία έμειναν πιστοί και αφωσιωμένοι εις τον Θεόν, απέβησαν πλέον άπτωτοι. Από τότε πλέον δεν έχουν φόβον να πέσουν, ν’αμαρτήσουν και να χάσουν την ευτυχία του Παραδείσου. Ας σημειωθεί ότι ο Θεός εις την αρχήν, όταν έκανε τους Αγγέλους, τους άφησεν εις την εξουσίαν τους.
Έτσι άπτωτοι θα γίνουν και εκείνοι οι άνθρωποι που με την βοήθειαν του Θεού, θα νικήσουν εδώ τον Σατανάν και θα μείνουν πιστοί εις τον Θεόν. Αυτοί θα είναι εξησφαλισμένοι εις την αιωνιότητα. Η νίκη των αγγέλων κατά του Σατανά είναι η νίκη που άρχισε από της πτώσεως των δαιμόνων προ της Δημιουργίας του ανθρώπου. (Αποκ. ΙΒ΄9). Εδὠ μάς δίδεται η ταυτότητα του δράκοντος δηλαδή του Σατανά. Είναι ο πονηρός Διάβολος που έργο του είναι να πλανάη όλη την οικουμένη. Είναι η αντίθεος δύναμις. Ο Διάβολος λοιπόν, ονομάζεται έτσι, επειδή διαβάλλει τον Θεόν στους ανθρώπους, προκειμένου εν συνεχεία να τους οδηγήση στην πλάνη και στην απώλεια. Ονομάζεται και Σατανάς, που σημαίνει αντικείμενος, αντίδικος και κατήγορος του Θεού. Ο ιλαστήριος θάνατος του Αναστάσαντος Χριστού του συνέτριψε την κεφαλήν. Η επανάληψις του ρήματος «εβλήθη ο δράκων», «εβλήθη εις την γήν» και «εβλήθησαν» οι μετ’αυτού, φανερώνει το μέγεθος της νίκης του Χριστού και την συμφορά του Διαβόλου, ο οποίος έπαψε να είναι άρχων του κόσμου τούτου ( Ιωάν. ιβ΄3). Είναι τετελεσμένον γεγονός πλέον η θραύσις της κοσμοκρατορίας του. Τον θρίαμβο της νίκης του Χριστου πανηγυρίζει ο Ουρανός. Νίκη η οποία σφραγίσθηκε με το Αίμα της Θυσίας του Κυρίου και των Μαρτύρων της Πίστεως. (Αποκ. ΙΒ΄10). Λέγει ο Ιωάννης : Άκουσα φωνή στον ουρανό μεγάλη, πανηγυρική, θριαμβευτική που έλεγε. Τώρα επραγματοποιήθη η σωτηρία του κόσμου. Τώρα που φανερώθηκε η δύναμις και η βασιλεία του Θεού. Τώρα που επεκράτησε η εξουσία του Χριστού. Τώρα, λέγει ο ουράνιος κόσμος νίκησαν και οι αδελφοί μας οι πιστοί στη γή τον Σατανά, έχοντες όπλο ακαταμάχητον την πίστι στον Εσταυρωμένο που έχυσε σαν Αρνί θυσίας, το Πανάγιον Αίμα του στον Γολγοθά. Τον νίκησαν, διότι πίστεψαν, όχι με λόγια αλλά με έργα. ΄Εδωσαν μαρτυρία για την Πίστι τους. Αγάπησαν την σωτηρία της ψυχής τους και εφάρμοσαν εκείνο που παρήγγειλε ο Κύριος. Δηλαδή όποιος θέλει να σώση την ψυχήν του δεν θα πρέπει να φοβηθή ή να διστάση να χάση την ζωήν του.
Ο Διάβολος που είχε ίσως μέχρι τότε είσοδο στον ουρανό εμφανιζόμενος ημέρα και νύχτα ως κατήγορος των πιστών πετάχτηκε έξω. Σχετικό χωρίο είναι και το αναφερόμενο στην Παλαιά Διαθήκη περί του Ιώβ, τον οποίον λέγει ότι προσήλθε μαζί με τους Αγγέλους στο Θεό και παραστάθηκε ενώπιον Αυτού και ο Σατανάς (Ιώβ α΄6). «Και εγένετο ως η ημέρα αύτη και ιδού ήλθον οι άγγελοι του Θεού παραστήναι ενώπιον το Κυρίου, και ο διάβολος ήλθε μετ’αυτών».
Η χαρά της Θριαμβευούσης Εκκλησίας είναι μεγάλη επειδή νίκησαν οι πιστοί της γής, οι αδελφοί των εν Ουρανοίς Μαρτύρων, Αγίων και Δικαίων. Πώς πέτυχαν αυτήν την μεγάλη και δύσκολη νίκη; 1) «Διά το Αίμα του Αρνίου». Η Σταυρική Θυσία του Κυρίου έγινε όπλο νικηφόρο στους πιστούς. «Ο Σταυρός Σου, Κύριε, ζωή και Ανάστασις υπάρχει τω λαώ Σου» ψάλλει ο Υμνωδός. Ναί, όπλο ακαταμάχητο στην μανία του Διαβόλου είναι ο Σταυρός. Κοινωνούντες το Αίμα του Κυρίου πετυχαίνουν οι πιστοί την νίκην. Εξέρχονται «ως λέοντες πύρ πνέοντες», όπως λέγει ο ιερός Χρισόστομος. 2) Πέτυχαν την νίκη με έργα, με εθελουσία μαρτυρία υπέρ της Χριστιανικής Πίστεως με πράξεις γενναίες, με πράξεις εφαρμογής του Λόγου του Ευαγγελίου με τις οποίες αποδεικνύεται η εμμονή απαραχάρακτη και ανόθευτη, της αγάπης προς το Χριστόν και την Εκκλησίαν. 3) Δεν δίστασαν να χάσουν και την ζωή τους ακόμη προκειμένου να διδάξουν έμπρακτα όσα κήρυξαν με λόγια, προκειμένου να υποστηρίξουν την διωκομένη και πολεμουμένη Πίστι τους. Ποιός είναι ο νικητής του κόσμου; Κανένας άλλος παρά εκείνος που πιστεύει ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο Υιός του Θεού, λέγει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης στην Α΄Επιστολή του, «…..Τίς έστιν ο νικών τον κόσμον ει μη ο πιστεύων ότι ο Ιησούς εστιν ο υιός του Θεού;» ( Α΄Ιωαν. Ε΄4,5). Ναί η Πίστις μας νικά τον κόσμον τούτον, στον οποίο πολεμάμε με τον Σατανά.
Ο Σατανάς εξωστρακισμένος πλέον είναι πλημμυρισμένος από οργή και θυμό απερίγραπτο. Η νίκη του αναστάντος Χριστού, που φεγγοβολεί και δίνει όπλα στους πιστούς Χριστιανούς, για να επιτεθούν εναντίον του, τον κατακαίει και τον συνταράζει. Ηφαίστειο κακίας τον κατακυριεύει. Βλέπει τον θηριώδη αυτό θυμό του η Θριαμβεύουσα Εκκλησία δια των Πρεσβυτέρων κ.λ.π. και προειδοποιεί: (Αποκ. ΙΒ΄12). «αλλοίμονο στην γή και στην θάλασσα», εννοόντας τους κατοίκους αυτών. Υπογραμμίζει τον κίνδυνο. Ο Σατανάς θα επιτεθή με όλες του τις δυνάμεις εναντίον του ανθρωπίνου γένους. Θα πολεμήση μ’όλο το αβυσσαλέο μίσος του την Εκκλησία, και αυτό διότι γνωρίζει πλέον αυτός την βραχύτητα της εξουσίας του «ειδώς ότι ολίγον καιρόν έχει». Αυτή είναι προειδοποίησις που συνδέεται με την σωτηρία μας τί κάμνομε ημείς σήμερα; Δυστυχώς αμελούμε. Αλλά η αμέλεια, η ακηδία, όπως την ονομάζουν οι Πατέρες, η αδιαφορία γενικώς είναι θανάσιμο αμάρτημα και ψυχοκτόνο.Με την αμέλειά μας και την χλιαρότητά μας στην πίστι, μένωμε ξαρμάτωτοι, ευάλωτα θύματα του οργισμένου Σατανά.
Η πτώσις και η ήττα του, αντί να τον συνετίσουν, τον κάνουν πιό άγριο, πιό επιθετικό. (Αποκ. ΙΒ΄13). «Εδίωξε την γυναίκα» λέγει ο Συγγραφεύς. Και η γυναίκα φαίνεται διαυγέστατα ότι είναι η Εκκλησία. Δεν είναι βέβαια η περιβεβλημένη τον Ήλιον Θριαμβεύουσα Εκκλησία αλλ΄η επί γής Στρατευομένη του Χριστού Εκκλησία. Η περιγραφομένη πιό πάνω (ΙΒ, 1) γυνή, είναι στη γή, αλλά η περιγραφή δίδεται με έμφασι στον ουρανό δια να δείξη την ουράνια αίγλη της. Μέσα στις τρείς αυτές λέξεις, πόσα μεγάλα και θαυμαστά γεγονότα πίστεως δεν συμπεριλαμβάνονται! Πόσοι διωγμοί κατά την διαδρομή των αιώνων! Πόσον αίμα Αγίων Μαρτύρων, πόσα θαύματα συγκλονιστικά, πόσα απάνθρωπα βασανιστήρια, πόσα εκατομμύρια καρτερικών του Χριστού στρατιωτών «πιστών άχρι θανάτου»! Αλλά και πόση προστασία, δύναμις και ενίσχυσις του Παντοδυνάμου Θεού! Για την προστασία αυτή του Θεού προς την Εκκλησία μιλάει ευθύς αμέσως ο Ευαγγελιστής «και εδόθησαν τη γυναικί δύο πτέρυγες του αετού του μεγάλου». Ο μεγάλος αετός είναι αλληγορική εικόνα του Παντοδυνάμου Θεού. Δύναμιν πανίσχυρη, θεϊκή, λοιπόν έδωσεν ο Θεός στην Εκκλησία. Η μεταφορά της γυναικός με τις φτερούγες του αετού συμβολίζει όχι μόνον την ταχύτητα της προστασίας της Εκκλησίας εκ μέρους του Θεού, αλλά και την τρυφερότητα και την αγάπην προς Αυτήν. Αυτήν την εικόνα θα την εννοήσωμεν καλύτερα αν φέρωμε στο νου μας την προστασία που έδειξε ο Θεός στους Ισραηλίτας όταν τους ελευθέρωνε από την σκλαβιά του Φαραώ και τους έλεγε: (Εξοδ. ΙΘ΄4). «Αυτοί εωράκατε όσα πεποίηκα τοις Αιγυπτίοις και ανέλαβον υμάς ωσεί επί πτερύγων αετών και προηγαγόμην υμάς προς εμαυτόν». Δηλαδή, εσείς οι ίδιοι είδατε πόσα έκαμα εναντίον των θεομάχων Αιγυπτίων και σας πήρα υπο την προστασίαν μου, σας σήκωσα σαν πάνω σε πτέρυγες αετών και σας ωδήγησα κοντά μου, για να σας γλυτώσω..Την σωτήρια αυτή προστασία παρέχει πλέον ο Θεός, όχι στον παλαιόν Ισραήλ, που δεν πίστεψε στον ερχομό του Υιού Του, αλλά στον Νέον Ισραήλ, στην Εκκλησία του Χριστού, στους Χριστιανούς, εναντίον της Οποίας στρέφεται η απερίγραπτη μήνις του δράκοντος…Οι Χριστιανοί εκείνοι, που θα κονταροκτυπηθούν με τον δράκοντα, τον Σατανά και που θα παραμείνουν σταθεροί κι’ακλόνητοι στην πίστι τους, θα αποκτήσουν νέα δύναμι. «Οι δε υπομένοντες τον Θεόν αλλάξουσιν ισχύν, πτεροφυήσουσιν ως αετοί, δραμούνται και ου κοπιάσουσι, βαδιούνται και ού πεινάσουσιν» (Ησαϊας, μ΄31).
Ποιός είναι τώρα ο τόπος προς τον οποίον πετάει, καταφεύγει, ευρίσκει ως καταφύγιον η Εκκλησία; Η έρημος. Πήγε στην έρημο για να προστατευθή από την εξοντωτική μανία του δράκοντος και να ενδυναμωθή η Εκκλησία κατά τον χρόνον της κυριαρχίας του Αντιχρίστου. Πρέπει να υπογραμμίσωμεν και πάλιν, ότι η χρονική διάρκεια των 3.5 ετών της κυριαρχίας του Αντιχρίστου δεν είναι χρόνος, όπως τον υπολογίζομε ημεις στον προσωρινό αυτόν κόσμο, αλλά χρονική περίοδος ωρισμένη, διάστημα κρίσιμο των Χριστιανών, κατά τις τελευταίες ημέρες του κόσμου, κατά τον καιρό του Αντιχρίστου. Παρόμοιο τέλος τρόπο διατυπώσεως της χρονικής διαρκείας των 3.5 ετών με τον υπο του Ευαγγελιστού Ιωάννου βλέπουμε και στην Π.Διαθήκη, στην ερμηνεία του ονείρου του Βαλτάσαρ υπό του Δανιήλ: (Δαν. Ζ΄25 «Και λίγους προς τον Ύψιστον λαλήσει και τους αγίους Υψίστου παλαιώσει και υπονοήσει του αλλοιώσαι καιρούς και νόμον, και δοθήσεται εν χειρί αυτού έως καιρού και καιρών, και ήμισυ καιρού». Καί πάλιν (Δαν. ΙΒ΄7) «Και ήκουσα του ανδρός του ενδεδυμένου τα βαδδίν, ος ήν επάνω του ύδατος του ποταμού, και ύψωσε την δεξιάν αυτού και την αριστεράν αυτού εις τον ουρανόν και ώμοσεν εν τω ζώντι εις τον αιώνα, ότι εις καιρόν καιρών και ήμισυ καιρού εν τω συντελεσθήναι διασκορπισμόν γνώσονται πάντα ταύτα».
Ο δράκων, ο Σατανάς, παρομοιάζεται σαν υδάτινο τέρας που προσπαθεί να καταπνίξη όπως νομίζει την Εκκλησία. (Αποκ. ΙΒ΄15). Ο δράκων δεν εγκαταλείπει τον διωγμόν της Εκκλησίας ούτε όταν αυτή φεύγει στην έρημο, αλλά ρίχνει πίσω της σαν οργισμένο, θολό, ορμητικό ποτάμι τους πειρασμούς, τις παγίδες, τα όργανά του. Ίσως μάλιστα, εννοεί το πνίξιμο της Εκκλησίας στο αίμα, με το φοβερό αιματοκύλισμα των τρομακτικών διωγμών. Με την λέξι «ποταμός» νοούνται γενικώς οι τρομακτικοί διωγμοί κατά της Εκκλησίας από της ιδρύσεώς της και συνέχεια μέχρι της συντελείας των αιώνων. Εις την Π. Διαθήκη πολλές φορές χρησιμοποιείται η εικόνα του ολέθρου δια των υδάτων όπως εις (Ψαλ. ΙΖ΄17) όπου λέγει «έστειλε ο Κύριος από το μεγαλειώδες ύψος του Ουρανού τον άγγελό Του και με πήρε στοργικά, γλυτώνοντάς με από ύδατα πολλά, στα οποία κινδύνευα να πνιγώ. Επίσης στην Ερυθρά Θάλασσα όπου ώπλισε ο Θεός τα στοιχεία της φύσεως και κατέπνιξε τους διώκτας των Ισραηλιτών «Και ήνοιξε η γή το στόμα αυτής και κατέπιε τον ποταμόν όν ο δράκων έβαλεν εκ του στόματος αυτού». Την θαυματουργική προστασία της Εκκλησίας εκ του Σατανά διά των στοιχείων της φύσεως, επιβεβαιώνει ο σοφός Σόλομών λέγων, ότι ο Θεός «οπλοποιήσει την κτίσιν εις άμυναν εχθρών». Εδώ νοείται η διάσωσις της Εκκλησίας με θαυματουργικό τρόπο από την θύελλα επικινδύνων διωγμών. Όταν έρχεται η δύσκολη περίοδος και η Εκκλησία βρίσκεται σε κρίσιμο σημείο, ο Θεός επεμβαίνει θαυματουργικώς και την σώζει. Αναφέρουμε εδώ το συγκεκριμένο και καταπληκτικό θαύμα του Αρχαγγέλου Μιχαήλ εν Χώναις.
Στα μέρη της Μικράς Ασίας, συγκεκριμένα εις Κολοσσάς Φρυγίας, ανέβλυζε θαυματουργό αγίασμα με το οποίον θεραπεύονταν πολλοί ασθενείς. Ένας πλούσιος ειδωλολάτρης τότε εκ Λαοδικείας, που είχε κόρη άλαλη την επήγε εκεί, αυτή θεραπεύτηκε αυτός επίστεψε και έκτισε στο σημείο του Αγιάσματος Ι. Ναόν..Αρκετά χρόνια ύστερα έφτασε από την πόλι των Ιεραπολιτών ένας θεοσεβέστατος νεαρός ονόματι Άρχιππος, ο οποίος συγκλονισμένος από τα θαύματα του ιερού Αγιάσματος έμεινε εκεί νεωκόρος και έζησε μιά ζωή γεμάτη άσκησι. Όμως εκτός των πολλών που τον εσέβοντο και τον αγαπούσαν υπήρχαν και αρκετοί που τον μισούσαν και ήθελαν να τον αφανίσουν. Όταν λοιπόν ο ασκητής προσευχόταν, οι εχθροί του έστρεψαν την κοίτην δύο ποταμών που περνούσαν εκεί κοντά προς το Μοναστήρι για να το αφανίσουν και να πνιγή ο γέροντας. Και ενώ τα νερά ώρμησαν κατά του Μοναστηριού Αστραφτερός κατέβηκε από τον Ουρανό ο Αρχάγγελος Μιχαήλ και κτύπησε την γή στο κοντινό σημείο που κύλαγε με ορμή το νερό «Χωνευθήτωσαν ενταύθα τα ύδατα»! έκραξε ο Αρχάγγελος. Και παρευθύς έγινε μέγας και φοβερός σεισμός και άνοιξε εκεί μιά βαθυτάτη φάργκα, μιά μεγάλη καταβόθρα που κατάπιε τα νερά. Η καταβόθρα σώζεται μέχρι σήμερα.
Βλέποντας ο Σατανάς, ότι δεν μπορούσε ο ξεχειλισμένος ποταμός των πανουργιών του και των λυσσωδών επιθέσεων να βλάψουν την Εκκλησία σαν σώμα, στρέφεται κατά των μελών Της. Ξεσπά την θύελλα των δεινών εναντίον των πιστών, για να καταποντίση στην άβυσσο της καταστροφής άτομα τουλάχιστον. (Αποκλ ΙΒ΄17). Πολεμάει τους οπαδούς του ιδρυτού της Εκκλησίας Χριστού. Πολεμάει εκείνους οι οποίοι με την πίστι τους στον Σωτήρα –Χριστον αποκτούν μ’Εκείνον πνευματική συγγένεια όπως λέγει ο Ευαγγελιστής. (Ιωάν α΄12). «Όσοι δε έλαβον αυτόν, έδωκεν αυτοίς εξουσίαν τέκνα Θεού γενέσθαι, τοις πιστεύουσιν εις το όνομα αυτού». Την πνευματικήν αυτή συγγένεια των πιστών Χριστιανών με τον Ιησούν Χριστόν και τον Θεόν Πατέρα διετύπωσε ο Κύριος και προς την μυροφόρο Μαρία την Μαγδαληνή, μετά την Ανάστασίν Του. Λέγοντά της: «Πορεύου δε προς τους αδελφούς μου και ειπέ αυτοίς, αναβαίνω προς τον Πατέρα μου και Πατέρα υμών, και Θεόν μου και Θεόν υμών».
«Μαινέτω η θάλασσα, εγειρέσθω τα κύματα, του Ιησού το πλοιάριον καταποντίσαι ου δύναται» βροντοφωνάζει θριαμβευτικά ο Χρυσορρήμων Ιωάννης, αναφερόμενος στην σωτήριο λέμβο του Χριστού, την Εκκλησία. Προσπαθεί ωστόσο ο Σατανάς ν’αρπάξη από την λέμβο, απο το πλοιάριο τους πιστούς και να τους ρίξη στα κύματα της αμαρτίας και στη συμφορά. Πόλεμο άγριο, σατανικά οργανωμένο, και μεθοδευμένο, ξεσηκώνει εναντίον εκείνων, που έμπρακτα επιβεβαιώνουν την φλογερή Χριστιανική πίστι τους και αόκνως την διαδίδουν και την διδάσκουν.
Ο Θεός όπως βλέπουμε δεν υπόσχεται καλοπέρασιν εις την παρούσαν ζωήν. Μόνον οι πολιτικοί και οι άρχοντες των εθνών εξαγγέλουν προγράμματα με υποσχέσεις πολλάς και μεγάλας, δια να τους ακολουθήσουν οι άνθρωποι. Είναι ο Μόνος Αρχηγός, που προλέγει στους οπαδούς Του και υπόσχεται βάσανα και διώξεις και θάνατον σκληρόν. Λέγει την αλήθειαν και δεν τον ενδιαφέρει ποιοί και πόσοι θα Τον ακολουθήσουν. Τον ενδιαφέρει μόνον η ποιότης των οπαδών Του. Και τώρα εις την Αποκάλυψιν περιγράφει και προλέγει τους διωγμούς τους οποίους θα υποστούν κατά τους εσχάτους καιρούς οι οπαδοί Του από τον Σατανάν και τα όργανά του. Δια να μήν απογοητευθούν όμως οι πιστοί, προείπε και την οριστική συντριβή του Σατανά, κατά την πάλην του Αρχαγγέλου Μιχαήλ με αυτόν. Καθώς και την χαράν και την πανήγυριν και τον θρίαμβον των σεσωσμένων μετά την νίκην αυτήν. Σκοπός τώρα της Αποκαλύψεως είναι να παρηγορήση και να ενισχύση τους πιστούς. Και ιδού πώς: 1. Από την πάλην που γίνεται στον Ουρανό βλέπομε ότι έχομε και ημείς συμμάχους τον Ουράνιον Πνευματικόν κόσμον και τας Αγγελικάς δυνάμεις, που είναι ικανές να συντρίψουν τον Σατανά. 2. Είδαμε την δόξαν της Θριαμβευούσης Εκκλησίας. Ποιός τώρα πιστός δεν παίρνει θάρρος στον αγώνα του όταν βλέπη την δόξαν που τον αναμένει στη Βασιλεία των Ουρανών. 3. Είδαμε ότι ο Ουρανός είναι ελεύθερος από τον Σατανά. Ποιός πιστός δεν ατενίζει εις αυτήν την ανοικτήν θύραν του Ουρανού όπου θα ησυχάση επί τέλους από τον Σατανάν. Ευφραίνονται οι πιστοί και ενδυναμώνονται βλέποντας ότι νικήθηκε ο αρχαίκακος Διάβολος και ότι και αυτοί σε λίγο θα είναι ουρανοπολίται. 4. Ποιός δεν ανακουφίζεται και δεν εντείνει τας δυνάμεις του στον αγώνα εναντίον του Σατανά όταν μανθάνη ότι αυτός θα κλεισθή κατόπιν εις την Κόλασιν, οπότε θα απαλλαγή και θα ησυχάση από αυτόν οριστικώς; 5. Ενώ ο Σατανάς χρησιμοποιεί την υλικήν φύσιν δια να παραπλανά τους πιστούς, ο Θεός προστατεύει τους πιστούς χρησιμοποιώντας την φύσιν σαν όπλο προς άμυνα των εχθρών. Ποιός τώρα πιστός δεν ενισχύεται βλέποντας αυτήν την σοφίαν του Θεού, με την οποίαν τον προστατεύη; 6. Ποιός πιστός δεν χαίρει διότι νικήθηκε ο Σατανάς και δεν πανηγυρίζει αφού σε λίγο θά’ναι και αυτός ουρανοπολίτης;
Έπειτα από αυτά αρχίζει να αποκαλύπτη ο Θεός εις τον Ιωάννην τα δραματικά και τρομακτικά γεγονότα των εσχάτων καιρών. Και πρώτον την δίωξιν υπό του δράκοντος και την φυγήν της γυναικός. Παρηγορούμεθα βλέποντες, ότι σύμμαχοί μας εις τον κατά του Διαβόλου πόλεμον είναι ο Ουράνιος Πνευματικός κόσμος, αι Αγγελικαί δυνάμεις. Βλέπομε να πέφτη ο Σατανάς από τον Ουρανό και να χάνη την εξουσίαν. Βλέπουμε ν’ανοίγη για τους πιστούς η θύρα των Ουρανών. Ευφραίνονται έτσι οι πιστοί και ενδυναμώνονται, οχι απλώς διότι νικήθηκε ο αρχαίκακος Διάβολος, αλλά και διότι λίγος καιρός του μένει να εκδηλώση την ψυχοκτόνο μανία του. Δεν είναι πάλη «προς σάρκα και αίμα αλλά προς τον κοσμοκράτορα του αιώνος τούτου», τον Σατανά, όπως λέγει ο Απόστολος των Εθνών Παύλος.
Θα διαβάζουν δια μέσου των αιώνων οι πιστοί τήν Αποκάλυψι και θα βλέπουν γεμάτοι ελπίδα και παρηγοριά την σοφία και παντοδυναμία του Θεού που οπλίζει και την άψυχη φύσι ακόμη, προκειμένου να προστατεύση τους δικούς Του από την σατανική οργήν. Νά λοιπόν, γιατί από την εισαγωγή της κιόλας, η Αποκάλυψις ονομάζει μακαρίους, ευτυχισμένους εκείνους, που ακούνε τους προφητικούς της λόγους και τηρούν τα όσα σωτήρια γράφονται μέσα σ’αυτή.
Τα Δύο Θηρία
Αυτό το κεφάλαιο είναι από τα πιό συγκλονιστικά της Αποκαλύψεως. Θέμα του είναι η φοβερή επίθεσις της αντιθέου δυνάμεως, του Αντιχρίστου εναντίον των πιστών, εναντίον των τέκνων της Εκκλησίας. Σε όλες τις κρίσιμες, τις μεγάλες και κοσμοϊστορικές στιγμές της Εκκλησιαστικής και Πολιτικής Ιστορίας, η προσοχή του κόσμου στράφηκε στο κεφάλαιο αυτό της Αποκαλύψεως. Ενόμιζαν οι άνθρωποι ότι εκδηλώνονται και εκπληρώνονται όσα είναι γραμμένα εκεί. Οι ερμηνείες που δόθηκαν κατά καιρούς ήταν ως επί το πλείστον επηρεασμένες από τα γεγονότα της εποχής τους. Στο κεφάλαιο αυτό αναζητήθηκαν από τα πρώτα Χριστιανικά χρόνια μέχρι σήμερα, κοσμοϊστορικά γεγονότα και φυσιογνωμίες ολέθρου. Αναζητήθηκαν στις γραμμές του κειμένου του συγκεκριμένες πολιτικές και εκκλησιαστικές προσωπικότητες που συντάραξαν με την άγρια πολεμική τους την Εκκλησία. Γι’αυτόν ακριβώς τον λόγο έχομε άφθονες παρερμηνείες στο κεφάλαιο αυτό. Οι εκάστοτε ερμηνευταί, προσπαθούν να βρούν, στα πρόσωπα που σείουν τον κόσμο και συγκλονίζουν την πίστι, επί των ημερών τους, τον Αντίχριστον. Απόπειρες να βρεθή, να εντοπισθή σε συγκεκριμένο πρόσωπο, ο Αντίχριστος, μέσω των παρερμηνειών αυτών έχομε πολλές όπως π.χ. στο πρόσωπο των αιμοχαρών διωκτών της Χριστιανωσύνης, όπως στο πρόσωπο του Χριστιανομάχου Μωάμεθ, των αιρετικών Πάπα και Λουθήρου, στις πολιτικές προσωπικότητες του Μεγάλου Ναπολέοντος, του Κάϊζερ, του Γουλιέλμου του Β΄, του Λένιν, του Χίτλερ, του Στάλιν κλπ. Η παρερμηνεία αυτή ήταν καρπός κυρίως της έλλειψις της συλλήψεως της εννοίας και του πνεύματος του όλου κειμένου της Αποκαλύψεως. Προσπαθούν δηλαδή οι ερμηνευταί να δώσουν εξήγησι στο κεφάλαιο αυτό, απομονώνοντάς το από το ενιαίο κείμενο. Επί πλέον πρέπει να τονίσωμε ότι είναι αδύνατη η ερμηνεία λεπτομερειών…Το δέκατο τρίτον κεφάλαιον πραγματεύεται την σεισμικήν επίθεσιν της αντιθέου δυνάμεως, του Αντιχρίστου, υπό την μορφήν δύο θηρίων. Την τρομερή αυτή επίθεσι, που θα εξαπολύσουν το ένα θηρίον, που ανεβαίνει από την θάλασσα και το άλλο από την γην, θα ιδούμε και θα ερμηνεύσωμε, κατά δύναμιν, στη συνέχεια.
Το εκ Θαλάσσης Θηρίον
(Ο Αντίχριστος)
Το εκ θαλάσσης θηρίον έχει ξεκίνημα, αφετηρία την θάλασσα, έρχεται από την άβυσσο της θαλάσσης και είναι η ενσάρκωσις του κακού, αλλά και ο θρίαμβός του..Πρωτού προχωρήσωμε ας δούμε τι γνώμες έχουν διατυπωθή και επικρατούν γύρω από το πρώτο θηρίο. Βασικά οι γνώμες αυτές είναι δύο και η μία είναι αντίθετη της άλλης. Σύμφωνα με την πρώτη ερμηνεία με την οποία μάλιστα συμφωνούν ο Ειρηναίος, ο Ιππόλυτος, ο Μεθόδιος, ο Βικτωρίνος, ο Ανδρέας κ.α., το θηρίον αυτό είναι η προσωποποίησις της αντιθέου δυνάμεως του Ρωμαϊκού Κράτους. Κατά τη δευτέρα γνώμη, δεν αφορούν το Ρωμαϊκό Κράτος, αλλά πρόκειται για ενσάρκωσι του δαίμονος κατά τους εσχάτους καιρούς ή του Αντιχρίστου ο οποίος πρόκειται να εμφανισθή τότε. Και όταν λέγω, η ενσάρκωσις, βέβαια, αυτή δεν θα είναι ως η του Ιησού Χριστού, αλλά θα είναι κάποιο πρόσωπον που θα το έχη εξ’ολοκλήρου καταστήση όργανόν του ο Σατανάς. Διότι, όπως λέγει ο Κύριλλος ο Αλεξανδρείας «Ασύνετον δε οίεσθαι τους ασωμάτους δύνασθαι τα σωμάτων ενεργείν, και το παρά φύσιν ιδίαν επιτελείν». (P.G. 76, 1108, A). Σχετικά γράφει ο Ιωάννης ο Δαμασκηνός: «Ουκ αυτός τοίνυν ο διάβολος γίνεται άνθρωπος κατά την του Κυρίου γέννησιν. Μή γένοιτο. Αλλ’άνθρωπος εκ πορνείας τίκτεται και υποδέχεται πάσαν την ενέργειαν του Σατανά. Προειδώς γαρ ο Θεός το άτοπον της μελλούσης αυτόν προαιρέσεως, παραχωρεί εν αυτώ τον διάβολον» (Ιω. Δαμ. P.G. 94, 1217 A). Αντίχριστον απεκάλεσε τον Σατανά πρώτος ο ίδιος ο Ευαγγελιστής Ιωάννης (Α΄Ιωαν. Β΄18) «Παιδία, εσχάτη ώρα εστί, και καθώς ηκούσατε ότι ο αντίχριστος έρχεται». Αλλού όχι απλώς κατονομάζει, αλλά δίνει και τον ορισμό του Αντιχρίστου (Α΄ Επιστ. Ιωάν. β΄22) «Ούτός εστιν ο αντίχριστος, ο αρνούμενος τον πατέρα και τον υιόν». Μεταξύ των δύο αυτών ερμηνειών υπάρχει και μιά Τρίτη, η οποία νομίζομε ότι συγκεντρώνει περισσότερες πιθανότητες. Είναι δε αυτή, εκείνη η οποία συνδιάζει τις δύο προηγούμενες. Δηλαδή προσωποποιεί εδώ ο Προφήτης την αντίθεο δύναμι του Αντιχρίστου, που θα εκδηλωθή κατά το τέλος του κόσμου, αλλά συγχρόνως εννοεί το θηρίο και την εικόνα του ρωμαϊκού κράτους της εποχής του. Εις αυτή βλέπει συμβολικά την αντίθεον και την αντίχριστον δύναμιν να πέφτη με ορμή κεραυνού κατά της Μαρτυρικής Χριστιανοσύνης..
Το πρώτο θηρίο το εχαρακτήρισε ο ιερός Αυγουστίνος ως «πίθηκον του Χριστού», διότι όποια σχέσι έχει ο Χριστός με τον Θεόν Πατέρα έχει και το θηρίον με τον Σατανά. Το θηρίο αυτό είναι με άλλα λόγια, σαν υιός του Σατανά.
Αποκ. ΙΓ΄1. ..και ο δράκων έδωσε εις αυτό το θηρίον, που συμβολίζει τον αιμοχαρή αντίχριστο, την δύναμίν του και τον θρόνο του και την μεγάλη εξουσία του. Το θηρίον αυτό, σαν τύπος του Αντιχρίστου ήταν ενσαρκωμένο στην θεομάχο Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Ο Αντίχριστος όμως των τελευταίων ημερών του κόσμου θα είναι διαφορετικός από τα αντίχριστα πρόσωπα, τα οποία υπήρχαν στην εποχή του Ιωάννου. Εκείνος δεν θα είναι τύπος του αντιχρίστου, αλλά το πρωτότυπον, ο ίδιος ο Αντίχριστος. Την διάκρισι του Αντιχρίστου που θα έλθη στο μέλλον, εν αντιθέσει με άλλα αντίχριστα πρόσωπα, κάνει ο ίδιος ο Συγγραφεύς στην Πρώτη του Επιστολή: «Ηκούσατε ότι ο αντίχριστος έρχεται, και νύν αντίχριστοι πολλοί γεγόνασιν». (Α΄Ιωάν. Β΄18).
Στην εικόνα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, επομένως βλέπομε τον τύπο του Αντιχρίστου. Τον τύπον αυτόν του Αντιχρίστου μπορούμε να τον ιδούμε και σε άλλες Χριστιανομάχες εξουσίες. Μπορούμε να τον εννοήσωμε και σε έθνη και σε αιρέσεις, που πολεμούν τον Χριστόν και την Εκκλησία και βασανίζουν εξοντωτικά τους πιστούς. Όταν λοιπόν λέμε τύπος του αντιχρίστου, ή Χριστιανομάχος Ρώμη, και πρωτότυπο ο Αντίχριστος των τελευταίων ημερών, να πηγαίνη το μυαλό μας στο γεγονός, ότι όλα αυτά είναι σαν σε μιά ενότητα παρούσα, για τον Παντοδύναμο Θεό. Αν έτσι συλλαμβάνομε το ζήτημα, δεν θα παραξενευώμεθα..Και ο θεόπνευστος Προφήτης Δανιήλ προφητεύοντας για τον ερχομό του ασεβούς βασιλέως Αντιόχου, που θα συνέβαινε ύστερα από τριακόσια χρόνια περίπου, από την εποχή που ζούσε ο ίδιος, παίρνει τον Αντίοχο σαν ιστορικό τύπο αντιθέου και προφητεύει για τον ερχομό του Αντιχρίστου κατά το τέλος του κόσμου. Ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός επίσης, προφητεύοντας για το τέλος του κόσμου, παίρνει σαν εικόνα, σαν συγκεκριμένο ιστορικό τύπο την καταστροφή της Ιερουσαλήμ.
Τόπος από τον οποίον ανεβαίνει το θηρίο είναι η θάλασσα, δηλαδή η άβυσσος, η οποία είναι ο αντίπους του Ουρανού, στον οποίον έχει τον θρόνον ο Θεός. Από την θάλασσα, λοιπόν, από την άβυσσο, από την Κόλασι έχει την αφετηρία τό θηρίον. Από εκεί άλλωστε αναβαίνει και ο πάτρωνάς του ο δράκων, ο Σατανάς. Οι δαίμονες εκεί κατοικούν υποχρεωτικά. Η θάλασσα είναι επί πλέον σύμβολο του ταραχώδους εθνικού κόσμου. Με την ανάβασι του θηρίου εκ της θαλάσσης, θέλει ακόμη να φανερώση την προέλευση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, σαν κράτους θαλασσίου, Μεσογειακού. Μορφή θηρίου έχει η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία που είναι ο τύπος του Αντιχρίστου, καθώς επίσης και ο Αντίχριστος των τελευταίων ημερών. Τί σημαίνει τούτο; Ο Αντίχριστος –θηρίον, θα έχη τα εξής τέσσερα χαρακτηριστικά 1) Φονεύει τους Χριστιανούς 2) Θεοποιεί τον εαυτό του 3) Θα νικηθή από τον Χριστόν 4) Ο αριθμός του ονόματός του θα είναι 666 Χ.ξ.στ. Αυτά τα χαρακτηριστικά τα βρίσκουμε τόσο στην Ρωμαϊκή αυτοκρατορία όσον και στον Αντίχριστο των τελευταίων καιρών. Με την ονομασία «θηρίον» τονίζεται η απανθρωπιά και τα θηριώδη ένστικτά του. Θηριώδη πόλεμο κατά της Χριστιανωσύνης θα εξαπολύουν δια μέσου των αιώνων οι εκπρόσωποι του Αντιχρίστου. Με πύρινη οργή, με αιματοχυσίες και με θηριώδεις επιθέσεις θα κορυφώση τον πόλεμο κατά των Χριστιανών ο Αντίχριστος των τελευταίων ημερών του κόσμου.
Τα δέκα κέρατα του θηρίου, οι επτά κεφαλές και τα δέκα διαδήματα είναι η συνέχεια της περιγραφής του θηρίου. Τα κέρατα είναι σημείον της δυνάμεως, διότι όπως είπαμε τα ζώα στα κέρατα έχουν την δύναμιν και με τα κέρατα κτυπούν. Αι επτά κεφαλαί έχουν εδώ την έννοια της σοφίας αλλά και την έννοια της μεγάλης και σατανικής πονηρίας. Είναι ακόμη πολυκέφαλον το θηρίον για να δείξη ότι δεν είναι ένα, αλλά πολλά τα πρόσωπα που διαχειρίζονται αυτήν την εξουσία και την δύναμιν του Σατανά. Τί είναι τα διαδήματα; Είναι βασιλικά σημάδια, σύμβολα της ισχύος και της εξουσίας. Θά εχη δηλαδή ο Αντίχριστος δύναμιν βασιλικήν, εξουσία κρατικήν. Θα χρησιμοποιή την δύναμιν του Κράτους. Τα δέκα διαδήματα επί των κεφαλών του είναι η πολυπρόσωπος σειρά χριστιανομάχων αυτοκρατόρων της Ρώμης, οι οποίοι έδρασαν σαν όργανα του θηρίου –δράκοντος –Σατανά. Διατί το θηρίον έχει ό,τι και ο δράκων; Απλούστατα διότι έχει συγγένειαν το θηρίον αυτό με τον Σατανάν. Το θηρίον είναι αντίγραφον και όργανον του Σατανά. Το θηρίον λοιπόν δρά με τα όργανά του. Όταν συνεπώς, Χριστιανέ, βλέπης ηγεμόνας, βασιλείς, άρχοντας, κυβερνήσεις και γενικώς ισχυρούς, οι οποίοι πολεμούν την Εκκλησία, να σκέπτεσαι ότι πίσω απ’αυτούς, οδηγός και υποβολέας είναι ο Σατανάς! Εκείνος τους πυρπολεί με «εμπνεύσεις» ζοφερές, εκείνος τους εξωθεί με την μέθην του εγωϊσμού. Γι’αυτό επί τας κεφαλάς αυτού, του θηρίου βλέπει ο Ευαγγελιστής «Ονόματα βλασφημίας». Οι άρχοντες αυτοί ποτίζονται κυριολεκτικώς στην οίησι και στην υπεροψία και μωραίνονται. Καταντούν τότε κεφάλια του επτακέφαλου θηρίου και θεοποιούν τους εαυτούς των. Η θεοποίησίς τους αυτή είναι φοβερή βλσφημία κατά του Θεού. Παριστάνουν, λοιπόν τον Θεόν, αυτοθεοποιούνται οι σατανοκίνητοι άρχοντες. Αυτοθεοποιούνται όπως το ίδιο θα πράξη και ο Αντίχριστος κατά τις τελευταίες ημέρες του κόσμου, καθώς επιβεβαιώνει ο Απόστολος των Εθνών Παύλος (Β΄ Θες. Β΄4). Ο αντίπαλος δηλαδή του Θεού και της Αληθείας γεμάτος εγωϊσμό, θα βάζη παραπάνω τον εαυτόν του από κάθε τι, που ονομάζεται Θεός ή που τυγχάνει σεβασμού και λατρείας. Θα καταληφθή από τέτοιο μέγεθος αλαζονείας ώστε θα καθήση σαν Θεός στον Ναό του Θεού και με τεχνάσματα θα προσπαθή ν’αποδείξη τον εαυτό του ότι είναι Θεός. Πρέπει στο σημείον αυτό να τονίσωμε ότι δια μέσου των αιώνων υπάρχει και εκδηλώνεται και μία άλλη κατηγορία οργάνων του Σατανά που καταβλασφημεί το Όνομα του Παντοδυνάμου Κυρίου. Δεν ανήκουν τα όργανα αυτά στην πολιτική εξουσία, ούτε στους ισχυρούς αλλά στην κατηγορία των ψευτοαγίων, των οραματιστών, των πνευματιστών, των μέντιουμ κλπ..οι οποίοι δια μεθόδων σατανικής απάτης, προσπαθούν ν’αποσπάσουν προς το μέρος των την πίστιν, την λατρείαν και την εμπιστοσύνην των ανθρώπων. Χρησιμοποιεί τα άγρια και αιμοχαρή θηρία, για να φανερώση έτσι, πόσο μεγάλα και θηριώδη και απάνθρωπα θα είναι τα ένστικτα του σατανικού αυτού θηρίου εναντίον των Χριστιανών κάθε εποχής και ιδιαίτερα εναντίον των Χριστιανών των τελευταίων ημερών του κόσμου ότε θα είναι ο καιρός της σαρωτικής δράσεως του Αντιχρίστου. Η κακία θα είναι τότε συσπειρωμένη. Με μεγίστη δύναμη και τέτοια εξουσία του Σατανά θα δρά, ως ενσάρκωσις του Διαβόλου και ο Αντίχριστος των τελευταίων ημερών του κόσμου. Όπως λέγει και ο Απόστολος Παύλος (Β΄Θες. Β΄9), η παρουσία, η εμφάνισις του εκπροσώπου του Σατανά θα γίνεται τότε με κάθε δυναμι, με σημεία και τέρατα ψευδή και σατανικά, τα οποία θα ενεργή ο διάβολος χρησιμοποιώντας αυτόν σαν όργανό του.
Αποκ. ΙΓ΄3. Ποιά είναι η κεφαλή η εσφαγμένη; Είναι του επτακεφάλου θηρίου του Αντιχρίστου, του Σατανά. Είναι κατ’αρχάς μεν η κεφαλή του πληγέντος Σατανά, διά της Σταυρικής Θυσίας του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Συμβολίζει επίσης το πλήγμα το οποίον υπέστη το θηρίον της Χριστιανομάχου ειδωλολατρικής Ρώμης από τον γίγαντα προστάτην της Χριστιανωσύνης Αυτοκράτορα Μέγα Κωνσταντίνο. Εννοεί ακόμη τα δυνατά πλήγματα τα οποία θα σημειώνονται δια μέσου των αιώνων κατά του θηρίου, υπό ισχυρών Ομολογητών της Ορθοδοξίας και Χριστιανών ηγεμόνων, υπό της Στρατευομένης Εκκλησίας γενικώτερον. Ο Σατανάς έπαθε μεγάλη συντριβή με την Σταυρική Θυσία του Κυρίου. Δεν εξέλιπε όμως τελείως, αλλά φάνηκε σαν να θεραπεύθηκε και σαν να ξαναθέριεψε, με την αντίχριστο Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Επαθε κι’άλλη συντριβή με τον Μ. Κωνσταντίνο αλλά κατάφερε να παρουσιασθή σαν θεραπευμένη με την τρομακτική αίρεση του Παπισμού στη Δύσι και την αίρεσι του Αρείου στην Ανατολή. Κατάφερε και καταφέρνει να πλανά με τις σατανικές αιρέσεις. Αυτές είναι και η ψεύτικη αναζωογόνησί του. Με αυτές παρουσιάζεται το θηρίο σαν θεραπευμένο και κατορθώνει να το θαυμάζη και να το ακολουθή όλη η οικουμένη. Αλλά και με τον σημερινό οικουμενισμό, που θέλει να ενώσει όλες τις αιρέσεις και να τις κάνη πίστι κοινή όλων των ανθρώπων, αναζωογονείται το θηρίον και δρά θαυματουργικά ο Σατανάς. Εκεί στις αιρέσεις νοιώθει θεραπευμένο το θηρίον που είχε συντριβή. Σ’αυτό το Αντίχριστο κατασκεύασμα «εθεραπεύθη». Και πίσω απ’αυτό το ψυχοκτόνο θηρίο σέρνεται πλανεμένη με θαυμασμό όλη η οικουμένη.
«Ως εσφαγμένην εις θάνατον». Προσπαθεί το τέρας αυτό να μιμηθή το Αρνίον, το ἑστηκώς ως εσφαγμένον (Αποκκ. Ε΄6). Εκεί όμως στην θυσία του Κυρίου δεν έχομε θεραπεία αλλά θρίαμβο, ανάστασι αιωνία. Έχομε οριστική νίκη κατά του θανάτου.Εδώ η πληγή του θηρίου, του Αντιχρίστου, αντιθέτως είναι θανατηφόρος και θανάσιμος. «Πληγή θανάτου» την ονομάζει ο Ευαγγελιστής. Η αναφερομένη θεραπεία και αναζωογόνησις του Αντιχρίστου δεν είναι οριστική και νικηφόρος, αλλά παροδική. Είναι φενάκη και απάτη. Είναι τρομερή πλάνη η παροδική αυτή αναζωογόνησις, στην οποία παγιδεύεται και την οποίαν θαυμάζει και ακολουθεί η οικουμένη. Γιά τον κίνδυνο εκ της τρομερής αυτής πλάνης, ειδικώτερα κατά τον κρίσιμο καιρό των ημερών του Αντιχρίστου, μίλησε ο Ίδιος ο Κύριος και είπε: «Εγερθήσονται γάρ ψευδόχριστοι, και ψευδοπροφήται και δώσουσι σημεία μεγάλα και τέρατα, ώστε πλανήσαι, ει δυνατόν και του εκλεκτούς» (Ματθ. ΚΔ΄24). Να σας τα προείπα, διεκήρυξε ο Ιησούς, για να τα γνωρίζετε και να λάβετε τα μέτρα σας…Η μεταξύ Χριστού και Αντιχρίστου ομοιότης επομένως είναι εντελώς φαινομενική. Λέγει ο ερμηνευτής Ανδρέας «Το εις τον Αντίχριστον φαινόμενον εν πλάνη θαύμα εις τον ενεργούντα εν αυτώ Διάβολον την αναφοράν έξει. Δι’εκείνου γάρ ο δράκων προσκυνηθήσεται».
Η εκδήλωσις του θαυμασμού των απίστων στο θηρίο και τον δράκονται είναι με λίγα λόγια α) η λατρεία των αυτοκρατόρων ως θεών, επί Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, β) η προσκύνησις κάθε αντιχρίστου δυνάμεως, κατά την διαδρομήν των αιώνων και γ) του πραγματικού Αντιχρίστου υπό των απίστων και πλανωμένων κατά το τέλος του κόσμου. (Αποκ. ΙΓ΄4). Η παροδική αναζωογόνησις αυτού έχει σαν αποτέλεσμα την απόδοσι προκαταβολικής τιμής στον Σατανά και το όργανό του εκ μέρους των απίστων εκείνων των οποίων το όνομα δεν είναι γραμμένο στο βιβλίο της Ζωής εκείνοι που δεν έχουν την σφραγίδα του Χριστού, την σφραγίδα της Χριστιανικής ζωής. Όλους αυτούς, όχι απλώς ως προσκυνούντας αλλά και ως θαυμάζοντας το θηρίον τους βλέπει ο Ιωάννης.Ποιός μπορεί να εξομοιωθή με το θηρίο; Ποιός μπορεί ν’ανοίξη πόλεμο με αυτό; ρωτούν γεμάτοι υπερηφάνεια, γεμάτοι κομπασμό και βεβαιότητα ότι δεν υπάρχει όμοιος. Ούτε φυσικά ο Θεός. Αχ! Οι δυστυχείς προσκυνηταί του! Το «τις όμοιος τω θηρίω» υπενθυμίζει εξ άλλου και το λεγόμενον στην Π. Διαθήκη περί του Λεβιάθαν, ο οποίος αποτελεί τύπον του Αντιχρίστου: «Ουκ έστιν ουδέν επί της γής όμοιον αυτώ πεποιημένον εγκαταπαίζεσθαι υπό των αγγέλων μου» (Ιώβ μα΄25). Αυτό διαλαλούν όλοι εκείνοι οι οποίοι θα είναι οπαδοί της απωλείας, επειδή δεν δέχτηκαν ν’αγαπήσουν και να κάμουν κτήμα τους την Αλήθεια για να σωθούν. Δι’αυτούς θα παραχωρήση ο Θεός να εκδηλωθή εναντίον τους η πονηρή ενέργεια της πλάνης του Σατανά, για να πιστέψουν στο ψεύδος και θα τιμωρηθούν σκληρά , όπως λέγει ο Απ. Παύλος (Β΄Θες. Β΄11-12). Πρέπει να σημειώσωμε ότι αυτός ο ασυγκράτητος ενθουσιασμός για το θηρίο, ο γεμάτος έπαρσι και οίησι, θα μεταβληθή πιό κάτω σε κλαυθμό.
Ο Θεός μπορεί να τον συντρίψη εν ριπή οφθαλμού βεβαίως, τον αφήνει όμως διατί; Δια την σωτηρία των πιστών. Περίεργον θα πής, ο σατανάς συντελεί στην σωτηρία μας; Μάλιστα διότι χωρίς τον Σατανά δεν σωζόμεθα. Εκείνος βέβαια πασχίζει να μας αποσπάση από τον Θεόν και να μας τραβήξη μαζί του εις Κόλασιν αιώνιον, αλλά ημείς με την αντίστασι και την πάλη και τον αγώνα μας, με την υπομονή και καρτερία μας μέχρι θανάτου, νικούμε με την βοήθεια του Κυρίου και κερδίζομε την Βασιλείαν του Θεού. Εκεί δοκιμάζεται η θέλησίς μας, με ποιόν δηλαδή θα πάμε. Με τον Χριστόν ή τον Διάβολον; Και πρέπει να υποφέρωμε τόσα πολλά; θα πή κανείς. Τί είναι αγαπητέ, τα βάσανα δια τον Χριστόν της παρούσης ζωής, όσο μεγάλα και πολλά και αν είναι, μπροστά στην Βασιλεία του Θεού την παντοτεινή και χωρίς τέλος; Γι’αυτό λέγει ο Κύριος, «Μακάριοί εστε, όταν ονειδίσωσι υμάς και διώξωσι και είπωσι παν πονηρόν ρήμα καθ’υμών, ψευδόμενοι ένεκεν εμού. Χαίρεται και αγαλλιάσθε, ότι ο μισθός υμών πολύς εν τοις Ουρανοίς». Γι’αυτό και οι Σαράντα Μάρτυρες όταν τους είχαν πεταμένους γυμνούς επάνω στην παγωμένη λίμνη της Σεβαστείας, έλεγαν «Δριμύς ο χειμών, γλυκύς ο Παράδεισος».
Αποκ. ΙΓ΄5. Και άνοιξε το στόμα το θηρίο και άρχισε να βλασφημή το Πανάγιον Όνομα του Θεού, την ουράνια κατοικία Του και όλους τους Αγγέλους και τους Αγίους που πανευτυχείς κατοικούν μαζί Του. Όμως ο ψαλμωδός λέγει «Εξολοθρεύσει Κύριος πάντα τα χείλη τα δόλια και γλώσσαν μεγαλορρήμονα (Ψαλ. ΙΑ΄4). Με ανάλογο τρόπο περιγράφει την μεγαλαυχίαν του τετάρτου θηρίου ο προφήτης Δανιήλ (Δαν. Ζ΄8). «Και ιδού οφθαλμοί ωσεί οφθαλμοί ανθρώπου εν τω κέρατι τουτω και στόμα λαλούν μεγάλα». Με άδεια Θεού παίρνει εξουσία να κάνη πόλεμο το θηρίο, για να τιμωρηθούν οι άπιστοι και να δείξουν οι πιστοί την αγάπην τους προς τον Σωτήρα με έργα και θυσίες. Επιτρέπει ο Θεός την δράσι του θηρίου –Αντιχρίστου αλλά το κρατάει υπό τον έλεγχο Του και δεν του επιτρέπει να εκδηλώση όλο το φρικαλέο μίσος του. Την αλήθεια αυτή βεβαιώνει ο περιωρισμένος χρόνος της δράσεως του θηρίου. Η δραστηριότης του θηρίου, ως τύπου του Αντιχρίστου, εξεδηλώθη και θα εκδηλωθή και εις άλλας περιπτώσεις δια μέσου των αιώνων, με πρόσωπα πολιτικά και θρησκευτικά, αντιτιθέμενα εις το θέλημα του Θεού, καθώς και εις κοινωνίας και συστήματα χριστιανομάχα.
Το μίσος αυτό της αντιθέου δυνάμεως και εναντίον του ουρανίου πνευματικού κόσμου επεκτείνεται εναντίον του απροσίτου ουρανού κατά των Αγγέλων και των δικαίων. Αλλά αυτή την φρικτή λύσσα της βλασφημίας κατά του Παντοδυνάμου Θεού κατά του Ναού του Θεού και των Αγίων δεν την βλέπομε καθημερινώς στα πρόσωπα των θλιβερών βλασφήμων; Τί πράττουν ούτοι όταν βλασφημούν, τον Θεόν, την Παναγίαν, τους Αγίους, τον Τίμιον Σταυρόν και όλα τα ιερά και όσια; Συντάσσονται με τον Σατανάν. Κάνουν ό,τι κάνει και ο Αντίχριστος. Γίνονται έτσι οπαδοί του. Δεινόν η βλαφημία!
Τον πόλεμον αυτόν, ως τύπον του θηρίου, τον βλέπομε να διεξάγεται στην Ρωσία από την χριστανομάχο εξουσία της αθέου τυραννίας. (Κουμουνισμό). Εκεί οι Χριστιανοί κατεπολεμούντο, διώκοντο με μεθόδους αναλόγους της ειδωλολατρικής Ρώμης. Τον πόλεμον αυτόν εναντίον του Θεού διεξάγει και εις Αμερικήν η αναπτυσσομένη Σατανολατρεία στις ημέρες μας. Τύπος του θηρίου είναι και οι αιρέσεις όπως του Παπισμού και του Προτεσταντισμού που διεξάγουν πόλεμο κατά των δικαίων, των Αγίων και Μαρτύρων «των εν ουρανώ σκηνούντων. Πόλεμον διεξαγει ο Πάπας, όταν διαγράφη Αγίους και Μεγαλομάρτυρας της Εκκλησίας από το Αγιολόγιον και Μαρτυρολόγιον όπως τον Άγιο Γεώργιο, την Αγία Βαρβάρα κ.α. Τριάντα μεγάλους Αγίους και Μάρτυρας διέγραψε ο αθεόφοβος προ ολίγων ετών! Ο μεγάλος αυτός πόλεμος, πάντως, θα κορυφωθή στους εσχάτους καιρούς.
Αποκ. ΙΓ΄7. Το θηρίον –Αντίχριστος με παραχώρησι του Θεού δεν θα κάνη απλώς πόλεμο, αλλά θα σημειώση μιά εντυπωσιακή μεν αλλά πρόσκαιρη νίκη, επί των μελών της Στρατευομένης Εκκλησίας. Του εδόθηκε εξουσία να κυριαρχήση σε κάθε φυλή και λαό και γλώσσα και έθνος, λέγει ο ιερός Συγγραφεύς. Ο Απόστολος Παύλος μιλώντας για τα όσα πρόκειται να προηγηθούν της Δευτέρας Παρουσίας του Κυρίου, και συγχρόνως ενθαρρύνοντας σχετικώς τους πιστούς λέγει, ότι ενεργείται ήδη το μυστήριον της ανομίας, δηλαδή ο πόλεμος κατά της Εκκλησίας. Αλλά εμποδίζεται ο άνομος να εκδηλώση με όλην την θρασύτητα και την αναισχυντίαν του το έργον της ανομίας. Αυτό θα συμβή, όταν λείψη το εμπόδιο από το μέσον. (Β΄Θες. Β΄7). Η προσωρινότης της νίκης του θηρίου διαγράφεται με σαφήνεια. Διότι η οριστική και τελική νίκη ανήκει στον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν εις τον Οποίον εδόθη «πάσα εξουσία εν ουρανώ και επί γής» (Ματθ. ΚΗ΄18) και ο οποίος διεκήρυξε «νύν ο άρχων του κόσμου τούτου εκβληθήσεται έξω» (Ιωαν. ΙΒ΄31).
Οταν με παραχώρησιν Θεού θα επικρατήση το ορατό αυτό όργανο του Σατανά, το θηρίον, ο Αντίχριστος, θα παριστάνη τον Θεόν. Και όλοι οι κάτοικοι της γής, πλήν των πιστών του Αληθινού Θεού, θα του απονέμουν θείες τιμές. Οι πραγματικοί Χριστιανοί δεν θα προσκυνήσουν το θηρίον. (Αποκ. ΙΓ΄8.) Η αναγραφή των ονομάτων στο βιβλίο της Ζωής από καταβολής κόσμου φανερώνει την προαιώνια βουλή του Θεού, για την σωτηρία των πιστών, αλλά είναι συγχρόνως έκφρασις εγγυήσεως και βεβαιότητος, δια την αιωνιότητα της σωτηρίας. Είμεθα εγγεγραμμένοι εις το βιβλίον της Ζωής, από καταβολής κόσμου. Και μπορούμε αυτή την εγγραφή να την κάνωμε πραγματικότητα, αν ομολογήσωμε το Όνομα του Κυρίου ενώπιον του θηρίου και των οργάνων του, ανθρώπων. Τότε θα μας Ομολογήση και ο Χριστός ενώπιον του Πατρός του και των Αγγέλων αυτού εν ημέρα Κρίσεως.
Αποκ. ΙΓ΄9. Όποιος έχει ορθάνοικτα τα αυτιά της ψυχής του, ας ακούση. Όποιος κουβαλάει άλλους στην αιχμαλωσία, βαδίζει και ο ίδιος στην αιχμαλωσία. Όποιος φονεύει με μαχαίρι, πρέπει κι’αυτός, σύμφωνα με την θεία δικαιοσύνη, να φονευθή με μαχαίρι. Εδώ φαίνεται η υπομονή και η πίστις των Χριστιανών. Τον κίνδυνο των πιστών υπογραμμίζουν αι λέξεις αιχμαλωσία και μάχαιρα. Δεν πολεμάει ο πιστός με τα όπλα του Αντιχρίστου. Εδώ, στον πόλεμο, στον διωγμό του θηρίου θα φανή και θα εφαρμοσθή η υπομονή και η πίστις των αγίων. Αυτά είναι τα όπλα των πιστών και όχι η βία την οποία χρησιμοποιούν το θηρίον και τα όργανά του.