Έχει πάντα ενδιαφέρον να παρακολουθεί κανείς τι λένε οι άνθρωποι όταν είναι εκτός εξουσίας και τι λένε όταν αυτή είναι στα χέρια τους. Το θέμα της πολιτικής επιστράτευσης ήρθε και πάλι στην επικαιρότητα αυτές τις μέρες με τις απεργιακές κινητοποιήσεις στα ΜΜΜ.
Ενδιαφέρον έχει να θυμηθεί κανείς τι έλεγαν για το θέμα και πως τεκμηρίωναν επιστημονικά την άποψη τους κατά της πολιτικής επιστράτευσης ο σημερινός Υπουργός Δικαιοσύνης, Αντώνης Ρουπακιώτης και ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ Ευάγγελος Βενιζέλος.
Ο πρώτος με δημοσίευμα του στην εφημερίδα Αυγή στις 24/2/2006 μίλαγε για παραβίαση της δημοκρατικής νομιμότητας, για δικαίωμα στην απεργία, για απαγόρευση της αναγκαστικής εργασίας και για το παράλογο του να οδηγεί σε πολιτική επιστράτευση απλά και μόνο “η διατάραξη της κοινωνικής και οικονομικής ζωής”.
Ο δεύτερος σε αγόρευση του στη Βουλή στις 8.2.2007 τόνιζε ότι “η απεργιακή κινητοποίηση από μόνη της δεν συνιστά λόγο επιβολής κατάστασης έκτακτης ανάγκης, πολιτικής κινητοποίησης και άρα δεν μπορεί να οδηγήσει σε πολιτική επιστράτευση, παρά μόνο εάν συντρέχουν οι αυστηρά οριοθετημένες προϋποθέσεις του άρθρου 22 παράγραφος 4. Είτε σε περίπτωση πολέμου ή γενικής επιστράτευσης είτε όταν υπάρχουν αμυντικές ανάγκες είτε όταν υπάρχουν αμιγώς πολιτικές ανάγκες, δηλαδή ανάγκες αστικής κινητοποίησης, σε περίπτωση θεομηνίας ή ισοδύναμης ανθρωπογενούς καταστροφής και σε περίπτωση προβλήματος δημόσιας υγείας που δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με τα συνήθη μέτρα”. Σε κάθε άλλη περίπτωση υποστήριζε, αλλοιώνονται οι Συνταγματικές έννοιες εκ του πλαγίου.
Σήμερα βέβαια και οι δυο ξέχασαν τις λαμπρές τους νομικές σπουδές και τα περί αντισυνταγματικότητας. Επικροτούν και στηρίζουν την απόφαση περί πολιτικής επιστράτευσης παρόλο που τα δεδομένα της απεργίας στα ΜΜΜ είναι ακριβώς αυτά που σύμφωνα με τις παλιές του τοποθετήσεις δεν δικαιολογούν πολιτική επιστράτευση: δεν έχουμε περίπτωση θεομηνίας, πρόβλημα δημόσιας υγείας, αμυντικές ανάγκες.