Είμαι άνθρωπος. Μάτια, καρδιά, χέρια, πόδια. Σώμα. Είμαι φτιαγμένος από πηλό. Έχω αισθήματα. Γελάω, κλαίω, χαίρομαι, λυπούμαι. Αναπνέω και σε κάθε μου ανάσα γεμίζω αέρα ζωογόνο. Ταυτόχρονα, με κάθε αναπνοή μου, ακούω την καρδιά μου ρυθμικά να χτυπά.
Νιώθω ότι άμα γίνει κάτι και σταματήσει αυτό το ρυθμικό της τραγούδι, τελειώνει και το σώμα μου. Πρέπει να την προσέχω, να την προσέχω όσο περνάει απ’το χέρι μου. Γιατί τι είμαι; Σκόνη στον άνεμο; Ούτε καν ένα μικρό πετραδάκι στο άπειρο του σύμπαντος και το ατέλειωτο του χρόνου…
Είμαι κάτι παραπάνω από απλός πηλός. Μπορώ να αναστηθώ. Γιατί; Γιατί είμαι πλασμένος καθ’ομοίωση Εκείνου που με έπλασε. Του Θεού μου. Αυτόματα, από ένα ασήμαντο πετραδάκι, νιώθω στολίδι, πολύτιμο πετράδι! Ό,τι γεννιέται απ’τον άνθρωπο, είναι ανθρώπινο ενώ ό,τι γεννιέται απ’το Πνεύμα, είναι πνευματικό(Ιω,3,6). Η Αγάπη Του μου δίνει φτερά: την ελπίδα πως τίποτα δεν τελειώνει σαν σταματά το ρυθμικό τικ-τακ της καρδιάς.
Έχω ψυχή. Και αυτή είναι αθάνατη. Κι όταν είμαι στα δύσκολά μου, στις “μαύρες μου”, στα πάθη μου δεμένος, μπορώ με τη δύναμή Του, να τα ξεπλύνω, να τα πετάξω από πάνω μου και να ξαναβρεθώ αμέσως στο Φως Του. Μπορώ να ξαναγεννηθώ. Κάθε μέρα, νέα μέρα. Κάθε μου ανάσα πια, ο κόσμος όλος. Κάθε δάκρυ, μια ελπίδα. Κάθε ήμαρτον και μια Ανάσταση.
Πηγή