Δὲν μποροῦμε νὰ ὑπηρετοῦμε καὶ τὸν Θεὸ καὶ τὸν μαμωνά.
Οἱ μοχθηροὶ δαίμονες ὁμως μᾶς παρακολουθοῦν προσεχτικὰ καὶ ἀκατάπαυστα,βλέπουν σὲ ποιὸ κακὸ κλίνουμε, καὶ μᾶς παρακινοῦν νὰ κάνουμε ἀκριβῶς αὐτό. Διαπιστώνοντας τὴν ἁμαρτωλὴ ἐπιθυμία μας,σκοτίζουν τὸν νοῦ μας καὶ, μέρα μὲ τὴν μέρα, κλέβουν τὸ χρόνο μας. Σὰν κλέφτες χώνονται στὶς σκέψεις μας καὶ μᾶς ὠθοῦν νὰ καταπιανόμαστε μὲ φθαρτὰ πράγματα καὶ νὰ ἀφήνουμε τὸ Θεὸ καὶ τὴν ψυχή μας.Μᾶς βάζουν λογισμοὺς σὰν καὶ τοῦτον : «Αὐτό ἢ ἐκεῖνο τὸ πράγμα εἶναι ἀπόλυτα ἀναγκαῖο. Κάνε το αὔριο ἢ καὶ σήμερα». Στὴν πραγματικότητα ὅμως, αὐτὸ ποὺ μᾶς ὑποβάλλουν νὰ κάνουμε, δὲν εἶναι καθόλου αναγκαῖο.
….
Ἀποκλειστικὴ ἐπιδίωξη τῶν δαιμόνων εἶναι νὰ ἀπομακρύνουν τὸν νοῦ μας ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ τὸν ἀδιάκοπο αγώνα. Γιὰ τὸν σκοπὸ αὐτὸ ἐξοπλίζονται μὲ ὅλα τὰ μέσα. Μὲ μύριες προφάσεις μᾶς κρατᾶνε δεμένους μὲ τὴν ματαιότητα τοῦ αἰώνος τοῦτου ἢ προσπαθοῦν νὰ μᾶς βυθίσουν στὸν ὕπνο,ὥστε μέσα ἀπὸ τὴν ἀργία καὶ τὴν ἀπραξία, νὰ μᾶς ἀρπάξουν τὸν χρόνο.
Φύλαξε τὸν ἐαυτό σου μὲ προσοχή μεγάλη, γιατὶ κάθε ὥρα προχωρᾶς ἀνάμεσα σὲ πάθη καὶ παγίδες. Παντοῦ σὲ κυκλώνουν τὰ πάθη. Παντοῦ ἔχουν στημένες τὶς παγίδες τους. Πρόσεξε λοιπὸν μὴν τυχὸν ἑλκυσθεῖς ἀπὸ τὸν ἐχθρὸ στὸ θέλημά του μέσω τῶν παθῶν καὶ τῶν παγίδων του. Εἶναι ἀναπόφευκτο – ἐμεῖς, οἱ σαρκικοὶ ἄνθρωποι, πρέπει νὰ πολεμήσουμε μὲ τοὺς ἄσαρκους δαίμονες, ἕνας μὲ μύριους εχθρούς.
…
Και ἄν δὲν εἴχαμε τὸν Κύριο μαζί μας, θὰ μᾶς κατασπάραζαν. Χιλιάδες χρόνια ἀσκοῦν τὴν τέχνη τῆς ἄγρας ανθρώπων, κι ἔχουν ἀποκτήσει τεράστια πείρα. Χωρὶς ὕπνο, χωρὶς τροφή, χωρὶς ἀνάπαυση,ἀδιάκοπα,κάθε ὥρα ,μὲ ὅλα τὰ μέσα,μὲ μεγάλη πονηρία καὶ μὲ μεγάλο αγώνα,ἐπιδιώκουν τὴν απώλειά μας. Ὅταν ἕνας τρόπος δὲν αποδώσει, χρησιμοποιοῦν άλλον. Ἀρχίζουν τὴν εφαρμογὴ ἐνὸς σχεδίου τους, καὶ τὴν ἴδια ὥρα μελετοῦν τὸ ἐπόμενο. Τριγυρίζουν μανιασμένοι παντοῦ, κοιτάζοντας ποῦ θὰ βροῦν ἀνοιχτὲς πόρτες γιὰ νὰ τρυπώσουν μέσα,καὶ ἀπὸ ποῦ θὰ ἀρχίσουν νὰ πολεμοῦν,νὰ ἐξαπατοῦν καὶ νὰ παρασύρουν στὸ κακό.
Απόσπασμα απο το βιβλίο
Τὰ κρίνα τοῦ ἀγροῦ τοῦ Ὁσίου Παϊσίου Βελιτσκόφσκυ