Μέσα στους εκατοντάδες έλληνες ιερείς που βρήκαν μαρτυρικό θάνατο στα αιμοσταγή χέρια των ντόπιων αντίχριστων, ξεχωριστή θέση κατέχει ο ιερέας Γεώργιος Σκρέκας.
Σίγουρα, ο πανταχού παρών Χριστός θα έχει την ψυχή του Μάρτυρα δίπλα Του, στον Παράδεισο.
Καθώς πλησιάζει το Πάσχα, ας θυμηθούμε τους αληθινούς σύγχρονους Άγιους της Ελλάδας μας και ας ανάψουμε ένα κερί στη Μνήμη τους.
Ιερέας ΣΚΡΕΚΑΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ
1910-1947
Τ.Ι.Λαμπέα “Με το Φωτοστέφανο του Μαρτυρίου” (σελ.9-14)
H ΣΤΑΥΡΩΣΙΣ ΤΟΥ ΠΑΠΑ ΣΚΡΕΚΑ
H Μεγάρχη είναι ένα από τα όμορφα και μεγάλα χωριά, (κάτοικοι 1301 κατά την απογραφή του 1951), του Νομού Τρικάλων. Έχει και αύτη την δική της τραγική ιστορία. Την ιστορία πού έγραψε με το αίμα του και την υπέρτατη θυσία του, στον Βωμό του καθήκοντος, ο ΓΕΩΡΓΙΟΣ παπά ΣΚΡΕΚΑΣ, και παραμένει έκτοτε το αιώνιο σύμβολο ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΑΦΟΣΙΩΣΕΩΣ της Πατρίδος του.
O Γεώργιος παπά Σκρέκας, γεννήθηκε το 1910 στην Μεγάρχη από ευσεβείς γονείς, οι όποιοι τον εγαλούχησαν με τα Έλληνο – Χριστιανικά Ιδεώδη. Στο χωριό του διδάχθηκε την στοιχειώδη μόρφωση και κατόπιν φοίτησε στο Ελληνικό Σχολείο Τρικάλων. Από μαθητής ακόμη εξεδήλωσε την επιθυμία να αφοσιωθή στην εκκλησία. 0ι γονείς του δεν αντέδρασαν. Έτσι περιεβλήθη το σεπτό ράσο. Το 1938 χειροτονήθηκε Ιερέας. Λαϊκός παντρεύτηκε μια θαυμάσια κοπέλα χριστιανικών αρχών, την συγχωριανή του ΕΥΘΥΜΙΑ ΝΤΟΥΜΑ. Απέκτησαν έξη (6) αγόρια. Τους: ΙΩΑΝΝΗ, ΣΤΕΦΑΝΟ, ΒΑΣΙΛΗ, ΑΝΔΡΕΑ, ΑΧΙΛΛΕΑ και ΓΙΩΡΓΟ.
Ο παπά ΓΙΩΡΓΗΣ, όπως τον ονόμαζαν, ήταν πολύ αγαπητός, όχι μόνο στην ιδιαιτέρα του πατρίδα αλλά και στα γύρω χωριά και ιδίως στα Κρανιά και Καλονέρι στα όποια είχε υπηρετήσει. Από το 1944 τοποθετήθηκε οριστικά στην Μεγάρχη. Ήταν το καύχημα της Ιεράς Μητροπόλεως. Και με την ευγένεια που τον διέκρινε, την αγαθοσύνη της ψυχής του και τις αγαθοεργίες του, αγαπήθηκε από το χριστεπώνυμο κοινό όλης της περιοχής. Υπήρξε η προσωποποίηση της καλοσύνης και δικαιοσύνης. Με την άοκνη δραστηριότητα του, την γλυκύτητα των λόγων του, τις φιλάνθρωπες πράξεις του, τις σοφές συμβουλές του, ομόρφαινε τις ασχήμιες της ζωής, γλυκαίνοντας την πίκρα των συνανθρώπων του και λιγοστεύοντας τον πόνο τους.
Ήταν ο φάρος και ο οδηγός των πιστών του, τους οποίους προέτρεπε να είναι πάντοτε καλοί Χριστιανοί, αφοσιωμένοι στην Πατρίδα, την Θρησκεία, την Οικογένεια, για να έχουν την ευλογία του Κυρίου. Αγωνίζονταν να θωράκιση τις ψυχές των απλοϊκών συγχωριανών του, ώστε να συντρίβεται στο χαλύβδινο αυτό ανθρώπινο τείχος των πιστών του, κάθε απόπειρα κομμουνιστικής προπαγάνδας και παραπλανήσεως.
Στις δύσκολες ώρες της Εθνικής μας δοκιμασίας, επειδή υπήρξε ο κήρυκας των χριστιανικών αληθειών, καυτηριάζοντας τις άνομες πράξεις των ξενοκινήτων κομμουνιστών, τους οποίους αποκαλούσε ΛΥΚΟΥΣ, οι φίλοι του και οι συγγενείς του τον πιέζανε να εγκαταλείψη την Μεγάρχη δια να μη του συμβή κανένα κακό. Η απάντησις του ήταν αρνητική: «Πώς να εγκαταλείψω το ποίμνιον μου; Θα το κατασπαράξουν οι αγριόλυκοι, οι άθρησκοι αυτοί που δεν φείδονται κανενός. Όχι! Θα μείνω πλησίον του να το προστατεύσω. Η θέσις μου είναι κοντά του.»
Οι κομμουνιστοσυμμορίτες, γνωστοί αντίχριστοι, άθεοι υλιστές, δεν ηνείχοντο κληρικούς εμπνευσμένους κοντά στον λαό, διότι ήσαν τα μεγάλα εμπόδια στις σκοτεινές των επιδιώξεις. Για να εξουδετερώσουν τελείως την αντίδρασι του Παπά Σκρέκα, ενήργησαν κατά τον συνηθισμένο ύπουλο τρόπο τους:
Αργά το βράδυ, στις 27 Μαρτίου 1947, όταν όλο το χωριό κοιμότανε και ο παπάς ξεκουράζονταν από τους κόπους της ημέρας, περί τους πενήντα οπλισμένους συμμορίτες υπό τον Καπετάν Φαρμάκη —κατά κόσμο ΧΡΗΣΤΟ ΤΖΙΑΤΖΙΑ— αρχισυμμορίτη της περιοχής με πολύ κακούργα ένστικτα, τον Τσίνα Δημήτριο του Γεωργίου, Ίτσιο Γεώργιο του Αθανασίου, Βακούφεση Δημήτριο του Νικολάου, την αυτοάμυνα της Μεγάρχης και τους συμμορίτες της περιοχής καμιά πενηνταριά, όλοι τους αγριωποί στην όψι, με κακούργα ένστικτα, χτύπησαν δυνατά παρατεταμένα την πόρτα του σπιτιού του. Ο παπάς πετάχτηκε ανήσυχος, έτρεξε, άνοιξε, και βρέθηκε μπροστά σε απαίσιους γενειοφόρους κομμουνιστοσυμμορίτες του ΕΛΑΣ, οι οποίοι ήσαν οπλισμένοι. Μερικοί όρμησαν κατ’ επάνω του, τον έσυραν στην αυλή του σπιτιού του και δέρνοντας τον ανελέητα, τον ακινητοποίησαν. Άλλοι συμμορίτες όρμησαν στο σπίτι καταστρέφοντας τα πάντα, λεηλάτησαν ότι βρήκαν από ρουχισμό, τρόφιμα, σιτάρι, καλαμπόκι, χρήματα, πήραν όλα τα ζώα, αναγκάζοντας τον γέρο πατέρα και τον θείο του ιερέως, να οδηγήσουν τα ζωντανά με συνοδεία δύο οπλισμένων συμμοριτών στο χωριό Πρόδρομος. Ταυτόχρονα έσυραν τον Ιερέα σε ένα στάβλο του σπιτιού του και άρχισαν να τον δέρνουν λυσσαλέα.
Ο άμοιρος Ιερέας, κακοποιημένος απάνθρωπα, καταματωμένος, με οιμωγές και θρήνους, ζητούσε λίγο νερό να σβήσει την τρομερή δίψα του. Η πρεσβυτέρα, στις ικεσίες του παπά της και σε άθλια ψυχική κατάστασι όπως ήταν, του πήγε ένα κανάτι νερό να τον ανακούφιση. Οι συμμορίτες άρπαξαν το δοχείο με το νερό, το έρριξαν στον κακοποιημένο από αυτούς ιερέα και άρχισαν να ξυλοκοπούν αγρίως και τους δύο μέχρις αναισθησίας. Το μαρτύριο του παπα Σκρέκα διήρκεσε ώρες.
Πολύ πριν τα ξημερώματα, οι συμμορίτες έφυγαν από την Μεγάρχη, σέρνοντας τον παπά Γιώργη ξυπόλυτο, ημίγυμνο, καταπληγιασμένο, καταματωμένο από τον άγριο ξυλοδαρμό και τις κακοποιήσεις, ενώ στο σπίτι θρηνούσαν τα έξη τελείως ανήλικα παιδιά του, με την επίσης κακοποιημένη πρεσβυτέρα μητέρα του.
Ο παπά Σκρέκας, μεταφέρθηκε στο χωριό Γοργογύρι, κλείστηκε σε έναν αχυρώνα και κατά διαστήματα εδέρετο από διάφορους αγροίκους συμμορίτες.
Ο εφημέριος του χωριού, μόλις πληροφορήθηκε το τρομερό γεγονός, με θάρρος έτρεξε κοντά στον κρατούμενο συλλείτουργο του. Παρεκάλεσε τους συμμορίτες να τον ελευθερώσουν. Μάταια. Οι δύο παπάδες έκλαψαν μαζί. Και ήλθε η ώρα της αναχωρήσεως από το Γοργογύρι.
Ο παπά Σκρέκας, με φανερή συγκίνησι και δακρύβρεκτος, ασπάσθηκε τον συνάδελφο του λέγοντας του την στιγμή του αποχωρισμού των: «Ο Θεός γνωρίζει τί θα απογίνω. Εάν ο Κύριος με καλέσει κοντά του διά μαρτυρίου, ας είναι ευλογημένο το όνομα του. Ας γίνει το θέλημα Του»!
Οι συμμορίες ξεκίνησαν γι αλλού, σέρνοντας σχεδόν ημιλιπόθυμο τον τόσο κακοποιημένο ιερέα. Η πρεσβυτέρα, ασθμαίνουσα, με την ψυχή στο στόμα, έφθασε στο Γοργογύρι. Γονάτισε μπροστά στους συμμορίτες, έκλαψε, παρεκάλεσε να λυπηθούν τον καλόν Ιερέα και πατέρα των έξη ανήλικων παιδιών τους.
Ο παπάς βλέποντάς την, με συγκρατημένη συγκίνησι της φώναξε: «Εδώ είσαι κι εσύ παπαδιά; Έλπιζε στον Θεόν! Εκείνος διευθύνει. Υπομονή»!
Οι αγροίκοι τον έσπρωξαν βάναυσα, αναγκάζοντας τον να προχωρήση. Στην παπαδιά δεν επέτρεψαν να τούς ακολουθήση.
Ύστερα από εξαντλητική πορεία ωρών διά των χωρίων Τύρνα και Ξυλοπάροικον έφθασαν στο Νεραϊδοχώρι. Έρριξαν τον ημιθανή σχεδόν παπά Σκρέκα σε ένα σκοτεινό μπουντρούμι. Καθημερινώς τον βασάνιζαν επί ώρες έως και την Μεγάλη Πέμπτη. Την Μεγάλη Παρασκευή 11 ‘Απριλίου 1947, ο αρχισυμμορίτης της περιοχής Καπετάν Φαρμάκης, κατά κόσμον Χρήστος Τζιατζιάς, όπως προαναφέραμε, τον οποίον πολλάκις και προθύμως εβοήθησεν οικονομικώς ο λαμπρός Λεβίτης κατά το παρελθόν, μπήκε στο μπουντρούμι, τον άρπαξε βάναυσα, βίαια και τον έσυρε έξω.
Σ.Σ.: Ό άτεγκτος, ο αδίστακτος αυτός δολοφόνος, ο απάνθρωπος εκτελεστής εκατοντάδος και ίσως πολύ περισσοτέρων αγνών Ελλήνων πατριωτών ααφοσιωμένων εις τα Ελληνοχριστιανικά ιδεώδη, με την δοθείσα γενική αμνηστία τον Σεπτέμβριο 1974 επέστρεψε από το παραπέτασμα όπου είχε καταφύγει, όπως και πληθώρα άλλων εγκληματιών του γένους μας, τον Απρίλιο τού 1977 στην Μεγάρχη, προκλητικός και αμετανόητος, όπως δείχνει η πολιτεία του.
Την ημέρα της Μεγάλης Παρασκευής, ο καιρός ήταν, όπως πάντα, μουντός βαριά σύννεφα κάλυπταν τον ουρανό. Νόμιζε κάνεις οτι από στιγμή σε στιγμή θα ξεσπούσε φοβερή μπόρα. Βαρύθυμες οι ψυχές και οι μορφές των πονεμένων ανθρώπων. Μέσα σ’ αυτόν τον ανθρώπινο πόνο και την καταθλιπτική ατμόσφαιρα, εκεί στο Νεραϊδοχώριο του όρους Κόζιακα, όπου ήσαν τα λημέρια των κομμουνιστοσυμμοριτών του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ, δικάστηκε από Λαϊκό Δικαστήριο ο παπά Σκρέκας. Χρέη Δικαστού εκτελούσε ο συμμορίτης δάσκαλος ΜΑΝΑΦΑΣ, καταγόμενος από την Αγία Μονή Τρικάλων. Εκτελεσταί ήσαν οι Τζιατζιάς Χρήστος ή Καπετάν Φαρμάκης, Μπακάλης Νικόλαος ή Καραπέτσας από το Δενδροχώρι και η θηριώδης την όψιν και την ψυχήν συμμορίτισσα από την Μεγάρχη, Ουρανία Ντούμα.
Η απόφασις του Λαϊκού Δικαστηρίου ήταν όπως σε όλες τις περιπτώσεις, ομόφωνα ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΤΙΚΗ.
Σε λίγο, κάπου εκεί κοντά, επανελήφθη η απάνθρωπος, ανατριχιαστική σκηνή του Γολγοθά. Ο σεμνός καλοκάγαθος Παπά – Σκρέκας, σταυρώθηκε κατά τον ίδιο ακριβώς τρόπο, όπως ο ΚΥΡΙΟΣ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ, σε ένα δίκορμο σταυροειδές έλατο, αφήνοντας ορφανά τα έξη ανήλικα παιδιά του, από ηλικίας 10 χρόνων έως και 6 μηνών, το τελευταίο αβάπτιστο βρέφος του, το οποίον και φέρει το όνομα του. Ο θάνατος του υπήρξε μαρτυρικός. Όταν πλέον ξεψύχησε, τον πέταξαν —τα εγκληματικά αυτά αποβράσματα της Κοινωνίας— σε μια παρακείμενη χαράδρα και τον κάλυψαν με κλαδιά και πέτρες, για να εξαφανίσουν τα ίχνη του.
Λίγες ημέρες αργότερα, οι κομμουνιστοσυμμορίτες καταδιωκόμενοι από τις ένδοξες Ένοπλες Δυνάμεις μας, εγκατέλειψαν το Νεραϊδοχώρι. Κατά τις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις του Στράτου μας, βρέθηκε το πτώμα του μάρτυρος ιερέως τελείως αναλλοίωτο, χωρίς καθόλου σημεία σήψεως. Η ιατροδικαστική εξέτασις απέδειξε οτι σταυρώθηκε ζωντανός. Επιπλέον διαπιστώθηκε εξόρρυξις των οφθαλμών του. Λογχισμός της δεξιάς πλευράς. Τα οστά του ήσαν καταθρυμματισμένα από τα ανελέητα φοβερά κτυπήματα. Επίσης οτι είχε πυροβοληθεί στο μέτωπο και στους κροτάφους.
Αλήθεια, πόση κακία, πόση σκληρότητα, απανθρωπιά και πώρωσις, πόσο μίσος εφώλιαζε στις ψυχές όλων εκείνων των απίστων και άθεων, του συρφετού των καννιβάλων, ώστε να διαπράξουν ένα τόσο στυγερό ανοσιούργημα;
Η κηδεία του τόσον αγρίως βασανισθέντος και σταυρωθέντος Γεωργίου παπά – Σκρέκα, έγινε στα Τρίκαλα δημοσία δαπάνη, με την συμμετοχή 60 ιερέων εκ του Θεσσαλικού κλήρου, πολιτικών και στρατιωτικών Αρχών και του κατασυγκινημένου λαού, πού προσήλθε αυθόρμητα με κατανυκτική ευλάβεια για να τίμηση τον Εθνομάρτυρα Ιερέα.
Μετά δυόμιση χρόνια, τον Δεκέμβριο 1949 η Ακαδημία Αθηνών σε πανηγυρική Συνεδρία, απένειμε χρυσό μετάλλιο «εις την σεπτήν ομάδα των Ελλήνων Ιερέων, των από του 1941 έως και Δεκέμβριον 1949, υπέρ Πίστεως και Πατρίδος μαρτυρησάντων, εκ των οποίων άλλοι μεν ετυφεκίσθησαν, άλλοι δε εσταυρώθησαν, άλλοι κατακρεουργήθηκαν, από τούς άθεους της φυλής μας και άλλοι ετάφησαν ζώντες. Προτείνομεν όπως, «παρά τον ανδριάντα του σεπτού Εθνομάρτυρος Ιεράρχου Σμύρνης Χρυσοστόμου, ανεγερθή αντάξιον μνημείον της Θυσίας ταύτης των Ιερέων, ίνα υπενθυμίζη εις τους Έλληνας και τας γενεάς του μέλλοντος, το προς την Πίστιν και την Πατρίδα καθήκον των και την ανήκουστον βαρβαρότητα των απίστων και άθεων κομμουνιστοσυμμοριτών».
Το Έθνος μας, διά της Ακαδημίας, μεταξύ των μαρτύρων Ιερέων, ετίμησε και τον «παπά Γεώργη Σκρέκα». Ανεγνώρισεν οτι ο Ελληνικός Κλήρος υπήρξε πρωτοπόρος και πρωτεργάτης διά την διατήρηση της Εθνικής φλόγας και ο οποίος επλήρωσε πάντοτε βαρύ τίμημα διά την πίστι του στην Θρησκεία και την αγάπη του στην Ελληνική Πατρίδα.
Μετά 12 χρόνια από της συντριβής του συμμοριτισμού και με πρωτοβουλία του Γενικού Επιτελείου Στρατού, τοποθετήθηκε η χάλκινη προτομή του εις τον χώρο προ του Ιερού Ναού «ΑΓΙΟΥ ΣΤΕΦΑΝΟΥ» Τρικάλων.
ΙΕΡΕΥΣ ΣΚΡΕΚΑΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ 1910—1947
ΠΙΣΤΟΣ ΑΧΡΙ ΘΑΝΑΤΟΥ ΕΙΣ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ,
ΕΘΑΝΑΤΩΘΗ ΥΠΟ ΣΥΜΜΟΡΙΤΩΝ ΑΘΕΩΝ ΠΑΤΡΙΔΟΣ ΠΟΛΕΜΙΩΝ,
ΧΡΙΣΤΟΜΙΜΗΤΟΣ ΠΟΙΜΗΝ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΣ ΥΠΕΡΤΑΤΗΣ ΘΥΣΙΑΣ,
ΣΕΜΝΩΜΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ, ΑΓΛΑΪΣΜΑ ΕΛΛΑΔΟΣ
(σ.σ. Η προτομή του μάρτυρα ιερέα Γιώργου Σκρέκα ξεθεμελιώθηκε και κλάπηκε το 1982 από κομμουνιστοσυμμορίτες -όπως εικάζεται- της Μεγάρχης)
Η τελετή των αποκαλυπτηρίων έγινε στις 18 Ιουνίου 1961 με κάθε επισημότητα, παρουσία της Οικογενείας ΣΚΡΕΚΑ, με την συμμετοχή Εκκλησιαστικών, Πολιτικών και Στρατιωτικών Αρχών, Ενώσεως Αποστράτων Αξιωματικών, λειτουργών Δημοτικής και Μέσης ‘Εκπαιδεύσεως, Ενώσεως Αναπήρων και Τραυματιών, Παλαιών Πολεμιστών, Εφεδροπολεμιστικών Οργανώσεων, διαφόρων άλλων Οργανισμών, μαθητιώσης νεολαίας και σύμπαντος του λαού των Τρικάλων.
Η σεμνή τελετή ολοκληρώθηκε με ομιλίες, καταθέσεις στεφάνων, τήρηση σιγής ενός λεπτού εις μνήμην Εθνομάρτυρος Ιερέως Γεωργίου Σκρέκα και την ανάκρουση τού ‘Εθνικού Ύμνου.
Η Πατρίδα τίμησε το εκλεκτό της τέκνο, το οποίον υπήρξε καύχημα της Εκκλησίας και φωτεινό λαμπρό μετέωρο πίστεως και αυτοθυσίας της νεωτέρας Ελλάδος.
Υ.Γ.: Γονείς Παπά – Σκρέκα: ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ – ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ. Αδέλφια: ΓΕΩΡΓΙΟΣ, ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ, ΝΙΚΟΛΑΟΣ και ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ.