Στο Γ! και τελευταιο μερος της μελετης του, ο Βασίλης Βιλιάρδος κανει εναν ενδιάμεσο απολογισμό της θηριώδους μάχης που λαμβανει χωραν στον χρηματοπιστωτικό κυβερνοχώρο
Βασιλης Βιλιαρδος
του Βασίλη Βιλιάρδου*
Ξεκινώντας, ανορθόδοξα ίσως, με κάποια συμπεράσματα της πρόσφατης συνόδου κορυφής του Λονδίνου (G20), θα λέγαμε ότι πιθανότατα το «παιχνίδι ήταν στημένο» αριστοτεχνικά, με τη βοήθεια των Βρετανών, ενώ η Ρωσία ήταν αυτή που έγειρε αποφασιστικά την τελευταία στιγμή τη «ζυγαριά» προς την πλευρά των Η.Π.Α., δημιουργώντας νέες ισορροπίες. Για τη Γερμανία, η οποία προσήλθε στη σύνοδο εντελώς απροετοίμαστη, ήταν αναμφίβολα μία πραγματική πανωλεθρία (ιδίως μετά την «αυτομόληση» της Γαλλίας), μία σημαντική ήττα σε όλα τα επίπεδα, η οποία ενδεχομένως θα την οδηγήσει για μία ακόμη φορά, όπως και το 1933, στην απομόνωση.
Οι συμπατριώτες της «σιδηράς» καγκελαρίου την «κατηγόρησαν» αμέσως μετά ότι «προσπαθεί να κάνει πολιτική με το καρνέ των επιταγών», μεταφορικά δηλαδή να ηρεμήσει το «διαρρήκτη» που της αφαίρεσε τα χρυσαφικά και την απειλεί με το πιστόλι του, προσφέροντας του επί πλέον χρήματα. Ακόμη δεν μπορούμε πραγματικά να καταλάβουμε γιατί η κυρία Merkel «σύρθηκε» στη σύνοδο κορυφής, αφού ήταν προηγουμένως σε τόσο πλεονεκτική πολιτικά θέση, επιτρέποντας έναν τέτοιο θρίαμβο στον αναμφισβήτητα μεγάλο, ενδιάμεσο νικητή του πρώτου παγκοσμίου οικονομικού πολέμου: στις Η.Π.Α.
Παίρνοντας τώρα τα πράγματα με τη σειρά (θα καταλήξουμε στη χώρα μας, στην Ελλάδα), οφείλουμε να θυμηθούμε ότι κατά τη διάρκεια της αντίστοιχης με τη σημερινή (G20) συνάντησης κορυφής του 1933 στο Λονδίνο, η οποία ακολούθησε το κραχ του 1929 (οι ηγέτες δεν κατάφεραν τελικά να επαναλάβουν το Bretton Woods του 1944, που οδήγησε το δυτικό κόσμο σε μία άνευ προηγουμένου ευημερία – όλες οι χώρες τότε, τόσο αυτές που συμμετείχαν, όσο και πολλές άλλες, αναδείχθηκαν νικητές), ο τότε πρόεδρος των Η.Π.Α. F. Roosevelt αποχώρησε λέγοντας: «Οι διεθνείς συμφωνίες για το παγκόσμιο εμπόριο είναι σημαντικές, αλλά η κατάσταση ανάγκης στη χώρα μου δεν μπορεί να περιμένει, μέχρι να βρούμε τη λύση».
Ο τότε αμερικανός πρόεδρος είχε προσέλθει στη συνάντηση για να βρεθεί μία από κοινού λύση στα προβλήματα που απασχολούσαν τον κόσμο της εποχής του. Το ίδιο θα έπρεπε να ισχύει και για τους υπολοίπους συμμετέχοντες, οι οποίοι όμως φέρεται να αναλώθηκαν σε ατέλειωτες συζητήσεις που δεν κατέληξαν πουθενά, δημιουργώντας έτσι τις προϋποθέσεις που οδήγησαν στο 2ο παγκόσμιο πόλεμο.
Σήμερα, σε πλήρη αντίθεση με τότε, οι αποφάσεις ήταν «προειλημμένες», αφού την ίδια ημέρα της συνάντησης η ΕΚΤ ανακοίνωσε μείωση επιτοκίων μόλις κατά 0,25% (η αγορά ανέμενε τουλάχιστον 0,5%), ενώ η FASB (Συμβούλιο Χρηματοοικονομικών Λογιστικών Προτύπων) ψήφισε νόμο, με τον οποίο διευκολύνονται πλέον τόσο οι τράπεζες, όσο και οι υπόλοιπες αμερικανικές εταιρείες, σε σχέση με την αποτίμηση των παγίων στους Ισολογισμούς τους (δίνεται σημαντικά μικρότερο βάρος στις εκάστοτε τιμές που προσδιορίζονται από τις Αγορές).
Παρά το ότι δηλαδή οι Ευρωπαίοι δηλώνουν επίσημα συναίνεση στην προσφορά χρήματος, δεν μειώνουν αρκετά τα επιτόκια, ενώ αφαιρούν χρήματα από τις αγορές, όπως έχουμε ήδη γράψει. Οι Αμερικανοί με τη σειρά τους, ενώ δήθεν συμφωνούν με την ανάγκη μεγαλυτέρου ελέγχου των χρηματοπιστωτικών αγορών, διευκολύνουν την αδιαφάνεια και περιορίζουν ουσιαστικά τον έλεγχο, επιτρέποντας στις τράπεζες τους να επανέλθουν στην προηγούμενη, επικίνδυνη κατάσταση, αυτήν ακριβώς που προκάλεσε τη σημερινή κρίση.
«Η κυβέρνηση των Η.Π.Α. αφήνει περισσότερο ελεύθερα τα κριτήρια αξιολόγησης των τοξικών χαρτιών. Οι τράπεζες μπορούν πλέον ως δια μαγείας να εμφανίσουν κέρδη από τα σκουπίδια. Είναι αυτή η νέα διαφάνεια που επικαλέσθηκαν οι Η.Π.Α.;», διερωτώνται οι ελβετικές εφημερίδες. «Η κυβέρνηση Obama διαβεβαίωσε τις παγκόσμιες αγορές ότι κάνει ότι καλύτερο μπορεί για να εξυγιάνει το τραπεζικό σύστημα…..Όμως, μήπως με αυτές τις αλλαγές στα λογιστικά πρότυπα, οι ρυθμιστικές Αρχές μας επαναφέρουν στο μηδέν;», αναρωτιούνται οι αμερικανικές εφημερίδες, εννοώντας με «μηδέν» το χρονικό σημείο που ξεκίνησε η κρίση – επαναφορά δε σε εκείνες τις «σκοτεινές μεθόδους» που την προκάλεσαν.
Περαιτέρω, λίγο πριν από τη συνάντηση (31.03), ο πρόεδρος της Ρωσίας λέει σε άρθρο του στη Washington Post: «Πριν από πολύ καιρό προέβλεψε ο Alexis de Tocqueville ένα λαμπρό μέλλον για τις δύο χώρες μας. Μέχρι σήμερα η κάθε μία από τις χώρες μας προσπάθησε να εκπληρώσει αυτήν την “προφητεία” μόνη της. Ο κόσμος περιμένει πως η Ρωσία και οι Η.Π.Α. θα πορευθούν μαζί, με ενεργητικά βήματα, για να δημιουργήσουν ένα ικανοποιητικό κλίμα εμπιστοσύνης στην παγκόσμια πολιτική σκηνή και να μη χαθούν στην αδράνεια ή στη δυσπιστία. Δεν μπορούμε να επιτρέψουμε στις δύο χώρες μας να απογοητεύσουν αυτές τις προσμονές…….Το επίπεδο των Ρώσο-Αμερικανικών σχέσεων καθορίζει σε πολύ μεγάλο βαθμό τις διηπειρωτικές σχέσεις, οι οποίες μπορούν να στηρίξουν την τριπλή συνεργασία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, της Ρωσίας και των Η.Π.Α.».
Τέλος η Ιαπωνία, στα πλαίσια της συνόδου κορυφής, άσκησε ασυνήθιστα έντονη κριτική στη γερμανίδα καγκελάριο, σε σχέση με την αρνητική τοποθέτηση της, όσον αφορά επόμενα «Κεϋνσιανά» προγράμματα αναθέρμανσης της παγκόσμιας Οικονομίας. «Η Γερμανία δεν έχει προφανώς καταλάβει τη σημασία των οικονομικό-πολιτικών κινήτρων, σαν αντίδραση στην παρούσα κρίση», είπε ο Ιάπωνας πρωθυπουργός στους Financial Times, συνεχίζοντας «Υπάρχουν κάποιες χώρες, οι οποίες κατανοούν τη σημασία της ενίσχυσης των Οικονομιών εκ μέρους του Δημοσίου τους, καθώς επίσης κάποιες άλλες που δεν την καταλαβαίνουν».
Όλα τα υπόλοιπα που ανακοινώθηκαν μετά (ιδίως τα 5 τρις $ από τον Βρετανό Πρωθυπουργό, παρά το τέρας του υπερπληθωρισμού που κρύβεται πίσω τους), τόσο όσον αφορά τα προγράμματα ενίσχυσης των ασθενέστερων οικονομιών μέσω της Παγκόσμιας τράπεζας και του ΔΝΤ, όσο και τα περί συμφωνίας ρύθμισης των αγορών, καθώς επίσης τα περί της καθολικής συναίνεσης που επικράτησε, είναι καλύτερα να τα αντιμετωπίζει κανείς με λιγότερο ενθουσιασμό.
Ας μην ξεχνάμε ότι, εκτός από την Οικονομική πλευρά του θέματος (όπου αναδείχθηκαν νικητές οι Η.Π.Α., περνώντας χωρίς να ρωτήσουν κανέναν στο δεύτερο σκέλος του σχεδίου τους) και την Πολιτική (που έχασε εντελώς τα προηγούμενα πλεονεκτήματα της η Γερμανία, παρά το ότι θεωρητικά είχε εξασφαλισθεί από πριν η Γαλλική συμμαχία), υπάρχει και η Στρατιωτική πλευρά (η σύσκεψη κρυφής του ΝΑΤΟ υπό τον αμερικανό πρόεδρο ακολούθησε αμέσως μετά την G20), με την Ευρώπη να βρίσκεται μάλλον ανυπεράσπιστη ανάμεσα σε δύο Υπερδυνάμεις (τουλάχιστον όσο δεν έχει επιτευχθεί η πολιτική ένωση της), οι οποίες συζητούν ανοιχτά μία μελλοντική συνεργασία τους.
Βέβαια, για την αλλαγή στάσης της Ρωσίας (την οποία έχουν πλέον ανάγκη οι Η.Π.Α. σε σχέση με το Αφγανιστάν), υπεύθυνη είναι η κυρία Merkel η οποία, στη σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι ένα χρόνο ακριβώς πριν, αντιτέθηκε στα σχέδια του τότε προέδρου Bush, ο οποίος υποστηριζόταν από την Πολωνία και άλλες ανατολικές χώρες. Οι Η.Π.Α. επεδίωκαν την είσοδο της Ουκρανίας και της Γεωργίας στη στρατιωτική συμμαχία, κάτι που φυσικά θα απομόνωνε τη Ρωσία. Η Γερμανία (δυστυχώς γι’ αυτήν), μαζί με τη Γαλλία, εμπόδισαν την είσοδο των δύο χωρών ενάντια στα συμφέροντα των Η.Π.Α. και ανάγκασαν τον αμερικανό πρόεδρο σε μία μεγάλη ήττα του γοήτρου του – μικρότερη βέβαια από την απώλεια του γοήτρου (και όχι μόνο) της Γερμανίας σήμερα.
Στις Η.Π.Α. λοιπόν δόθηκε, απέσπασαν καλύτερα, μία «Παράταση» για να ανταπεξέλθουν με τη μεγαλύτερη ίσως κρίση της ιστορίας τους. Θα λέγαμε ότι θα κατορθώσουν να πετύχουν και το τρίτο μέρος του σχεδίου τους, εάν γνωρίζαμε πόσο ακριβώς είναι υπερχρεωμένη η Οικονομία τους, καθώς επίσης πως θα αντιδράσει η μεσαία τάξη των αμερικανών πολιτών, η οποία είναι ήδη αντιμέτωπη με το πρόβλημα της επιβίωσης και είναι πολύ πιθανόν να «βγει στους δρόμους». Ας ελπίσουμε ότι θα τα καταφέρουν οι Η.Π.Α., ότι δεν θα ξεπεράσει το κρίσιμο 10% η ανεργία στη χώρα τους και ότι δεν θα ακολουθήσει δριμύτερη η «κρίση των κρίσεων», η «Δημοσιονομική», για όλες τις μεγάλες οικονομίες του πλανήτη.
Στις μικρότερες οικονομίες δόθηκε μάλλον μία «Παράταση Χάριτος», που όμως θα ήταν καλύτερα να βιαστούν, αποδεχόμενες τη συρρίκνωση τους (ίσως είναι δυνατόν να την πετύχουν, εάν πάψουν να στηρίζονται στην αύξηση του ΑΕΠ τους, η οποία προϋποθέτει δύσκολες πλέον πιστώσεις). Μία άλλη άποψη είναι πως «Επρόκειτο για μία συνάντηση κορυφής, με μηνύματα διπλής ανάγνωσης» (Spiegel). Η άποψη αυτή ισχυροποιείται από την αμεσότητα των ενεργειών του ECOFIN στην Πράγα, όπου υιοθετήθηκαν μέτρα εποπτείας του χρηματοπιστωτικού τομέα – θωράκισης δηλαδή των Ευρωπαίων, έτσι ώστε να μην επαναληφθεί η μεγαλύτερη ληστεία στην ιστορία της ανθρωπότητας.
Πριν ακόμη τώρα ασχοληθούμε με τη χώρα μας, θεωρούμε ότι θα πρέπει να αναφερθούμε εν πρώτοις στο θέμα «ΧΡΕΟΣ», το οποίο πιστεύουμε ότι είναι κυρίως υπεύθυνο για τους περισσότερους σημερινούς προβληματισμούς στην παγκόσμια Οικονομία.
Διαβαστε ολο το αρθρο στο Λινκ http://www.x-hellenica.gr/PressCenter/Articles/1483.aspx
* Ο Βασίλης Βιλιάρδος (viliardos@kbanalysis.com) είναι Οικονομολόγος (χρηματοοικονομικά), απόφοιτος της Α.Σ.Ο.Ε.Ε. και με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου. Δραστηριοποιήθηκε για 16 περίπου χρόνια (1980-1996) με ιδιόκτητη επιχείρηση εισαγωγής & διανομής τροφίμων & ποτών στο Αμβούργο και υποκαταστήματα σε όλη τη Γερμανία. Έχει γράψει πολλά οικονομικά άρθρα, καθώς επίσης το βιβλίο: Υπέρβαση Εξουσίας: Ένα κοινωνικοπολιτικό βιβλίο-θρίλερ, μία συγκλονιστική ιστορία στην καρδιά της Ευρώπης, βασισμένη σε αληθινά γεγονότα 3/1/2008, το οποίο διατίθεται (Φεβρουάριος 2008) από τα βιβλιοπωλεία Ελευθερουδάκης, Παπασωτηρίου και Ιανός.