Η Λυχνία της Περγάμου
Η Πέργαμος ήτο Πρωτεύουσα των Ατταλιδών και πιθανώς και έδρα του Γεν. Διοικητού της περιοχής κατά το 133 π.Χ. Ητο η πόλις της τέχνης και του πλούτου. Είχε φουντώσει εκεί η ειδωλολατρεία κατά τους προχριστιανικούς χρόνους, αλλά ο Χριστιανισμός είχε εισέλθει στην Πέργαμο αρκετά πριν συγγραφή το βιβλίο της Αποκαλύψεως και διά τούτο ο Ιωάννης απευθύνεται προς τον Επίσκοπό της σαν σε καλά οργανωμένη χριστιανική Κοινότητα. Αποκ. Β΄12 — Τί είναι η ρομφαία; Είναι μεγάλη μάχαιρα, ένα είδος μικρού ξίφους. Εδώ ο Κύριος παρίσταται ως ο έχων την ρομφαίαν την δίστομον την οξείαν διότι ο Λόγος του Θεού είναι τομώτερος υπέρ πάσαν μάχαιραν δίστομον και διϊκνούμενος άχρι μερισμού ψυχής τε και πνεύματος, αρμών και μυελών (Εβρ. Δ΄12). Ο Λόγος του Θεού είναι μαχαίρι δίκοπο που φθάνει ως τα έγκατα του ανθρώπου του αμαρτωλού. Είναι σαν να του λέγει: Πρόσεξε Επίσκοπε! Την βλέπεις την μάχαιρα του θείου Λόγου; Θα την μεταχειρίζεσαι, για το ποίμνιό σου. Ειδεμή, θα την μεταχειρισθώ Εγώ για το ποίμνιό σου. Θα τιμωρήσω εσένα. Θα σε κόψω. Εμένα με ενδιαφέρει κυρίως το ποίμνιο. Και προκειμένου να χάσω το ποίμνιο, θα θυσιάσω τον άχρηστο ποιμένα. Το κοπάδι με ενδιαφέρει περισσότερον.
Πράγματι έπρεπε ο Επίσκοπος της Περγάμου να χρησιμοποιήση την μάχαιραν του θείου Λόγου, διότι επρόκειτο περί πόλεως, στην οποία ωργίαζε η ειδωλολατρία και η ακολασία. Ηταν ειδωλολατρικό κέντρο. Εκεί είχε στήσει ο Σατανάς τον θρόνο του. Ηταν «κατείδωλος πόλις». Κατόπιν λέγει εις τον Επίσκοπον «Οίδα σου τά έργα και πού κατοικείς, όπου ο θρόνος του σατανά». Ο Επίσκοπος πολεμούσε εναντίον της διαφθοράς και της εκλύσεως των ηθών. Είχε προηγουμένως αγωνισθή εναντίον του εαυτού του, μέσα στο βρωμερό εκείνο περιβάλλον και είχε διατηρηθή αγνός και καθαρός. Και τώρα έκανε το πάν, γι’αυτό και συνεχίζει λέγοντας: Αποκ. Β΄13. Ο Επίσκοπος είχε καρδιά αγνή και καθαρή και δεν είχε αρνηθεί την πίστη εις τον Χριστόν, εμάχετο δε με φλόγα πίστεως. Εάν δήτε ανθρώπους που δεν πιστεύουν, εξετάστε προσεκτικά τον βίο τους και θα βρήτε σ’ αυτούς ηθικά παραπτώματα. Στους πειρασμούς και στις κρίσιμες περιστάσεις δεν αρνείται την Πίστη αυτός που έχει καθαρά συνείδηση, αλλά μένει πιστός και στερεός σαν το διαμάντι. Αποκ. Β΄13. Ο Θεός αγαπά και εξυμνεί τον Αντίπα, ο οποίος υπήρξε και Επίσκοπος Περγάμου αλλά δεν γνωρίζομεν πολλά πράγματα περί αυτού. Γνωρίζομεν μόνον ότι έζησε και ανεδείχθη αθλητής του Χριστού επί αυτοκράτορος Δομετιανού. Πόσους όμως αγώνες θα έχη να παρουσιάση ο Αντίπας για ν’αναχαιτίση το ρεύμα της απιστίας και της ακολασίας! Αλλ’ εφόσον κτυπούσε την σφηκοφωληά, επόμενον ήτο να ορμήσουν εναντίον του οι ακόλαστοι εκείνοι θρησκευτικοί και πολιτικοί άρχοντες της Περγάμου. Σάλος μεγάλος και ταραχή έγινε από τη σφοδρή πολεμική του. Τον άρπαξαν οι παράνομοι και ισχυροί και τον ρίξανε στην φωτιά να τον κάψουν. Και ιδού! Υπήρχε στην Πέργαμο ένα τεράστιο χάλκινο άγαλμα ταύρου, εσωτερικά κούφιο. Το κάψανε, το πυρακτώσανε και έπειτα ρίξανε τον Επίσκοπο μέσα σ’αυτό. Οι πόνοι του ήταν τρομεροί αλλά δεν λύγισε ο Αντίπας. Απέθανε ψάλλοντας!! Στην Πέργαμο συναντούμε Ναόν επ’ ονόματί του όμως δεν γνωρίζομε πολλά περί αυτού όμως ο Θεός τα έργα του και τα κατορθώματά του τα γνωρίζει και του πλέκει το εγκώμιον. Κάθε λέξις είναι και ένας στέφανος από τον Θεό. «Αντίπας ο μάρτυς Μου», λέγει ο Χριστός. Εκείνο το «ΜΟΥ» πόση μεγάλη σημασία έχει, είναι του Χριστού πλέον. Εορτάζεται την 11ην Απριλίου. Ελαβε δε και θαυματουργική απο το Θεό χάρι, θεραπεύει τους πόνους των δοντιών. Οι παλαιοί, (τότε που δεν υπήρχαν εύκολα οδοντίατροι), στον Αγ. Αντίπα κατέφευγαν για να θεραπευθούν από τους πόνους των δοντιών. Ο Επίσκοπος της Περγάμου ελέγχεται και λίγο. Διατί; Διότι παρεισέδυσαν μερικοί σκανδαλοποιοί στο ποίμνιό του, οι οποίοι το διήγειραν και τους παρακινούσαν εις το κακό και την ανηθικότητα. Αποκ. Β΄14. Εχεις, λέγει ο Κύριος, στην Επισκοπή σου μερικούς που διατηρούν την διδαχή του Βαλαάμ του μάγου (αυτός συνεβούλευσε κάποτε τον ειδωλολάτρη βασιλέα Βαλάκ να σκανδαλίση του Ισραηλίτας, ώστε να πέσουν στην ανηθικότητα και να φάνε «ειδωλόθυτα», κρέατα δηλ. Ειδωλολατρικών θυσιών). Και μερικούς που ζούν μέσα στην ανηθικότητα σύμφωνα με την διδασκαλία των Νικολαϊτών. Οπου ο Βαλαάμ ήταν μάγος των Εθνικών επί της εποχή του Μωϋσέως και ο Βαλάκ ήτο βασιλεύς της Μαδιάμ όταν έφυγαν οι Ισραηλίτες από την Αίγυπτο και βαδίζανε για τη γή της Επαγγελίας.
Ο Βαλαάμ κατ’ εντολήν αγγέλου είπε στον βασιλέα Βαλαάκ ότι ο λαός του Ισραήλ είναι υπό την προστασία του Θεού, αλλά παράλληλα του υπέδειξε και τον τρόπο με τον οποίο ο λαός αυτός θα έχανε την ευλογία και την προστασία του Θεού και θα εξοντώνετο από τους εχθρούς του. Οντως στις γιορτές που διωργάνωσαν εις τον θεόν Βεελφεγώρ πήρανε μέρος οι Ισραηλίται και εκεί έφαγαν από τις θυσίες τους, προσκύνησαν τα είδωλα και επόρνευσαν με τις θυγατέρες τω Μωαβιτών, τίς οποίες επίτηδες έβαλε για δόλωμα ο εχθρός. Κατ’εντολήν του Θεού τότε συνέλαβε ο Μωϋσής και τιμώρησε αυστηρά τους ενόχους αρχηγούς του λαού. Πράγματι δε την ημέρα αυτή εφονεύθηκαν 24.000 Ισραηλίτες που έλαβαν μέρος στο αμαρτωλό κι’ ανήθικο αυτό πανηγύρι. Πρωτοπόρος σ’αυτή την σφαγή ήταν ο Φινεές, αλλά η πράξις του εκείνη λογαριάστηκε από τον Θεό για αρετή. «Εστη Φινεές και εξιλάσατο και ελογίσθη αυτώ εις δικαιοσύνην». Κατόπιν αυτών, κατά διαταγή του Θεού χίλιοι από κάθε φυλή του Ισραήλ επέπεσαν κατά της Μαδιάμ. Σε σύρραξη φονεύουν πέντε βασιλείς μεταξύ αυτών και τον βασιλέα Βαλάκ και τον μάντην Βαλαάμ. Εφόνευσαν ακόμη και τους τραυματίας. Τας δε πόλεις και την χώραν παρέδωκαν στην καταστροφικήν φωτιά . Όλοι οι αμαρτήσαντες «διήλθον εν στόματι ρομφαίας». Σώθηκαν μόνον αι παρθένοι, που στάθηκαν αγνές. Παραδειγματική τιμωρία. Παρομοιώδης δε κατήντησε προκειμένου περί καταστροφής και πανωλεθρίας η φράσις: «Εγινε γής Μαδιάμ».
Εν προκειμένω ο Επίσκοπος της Εκκλησίας της Περγάμου ελέγχεται διότι εκεί μέσα, στην Εκκλησία του, λόγω χλιαράς αντιστάσεώς του εισέδυσε η αίρεσις των Νικολαϊτών δηλαδή άνθρωποι που με έργα και αμαρτωλές συμβουλές έβαζαν σκάνδαλον και παρακινούσαν και τους άλλους στην ανηθικότητα. Πρόσεξε του λέγει, διότι το ποίμνιό σου άρχισε να παρασύρεται. Αλλά μήπως και σήμερον δεν υπάρχουν μεταξύ μας τοιούτοι; Πόσοι μάγοι και μάγισσες, χαρτορίχτρες και «μεσάζοντες» δεν εργάζονται τα άτιμα και πονηρά έργα του Βαλαάμ κα των Νικολαϊτών! Οπου δήτε διαζύγιο, απιστία, απαγωγή, παιδί να εξωκείλη, πίσω κρύπτεται ο «μεσίτης» που το ξελογιάζει. Σιχαμεροί οι τοιούτοι. Ύπουλοι και σατανοκίνητοι. Οργανα του Σατανά. Ο,τι δεν μπορεί ο Σατανάς να κάμη μόνος του, το επιτυγχάνει δι’ αυτών. Αλλοίμονό τους όμως! «Ουαί αυτοί…», λέγει ο Απόστολος Ιούδας (Ιούδα 11). Αλλά και ο Απόστολος Πέτρος (Β΄Πέτρου Β΄14-18). Στο σημείο αυτό εφιστά την προσοχή των Χριστιανών τόσον η Αποκάλυψις όσον και ο Απόστολος Πέτρος, διότι αυτοί με τα σκάνδαλά που βάζουν παρασύρουν στην ανηθικότητα και οδηγούν στην Κόλασι ψυχές. Είναι χειρότεροι από τους φονείς. Διότι οι φονείς μόνο σωματικά φονεύουν. Αυτοί όμως δολοφονούν σώμα και ψυχή όπως ο Βαλαάμ.
Γι’αυτό έρχεται κατόπιν η οργή του Θεού. Διατί άλλωστε κρατεί την ρομφαία την δίστομη, την οξεία; Δια να κτυπήση και τιμωρήση. Είναι δίστομος, κόβει δηλαδή και από τα δύο μέρη, αλλά είναι και οξεία, μυτερή. Ελέγχει λοιπόν τον Επίσκοπο, διότι εισέδυσαν οι τοιούτοι εις το ποίμνιόν του και δεν τους επολέμησε, όσον έπρεπε. Δεν εχρησιμοποίησε την μάχαιραν, τον λόγον του Θεού.
Αποκ Β΄16. Μετανόησον ούν…. Μα, διατί του λέγει να μετανοήση; Αυτός ήταν ηθικότατος και έκανε αγώνα κατά της διαφθοράς. Ναί! Αλλά δεν επρόσεξε και εισεχώρησαν στο ποίμνιό του μερικοι αιρετικοί Νικολαϊται, ακόλαστοι. Αυτός δε ως προϊστάμενος ήταν υπεύθυνος. Οποιος προϊσταται, έχει ευθύνην, το «μετανόησον» απευθύνεται εις όλας τας εποχάς και εις όλους. Εάν όλοι οι ιθύνοντες σήμερον, Επίσκοποι, Ιερείς, άρχοντες, κυβερνήται, διδάσκαλοι, γονείς, προϊστάμενοι υπηρεσιών, ήσαν κέρβεροι στην ηθική, δεν θα φθάναμε στο κατάντημα αυτό που εφθάσαμε. Ο καθένας μας ας αναλογισθή την ευθύνη του ενώπιον του Θεού. Ο γονεύς, πώς και διατί αφήνει το παιδί του να πηγαίνει οπουδήποτε και με οποιονδήποτε. Η μητέρα επίσης, πώς αφήνει το κορίτσι της να πηγαίνη μ’εκείνη την απαράδεκτη παρέα ή να διαβάζη έντυπα βρώμικα, ή να παρακολουθή τα ανήθικα θεάματα του κινηματογράφου και της τηλεοράσεως. Πως αφήνει εκείνη την ύποπτη στο σπίτι της; Ποιό θα είναι το αποτέλεσμα αυτής της χαλαρότητος; Απλούστατα να ξεμυαλίση το παιδί, το κορίτσι, τον άνδρα. Να τινάξη το σπίτι στον αέρα. Ας αναλογισθή ο καθείς τις ευθύνες του. «Μετανόησον ούν» λέγει η Αποκάλυψις δηλαδή άλλαξε μυαλό! Γίνου σθεναρώτερος, πολέμα τους τοιούτους, κτύπα τα διεφθαρμένα αυτά όντα, που παίρνουν μαζί με το χρήμα τους και την ψυχή των πιστών Μου!
Λάβε και σύ μέτρα ως ο Μωϋσής και ο Φινές και θα σταματήση το κακό. Και εάν όμως δεν κατορθώσης τίποτε άλλο τουλάχιστον βγάζεις την ευθύνη από πάνω σου. Αναλαμβάνει ο Θεός τότε. Διά τουτο λέγει στη συνέχεια. Αποκ. Β΄16. Ει δε μή, έρχομαί σοι ταχύ….Δηλαδή εγώ θα πολεμήσω τότε εναντίον τους. Αδύνατον, απολύτως αδύνατον να μή πολεμήση και τους τιμωρήση και ατομικώς έναν έκαστον με δυστυχήματα και αρρώστειες, αλλά και όλους μαζί όταν θα είναι πολύ και ομαδικό το κακό!
Πού είναι ο προκατακλυσμιαίος κόσμος; Πού τα Σόδομα, πού η Βαβυλών, και η σιδηρόφρακτος Ρώμη, και το Βυζάντιον; Οι λαοί που βάδιζαν με την ηθική μεγαλούργησαν, μόλις όμως εχαλάρωναν την αυστηρότητα των ηθών και έπεφταν στην ακολασία, ξεσπούσε η οργή του Θεού. Εφηρμόζετο το «έρχομαι σοι ταχύ».
Και σήμερα και πάντοτε, η έκλυσις θα τιμωρηθή, εάν δεν έλθη η μετάνοια. Δύο τινά θα συμβούν: Ή μετάνοια ή ρομφαία! Εμείς οι Ορθόδοξοι Ελληνες, είμεθα απόγονοι ηρώων, αγίων, μαρτύρων, τους οποίους πρέπει να μιμηθούμε. Μισθόν εκ Θεού θα έχουν όσοι εις το ύψος των θα σταθούν και θα διατηρήσουν αγνότητα και λευκότητα. Μεγάλος βεβαίως είναι ο αγών. Διότι έχει κανείς να αγωνισθή πρώτον εναντίον αυτού του ιδίου του εαυτού του. Εχει να παλέψη με θηρίον ανήμερο και επίμονο. Εχει να αγωνισθή έπειτα εναντίον του περιβάλλοντος. Μή αποκάμη όμως. Μισθόν από τον Θεό θα έχη άφθαρτον.Μετά τον αγώνα, θα έλθη η νίκη και ο στέφανος του νικητού. Διότι, όχι μόνον οι τότε, οι σύγχρονοι του Αντίπα στεφανώθησαν, αλλά και ο καθένας που αποδεικνύεται εργάτης του Ευαγγελίου στο πέρασμα των αιώνων, θα πάρη το στεφάνι της νίκης το αμάραντο. Αποκ. Β΄17. «Ο έχων ούς ακουσάτω… Επομένως και ημείς μπορούμε να έχωμε το στεφάνι, το έπαθλο,το βραβείο. Το ίδιο το Πνεύμα και σήμερα μας λέγει. Είναι εκείνο ακριβώς το Πνεύμα το οποίον είπε και τότε στον Αντίπα. «Ακουσάτω», μάς λέγει. Διότι πολλοί δυστυχώς δεν ακούνε τι λέγει ο Θεός. Γίνονται κουφοί. Δυστροπούν. Δεν ακούνε συμβουλήν. Γιατί; Διότι τους εβούλωσε τ’αυτιά ο Σατανάς. Ποιό είναι όμως το βραβείο που θα λάβη όποιος ακούση εκείνα που λέγει το Πνεύμα και νικήση στη ζωή; Aποκ. B; 17 . « Τω νικώντι δώσω αυτώ του μάννα του κεκρυμμένου… Οπως οι ισραηλίτες που δεν γεύθηκαν τα ειδωλόθυτα, έδωσε ο Θεός το μάννα εκ του Ουρανού και ενισχύοντο μέχρις ότου φθάσανε στην γή της επαγγελίας, έτσι και εδώ θα δώση ο Χριστός το πραγματικό μάννα, την χαράν του Ουρανού που είναι γλυκιά και ανέκφραστη και προορίζεται μόνον δια τους πιστούς οπαδούς Του. Ειδικώτερα εννοεί και τον «Αρτον της Ζωής», την θείαν Κοινωνίαν, που δίδει ζωή πραγματική και χαρά ανεκλάλητη. « Και δώσω αυτώ ψήφον λευκήν και επί την ψήφον όνομα καινόν γεγραμμένον». Τί είναι η λευκή ψήφος; Ήταν το λευκό πετραδάκι, επάνω στο οποίον την αρχαία εποχή έγραφε ο δικαστής την αθωωτική του γνώμη, υπέρ του δικαζομένου. Η λευκή λοιπόν ψήφος σημαίνει την αθώωσι και σωτηρία του πιστού, διότι τον εξέλεξε ο Θεός!
Επάνω δε είναι γραμμένο το όνομα το καινούργιο, το όνομα της υιοθεσίας και του πολίτου της Ουρανίου Βασιλείας. «Χαίρετε, είπεν ο Χριστός, ότι τα ονόματα υμών εγράφη εν τοις Ουρανοίς» (Λουκ. Ι΄20).
Τρέχουν οι δυστυχείς ακόλαστοι, για να αποκτήσουν λίγη χαρά και ευχαρίστησι στην ασωτεία.Αλλά αντί χαράς, βρίσκουν πίκρα και φαρμάκια και θλίψεις. Πίκρα βρίσκουν διότι συναντούν την ρομφαία την οξεία του Κυρίου και εκτίθενται στον κόσμο. Πίκρα, διότι ρεζιλεύονται. Πίκρα τέλος διότι η αμαρτία τους παίρνει τα χρήματα, την υγεία, τη ζωή.
Η Λυχνία των Θυατείρων
Τα Θυάτειρα ήταν πρωτεύουσα της Λυδίας όμως την εποχή της Αποκαλύψεωε είχε καταντήσει η πιό μικρή και άσημη πολίχνη από τις Επτά Εκκλησίες. Υπήρχε όμως εκεί κάποια πληγή πυορροούσα και μάλιστα μέσα σ’αυτή την ίδια την οικία του Επισκόπου. Αποκ. Β΄18. Εδώ ο Κύριος υπενθυμίζει ότι έχει οφθαλμούς ως φλόγα πυρός και πόδας ομοίους χαλκολιβάνου. Πρόκειται δε να ελέγξη τον Επίσκοπο για την οικογένειά του μέσα στην οποία δεν υπήρχε πειθαρχία και υπακοή. Το «οφθαλμούς ως φλόγα πυρός» σημαίνει ότι ο Κύριος γνωρίζει τι συμβαίνει μέσα στην οικογένεια του Επισκόπου και ότι το φώς διεισδύει και στα σκοτεινότερα και πιό απόκρυφα μέρη. «Ουκ έστι κτίσις αφανής ενώπιον του Θεού» Τα έβλεπε όλα το ακοίμητο μάτι του Θεού και καταμέριζε τας ευθύνας. Εβλεπε την διαγωγή της συζύγου του Επισκόπου και την διδασκαλία της η οποία κτυπούσε τον θεσμό της οικογενείας. Και η οικογένεια που προέρχεται από την ένωσι ανδρός και γυναικός, στερεά πρέπει να είναι και αδιάλυτος. Ο Χριστός ευλόγησε το Μυστήριον του γάμου στην Κανά. Για τον γάμο επίσης μιλάει και ο Απόστολος Παύλος και τον ονομάζει «μέγα μυστήριον». Είναι λοιπόν στερεά η διδασκαλία του Χριστού περί οικογενείας και δεν μπορεί να την καταργήση κανείς, ούτε άνθρωπος, ούτε Κράτος! Θέλησαν βεβαίως πολλά κράτη να την καταργήσουν και εφήρμοσαν τον πολιτικό γάμο. Εδημιούργησαν για τα παιδιά τους παιδικούς σταθμούς. Οικτρά ήσαν τα αποτελέσματα της εφαρμογής του ευκόλου διαζυγίου. Αλλ΄ούτε και τα άτομα δύνανται να διαλύσουν τον γάμο με την διαγωγή τους, με την ασυμφωνίαν των, ή την ανυπακοή του ενός εκ των δύο συζύγων, ή των τέκνων ακόμη, χωρίς συνέπειαν από τον θείον Νόμον. Θα συντριβή ο ένοχος. Ο χαλκολίβανος είναι σκληρός και όπου κι’αν πέσει συντρίβει. Γι’αυτό λέγει ότι οι πόδες Του είναι «όμοιοι χαλκολιβάνω». Οπου πέσουν τσακίζουν. Δυστυχώς στην οικογένεια των Θυατείρων συνέβαινε αυτό το τρομερό και αφού επαινεί τον Επίσκοπο δια τα έργα του, την πίστη του και την υπομονή του του κάνει λόγο γι’ αυτό.
Ο Επίσκοπος είναι αξιέπαινος α) για τον ζήλο του με τον οποίον εργάζεται στην Εκκλησία, δια την πρόοδο του ποιμνίου του β) για την αγάπη του προς τον Θεόν γ) για τα έργα του προς τους πτωχούς, τους ασθενείς και τους πάσχοντας δ) για την πίστι του και την υπομονή του ε) και το σπουδαιότερο απ’ όλα ότι προοδεύει διαρκώς. Ο Χριστιανός πρέπει να είναι πάντοτε ακμαίος πνευματικώς και ουδέποτε να γηράσκη ψυχικά. Οσο προχωρούν τα χρόνια και πλησιάζει προς την μισθαποδοσία, είναι ανάγκη όλο και περισσότερο να εντείνει τις δυνάμεις του. Προώδευε συνεχώς ο Θυατείρων υπερνικώντας έναν μεγάλο πειρασμό: την αμαρτωλή γυναίκα του. Λέγει δια τούτο ο Κύριος «αλλά έχω κατά σου ολίγα…». Μα Επίσκοπος θα πήτε και είχε σύζυγο; Μάλιστα. Στους πρώτους χρόνους η Εκκλησία στρατολογούσε τους αξιωματούχους της και εκ των εγγάμων. Εγγαμος ήταν ο Αγ. Σπυρίδων ο Επίσκοπος Τριμυθούντος, ο Γρηγόριος ο Νύσσης, αδελφός του Μ. Βασιλείου και ο πατήρ του Γρηγορίου του Θεολόγου. Αργότερα όμως εγενικεύθη ο θεσμός της αγαμίας των Επισκόπων με Κανόνα της Α΄Οικουμ. Συνόδου. Ο γάμος είναι εμπόδιο στον εργάτην του Ευαγγελίου και προ παντός στον Αρχιερέα. Ο ζήλος περιορίζεται, είναι τροχοπέδη. Περισσότερο ζήλο από τον Επίσκοπο των Θυατείρων δεν είναι εύκολο να έχη κανείς και όμως ελέγχεται από τον Κύριον, διότι η οικογένειά του δεν ήτο εν τάξει. Αποκ. Β΄20 — Η γυναίκα του ήταν υποκρίτρια. Παρουσιαζόταν στον κόσμο σαν προφήτις, σαν κατηχήτρια δηλαδή και διδάσκαλος του Ευαγγελίου αλλά ο Θεός ο Παντογνώστης έβλεπε ότι στην πραγματικότητα πλανούσε τους Χριστιανούς να πέφτουν σε ακολασία και ειδωλολατρεία και αίρεσι. Μα θα πήτε: Τι έφταιγε αυτός; Αυτός ήταν καλός, ενάρετος, δραστήριος και θερμός Χριστιανός. Εκείνη ήταν η πηγή της υποκρισίας και της κακίας! Και όμως! Είχε ευθύνη. Ευθυνόταν πρώτον, διότι είχε πάρει τέτοια γυναίκα. Βεβαίως ήταν υποκρίτρια κι’ έκρυβε το αληθινό της πρόσωπο. Ο Επίσκοπος όμως δεν επρόσεξε στην εκλογή τότε και τα πληρώνει τώρα με την ασυμφωνία στην οικογένεια και ελέγχεται από τον Θεό γι’αυτό. Ο,τι ελάττωμα έχει η γυναίκα ως άγαμος, θα το έχη και ως έγγαμος και μάλιστα σε χειρότερη μορφή αν δεν αλλάξη, αν δεν προκόψη στην αρετή και στην πίστι. Αυτό συνέβη με την σύζυγο του Θυατείρων, ήτο τότε στην ειδωλολατρία και συνέχιζε με έντονη την δραστηριότητά της. Γι’ αυτό την ονομάζει Ιεζάβελ ο Θεός. Ποιά όμως ήτο η Ιεζάβελ; Γιατί την παρομοιάζει με εκείνη;
Η Ιεζάβελ ήταν πριγκήπισσα της Φοινίκης και πίστευε στην πλάνη των ειδώλων. Εγινε σύζυγος του Αχαάβ, βασιλέως του Ισραήλ, παρότι ο Θεός απηγόρευε στους Ισραηλίτες να παίρνουν ειδωλολάτρισσες για να μην παρασυρθούν στην ειδωλολατρεία. Ο Αχαάβ όμως δεν άκουσε την εντολή του Θεού, ενόμισε, ίσως, ότι θα την έφερνε στο σωστό δρόμο, και όμως τη έπαθε. Εγωίστρια καθώς ήταν και παμπόνηρη του πήρε τον αέρα, και εισήγαγε στο βασίλειό του, την Ιουδαία, την ειδωλολατρία, την λατρεία του Βάαλ και της Αστάρτης δηλαδή της Αφροδίτης. Επέβαλε ακόμη τα όργια και την αισχρότητα και τα άλση της αισχύνης, κατεδίωξε όσους πιστεύανε στον αληθινό Θεό, όλους τους Προφήτες και προ παντός τον Προφήτην Ηλία τον Θεσβίτη ο οποίος με ασύγκριτο θάρρος κατακεραύνωσε την ανηθικότητα της εποχής του και με ασυνήθη δριμύτητα ήλεγξε την αμαρτωλή Ιεζάβελ. Ετιμωρήθη βεβαίως, γι’αυτό ο Αχαάβ αλλά και η ασεβής Ιεζάβελ, σκληρά από τον Θεόν.. Τέτοια ήταν και η σύζυγος του Θυατείρων, κακή σαν την Ιεζάβελ. Αυτόν δε τον σύζυγό της δεν κατώρθωσε να τον παρασύρη αλλά παρέσυρε άλλους στην αμαρτία. Αλλά και ο Επίσκοπος σύζυγός της είχε ευθύνη, διότι την άφηνε χωρίς άμεσο έλεγχο και στενή επιτήρησι. «Αφείς την γυναίκά σου», λέγει. Ηταν η κεφαλή της γυναικός, ο αρχηγός της οικογενείας και ως εκ τούτου έπρεπε να την περιορίση. Πόσοι δυστυχώς, δεν υποδουλώνονται στις γυναίκες τους καίτοι κατά τα άλλα είναι καλοί. Δεν έχουν αυστηρότητα που είναι από τα καλύτερα παιδαγωγικά μέσα. Θα μεταχειρισθή, βεβαίως ο συνετός οικογενειάρχης πολλά μέσα. Τον καλό τρόπο, την νουθεσία, την προσευχή, αλλά και την τιμωρία. Αυστηρός πατέρας, καλή οικογένεια. Χαμένος οικογενειάρχης, κατά κρημνών η οικογένεια. Αλωνίζουν τότε εκεί όλοι. Γι’ αυτό ακριβώς ευθύνεται ενώπιον του Θεού ο Θυατείρων και ελέγχεται.
Ο Θεός δίδει χρόνο για μετάνοια. Δεν τιμωρεί αμέσως, όταν όμως διαπιστώνη αμετακίνητη προσκόλλησι στην αμαρτία και άρνησι μετανοίας, τότε η τιμωρία του Θεού ξεσπά σαν καταιγίδα. Αποκ. Β΄21. Πολλοί επειδή διαπράττουν μιά, δυό, τρείς και πολλές φορές την αμαρτία και δεν βλέπουν να τιμωρούνται, ξεθαρρεύουν, νομίζουν ότι ο Θεός θα τα αμνηστεύση. Αλλ’ όχι. «…..Κατά δε την σκληρότητά σου και αμετανόητον καρδίαν θησαυρίζεις σεαυτώ οργήν εν ημέρα οργής και αποκαλύψεως» (Ρωμ. Β΄3-5).
Αποκ. Β΄22 . 1) Η ασθένεια. «Βάλλω αυτήν εις κλίνην» λέγει. Γιατί; Για να θυμάται την αιτία της συμφοράς. Θα είναι λοιπόν κλίνη οδύνης. «Και τους μοιχεύοντας μετ’ αυτής εις θλίψιν μεγάλην», λέγει. Ευθύνονται αμφότεροι, διότι κι’ οι δύο υπέγραψαν για να γίνη η αμαρτία. 2) Η τιμωρία των τέκνων. «Και τα τέκνα αυτής αποκτενώ εν θανάτω». Δευτέρα τιμωρία αυτή, πιό δυνατή από την πρώτη. Γιατί τα παιδιά της; Διότι αυτό θα την πονούσε πιο πολύ. Η μάνα δέχεται να υποφέρη αυτή, αλλ’ όχι και τα παιδιά της, για τις αμαρτίες τις δικές της. Το σπουδαίο είναι ότι ο Θεός τιμωρεί τα παιδιά και με την κληρονομικότητα. Προχωρεί η τιμωρία μέχρι τρίτης και τετάρτης γενεάς! Το παρετήρησαν αυτό και οι αρχαίοι. «Οι πατέρες έφαγον όμφακας και οι οδόντες των τέκνων εγομφίασαν», έλεγον. Δηλαδή οι γονείς έφαγαν αγουρίδες και τα δόντια των παιδιών τους εμούδιασαν. 3) Η εντροπή. «Και γνώσονται πάσαι αι εκκλησίαι, ότι εγώ ειμί ο ερευνών νεφρούς και καρδίας, και δώσω υμίν εκάστω κατά τα έργα υμών». Υποκρίτρια ήταν η σύζυγος των Θυατείρων. Εσκέπαζεν την αμαρτία της από τα μάτια όλων. Με το κτύπημα όμως, που της δίνει τώρα ο Θεός, την ξεσκεπάζει. Ενόμιζεν πώς δεν την έβλεπε κανείς. Και όμως την έβλεπε «ο ετάζων νεφρούς και καρδίας». Και τώρα έγινε παράδειγμα σ’όλες τις Εκκλησίες. Ο οφθαλμός του Θεού φοβερός. Παρακολουθεί αλάνθαστα με το μάτι Του, που είναι «ως φλόγα πυρός», όπου και αν κρυφτή, τον αμαρτωλό. Δεν ξεφεύγει τίποτε από το μάτι της Θείας Δίκης Του. Και τον βλέπει, όχι μόνον ο Θεός που είναι Παντογνώστης, αλλά και οι άνθρωποι του Θεού πολλές φορές, που έχουν διορατικό χάρισμα.Η σκέψις της πανταχού παρουσίας του Θεού, συνεκράτησε και τον Πάγκαλο Ιωσήφ απο την αμαρτία, όταν η κυρία του, η σύζυγος του Πετεφρή, του Πρωθυπουργού της Αιγύπτου, τον τραβούσε από το ρούχο να πέση στην ανηθικότητα. «Πώς ποιήσω το ρήμα το πονηρόν τούτο, και αμαρτήσομαι εναντίον του Θεού;» είπε, και αντέδρασε με πείσμα στο δόλωμα της αμαρτίας.
Ερωτήσανε κάποτε έναν ασκητή, τι δουλειά κάνει ο Σατανάς και απήντησε ότι κρατεί στο ένα χέρι το κεντρί, στον ώμο του ένα πάπλωμα και στο άλλο χέρι μία σάλπιγγα. Και όταν τον ερώτησαν τι τα θέλει αυτά είπε ότι: Με το κεντρί, σπρώχνει τον άνθρωπο στην αμαρτία. Και επειδή εκείνος διστάζει ν’αμαρτήση φοβούμενος μήπως αποκαλυφθή και τον δούν, του λέγει ο Σατανάς «Μη φοβάσαι. Θα σέ σκεπάσω εγώ με το πάπλωμα.» Και πράγματι, τον σκεπάζει προσωρινά. Κατόπιν όμως του παίρνει το πάπλωμα, τον ξεσκεπάζει και τον διαπομπεύει, φωνάζοντας με την σάλπιγγα να ρθούνε οι άνθρωποι να τον δούν αμαρτάνοντα!!!
Τί φταίνε, θα πή τώρα κανείς, τα τέκνα αυτής και τα εθανάτωσε παραδειγματικά ο Θεός; Φαίνεται, ότι και εκείνα ακολουθούσανε το παράδειγμα και την διδασκαλία της μητέρας τους. Η οικογένεια αυτή ήταν διχασμένη όπως ήταν και η Εκκλησία των Θυατείρων. Αλλοι ακολουθούσαν τον Επίσκοπο και ήσαν πιστοί στην διδασκαλία του Χριστού και άλλοι ακολουθούσαν την γυναίκα του που τους έλεγε ότι κοντά της θα μάθουν την βαθυτέρα γνώσι «τα βαθέα του Σατανά». Τί ήσαν αυτά τα βαθέα του Σατανά; Ηταν ο αποκρυφισμός, η μαγεία, η αστρολογία, ο πνευματισμός. Μεγάλη πέρασι είχανε τότε αυτά τα σατανικά έργα.
Ο Θεός όμως, αυτούς που είχανε την διδαχή Του και ακολουθούσαν τον πνευματικό τους πατέρα στα Θυάτειρα, τους παρακολουθεί και τους βραβεύει. 1) Τους ενισχύει. Διατί; Για να μένουν προσηλωμένοι σ’αυτά και να κρατήσουν τον θησαυρό της αγνότητός τους, μέχρις ότου έλθη να τους παραλάβη διά του θανάτου ή κατά την Δευτέραν Παρουσίαν Του. Αποκ. Β΄24. Πώς όμως θα κρατούσαν οι κάτοικοι των Θυατείρων τον θυσαυρό της αγνότητος; Θά το πετύχαιναν μονο με την σκέψι, ότι θα ήρχετο ο Κύριος να τους ζητήση λόγον εν ημέρα Κρίσεως. Αλλά αυτό ισχύει πάντα και για κάθε πιστό κάθε εποχής και γενεάς. Το θηρίο της σαρκός είναι άγριο και δυσκαταγώνιστο και μόνον ο φόβος του Θεού και η Χάρις Του μπορούν να το τιθασεύσουν. Ο Θεός που αρέσκεται και θέλει τον ανεκτίμητο θησαυρό της αγνότητος, ενισχύει με την Χάριν Του εκείνους, που αγωνίζονται να τον κρατήσουν.
2) Τους αναβιβάζει. Που; Στην οικογένεια του Θεού Καθιστά ο Θεός τον άνθρωπο έντιμο τέκνο του Θεού, μέλος της Βασιλείας των Ουρανών, κληρονόμο Θεού και συγκληρονόμο Χριστού!! Αποκ. Β΄26. Θα λάβη σαν αμοιβή, την υιοθεσία. Θα λάβη επίσης και εξουσία, όπως πήρε και ο Χριστός και ως άνθρωπος. Ο Κύριος έγινε υπάκουος στον Πατέρα Του μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρικού. Εκείνος που θα μείνη ως το τέλος πιστός και θα νικήση την αμαρτία στη ζωή του, αυτός θα λάβη δύναμι και βασιλικη εξουσία από τον Θεόν, όπως ο Χριστός, επί των απίστων. Θα συντρίψη αυτούς που αγωνίζονταν να τον παρασύρουν στην αμαρτία εν ράβδω σιδηρά. Αυτοί, θα εντρέπωνται έπειτα να τον δούνε. Θα αναγνωρίσουν κάποτε την αγιότητά του και θα πέσουν στα πόδια του συντετριμμένοι. Δεν θα μπορούν να τον ατενίσουν στην Βασιλεία του Θεού, εκεί, που θα λάμπει σαν αστέρι πρώτου μεγέθους.
3) Τους βραβεύει. Τους δίδει ως έπαθον «τον αστέρα τον πρωϊνόν» που προαναγγέλει την ημέρα. Αυτός ο άνθρωπος που θα νικήση και θα μείνη καθαρός, θα απολαύση την χαρά και την λαμπρότητα που θα φέρη εις τους δικαίους η ανατολή της μελλούσης ζωής, η οποία δεν θα δύση ποτέ.
Αποκ. Β΄29 Δύο δρόμοι υπάρχουν. Ο δρόμος του Χριστού, και ο δρόμος του Σατανά. Ο ένας βγάζει στην ευτυχία και ο άλλος στην καταστροφή, όπως είδαμε. Ο ένας στον Παράδεισο και ο άλλος στην Κόλασι. Το Πνεύμα το Αγιο τα είπε αυτά όχι μόνον για τον Επίσκοπο των Θυατείρων, αλλά τα βροντοφωνάζει και για κάθε μέλος της Εκκλησίας, επομένως και για μάς. Αυτό είναι τόσο απλό και κατανοητό, που δεν θέλει ερμηνεία παρά μόνον εφαρμογή.
Η Λυχνία των Σάρδεων
Οι Σάρδεις ηταν παλαιά πρωτεύουσα του βασιλείου της Λυδίας. Κατά την εποχή της Αποκαλύψεως είχε χάσει την παλαιά της ακμή και ζωή . Απλώς φυτοζωούσε. Τέτοια ήταν και η πνευματική ζωή του Επισκόπου των Σάρδεων. «Το όνομα έχεις ότι ζής και νεκρός εί». Του λέγει ο Χριστός. Τον κατηγορεί για εσωτερική ψυχική νέκρωση. Αποκ. Γ΄1. Εδώ ο Κύριος ονομάζει τον Εαυτόν Του «ο έχων τα επτά πνεύματα», διότι πρόκειται να τον ελέγξη για ζητήματα, που είναι ούτως ειπείν, στην αρμοδιότητα του Αγίου Πνεύματος. Να δούμε όμως τί είναι τα επτά πνεύματα; Τα επτά πνεύματα είναι το Αγιον Πνεύμα εν τη πληρότητί του. Ο αριθμός επτά στην Αγ. Γραφή είναι ιερός και σημαίνει το πλήρες, το όλον. Οταν λέγη εδώ «τα επτά πνεύματα», θέλει να πή το Αγ. Πνεύμα με όλες τις ιδιότητές Του. Με τα λόγια αυτά ελέγχει ο Χριστός τον Επίσκοπο. Του λέγει ότι δεν έχει την Χάριν του Αγίου Πνεύματος. Δεν αφήνεις να ενεργήση μέσα σου Η Χάρις του Αγίου Πνεύματος. Η διακοπή αυτή με το Άγιον Πνεύμα του έφερε αυτή την νέκρωσι την ψυχική.
Πράγματι το Άγιον Πνεύμα είναι ΖΩΗ πραγματική. Είναι δύναμις ζωοποιός και ζωής χορηγός. «Η δε γή ήν αόρατος και ακατασκεύαστος και σκότος επάνω της αβύσσου. Και Πνεύμα Θεού επεφέρετο επάνω του ύδατος» (Γεν. Α΄2). Το Πνεύμα του Θεού, επεφέρετο και επώαζε, ούτως ειπείν, τον κόσμον. Από δε τον ζωοποιόν εκείνον επωασμό ξεπήδησε όλη η Δημιουργία, ζώσα και σφριγηλή. Αυτό το Πνεύμα έκτοτε είναι «η δημιουργική και συνεκτική αιτία» των πάντων. Αυτό συνέχει και συγκροτεί και συγκρατεί όλη την Κτίσι. Αυτό παραμένει έκτοτε στην Εκκλησία και παρέχει στον κάθε Χριστιανό, που ολόθερμα πιστεύει, την ζωοποιό Χάρι, την Θεία Χάρι. Τί είναι η Θεία Χάρις; Είναι δώρο υπερφυσικό. Μεταδίδεται δωρεάν και κατά χάριν. Χάρισμα δηλαδή δίδεται. Γι’ αυτό, άλλωστε λέγεται και «δωρεά του Αγίου Πνεύματος». Η Θεία Χάρις 1) είναι ακατάληπτη. Δεν θα μπορέσετε να Της δώσετε ορισμόν, να την καθορίσετε. Οι άνθρωποι μόνο αν Την δοκιμάσουν μπορούν να Την νοιώσουν.2) είναι αόρατη. Μεταδίδεται με τα Μυστήρια της Ορθοδόξου Εκκλησίας που είναι οι αγωγοί της αοράτου Θ. Χάριτος. Ισως μάλιστα και ο αριθμός επτά που λέγει η Αποκάλυψις να υποδηλώνη τα επτά Μυστήρια. Η Θεία Χάρις βεβαίως δεν φαίνεται, φαίνονται όμως τα αποτελέσματα! Μα Επίσκοπος αυτός, θα πήτε, που ζούσε όλη την ημέρα μέσα στα Μυστήρια και δεν έπαιρνε την Θ. Χάριν; Δυστυχώς. Διότι και ο σιδηροσωλήνας ή το τσιμεντένιο αυλάκι, από το οποίον περνά το νερό, παίρνει τίποτε; Ποτίζεται; Ασφαλώς όχι. Το Πνεύμα το Άγιον, η Θ. Χάρις δεν ζωογονεί πνευματικά εκείνους που είναι σκληροί και έχουν γίνει οι καρδιές τους σαν τσιμέντο. Η δε ζωή αυτή η πνευματική που δίδει το Αγ. Πνεύμα, είναι η πραγματική ζωή. Η άλλη ζωή , η κοσμική, του εγωϊσμού, της αφροσύνης, της κενοδοξίας, η υλική και σαρκική γενικά απο την οποία λείπει η παρουσία του Αγ. Πνεύματος καταντά ζωή κτηνώδης. Με την Θ. Χάριν ο άνθρωπος ζωοποιείται. Εξομολογείται π.χ. κοινωνεί των Αχράντων Μυστηρίων και αμέσως ζωντανεύει πνευματικά. Αλλάζει, μεταβάλλεται, γίνεται άλλος άνθρωπος. Τον βλέπουν οι άλλοι και εκπλήττονται. 3) Την αισθάνεται την Θ. Χάριν ο άνθρωπος. Παίρνει δηλαδή ο άνθρωπος τις ιδιότητες του Αγ. Πνεύματος α) παίρνει ζήλον. Είναι τότε όλος φωτιά και φλόγα. Γινόμαστε τότε θερμουργοί. Ο πρώην ψυχρός γίνεται ζηλωτής και με ενδιαφέρον για την σωτηρία του και την Πίστι του β) αποκτά χαρά. Όντως πόσην χαράν αισθάνεται επί παραδείγματι ο άνθρωπος μετά την Εξομολόγησι και την Θ. Κοινωνία γ) λαμβάνει φώς. Με πύρινες γλώσσες δεν κατέβηκε την ημέρα της Πεντηκοστής στους Αποστόλους το Αγ. Πνεύμα για να δείξη ότι είναι φώς; Αι, λοιπόν. Φώς γίνεται κι αυτός και φωτίζει και άλλους στα μεγάλα ζητήματα του προορισμού και της σωτηρίας δ) Οπλίζεται με δύναμι. Γίνεται ο άνθρωπος, σαν το δένδρο που ποτίζεται με άφθονο νερό. Θάλλει και είναι φορτωμένο από καρπούς. Αισθάνεται ο άνθρωπος τότε τον εαυτό του δυνατό. Κόβει τα ελαττώματά του και τα πάθη του με ευκολία. Και εύκολα αποκτά τις αρετές του Πνεύματος. «Ο δε καρπός του Πνεύματος εστιν αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, αγαθωσύνη, πίστις, πραότης, εγκράτεια» (Γαλ. Ε΄22).
Δυστυχώς ο Επίσκοπος Σάρδεων δεν το είχε για τον εαυτό του. Το έλαβε βεβαίως διά του Βαπτίσματος και δια της χειροτονίας, αλλά δεν το εχρησιμοποίησε δια τον εαυτόν του. Δι’αυτό του λέγει ο Κύριος «Τάδε λέγει ο έχων τα επτά Πνεύματα του Θεού και τους επτά αστέρας». Οι επτά αστέρες είναι οι επτά Αγγελοι των Εκκλησιών δηλαδή οι Επίσκοποι. Ενας από τους επτά αυτούς αστέρας ήτο και ο Σάρδεων.
Ο Χριστός τους έχει τάξει τους Επισκόπους και γενικά τους Κληρικούς ως φορείς του Αγίου Πνεύματος. Είναι σαν τα καλώδια του ηλεκτρικού που παίρνουν απο το εργοστάσιο το ρεύμα και το διοχετεύουν παντού. Ετσι και αυτοί παίρνουν από το Πνεύμα του Θεού την Χάριν και την μεταδίδουν εις τους πιστούς. Ετσι δια μέσου του Κλήρου μεταδίδει ο Χριστός την ζωοποιό Χάρι του Αγίου Πνεύματος. Αστέρες είναι οι Επίσκοποι και πρέπει να λάμπουν και αυτοί σαν αστέρες. Πρέπει να είναι και αυτοί προηγουμένως φώς. Να λάμπουν από ζωή πνευματική. Η λάμπα αν δεν φωτισθή πρώτη αυτή, πώς θα φωτίση τους άλλους; Περιμένεις ζωή από τον νεκρό; Από το πρωί ως το βράδυ και απο το βράδυ ως το πρωί κάθε Κληρικός θα έχη Λειτουργίες, βαπτίσεις, στέφανα, εξομολογήσεις. Ζη μεσα στα Μυστήρια, στη Θ. Χάρι. Και όμως ο Κληρικός αν δεν προσέξη, μπορεί να νεκρωθή. Αυτό συνέβαινε με τον Επίσκοπο των Σάρδεων. Μήπως και σήμερα πολλοί Χριστιανοί δεν είναι σαν τον Σάρδεων νεκροί; Κτυπούν οι καμπάνες για την Εκκλησία κι’ εκείνοι είναι βυθισμένοι στον λήθαργο του ύπνου. Δεν ακούνε να έλθουν. Μπορεί να ακούση ο πεθαμένος; Υπάρχουν βιβλία θρησκευτικά και περιοδικά και κυρίως η Αγία Γραφή. Δεν τα διαβάζει αυτός. Διαβάζει ο πεθαμένος; Μερικοί μάλιστα ούτε και το όνομα το Χριστιανικό δεν εκράτησαν. Αλλάξανε και τα Χριστιανικά τους ονόματα και έχουν ονόματα που δίδουν στα σκυλιά! Λουλού, Τοτός, Νανά, Λελές, Μικές, Μιμίκος κλπ Και όμως τα Χριστιανικά ονόματα, έχουν μεγάλη σημασία και υποβοηθούν στην αρετή. Αλλ’ όταν έρχεται η πνευματική νέκρωσις μέσα στ’ άλλα τα τρομερά που παθαίνει ο άνθρωπος χάνει σιγά-σιγά και τ’ όνομά του!
Ο Χριστός ζητεί διόρθωσιν
Έπειτα από τον έλεγχο του Επισκόπου των Σάρδεων ο Κύριος του υποδεικνύει τον δρόμον της διορθώσεως. Πώς θα διορθωθή; Αποκ. Γ΄2. 1) «Γίνου γρηγορών». Δηλαδή γίνε προσεκτικός και άγρυπνος. Πόλεμος αγαπητέ γίνεται και εχθροί γύρω σε περιβάλλουν με όπλα. Εάν δεν έχης τα μάτια σου τέσσαρα πώς θα ζήσης; Ναρκοθετημένο είναι παντού το μέτωπο. «εν μέσω παγίδων διαβαίνομεν και επί επάλξεων περιπατούμεν». Ο Μ. Αντώνιος ένα πρωί ήτο περίλυπος. — Γιατί είσαι λυπημένος; τον ερωτούν οι μαθηταί του. — Βλέπω, λέγει, σ’όλον τον κόσμον παγίδες που τις έχει κρύψει ο Σατανάς γιά να παγιδεύση τους ανθρώπους. Πού να πατήση κανείς; Προσοχή λοιπόν παντού, από την αμέλεια, από τα πάθη, από το νεκρό περιβάλλον και γενικώς από την αμαρτία. Ο σκοπός, εν ώρα πολέμου, δεν κοιμάται. Κοιμήθηκε ή έμεινε για λίγο απρόσεκτος; Τον συνέλαβε ο εχθρός! 2) με την δραστηριότητα — Η μετάνοια συνοδεύεται κι’ από ζήλο ιεραποστολικό. Γι’ αυτό λέγει ο Κύριος στον Πέτρο, ότι θα δοκιμασθή η πίστις του και θα έχη τρομερή πτώσι, αλλά με την προσευχή του Χριστού δεν θα την χάση τελείως και θα επιστρέψη. Οταν δε επιστρέψη να φροντίση να στηρίξη την πίστιν των αδελφών του. «Και σύ ποτε επιστρέψας στήριξον τους αδελφούς σου» (Λουκ. ΚΒ΄32). Ο Παύλος όταν επέστρεψε στο Χριστό, περιέρχεται Ανατολή και Δύσι ευαγγελιζόμενος και κηρύττων. Και όποιος εξομολογείται θα φέρη και άλλον στην εξομολόγησι και εις τον Χριστόν. Τότε βλέπει τον ζήλον του να φουντώνη. Δεν τον χωράει ο τόπος να βλέπη τους άλλους τραυματίες και σακατεμένους από την αμαρτία, χαμένους και κολαζομένους. Θα τρέξη σε βοήθειά τους. Είναι εντολή Θεού. «Ιερείς παρακαλείτε- παρακαλείτε τον λαόν μου» λέγει. Θα τρέξη να του δώση ένα βιβλίο θρησκευτικό, να τον οδηγήση στα Μυστήρια, στο κήρυγμα, σαν την κλώσσα, που όταν βρή σπόρους καλεί και τα κλωσσόπουλα διά να φάγουν και αυτά. Πόσην όμως χαρά αισθάνεται κατόπιν από κάθε έργο. Θεάρεστο και ιεραποστολικό ο άνθρωπος!!! 3) Με τη προσπάθεια. Θα διορθωθή και θα μπορέση με την προσπάθεια να βρεθή τέλειος ενώπιον του Θεού. Πρέπει να προσέχομε την τελειότητα. Αποκ. Γ΄2 «Ου γάρ εύρηκά σου τα έργα πεπληρωμένα ενώπιον του Θεού μου», του τονίζει. Ο Θεός θέλει «πεπληρωμένα» τα έργα. Δηλαδή ολοκληρωμένα και γεμάτα. Θέλει χριστιανική ζωή με ακρίβεια, όχι λειψά και ατελή. Η ημέρα του πρέπει να διέρχεται όσο το δυνατό τελεία. «Την ημέραν πάσαν, τελείαν, αγίαν, ειρηνικήν και αναμάρτητον» ζητούμε από τον Θεό στη θ. Λειτουργία. Πρέπει λοιπόν να βάλουμε για σκοπό μας τον Ουρανό. Την τελειότητα ζητεί ο Κυριος «Γίνεσθε τέλειοι», λέγει. Αλλά την τελειότητα θα την αποκτήση λίγη — λίγη, τα έργα της κάθε ημέρας να είναι «πεπληρωμένα». Οταν τα έργα της μίας ημέρας είναι τέλεια, το ίδιο και της δευτέρας τότε και ολόκληρη η ζωή μας θα είναι σωστή, όπως την θέλει ο Θεός. Δυστυχώς οι περισσότεροι τα έργα μας τα κάμνομε μισά. Σκέψου την τελειότητα και θα είσαι ζωντανός. Ο ερμηνευτής της Αποκαλύψεως Ανδρέας λέγει: «Ου γαρ η αρχή των αγαθών έργων στεφανοί τον εργάτην, αλλά το πλήρωμα». Το στεφάνι δίδεται στο τέλος. 4) Με την σκέψι του πρώτου ζήλου. Σκέψου λέγει στον Επίσκοπο ότι δεν είναι δύσκολο. Τον δρόμο τον ξέρεις. Τον επέρασες σύ ο ίδιος. Θυμήσου τον ζήλον, με τον οποίον έχεις παραλάβει το Ευαγγέλιον. Το ίδιον είναι να ανοίγης δρόμο στα χιόνια και τα άγρια βουνά και το ίδιο να βαδίζης την πεπατημένη; Εσβησε η φωτιά; Ξανάναψέ τη, γρήγορα προτού σε νεκρώση η παγωνιά. Πήρες άλλον δρόμον και πλανάσαι; Γύρνα πίσω. Μετανόησε. Κάμε μεταβολή.
Αυτά τα μέσα συνιστά ο Κύριος εις τον Σάρδεων, για ν’απαλλαγή από την πνευματική νέκρωσι και ν’ αποκτήση ζωή πνευματική. Εάν όμως δεν θελήση να συμμορφωθή του προλέγει και την τιμωρία του.
Ποιές θα είναι οι κυρώσεις;
Ο αιφνίδιος θάνατος. Αποκ Γ΄3. Και είναι τιμωρία αυτή, θα πήτε; Μάλιστα! Δεν υπάρχει μεγαλύτερη. Διότι δεν του δίδεται καιρός πλέον του ανθρώπου να ετοιμασθή. Πολλοί λέγουν, ότι ο αιφνίδιος θάνατος είναι ο καλύτερος, διότι ξεγνοιάζουν. Φεύγουν χωρίς πόνους. Όχι! Γιά τους πνευματικά νεκρούς είναι η χειρότερη τιμωρία. Τί και αν υποφέρη κανείς μερικές ημέρες; Θα του δοθή όμως καιρός να καλέση τον Ιερέα, να εξομολογηθή, να κοινωνήση, να συγχωρηθή, να κάμη ελεημοσύνες και αφιερώματα και να προετοιμασθή. Γι’ αυτό και η Εκκλησία εύχεται καθ’ εκάστην να μας φυλάξη ο Θεός από αιφνίδιον θάνατον. Όπως βλέπετε ο Θεός εκείνους, οι οποίοι κωφεύουν στις συνεχείς προσκλήσεις, που τους κάνει δια των επτά Πνευμάτων δηλαδή του Πνεύματος του Αγίου, τους εγκαταλείπει. Αυτή είναι η βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος ήτις «ουκ αφεθήσεται αυτώ ούτε εν τω νύν αιώνι ούτε εν τω μέλλοντι» (Ματθ. ΙΒ΄32). Προσοχή Χριστιανέ, ο Θεός ου μυκτηρίζεται. Φέρνει περιστάσεις, αλλά δεν μας περιμένει επ ‘ άπειρον.
Πώς θα αμείψη τους ηθικούς;
Μή δικαιολογούμεθα ότι δεν έχομε καλούς Ιερείς και Αρχιερείς. Δυνάμεθα να προφυλαχθούμε από την αμαρτία, έστω και αν δεν υπάρχουν ζηλωταί προϊστάμενοι, έστω και αν το περιβάλλον είναι ψυχρό και βρωμερό. Παράδειγμα αι Σάρδεις και ο Επίσκοπος. Εκείνος ήτο νεκρός πνευματικά και το περιβάλλον του χείριστο, εν τούτοις υπήρχαν εκεί μερικά πρόσωπα, που δεν εμόλυναν τα ενδύματά τους με την αμαρτία της ανηθικότηταος και του λέγει ο Κύριος Αποκ. Γ΄4. «Αλλά έχει ολίγα ονόματα εν Σάρδεσιν, α ουκ εμόλυναν τα ιμάτια αυτών και περιπατήσουσι μετ’ εμού εν λευκοίς ότι άξιοι εισίν». Ο Θεός θα τους αμείψη. Πώς όμως; 1) Με τη αγιότητα. Αυτός ο οποίος αγωνίζεται κατά πάσης αμαρτίας και δή της αισχρότητος, θα ντυθή με λευκα ιμάτια. Μόνον δια της Χάριτος του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού αποκτάται η αγιότης. Μακράν του Χριστού και των Μυστηρίων είναι αδύνατος η αγιότης και η καθαρότης. Τους είδε τους αγωνιστάς της ηθικής εις την Βασιλείαν του Θεού ο Ευαγγελιστής Ιωάννης. 2) Με την αθανασία. Αποκ. Γ΄5. Οποιος μολύνει τα ιμάτιά του με αμαρτίες, τον διαγράφει από το βιβλίο της ζωής ο Θεός. Ο αγωνιζόμενος να διατηρήση την αγιότητά του θα λάβη ως αμοιβήν την αθανασία και δεν θα εξαλειφθή το όνομά του εκ της βίβλου της ζωής. 3) Με δόξαν και τιμήν. Θα τον ομολογήση ο Χριστός Ιδικόν Του, όταν σύμπας ο επίγειος και ουράνιος κόσμος θα είναι συγκεντρωμένος εις το μέγα εκείνο Κριτήριο, όπου θα κρίνεται παντοτεινά και οριστικά η τύχη ενός εκάστου!
Αυτή λοιπόν είναι η αμοιβή των αγωνιζομένων κατά της ανηθικότητος: Αγιότης, Αθανασία, Δόξα, Ζωή παντοτεινή με τον Θεόν ευτυχισμένη! Αυτά σημειωτέον εγράφησαν δι’ όλην την Εκκλησίαν όλων των αιώνων. Αποκ. Γ΄6. Ας εξετάσωμεν λοιπόν και ημείς τον εαυτόν μας. Είμαστε άξιοι; Μήπως ζούμε σε περιβάλλον αδιάφορο και διεφθαρμένο; Μήπως υπάρχουν σχέσεις αμαρτωλές; Αλλοίμονον τότε! Αλλά και άν, άνθρωπε έπεσες σε λάσπη, μη τα χάνης. Συγκέντρωσε τις δυνάμεις σου, προσευχήσου και αμέσως σήκω να καθαρισθής με τα Μυστήρια, με την Χάρι του Αγίου Πνεύματος. Η Χάρις αυτή θα μας διατηρήση αγνούς και καθαρούς.