Οι Δαίμονες του Ευφράτου
Προηγήθηκε η πρώτη «ουαί». Στο έκτο σάλπισμα του αγγέλου ακούεται η φοβερή φωνή του Θεού που προστάζει τον έκτο άγγελο να λύση τους τέσσαρες αγγέλους της συμφοράς που είναι δεμένοι στο μεγάλο ποταμό Ευφράτη. Καί λύθηκαν για να πλήξουν το ένα τρίτο των ανθρώπων. (Αποκ. Θ΄13). Σαλπίζει ο άγγελος, σημαίνει κάνει συναγερμό. Κρούει τον κώδωνα του κινδύνου. Δηλαδή το σύνθημα του συναγερμού για μετάνοια και σωτηρία, όχι τόσον από τα επικείμενα δεινά, αλλά πιό πολύ από τα δεινά της αιωνίας Κολάσεως. Εκείνα είναι τα πραγματικά δεινά.
Ξανασαλπίζει για να ανανήψουν οι αμετανόητοι και να προσχωρήσουν, όχι τυπικά, αλλά ουσιαστικά στο σκάφος της σωτηρίας, στην πίστι του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, στην Εκκλησία Του, και να γίνουν έτσι εσφραγισμένοι. Η φωνή των κεράτων, των άκρων του Θυσιαστηρίου, είναι η φωνή του Θεού και συμβολίζει την Παντοδυναμίαν Του. Είναι η φωνή του Παντοδυνάμου και Δικαιοκρίτου και πανταχού παρόντος Θεού. Το δε Θυσιαστήριο, για το οποίο μας ομιλεί εδώ, είναι το Θυσιαστήριο το ευρισκόμενο στον Ουρανό, στο οποίο ανεβαίνουν οι προσευχές των αγίων, όπως είδαμε στον δεύτερο τόμο, στην ερμηνείαν της εβδόμης σφραγίδος. Η φωνή λοιπόν που βγαίνει εκ των τεσσάρων κεράτων του Θυσιαστηρίου σημαίνει την εκ των προσευχών των αγίων θεία αγανάκτησι κατά των κακών και την αμετακίνητη θεία απόφασι κατά των αποστατών και αμετανοήτων. Είναι οι προσευχές των δικαίων και εναρέτων. Λοιδορούνται βεβαίως, αδικούνται και διώκονται, οι πιστοί εδώ κάτω σε τούτη την προσωρινή ζωή από τους κακούς, από τους διώκτας των και τους αντιχρίστους. Στον καρτερικό τους αγώνα διατυπώνουν με σεβασμό μιά διαμαρτυρία για το φοβερό όργιο διωγμού των οργάνων του Σατανά, που εξαπολύεται εναντίον τους, για τους άδικους βασανισμούς τους και λέγουν: «Θεέ μου, ως πότε θα αφήσης τους κακούς, τους αμαρτωλούς να βασανίζουν έτσι τους πιστούς και τους δικαίους;». Έρχεται όμως τώρα κραταιά εξ Ουρανού η φωνή του Θεού σαν απάντηση. Μιά φωνή αποφασιστική και τιμωρός, όπως θα δούμε στην συνέχεια.
Το κέρας είναι το άκρον ενός στρατού, που είναι ανεπτυγμένος διά πολεμικήν επιχείρησιν. Είναι μιά φωνή, που μοιάζει με κραυγήν τιμωρού στρατού ενισχυμένου κατά τα άκρα, και ο οποίος έχει περικυκλωσει και απειλεί τους εχθρούς του Θεού, στους οποίους είχε δώσει προηγουμένως ευκαιρίαν συνδιαλλαγής και εκείνοι την περιφρόνησαν. Και όπως στο στρατό τα συγκλίνονται κέρατα συντρίβουν και αιχμαλωτίζουν τον εχθρό, έτσι και εδώ η εκ των τεσσάρων κεράτων του Θυσιαστηρίου φωνή του Θεού σημαίνει, ότι έχει εγκλωβισμένους τους κακούς, τους ασεβείς. Τους έχει κυκλωμένους και επίκειται η τιμωρία τους. Έτσι ο άγγελος παίρνει εκτελεστική εξουσία με εντολή του Θεού που λέγεί: «Σύ, που έχεις την σάλπιγγα, να λύσης τους τέσσαρες αγγέλους οι οποίοι δεν είναι αγαθά πνεύματα, αλλά κακοποιοί δαίμονες και βρίσκονται δεμένοι στο μεγάλο ποταμό Ευφράτη. Οι Αγγελοι που αναφέρονται εδώ, δεν είναι αγαθοί, διότι τα αγαθά πνεύματα δεν δένονται, είναι ελεύθερα. Μόνον οι δαίμονες δένονται. Πού είναι ο τόπος στον οποίον βρίσκονται τα κακοποιά αυτά πνεύματα; Ο τόπος του κακού τούτου τοποθετείται στον μεγάλο και πασίγνωστο ποταμό της Ασίας τον Ευφράτη, που θεωρείται και αφετηρία εχθρικών επιδρομών. Τα μέρη του Ευφράτου, όπως αποδεικνύει η Ιστορία, ήταν ο τόπος μεγάλων εξορμήσεων στρατευμάτων. Ο Ευφράτης ποταμός, από τον οποίον λύνονται οι δαίμονες και ξεκινούν για να βασανίσουν την ανθρωπότητα ήταν ανέκαθεν η κοιτίς και η αφετηρία της σατανικής δράσεως. Ο Ευφράτης είναι στην περιοχή της Βαβυλώνος. Το δεν όνομα Βαβυλών προέρχεται από το Βαάλ. Βαάλ δε σημαίνει, ο θεός των ειδώλων, ο Σατανάς. Και Βαβυλών σημαίνει δαιμονόπολις, σατανόπολις. Και πράγματι: Η Βαβυλών είναι η πόλις η μεγάλη με την πολλήν αματίαν και την πορνείαν και την μαγείαν. Οταν δε επήγαν εκεί σκλάβοι οι Εβραίοι, κατά την αιχμαλωσίαν της Βαβυλωνος, εμυήθησαν πολλοί εξ αυτών στις μαγικές τέχνες και επήραν δυστυχώς μαζί τους επιστρέφοντας εις την Παλαιστίνην και τον σατανισμό την μαγεία και την φαρμακία. Υπήρχε δε παράδοσις ότι από τα μέρη εκείνα της Ανατολής θα ήρχετο ο Αντίχριστος. Μετά από αυτό ο Ιωάννης βλέπει και το αποτέλεσμα της εντολής. Βλέπει δηλαδή την εκτέλεσι της εντολής του Δικαιοκρίτου Θεού, γι’αυτό λέγει εν συνεχεία…(Αποκ. Θ΄15). Λύθηκαν λοιπόν οι τέσσαρες τιμωροί άγγελοι οι προωρισμένοι από τον Θεόν δια να εξαπολύσουν φοβερή πληγή εναντίον της ανθρωπότητας. Τέσσαρες είναι οι «άγγελοι –δαίμονες», που ελύθησαν, διότι εις τα τέσσαρα σημεία του ορίζοντος, εις όλον τον κόσμον, όπου είναι οι μή εσφραγισμένοι, πρόκειται ούτοι να δράσουν. Στόχος των κακοποιών αυτών αγγέλων είναι οι μή εσφραγισμένοι. Περιμένει ο Κύριος να πληθυνθή ο αριθμός των εσφραγισμένων των αληθών πιστών. Και γι’αυτόν ακριβώς τον λόγο, επιτρέπει να ξεσπούν τρομερές δοκιμασίες στην ανθρωπότητα. Επιτρέπει τις δοκιμασίες για να συνέρχωνται οι άνθρωποι.
Τί είναι οι τέσσαρες δεμένοι άγγελοι; Είπαμε από την αρχή ότι πρόκειται περί πονηρών κακοποιών αγγέλων. Είναι όχι άγγελοι αλλά σατανάδες που έχουν πάρει μορφή αγγέλων, για να πλανήσουν τον κόσμο. Είναι αντίχριστες σατανικές διδασκαλίες, που «κόβονται»πως μιλούν τάχα για την αλήθεια και την σωτηρία ενώ κηρύττουν τον Σατανά με τον σατανισμό, με την μαγεία, με τον αποκρυφισμό. Η Ανατολή, αι Ινδίαι και προπαντός το Θιβέτ είναι έδρα του σατανισμού. Αλλά και σ’αυτό το Θιβέτ ο σατανισμός πήγε από την Βαβυλώνα από τα μέρη του Ευφράτου. Στα μέρη εκείνα οργιάζει η μαύρη μαγεία. Εκεί είναι το κέντρον των γιόγκηδων. Εκεί είναι το λευκόν Αδελφάτον, η μαύρη Μασωνία και το χειρότερο απ’όλα η Θεοσοφία που είναι η καρδιά του Σατανισμού.
Στο Θεό δήθεν προσεύχονται και όλοι εκείνοι οι σατανολάτραι και ειδωλολάτραι, για να παραπλανούν τους ανοήτους και δή εκείνους που περιφρονούν το φώς της Χριστιανικής Διδασκαλίας. Δαίμονες λοιπόν, καμουφλαρισμένοι, που παρουσιάζονται με σχήμα αγγέλου, είναι όλες αυτές οι διδασκαλίες του ψεύδους. Ετσι πετυχαίνει ο Σατανάς να μετασχηματίζεται εις άγγελον φωτός, δια να παραπλανά τους ανθρώπους, όπως λέγει ο Απόστολος Παύλος. Γι’αυτό κατά κανόνα, στις αίθουσες τους όλοι οι πνευματισταί, τα μέντιουμ, οι οραματίστριες, οι μάγοι και οι μάγισσες, χρησιμοποιούν εικόνες, αγιοτικά, προσευχές, λιβάνια, παρακλήσεις, ευχέλαια και Λειτουργίες… Όλοι παρουσιάζονται, ότι εργάζονται δια τον Θεόν και ότι είναι από τον Θεόν. Καί τούτο για να τραβούν τους ανθρώπους. Ποιός θα πήγαινε σ’αυτούς εάν παρουσιαζόταν φανερά ο Σατανάς; Είναι λοιπόν, καμουφλάρισμα. «Πολλοί ελεύσονται εν τω Ονόματί Μου» και θα πούν: «ιδού ο Χριστός» μήν τους πιστέψετε και μην τους ακολουθήσετε προειδοποιεί ο Κύριος. Χρησιμοποιούν δε εικόνες οι μάγισσες και τα μέντιουμ για να έλθη ο Σατανάς. Πρέπει δηλαδή να αποδείξουν, εμπαίζοντας τα θεία ότι έχουν φύγει τελείως από τον Χριστόν και τον Θεόν κα ότι έχουν δοθή εξ ολοκλήρου στο Σατανά. Δι’αυτό βεβηλώνουν και ποδοπατούν τα άγια και τα ιερά. Οι δεμένοι άγγελοι λοιπόν, ίσως είναι οι αντίχριστες θρησκείες και αιρέσεις, που αγωνίζονται λυσσωδώς να αποκτείνουν ψυχικά πλήθος ανθρώπων. Και υποστηρίζουν και θα υποστηρίζουν πολλοί δια μέσου των αιώνων ότι είναι σοφία ο πνευματισμός, ο υπνωτισμός, η μαγεία, ο αποκρυφισμός και όλες οι άλλες εκδηλώσεις του σατανισμού! Θα παγιδεύωνται πολλοί στις αιρέσεις και σε ανθρώπινα ή σατανικά κατασκευάσματα θρησκειών, σαν τον σημερινό επάρατο Οικουμενισμό…Θα εξοντώνονται εκεί όχι σωματικά αλλά ψυχικά. Ο Κύριος επισημαίνει την σοβαρότητα του ζητήματος με αυτά τα λόγια: «Και μη φοβηθήτε από των αποκτενόντων το σώμα, την δε ψυχήν μή δυναμένων αποκτείναι. Φοβηθήτε δε μάλλον τον δυνάμενον και ψυχήν και σώμα απολέσαι εν γεένη.» (Ματθ. Ι΄28).
Σμικρογραφία της πληγής αυτής, προανακρούσματα της ολοκληρώσεώς της, θα ιδούμε σε διαφόρους περιόδους της Εκκλησιαστικής Ιστορίας. Δεν αποκλείεται τέτοιες δοκιμασίες να παρατηρούνται δια μέσου των αιώνων, όπως δεν αποκλείεται κάποια φάσι, εν σμικρογραφία αυτών των πληγών να ζούμε και ημείς σήμερα. Η κορύφωσις της εντάσεως τούτων και η ολοκλήρωσις θα διαδραματισθούν ασφαλώς στους εσχάτους καιρούς. Τότε θα δοθή κατα παραχώρησιν Θεού, ηυξημένη δύναμις στον Σατανά για να εξοντώση τους αμετανοήτους και τους απίστους σε μεγάλο αριθμό. Θα συντριβή τότε ψυχικά μέγα μέρος των απίστων. Θά έρθη η Δικαιοσύνη του Θεού να τιμωρήση την αδιαφορία και την αναίσχυντη πρόκληση του αποστάτου θνητού. Η απομάκρυνσις από τον δρόμο του Θεού και η συμμαχία πολλών με τον Σατανά θα διαταράξη και την ειρήνη της ανθρωπότητος σε μεγάλη κλίμακα.
Οι δαίμονες απολύθησαν αφού έγιναν προηγουμένως δεκτοί με τόση προθυμία από τους ανθρώπους. Αφού, δηλαδή είχαν συνταχθή πρώτα οι άνθρωποι με τα έργα της απιστίας και της κακίας, στις αντίχριστες θελήσεις του Σατανά. Έτσι η παραδοθείσα αυτοβούλως στον Σατανά ανθρωπότης οδηγείται πλέον από αυτόν σε πολέμους πολύνεκρους.
Αποκ. Θ΄16. Περιγράφει εδώ ο Ιωάννης το καταστρεπτικό μέσο του θανάτου, σαν ιππικό τεθωρακισμένο και πολυάριθμο. Μέγας ο αριθμός των στρατευμάτων, Δύο μυριάδες μυριάδων δηλαδή 2Χ10.000Χ10.000 ίσον 200.000.000. Δεν μπορούμε εδώ ερμηνεύοντες να πάρωμε αυτόν τον αριθμόν των στρατευμάτων του ιππικού σαν συγκεκριμένον αριθμόν. Ούτε όμως και να αρνηθούμε ότι είναι αδύνατον να συγκροτηθή στο μέλλον μιά τέτοια φοβερή στρατιά συγκρούσεως και θανάτου. Ποίον είναι λοιπόν το ιππικόν αυτό; Η απάντησις κι εδώ δεν μπορεί να είναι κατηγορηματική. Θα είναι ίσως όπλα μηχανοκίνητα ή άλλες φοβερές εφευρέσεις σατανικές εξοντώσεως του εγωϊστού ανθρώπου που υποτάχθηκε στον Σατανά. Η περιγραφή των ίππων της Αποκαλύψεως μας παρέχει μιά εικόνα που μοιάζει αρκετά με τα σημερινά τάνκς, τα άρματα μάχης. Και τούτο ενισχύεται από τους εξής λόγους ομοιότητος: 1) Το σώμα των τεθωρακισμένων είναι η εξέλιξις του ιππικού. Είναι μπορούμε να πούμε το σύγχρονο ιππικό. 2) Τα σημερινά άρματα μάχης είναι τεθωρακισμένα. Κατά παρόμοιο τρόπο και το ιππικόν τούτο της Αποκαλύψεως έχει θώρακες. Έργα σατανικά καταστροφής, σπαραγμού και εξοντώσεως έφτιαχναν και θα φτιάχνουν πάντα οι άνθρωποι που περιφρόνησαν και περιφρονούν ή θα περιφρονούν την Διδασκαλία του Χριστού. Ο Σατανάς, όμως όταν ληθή θά κάνη την πιό φοβερή θραύσι. Θα κατευθύνη την ανθρωπότητα σε ανακαλύψεις πολεμικών μηχανών συντριβής και εξολοθρεύσεως.. (Αποκ. Θ΄17). Είδα τους φοβερούς αυτούς ίππους στην δράσι τους λέγει ο Ιωάννης. Τους είδα να έχουν θώρακας κόκκινους, σαν την φωτιά και καπνισμένους. Τα κεφάλια τους ήσαν σαν κεφάλια λιονταριών και από τα στόματά τους έβγαινε καπνός, θειάφι, εξ αιτίας των οποίων εξοντώθη το ένα τρίτον των ανθρώπων. Οι δε ουρές αυτών είναι σαν ουρές φιδιών, έχουν κεφαλές και με αυτές εξοντώνουν. 3) Και τα τάνκς ξερνούν από το στόμα τους φωτιά και καπνό και θείον. Θυμηθήτε τα φλογοβόλα του Χίτλερ. Η φωτιά και το θειάφι αναπτύσουν τεράστια θερμότητα ικανή να λυώση τα πάντα. Τους αισχρούς και φαυλοβίους Σοδομίτας, που έπεσαν στα φοβερά σοδομικά αμαρτήματα τους κατέστρεψε ο Θεός, βρέχοντας «θείον και πύρ εξ ουρανού». Ποιός μπορεί άλλωστε να φαντασθή τί «βελτιώσεις» και «εξελίξεις» των όπλων καταστροφής θα ιδή η ανθρωπότης εις το μέλλον! Θα επαναλαμβάνονται δε τα κακά αυτών στην ανθρωπότητα και θα κορυφωθούν εις τους εσχάτους καιρούς». 4) Η Τετάρτη ομοιότης των ίππων των τεθωρακισμένων τάνκς είναι το σημείον στο οποίον βρίσκεται η δύναμίς τους δηλαδή στο στόμα και στις ουρές των. Έχουνε τα τάνκς μπροστά και πίσω πυροβόλα γα να πυροβολούν έμπροσθεν και όπισθεν. Προ εκατό ετών όλα αυτά τα σχετικά που περιγράφει εδώ η αποκάλυψις θα εφαίνονται μυθώδη. Θα ήταν ακατανόητα και θα εθεωρούντο φαντασιοπληξία υπό των απίστων και των ολιγοπίστων. Τώρα όμως είναι πειστικά για όλους. Τα νοιώθουμε διότι τα βλέπουμε. 5) Εχουν κεφαλάς και εν αυταίς αδικούσιν. Και πράγματι, εκείνα τα πυροβόλα με τις κάννες των ομοιάζουν με φίδια. Εκείνα δε τα στόμια των κανονιών τους με τους φλογοκρύπτες ομοιάζουν σαν κεφάλια και στόματα φιδιών και από εκεί ξερνούν τον θάνατον. Εκτός όμως των σημερινών τάνκς που ομοιάζουν καταπληκτικά με αυτούς τους ίππους που είδε ο Ιωάννης πιθανόν κατά καιρούς να παρουσιασθούν και άλλα όμοια ή παραπλήσια ή εντελώς διαφορετικά πολεμικά φονικά μέσα. Καθόλου απίθανο μάλιστα να ευρισκόμεθα κατά κάποιον τρόπο και σήμερον σε μιά αμυδρή φάσι αυτής της επιθέσεως, αυτού του πολέμου, αυτής της πληγής της Αποκαλύψεως. Βλέπομεν άλλωστε και στις ημέρες μας ότι ο κόσμος εχωρίσθη εις δύο παρατάξεις, εις δύο υπερδυνάμεις.
Σκληροτράχηλη μένει η αμαρτωλή ανθρωπότης και μετά την μεγάλη και φοβερή θραύσι της πληγής που εξαπέλυσαν οι λυθέντες άγγελοι του κακού και της τιμωρίας. Παραμένει πεισματικά κολλημένη στο έρεβος, στην κακία, στην απιστία. Όσοι λοιπόν γλυτώνουν από τη δοκιμασία αυτή που είδαμε πιό πάνω, δεν μετανοούν. Και όχι απλώς τούτο δεν πράττουν αλλά συνεχίζουν χωρίς ανάπαυλα, να προσκυνούν τον βροτοκτόνο Σατανά. Να λατρεύουν δηλαδή το χρήμα και την ύλη που είναι δαιμονολατρεία. (Αποκ. Θ΄20). Έλκεται ο θνητός από έργα χωματένια, υλικά, γήϊνα και πνίγει μέσα σ’αυτά τον υψηλό προορισμό του. Σκοπός της ζωής του και στόχος γίνεται η ματαιότης, η ακόρεστος φιλαργυρία και φιλοπλουτία. Θυσιάζει την ψυχή του και την απαλλοτριώνει έναντι ποταπής ηδονής και τιποτένιων υλικών πραγμάτων. Και το χειρότερο συνεχίζουν ασυγκράτητοι τους φόνους, τις φαρμακείες, τις πορνείες, τις κλεψιές. Συνεχίζουν δηλαδή να πραγματοποιούν, όχι το σωτήριο θέλημα του Θεού αλλά το ψυχοκτόνο θέλημα του Σατανά. Πεπωρωμένες ψυχές, πουλημένες στον Σατανά, γίνονται σκάνδαλο και οδηγοί τυφλοί. Εξαπολύουν τον σπόρο του ρύπου, της πορνείας και ανηθικότητος με την διαγωγή τους, με την ζωήν τους, με τα έντυπά τους, με τις αντίχριστες ιδέες τους. Είναι ψιθυρισταί, καταλάλοι, μισόθεοι, υβρισταί, υπερήφανοι, αλαζόνες, εφευρέται κακών, απειθείς εις τους γονείς, ασύνετοι, παραβάται συνθηκών, άσπλαχνοι, αδιάλλακτοι, ανελεήμονες, οι οποίοι αν και γνωρίζουν την δικαιοσύνην του Θεού, ότι πράττοντες αυτά είναι άξιοι θανάτου, όχι απλώς τα διαπράττουν αλλά και επιδοκιμάζουν εκείνους που τα πράττουν (Ρωμ. Α΄28-32). Δεν σταμάτησαν, λέγει η Αποκάλυψις, από τις φαρμακείες τους, ούτε εγκατέλειψαν τις μαντείες και τα άλλα σατανικά τους έργα. Εξακολούθησαν όσοι επέζησαν από την πληγή πάλιν τα σατανικά αυτά έργα των. Αλλ’ούτε τις πορνείες και τις κλεψιές τους άφησαν. Διατί όμως τις πορνείες και τις κλεψιές τις βάζει μετά από τις φαρμακείες και τις μαγείες; Διότι η αμαρτία έχει κλιμάκωσι. Ο άνθρωπος που θα πάη σε τέτοια σατανικά πράγματα και θ’αφήση τον Θεόν, όλα είναι δυνατόν να τα κάνη στην συνέχεια. Τίποτε δεν τον συγκρατεί.
Ενα προανάκρουσμα της μελλούσης πληγής των αγγέλων που θα λυθούν, δηλαδή των τεσσάρων δαιμόνων από τον Ευφράτην από την Ανατολήν, σείει και σήμερα την Χριστιανοσύνην. Και το προανάκρουσμα αυτό είναι και η σημερινή πληγή της μαγείας, του σατανισμού και του οικουμενισμού, με τα οποία αντικαθιστά ο σύγχρονος άνθρωπος την πίστι του. Στην εποχή μας ήλθε από την Ανατολή, Ινδίας, Θιβέτ κ.λ.π. ο αποκρυφισμός. Οι Ευρωπαίοι και οι Έλληνες δυστυχώς ρίχτηκαν στην μαγείαν, τον πνευματισμόν. Μετά τον Β΄Π.Π. ηυξήθησαν κατά 2.000% και πλέον. Τρομακτική η αύξησις αυτή και εξάπλωσις! Πώς όμως θα γλυτώσωμεν από αυτούς; Μόνον άν είμεθα κοντά στον Θεό!
Δεν ακούγεται στην συνέχεια το σάλπισμα της αναγγελίας νέων δεινών υπό του εβδόμου Αγγέλου αλλά βλέπει και περιγράφει ο Ευαγγελιστής έναν άλλον Άγγελον διαφορετικό, που σκοπό έχει να διεγείρη την προσοχή μας στο μεγάλο και σοβαρό πρόβλημα της Θείας προστασίας των Χριστιανών. Υπενθυμίζει ο νέος Άγγελος ότι οι πιστοί βρίσκονται κάτω από την ασφαλή προστασία του Θεού και συνεπώς δεν πρέπει να κλονίζωνται ούτε από την προηγουμένη γενική αναστάτωσι, ούτε από τα αναμενόμενα και επιτεινόμενα δεινά. (Αποκ. Ι΄1). Ο Ιωάννης μας δίνει μια μεγαλοπρεπή περιγραφή του Αγγέλου που είναι θεοπρεπής και υπερκόσμια. Είναι δηλαδή αντάξια της αίγλης του Θεού. Πρόκειται για Άγγελο αντάξιο του ενδόξου Θεού και όχι περί του Ιδίου του Ιησού Χριστού, όπως ερμήνευσαν τούτον μερικοί εκ των ερμηνευτών, εξ’αιτίας της αίγλης της περιγραφής. Το κάθε ένα από τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα με τα οποία συνοδεύει την περιγραφήν του Αγγέλου ο Ευαγγελιστής έχουν ιδιαίτερη σημασία για τους πστούς.
Τον ονομάζει ισχυρόν διότι φέρνει μηνύματα του Ισχυρού Θεού. Φέρνει τον λόγο της παρηγορίας και της δυνάμεως για τους πιστούς. Φέρνει την δύναμι της αδιαταράκτου και αμετακινήτου πίστεως. Δεν τους αφήνει να πέσουν στην λιποψυχία στην κάμψι και στην αμφιβολία. Διότι τότε υπάρχει φόβος στα βάσανά των επάνω και εις τας διώξεις των να καμφθούν και να τα χάσουν, να απογοητευθούν, να ολιγοπιστήσουν και στο τέλος να συνταχθούν και αυτοί με τους απίστους. Θα τους εμπαίζουν δε και οι άπιστοι δια να τους βγάλουν την πίστη τους. Όπως λέγει ο Απ. Πέτρος (Β΄Πετρ. Γ΄3). Πρέπει να τον προσέξουν τον Άγγελον και ν’ακούσουν αυτά που θα πή. Ονομάζεται «ισχυρός», δια να τους υπενθυμίση ότι δεν τους ξέχασεν ο Θεός αλλά είναι παντοδύναμος και θα τους προστατεύση. Καθότι οι οπαδοί του Χριστού είναι πάντα διωκόμενοι και οι άπιστοι ισχυροί και τους βασανίζουν έρχεται ο Άγγελος ως φωνή δυνάμεως και παρηγορίας. Είναι σαν να τους λέγει: Άνθρωποι, πιστοί μην τα χάνετε. Έρχομαι κοντά σας, για να σας προστατεύσω. Οι Άγγελοι ως γνωστόν είναι «λειτουργικά πνεύματα του Θεού εις διακονίαν αποστελλόμενα δια τους μέλλοντας κληρονομείν σωτηρίαν». Και μέσα στα μεγάλα βάσανα ο Θεός θα προστατεύση τους ιδικούς Του σωματικα και ψυχικά. Θα τονώση την πίστι των πιστών και θα γίνωνται ισχυροί μέσα στην λαίλαπα των δεινών και θα διακηρύττουν «πάντα ισχύω εν των ενδυναμούντι με Χριστώ».
Ο Άγγελος δεν είναι ιστάμενος αλλά το βλέπει ο Ευαγγελιστής «καταβαίνονται εξ’ουρανού». Με αυτόν τον τρόπο δηλώνει τον τόπον της εκκινήσεώς του και συνεπώς την ουράνια εντολή δια να πάρουν θάρρος οι πιστοί. Διότι μη ξεχνάμε ότι «ημών (των πιστών Χριστιανών) το πολίτευμα εν Ουρανοίς υπάρχει» και από εκεί «απεκδεχόμεθα Σωτήρα». Δεν είμεθα καρυδότσουφλα και χνούδια στην διάθεσι των ανέμων και των απίστων διωκτών μας. Έχομεν συμμάχους ισχυρούς στον Ουρανό, που μπορούν όταν κριθή αναγκαίον, να επέμβουν και να μας προστατεύσουν. Θυμηθήτε τους λόγους του Κυρίου προς τον Πέτρον όταν εκείνος έβγαλε την μάχαιρα στον κήπο της Γεσθημανή. (Ματθ. ΚΣΤ΄53). «΄Η δοκείς ότι ου δύναμαι άρτι παρακαλέσαι τον Πατέρα μου και παραστήσει μοι πλείους ή δώδεκα λεγεώνας αγγέλων»; Εάν όμως δεν επεμβαίνει ο Θεός δεν το κάνει από αδυναμίαν ούτε από αδιαφορίαν για μάς. Το κάνει γιατί έτσι πρέπει να γίνη. Έτσι θα δείξουν οι πιστοί την υπομονήν τους και την πίστιν τους στο Θεό, για να έχουν μισθόν και να βραβευθούν εν ημέρα Κρίσεως για την πίστι τους αυτή.
Άλλο χαρακτηριστικό γνώρισμα του Αγγέλου είναι το επτάχρωμο φωτοστέφανο της ίριδος που έχει στο κεφάλι του. Η ίρις, το λεγόμενον ουράνιον τόξο είναι σύμβολο ειρήνης. Σύμβολο συνδιαλλαγής μεταξύ Θεού και ανθρώπων όπως γράψαμε και τον δεύτερο τόμο. Είναι σημάδι έκφρασις της ευσπλαχνίας του Θεού, ότι δεν θα γίνη πλέον κατακλυσμός, σαν εκείνον που έγινε επί Νώε. Οι πιστοί θα σωθούν σαν τον Νώε. Θα ενδυναμωθούν και θα προστατευθούν στα βασανιστήρια. Αλλά κατόπιν με την δύναμι του Θεού θα περάσουν στην αιώνια ευτυχία, θα ζήσουν χωρίς τέλος στην Βασιλεία Του. Η τελική Κρίσι δεν θα έχη επανάληψι. Δεν θα ξαναγίνη άλλη καταστροφή όπως μετά τον κατακλυσμό δεν έγινε άλλος τοιούτος. Γι’αυτό λοιπόν, παρουσιάζεται ο Άγγελος με το Ουράνιον τόξον στο κεφάλι του.
Διατί είναι περιβεβλημένος με νεφέλην; Διά να δείξη και πάλιν την προστασίαν των πιστών και την τιμωρίαν των απίστων. Για να καταλάβουμε ας δούμε τι έγινε στην Π. Διαθήκη όταν οι Ισραηλίται που ήταν ο λαός του Θεού (τώρα βέβαια είναι καταραμένοι, διότι δεν επίστεψαν στον Χριστόν), εβάδιζαν για να φθάσουν στη γή της Επαγγελίας, την Παλαιστίνην, και τους εδίωκεν ο θεομάχος Φαραώ με τα στρατεύματά του. Ο Θεός του επροστάτευσε με την νεφέλην. Η θεόσταλτη εκείνη νεφέλη την μεν ημέραν τους εσκέπαζε από τον καυστικό ήλιο, την δε νύκτα εγένετο στήλη πυρός, που προεπορεύετο, για να τους φωτίζει να περιπατούν. Οι ειδωλολάτραι Αιγύπτιοι κατεποντίσθησαν εις την Ερυθράν Θάλασσαν πανστρατιά, αλλά όσοι από τους Εβραίους ολιγοπίστησαν δεν έφτασαν στην γή της Επαγγελίας. Βαδίζομεν και ημείς δια την Βασιλείαν του Θεού, την γήν της Επαγγελίας. Μας καταδιώκει και ημάς ο νοητός Φαραώ, ο διάβολος με τα όργανά του. Σ’αυτό τον πόλεμον, σ’αυτήν την πορείαν θα μας σκεπάζη η προστασία του Θεού όπως η νεφέλη εκείνους. Και πάντοτε, όποιος πίστεψε στον Θεό είτε άτομον ήτο, είτε Έθνος, ο Θεός το προστάτευσε. Είναι άπειρα τα θαύματα της παντοδυνάμου προστασίας του Θεού και θα είναι αναρίθμητα τα παραδείγματα προστατευθέντων Χριστιανών θαυματουργικώς ή τα παραδείγμαα παρομοίας σωτηρίας του Έθνους μας δια της Θείας δυνάμεως. Το συμπέρασμα είναι ότι η νεφέλη συμβολίζει την προστασία την οποία θα έχουν οι πιστοί από τον Θεόν. Τονώνει δια της παρουσίας του αυτής ο Άγγελος τους πιστούς δια να μείνουν πιστοί στα επερχόμενα δεινά που θα αρχίσουν με το σάλπισμα του εβδόμου Αγγέλου και θα διαρκέσουν μέχρι της συντελείας του αιώνος, της Παγκοσμίου Κρίσεως.
Διατί το πρόσωπόν αυτού ως ο ήλιος; Διότι ο ήλιος είναι ορατός από όλην την Οικουμένην επομένως πάντες θα λάβουν γνώσιν της αποστολής Του. Δια μεν τους πιστούς όπως ο ήλιος φωτίζει και θερμαίνει έτσι και η πίστις των θα φωτισθή και θα θερμανθή. Αλλά και οι άπιστοι και θεομάχοι θα νοιώσουν την τιμωρητική Του παρουσία διότι ο ήλιος έχει και άλλην ιδιότητα, μπορεί να καίη. Αλλοίμονον εις τους ασεβείς και αντιχρίστους θα πέση επάνω τους βαρύ το πέλμα του Θεού. Οι πόδες του Αγγέλου είναι ως «στύλος πυρός».
Διατί οι πόδες του ισχυρού Αγγέλου είναι σαν πύρινοι στύλοι; Όπως οι Ισραηλίτες, έφυγαν από την ειδωλολατρικήν Αίγυπτον και πήγαιναν διωκώμενοι από τον άπιστο Φαραώ για την γή της Επαγγελίας έχοντας ως οδηγόν την φωτεινήν νεφέλην κατά παρόμοιον τρόπον και οι πιστοί των τελευταίων ημερών του κόσμου θα βαδίζουν δια την γήν της Επαγγελίας και θα διώκωνται από τους θεομάχους. Αλλά θα προστατεύωνται από τον Θεόν και θα έχουν οδηγόν τον ισχυρόν Άγγελον με τους φωτεινούς πόδας, που είναι σαν στύλοι πυρός. Συγχρόνως όμως οι πόδες του πελωρίου Αγγέλου πατούν επί της ξηράς και της θαλάσσης. Αυτό δείχνει ότι ο Θεός είναι κυρίαρχος και των απίστων. Επομένως κανένας δεν θα μπορέση να ξεφύγη την καυστικότητα των ποδιών Του. Δεν λογαριάζουν βέβαια τώρα τον Θεόν οι ασεβείς αλλά θα βρεθούν υπό το πέλμα Του οι δυστυχείς. Η καταστροφή τους θα είναι τρομακτική. Θα πεθάνουν αυτοί φρικτά αναπολόγητοι. Φρικαλέον και απαίσιον υπήρξε το τέλος των από του πρώτου διώκτου του Ηρώδου μέχρι του Στάλιν και του Χίτλερ κ.α.
Ο Ηρώδης, όπως αφηγούνται οι ιστορικοί, κλεισμένος στο φρούριο της Μαχαιρούντος τυραννείται από φθειρίασι, φλέγεται από πόνους, υποφέρει από σήψι και εγκαταλείπεται από όλους. Και επειδή εγνώριζε το ανοικτίρμον τέρας, ότι δεν θα έκλαιγε κανένας στο θάνατό του, έκλεισε όλους τους προύχοντας εις το στάδιον και διέταξε την ώρα που θα ξεψυχούσε να τους σφάξουν για να κλαίη αναγκαστικά όλος ο κόσμος. Εννοείται ότι δεν εκτελέσθηκε η διαταγή του αιμοδιψούς και παράφρονος αυτού τυράννου. Προηγουμένως όμως είχε θανατώσει όλους τους στενωτέρους του συγγενείς, παιδιά του και αδελφούς του και την γυναίκα του. Ο Βαλεριανός, επίσης, που εφήρμοσε το μαρτύριον να γδέρνουν ζωντανούς του Χριστιανούς συνελήφθη από τους εχθρούς του και εγδάρη απ’αυτούς ζωντανός! Ο Διοκλητιανός είχεν οικτρόν τέλος. Απέθανε ως παράφρων. Ο Βολταίρος, στο τέλος δεν έβγαινε η ψυχή του. Καλούσε τον Ιερέα να εξομολογηθή και πάλιν τον έδιωχνε. Και εν τέλει πομώθηκε με τις ακαθαρσίες του δοχείου της νυκτός και απέθανεν! Ο Τρότσκυ, εισήγαγε το τρομερό μαρτύριο να σκοτώνουν τους Χριστιανους με το σφυρί. Και αυτόν τον εσκότωσαν με σφυρί. Ο Στάλιν, που εφόνευσε περί τις δέκα χιλιάδες ιερείς και Αρχιερείς και είκοσι εκατομμύρια λαού, το οικτρό του τέλος είναι γνωστό. Το περιγράφει η κόρη του.
«Και έχων εν τη χειρί αυτού βιβλίον ανεωγμένον». Το βιβλίον δεν είναι εκείνο που πήρε ο Χριστός από το χέρι του καθημένου επί του Θρόνου διότι εκείνο ήτο «εσφραγισμένον» ενώ τούτο εδώ είναι ανεωγμένον. Τι περιείχε, τι έγραφε το βιβλιαράκι αυτό το ανοιγμένο; Οι παλαιοί ερμηνευταί και μάλιστα ο ερμηνευτής Ανδρέας ενόμιζαν ότι περιείχε τα ονόματα και τας πράξεις και τα έργα των ανθρώπων και μάλιστα των σφόδρα πονηροτάτων. Άλλοι λέγουν ότι περιείχε προφητείες για της τύχες του Ρωμαϊκού Κράτους εν σχέσει με την Εκκλησία. Φαίνεται μάλλον ότι περιείχε τα γεγονότα τα σχετικά με την Εκκλησίαν, που θα επακολουθήσουν μέχρι της Δευτέρας Παρουσίας. Και πράγματι ο Ευαγγελιστής Ιωάννης όταν έφαγε το βιβλίον επικράνθη η κοιλία του. Πράγματι, εκείνα που θα προφητεύση είς το εξής για τον κόσμο τον αμαρτωλό θα είναι όντως πικρά. (Αποκ. Ι΄3). Μετά την κραυγή του Αγγέλου ακολουθούν οι φωνές των επτά βροντών δηλαδή η φωνή του Θεού που προαναγγέλλει νέα δεινά για τον κόσμο της αποστασίας. Για τα δεινά αυτά παίρνει εντολή Θεού ο Ευαγγελιστής να μη τα γράψη. Οταν ο λέων μυκάται και βρυχάται αντηχεί όλη η έρημος. Τρέμουν και ζαρώνουν όλα τα ζώα που ακούουν τον μηκυθμόν του. Φόβος και τρόμος τα πιάνει. Μόνον οι λεοντιδείς, τα παιδιά του λέοντος είναι άφοβα, νοιώθουν σίγουρα και ασφαλισμένα. Και τούτο διότι γνωρίζουν ότι ο λέων τα αγαπά και τα προστατεύει. Έτσι μεταφέρεται τώρα η σκηνή του τρόμου στην αμαρτωλή ανθρωπότητα. Άγρια, φοβερή και τιμωρός είναι η φωνή του ισχυρού Αγγέλου διότι προαναγγέλλει την αρχή της κορυφώσεως των δεινών. Η θλίψις και ο τρόμος των ασεβών θα φθάσει είς το κατακόρυφον, καθώς επίσης και η εκ του Θεού προστασία των πιστών.
Ποιές ειναι οι φωνές των επτά βροντών; Είναι αυτή η ίδια η φωνή του Θεού διότι το επτά σημαίνει την πληρότητα, το πλήρες, εκείνο δηλαδή που δεν παίρνει άλλο. (Ιωάν. ΙΒ΄28-29) «Ηλθεν ούν φωνή εκ του Ουρανού, και εδόξασα και πάλιν δοξάσω. Ο ούν όχλος ο εστώς και ακούσας έλεγε βροντήν γεγονέναι άλλοι έλεγον άγγελος αυτού λελάληκε». Επίσης (Ψαλ. 28,3) «Φωνή Κυρίου επί των υδάτων. Ο Θεός της δόξης εβρόντησε. Κύριος επί υδάτων πολλών». Η φωνή του Κυρίου λοιπόν είπεν εις τον Ιωάννην τις μέλλουσες καταστροφές που θα υποστούν οι ασεβείς άνθρωποι. Φοβερά καί τρομακτικά είναι εκείνα που άκουσε ο Ιωάννης, τον σταμάτησε όμως ο Θεός ή κάποιος Άγγελος από το να τα γράψη διότι ήκουσεν φωνήν από τον Ουρανόν που του είπεν «Σφράγισον ά ελάλησαν αι επτά βρονταί και μη αυτά γράψης». Ο ερμηνευτής Ανδρέας λέγει ότι απαγορεύεται στον Ευαγγελιστή να γράψη τα όσα άκουσε. Κράτησέ τα καλά στο μυαλό σου, του είπε και μη τα διατυπώσης στο χαρτί γραπτώς καθόλου, διότι ίσως να μην είναι χρήσιμον να φανερωθούν προτού φθάσουν οι έσχατοι καιροί. Και τίθεται το ερώτημα: Γιατί άραγε απηγόρευσεν ο Θεός να τα γράψη; Το περιεχόμενο των επτά βροντών, της φωνής δηλαδή του Θεού είναι κατά πάσαν πιθανότητα φοβερά γεγονότα που θα ξεσπάσουν κατά των απίστων των τελευταίων ημερών του κόσμου. Ίσως δε να είναι τόσο φρικτά ώστε να μπορούν να προκαλούν τον τρόμον και τον πανικόν και στους ευσεβείς. Δια να μην τρομάξουν λοιπόν οι πιστοί από το μέγεθος των συμφορών που θα επακολουθήσουν είναι ίσως ο ένας από τους λόγους της απαγορεύσεως να τα γράψη. Είναι σαν εκείνα που είδεν ο Απόστολος των Εθνών Παύλος, ο οποίος όταν ανηρπάγη υπό του Θεού και ανέβηκε εως τρίτου Ουρανού και για τα οποία εξέφρασεν τον άρρηκτον θαυμασμό του μόνον λέγοντας : «ήκουσα ρήματα άρρητα ά ουκ εξόν ανθρώπω λαλήσαι». Ποίον ήταν το περιεχόμενον λοιπόν των φωνών των επτά βροντών; Ενδεχομένως φανέρωναν στον Ευαγγελιστή το ξέσπασμα της Θείας οργής της δικαίας τιμωρίας του Θεού κατά της αμετανοήτου ανθρωπότητος που θα εκδηλωθή στις έσχατες ημέρες του κόσμου. Και δεν χρειάζεται να είναι γνωστό τούτο πλέον εις τον κόσμο, διότι η τιμωρία αυτών δεν θα έχη παιδαγωγικόν χαρακτήρα, αλλά καταδικαστικόν.
Το Τετελεσμένον Μυστήριον
Ο Προφήτης Ιωάννης, είδε το μέλλον της Εκκλησίας και της ανθρωπότητος. Μας περιέγραψε τελευταίως την πρώτην και Δευτέραν «Ουαί», τον πεσόντα αστέρα, τας ακρίδας και το τεθωρακισμένον ιππικόν. Και τώρα πρόκειται ν’ακουσθή το σάλπισμα του εβδόμου Αγγέλου. Πρόκειται ν’αναγγείλη τα δεινά, τα πριν της Δευτέρας Παρουσίας, τα οποία θα υποστή η αποστατήσασα από τον Θεόν ανθρωπότης. Διά τούτο ο Θεός, εξ’αγάπης προς τους πιστούς Του, παρουσιάζει τον ισχυρόν Άγγελον, δια να τους τονώση την πίστιν, ώστε να μη κλονισθούν, αλλά να μείνουν πιστοί σ’Αυτόν και να επιτύχουν την σωτηρίαν των, οπότε θα τελειώση το «Μυστήριο» του Θεού. Ποίον είναι το «μυστήριον»; Το «μυστήριον», περί του οποίου μας ομιλεί εδώ η Αποκάλυψις, είναι το σχέδιον του Θεού, διά την σωτηρίαν του ανθρώπου. Έχει μέγα και κοσμοσωτήριο σχέδιο ο Θεός. Σχέδιον, το οποίον ονομάζει η Αποκάλυψις «Μυστήριον». Το μυστηριώδες αυτό σχέδιον καταλαμβάνει ολόκληρο το χρονικόν διάστημα του παρόντος υλικού κόσμου, από την πτώσιν του ανθρώπου μέχρι της Δευτέρας Παρουσίας του Κυρίου. Ποίον όμως είναι το μυστηριώδες τούτο σχέδιο τού Θεού; Ο Παντοδύναμος και Αιώνιος Θεός, ο Βασιλεύς του Σύμπαντος κόσμου, του ορατού και του αοράτου, εδημιούργησε κάποτε και τον άνθρωπον. Ήθελε να καταστήση αυτόν ευτυχισμένον εις την Βασιλείαν Του, εις τον Παράδεισον της τρυφής. Και ήταν πράγματι ευτυχισμένος, προτού μπή στον πειρασμό. Δυστυχώς όμως δεν έμεινε εκεί, που τον ετοποθέτησεν ο Θεός. Δεν έμεινε στην υπακοή του Θεού και κοντά στο Θεό, αλλά άκουσε την συμβουλή του Εωσφόρου, ο οποίος είχεν εν τω μεταξύ αποστατήσει από τον Θεόν, είχε εκδιωχθή από την Βασιλείαν του Θεού και είχε καταδικασθή εις Κόλασιν αιώνιον. Επειδή όμως ο άνθρωπος παρεσύρθη έξωθεν και δεν το βρήκε μόνος του το κακόν ο Θεός εφρόντισε να τον σώση, να τον επαναφέρη εις την Βασιλείαν Του και να ζήση κατόπιν εκεί παντοτεινά κοντά Του τρισευτυχισμένος. Το σχέδιο αυτό βεβαίως για μάς ήταν «μυστήριον». Προέβλεπε να στείλη τον Υιόν Του, το Δεύτερον Πρόσωπον της Αγίας Τριάδος, στον πλανήτη αυτόν τον μικροσκοπικόν και να γίνη ο Θεός άνθρωπος, με την υπερφυσική Του Γέννησιν εκ της Αειπαρθένου Μαρίας. Έκρυπτε δε κατά την επί της γής παρουσίαν Του τον Εαυτόν Του ο Θεός, κάτω από το περίβλημα της σαρκός και έδιδε μόνον δείγματα της Θεότητός Του τόσα, ώστε οι βλέποντες να βλέπουσι και οι μή βλέποντες, οι άπιστοι, να μη βλέπουν, ήτε να καταλαβαίνουν. Μυστήριον λοιπόν η ενσάρκωσις του Χριστού αλλά μυστήριον και η πάλη Του με τον Σατανά. Έδωσε την κρατεράν μάχην με τον Σατανά επάνω εις τον Σταυρόν εις τον Γολγοθά και τον ενίκησε. Επήρεν ο Χριστός τους αιχμαλώτους του Σατανά και ίδρυσε την επί γής Εκκλησίαν Του, ένα δηλαδή παράρτημα της Βασιλείας των Ουρανών. Σ’αυτήν καταφεύγουν οι άνθρωποι και σώζονται. Σώζονται εν Αυτή, δια των Μυστηρίων. Πόλεμον δε σκληρόν και αδυσώπητον διεξάγει ο Σατανάς και τα όργανά του εναντίον της Εκκλησίας και των οπαδών του Χριστού. Ο πόλεμος αυτός θα έχη βεβαίως, πολλές φάσεις. Θα εξακολουθήση όμως μέχρι της Δευτέρας Παρουσίας του Κυρίου. Τότε θα γίνη η τελική Κρίσις και η ανταπόδοσις εκάστω κατά τα έργα αυτού. Τότε θα διαλευκανθή τελείως και εις όλους το μυστήριον, διότι θα έλθη ως Βασιλεύς Παντοδύναμος και Κυρίαρχος πάντων. Τρομερόν τούτο δια τους μηδέποτε μετανοήσαντας. Χαρά και αγαλλίασις δι’όσους υπομένουν και μένουν σταθεροί οπαδοί Του, στις διώξεις και τα μυστήρια και σε όσους Τον ακολουθούν πιστά στην παρούσα ζωή. Τελειώνουν γι’αυτούς τα βάσανα, τελειώνει το «Μυστήριον». Το Μυστήριον είναι πλέον τετελεσμένον «ετελέσθη». Αρχίζει τώρα νέα τάξις πραγμάτων. Ευτυχισμένοι αυτοί παντοτεινά θα ζούν κοντά στον Πατέρα τους τον Θεόν, μαζί με όλα τα ευτυχισμένα και μακάρια πνεύματα. Και ο ισχυρός Άγγελος κάνει λόγο δια την ολοκλήρωσι του Σχεδίου του Θεού. Σχεδίου που θα συμβή στις τελευταίες ημέρες του κόσμου και για να δηλώση την αμετάθετη βουλή του Θεού στο Σχέδιο τούτο, διαβεβαιώνει ενόρκως την λήξιν του. Η παρουσία του ισχυρού Αγγέλου και ο όρκος τον οποίον κάνει ο Άγγελος με λόγο και συμβολική κίνησι της χειρός, για την λήξι του μηστηριώδους και σωτηρίου Σχεδίου του Θεού είναι μία προκαταβολική διαβεβαίωσις δια την Εκκλησίαν. Θα γίνη δηλαδή ο οριστικός θρίαμβός της και θα ολοκληρωθή το Σχέδιον της σωτηρίας των πιστών. (Αποκ. Ι΄5). Τί ωρκίσθηκε ο άγγελος; «Χρόνος ουκέτι έσται». Δεν θα βραδύνουν τα προφητευόμενα. Θα εκπληρωθούν και θα τελειώσουν στις ημέρες, που θα σαλπίση ο έβδομος Άγγελος. Θα προηγηθούν, βεβαίως, λόγω της αποστασίας, πληγές τρομερές, κατά τις οποίες όμως θα προστατεύση ο Θεός τους δικούς Του. Το γεγονός ότι δια της υψώσεως της δεξιάς χειρός γίνεται συνήθως η ορκωμοσία, το βλέπουμε και στην Π. Διαθήκη (Γεν. ΙΔ΄22), (Εξ. Στ΄8). Η ένορκος διαβεβαίωσις του Αγγέλου έχει σκοπό να τονώση τους πιστούς. Κατευθύνει το βλέμμα των πιστών στο τέλος του Σχεδίου του Θεού, για να μένουν απτόητοι από τα δεινά και αδόνητοι από τους κλονισμούς των πληγών. Πρέπει εδώ βέβαια να τονισθή, ότι ο αληθινά πιστός Χριστιανός έχει σιγουριά και βεβαιότητα στη προηγγελμένη βουλή του Θεού, δι’αυτόν ακριβώς τον λόγον και στην Θ. Λειτουργία ευχαριστούν οι πιστοί τον Θεό δια τα μέλλοντα που τους χαρίζει λέγοντας: «ουκ απέστης πάντα ποιών, έως ημάς εις τον Ουρανόν ανήγαγες και την Βασιλείαν Σου εχαρίσω την μέλλουσαν».
Μα πώς ωρκίσθηκε ο Άγγελος; Επιτρέπεται ο όρκος; θα πήτε. Για να εννοήσωμεν αν επιτρέπεται ή όχι ο όρκος και πότε επιτρέπεται, ας δούμε τί είνα ο όρκος.Τον ορισμόν τον δίδει ο Απόστολος Παύλος (Εβρ. Στ΄16), όπου μας εξηγεί ότι με τον όρκον, λήγει κάθε συζήτησις και αμφιβολία. Τέρμα στις συζητήσεις και τις αντιλογίες. Γιατί λήγει και τερματίζεται κάθε αντιλογία; Διότι με τον όρκον επικαλούμεθα μάρτυρα, κάποιον μεγαλύτερον, ότι αυτά που βεβαιώνομεν ημείς είναι αληθή. Ο Θεός, λοιπόν, γνωρίζει την αλήθειαν, διότι είναι Παντογνώστης. Έχει και την δύναμιν –ο Μόνος που την έχει-να επιβάλη κυρώσεις και να τιμωρήση, εάν ημείς ψευσθώμεν και αθετήσωμεν τον όρκον που εδώσαμεν. Ετσι λοιπόν δεν δύναται να αποφύγη τας κυρώσεις ο επίορκος.
Ο όρκος επιτρέπεται λοιπόν μόνον εις εξαιρετικάς περιπτώσεις και μόνον, όταν διακινδυνεύωνται ύψιστα πνευματικά ζητήματα και σωτηρία ψυχών. Οχι για μικροπράγματα, εγκόσμιες επιδιώξεις και υλικά συμφέροντα. Για τα μικροπράγματα και τα υλικά συμφέρονται ισχύει το «μη ομόσαι όλως». Το ότι ο όρκος επιτρέπεται σε εξαιρετικές περιπτώσεις, έχομεν παράδειγμα Αυτόν τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν. Ο Κύριος δεν είπε το «μη ομόσαι όλως»; Και όμως, μετά από αυτό ωρκίσθηκε. Πότε όμως; Όταν βρέθηκε μπροστά στον Καϊάφα και εκείνος Τον υπέβαλε σε όρκο για να πή αν Αυτός είναι ο Υιός του Θεού, ο Χριστός ή όχι. Τότε ο Κύριος εδέχθη τον όρκο, και είπε «σύ είπας». Έτσι ωρκίζοντο τότε. Γιατί; Διότι ήτο τότε κρισιμωτάτη η στιγμή. Από τον όρκον αυτόν εξηρτάτο η σωτηρία του κόσμου όλου. Διότι η Θεότης του Χριστού είναι η βάσις και το θεμέλιον του Χριστιανισμού και φυσικά της σωτηρίας των ανθρώπων. Εάν ύπάρξη κλονισμός της Θεότητός Του, κλονίζεται ο Χριστιανισμός ολόκληρος. Εάν τότε ο Κύριος έλεγε: «δεν ορκίζομαι», θα το εξεμεταλλεύοντο οι ανά τους αιώνας άπιστοι και θα έλεγαν ότι ο Θεός, δεν ετόλμησε να το βεβαιώση με όρκον ότι είναι Θεός άρα δεν είναι. Αλλά εν τοιαύτη περιπτώσει δεν θα είχαμε Χριστιανισμό σήμερα και έτσι θα εχάνοντο εκατομμύρια και δισεκατομμύρια ψυχών. Εξαιρετική λοιπόν η περίπτωσις. Αλλά και ο Θεός και Πατήρ του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού ωρκίσθηκε σε μιά τέτοια περίπτωση που την αναφέρει η Π. Διαθήκη και την υπενθυμίζει ο Απόστολος Παύλος. Τότε οταν επρόκειτο να δώση ο Θεός στον Αβραάμ την υπόσχεσιν ότι από αυτόν, τον Αβραάμ θα εγεννάτο ο Χριστός, ο Σωτήρας του κόσμου. Η εκπλήρωσις αυτής της υπόσχεσις θα συνέβαινε έπειτα από πολλούς αιώνες. Πράγματι!
Εις τους ζοφερούς προ Χριστού εκείνους χρόνoυς αυτή η υπόσχεσις τους κρατούσε και τους εστήριζε. Ήταν βέβαιοι οι άνθρωποι ότι θα εκπληρωθή η υπόσχεσις διότι εμεσολάβησεν ο όρκος του Θεού. (Εβρ. Στ΄13) «Τω γαρ Αβραάμ, επαγγειλάμενος ο Θεός, επει κατ’ουδενός είχε μείζονος ομόσαι, ώμοσε καθ’εαυτού». Εις όλως, λοιπόν, εξαιρετικάς και διά πνευματικά ζητήματα περιστάσεις, επιτρέπεται ο όρκος όπως και η αναφερομένη εδώ ορκωμοσία του Αγγέλου της Αποκαλύψεως.
Αποκ. Ι΄8. Ο Ιωάννης ακούει άλλη φωνή από τον Ουρανό που του ζητά στη συνέχεια να πάρη το βιβλιαρίδιον εκείνο και να το φάη. — Θα σου γλυκανη το στόμα, αλλά θα σου πικράνη την κοιλία- του λέγει. Όπερ και εγέννετο. Εν συνεχεία η φωνή του Θεού λέγει στον Ιωάννη, ότι πρέπει όπως και μέχρι τότε, να συνεχίση να προφητεύη προς λαούς, γλώσσες και έθνη. Τί σημαίνει όμως να πάρη το ανοιχτό βιβλίο και να το φάγη. Σημαίνει την πλήρη κατανόησι του περιεχομένου του βιβλίου. Η γλυκειά γεύσις, την οποίαν νοιώθει ο Ευαγγελιστήν στην αρχή σχετίζεται με τη χαρά, με την ευχαρίστησι του ευφροσύνου αγγέλματος της προσεχούς ολοκληρώσεως του Σχεδίου του Θεού. Η πικρία, που ακολουθεί έχει περισσότερο σχέσι με την ιδιότητα του Ευαγγελιστού ως ανθρώπου, που λαμβάνει γνώσι των φοβερών δεινών, που συνεέονται με την εξέλιξι και ολοκλήρωση του Σχεδίου της απολυτρώσεως. Στο Β΄και Γ΄Κεφάλαιον του Προφήτου Ιεζεκιήλ διαβάζομε, παρόμοια χωρία όπου ο Προφήτης καλείται να ανοίξη το στόμα του και να φάγη τόμον βιβλίου. (Ιεζ. Β΄8,9). Το «δεί σε πάλιν προφητεύσαι» σημαίνει ότι δεν πρόκειται να κάνη ο Ιωάννης άλλου είδους προφητεία, άσχετη με το κείμενο της Αποκαλύψεως ή να ξανάρθη να προφητεύση όπως παρερμηνεύθη από μερικούς ερμηνευτάς αλλά είναι μιά επανάληψις της προφητικής εντολής με την διαφοράν ότι εις το εξής δίδεται έμφασις προβολής σε παγκόσμια κλίμακα, της εντολής της προφητείας της Αποκαλύψεως.
Αποκ. ΙΑ΄1. ¨Ένα ακόμη σπουδαίο συμβολικό και με εσχατολογική σημασία επεισόδιο που προηγείται του εβδόμου σαλπίσματος και το οποίον αποτελεί ίσως μιά συντομωτάτη περίληψι του γλυκύπικρου περιεχομένου του ανεωγμένου βιβλιαριδίου είναι η εντολή που παίρνει ο Ευαγγελιστής να καταμετρήση τον ναόν. Τα όσα αναφέρονται στο σημείο τούτο είναι συμβολικά γεγονότα. Είναι προανάκρουσμα της Δευτέρας Παρουσίας του Χριστού και αποτελούν διάψαλμα παρηγορίας και τονώσεως των πιστών. Ο κύριος και αποφασιστικός αγών της Εκκλησίας του Χριστού κατά του Αντιχρίστου αρχίζει με το έβδομον σάλπισμα, όπως θα ιδούμε στην συνέχεια. Πεδίον των συμβαινόντων υποτίθεται η Ιερουσαλήμ. Αλλά η Ιερουσαλήμ, η Αγία Πόλις και ο Ναός πρέπει να νοηθούν εδώ αλληγορικά και μεταφορικά.
Ζητήται από τον Ιωάννη να σηκωθή και να μετρήση τον Ναόν του θεού και το Θυσιαστήριον και τους προσκυνούντας που ευρίσκοντο μέσα στον Ναόν, με ένα κάλαμο όμοιο με ράβδο. Πήρε εντολή δε να μη μετρήση την αυλή έξω του Ναού διότι αυτή παραδόθηκε στην ειδωλολατρία. Και την Αγία πόλι θα καταπατήσουν τα έθνη επί σαράντα δύο μήνες. Ο Ιωάννης είχε κατά κάποιο τρόπο μπροστά του την εικόνα της πόλεως Ιερουσαλήμ και του Ναού του Σολομώντος και για να καταλάβωμε το χωρίο τούτο πρέπει να γνωρίζωμε πώς ήτο ο Ναός τότε. Ο Ναός ήταν στο κέντρο της πόλεως επί του Λόφου Μωρία και απετελείτο από 1) Τον κυρίως Ναόν όπου υπήρχον δύο τμήματα τα Άγια και τα Άγια των Αγίων 2) Την εσωτερικήν αυλήν. Την αυλήν δηλαδή γύρω από τον Ναόν. Σ’αυτήν δε ευρίσκετο το Θυσιαστήριον των ολοκαυτωμάτων 3) Την εξωτερικήν αυλήν όπου έμπαιναν οι Εθνικοί.
Ο κάλαμος που χρησιμεύει εδώ για το μέτρημα είναι και ράβδος και βακτηρία για τους πιστούς. Είναι δηλαδή μέσον ενισχυτικό των πιστών στην πορεία τους μέσω των δεινών. Με το μέτρημα θα βοηθηθούν οι πιστοί να βαδίσουν τον δύσκολο δρόμο μέχρι της Δευτέρας Παρουσίας. Θα παρηγορούνται στην θύελλα των δεινών, διότι θα ξέρουν ότι ανήκουν στους μετρημένους, στους προστατευομένους από πανίσχυρο χέρι του Θεού.
«Μέτρησον τον Ναόν του Θεού και το Θυσιαστήριον και τους προσκυνούντας εν αυτώ». Δηλαδή να μετρήση τρία πράγματα: Τον κυρίως Ναόν, την εσωτερικήν αυλήν όπου είναι το Θυσιαστήριον, και τους πιστούς που βρίσκονται στα μέρη αυτά του Ναού δηλαδή στο Ναό και στο Θυσιαστήριο. Η μέτρησις είναι σαφώς προσδιωρισμένη. Η εντολή είναι ρητή και δεν αφήνει περιθώρια για παρεξηγήσεις και παρερμηνείες. Εν τούτοις όμως για να υπογραμμίση την σοβαρότητα του ζητήματος, κατονομάζει και εκείνα που δεν συμπεριλαμβάνονται στο μέτρημα. Εξαιρούνται του μετρήματος η εξωτερική αυλή, και ολόκληρη φυσικά η πόλις της Ιερουσαλήμ λέγων: «Την αυλήν την έξωθεν του Ναού έκβαλε έξω και μη αυτήν μετρήσης». Ας δούμε το μέτρημα, τα εξαιρούμενα της μετρήσεως κα την σημασία τους.
Η μέτρησις του Ναού εν πρώτοις σημαίνει προστασία του Θεού. Αυτό που μετράει ο Θεός το μετράει γιατί είναι δικό Του και ενδιαφέρεται γι’αυτό. Μετρά κανείς τα χρήματα τα δικά του και όχι τα ξένα διότι ενδιαφέρεται γι’αυτά, μετρά τα πρόβατά του, όχι τα πρόβατα των άλλων, διότι θέλει να τα φυλάξη και να μην τα χάση. Έτσι και ο Θεός μετράει το τμήμα του Ναού και τους πιστούς Του, που είναι μέσα και προσκυνούν σ’Αυτόν, διότι ενδιαφέρεται και θέλει να τους προστατεύση. Η μέτρησις εδώ μοιάζει με το σφράγισμα των πιστών που είδαμε στον Β’ τόμον. Καί εκεί είδαμε ότι η σφράγισις δεν ήταν απεριόριστος. Οπως μας το βεβαιώνει ο Κύριος «υμών δε και αι τρίχες της κεφαλής πάσαι ηριθμημέναι εισί» (Ματθ. Ι΄30).
Ποιός είναι όμως ο προστατευόμενος ναός; Ασφαλώς δεν πρόκειται για τον ναό του Σολομώντος, ούτε για το Θυσιαστήριον του Ναού εκείνου. Άλλωστε ο Ναός του Σολομώντος κατεστράφη το 70 υπό του Τίτου του Ρωμαίου Στρατηγού. Επεχείρησαν και επιχειρούν βεβαίως να τον ξανακτίσουν οι Ισραηλίται εναντίον του θελήματος του Χριστού. Ο Ιουλιανός ο Παραβάτης μάλιστα, που ήταν πανίσχυρος σαν μονοκράτωρ, ηθέλησε να διαψεύση την προφητείαν του Χριστού που είπεν ότι δεν θα μείνη λίθος επί λίθον και έστειλε για το σκοπό αυτό χρήματα και εργάτες από παντού. Συγκέντρωσαν άφθονα υλικά και άρχισαν να δουλεύουν στα θεμέλια του Ναού. Τότε ο Επίσκοπος Ιεροσολύμων Κύριλλος, που ήταν αυτόπτης, κήρυττε ενώπιον όλων την σχετική προφητεία του Δανιήλ και του Ιδίου του Σωτήρος Χριστού. Ήλεγχε την θεομάχον αυτή ενέργειαν καθώς και την ματαιοπονία τους. Αλλ’εις μάτην τους νουθετούσε ο αποστολικός εκείνος Πατήρ, αυτοί με του Ιουδαίους επέμειναν να τον ανοικοδομήσουν. Και πάνω στην υπεροπτική επιμονή τους ξέσπασε ένας φοβερός σεισμός που τους κατετρόμαξε. Έπειτα καθώς επιχειρούσαν επί τρείς φορές να καταθέσουν θεμέλια, πάντα ξεπηδούσαν από τη γή φλόγες, καυτερή άμμος, λιθάρια και διασκορπούσαν τους εργάτες πληγωμένους. Ο εθνικός συγγραφεύς Αμμιανός Μαρκελίνος που ήταν αυτόπτης μάρτυς του θαύματος το περιγράφει, αναφέροντας ότι τέλος κατέστησαν τον τόπον εκείνον απρόσιτον. Έπειτα από όλα αυτά τα θεϊκά σημεία αναγκάσθηκαν να σταματήσουν διότι ήταν αδύνατον να προχωρήσουν. Έκτοτε δεν επεχείρησαν να τον ξανακτίσουν, αλλά και άν ποτέ επιχειρήσουν τα ίδια θα πάθουν διότι δεν διαψεύδονται τα λόγια του Κυρίου. Αψευδής μάρτυς των λόγων του Κυρίου παραμένουν τα ερείπια του Ναού, το τείχος των θρήνων, όπου προσέρχονται και κλαίουν, οι Εβραίοι…Περί τίνος Ναού πρόκειται λοιπόν; Περί της Εκκλησίας του Χριστού της Στρατευομένης εδώ, και της Θριαμβευούσης εν Ουρανώ. Η Εκκλησία το Χριστού ευρίσκεται υπό την απόλλυτον προστασίαν του Θεού. Διότι, σαν στρατευομένη θα διαρκέση μέχρι το τέλος του κόσμου. Δεν θα την αφήση ο Θεός να νικηθή. Παρ’όλον τον πόλεμον, που θα Της κάνη ο Αντίχριστος με τα κατά καιρούς όργανά του. «Και πύλαι Άδου ου κατασχύσουσιν αυτής» (Ματθ. Ιστ΄18). Ως θριαμβεύουσα θα συνεχίση να υπάρχη και πέραν του τέλους του κόσμου. Αψευδή βεβαίωσι του γεγονότος οτι οι πιστοί Χριστιανοί είναι ο Ναός του Θεού μας δίδει η Καινή Διαθήκη δια στόματος των Αποστόλων. Ο Απόστολος των Εθνών Παύλος κηρύττει: «Ουκ οίδατε, ότι ναός Θεού έστε και το Πνεύμα του Θεού οικεί εν υμίν;» Επίσης (Εφες. Β΄19-21). «Αρα ουν ουκέτι εστέ ξένοι και πάροικοι, αλλά συμπολίται των αγίων και οικείοι του Θεού εποικοδομηθέντες επί τω θεμελίω των αποστόλων και προφητών, όντος ακρογωνιαίου αυτού Ιησού Χριστου, εν ω πάσα η οικοδομή συναρμολογημένη αύξει εις ναόν άγιον εν Κυρίω».Το Θυσιαστήριον όπου τελείται η μία θυσία, η θυσία του Χριστου η οποία τελείται σ’ολόκληρη την γή θα μετρηθή μαζί με τους πιστούς όπου οι πιστοί μετέχουν της θυσίας αυτής του Χριστού κοινωνόντας του Σώματος και του Αίματος του Χριστού. Αυτούς λογαριάζει δικούς Του ο Θεός. Αυτούς μετρά και αυτούς φροντίζει.
Πρέπει να υπογραμμισθή ότι μόνον οι Ορθόδοξοι μετέχουν πραγματικά της θυσίας αυτής κα αποτελούν την πραγματικήν Εκκλησίαν του Χριστού, τον Ναόν του Θεού, διότι οι άλλοι, αλλόδοξοι, οι ετερόδοξοι και οι αιρετικοί γενικώς, δεν μετέχουν του Θυσιαστηρίου, και άρα είναι εκτός της Εκκλησίας άρα και της μετρήσεως. Οι Προτεστάνται πχ δεν κοινωνούν το Σώμα και το Αίμα του Χριστού. Ούτε ιερείς έχουν να τελέσουν το Μυστήριον. Ούτε καν το παραδέχονται αυτοί. Απλώς στην συγκέντρωσί των σερβίρονται. Αλλά και οι Παπικοί, σαν αιρετικοί που είναι δεν έχουν σωτήρια Μυστήρια, είνι άκυρα τα Μυστήριά τους. Αφήνομε που έχουν παραμορφώσει το Μυστήριον, τελόντας το με άζυμα, και δίνουν στους παπικούς όστιες, όχι Αίμα Χριστού. Με το Αίμα κοινωνούν μόνον οι κληρικοί των, ενώ ο Ίδιος ο Κύριος είπε: «Πίετε εξ αυτού πάντες» και εννοεί φυσικά πάντας τους πιστούς Χριστιανούς και αξίους να μεταλαμβάνουν τα Άχραντα Μυστήρια.
«Και τους προσκυνούντας εν αυτώ». Εννοεί εκείνους που προσκυνούν και λατρεύουν την Αγίαν Τριάδα, την Τρισυπόστατον Θεότητα. Οι ετερόδοξοι, όχι μόνον της θυσίας του Χριστού δεν μετέχουν, αλλά και δεν προσκυνούν «εν αυτώ» εις το Θυσιαστήριον. Δεν λατρεύουν τον Θεόν. Οι Προτεστάνται δεν έχουν Θυσιαστήριο ούτε έχουν Μυστήρια, αλλά μια ψυχρή αίθουσα, με μιά έδρα για ένα ξερό κήρυγμα. Επομένως είναι εκτός του Θυσιαστηρίου. Εκτός της ζωής του Θείου βιώματος της Εκκλησίας ευρίσκονται εκτός του Ναού, στην εξωτερικήν αυλή. Το ίδιο συμβαίνει και με τους Παπικούς οι οποίοι ως αιρετικοί ξέφυγαν από την Εκκλησίαν και βγήκαν έξω. Έχει λοιπόν μεγάλην σημασία το «εν αυτώ», να είμαστε δηλαδή μέσα στην Εκκλησία, να είμαστε μέσα στο Ναό και κοντά στο Θυσιαστήριο, να είμαστε Ορθόδοξοι!
«Εκβαλε έξω», δηλαδή τους άλλους που μένουν στη πλάνη τους, δεν τους μετρά και δεν ενδιαφέρεται γι’αυτούς ο Θεός. Το λέγει καθαρά «την αυλήν την έξωθεν του Ναού έκβαλε έξω». Καίτοι φαίνεται να είναι μέσα στο Ναό η αυλή εκείνη, εν τούτοις την αφαιρεί, δεν την μετράει, άρα δεν την προστατεύει. Διατί; Υπάρχει ένα συντριπτικό αιτιολογικό στη βουλή του Θεού. Διότι προτίμησαν τα είδωλα, παραδόθησαν στην ειδωλολατρίαν «Εδόθη τοις έθνεσι». Εδώ φαίνεται καθαρά ότι πρόκειται περί αιρετικών οι οποίοι φαίνονται μεν ότι είναι «Χριστιανοί» και «άνθρωποι της Εκκλησίας», αλλά στην πραγματικότητα είναι ειδωλολάτραι και εθνικοί. Δεν έχουν Μυστήρια και επομένως δεν έχουν Χάριν. Έπεσαν στην πλάνην, στην αίρεσιν, στην θεοποίησι του ανθρώπου. Ανέβασαν στη θέσι του Χριστού τον Πάπα και τον είπαν αλάθητο. Λέγουν βεβαίως μερικοί ότι οι Προτεστάνται, οι Ευαγγελικοί κ.λ.π. γράφουν καλά πράγματα και κηρύττουν ωραία. Ναί, αλλά ας ψάξουν μέσα σε κείνα που γράφουν και λέγουν για να δούν αν λέγουν ποτέ για Μυστήρια,για εξομολόγησι, για Θεία Κοινωνία. Ποτέ! Όλοι αυτοί δεν έχουν μυστηριακή ζωή, δεν έχουν Χριστιανική ζωή και επομένως είναι εκτός της Εκκλησίας. Βρίσκονται στην αυλήν έξω του Ναού. Είναι σαν τους εθνικούς και τους ειδωλολάτρας. Κακώς αυτονομάζονται «Εκκλησία». Ένας ήτο ο Ναός και ένα το Θυσιαστήριον Μία η θυσία του Χριστού και για μιά Εκκλησία κάμνει λόγο το Ευαγγέλιο. Μία Εκκλησία ίδρυσε ο Χριστός. Όχι πολλές! Εις το «Πιστεύω» λέγομε «Εις Μίαν, Αγίαν, Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν». Κακώς οικειοποιήθηκαν το θεοσύστατον όρον Εκκλησίαν οι Παπικοί και οι άλλοι αιρετικοί. Η Ορθόδοξος Εκκλησία μας είναι όπως μας την παρέδωσεν ο Κυριος. Οι άλλοι, οι αιρετικοί απεκόπησαν από τον κορμό της Εκκλησίας και τους έβγαλεν έξω από την προστασίαν Του ο Θεός. Αυτοί βεβαίως φαντάζονται ότι είναι μέσα στην Εκκλησία και κοντά στο Θεό. Φαίνονται σαν Χριστιανοί. Αλλά ο Χριστός δεν τους λογαριάζει, δεν τους έχει στο μέτρο Του. Με αυτούς λοιπόν πρέπει να μην έχουν οι πιστοί σχέσιν ουδεμίαν. Ο Θεός ξεχωρίζει με σαφήνεια, όπως τονίσαμε, τα όρια. Δεν αφήνει τόπο για παρεξηγήσεις.
Οι ψευτοχριστιανοί που ζούν έξω από το Ναό στο προαύλιο μοιάζουν πολύ με τους σημερινούς οικουμενιστάς διότι οι οικουμενισταί παρουσιάζονται στην εποχή μας σαν Χριστιανοί και προσπαθούν να μας πείσουν ότι αυτό είναι η Εκκλησία. Εν τούτοις όμως δεν έχουν καμμία σχέσι με την Μια, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία. Ευρίσκονται μακρυά από την Ορθοδοξία και μακρυά από την Παράδοσι της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας. Ο Οικουμενισμός είναι συγκρητισμός, είναι η αίρεσις των αιρέσεων. Είναι ένα άθροισμα ψευδών και πλανών. Ο Οικουμενισμός αγκαλιάζει όλες τις Χριστιανομάχες σκοτεινές δυνάμεις και στρέφεται εναντίον της Εκκλησίας. Ο σκοπός του σημερινού Οικουμενισμού είναι να μας βγάλη από την ζωντανή Πίστι μας, από το Ναό και το Θυσιαστήριο και να μας περιμαζέψη στο προαύλιο. Μας απομακρύνει από την προστασία του Θεού και την σωτηρία για να μας συμπεριλάβη στους εκβαλλομένους έξω από το μέτρημα. Για να μας κατατάξη σ’εκείνους που περιμένει η απώλεια, η αιώνια τιμωρία. Το μεγάλο και φοβερό λόγο του Θεού, «Μέτρησον» δεν τον ακούνε σήμερα και πολλοί Ορθόδοξοι και είναι έτοιμοι να βγούν από το Ναό του Θυσιασηρίου,ν’αρνηθούν δηλαδή την Αγία μας Πίστι, την Ορθοδοξία, για να γίνουν αρεστοί στο σατανικό κατασκεύασμα του Οικουμενισμού. Δεν είναι δυνατόν να μένουν Ορθόδοξοι όταν συμφωνούν με τις αιρετικές και Χριστιανομάχες δοξασίες του Οικουμενισμού. Δεν μπορούν να είναι Ορθόδοξοι, όταν συμπροσεύχωνται με ετερόδοξους, με αιρετικούς, παπικούς, προτεστάντας, Μωαμεθανούς, Βουδδιστάς και Βραχμάνους.. Αφού γίνονται ένα με τις αιρέσεις και τις ειδωλολατρείες, με τα «έθνη», όπως τους ονομάζει όλους αυτούς η Αποκάλυψις, βγαίνουν από την πίστι τους κα συγκαταλέγονται εις «την αυλήν την έξωθεν του Ναού». Ο πυρετός του Οικουμενισμού κατακαίει σαν φοβερός λίβας και πολλές ψυχές Ορθοδόξων. Τα συνθήματα της ψυχοκτόνου αυτής πλάνης σερβίρονται με τέχνη και κερδίζουν έδαφος. Αν μάλιστα θελήσης να πής τίποτε ορθό για τα ολέθρια σχέδιά τους, να αντείπης και ν’αντιταχθής, σε παίρνουν για ξεμωραμένο και αναχρονιστικό.
Ομως άλλος ο Ορθόδοξος Χριστιανικός Οικουμενισμός και άλλος ο κοσμικός, ο Σιωνιστικός Οικουμενισμός της σήμερον. Ο Ορθόδοξος Χριστιανικός Οικουμενισμός σκοπόν έχει να επεκταθή η Εκκλησία μεταξύ των αλλοπίστων και να τους κάμη να λατρεύουν πραγματικά και ορθώς τον Θεόν. Ετούτοι θέλουν να ενοποιηθώμεν με όλους και να χάσωμεν και ημείς την ορθήν Πίστιν και την κανονικήν λατρείαν του Θεού. Θέλουν τους αλλοπίστους, τους μη προσκυνούντας τον Σωτήρα μας να βάλουν εις το Θυσιαστήριον. Και συμβαίνει τούτο καθ’ην στιγμήν παραμένουν εκείνοι ακόμη αλλόπιστοι, αλλόδοξοι, αλλόθρησκοι και άπιστοι! Αγωνίζονται να συγχύσουν τα ασύγχυτα! Με αυτόν τον σατανικόν Οικουμενισμόν και τας «Ενώσεις», που επιδιώκουν, θέλουν να πατήσουν οι βέβηλοι το Θυσιαστήριον του Χριστού και να το βεβηλώσουν. Προσπαθούν λοιπόν και στην εποχή μας να καταστήσουν την Εκκλησίαν μας αυλήν έξωθεν του Ναού, να βγάλουν από τον Ναό της σωτηρίας και της αιωνίου ζωής μερικούς ολιγοπίστους Ορθοδόξους. Δεν γνωρίζομεν δια μέσου των αιώνων ποιά εξέλιξι και ποιές ονομασίες θα πάρη ο Οικουμενισμός. Εκείνο όμως που θεωρείται βέβαιον είναι ότι εφόσον θα αντιστρατεύεται φανερά ή ύπουλα την Εκκλησίαν του Χριστού, εφόσον θα στρέφεται εναντίον του Δόγματος, της Μιάς, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, δεν θα ανήκη στην σφαίρα της προστασίας του Θεού. Γιά να γίνουν οι Οικουμενισταί Ναός και Θυσιαστήριον πρέπει να προσχωρήσουν στην Αγία μας Εκκλησία, στην Ορθόδοξο Εκκλησία, όχι τυπικά, όπως συμβαίνει ενίοτε στις συμμαχίες αλλά ουσιαστικά! Να προσχωρήσουν αφού προηγουμένως θα έχουν καταστή φορείς του απαρασαλεύτου Δόγματος της Πίστεως όπως το τηρεί η Ορθοδοξία. Για να ακούσουν το όνομά τους στο «μέτρησον» πρέπει να έχουν απαρνηθή τις τρομερές Χριστιανομάχες πλάνες τους, να έχουν μετανοήσει ειλικρινά, να έχη λάμψη εντός τους το Φώς το ανέσπερον της Εκκλησίας του Χριστού με το Θείον βίωμα της Ορθοδόξου Πίστεως και Ζωής!
Τώρα ξέρετε ποιό είναι το σχέδιό τους; Να μας αποχρωματίσουν. Να μας βγάλουν την Πίστι, που έχουμε στον Σωτήρα Χριστόν. Να πιστεύσωμεν μόνον εις ένα Θεόν αόριστον, συγκεχυμένον (όχι τον Ιησούν Χριστόν) όπως πιστεύουν και εκείνοι οπότε φυσικά δεν θα σωθούμε. Και το χειρότερο, που είναι και ο τελικός των σκοπός, αφού μας βγάλουν την λατρεία του Θεού, θα μας την αντικαταστήσουν με την λατρεία των Εθνών του Σατανά! Αυτό είναι το λεγόμενο σχέδιον M.R.A., της πανθρησκείας και το οποίον σχέδιον συμπίπτει ακριβώς με το σχέδιον του Οικουμενισμού και το Οικουμενιστικό πνεύμα της σήμερον. Οι σκοποί είναι αντιχριστιανικοί και πολιτικοί. Πίσω του κρύβεται ο Διεθνής Σιωνισμός, που θέλει να ενοποιήση τα πάντα. Να ενοποιήση όλα τα Έθνη, για να αναλάβη την ηγεσίαν αυτός. Τώρα βεβαίως διαβιβρώσκει τα έθνη, με το να τοποθετή εις διαφόρους θέσεις επικαίρους και διεθνείς οργανισμούς δικούς του και μίαν πρωίαν να δημιουργηθή μία υπερκυβέρνησις από αυτούς.
Δεύτερο σύνθημα που πέταξε ο Οικουμενισμός για να κερδίση τον κόσμον και να ρίξη τους Χριστιανούς στην πλάνη την ειδωλολατρική βγάζοντάς τον απο την Εκκλησία είναι το σύνθημα της αγάπης! Αφήνομεν τα Δόγματα λέγουν οι Οικουμενισταί και παίρνουμε την αγάπη. Έπιασε δυστυχώς το δόλιο αυτό σύνθημα γιατί η λέξις ἁγάπη ηλεκτρίζει. Επειδή η αγάπη είναι μια από τις κυριώτερες αρετές των Χριστιανών, πιάνει το σύνθημα. Αλλά ο Θεός ενδιαφέρεται περισσότερο για την Πίστι. Η πίστις έχει περισσότερη αξία και λιγώτερη η αγάπη. Πρώτα η Πίστις και δεύτερον η αγάπη. «Πίστις δια αγάπης ενεργουμένη» (Γαλ. Ε΄6), λέγει η Γραφή. Η αγάπη είναι απλώς υπηρέτρια της Πίστεως. Αν φύγη η Πίστις δεν στέκεται η αγάπη. Και στην προκειμένη περίπτωσι του Οικουμενισμού η αγάπη χρησιμοποιείται ως μέσον προπαγάνδας, διά δολίους σκοπούς και δεν είναι αγάπη αυτή αλλά κακία. Λίγα πράγματα μοιράζουν οι αιρετικοί για να μας πάρουν την Πίστι; Λίγα εφόδια οι Παπικοί; Αλλά γιατί τα δίνουν; Οχι από αγάπη πραγματική αλλά για προπαγάνδα. Για να μας προσηλυτίσουν! Ιδού η πονηρία που δεν την θέλει ο Θεός! Ερωτούμε λοιπόν, έχουν περισσότερη αγάπη εκείνοι από τον Θεόν της Αγάπης, τον Χριστόν; Και όμως ο Κύριος τους ξεχωρίζει τους αιρετικούς και τους βγάζει έξω. Δεν είχε αγάπη ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, ο οποίος λέγει, ότι όποιος έλθη σε σας και κηρύττει όχι ορθά, μηδέ χαίρειν να λέγετε εις αυτόν και εις οικίαν μη λαμβάνετε τον τοιούτον; Δεν είχαν αγάπη οι Άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας οι συγκροτήσαντες τας Οικουμενικάς Συνόδους; Προσέξατε «ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΑΣ». Αι λοιπόν αυτοί όλους τους αιρετικούς τους εξεδίωξαν και εθέσπισαν να μην υπάρχη ουδεμία επικοινωνία με αυτούς, απηγόρευσαν μάλιστα και την «Συμπροσευχή». Όσοι λοιπόν αγωνίζονται για το Οικουμενικόν πνεύμα, τον σύγχρονον Οικουμενισμό, αμαρτάνουν θανάσιμα, διότι δεν βαδίζουν σύμφωνα με το θέλημα του Θεού. Ο Θεός δεν ενδιαφέρεται για την ποσότητα αλλά δια την ποιότητα. «Κρείσσον είς ποιών το θέλημα Κυρίου ή μύριοι παράνομοι». Ενδιαφέρεται και τους έχει μετρημένους έναν-΄εναν εκείνους που βρίσκονται μέσα εις τον Ναόν και λατρεύουν πραγματικά τον Θεόν. Αυτούς τους ξέρει. Για τους άλλους προετοιμάζει την τιμωρίαν.
Θα πούν μερικοί ότι οι πολλοί αυτό θέλουν. Όλος ο κόσμος το θέλει. Είναι ρεύμα παγκόσμιον. Τι θα κάνετε εσείς οι ολίγοι; Η απάντησις είναι ότι ημείς θα κρατήσωμεν την Πίστιν του Χριστού μας. Ημείς θα μείνωμε μεσα εις τον Ναόν. Μήπως ο Ναός που μετρά ο Ιωάννης δεν ήτο ελάχιστος, μπροστά στην έκτασι της αυλής και ολοκλήρου της πόλεως Ιερουσαλήμ που μένει έξω; Η αμετακίνητος εμμονή μας εντός του Ναού και της Ορθοδοξίας θα μας στοιχίση ίσως και τη ζωή μας. Δεν έχει σημασίαν. Αρκεί να σώσωμε την ψυχή μας. Το είπεν εξ΄άλλου ο Κύριος «Τι γαρ ωφελήσει τον άνθρωπον εάν τον κόσμον όλον κερδήση και ζημιωθή την ψυχήν αυτού;».
Μερικοί ερμηνευταί εξηγούν ότι Ναός του Θεού είμεθα ημείς οι πιστοί Ορθόδοξοι σύμφωνα με τα λόγια του Αποστόλου των Εθνών «ναός Θεού εστε». Εξ αυτού εξάγουν οτι εξωτερική αυλή είναι τα υλικά αγαθά των πιστών. Τα αγαθά αυτά συνεπώς, θα καταπατώνται, θα φθείρωνται και θα αφανίζωνται κατά τις τελευταίες ημέρες του κόσμου, ενώ ο Ναός η κυρίως αυλή, η ψυχή με άλλα λόγια θα προστατεύεται από τον Θεόν και θα μείνη άθικτη. Ημείς, πάντως πιστεύομεν, ότι εννοεί στο σημείο τούτο ο Ευαγγελιστής Ναόν και Θυσιαστήριον και προσκύνούντας εν αυτώ, την Εκκλησίαν και τους πιστούς, εξωτερικήν αυλήν τους ειδωλολάτρας, τους ολιγοπίστους, τους αμφιρρέποντας, τους αιρετικούς και καιροσκόπους, που είναι έτοιμοι να μεταπηδούν από πίστεως εις πίστιν.