Περί Λατρείας
Με ιερό δέος το προφητικό βλέμμα του Ιωάννου καθηλώνεται εις τον Καθήμενον επί του Θρόνου, τον Θεόν. Από εκεί βγαίνουν αστραπές, και ακούγονται βροντές και φωνές. Οι εξωτερικές αυτές εικόνες θέλουν να μας δείξουν το απροσπέλαστον του Θεού, ο οποίος είναι «πύρ καταναλίσκον». Βλέπει επίσης και επτά λαμπάδες καιόμενες που συμβολίζουν το Αγ. Πνεύμα. Εκπορεύεται δηλαδή εκ του Θεού το Πανάγιον Πνεύμα εν τη πληρότητί Του. Οι εικοσιτέσσερεις πρεσβύτεροι είδαμε ποιοί είναι, αλλά τί κάνουν, ποιό είναι το έργο τους; Βεβαίως δεν έχει καμιά σχέσι με την αδράνεια, την οκνηρία και τη απραξία. Δεν είναι λήθαργος, ουτε υλικών αγαθών απόλαυσις. Ασχολούνται με το ανώτερο και λεπτότερο έργο, με την Λατρεία του Παναγίου Θεού. Λατρεύουν ακατάπαυστα το Πανυπερτέλειον Ον. Εις αυτήν δε την Λατρεία του Θεού υπάρχει η ευτυχία και η μακαριότης η ανέκφραστη. Αυτό άλλωστε πρέπει να είναι και εδώ στην γή το κυριώτερο έργον μας, το οποίον θα συνεχίσωμεν εκεί κατά τρόπον τέλειον, αφού θα το έχωμεν από εδώ κάπως γνωρίσει, έστω και αμυδρά. Αυτός είναι ο σκοπός της ζωής μας!
Αποκ Δ΄6. Βλέπει ο Ευαγγελιστής τέσσαρα ζώα που έχουν από εξ πτέρυγες το καθένα και είναι πολυόμματα. Ομοιάζουν το πρώτο με λέοντα, το δεύτερο με μόσχον, το τρίτο με άνθρωπον και το τέταρτο με αετόν. Και τα τέσσερα ψάλλουν τον Τρισάγιον Ύμνον ημέρα και νύκτα. Λατρεύουν δηλαδή ακαταπαύστως τον Θεόν. Τί είναι τα τέσσαρα αυτά συμβολικά και αλληγορικά ζώα; Είναι μπορούμε να πούμε η αφρόκρεμα του Ουρανού και της γής. Ο Προφήτης Ιεζεκιήλ όταν είδε και αυτός τα τέσσερα ζώα και τις μορφές των τεσσάρων αυτών ζώων ομολόγησε ρητώς ότι βλέπει τα Χερουβείμ. Αλλά και ο Προφήτης Ησαίας περιγράφει τα Σεραφείμ ως εξαπτέρυγα που ψάλλουν τον Τρισάγιον Ύμνον. Τα Χερουβείμ και τα Σεραφείμ είναι οι ανώτερες αγγελικές τάξεις που υμνούν και δοξολογούν τον Θεόν. Δι’αυτό έχομεν και εις την Εκκλησίαν τα «εξαπτέρυγα» γύρω στην Αγ. Τράπεζα, επί της οποίας ευρίσκεται ο Χριστός, το Σώμα και το Αίμα Του. Εάν παρατηρήσωμε τις φυσικές μορφές των ζώων αυτών βλέπομε ότι αυτά δεν είναι μόνον του Ουρανού αλλά και της γής η αφρόκρεμα. Ο αετός είναι ο βασιλεύς των πτηνών διότι είναι ο υψιπετέστερος και οξυδερκέστερος των πτηνών. Ο λέων είναι ο βασιλεύς των αγρίων ζώων χάρις στη δύναμι και την μεγαλοπρέπειά του. Ο ταύρος είναι ο βασιλεύς των ημέρων ζώων χάρις και αυτός στην δύναμί του. Και τέλος ο άνθρωπος είναι ο βασιλεύς ολοκλήρου της φύσεως, η κορωνίς της Δημιουργίας χάρις στο νού του και το λογικό του. Διατί είναι πολυόμματα; Διότι τα Χερουβείμ και τα Σεραφείμ και πάσαι αι ουράνιαι αγγελικαι δυνάμεις δεν χορταίνουν να βλέπουν τον Θεόν. Αλλά και πάσα η λογική φύσις, η έμψυχος ενστικτωδώς φέρεται προς τον Θεόν. «Πάντα προς Σε προσδοκώσι δούναι την τροφήν αυτών εις εύκαιρον». Και εδώ επίσης, στη γή τα μέλη της στρατευομένης του Θεού Εκκλησίας έχουν τα βλέμματα εστραμμένα προς τον Θεόν και Δημιουργόν των. Εδώ κατα τον Απόστολον Παύλον, βλέπομεν τον Θεόν όχι καθαρά, αλλά αινιγματωδώς και αμυδρώς σαν μέσα σε θαμπωμένο μεταλλικό καθρέφτη. «Τότε δε πρόσωπον προς πρόσωπον». Η όπως λέγει αλλαχού η Γραφή «καθώς εστί». Η πολυοφθαλμία των Αγγέλων φανερώνει ακόμη και το άγρυπνον και πρόθυμον εις την υπακοήν του Θεού. Αλλως τε και ημείς δεν λέγομεν τα «τα μάτια σου τέσσερα», ή είμαι όλος μάτια» διά να δείξωμε την προθυμία μας; Πόσον άγρυπνοι πρέπει να είμεθα στη υπακοή εις τους Νόμους του Θεού και ημείς τα μέλη της Εκκλησίας! Διατί φέρουν έμπροσθεν και όπισθεν μάτια; Διότι ο Θεός δεν είναι εις ένα μέρος, αλλ’είναι πανταχού παρών. Και όμως πολλοί από ημάς δεν Τον αισθάνονται καίτοι Τον ψηλαφούμεν. Το πολυόμματον των τεσσάρων ζώων σημαίνει την άγρυπνην προσοχή και υπακοή στους Νόμους του Θεού υπό πάντων. Και εις μέν τους φυσικούς νόμους η φύσις υπακούει, εις τους ηθικούς όμως νόμους πολλοί άνθρωποι γίνονται αντάρται.
Τί είναι και τί συμβολίζουν τα Ἑξαπτέρυγα»; Ανήκουν κι’αυτά στις Πνευματικές Δυνάμεις του Ουρανού. Λέγονται δε εξαπτέρυγα, διότι τα είδε ο προφήτης να έχουν έξ πτέρυγες. Με τις πτέρυγες φανερώνει και συμβολίζει το ευκίνητον και πρόθυμον και ταχύ της εκτελέσεως του θελήματος του Θεού. Οι Άγγελοι αβίαστα και ελεύθερα εργάζονται στον άλλον κόσμον το θέλημα του Θεού, και χαίρουν να εξυπηρετούν τον Θεόν, αλλά και ημάς. Πώς μας εξυπηρετούν; Ανεβάζουν τις προσευχές μας εις τον θρόνον του Θεού. Εχουμε δε ο κάθε πιστός και φύλακα Αγγελον. Κατά την ώραν της υιοθεσίας μας, μας τον εχάρισεν ο Θεός όπως ο βασιλεύς ορίζει υπασπιστήν εις τον διάδοχόν του. Εχομεν όμως προσευχές διά να τις ανεβάζουν; Και τι προσευχές ανεβάζουν; Συνήθως όλο δεήσεις και παρακλήσεις και ικεσίες, ουχί όμως και ευχαριστίες και δοξολογίες. Δεν είναι δυστυχώς πολλοί από μας ευγνώμονες στό Θεό.
Ο Υμνος των τριών παίδων
Και οι τρείς παίδες, όταν ευρίσκοντο μέσα εις την κάμινον του πυρός, έβλεπαν πίσω από τη θαυμάσια και υπέροχη Δημιουργία τον Πάνσοφον και Παντοδύναμον Δημιουργόν και καλούσαν ψάλλοντες όλην την κτίσι να ξεσπάση σε ύμνους και δοξολογίες προς Αυτόν. Ιδού ο υπέροχος αυτός δοξολογικός ύμνος:
«Ευλογητός εί, Κύριε ο Θεός των πατέρων ημών, ο υπερύμνητος και υπερυψούμενος εις του αιώνας…Ευλογείτε πάντα τα έργα Κυρίου, τον Κύριον. Υμνούτε και υπερυψούτε αυτόν εις τους αιώνας. Ευλογείτε άγγελοι Κυρίου, ουρανοί Κυρίου τον Κύριον. Ευλογείτε ύδατα πάντα τα υπεράνω των ουρανών, πάσαι αι δυνάμεις Κυρίου τον Κύριον. Ευλογείτε ήλιος και σελήνη, άστρα του ουρανού, τον Κύριον. Ευλογείτε φώς και σκότος, νύκτες και ημέραι τον Κύριον. Ευλογείτε, πάς όμβρος και δρόσος, πάντα τα πνεύματα τον Κύριον. Ευλογείτε, πύρ και καύμα, ψύχος και καύσων τον Κύριον. Ευλογείτε, δρόσοι και νιφετοί, πάγοι και ψύχος τον Κύριον. Ευλογείτε, πάχναι και χιόνες, αστραπαί και νεφέλες τον Κύριον. Ευλογείτε, γή, όρη και βουνοί και πάντα τα φυόμενα εν αυτή τον Κύριον. Ευλογείτε, πηγαί, θάλασσα και ποταμοί, κήτη και πάντα τα κινούμενα εν τοις ύδασιν τον Κύριον. Ευλογείτε, πάντα τα πετεινά του ουρανού, τα θηρία και πάντα τα κτήνη τον Κύριον. Ευλογείτε, υιοί των ανθρώπων, ευλογείτω Ισραήλ, τον Κύριον. Ευλογείτε, Ιερείς Κυρίου, δούλοι Κυρίου τον Κύριον. Ευλογείτε πνεύματα και ψυχαί δικαίων όσιοι και ταπεινοί τη καρδία τον Κύριον…». Τον Κύριον υμνείτε και υπερυψούτε εις πάντας τους αιώνας. (Αποκ. Δ΄8). Ο ουράνιος πνευματικός κόσμος, χωρίς ανάπαυλα, δοξολογεί μέρα και νύχτα το Πανάγιο Όνομα του Θεού. Ψάλλει ακατάπαυστα την μικρή αυτή δοξολογία χωρίς να αισθάνεται ποτέ την ανάγκη να διακόψη και να ξεκουραστή. «Και ανάπαυσιν ουκ έχουσιν ημέρας και νυκτός λέγοντες. Άγιος, άγιος, άγιος Κύριος ο Θεός ο παντοκράτωρ, ο ήν και ο ών και ο ερχόμενος». Εμείς λόγω περιωρισμένης δυνάμεως για να Τον εννοήσωμεν, Τον φανταζόμεθα σαν γέροντα λευκότριχον.. Δεν είναι όμως, όπως παριστάνεται από τους αγιογράφους κα τους ζωγράφους. Είναι άπειρος. Άγιος σημαίνει ο ηθικά τέλειος. Άγιος είναι εκείνος πoυ συγκεντρώνει στον πλήρη βαθμό κάθε αρετή και τελειότητα. Διατί επαναλαμβάνουν τρείς φορές την λέξι «΄Αγιος», στον δοξολογικόν τους ύμνον οι άγγελοι; Διότι ο Θεός είναι Τρισυπόστατος Άγιος είναι ο Πατήρ ο άναρχος, άγιος ο Υιός ο συνάναρχος, Άγιον το Πνεύμα το Πανάγιον «το εκ του Πατρός εκπορευόμενο».
Εις τον Τρισάγιον ύμνον στην Θ. Λειτουργία δεν λέγεται μόνον «΄Αγιος ο Θεός» αλλά και «Αγιος ισχυρός». Με αυτό θέλει να τονίση και να φανερώση την απεριόριστη δύναμι του Θεού, η οποία φαίνεται και στον υλικό κόσμο, τον οποίον εδημιούργησεν εκ του μηδενός. «Οι ουρανοί διηγούνται δόξαν Θεού. Ποίησιν δε χειρών αυτού αναγγέλλει το στερέωμα» (Ψαλμ. ΙΗ΄1-2). Με το «Άγιος Αθάνατος» ωσαύτως εννοεί ότι ημείς είμεθα θνητοί. Ο Τρισάγιος Ύμνος εισήχθη εις τη θ. Λειτουργίαν επί Πατριάρχου Πρόκλου κατά τρόπον θαυμαστόν. Μας το εξιστορεί τούτο ο ιερός Δαμασκηνός ως εξής: Επί Αρχιεπισκόπου Κων/πόλεως Πρόκλου, οι Χριστιανοί έκαναν λιτανεία για να σταματήσει ο Θεός κάποια τρομερή θεομηνία που μάστιζε την Βασιλεύουσα. Τότε αρπάχτηκε ανάμεσα από τον λαό με θεϊκή δύναμι, ένα αθώο παιδί και σηκώθηκε ψηλά στον ουρανό. Το παιδί εκεί έμαθε, διδάχτηκε τον Τρισάγιο Ύμνο.. Και όταν επέστρεψε τον απήγγελε τον θεοδίδακτο αυτό Τρισάγιο Ύμνο μπροστά στον λαό. Το πλήθος που είχε συγκλονισθή από το θαυμαστό τούτο γεγονός, αφού άκουσε τον ύμνο, άρχισε να τον ψάλλη μαζί του και έτσι εσταμάτησε η οργή του Θεού. Θεόδοτος λοιπόν είναι ο Τρισάγιος Ύμνος. Η μετά ταύτα Έκτη Οικουμενική Σύνοδος επεκύρωσε τον Ύμνον τούτον, ως αναφερόμενον εις την Τρισυπόστατον θεότητα και κατεδίκασε κάθε διόρθωσιν.
Αποκ. Δ΄9. Ύστερα από κάθε δοξολογία των «ζώων», του αγγελικού δηλαδή κόσμου, γονατίζουν οι είκοσι τέσσαρες πρεσβύτεροι μπροστά στο Θεό. Και θέλουν μ’αυτό να δείξουν όχι μόνο την υπογαγή τους, αλλά και την αναγνώριση, ότι δηλαδή τό κέρδισμα αυτών των στεφάνων της δόξης και της τιμής που απολαμβάνουν, οφείλεται στην δύναμι του Θεού. Και οι εικοσιτέσσαρες πρεσβύτεροι υμνολογώντας καταλήγουν «Ότι σύ έκτισας τα πάντα και διά το θέλημά σου ήσαν και εκτίσθησαν. Το καταστάλαγμα είναι ότι ο επουράνιος Θεός είναι ο Δημιουργός και αποτελεί εγγύησιν για τον θρίαμβο της Εκκλησίας, παρ’όλες τις φοβερές και τρομερές δοκιμασίες που θα περάση αύτη κατά την διαδρομή των αιώνων.
Η Λατρεία στην Ορθοδοξία
Θα πρέπει να αρχίσωμε από εδώ να λατρεύωμε το Άγιον όνομα του Θεού. Δεν είναι δυνατόν να βρισκόμαστε εδώ μακράν της λατρείας και εκεί να είμεθα παρόντες στην ατέρμονα ευτυχία. Για μάς τους Ορθοδόξους είναι πιό εύκολος ο δρόμος γιατί η λατρεία της Εκκλησίας μας είναι η τελειοτέρα, η μοναδική σε ορθότητα απομίμησις της ουρανίου λατρείας. Η λατρεία μας είναι ριζωμένη στην Αλήθεια των Αγίων Γραφών κα της Ι. Παραδόσεως. Ζωογονείται από το Σώμα και το Αίμα του Χριστού και την Χάριν του Αγ. Πνεύματος. Τα Λειτουργικά κείμενα της λατρείας στην Ορθοδοξία βλέπομε ολοκάθαρα ότι είναι εμπνευσμένα από το προφητικό βιβλίο της Αποκαλύψεως του Ευαγγελιστού Ιωάννου. Γιά να καταλάβωμε αυτόν τον μεγάλον συγκλονισμό του Χριστιανικού βιώματος, που ζή ο πιστός στην Ορθόδοξο Εκκλησία αναφέρομε τό παρακάτω ιστορικό γεγονός: Το 987 επεσκέφθησαν την Κων/πολη Ρώσσοι απεσταλμένοι του Βλαδίμηρου. Δεν παρέλειψαν δε να εκκλησιασθούν στον μεγαλοπρεπή Ναό της Αγίας του Θεού Σοφίας. Η Ορθόδοξος Λατρεία του Βυζαντίου τους συνεκλόνισε κυριολεκτικά. Τόσο πολύ επέδρασε η Ορθόδοξος λατρεία ώστε να ομολογήσουν και να διαλαλήσουν ότι κατά την ώρα της Θ. Λειτουργίας δεν εγνώριζαν αν ευρίσκοντο στον ουρανό ή ήσαν στην γή διότι «άρρητος ήταν η λαμπρότης και ο Θεός αυτός ήτο παρών εν τη Εκκλησία». Δεν είχαν άδικο. Μέσα στην λατρεία της Ορθοδοξίας Αυτός ο Ίδιος ο Θεός είναι παρών, όπως και στην ανέκφραστη και ανεκλάλητη λατρεία του ουρανίου πνευματικού κόσμου. Είναι όντως γνησία απομίμησις της δοξολογίας του ουρανού.. Και λατρεία δεν είναι ένα κήρυγμα όπως την εννοούν οι Προτεστάνται, ούτε παρακολούθησις Θ. Λειτουργίας από ραδιοφώνου, όμως νομίζουν μερικοί Ορθόδοξοι… Λατρεία είναι συμμετοχή.
ΘΕΟΣ –ΧΡΙΣΤΟΣ –ΣΩΤΗΡ
Το Εσφραγισμένον Βιβλίον
Μετά ταύτα ο Ιωάννης βλέπει με θεία ευλάβεια ένα μικρό βιβλίο. Είναι το βιβλίο που περικλείει τα μυστικά της Εκκλησίας και του κόσμου τούτου. (Αποκ. Ε΄1). Το τεντωμένο χέρι του Θεού ήταν έτοιμο να παραδώση το βιβλίο σ’ Εκείνον, που θα μπορούσε να το ανοίξη. Αναζητούσε δηλαδή Εκείνον που ήτο ικανός να το αποσφραγίση. Το βιβλίον αυτό δεν ήταν σαν τα σημερινά, που έχουν φύλλα και σελίδες αλλ’ήταν ένα επίμηκες και συνεχές φύλλον περγαμηνής ή παπύρου πολλών μέτρων. Και ήταν ειλητόν, δηλαδή τυλιγμένο γύρω εις ένα «κοντόν», είς ένα τεμάχιο ξύλου κυλινδρικό. Ηταν «έσωθεν κα έξωθεν» γραμμένο το βιβλίο, δηλαδή το τυλιγμένο χαρτί, ήτανε γραμμένο και από τις δύο όψεις. Είναι το βιβλίον των θείων κριμάτων. Είναι όλα τα υπερφυσικά και αόρατα, και πνευματικά και θεία ζητήματα που έπρεπε ν’αποκαλυφθούν εις τον κόσμον και να μαθευτούν από τους ανθρώπους. Είναι ολόκληρον το Ευαγγέλιον του Θεού. Περιέχει γενικώς την Αποκάλυψιν, όλην δηλαδή την αποκεκαλυμμένη Χριστιανική αλήθεια.
Τις αλήθειες του βιβλίου τούτου πρέπει να τις γνωρίσουν οι άνθρωποι, δια την σωτηρίαν των. Είναι ακόμη πλήρες, διότι δεν χρειάζεται τίποτε άλλο να μας αποκαλυφθή. Ό,τι χρειάζεται διά την σωτηρίαν μας, ευρίσκεται μέσα σ’αυτό. Το βιβλίον είναι, όχι απλώς εσφραγισμένον, αλλά «κατεσφραγισμένον» και μάλιστα με επτά σφραγίδες. Με όλα αυτά θέλει να δείξη το απόρρητον και την σοβαρότητα του περιεχομένου. Σφραγίζομεν με προσοχή ένα έγγραφον ή μιά διαθήκη, όταν θέλωμε να μείνη απόρρητον το περιεχόμενόν τους και ν’ανοιχθή όταν έλθη ο κατάλληλος καιρός και υπό του καταλλήλου προσώπου. (Αποκ. Ε΄2). Βλέπει ο Ιωάννης και ένα άγγελον ισχυρόν ο οποίος φωνάζει σαν κήρυκας σε στάδιο και καλεί εις διαγωνισμόν πάντας, διά το άνοιγμα του μυστηριώδους αυτού βιβλίου. Η μεγάλη φωνή του Αγγέλου μας δίδει να εννοήσωμε την μεγίστη και υπερκόσμιο και παγκόσμιο σπουδαιότητα του βιβλίου, αλλά και την μοναδικότητα του Αρνίου, του Χριστού, που μέλλει να το αποσφραγίση. (Αποκ. Ε΄3). Κανείς δεν μπορούσε να ανοίξη αλλά ούτε και να το ιδή και να το διακρίνη μπορούσε. «Ουδείς προς τα θεία κρίματα ισχύει οράν», λέγει ο ερμηνευτής Ανδρέας. Κανένας δεν μπορούσε να διαβάση εκεί ολόκληρον το μέλλον της ανθρωπότητος ή και ενός εκάστου χωριστά…Δεν βρέθηκε κανείς μεταξύ του Ουρανίου και Αγγελικού κόσμου, ούτε εν τη γή αλλ’ούτε υποκάτω της γής. Έλεγε ο ανδρών απάντων σοφώτατος Σωκράτης ότι θα κοιμάσθε και θα τα αγνοείτε αυτά, εκτός και αν σας λυπηθή ο Θεός και στείλη κανένα άλλον να σας τα φανερώση και διδάξη. Στο σημείο αυτό θα κάνωμε μιά παρένθεσι. Θα σημειώσωμε και θα επισημάνωμε μιά πλάνη που υπάρχει και κολάζει χιλιάδες Χριστιανικές ψυχές. Μια ψυχοφθόρος απάτη που εμφανίζεται με προφητικό προσωπείο. Πρόκειται για την σατανική πλάνη της αστρολογίας που προσπαθεί να υποκαταστήση την δύναμι του Ουρανίου πνευματικού κόσμου και να αποκαλύψη τα μέλλοντα γενέσθαι στη ζωή πονεμένων ανθρώπων! Είναι όμως θλιβερόν το ότι εξακολουθούν να τα πιστεύουν αυτά και σήμερα Χριστιανοί βαπτισμένοι και μυρωμένοι. Η αστρολογία ισχυρίζεται ακόμη και σήμερα ότι γνωρίζει και δύναται να κανονίζη την πορείαν ατόμων και εθνών. Είναι εκπληκτικόν αλλά αληθές ότι διάφοροι αστρολόγοι κανόνιζαν κατά την διάρκειαν του Β΄ΠΠ τις ενέργειες του παράφρονος Χίτλερ. Είναι φοβερόν να υπάρχουν άνθρωποι, που πιστεύουν ακόμη, ότι το μέλλον τους το κανονίζουν τα άστρα και τα ζώδια. Είναι βλασφημία κατά του Θεού!
Ποιούς όμως εννοεί με το υποκάτω της γής; Εννοεί βεβαίως τους δαίμονας, τας υποχθονίους σατανικάς δυνάμεις. Τον Διάβολο και εκείνους που συνεργάζονται μαζί του μέσω της νεκρομαντείας και του πνευματισμού. Το πνεύμα το πονηρό, το οποίο παρουσιάζεται με το όνομα κάποιου νεκρού, τον οποίον καλούν οι συνεργαζόμενοι με τον Σατανά πνευματισταί. Τότε η υποχθόνιος δύναμις του Διαβόλου ακούει στο κάλεσμα του πνευματιστού, παίρνει την μορφή και την φωνή του προ πολλού αποθανόντος και δίδει απαντήσεις σε ερωτήσεις του πνευματιστού ή του πελάτου του. Αυτά είναι πλάνη φοβερή και ολέθρια, διότι εκείνοι που ζητούν να λύσουν τα προβλήματά τους με την νεκρομαντεία, απομακρύνονται από την πίστι τους στο Θεό και περιμένουν να τους προδιαγράψη ο Σατανάς τα μέλλοντα. Θεοποιούν δηλαδή τις υποχθόνιες δυνάμεις και αρνούνται το Θεό! Τα μυστικά του Θεού δεν μπόρεσε και δεν θα μπορέση ποτέ να τα μάθη ο Σατανάς. Βαρύτατα επιτίμια επιβάλλει η Εκκλησία μας σ’εκείνους που πέφτουν στο θανάσιμο τουτο αμάρτημα. Επτά χρόνια τους απαγορεύει να μεταλάβουν των Αχράντων Μυστηρίων. Δικαίως άλλωστε διότι δεν είναι δυνατόν να υπηρετούν δύο Κυρίους. «Ου δύνασθε τραπέζης δαιμονίων και τραπέζης Κυρίου μετέχειν» λέγει η Αγία Γραφή. Προσοχή λοιπόν αναγνώστα, διότι έχασε μεν την θρασύτητα και την τυραννική του εξουσία ο Σατανάς, επειδή είναι νικημένος, είναι εν τούτοις επικίνδυνος, διότι υποκρίνεται. Είναι απατεώνας και ψεύτης. Ο πνευματισμός και η νεκρομαντεία είναι το προσωπείο του Σατανά. Είναι η πύλη, που οδηγεί ανυπόπτους, ανοήτους και ολιγοπίστους στην ειδωλολατρεία και στην αιωνία καταδίκη. Προσοχή, λοιπόν από τον Πνευματισμόν, τα μέντιουμ, τις οραματίστριες και τις «φωτισμένες» που στις ημέρες μας επληθύνθησαν σφόδρα, δια την των πολλών αποστασίαν. Στο χέρι του Παναγίου Θεού είναι το μέλλον μας, στό χέρι που είδε ο Ιωάννης να κρατή το εσφραγισμένον βιβλίον..
Αποκ. Ε΄4. Το κλάμα του Ιωάννου φανερώνει τον βαθύν πόθον, τον μέχρι δακρύων πόθον να ανοιχθή το βιβλίον και γνωσθή το περιεχόμενόν του. Κλαίει ο Ιωάννης, από λύπη και συμπάθεια προς την διωκομένην Εκκλησίαν, από την οποίαν θα έμεναν κρυμμένες αι σωτηριώδεις βουλαί του Θεού. Αλλοίμονο δε εις τους πιστούς εάν ήρχοντο οι διωγμοί και δεν εγνώριζαν την βουλήν του Θεού, το διατί, δηλαδή επιτρέπει ο Θεός τους διωγμούς, ώστε να τους υπομένουν νικηφόρως. Ο θρήνος θέλει ακόμη να μας πή ότι η Αποκάλυψις εγράφη με δάκρυα και δεν μπορεί να κατανοηθή χωρίς δάκρυα. Δεν θα την κατανοήσης όμως χωρίς δάκρυα μετανοίας. Χρειάζεται διά της μετανοίας να ευρίσκεσαι κοντά στο Θεό.
Αποκ. Ε΄5. Ενώ λοιπόν ο Ιωάννης ελυπείτο και θρηνούσε από αγωνιώδη λύπη σκεπτόμενος και αναλογιζόμενος τα δεινά που περιμένουν την Εκκλησίαν εάν έμεναν κρυφές και χωρίς αποκάλυψιν αι σωτήριες βουλές του Θεού είς εκ των Πρεσβυτέρων του λέγει ότι για τα μυστικά του βιβλίου υπήρχε το κλειδί και ότι όλα μπορούσαν να ερμηνευθούν. Βρέθηκε Εκείνος που θα ανοίξη το σφραγισμένο βιβλίο. Ναί! Είναι το λιοντάρι απο την φυλή του Ιούδα, από την ρίζα του Δαβίδ. Να, είναι ο Χριστός που είναι ισχυρός σαν λιοντάρι. Δεν χρησιμοποιεί βεβαίως απ’ευθείας το όνομα του Χριστού, αλλά Τον ονομάζει ρίζαν Δαβίδ Πράγματι! Ως άνθρωπος ο Χριστός κατάγεται από την ένδοξο οικογένεια του Μεγάλου Βασιλέως Δαβίδ, απόγονος του Αβραάμ. Η Παρθένος Μαρία όπως λέγει ο Ευαγγελιστήν Λουκάς, ήταν κατ’ευθείαν απόγονος του Δαβίδ. Ενίκησε του λέγει ο Λυτρωτής Χριστός το σκοτάδι, εφώτισε το χάος και την αβεβαιότητα, συνέτριψε τον Διάβολο, γεφύρωσε το χάσμα ουρανού και γής, ξέπλυνε τον βόρβορο του προπατορικού αμαρτήματος.
Αποκ. Ε΄6. Ο Χριστός ονομάζεται και Αρνίον διότι υπέστη τον Σταυρικόν θάνατον, έγινε εξιλαστήριον θύμα της αμαρτωλής ανθρωπότητος. Τον Χριστόν τον ανεκήρυξε «αμνόν» εις την Παλαιάν Διαθήκην ο μεγαλοφωνότατος προφήτης Ησαϊας (ΜΓ΄7). Επίσης εις τας Πράξεις των Αποστόλων διαβάζομεν «Ως πρόβατον επί σφαγήν ήχθη, και ως αμνός εναντίον του κείροντος αυτόν άφωνος, ούτως ουκ ανοίγει το στόμα αυτού…», αλλά και ο τελευταίος των Προφητών της Π. Διαθήκης και μέγας αθλητής της ερήμου, ο Τίμιος Πρόδρομος, στις όχθες του Ιορδάνου έδειξε τον Χριστόν στον λαό, ώς αμνόν λέγοντας: «ίδε ο αμνός του Θεού ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου (Ιωαν. Α΄29). Το ότι το Αρνίον παρουσιάζεται «ἑστηκός» δηλαδή όρθιο δείχνει ότι καίτοι θεληματικά εσφάγη υπέρ του κόσμου, εν τούτοις ανέστη ως Παντοδύναμος Θεός. Στην Π. Διαθήκη ο αμνός τον οποίον έσφαζον το Πάσχα οι Ισραηλίται, ήταν τύπος του Χριστού που ήρχετο να σφαγή υπέρ των ανθρώπων. Γι’αυτό ακριβώς τον λόγον ο αμνός εκείνος έπρεπε να μη φέρη κηλίδας και στίγματα, αλλά να είναι κάτασπρος και να μη τσακισθή κανένα οστούν κατά την σφαγή του. Το ίδιο συνέβη και κατά την σφαγήν του Κυρίου δέν έσπασαν τα οστά των ποδιών Του, όπως έπραξαν για τους άλλους εσταυρωμένους. Υπογραμμίζει μάλιστα την επαλήθευσι του χωρίου της Π. Διαθήκης που έλεγε «Οστούν αυτού ου συντριβήσεται». Ηρθε όμως στη γή ο πραγματικός Αμνός και εθυσιάσθη, όπως εθυσιάζετο ο αμνός του Πάσχα. (Α΄Κορινθ. Ε΄7). Το Αρνίον το είδεν ο Ευαγγελιστήν εν μέσω του θρόνου των τεσσάρων ζώων και εν μέσω των Πρεσβυτέρων. Η θέσις αυτή φανερώνει ότι ο Χριστός είναι μεσίτης μεταξύ Θεού και ανθρώπων. (Α΄Τιμ. Β΄5-6) Απ. Παύλου. Έχει δε κέρατα επτά είναι δηλαδή παντοδύναμον. Και οφθαλμούς επτά δηλώνουν εδώ την πανσοφίαν και παγγνωσίαν. Εδώ φαίνεται η Θεότης του Αρνίου –Χριστού διότι η Παντοδυναμία και η Πανσοφία είναι ιδιότητες μόνον του Θεού. Η δε Θεότης του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού φαίνεται και διότι προσκυνείται και Αυτός όπως προσκυνείται ο Θεός. Αυτός λοιπόν ο Παντοδύναμος και Πάνσοφος Υιός του Θεού, το δεύτερον Πρόσωπον της Αγίας Τριάδος, έρχεται και παραλαμβάνει το εσφραγισμένον βιβλίον εκ της δεξιάς του Πατρός δια να το ανοίξη. Του αξίζει δε η προσκύνησις διότι ανέλαβεν αυτό το κοσμοϊστορικόν και κοσμοσωτήριον έργον ν’ανοίξη το εσφραγισμένον βιβλίον. Αποκ. Ε΄7.
Αποκ. Ε΄8. Το ότι ευρέθη το Αρνίον ο Χριστός και έλαβε το βιβλίον και εγνωστοποίησε το σχέδιον του Θεού, δια την σωτηρίαν του κόσμου και το ότι το έφερε εις πέρας με τον σταυρικόν του θάνατον, αυτό είναι το πιό χαρμόσυνον γεγονός εις την Ιστορίαν του κόσμου και δι’αυτό πανηγυρίζεται στον Ουρανό και προσφέρεται εις τον Χριστόν δοξολογία και λατρεία μεγαλειώδης, την οποίαν περιγράφει ο Ευαγγελιστήςς με ζωηρές κα μεγαλοπρεπείς ουράνιες εικόνες. Πώς τον λατρεύουν; 1) Με την προσκύνησιν και 2) τον λατρεύουν έχοντες έκαστος κιθάραν. Η κιθάρα ήτο όργανον, που συνώδευε τους ψαλμούς. Έχουν δε και φιάλας χρυσάς οι πρεσβύτεροι γεμάτες με θυμιάματα. Τα δε θυμιάματα είναι οι προσευχές των αγίων, των πιστών. Και το σπουδαίον είναι ότι τις προσευχές τις κρατούν και τις μεταβιβάζουν μέχρι του θρόνου του Θεού οι πρεσβύτεροι, οι Ιερείς που βρίσκονται πλησίον του ουρανίου θρόνου. Έτσι τις έχει και έτσι πιστεύει η Εκκλησία, ευθύς εξ’αρχής. Και έρχονται τώρα οι Προτεστάνται να αρνηθούν την μεσιτείαν των Αγίων! Πόσον πλανώνται! Διατί εις φιάλας έχουν τας προσευχάς; Οπως οι φιάλες είναι κλειστές και το περιεχόμενό τους σίγουρο, έτσι κ’εδω θέλει να δείξη ότι καμμία προσευχή δεν πηγαίνει χαμένη. «Αδουσι ωδήν καινήν». Ψάλλουν το καινούργιο άσμα, διατί το καινούργιο; Εις την Γραφήν καινούργια άσματα έλεγαν εις μεγάλα χαρμόσυνα γεγονότα όπως π.χ. ήτο η θαυματουργική διάβασις της Ερυθράς Θαλάσσης. Εκεί η αδελφή του Μωϋσέως Μαριάμ προεξήρχε του χορού των νεανίδων και λέγανε την καινούργια ωδή. Το 626 μ.Χ. όταν θαυματουργικώς εσώθη η Κωνσταντινούπολις από την τρομεράν πολιορκίαν, ανέπεμψαν εις τον Ναόν των Βλαχερνών προς την Θεοτόκον τον «Ακάθιστον Ύμνον». Ήτο και ο Ακάθιστος Ύμνος μιά «καινή ωδή».Οι άνθρωποι συνηθίζουν να πανηγυρίζουν τα τεχνικά επιτεύγματά των, να λέγουν ότι καινούργιοι ορίζοντες ανοίγονται, νέες εποχές. Κι’όμως τα κατορθώματα αυτά των ανθρώπων οσονδήποτε σπουδαία και αν είναι, δεν είναι τίποτε μπροστά στο ότι ο Θεός επάτησε τη γή σωματικώς. Τίποτε δεν συγκρίνεται με το κοσμοσωτήριο έργο Του. Ο Χριστός με την θυσίαν Του ενεκαινίασε νέαν τάξιν πραγμάτων.
Αξίζει δε εις τον Χριστόν η λατρεία και δοξολογία. Δι’αυτό και όλος ο πνευματικός κόσμος εν αγαλλιάσει αναφωνεί; Είσαι άξιος να λάβης το βιβλίον και ανοίξης τας σφραγίδας διότι εσφάγης και μας εξηγόρασες με το Αίμα Σου από τη δουλεία του Σατανά και μας έκαμες κτήμα του Θεού. Οι εξαγορασμένοι είναι εκ πάσης φυλής και γλώσσης και λαού και έθνους και απετέλεσαν πλεόν τον νέον περιούσιον λαόν της Εκκλησίας. Για όλους εσφάγη το Αρνίον ο Χριστός, αλλά δυστυχώς δεν θα σωθούν όλοι, διότι δεν θέλουν κι’όλοι να σωθούν.
Εδώ χρειάζεται να διαλυθή μία παρεξήγησις την οποίαν υποστηρίζουν πολλοί. Συχνά ακούμε από Χριστιανούς το «γενήσεται μία ποίμνη, είς ποιμήν», και εννοούν ότι η Εκκλησία θ’ἀγωνισθή διά την διάδοσιν του Ευαγγελίου και θα έλθη στιγμή οπότε όλοι οι κάτοικοι της γής θα πιστέψουν και θα ακολουθήσουν όλοι τον Χριστόν. Τότε θα έλθη μία ευτυχισμένη εποχή δια την γήν. Αυτή η ιδέα είναι Χιλιαστική και όχι Χριστιανική. Η αλήθεια εν προκειμένω είναι η εξής: Η μία ποίμνη υπό ένα ποιμένα τον Χριστόν, έχει ήδη γίνει και δεν αναμένεται να γίνη στο απώτερο μέλλον. Η ποίμνη δε αυτή περιλαμβάνει πιστούς του Κυρίου πρόβατα του Χριστού απ’όλα τα Έθνη στα οποία κηρύχθηκε το Ευαγγέλιον. Απ’όλα βέβαια τα Εθνη επίστευσεν πιστεύει και θα πιστεύη ένας αριθμός ανθρώπων. Εκείνοι ανήκουν στην ποίμνη του Χριστού, υπακούουν εις τον Χριστόν και άγονται υπ’αυτού. Αυτό θα το εννοήσωμεν καλύτερα από τα ίδια τα λόγια του Κυρίου που απηύθηνεν προς τους Ιουδαίους μεταξύ των οποίων υπήρχον οι πιστεύσαντες εις Αυτόν: «Και άλλα πρόβατα έχω, ά ουκ έστιν εκ της αυλής ταύτης, κακείνα με δεί αγαγείν, και της φωνής μου ακούσουσι, και γενήσεται μία ποίμνη, είς ποιμήν» (Ιωαν. Ι΄16). Δηλαδη δεν έχω μόνο πιστούς μεταξύ των Ιουδαίων, αλλά έχω και άλλα πρόβατα, τα οποία δεν είναι από την Ιουδαϊκή μάνδρα αλλά είναι διασκορπισμένα μεταξύ του ειδωλολατρικού κόσμου. Και πρέπει εγώ να οδηγήσω και εκείνα και να τα ενώσω με τα άλλα. Εκείνα θα ακούσουν την φωνήν μου και έτσι θα γίνη από τα εδώ πρόβατα και από εκείνα των άλλων εθνών, μία ποίμνη, η Χριστιανική Εκκλησία και ένας ποιμήν ο Χριστός.
Τους εξηγόρασες και τους ύψωσες αναφωνούν οι 24 Πρεσβύτεροι. Ο Χριστός μας έκανε πράγματι Βασιλείς. Τώρα μπορούμε και πρέπει να βασιλεύσωμεν επί των παθών μας και αργότερον επί του κόσμου. «Οταν καθίση ο υιός του ανθρώπου επί θρόνου δόξης Αυτού καθίσεσθε και υμείς επί δώδεκα θρόνους κρίνοντες τας δώδεκα φυλάς του Ισραήλ» (Ματθ. ΙΘ΄28). Ο δε Απόστολος Παυλος λέγει: «Ουκ οίδατε, ότι οι άγιοι τον κόσμον κρινούσι;» (Α΄Κορ. ΣΤ΄2). Οι άγιοι, οι πιστοί Χριστιανοί, συμβασιλεύοντες με τον Χριστόν και συγκαθήμενοι μετ’Αυτού, ως κριταί του κόσμου, θα χρησιμεύσουν ως κανών, διά του οποίου θα κριθή ο μακράν του Χριστού κόσμος.
Κατόπιν ανοίγεται ένας τρίτος κύκλος. Αυτός των απειραρίθμων Αγγέλων, που παραμένουν πάντοτε κύκλω του Θρόνου της μεγαλοσύνης του Θεού. Αποκ. Ε΄11. Γιατί με «φωνήν μεγάλην» υμνούν τον Χριστόν οι πολυάριθμοι Άγγελοι; Διότι δια πρώτην φοράν τους αποκαλύπτεται το σχέδιο του Θεού με το οποίον θα εσώζετο η ανθρωπότης. Η αλήθεια είναι αυτή, το σχέδιο αυτό, ήτο αποκεκρυμμένον από αιώνων εν τω Θεώ. Το λέγει ο Απόστολος Παύλος εις την προς Εφεσίους Επιστολήν. (Εφες. Γ΄16). Το σχέδιον του Θεού, το οποίον περιέκλειε το εσφραγισμένον βιβλίον, ήταν αποκεκρυμμένο και γίνεται τώρα γνωστό εις τας Αγγελικάς Αρχάς και Εξουσίας διά μέσου της Εκκλησίας την οποίαν ίδρυσεν ο Κυριος ελθών εις τον κόσμον.
Αποκ. Ε΄13. Εδώ βλέπει ο Ευαγγελιστής να δοξολογούν και να λατρεύουν και να υπακούουν όλα τα κτίσματα έμψυχα και άψυχα, όσα βρίσκονται στον Ουρανό, στη γή και υποκάτω της γής. Η δοξολογία απευθύνεται εις τα δύο Πρόσωπα. Δοξολογούν τον Θεόν Πατέρα ως Δημιουργόν και τον Χριστόν ως Λυτρωτήν. Ο Υμνος αυτός εκφράζει την πίστιν εις την θεότητα του Πατρός και Υιού, όπως ακριβώς εκφράζεται και εις τα δύο πρώτα άρθρα του Συμβόλου της Πίστεως.
Αποκ. Ε΄14. Το τμήμα αυτό της Αποκαλύψεως είναι πολύ οικοδομητικόν. Ποίος πιστός δεν ευγνωμονεί τον Χριστόν, διότι Αυτός ευρέθη και μας απεκάλυψε τας θείας Αληθείας; Αυτός μας απεσφράγισεν τα εσφραγισμένα με επτά σφραγίδας θεία κρίματα, τα σχέδια και τας βουλάς του Θεού.
Η Λύσις των Σφραγίδων.
Με το άνοιγμα κάθε σφραγίδος, παρουσιάζονται ίπποι και καβαλλάρηδες. Οι ίπποι και οι ιππεύοντες συμβολίζουν πολέμους, συγκρούσεις, νίκες, εμφυλίους σπαραγμούς, λιμούς και λοιμούς. Συμβολίζουν αγώνες Χριστιανικούς και επιθέσεις των σατανικών δυνάμεων…Και όλες αυτές οι σεισμικές αναταραχές, όλα τα δεινά, θα έχουν μεν παιδαγωγικό χαρακτήρα για τους πιστούς Χριστιανούς, θα είναι όμως πληγές και τιμωρίες, για τους ασεβείς, τους απίστους και τους αντιχρίστους. Τα γεγονότα αυτά που περιγράφει ο ιερός Συγγραφεύς με την αποσφράγισι των έξη πρώτων σφραγίδων δεν είναι βεβαίως τα συγκλονιστικά γεγονότα της Μελλούσης Κρίσεως, της Δευτέρας Παρουσίας του Κυρίου, αλλά είναι γεγονότα, που προπαρασκευάζουν την μεγάλην και φοβεράν εκείνην ημέραν της Κρίσεως. Είναι δε άγνωστον πότε και πού ακριβώς θα συμβούν. Δεν υπάρχει επ’αυτού συγκεκριμένος χρονικός προσδιορισμός. Πάντως αυτά θα λάβουν χώραν προ της Δευτέρας Παρουσίας του Χριστού. Οταν δε θα πλησιάζη η μεγάλη ημέρα της Κρίσεως τότε θα κορυφωθούν και θα ενταθούν εις το έπακρον τα φοβερά αυτά γεγονότα.
Αλλ’εν τω μεταξύ, και μέχρις ότου έλθη το πλήρωμα του χρόνου εκείνου, θα παρουσιάζωνται καθ’όλην την διάρκειαν της Εκκλησιαστικής και της παγκοσμόυ ιστορίας, γεγονότα, που θα συνταράσσουν την ανθρωπότητα και θα προκαλούν αναταραχές, αναστατώσεις, απογοητεύσεις, απελπισίες και κρίσεις φοβερές στις ψυχές των ανθρώπων. Τα γεγονότα αυτά θα είναι πολλά, αναρίθμητα. Το φανερώνει αυτό ο αριθμός των σφραγίδων που είναι επτά και που σημαίνει το πλήθος των κρυμμένων μυστικών.
Εις τον θεόπτη Συγγραφέα, κάθε σφραγίδα που ανοίγεται για να ιδή εκεί στον ουρανό το μέλλον του κόσμου αποκαλύπτει ίππους. Και οι ίπποι της κάθε σφραγίδος έχουν διαφορετικό χρώμα και διαφορετικό καβαλλάρη, όπως και διαφορετικά γεγονότα σημαίνει κάθε σφραγίδα. Το περιεχόμενον των σφραγίδων συμφωνεί με όσα είπεν ο Κύριος περί των γεγονότων που θα προηγηθούν της Δευτέρας Παρουσίας Του και τα οποία περιγράφονται εις το 24ον κεφάλαιον του κατά Ματθαίον Ευαγγελίου καθώς και αλλαχού της Καινής Διαθήκης. Το βιβλίον τούτο, που κανένας δεν μπορούσε να ανοίξη πλήν του Αρνίου, περικλείει την ιστορίαν του μέλλοντος. Τα γεγονότα που παρουσιάζει αλληγορικά η κάθε σφραγίδα δεν έχουν στενή και περιωρισμένη διάρκεια. Δεν εντοπίζονται χρονικως και τοπικώς. Διαπερνούν όλην την επί της γής χριστιανικήν περίοδον, μέχρι της συντελείας των αιώνων. Είναι ομάδες τιμωριών και πληγών, που έχουν σκοπόν να συνετίσουν και να διαπαιδαγωγήσουν τους πιστούς, να ενισχύσουν έτσι την πίστι τους και να τονώσουν το κήρυγμα του Ευαγγελίου μέχρι της συντελείας των αιώνων.
Η πρώτη σφραγίδα αποκαλύπτει συμβολικά ότι ο Χριστιανισμός –η Εκκλησία του Χριστού και το Ευαγγέλιον –θα παλαίψη σκληρά και τελικώς θα νικήση και θα θριαμβεύση.
Η Δευτέρα σφραγίδα αποκαλύπτει, μετά την αποσφράγισί της πάλι με συμβολική εικόνα, τους σκληρούς και αιματηρούς πολέμους της ανθρωπότητος, οι οποίοι είναι αποτέλεσμα της αμαρτίας και αποστασίας των ανθρώπων από τον Θεόν.
Η Τρίτη σφραγίδα απεικονίζει στον Ιωάννη τους λιμούς, τις μεγάλες πείνες της ανθρωπότητος.
Η Τετάρτη σφραγίδα ξεσκεπάζει τις φοβερές λοιμώδες νόσους και τις θανατηφόρες επιδημίες που θα σαρώνουν την ανθρωπότητα διά μέσου των αιώνων.
Η Πέμπτη σφραγίδα αποκαλύπτει στον Ευαγγελιστή και δι’αυτού εις όλους τους Χριστιανούς τους συγκλονιστικούς διωγμούς, που θα ξεσπάσουν με μυρίους τρόπους εναντίον των πιστών Χριστιανών όλων των αιώνων.
Η έκτη σφραγίδα περιλαμβάνει τις μεγάλες θεομηνίες και καταστροφές. Σεισμοί τρομεροί, δονήσεις φοβερές και γεωλογικά φαινόμενα πρωτοφανή θα συνταράσσουν την αμαρτωλή ανθρωπότητα.
Η έβδομος σφραγίδα χρησιμεύει ως προετοιμασία των επτά σαλπίγγων.
Όλα τα γεγονότα όλων των σφραγίδων διαπερνούν όλην την επίγεια ζωή της ανθρωπότητος, όλη την διάρκεια της στρατευομένης Εκκλησίας του Χριστού. Δεν συμβαίνουν δηλαδή πρώτα τα αναφερόμενα στην πρώτην σφραγίδα και έπειτα με την σειρά τά άλλα, που αναφέρονται στις επόμενες. Αλλ’ας δούμε τί μεγάλα μυστικά φανερώθηκαν στον Ευαγγελιστή Ιωάννη, με το άνοιγμα της πρώτης σφραγίδος.