Τομος 3ος — ΑΙ ΕΠΤΑ ΣΑΛΠΙΓΓΕΣ
Πρόλογος
Στον πρώτο τόμο της παρούσης Ερμηνείας της Αποκαλύψεως ο Ιωάννης βλέπει τας επτά λυχνίας και περιγράφει «ά εισίν» δηλαδη την κατάστασιν της τότε Εκκλησίας εν τω προσώπω των επτά Επισκόπων της Μ. Ασίας.
Εις τον δεύτερον τόμον παρακολουθήσαμε τον Ιωάννην να ανεβαίνει εις τον Ουρανόν ἑν πνεύματι» όπου βλέπει τον υπέρλαμπρον Θρόνον της Μεγαλωσύνης του Θεού. Παρατηρεί εκεί το στενό περιβάλλον του Θεού, τους εικοσιτέσσαρας Πρεσβυτέρους, οι οποίοι δοξολογούν και ευχαριστούν τον Θεόν, δια την άφατον και παντοτεινήν ευτυχίαν που τους εχάρισε. Κατόπιν βλέπει ότι εις το μέγα προσκλητήριο δια το άνοιγμα του μυστηριώδους ἑπτασφραγίστου» βιβλίου κανένας δεν ήτο άξιος και ικανός να το ανοίξη και να ερμηνεύση το μυστηριώδες εσφραγισμένον βιβλίον παρά μόνον το Αρνίον –Χριστός ο οποίος παραλαμβάνει και αποσφραγίζει το βιβλίον. Με το αποσφράγισμα εκάστης σφραγίδος παρουσιάζονται ενώπιον του Ιωάννου τα τρομακτικά γεγονότα που θα έλθουν και θα πλήξουν την αμαρτωλή ανθρωπότητα.
Οι επτά Άγγελολι ετοιμάζονται δια να σαλπίσουν, ν’αναγγείλουν τες εντολές που θα λάβουν απο τον Θεόν. Τα σαλπίσματα αυτά ακολουθούνται από διάφορες παιδαγωγικές τιμωρίες, τις οποίες επιτρέπει ο Θεός εξ’αγάπης να πλήξουν την ανθρωπότητα, για να ακούσουν οι άνθρωποι, να συνετιστούν, να παραδειγματισθούν, να επιστρέψουν έτσι εις τον Θεόν και να σωθούν. Αυτές οι τιμωρίες είναι έκτακτες πληγές του Θεού που εξαπολύονται εξακολουθητικώς. Στην αρχή περιγράφεται η έκρηξις της Θείας οργής επάνω εις το άψυχο περιβάλλον του ανθρώπου. Πιο κάτω περιγράφονται οι τιμωρίες των εχθρών της Βασιλείας του Θεού όπως και εις τας επτά σφραγίδας. Τα σαλπίσματα αυτά δεν γίνονται κατά χρονολογικήν σειράν. Επίσης δεν εξηγούνται κατά γράμμα, αλλά αλληγορικώς. Πάντως πρόκειται περί πληγών και τιμωριών εναντίον της αμαρτωλής ανθρωπότητος, η οποία αποστατεί από τον Θεόν. Όπως από τον ήχον των σαλπίγγων έπεσαν θαυματουργικώς τα τείχη της Ιεριχούς, έτσι και με τον ήχο των σαλπίγγων των Αγγέλων θα επέλθουν οι συμφορές και οι φυσικές αναστατώσεις. Και αυτά θα είναι προάγγελοι των τελευταίων ημερών του κόσμου. Πράγματι εδώ θα ίδωμεν: 1) Αναστατώσεις της φύσεως 2) Τιμωρίας των κακών ανθρώπων 3) Προστασία των πιστών 4) Θρίαμβον των Μαρτύρων της Πίστεως
Ας ίδωμεν εν πρώτοις τας αναστατώσεις της φύσεως που έρχονται με τα τέσσερα πρώτα σαλπίσματα και ας αρχίσωμεν από το πρώτον σάλπισμα.
Το Πρώτο Σάλπισμα
Η Καταστροφική Χάλαζα
Με το σάλπισμα του πρώτου Αγγέλου βλέπει αμέσως ο Ευαγγελιστής να εκδηλώνεται με βιαιότητα ένα δυνατό χαλάζι, ανακατεμένο με φωτιά και αίμα. (Αποκάλυψις Η΄7). Αυτό είναι σάλπισμα δεινών. Επιτρέπει ο Θεός να ξεσπάση άγρια και φοβερή καταιγίδα εναντίον της γής για να κατακάψη μεγάλο μέρος από την παραγωγή της. Και η χάλαζα της καταστροφής δεν στρέφεται ασφαλώς εναντίον της αψύχου φύσεως, αλλά εναντίον του αποστάτου ανθρώπου και χάριν της σωτηρίας του, η οποία επιτυγχάνεται δια της μετανοίας. Η πληγή όμως εδώ είναι, ίσως, έμμεση. Τιμωρεί ενδεχομένως τον άνθρωπο στερώντας τον από την πλούσια παραγωγή. Του μειώνει τον άφθονο πλούτο ή τον αναγκάζει να υποφέρη και να πεινάση ακόμη. Και όλα αυτά για να τον ξεκολλήση από το πάθος για τα υλικά αγαθά, να του συγκλονίση την καρδιά, να του τονίση την ματαιότητα του κόσμου.
Δεν μπορούμε να εξηγήσουμε κατά γράμμα την χάλαζα επειδή τα κείμενα της Αποκαλύψεως είναι αλληγορικά. Ίσως η καταστροφική χάλαζα να μην είναι εκείνη την οποίαν εμείς γνωρίζομε. Ίσως να εννοή μιά άγνωστη σε μας χάλαζα διότι τονίζει, ότι «το τρίτο των δένδρων κατεκάη, και πάς χόρτος χλωρός κατεκαη». Ισως να είναι μιά χάλαζα πολεμικών όπλων, που κρύβει μέσα της και την φωτιά και το αίμα. Η καταστροφή είναι βεβαίως περιορισμένη. Και αυτό σημαίνει ότι η τιμωρία δεν είναι εξοντωτική αλλά παραδειγματική. Είναι με άλλα λόγια οι δοκιμασίες, αυστηρή φωνή του Θεού που ελέγχει και που θα γίνεται αισθητή από μυριάδες ψυχές. Θα έχουν δε οι δοκιμασίες σαν αποτέλεσμα την επιστροφή πολλών θνητών στην οδό της σωτηρίας.. Ίδιον παράδειγμα έχομε εις την Παλαιάν Διαθήκην με την πληγή — τιμωρία του Θεού κατά των σκληροκαρδίων Αιγυπτίων. (Έξοδ. Θ΄22 -27). Πρέπει όμως να υπογραμμίσωμε, ότι τα όσα πρόκειται να συμβούν θα είναι εντονώτερα, φοβερώτερα και σε έκτασι πλατύτερα.
Το Δεύτερον Σάλπισμα
Το Καιόμενον Όρος
Αποκ. Η΄8 -9. Με το σάλπισμα του δευτέρου Αγγέλου βλέπει ο Ιωάννης κάτι, σαν μεγάλο βουνό να είναι ζωσμένο με φωτιές, να καίγεται ολόκληρο και να πέφτη στη θάλασσα. Αλλά τι είναι το φαινόμενο αυτό που περιγράφει εδώ ο Ευαγγελιστής; Αι εξηγήσεις που έχουν δοθή στο σημείο τούτο ποικίλουν. Πολλοί ερμηνευταί εξηγούν το φαινόμενο αυτό όρος, ως φαινόμενο των εκρήξεων των ηφαιστίων. Τότε κατά την διάρκειαν των εκρήξεων, ως βεβαιούν οι ειδικοί, εκσφενδονίζονται στην θάλασσα όγκοι αναμμένοι, που φαίνονται σαν όρη καιόμενα. Οι όγκοι αυτοί προκαλούν αναστατώσεις. Ηφαίστεια δηλαδή που προκαλούν αναστατώσεις εις απεράντους εκτάσεις ξηράς και θαλάσσης. Ίσως εννοεί ηφαίστεια που συνδέονται με σεισμούς και αφανισμό απεράντων εκτάσεων. Εύκολο είναι ν’αντιληφθή κανείς πόσο τρομακτικός είναι ο θάνατος κάτω από το ξαφνικό ξέσπασμα του εγκελάδου, όταν εκραγή ηφαίστειο σε κατωκημένες περιοχές. Πρέπει τέλος να υπογραμμισθή ότι το δεύτερο σάλπισμα ίσως ακόμη να αναφέρεται εις τας γεωλογικάς και θαλασσίας αναστατώσεις που θα λάβουν χώραν κατά τας τελευταίας ημέρας του κόσμου. Για τις αναστατώσεις αυτές μιλάει ο Κύριος και περιλαμβάνονται ασφαλώς σ’αυτές εκτός των άλλων και εκρήξεις ηφαιστείων. (Λουκ. ΚΑ΄25). Καθόλου απίθανον το όρος το μέγα, το καιόμενον που εβλήθη εις την θάλασσαν να σημαίνει και μεγάλον ηφαίστειον τεραστίας δυνάμεως, που εκρήγνυται εντός της θαλάσσης. ΄Αλλοι ερμηνευταί της Αποκαλύψεως εξηγούν το φλεγόμενον όρος, σαν φλογισμένο άστρο, που πέφτει από τον ουρανό στην θάλασσα της γής. Φαντάζονται ένα πύρινο άστρο υπερμέγεθες, το οποίο με την υψηλή θερμοκρασία και τον τεράστιο χώρο που θα καλύπτη θα έχη αποτέλεσμα να πλήξη το ένα τρίτο της θαλάσσης. Θα δώση στο τρίτο της θαλάσσης το χρώμα του αίματος και θα προκαλέση την συντριβή του ενός τρίτου των καραβιών και εξόντωσι του ενός τρίτου των ψαριών. Ποιός όμως γνωρίζει αν το πύρινο βουνό δεν θα είναι κάποιο από τα σύγχρονα καταστροφικά όπλα πολέμου, ή κάποιο από τα μέλλοντα να κατασκευασθούν, με την δύναμι των οποίων είναι δυνατόν να προκληθή μιά φοβερή καταστροφή σε κάποια αναμέτρηση στο υγρό στοιχείο; Μια υδρογονοβόμβα π.χ. πολλών μεγατόνων ρίπτεται και τραντάζει ολόκληρον ήπειρον. Προ δύο χιλιάδων ετών αυτό που γράφει η Αποκάλυψις εφαίνεται ασφαλώς απίθανο και μόνον οι πιστοί το επίστευαν.Σήμερον όμως και οι άπιστοι το παραδέχονται ότι μπορεί να συμβή και σε λίγο μάλιστα χρονικό διάστημα. «Και εγένετο το τρίτον της θαλάσσης αίμα». Οιαδήποτε όμως και αν θα είναι η πληγή αυτή του μέλλοντος, πάντως θα κτυπήση τη θάλασσα, δηλαδή τους ανθρώπους που ζούν από την θάλασσα. Θα πλήξη το εμπόριον, την ναυτιλίαν, την αλιείαν και γενικά του ανθρώπους.
«Και απέθανεν το τρίτον των κτισμάτων των εν τη θαλάσση, τα έχοντα ψυχάς». Δηλαδή εξοντώθηκαν πολλοί ιχθείς και μέγα μέρος από τα θαλάσσια κήτη. Η φράσις «έχοντα ψυχάς»μας παραπέμπει στο χωρίον της Παλαιάς Διαθήκης το αναφερόμενον εις την δημιουργίαν και το οποίον λέγει «Και είπεν ο Θεός εξαγαγέτω τα ύδατα ερπετά ψυχών ζωσών»(Γεν. Α΄20). Η λέξις ψυχή εδω σημαίνει ζωήν και εννοεί τα έμβια όντα. Αυτό βεβαίως δεν σημαίνει ότι η οργή του Θεού στρέφεται μόνον εναντίον μιας μερίδος αμαρτωλών ανθρώπων. Κανείς αποστάτης δεν την γλυτώνει, διότι η οργή του Θεού πλήττει σήμερα την μίαν περιφέρειαν και αύριον την άλλη. Σήμερον την μίαν οικογένειαν και αύριον την άλλην. Κάθε αμαρτωλός στον καιρό του θα κτυπηθή, διότι υπάρχει «ποτήριον εν χειρί Κυρίου οίνου ακράτου πλήρες κεράσματος και έκλινεν εκ τουτου εις τούτο, πλήν ο τρυγίας αυτού ουκ εξεκενώθη. Πίονται πάντες οι αμαρτωλοί της γής». (Ψαλμ. ΟΔ΄9).
Το Τρίτον Σάλπισμα
Η Πληγή του Αψίνθου
Αποκ. Η΄10. Η πληγή που έρχεται με το τρίτον σάλπισμα του Αγγέλου, πλήττει το εν τρίτον των ποσίμων υδάτων δηλαδή τους ποταμούς και τας πηγάς των υδάτων. Έπεσεν λέγει ο θεόπτης Συγγραφεύς, απο τον ουρανό ένα αστέρι μεγάλο, σαν διάττων αστήρ ή μετεωρόλιθος που καιγότανε σαν λαμπάδα. Το αστέρι αυτό ονομάζεται Αψινθος. Η πληγή αυτή ομοιάζει με την πρώτη πληγή που έδωσε ο Θεός στην Αίγυπτο, διότι εκεί επλήγησαν οι ποταμοί, αι διώρυγες (το Δέλτα του Νείλου), τα έλη της Αιγύπτου και έγιναν αίμα. \
Τί είναι ο άψινθος; Το όνομα του αστέρος «Αψινθος», είναι συμβολικόν, διότι ο Αψινθος είναι ένα φυτό πικρό. Επί της εποχής δε του Ιωάννου και κατά την αντίληψιν των Εβραίων εθεωρείτο και δηλητηριώδες. Δεν μπορούμε με βεβαιότητα να πούμε τί συμβολίζει ο Αψινθος. Ισως να είναι πληγή εξαπολυομένη εκ του ουρανού, διότι όπως βεβαιώνει ο Κύριος κατά τα ς τελευταίας ημέρας του κόσμου θα συμβούν «σημεία εν άστροις».
Αλλά και η σημερινή πρόοδος της χημείας δεν αποκλείει το ενδεχόμενον να δηλητηριασθούν τα πόσιμα νερά. Βλέπομεν σήμερα να βρίσκωνται σε ημερησία διάταξι προγράμματα χημικού πολέμου Τις οίδεν ποία δηλητήρια θα πετούν τα αεροπλάνα από τον ουρανό για να δηλητηριάζουν τα ύδατα σε πολέμους του μέλλοντος. Στην εποχή που ζούμε, νομίζει κανείς ότι πλησιάζομε στην εξήγησι του Αψίνθου. Πάντως με τα φαρμακωμένα νερά δηλητηριάσθηκαν και φαρμακώθηκαν το τρίτον των ανθρώπων όσοι δηλαδή ήπιαν από τα νερά αυτά, πικράθηκαν και απέθαναν.
Μερικοί ερμηνευταί έδωσαν στον Αψινθο, τον αστέρα δηλαδή που έπεσεν εκ του ουρανού και πνευματικήν εξήγησιν. Θα ενθυμούμεθα ότι στην αρχή της Αποκαλύψεως είδεν ο Ιωάννης τον Χριστόν που κρατούσε στα χέρια Του τους επτά αστέρας οι οποίοι είναι οι Επίσκοποι και οι διδάσκαλοι της Εκκλησίας. Αυτοί παίρνουν το φώς από τον Ήλιον, τον Χριστόν και φωτίζουν τους πιστούς. Τους οδηγούν εις τας πηγάς των υδάτων εις την κρυστάλλινην διδασκαλίαν των Γραφών. Όταν όμως ο Επίσκοπος ή ο διδάσκαλος της αληθείας, ο αστήρ αυτός πέση από εκεί ψηλά που τον έταξε ο Χριστός, γίνεται πληγή δια τους ανθρώπους διότι τα γάργαρα και καθαρά νερά της Αγίας Γραφής και της Ορθοδοξίας τα δηλητηριάζει με την αμαρτωλή ζωή και την αιρετική διδασκαλία. Και όσοι πίνουν απ’αυτήν την μολυσμένην διδασκαλίαν δηλητηριάζονται και πεθαίνουν ψυχικά. Τέτοια αστἐρια έπεσαν πολλά κατά καιρούς. Πολλοί αναφέρουν τον Ωριγένην, ο οποίος ήταν αστήρ πρώτου μεγέθους και όμως από μερικές κακοδοξίες του ήπιαν και ποτίσθηκαν μερικοί και έγιναν κατόπιν αιρεσιάρχαι, όπως ο Άρειος και άλλοι.
Το Τέταρτον Σάλπισμα
Ο Σκοτισμός του Ήλιου και της Σελήνης
Αποκ. Η΄12. Η πληγή αυτή ομοιάζει με την ενάτην πληγήν του Φαραώ της Αιγύπτου διότι και εκεί εγένετο σκότος ψηλαφητόν επί τρείς ημέρας. Σκότος που επροκάλεσε μεγάλο τρόμο..Η τιμωρία αυτή συνέτισε τον Φαραώ και επέτρεψε στους Ισραηλίτας να υπάγουν να λατρεύσουν τον Κύριον μαζί με τις γυναίκες τους και τα παιδιά τους. Άλλοι όμως ερμηνευταί ερμηνεύουν τελείως αλληγορικώς την πληγήν αυτήν. Ο ήλιος λέγουν, είναι ο Ήλιος της Δικαιοσύνης, ο ΧΡΙΣΤΟΣ. Η Σελήνη και οι αστέρες είναι η Εκκλησία και οι διδάσκαλοι Αυτής. Η πλάνη επομένως των διαφόρων αιρεσιαρχών επιδρά εις πολλούς ανθρώπους. Τους σκοτίζει και δεν βλέπουν το Φώς του Χριστού. «Ούτοι εν σκότει διαπορεύσονται». Δεν είναι όμως απίθανο η πληγή αυτή το Τετάρτου Σαλπίσματος να είναι αποτέλεσμα της αποστασίας του ανθρώπου και ο σκοτισμός να είναι καρπός των τρομακτικών αμαρτωλών εφευρέσεών του. Πιθανόν δηλαδή να εξαπολυθούν τρομακτικαί βόμβαι καταστροφής των οποίων ο καπνός θα δύναται να σκεπάση το φώς του ηλίου και των αστέρων, και ούτω, εκτός των άλλων συνεπειών, θα ταλαιπωρούνται οι άνθρωποι με το σκότος που θα επικρατήση.
Ποιός είναι ο σκοπός των τεσσάρων πρώτων σαλπισμάτων; Είναι Τριπλούς! 1. Η καταστροφή ενός μέρους του μολυσμένου από την αμαρτία φυσικού κόσμου και η τιμωρία των επί του μέρους τούτου κατοικούντων ανθρώπων. 2. Η παρότρυνσις προς μετάνοιαν των ασφραγίστων ανθρώπων, οι οποίοι δεν εσφραγίσθησαν ακόμη. 3. Η κατάνυξις και βελτίωσις των πιστών ανθρώπων ώστε οι μεν κακοί να γίνουν καλοί και οι καλοί καλλίτεροι.
Με τα πρώτα τέσσερα σαλπίσματα πλήττονται η φύσις, ο ήλιος, η σελήνη, τα άστρα, το φώς, η θάλασσα και οι πηγές των υδάτων, τα οποία ελάτρευαν οι αρχαίοι ως θεούς. Εχομεν δυστυχώς και σήμερα ειδωλολάτρες. Θέλγουνται απο την μαγευτική θάλασσα και γοητεύονται από την γραφικότητα των δένδρων και της εξοχής. Δυστυχώς όμως ξεχνούν τον Δημιουργόν των και λατρεύουν «την κτίσιν παρά τον Κτίσαντα». Κατήντησαν φυσιολάτρες. Αντικατέστησαν και το όνομα του Θεού, του Δημιουργού με την «φύσιν», ωσάν η άψυχη φύσις να έχη λογικόν και να είναι Θεός!… Η φύσις, λέγουν, εδημιούργησε…Η αγγελία λοιπόν ότι αυτά τα είδωλα της φύσεως θα καταστραφούν κάποτε ιδίως κατά τις τελευταίες ημέρες του κόσμου, θα συντελέση εις την μετάνοιαν μερικών απίστων. Ο Απ. Πέτρος σχετικά με τις τελευταίες ημέρες του κόσμου γράφει «Ήξει δε η ημέρα Κυρίου ως κλέπτης εν νυκτί, εν η Ουρανοί ροιζηδόν παρελεύσονται, στοιχεία δε καυσούμενα λυθήσονται, και η γή και τα εν αυτή έργα κατακαήσεται. Τούτων ούν πάντων λυομένων ποταπούς δεί υπάρχειν υμάς εν αγίαις αναστροφαίς και ευσεβείαις;» (Β΄Πετρ. Γ΄10 -11) Οι Ουρανοί λέγει και τα στοιχεία της φύσεως θα διαλυθούν μετά πατάγου διότι θα περάσουν από φωτιά. Αλλά και η γή και όλα τα έργα που έχουν φτιάξει οι άνθρωποι σ’αυτήν θα κατακαούν. Αί λοιπόν, πόσον πρέπει τότε, που θα γίνουν αυτά να είμεθα τέλειοι «εν αγίαις αναστροφαίς»κατά την Χριστιανικήν μας ζωήν, για να μπορέσουμε να αντέξουμε τον συντριμμόν εκείνον της φύσεως; Πράγματι ένας τοπικός και μικράς διαρκείας σεισμός γίνεται σήμερον και ο νούς μας, κατά την ώραν του σεισμού, συνταράσσεται από ίλιγγον διότι η ψυχή δεν είναι καθαρή και έτοιμη…
Αποτέλεσμα της ερεύνης αυτής των πιστών και ευσεβών θα είναι η κατάνυξις, η βελτίωσίς των, διότι θα περιμένουν τον Χριστόν, για να τους αμείψη δια την πίστην και τους αγώνες των. Αλλά οποία ώρα τότε και ημέρα φοβερά για τους αμαρτωλούς, τους μηδέποτε μετανοήσαντας! Γι’αυτούς ουαί, ουαί και αλλοίμονο!
Το Πέμπτον Σάλπισμα
Η «ΟΥΑΙ» Η ΠΡΩΤΗ
Οι πληγές και οι δοκιμασίες που είδαμε στα προηγούμενα σαλπίσματα σκοπό έχουν να συνεφέρουν τον αμαρτωλό άνθρωπο. Γι΄αυτό οι πληγές αυτές δεν είναι πληγές γενικού αφανισμού της ανθρωπότητος, ούτε στρέφονται άμεσα εναντίον των ανθρώπων. Πλήττουν έμμεσα τον άνθρωπο με την οργή του Θεού. Έχουν προειδοποιητικό και παιδαγωγικό χαρακτήρα. Παίρνει έτσι ο αποστάτης άνθρωπος γεύσι των συνεπειών της αμαρτίας, χωρίς να καταδικάζεται οριστικά και αμετάκλητα… τα Σαλπίσματα όμως αυτά που πρόκειται να επακολουθήσουν θα φέρουν τρομακτικές, παταγώδεις και αιφνίδιες καταστροφές. Θα επιτρέψουν να πέσουν στην ανθρωπότητα κεραυνοβόλα πλήγματα. Τα πλήγματα αυτά θα συγκλονίσουν την αμαρτωλή γή και θα συντρίψουν άμεσα πλέον τους ανθρώπους. Δεν θα έχουν έτσι πολλοί άνθρωποι νέες προθεσμίες και νέες παρατάσεις της φοβερής τιμωρίας τους. Δεν θα έχουν ίσως χρόνον να πούν «αμάρτησα Κύριε. Μετανοώ. Σώσε με».
Η προειδοποίησις του αετού.
Αποκ. Η΄13. Βλέπει ο Ιωάννης έναν αετό να πετάη εις τα ύψη του ουρανού και με μεγάλη ανθρώπινη φωνή να προειδοποιεί άλλη μιά φορά τους ανθρώπους δια να μετανοήσουν. Λέγει η φωνή «Ουαί, Ουαί, Ουαί», δηλακή Αλλοίμονο! Αλλοίμονο! Αλλοίμονο!
Ο αετός αυτός εξ’άλλου δια τον οποίον ομιλεί η Αποκάλυψις, δεν είναι φυσικά αετός συνήθης αλλά Άγγελος. Μερικά χειρόγραφα μάλιστα, γράφουν αντί του ἁετός. «άγγελος». Πρόκειται όπως ερμηνεύει ο Ανδρέας περί Αγγέλου υπό μορφήν αετού. Χρησιμοποιείται όμως εδώ αλληγορικά ο αετός διότι είναι ο Βασιλεύς των πτηνών και διότι πετά πολύ ψηλά. Ψηλότερα από όλα τα πτηνά. Τοποθετεί ο Θεός εις το ζενίθ του ουρανού τον αετόν, δια να δείξη, ότι όπως το ύψος αυτό, ο υψηλότερος αυτός τόπος, δεσπόζει όλου του κόσμου, έτσι και τα τρία «ουαί», ήτοι οι τρείς επόμενες απειλές συμφορών, της πέμπτης, της έκτης και της εβδόμης σάλπιγγος θα γίνουν αισθητές όχι μόνον εις το έν τρίτον του κόσμου, όπως έγιναν των τεσσάρων προηγουμένων σαλπισμάτων, αλλά εις ολόκληρον τον κόσμον. Ο Θεός με την οξυδέρκειαν του αετού θέλει να τονίση ότι κανείς από τους ασφραγίστους κακούς ανθρώπους θα διαφύγη την θείαν τιμωρίαν.
Τρία «Ουαί» λέγει διότι τρείς πληγές νέες πρόκειται να έλθουν. Διά ποιούς όμως λέγει ο αετός τα «Ουαί» αυτά; Τα λέγει διά τους ανθρώπους, που αποστάτησαν από τον Θεόν και έμειναν αμετανόητοι και σκληροκέφαλοι. Απευθύνεται προς όλους εκείνους, που δεν επωφελήθησαν από τις προηγούμενες παιδαγωγικές τιμωρίες του Θεού, για να διαλέξουν τόν δρόμον της σωτηρίας. Ένα κακό υπάρχει μόνον, έλεγε ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος: η αμαρτία. Αυτής συνέπεια είναι η νάρκη, η αβουλία, η απιστία, ο θάνατος, η αιωνία κόλασις και τιμωρία. Εμείς δυστυχώς, ναρκωμένοι απ’αυτήν δεν καταλαβαίνομε τόν κίνδυνο. Ο μεγάλος ήχος της φωνής και τα «αλλοίμονον», είναι μιά κραυγή αγάπης του Ουρανίου Πατρός που βλέπει την αμαρτωλή ανθρωπότητα να συνεχίζη τον κατήφορον και την πορείαν της μέσα στον τυφώνα του υλισμού και της απιστίας. Δυστυχώς και στις ημέρες μας και πάντοτε παρατηρείται αμετανοησία και μεγάλη αποστασία και αθεοφοβία σε μεγάλη μερίδα ανθρώπων. Τί περιμένωμε; Να έλθουν πρώτα τα «Ουαί» και τότε να μετανοήσωμεν;
Ο Πεσών Αστήρ
Αποκ. Θ΄1. Με το σάλπισμα του πέμπτου Αγγέλου και εξής αρχίζει η περιγραφή των δραματικωτέρων γεγονότων του μέλλοντος, που αποτελούν και το προανάκρουσμα της Δευτέρας Παρουσίας του Χριστού και της Παγκοσμίου Κρίσεως. Τί σημαίνουν όλα αυτά; Πως εξηγούνται; Τί είναι ο αστήρ, που έπεσε από τον ουρανό στη γή; Τί είναι το φρέαρ της αβύσσου και η καιομένη κάμινος;
Η δοκιμασία εις την οποίαν εισέρχεται η ανθρωπότητα προέρχεται από έναν αστέρα. Και είδα τότε, λέγει ο Ιωάννης, έναν αστέρα, που ήταν πεσμένος (πεπτωκότα) από τον Ουρανό στη γη. Εις αυτόν δόθηκε το κλειδί του φρέατος, του πηγαδιού της Αβύσσου. Το κλειδί δηλαδή εκείνο με το οποίον άνοιξε το φρέαρ της Αβύσσου, το οποίον ήτανε κλειδωμένο από επάνω από το στόμιον. Και από κάτω δεν είχε πυθμένα, ήταν απύθμενο. Και άνοιξε τότε το φρέαρ της Αβύσσου και ανέβηκε καπνός που ήτανε, για να δώσωμε μιά εικόνα, σαν τον καπνό που βγάζει μιά μεγάλη κάμινος, μιά ασβεστοκάμινος ή υψικάμινος, που λυώνει τα σίδερα. Ο καπνός που ξεπετάχτηκε ήταν τόσο πολύς που σκοτίσθηκε ο ήλιος και δεν φαινότανε πλέον. Γέμισε ολόκληρος ο αέρας της Υδρογείου από καπνούς, όλη δηλαδή η ατμόσφαιρα. Αλλά με αυτά που μας λέγει δεν εννοούμε τίποτε σχεδόν διότι όλα όσα λέγει είναι αλληγορικά. Δι’αυτό ας εξηγηθή προηγουμένως ποίος είναι ο ήλιος, ποιός ο αστήρ που έχει πέσει απο τον Ουρανό στη γή, και ποία είναι η Αβυσσος, ποίος ο καπνός, ποίος ο αέρας, αλλά καί ποίες οι παράδοξες ακρίδες που βγήκανε από τον καπνό.
Ο ήλιος
Ήλιος ως γνωστόν ονομάζεται ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός ο Αληθινός Θεός ημών. Λέγεται Ήλιος της Δικαιοσύνης «Σε προσκυνείν τον Ήλιον της Δικαιοσύνης» ψάλλει μα κατάνυξιν η Εκκλησίας κατά τας ημέρας της Γεννήσεως του Χριστού. Αυτός ειναι «Φως εκ φωτός». Είναι η Πηγή του Φωτός. Είναι το Φώς του κόσμου. «Εγώ ειμί το φώς του κόσμου» λέγει ο Ιδιος. Είναι το Φώς το Αληθινόν, που φωτίζει πνευματικά «πάντα άνθρωπον ερχόμενον εις τον κόσμον». Ωστε Ήλιος είναι ο Θεάνθρωπος Κύριός μας, ο Χριστός.
Ποίος ο πεσών αστήρ;
Μερικοί ερμηνευταί είπαν πως ήταν ο Άρειος, ο οποίος ήτανε Ορθόδοξος και έπεσε κατόπιν σε φοβερή αίρεσι και επροκάλεσε μεγάλο σάλο και έριδες στην Χριστιανικήν Εκκλησία. Οι παπικοί είπαν ότι ήταν ο Λούθηρος ,διότι μετά τον Λούθηρον επηκολούθησαν πολλές αιρέσεις και πολλά κακά στον κόσμο. Οι Προτεστάντες εξ’άλλου ερμηνεύουν ότι είναι ο Πάπας.
Στην ερμηνεία του αστέρος θα μας βοηθήση η ίδια η Αποκάλυψις, ο ίδιος ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, που την υπέγραψε. Ομολογουμένως εάν εξηγηθή ποιός είναο ο αστήρ, τότε εξηγούνται και όλα τα άλλα ευκόλως. Ο αστήρ είναι επομένως το κλειδί της ερμηνείας ολοκλήρου του χωρίου. Ο Ιωάννης εξήγησε στην αρχή ότι : «οι αστέρες εισίν οι Άγγελοι των Εκκλησιών». Οι δε Άγγελοι αυτοί είναι οι Επίσκοποι, οι Αρχιερείς. Το είδαμε αυτό εις τας Επτά Λυχνίας (ίδε Α΄τόμον). Διατί όμως οι Επίσκοποι συμβολίζονται με τους αστέρας του Ουρανού; Διότι οι αστέρες είναι ετερόφωτοι. Φωτίζονται από τον Ηλιον. Παίρνουν το φώς από τον ήλιον και τον δίδουν στην γήν. Ετσι και οι Αρχιερείς είναι ετερόφωτοι. Δεν έχουν δικό τους φώς. Η Διδασκαλία που διδάσκουν δεν είναι δική τους. Φωτίζονται εκείνοι από τον Ήλιον της Δικαιοσύνης, τον Χριστόν και από την διδασκαλίαν αυτήν του Χριστού διδάσκουν τον κόσμον. Εάν θελήση ένας Αρχιερεύς να διδάξη κοσμικά πράγματα, γήινα και όχι του Θεού, όχι δηλαδή εκείνα που διδάσκει ο Χριστός, αυτός αμέσως εκπίπτει από το ύψος το ουράνιον που τον έθεσεν ο Χριστός. Επομένως ο αστήρ αυτός, ο πεσμένος από τον Ουρανό στην γή πρέπει να είναι Αρχιερεύς. Κατά την πάροδον των αιώνων υπήρξαν Αρχιερείς οι οποίοι εξέπεσαν εις την πλάνην της αιρέσεως επειδή υπέκυψαν στον πειρασμό. Μετεβλήθησαν εις συντριβέντας αστέρας, αλαμπείς και σκοτεινούς.
Η πτώσις του Πάπα
Η πιο μεγάλη, η πιο εωσφορική πτώσις Αρχιερέως με τρομακτικές συνέπειες, για ολόκληρη την ανθρωπότητα είναι η πτώσις του Αρχιερέως της Ρώμης του Πάπα. Ο μεγαλύτερος σύγχρονος δογματολόγος ο Ομολογητής Ιουστίνος Πόποβιτς χαρακτηρίζει την πτώσιν του Πάπα ως τρίτην. Πρώτη η των Πρωτοπλάστων, Δευτέρα του Ιούδα και Τρίτη του Πάπα. Ο Πάπας έπεσεν από το ουράνιον ύψος διότι δεν διδάσκει την Ουράνιαν διδασκαλία του Χριστού αλλά μια κοσμική διδασκαλία. Μετέβαλε τον Χριστιανισμό εις εγκόσμιο και γήϊνο σωματείον. Εκήρυξε τον εαυτόν του αλάθητον, υποκαταστήσας τον Μόνον Αλάθητον Χριστόν. Εκαμε κράτος κοσμικόν και περιέβαλε την Εκκλησία του Χριστού με πολιτικήν εξουσίαν. «Η Βασιλεία η εμή ουκ έστιν εκ του κόσμου τούτου» είπεν ο Χριστός. Του Πάπα δεν του έφθανεν ο Σταυρός. Επήρε και το ξίφος και έκαμε ένα κοσμικό και απολυταρχικό κράτος. Ξέχασε παντελώς ότι η Εκκλησία που ίδρυσε ο Χριστός είναι η Εκκλησία του Σταυρού, των θλίψεων και του μαρτυρίου. Τυφλωμένος ο παπισμός από κοσμική έπαρσι μεταχειρίζεται βία. Σφάζει σαν άλλος Νέρων και Καλιγούλας τους αντιθέτους με την Ιεράν Εξέτασιν. Συμπεριφέρεται όπως οι κοσμικοί άρχοντες «οι άρχοντες των εθνών» καθώς είπεν ο Κύριος. Εξαπέλυσε επίσης τις Σταυροφορίες με την υποκριτικήν πρόφασιν να απελευθερώση δήθεν τους Αγίους Τόπους. Κατ’ουσίαν όμως, επεδίωκε με τον τρόπον αυτόν να υποτάξη την Ορθοδοξίαν. Εκήρυξεν συνεχή διωγμό εναντίον της Ορθοδοξίας. Κάποτε έφθασε να διώξουν όλους τους Αρχιερείς από την Ελλάδα ενώ από την Κρήτη οι υποψήφιοι ιερείς υποχρεώνοντον, προτού χειροτονηθούν να δηλώσουν υποταγήν εις τους Λατίνους. Εις την Κύπρον ήλθεν εποχή που από δεκατέσσαρες Αρχιερείς Ορθοδόξους άφησαν μόνον τέσσαρες και εκείνους υποταγμένους εις τους παπικούς. Μετεχειρίσθηκαν κάθε είδους βιαιότητα και ραδιουργίαν, για την επιτυχία του σκοπού των. Ραδιουργούσαν πάντοτε εναντίον των Ορθοδόξων Επισκόπων και Πατριαρχών εις τους Τούρκους. Ετσι πέντε φορές εξεθρόνισαν τον Οικουμενικόν Πατριάρχην Λούκαριν.
Ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Κύριλλος ο Α΄ο Λούκαρις (1572 -1638) κατόπιν Ιησουϊτικών ραδιουργιών και ρωμαιοκαθολικών επεμβάσεων πέντε φορές κατεβιβάσθη βιαίως του Πατριαρχικού Θρόνου. Αλλά με την αγωνιστικήν αφοσίωσιν του Ορθοδόξου Κλήρου και λαού και τις πέντε φορές επανήλθε στη θέσι του. Ο Πάπας εισηγήθηκε το 1628 όπως ο Πατριάρχης παραδοθή στην Ιερά Εξέτασι της Μάλτας γα τα περαιτέρω… Τέλος, επειδή έβλεπε το Βατικανό, ότι ο Λούκαρις εματαίωνε τα παπικά κατακτητικά σχέδιά του απεφάσισε να θέση οριστικά τέρμα στην ζωή του. Διέθεσε λοιπόν χρήματα διά της Αυστριακής Πρεσβείας της Κωνσταντινουπόλεως και επέτυχε με τις πολιτικές ραδιουργίες των Ιησουϊτών να καταδικασθή υπό των Τούρκων ο Πατριάρχης και να στραγγαλισθή στις 27 Ιουνίου 1638 και κατόπιν επλήρωσαν τους Τούρκους οι οποίοι τον έπνιξαν. Χιλιάδες χιλιάδων είναι οι Ορθόδοξοι που εσφάγησαν επειδή δεν εδέχοντο να αρνηθούν την Ορθοδοξίαν και να υποταγούν εις τον Πάπαν. Από την δοκιμασίαν αυτή ανεδείχθησαν μέχρις στιγμής εκατομμύρια μαρτύρων. Αξίζει να σημειώσωμε εδώ, ότι ο Παπισμός κατά την περίοδο της Γερμανο-ιταλικής Κατοχής κατέσφαξε οκτακόσιες χιλιάδες (800.000) Ορθοδόξους Χριστιανούς Σέρβους στην Σλοβενία και Κροατία, επειδή ηρνούντο να ασπασθούν την αίρεσιν των Παπικών. Η πληγή λοιπόν της μεγάλης αιρέσεως του Παπισμού είναι ίσως μεταξύ άλλων η πληγή που προαναγγέλλει το πέμπτο σάλπισμα.
Με την θύελλα των αιρέσεων όμως ξεδιαλύνεται η πίστις των ζηλωτών. Γι’αυτό πρέπει να υπάρχουν οι αιρέσεις για να ξεχωρίζουν οι ζηλωταί, οι φλογεροί πιστοί όπως λέγει η Γραφή «δεί γαρ και αιρέσεις είναι, ίνα οι δόκιμοι φανεροί γένωνται».
Ο Παπισμός είναι αίρεσις της απωλείας. Το ότι εξέπεσεν ο Παπισμός από την φωτεινή διδασκαλία του Χριστού και μεταχειρίζεται σκοτεινάς μεθόδους διά να κυριαρχήση του κόσμου, φαίνεται καθαρά εκτός των ανωτέρω και από το εξής:
Το Πρωτείον
Ο Πάπας παρεδόθη εις πειρασμόν του Σατανά και απεμακρύνθη από την θείαν διδασκαλίαν του Χριστού. Υπέκυψε δηλαδή εις τον πειρασμόν της φιλοπρωτίας. Πλημμυρισμένος από εωσφορικό εγωϊσμό θέλει σώνει και καλά να είναι πρώτος αυτός μεταξύ των Επισκόπων. Θέλει να κυβερνά την Εκκλησίαν απολυταρχικώς. Ο Χριστός όμως δεν ώρισε κανέναν από τους Μαθητάς Του πρώτον. Πρώτος και Κεφαλή της Εκκλησίας απο τον Οποιόν εξαρτώνται όλοι είναι ο ίδιος ο Χριστός. Ο Πάπας όμως εξώρισε τον Χριστόν από την γήν και τον περιώρισε στον ουρανό. Στη γή θεωρεί κυρίαρχο τον εαυτόν του μόνον. Θέλησε μάλιστα με διάφορες σοφιστείες να στηρίξη την σαθρή θεωρία περί του πρωτείου του και στον Ευαγγέλιον! Παρερμήνευσε για το σκοπό αυτό, το χωρίον της Καινής Διαθήκης που λέγει: «Σύ ει Πέτρος και επί ταύτη τη πέτρα οικοδομήσω μου την Εκκλησίαν» (Ματθ. ΙΣΤ΄18). Αλλά πέτρα σταθερή και ασάλευτη επί της οποίας στηρίζεται η Εκκλησία δεν ήταν ο Πέτρος ο οποίος ως γνωστόν μετά τον διάλογον εκείνον αρνήθηκε τον Χριστόν τρίς, αλλά πέτρα είναι η θεότης του Χριστού, την οποίαν είχε ομολογήσει ο Πέτρος μόλις προ ολίγου. Συγκεκριμένα όταν ο Κύριος ερώτησε τους Μαθητάς τί γνώμην είχαν περι Αυτού, ο Πέτρος απήντησε: «Σύ εί ο Χριστός ο Υιός του Θεού». Τότε ο Κύριος του είπε: «Σύ ει Πέτρος και επί ταύτη τη πέτρα (της θεότητός μου που ομολογείς) οικοδομήσω μου την Εκκλησίαν». Και πράγματι, πού στηρίζεται η Εκκλησία; Δεν στηρίζεται στην θεότητα του Χριστού; Εάν κλονισθή η πίστις εις την θεότητα του Χριστού, εκλείπει η Εκκλησία. Ο πειρασμός λοιπόν της φιλοπρωτίας, το εγώ του κόσμου τούτου, ωδήγησε τον Πάπαν εις το φοβερόν κοσμικόν πρωτείον. Είναι λοιπόν κσομικόν το πρωτείον που θέλει ο πεσών Πάπας. Η διδασκαλία του Χριστού λέγει: «Εί τις θέλει πρώτος είναι έσται πάντων έσχατος και πάντων διάκονος». (Μαρ. Θ΄35).
Το Αλάθητον
Κοσμικό, αμαρτωλό, εγωϊστικό και γήϊνο είναι και το «αλάθητο» που εθέσπισεν ο παπισμός. Είναι ύβρις και ασέβεια σατανική. Διότι ένας είναι Αλάθητος ο Θεός. Ο Πάπας όμως που έπεσε από τον Ουρανό στη γή και έκαμε κοσμικό κράτος έπρεπε να μεταχειρισθή για να επιβληθή στους άλλους ό,τι μεταχειρίζοντο και οι αυτοκράτορες της Ρώμης. Εκείνοι για να φαίνωνται ανώτεροι και να επιβάλλωνται στους υπηκόους των, θεοποιούσαν τους εαυτούς των και εδέχοντο θυσίας και λατρείαν σαν θεοί. Και ο τελευταίος στη Ρώμη δικτάτωρ Μουσολίνι, είχε «σερβίρει» στους οπαδούς του ότι αυτός δεν κάμνει ποτέ λάθος. Και το πιστεψαν εκείνοι, έως ότου τον είδαν μια ημέρα αυτόν μέν κρεμασμένον, τους δε εαυτούς των κατεστραμμένους από τα λάθη του. Το ίδιο έκαμε και ο Πάπας εφ’όσον έπεσε στη γή και έγινε κοσμικός Αρχων. Εκήρυξε τον εαυτό του αλάθητον, για να φανή ανώτερος και να μπορέση να επιβληθή εις τους άλλους. Αλλά είναι αντιπρόσωπος του Θεού αυτός; Ασφαλώς ΟΧΙ! Είναι πεπτωκώς. Εξέπεσεν ο δυστυχής και κυλίεται πια στη γή ενώ προωρίζετο γιά αστέρας του Ουρανου! Και κατήντησεν, όπως βλέπεις αναγνώστα, απατεών! Και αγωνίζεται να μας πείση ότι είναι αλάθητος.
Αντίχριστος Συμπεριφορά έναντι των Ορθοδόξων
Μήπως δεν μετεχειρίσθη και άλλα μέσα και μεθόδους που μεταχειρίζονται και οι Άρχοντες του κόσμου τούτου, θέλοντας να αφανίση την Ορθοδοξίαν; Οι Έλληνες, παρ’όλας τας πιέσεις και τον άμεσον κίνδυνον της υποδουλώσεώς των εις τους Τούρκους, δεν εδέχθησαν την ψευδένωσιν της Φλωρεντίας, διότι έβλεπαν ότι θα έχαναν οριστικά την Ορθοδοξίαν και μαζί με αυτήν και την ελευθερίαν των. Θα έσβηνε δηλαδή διά παντός η Ελλάς, όπως συνέβη και με την Μεγάλην Ελλάδα, δηλαδή την Νότιον Ιταλίαν και Σικελίαν. Υπάρχει εκεί σήμερα κανένας Έλλην; Οχι. Διότι ο Παπισμός εκεί μετεχειρίσθη την Ουνίαν και τους έβγαλε την Ορθοδοξίαν και μαζί με αυτήν και την Ελληνικότητα. Αί λοιπόν! Οταν είδεν ο Πάπας ότι απέτυχεν η ψευδένωσις, προτίμησε να παραδώση την Κωνσταντινούπολιν στους Τούρκους τους αλλοθρήσκους, παρά να μείνη Ελληνική, για να εξαλειφθή η Ορθοδοξία. Και προς τούτο μετεχειρίσθη ατιμίαν του χειρίστου είδους. Προσεφέρθησαν πολλοί παπικοί να πολεμήσουν, δήθεν, εναντίον των Τούρκων παρά το πλευρόν των Ελλήνων. Ο Κωνσταντίνος όμως ο Παλαιολόγος δεν τους είχε εμπιστοσύνην να τους βάλη επάνω στα τείχη και στις τάπιες να πολεμήσουν. Γι’αυτό τους ανέθεσε υπό τον Ιουστινιάνην να φυλάξουν μιά μικρή πόρτα την Κερκόπορτα. Και οι φίλοι μας οι παπικοί, όπως γράφουν οι τότε χρονικογράφοι την άνοιξαν στους Τούρκους! Τους έβαλαν μέσα και έτσι «εάλω η Πόλις», έπεσεν η Κωνσταντινούπολις. Έπεσεν ο προμαχών του Χριστιανισμού εναντίον των αλλοθρήσκων. Αυταί όμως οι μέθοδοι είναι Χριστιανικές; Κάθε άλλο. Είναι γήϊνες, κοσμικές. Αλλά επόμενον είναι να φθάση στο κατάντημα αυτό ο Πάπας, εφ’όσον ο αστήρ αυτός έπεσεν από τον Ουρανόν όπου εφωτίζεται από τον ήλιον Χριστόν, εις την γήν.
Η Ουνία
Άλλην μέθοδον απάτης που μεταχειρίζεται ο Πάπας αναφέρομεν την περιβόητη Ουνία. Διατί την έφτιαξε; Δια να προσηλυτίζη με απάτην τους Ορθοδόξους και να τους πιάνη στα δίκτυα του. Φορούν οι Ουνίτες κληρικοί τα ίδια άμφια με ημάς τους Ορθοδόξους τελούν την Θ. Λειτουργίαν όπως οι Ορθόδοξοι. Φτιάχνουν Ναούς Βυζαντινούς και κατά πάντα ορθοδόξους δια να νομίζουν οι Ορθόδοξοι ότι είμαστε το ίδιο και δεν έχει καμμιά διαφορά με ημάς, και έτσι να πιάνωνται εύκολα στα δίχτυα τους. Οι Ουνίτε κάμνουν, όπως λέγεται σαν τους κυνηγούς ελαφιών. Επειδή εκείνα έτρεχαν πολύ και δεν μπορούσαν να τα σκοτώσουν με τα τόξα των, φορούσαν δέρματα ελαφιών οι κυνηγοί. Εκείνα ενόμιζαν ότι οι κυνηγοί ήταν ελάφια και τους επλησίαζον. Οι κυνηγοί όμως τότε τα εφόνευαν. Τέτοια απάτη είναι η Ουνία. Αλλά αυτό που κάμνει η Παπική Ουνία δεν είναι χριστιανικό. Αυτό είναι δόλος. Δεν εδίδαξε έτσι ο Χριστός.
Από αυτά λοιπόν φάινεται ότι ο πεσών αστήρ της Αποκαλύψεως είναι κατά κύριον λόγον ο Πάπας. Τό πέσιμό του, ως γνωστόν, έκαμε μεγάλο κακό στον κόσμο, στην ανθρωπότητα ολόκληρη. Ωδήγησε στην πλάνη και στην απώλεια εκατομμύρια ψυχές. Αυτά είχεν υπ’όψιν του ο Αγιος Κοσμάς όταν έλεγεν: «Τον Πάπα να καταράσθε, διότι από αυτόν θα έλθουν όλα τα κακά». Και πράγματι από τον Πάπα ήλθαν τα κακά, έρχονται και θα έλθουν. Και να σημειωθή ότι τα έλεγε αυτά ο Άγιος Κοσμάς, ο θαυματουργός, ο Προφήτης, ο οποίος όσα επροφήτευσε βγήκαν όλα αληθινά. Αν λοιπόν αδικούσε τον Πάπα θα τον ανεδείκνυε ο Θεός θαυματουργό και Προφήτη και Άγιο;
Η Άβυσσος
Η πτώσις όμως του αστέρος αυτού δηλαδή του πνευματικού όντος από τον Ουρανό στη γή έχει τρομακτικά επακόλουθα διά την ανθρωπότητα, διότι πήρε με παραχώρησι του Θεού το κλειδί της Αβύσσου, με το οποίον μπορεί ν’ανοίξη η Άβυσσος και να επακουλουθήσουν δεινά. Άνοιξε ο αστήρ ούτος με το πέσιμο του στη γή, το φρέαρ της Αβύσσου. Ποία όμως είναι η Άβυσσος; Τί σημαίνει η λέξις Άβυσσος; Άβυσσος σημαίνει θάλασσα, ωκεανός, χάος, Άδης, Κόλασις. Σημαίνει φυλακή και δεσμωτήριον των δαιμόνων.
Προ Χριστού οι δαίμονες, τα πονηρά πνεύματα, είχαν ηυξημένες ελευθερίες και πλανούσαν τους ανθρώπους με την ειδωλολατρείαν, με τα διάφορα μαντεία, όπως του Απόλλωνος των Δελφών, του Άμωνος Διός, της Δωδώνης κ.λ.π. Γι’αυτό προς Χριστού έχομεν και πολλούς δαιμονισμένους και βασανιζομένους υπό πνευμάτων ακαθάρτων, όπως φάινεται εις τα Ιερά Ευαγγέλια. Οταν όμως ήλθεν ο Χριστός στη γή, εξέβαλε τον διάβολον και τον περιώρισε «Νύν, είπεν, ο άρχων του κόσμου τούτου εκβληθήσεται έξω». Γι’αυτό και η Πυθία, το όργανον αυτό του Σατανά, όταν ερωτήθηκε για την έκβασι ενός γεγονότος μ.Χ. είπε: «Ουκέτι Φοίβος έχει καλύβην, ου μάντιδα δάφνην, ου παγάν λαλέουσαν. Απέσβετο και λάλον ύδωρ». Δεν έχει πλέον ο Απόλλων ο Σατανάς δηλαδή, καλύβαν και στέγην. Δεν έχει η Πυθία δάφνην, με την οποίαν εγίνοντο τα μαντικά ούτε την πηγήν της Κασταλίας την κάτωθεν του Φαιδριάδων, δια να λαλή και να λέγη πλέον τους χρησμούς. Το ωμολόγησε, άλλωστε, η ιδία η Πυθία στον Καίσαρα, που ερώτησε, ποιός θα βασιλεύση μετά από αυτόν. «Παίς Εβραίων, είπε, κέλεταί με θεοίς μακάρεσιν ανάσσων, τον δε δόμον προλιπείν και αϊδην οικέσθαι». Δηλαδή: Με διατάσει ένα παιδί Εβραίων, που είναι Θεός, να εγκαταλείψω αυτόν τον τόπον και να υπάγω εις τον Αδην. Το βλέπει καθαρά η ίδια η Πυθία ότι περιωρίσθη ο σατανάς εις τον Άδην, μακράν του Θεού. Οι δαίμονες, λοιπόν, διαμένουν εις την Άβυσσον, με όλην την λύσσαν και την κακίαν των. Η Άβυσσος είναι το κατοικητήριόν των! Η πτώσις όμως του αστέρος στη γή, άνοιξε το φρέαρ της Άβύσσου. Άνοιξε το πηγάδι της Άβύσσου. Κάτω δηλαδή από αυτό το φρέαρ ήταν η Άβυσσος, με όλα τα πονηρά πνεύματα και με όλην την κακίαν και την λύσσαν τους με όλα τα κακά. Βρήκαν τώρα δε με το άνοιγμα, διέξοδον από το φρέαρ της Αβύσσου και ξεπήδησαν έξω, επάνω στη γή.
Ο καπνός του φρέατος
«Και ανέβη καπνός εκ του φρέατος ως καπνός καμίνου καιομένης» λέγει. Εδώ πρόκειται για παρομοίωση και όχι για πραγματικό καπνό και διά τούτο λέει «ως καπνός», σαν καπνός μαύρος. Ποιός λοιπόν είναι ο καπνός; Ο καπνός είναι οι σατανικές διδασκαλίες, οι σκοτεινές διδασκαλίες. Είναι οι αιρέσεις, οι προπαγάνδες και τα ιδεολογικά ρεύματα, που προήλθαν από την πτώσιν του αστέρος του Πάπα, δηλαδή, όπως εξηγήσαμε. Η πτώσις λοιπόν των αστέρων γίνονται κλειδί που ανοίγουν το φρέαρ της αβύσσου των κακοδοξιών. Ξέφυγε πρώτος ο Πάπας από την Ορθοδοξία, από το Φώς το καθαρόν του Χριστού, και μετά από αυτόν άνοιξε το φρέαρ της Αβύσσου και παρουσιάσθησαν οι Προτεστάντες. Δημιούργησαν κατόπιν αυτοί χίλιες δυό αιρέσεις. Προχώρησαν εν συνεχεία στον ορθολογισμό, για να φθάσουν μετά ταύτα στα διάφορα υλιστικά και άθεα συστήματα στον κομμουνισμό και στον υπεράνθρωπο του Νίτσε, στο οποίον θέλησε να εφαρμώση στις ημέρες μας, ο Χίτλερ. Και δεν είναι ασφαλώς μόνον αυτά τα δεινά. Θά έχωμεν και συνέχεια. «Και εσκοτίσθη ο ήλιος και ο αήρ εκ του καπνού του φρέατος». Οπως ο καπνός μπαίνει μπροστά και σκοτίζει τον ήλιο με παχύ αδιαπέραστο στρώμα, έτσι και ο καπνός αυτός των σκοτεινών διδασκαλιών, των υλιστικών θεωριών, των αιρέσεων, των προπαγανδών σκοτίζει το μυαλό των ανθρώπων και κλονίζει την πίστιν των έτσι, ώστε να δυσκολεύονται να ιδούν τον Ήλιον της Δικαιοσύνης. Κάμνει να μη φαίνεται από τους ανθρώπους ο Χριστός. Αυτά τα ιδεολογικά ρεύματα, οι αιρετικές διδασκαλίες, οι υλιστικές και άθεες θεωρίες έχουν γεμίσει την Οικουμένην και διδάσκονται παντού, ώστε οι άνθρωποι να μη μπορούν να δούν και να γνωρίσουν καθαρά τον Θεόν. Πόσοι γνωρίζουν τον Χριστόν σήμερα, όπως πρέπει; Πόσοι δεν παρασύρονται από τα διάφορα συνθήματα και ρεύματα, ώστε να μη πιστεύουν καθόλου στην ύπαρξή Του! Αλλά και πόσοι άλλοι μόλις ΤΟΝ διακρίνουν και ΤΟΝ παραδέχονται σαν έναν «μύστην» ή έναν από τους αρχηγούς των θρησκειών! Οπως τον ήλιον, όταν μπαίνη καπνός μπροστά, τον βλέπουμε σαν έναν δίσκον, χωρίς την λάμψιν των ακτίνων και την θερμότητά του, έτσι και τον Χριστόν τον βλέπουν χωρίς το μεγαλείον της θεϊκής δόξης Του, χωρίς την Θεότητά Του. Δεν βλέπουν ότι είναι ο Μόνος Σωτήρ και «ουκ έστι άλλο όνομα υπό τον ουρανόν εν ώ δεί ημάς σωθήναι».
Η αίρεσις του Παπισμού έφερε μεγάλη ζημία στον Χριστιανισμό. Βοήθησε ο Παπισμός με τον κοσμικό Χριστιανισμό του στην χαλάρωσι της πίστεως και στην θρησκευτική αδιαφορία. Έτσι ξεπήδησε από το φρέαρ της αβύσσου ο Διάβολος και κατευθύνει τα όργανά του σ’ένα σύνθημα σαν αυτό «Ένα Θεό πρέπει να πιστεύουμε». Καί τουτο, για να αποκλείση τον Χριστόν. ΄Η, προσπαθούν να μας πείσουν ότι ο Χριστός ήταν ένας από τους μεγάλους Μύστας, σαν τον Βούδδα, τον Κομφούκιον, τον Λάο-Τσέ, τον Μωάμεθ, τον Πλωτίνον. Με όλον αυτόν τον καπνόν της σκοτεινής θεωρίας και τις βρωμιές και τις αναθυμιάσεις του κακού, αποκρύβουν τον Ήλιον της Δικαιοσύνης τον Χριστόν. Δεν φαίνεται καθαρά στον κόσμο ο Χριστός και η Διδασκαλία Του. Παρεμποδίζεται από τους καπνούς της αβύσσου ο άνθρωπος σήμερα και ίσως αύριο ο καπνός αυτός να γίνη πιό πηχτός. Οι άνθρωποι πλέον πλανώνται στα σκοτάδια. Δεν μπορούν να βρούν τον ίσιο δρόμο. Συγκρούονται αναμεταξύ τους. Χύνονται αίματα ποταμηδόν και πόλεμοι πολύνεκροι επακολουθούν. «Σκότος και ολίσθημα, σύντριμμα και ταλαιπωρία έν ταις οδοίς αυτών. Εν σκότει διαπορεύονται και οδόν ειρήνης ουκ έγνωσαν». Καθώς λέγει η Γραφή. Εκ δε του καπνού εξήλθον οι τρομερές ακρίδες περί των οποίων μας ομιλεί παραστατικά ο Ιωάννης στην συνέχεια.
Αι Ακρίδες και ο συμβολισμός τους
Αποκ Θ΄3. Εδόθη σε αυτές με παραχώρησι του Θεού, εξουσία σαν την εξουσία που έχουν οι σκορπιοί της γής, λέγει ο Ευαγγελιστής. Πήραν εντολήν να μην καταστρέψουν τον χόρτον της γής, καμμιά χλωρασιά και κανένα δένδρον παρά μονάχα τους ανθρώπους, οι οποίοι δεν φέρουν στα μέτωπά των την σφραγίδα του Θεού. Τι είδους πληγή όμως είναι η πληγή των ακρίδων; Πρόκειται για ακρίδες του ζωϊκού βασιλείου, που γνωρίζουμε; Στο σημείο αυτό ο ερμηνευτής Ανδρέας λέγει ότι νομίζει, ότι με τίς ακρίδες νοούνται οι δαίμονες, οι οποίοι είναι έτοιμοι να εξαπολύσουν εναντίον μας πόλεμον. Με τις ακρίδες παρομοιάζεται η κακοποιός δύναμις των σατανικών όντων. Τα όντα αυτά έχουν, πάντα κατά παραχώρησιν Θεού περιωρισμένη δικαιοδοσία. Δεν έχουν καμμία δύναμι και καμμία παραχώρησι από τον Θεόν να πλήξουν, τους εσφραγισμένους με την σφραγίδα του Κυρίου. Δεν μπορούν με κανένα τρόπο να κάνουν κακό στους πιστούς. Μπορούν όμως να πλήξουν οι ακρίδες τους ανθρώπους τους αμετανόητους, αλλά η δράσις των εναντίον αυτών είναι περιωρισμένη και χρονικώς και ποσοτικώς. Βλέπομε δηλαδή 1) Η πηγή της πληγής είναι η άβυσσος, η Κόλασις, ο τόπος του Σατανά. Ο βασιλεύς της αβύσσου ονομάζεται Αβαδδών δηλαδή ο Απολλύων, ο καταστροφεύς. Αλλά καταστροφεύς και μισόκαλος είναι ο Σατανάς, ο Διάβολος. Όργανον, λοιπόν του κακού των ακρίδων είναι οι καταχθόνιες δυνάμεις. 2) Ως προς το είδος της τιμωρίας δεν μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα αν είναι ψυχική ή σωματική ή και τα δύο μαζί. 3) Θύματα της συμφοράς θα είναι οι μή εσφραγισμένοι, το δε μέγεθος του κακού, θα είναι μέγα. Θα έχη δε στόχον τους αμαρτωλούς και αμετανόητους. Εκείνους δηλαδή που προσεκλήθησαν να ενταχθούν με την δύναμιν των Μυστηρίων της Εκκλησίας στο απρόσβλητο οχυρό του Χριστού και αρνήθηκαν.
Θα πληγωθούν εκείνοι, που χλεύασαν την πίστι, εκείνοι που δεν συνετίσθησαν από τις παιδαγωγικές τιμωρίες των άλλων πληγών, τις οποίες επέτρεψε ο Θεός να ιδούν. Το πλήγμα μπορεί να είναι ψυχικό. Θα είναι δε πλήγμα φοβερό και τρομερό, όχι διότι θα στερηθούν οι αμαρτωλοί την πρόσκαιρη ζωή τους, αλλά διότι θα πεθάνουν αμετανόητοι. Ενώ δια τους εσφραγισμένους ο φυσικός θάνατος δεν θα είναι πληγή και τιμωρία αλλά ευτυχισμένη πορεία, για την αιώνια ατέρμονα ευτυχία των Ουρανών. Θα επέλθουν δε οι πληγές αυτές εις καιρούς γενικής αποστασίας.
Οι ακρίδες πάντοτε εθεωρούντο πληγή στους ανθρώπους διότι είναι καταστρεπτικά έντομα. Δεν αφήνουν τίποτε όρθιο. Γι’αυτό προκειμένου περί καταστροφής τελείας λέγομε «πέρασαν ακρίδες, έπεσαν ακρίδες». Το 1600 είχε πέσει στην Αττική μιά τέτοια σοβαρή ακρίδα. Κατέτρωγε τ’αμπέλια και όλη την παραγωγή. Οι Χριστιανοί απελπισμένοι πήγαν κοντά στη Λειβαδιά στο Μοναστήρι του Δομπού και εκάλεσαν από εκεί τον Ιερομόναχον Σεραφείμ, τον μετέπειτα Άγιο Σεραφείμ. Συνέρρευσαν από παντού οι κάτοικοι της Αττικής στον Πειραιά εκεί που είναι ο Άγιος Σπυρίδων σήμερα. Στη θέσι αυτή ήταν τότε Μοναστήρι. Έκαμνε εκεί ο Αγ. Σεραφείμ αγιασμόν και ερράντισε τους ανθρώπους. Αίφνης βλέπουν τότε να σκοτίζεται ο ήλιος και τα σύννεφα των ακρίδων που μαζεύτηκαν από όλη την Αττική στον Πειραιά έπεσαν στο λιμάνι και πνίγηκαν στην θάλασσα. Τόση δε ήταν η ακρίδα που πνίγηκε στο λιμάνι, ώστε οι βαρκάρηδες δεν μπορούσαν να τραβήξουν τα κουπιά και να προχωρήσουν με τις βάρκες τους.
Αποκ. Θ΄5. Επέτρεψε ο Θεός να μην εξοντώσουν τους ανθρώπους αλλά να τους βασανίσουν πέντε μήνες. Όχι όλοι, αλλά οι μή εσφραγισμένοι. Δεν πρέπει να εκληφθή ως χρονική περίοδος κατά γράμμα, αλλά σαν χρόνος συμβολικός και περιωρισμένος. Είναι και η δοκιμασία αυτήν προειδοποίησις, για να μετανοήσουν οι άνθρωποι. Επειδή ο αριθμός πέντε είναι αλληγορικός, δεν γνωρίζουμε πόσης διαρκείας θα είναι η δοκιμασία. Πιθανόν να είναι πέντε χρόνια όπως ήτανε ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος, ίσως και πέντε μήνες. Θα είναι δε πολύ οδυνηρή και βασανιστική η πληγή των ακρίδων. Διότι αι ακρίδες θα έχουν εξουσίαν ως έχουσι εξουσίαν οι σκορπιοί της γής. Ο σκορπιός δεν θανατώνει, βεβαίως, πάντοτε με το χτύπημά του, αλλά φέρει πόνους δυνατούς και βασανίζει. Γι ‘αυτό λέγει «και ο βασανισμός αυτών, ως βασανισμός σκορπίου, όταν παίση άνθρωπον». Φέρνει πόνον και υποφέρει τρομερά ο άνθρωπος που θα τον κτυπήση ο σκορπιός. Πονεί ολόκληρο το σώμα του. Όσον αφορά τους πιστούς, τους ευσεβείς εκείνους που αποδεικνύονται τέκνα φωτός, εκείνοι θα παραμείνουν ατάραχοι διότι θα ελπίζουν εις τον Κύριον, θα βαδίζουν εν μέσω τρικυμιών άτρωτοι. «Ιδού δίδωμι υμίν την εξουσίαν του πατείν επάνω όφεων και σκορπιών και επί πάσαν την δύναμιν του εχθρού» (Λουκ. Ι΄19).
Αποκ. Θ΄6. Για να φθάσουν οι άνθρωποι της γής, οι προσκολλημένοι στα γήινα να ζητούν τον θάνατον, εκείνοι που τα πουλάνε όλα για την «ζωούλα» τους, την καλοπέρασιν τους, καταλαβαίνεται πόσον φρικτή και αβάστακτη θα είναι η δοκιμασία. Θα λέγουν οι άνθρωποι εκείνοι όπως προφήτεψε ο Αγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, βγήτε σείς οι πεθαμένοι να μπούμε εμείς οι ζωντανοί». Ή οπως λέγει ο μεγάλος Προφήτης Ιερεμίας. «Οτι είλοντο τον θάνατον μάλλον ή την ζωήν, και πάσι τοις καταλοίποις τοις καταλειφθείσιν από της γενεάς εκείνης πονηράς εν παντί τόπω, ου άν εξώσω αυτούς εκεί» ( Ιερ. Η΄3). Δηλαδή προτίμησαν τον θάνατον από την ζωή και όχι μόνον αυτοί αλλά και όλο το υπόλοιπο το εναπολειφθέν από εκείνη την πονηρή γενεά, σε κάθε τόπον, όπου θα τους βγάλω ως εξορίστους και πρόσφυγας και αιχμαλώτους. Η κραυγή της απελπισίας τους όμως δεν θα εισακούεται…Νά λοιπόν, γιατί προηγήθηκε η κραυγή του πετωμένου αετού η «ουαί», το αλλοίμονον, προτού αρχίση το σάλπισμα του πέμπτου Αγγέλου.
Ο Ευαγγελιστής συνεχίζοντας μας δίδει μιά περιγραφή των ακρίδων αφού ξεκαθαρίζει πρώτα ότι δεν πρόκειται για πραγματικές ακρίδες, αλλά για «ομοιώματα των ακρίδων». (Αποκ. Θ΄7). Τα ομοιώματα αυτά των ακρίδων λέγει, ομοιάζουν με άλογα του ιππικού, ετοιμοκίνητα για μάχη, για πολεμική σύγκρουση. Οι ουρές των ακρίδων που παρομοιάζονται με τις ουρές των σκορπιών, συμβολίζουν το τέλος, που έχει η αμαρτία, δηλαδή να γεννά τον θάνατο. Διότι η αμαρτία όταν φθάνη στο τέλος της, τότε γεννάει τον θάνατο και τον σωματικόν πολλές φορές, αλλά πάντοτε τον ψυχικόν, τον χωρισμόν από τον Θεόν και την φοβερή τιμωρία στη Κόλαση την παντοτεινή που είναι δεύτερος θάνατος, ο αθάνατος θάνατος.
Προτού όμως προχωρήσωμε, πρέπει να σκεφθούμε ότι εφόσον άνοιξε το φρέαρ της Αβύσσου και ξεχύθηκε ο καπνός της θρησκευτικής αδιαφορίας, του υλισμού, της αληθείας, των αντιχριστιανικών ιδεών και συστημάτων και της κακίας, είναι αναπόφευκτοι οι πόλεμοι. Εφόσον δε οι άνθρωποι ξέφυγαν από τον Χριστόν έρχονται ως αναγκαίον επακόλουθον οι τρομακτικοί και πολύνεκροι πόλεμοι, εις τους οποίους χρησιμοποιούν τα πλέον καταστρεπτικά μέσα. Σήμερα, υποθέτουν πολλοί ότι οι ακρίδες συμβολίζουν τα αεροπλάνα διότι τα αεροπλάνα έχουν καταπληκτικές ομοιότητες με τις ακρίδες που περιγράφει η Αποκάλυψις. Ας δούμε ποιές ενδείξεις συνηγορούν ότι οι ακρίδες της Αποκαλύψεως είναι ίσως τα πολεμικά αεροπλάνα 1) Εξωτερικώς. Στην ύπαιθρο οι μεγάλες ακρίδες ονομάζονται «κακαλέτσοι». Τα μικρά παιδιά των ορεινών χωριών, όταν πρωτοέβλεπαν αεροπλάνο να πετά στον Ουρανό, το έδειχναν στην μητέρα τους λέγοντας, Μάννα, κοίταξε ένας κακαλέτσος! 2. Ο χρόνος της εμφανίσεώς των. Πότε βγήκανε τα αεροπλάνα; Βγήκανε στον αιώνα μας, αφού προηγήθηκε η πτώσις του αστέρος, του Πάπα, και αφού βγήκε ο καπνός των αντιχρίστων θεωριών και υλιστικών ιδεολογιών, που εγέμισαν τον αέρα της Οικουμένης και εσκότισαν τον Ήλιον της Δικαιοσύνης. Στον αιώνα δηλαδή που οι θεωρίες της αθεΐας προσπαθούν να κάμουν ώστε να μη φαίνεται ο Θεός εις τους ανθρώπους. «Και εκ του καπνού εξήλθον ακρίδες εις την γήν». 3. Πλήττουν μόνον τους ανθρώπους. 4. Πλήττουν τους μη εσφραγισμένους. Βλάπτουν την ανθρωπότητα που απεστάτησεν από τον Θεόν, εις καιρόν αποστασίας. Βλάπτουν τη γενεάν που δεν θέλησαν την σφραγίδα του Θεού επί των μετώπων αυτών. Μεταξύ των αμαρτωλών και αμετανοήτων πλήττονται με την πολεμική αεροπορία και αρκετοί πιστοί ευσεβείς και δίκαιοι. Δεν μπορούμε να πούμε τον σαρκικόν αυτόν θάνατο πλήγμα διότι δι’αυτούς ο θάνατος είναι συνέχεια ζωής. Επομένως εκείνοι, που φοβερώτατα πλήττονται και καταποντίζονται, εις την άβυσσον της Κολάσεως είναι οι μή εσφραγισμένοι. 5. «και τα ομοιώματα των ακρίδων όμοια ίπποις ητοιμασμένοις εις πόλεμον». Το ότι δεν είναι πραγματικές ακρίδες το λέγει καθαρά. Ομιλεί περί ομοιωμάτων. Αυτά λοιπόν που θα ομοιάζουν με ακρίδες, θα είναι όπως οι ίπποι του ιππικού σε παράταξι, στην σειρά, έτοιμα για τον πόλεμο. Γιά σκεφθήτε τα αεροπλάνα πώς είναι στη γραμμή στα στρατιωτικά αεροδρόμια. Σκεφθήτε τους αεροπορικούς σχηματισμούς όταν κάνουν τις εξορμήσεις για να βομβαρδίσουν, πώς είναι παρατεταγμένα! Τα αεροπλάνα χρησιμοποιούνται κυρίως στον πόλεμο. «Ητοιμασμένοις εις πόλεμον».
Γιατί λέγει ακολούθως ότι τα στεφάνια μοιάζουν σαν χρυσαφένια; Διότι η νίκη θα είναι ψεύτικη και το στεφάνι της νίκης κάλπικο. Δεν είναι χρυσοί οι στέφανοι της νίκης αλλά κίβδηλοι. Και πράγματι! Από ένα τέτοιο πόλεμο ουδείς βγαίνει νικητής. Αμφότεροι νικημένοι, κατεστραμμένοι και σακατεμένοι. 6. Ως πρόσωπα ανθρώπων. Μήπως μέσα στα αεροπλάνα στα πρόσωπά τους στην μούρη των ακρίδων αυτών δεν υπάρχουν οι πιλότοι που τα κατευθύνουν; 7. «Οι οδόντες αυτών ως λεόντων». Οι ακρίδες, τα έντομα δεν έχουν δόντια, αυτές όμως οι ακρίδες της Αποκαλύψεως θα έχουν δόντια σαν του λιονταριού. Το λιοντάρι έχει βασιλική δύναμιν και σπάζει με τα δόντια του κόκκαλα, αλλά και οι ακρίδες αυτές τα αεροπλάνα εν προκειμένω, συντρίβουν και πολτοποιούν τα πάντα. 8. «Και έχουν θώρακας ως θώρακας σιδηρούς». Ο θώραξ είναι αμυντικόν και προφυλακτικόν του στήθους. Αλλά μήπως τα στήθη των αεροπλάνων δεν είναι θωρακισμένα σαν σιδερένια και αλεξίσφαιρα. Έχουν θώρακας σιδηρούς και τα αντιαεροπορικά βλήματα δεν επιτυγχάνουν εύκολα το σκοπό τους. 9. Ομοιότης λόγω θορύβου. Ο τρομακτικός θόρυβος των αεροπλάνων εν καιρώ πολέμου ταράζει τα νεύρα των ανθρώπων και τους τρομοκρατεί. Προ δύο χιλιάδων ετών , όταν έγραφεν ο Ιωάννης ότι οι φτερούγες των ακρίδων αυτών έκαμαν τόσον μεγάλον θόρυβον όπως είναι ο θόρυβος πολλών αρμάτων με πολλούς ίππους το καθένα και που τρέχουν στον πόλεμον, αυτό ήταν αδιανόητον. Σκεφθήτε τον τρόμον των ανθρώπων όταν ακούνε τις σειρήνες του συναγερμού. Και όμως σήμερα υποφέρουν οι άνθρωποι από τους βομβαρδισμούς των ακρίδων αυτών εις διάφορα σημεία της υδρογείου. Ο Θεός να φυλαξή να μην επεκταθή η φλόγα του πολέμου και γενικευθή. Αλλά, ασφαλώς, κάποτε θα γενικευθή και θα φθάση και μέχρις ημών, εάν εξακολουθήση η παρατηρουμένη σήμερον αποστασία εκ του Θεού. 10. Ομοιάζουν με τις ουρές των σκορπιών. Χαρακτηριστική η ομοιότης από τις ουρές των αεροπλάνων με αυτές των σκορπιών. Οταν βλέπη κανείς εκείνα τα αεροπλάνα με την ουρά γυρισμένη προς τα επάνω δεν νομίζει ότι είναι σκορπιός έτοιμος να κεντρώση; Ομοιάζουν και διότι έχουν κεντριά στις ουρές και κεντρώνουν. Διότι έχουν και αυτά εκεί πολυβόλα και τις βόμβες όπως ο σκορπιός έχει στην ουρά το κέντρον, το κεντρί με το δηλητήριον. Εις τον πόλεμον τα αεροπλάνα θα δής να πέφτουν οι βόμβες από την ουρά των και ακολουθεί δαιμονιώδης κρότος. 11. Χρονική ομοιότητα. Οι ακρίδες δεν πέφτουν πάντοτε αλλά σε ωρισμένους μήνες. Δρούν πέντε μήνες, από τον Απρίλιον έως τον Αυγουστον. Και η πληγή του πολέμου θα διαρκέση μήνας «πέντε». Ωρισμένο χρονικόν διάστημα αφήνει τον διάβολο να τους βασανίζη. Και ο σκοπός είναι να τους φέρη στην μετάνοια. 12. Ποιός είναι ο βασιλεύς των; Οι ακρίδες είναι αβασίλευτες. Εκείνες όμως της Αποκαλύψεως «έχουσι βασιλέα επ’αυτών τον Άγγελον της αβύσσου. Όνομα αυτώ εβραϊστί Αββαδών εν δε τη ελληνική όνομα έχει Απολλύων» δηλαδή καταστροφεύς. Το Απολλύων, παράγεται από το απόλλυμι, που σημαίνει καταστρέφω. Είναι ο ίδιος ο Απόλλων του Μαντείου των Δελφών. Λείπει μόνον το –υ-. Εις το Μαντειον των Δελφών ήταν εγκατεστημένος ο Σατανάς και ελατρεύετο ως Θεός. Εγίνοντο εκεί και παράξενα υπερφυσικά πράγματα. Οι Έλληνες ήσαν έξυπνοι, αλλά έβλεπαν μερικά φαινόμενα και επίστευαν ότι ήσαν θεϊκά. Ο Σατανάς λοιπόν εις το Μαντείον εσυμβούλευε τους ανθρώπους δια να επιχειρήσουν τους πολέμους, διότι όλοι, πρωτού επιχειρήσουν πόλεμον, τον ερωτούσαν. Αυτός λοιπόν, είναι ο επικεφαλής των ακρίδων, δηλαδή των πολέμων και των καταστροφών. Ο Αββαδών, ο Απόλλων ή Απολλύων, ο Σατανάς. Εχει βεβαίως ο Σατανάς τεραστίαν δύναμιν, αλλά του την περιορίζει ο Θεός, δεν τον αφήνει να καταστρέψη απεριορίστως. Εαν είχε ελευθερίαν θα αφάνιζε αυτοστιγμεί το ανθρώπινον γένος. Πάντως αυτός εμπνέει εκείνους που ρίπτουν την ανθρωπότητα σε πολέμους. Γι’αυτό είναι καταστρεπτικοί οι πόλεμοι. Λές και τρελλάθηκαν οι άνθρωποι στον πόλεμο! Οχι δεν τρελλάθηκαν. Αλλά δαιμονίστηκαν. Ο Σατανάς κυριαρχεί.
Αποκ. Θ΄12. Το πρώτο «αλλοίμονον» πέρασε. Είναι βεβαίως παρακινδυνευμένον ν’αναζητούμε σύγχρονα γεγονότα στα ιστορούμενα της Αποκαλύψεως αλλά είναι τόση η ομοιότης των σημερινών αεροπλάνων με τις περιγραφόμενες ακρίδες ώστε να νομίζη κανείς ότι είχε και τα αεροπλάνα εις τον νούν του ο Ευαγγελιστής. Πάντως θα γνωσθή πλήρως ποίες είναι οι ακρίδες κατά τας τελευταίας ημέρας του κόσμου. Η πρώτη «ουαί»θα περάση αλλά οι άνθρωποι δεν θα μετανοήσουν δυστυχώς και θα επακολουθήση και η δευτέρα ουαί και η τρίτη. Η γενιά μας είδε μία κάποια μορφήν της πρώτης «ουαί». Περάσαμε στις ημέρες μας πολέμους τρομακτικούς. Μετανοήσαμε όμως; Δυστυχώς μετάνοια δεν υπάρχει. Τουναντίον σκλήρυνσις παρατηρείται στους πολλούς. Έτσι και εις το πέρασμα των αιώνων θα ξεχνούν οι άνθρωποι και θα επακολουθούν οι άλλες δύο «ουαί», τα άλλα δύο αλλοίμονο. Και τότε αλλοίμονον και τρισαλλοίμονο. Μπορεί ν’αναβάλη βεβαίως, ο Θεός, αλλά μόνον αν υπάρξη μετάνοια. Εις το Αγιον Ορος, εις την Μονήν Αγ. Διονυσίου υπάρχει μιά τοιχογραφία. Είναι ανοιγμένο το φρέαρ της Αβύσσου και από αυτό βγαίνει καπνός και από τον καπνό οι ακρίδες. Νομίζει κανείς ότι έγινε σήμερα μετά την πτώσιν της ατομικής βόμβας. Πρέπει να ήταν θεόπνευστος ο αγιογράφος εκείνος. Βλέπει κανείς εκεί ολόιδιο το μανιτάρι του καπνού της ατομικής βόμβας. Χριστιανοί, ας παρακαλούμε τον Θεό να μή πέση επάνω μας η ατομική αυτή βόμβα και μας βρή αμετανόητους. Είναι προφητεία και δεν μπορεί να μην εκπληρωθή. Ολες οι προφητείες εξεπληρώθησαν. Και αυτή θα εκπληρωθή ασφαλώς. Διά τούτο στώμεν καλώς! Μόνον η μετάνοιά μας μπορεί να τις αποτρέψη τις ατομικές βόμβες για άλλους αμετανοήτους αργότερα. Είναι δυνατόν να μας λυπηθή ο Θεός όταν δή, ότι μετανοήσαμεν ημείς. «Μετενόησεν ο Θεός» λέγει η Γραφή προκειμένου να καταστρέψη τους Νινευίτας. Δεν τους κατέστρεψε, διότι μετενόησαν και επέστρεψαν εκ των έργων αυτών.