Εποιήθη εν Αγίω Όρει υπό
Γερασίμου Μοναχού Μικραγιαννανίτου
Υμνογράφου της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας.
Ευλογήσαντος του Ιερέως, το Κύριε εισάκουσον, μεθ’ ο το Θεός Κύριος ως συνήθως και το εξής:
Ήχος δ’. Ο υψωθείς εν τω Σταυρώ.
Του Παρακλήτου λαμπρυνθείσα τη αίγλη, των Αποστόλων εμιμήσω τον ζήλον, και τον Χριστόν τοις έθνεσιν εκήρυξας, Νίνα Ισαπόστολε, εν δυνάμει τη θεία˙ όθεν δυσωπούμέν σε, εκτενώς εκδυσώπει, υπέρ ημών τον πάντων Ποιητήν, της Ιβηρίας, αγία Φωτίστρια.
Θεοτοκίον.
Ου σιωπήσομέν ποτέ…
Ο Ν’ και ο Κανών ου η ακροστιχίς:
«Ημάς Κυρίω Νίνα προσάγοις». Γερασίμου.
Ωδή α’. Ήχος πλ. δ’. Υγράν διοδεύσας.
Ηλίου ακτίσι του νοητού, Νίνα λαμπομένη, του νοός μου τον σκοτασμόν, δίωξον ταις σαις ικετηρίαις, και προς το φώς αρετών με οδήγησον.
Μοναίς κατοικούσα των ουρανών, Νίνα μακαρία, Ισαπόστολε του Χριστού, μη παύση Κυρίω δυσωπούσα, αμαρτιών ημίν δούνα συγχώρησιν.
Αγγέλων συνούσα θείοις χοροίς, Νίνα θεηγόρε, καθικέτευε εκτενώς, λυτρούσθαι ημάς πάσης ανάγκης, τους αδιστάκτω ψυχή προσιόντάς σοι.
Θεοτοκίον.
Σαρκί ομιλήσας εκ των αγνών, αιμάτων σου Κόρη, ο των όλων Δημιουργός, διπλούς εκ σου ώφθη τοις ανθρώποις, και την αρχαίαν αράν εξηφάνισεν.
Ωδή γ’. Ουρανίας αψίδος.
Καταφύγιον θείον, γενού ημίν πάνσεμνε, τοις ειλικρινώς προσιούσι, τη αντιλήψει σου, πάσαν επήρειαν, την καθ’ ημών κινουμένην, Νίναν αποτρέπουσα, του πολεμήτορος.
Υψηλή διανοία, και ταπεινώ πνεύματι, προς την Ιβηρίαν δραμούσα, Χριστόν εκήρυξας˙ ον καθικέτευε, τον υπερήφανον όφιν, καθ’ ημών μαινόμενον, Νίνα συντρίβεσθαι.
Ρώμην θείαν λαβούσα, εν τη ψυχή πάνσεμνε, πάσαν την ισχύν του Βελίαρ, καταπεπάτηκας, εν ασθενεία σαρκός˙ όθεν αυτού της μανίας, Νίνα απολύτρωσαι, τους σε γεραίροντας.
Θεοτοκίον.
Ιλασμόν ημίν αίτει, και των παθών λύτρωσιν, η το ιλαστήριον πάντων, Χριστόν κυήσασα, Παρθένε Άχραντε, και του δολίου τα κέντρα, καθ’ ημών ματαίωσον, τη ση χρηστότητι.
Διάσωσον πάσης ανάγκης, και βλάβης ταις σαις πρεσβείαις, τους εν πίστει τη ση πρεσβεία προστρέχοντας, ώ Ισαπόστολε Νίνα εκδυσωπούμεν.
Επίβλεψον εν ευμενεία Πανύμνητε Θεοτόκε, επί την εμήν χαλεπήν του σώματος κάκωσιν, και ίασαι της ψυχής μου το άλγος.
Αίτησις και το Κάθισμα.
Ήχος β’. Πρεσβεία θερμή.
Πολλήν προς Χριστόν, ως θεία Ισαπόστολε, πλουτούσα σεμνή, την παρρησίαν πρέσβευε, ρύεσθαι πάσης θλίψεως, και δεινών προσβολών του αλάστορος, τους προσιόντας σοι Νίνα πιστώς, και μέλποντας τα σα προτερήματα.
Ωδή δ’. Εισακήκοα Κύριε.
Ως Χριστού ισαπόστολος, συν τοις Αποστόλοις Νίνα ικέτευε, πειρασμών παντοίων ρύεσθαι, τους ειλικρινώς σε μακαρίζοντας.
Νόμον θείον εξέφηνας, τοις εν Ιβηρία τη πολιτεία σου˙ όθεν πάσης ανομίας με, Νίνα ισαπόστολε απάλλαξον.
Ιησούν τον πανάγιον, ον εν Ιβηρία Νίνα εδόξασας, καθικέτευε λυτρούσθαί με, πάσης αδοξίας της του χείρονος.
Θεοτοκίον.
Νεκρωθέντα τοις πταίσμασι, ζώωσόν με Κόρη τη ση χρηστότητι, και ζωήν προς την ενάρετον, ίθυνον και σώσόν με Πανάμωμε.
Ωδή ε’. Φώτισον ημάς.
Άνωθεν ημίν, τοις πιστώς υμνολογούσί σε, δίδου Νίνα την αντίληψιν την σην, εν ειρήνη συντηρούσα την ζωήν ημών.
Πάσης προσβολής, του δολίου πολεμήτορος, ασινείς ημάς συντήρησον σεμνή, εξαιτούσα ημών Νίνα παθών ίασιν.
Ρείθροιος μυστικοίς, των σεπτών σου παρακλήσεων, καταδρόσισον ημάς τους τη φλογί, φλεγομένους των παθών Νίνα και θλίψεων.
Θεοτοκίον.
Ορμώ γαληνώ, καθοδήγησόν με Δέσποινα, εκ θαλάσσης χαλεπών αμαρτιών, και ειρήνευσον Παρθένε την καρδίαν μου.
Ωδή στ’. Την δέησιν.
Σοφίαν, την θεϊκήν κεκτημένη, εν τη χώρα, των Ιβήρων επέστης, και ευσεβείας το φως διαυγάζεις, λόγοις και έργοις και θαύμασιν άπασι˙ διο καταύγασον καμέ, τω φωτί της αΰλου ελλάμψεως.
Απάτης, της των ειδώλων ελέγχεις, την ασθένειαν τοις θαύμασι Νίνα˙ διο ημάς ασθενείας απάσης, κατά ψυχήν τε και σώμα˙ απάλλαξον, και δίδου ρώσιν και ισχύν, του ποιείν του Κυρίου το θέλημα.
Γενναίως, εν τω Σταυρώ ρωννυμένη, ον η Πάναγνος σοι δέδωκε Κόρη, θαυματουργοίς παραδόξως ώ Νίνα, και του Σωτήρος εκφαίνεις την δύναμιν˙ διο δυνάμωσον καμέ, κατά πάσης μανίας του δράκοντος.
Θεοτοκίον.
Ο θρόνος, ο επηρμένος της δόξης, του των όλων βασιλέων και Κτίστου, Παρθενομήτορ Υπέραγνε Κόρη, των πεπτωκυίαν ψυχήν μου εις βόθυνον, αμαρτιών τε και παθών, προς γνησίαν μετάνοιαν έγειρον.
Διάσωσον πάσης ανάγκης και βλάβης ταις σαις πρεσβείαις, τους εν πίστει τη ση πρεσβεία, προστρέχοντας, ώ Ισαπόστολε Νίνα εκδυσωπούμεν.
Άχραντε η δια λόγου τον Λόγον ανερμηνεύτως επ’ εσχάτων των ημερών τεκούσα δυσώπησον, ως έχουσα μητρικήν παρρησίαν.
Αίτησις και το Κοντάκιον.
Ήχος β’. Τοις των αιμάτων σου.
Της ευσεβείας τον δρόμον τελέσασα, εν Ιβηρία σεμνή Ισαπόστολε, της άνω Σιών κατηξίωσαι, Νίνα αεί τω Σωτήρι πρεσβεύουσα, διδόναι ημίν θείον έλεος.
Προκείμενον.
Υπομένων υπέμεινα τον Κύριον…
Στίχ: Και έστησεν επί πέτραν…
Ευαγγέλιον των δέκα Παρθένων.
Ζήτει αυτό τω ιζ’ Σαββάτω του Ματθαίου.
Δόξα. Ταις της σης Αγίας…
Και νυν. Ταις της Θεοτόκου…
Προσόμοιον.
Ήχος πλ. β’. Όλην αποθέμενοι.
Στίχ: Ελέησόν με ο Θεός κατά το μέγα…
Σταυρόν Θείον δέδεξαι, εν οπτασία, αρρήτω, εκ της Θεομήτορος, ως όπλον αήττητον Νίνα ένδοξε, και ισχύν άμαχον, εξ αυτού λαβούσα, παραδόξως ενδιέπρεψας, λόγοις και θαύμασιν, εν τη Ιβηρία, θεόπνευστε˙ διο σε ικετεύομεν, ως της άνω δόξης, μετέχουσα, πάσης αδοξίας, παθών φθαροποιών ρύσαι ημάς, και εκ Θεού ημίν αίτησαι, των πταισμάτων άφεσιν.
Ο Ιερεύς: Σώσον ο Θεός…
Ωδή ζ’. Οι εκ της Ιουδαίας.
Ιησούν τον Σωτήρα, και Θεόν των απάντων Νίνα ικέτευε, παθών επικρατείας, και πάσης αμαρτίας, εκλυτρούσθαι των Πατέρων ημών, Θεός ευλογητός ει.
Σωτηρίαν εξαίτει, και ποικίλων κινδύνων την απολύτρωσιν, ώ Νίνα θεοφόρε, τοις πόθω σε τιμώσι, και βοώσιν εκάστοτε. Ο των Πατέρων ημών, Θεός ευλογητός ει.
Γεωργείν εν Κυρίω, μετανοίας αξίως καρπούς ενίσχυσον, ώ Νίνα μακαρία, τους σε υμνολογούντας, και πιστώς ανακράζοντας˙ Ο των Πατέρων ημών, Θεός ευλογητός ει.
Ωδή η’. Τον βασιλέα.
Ράβδον πλουτούσα, Νίνα δυνάμεως θείας, όνπερ έσχηκας Σταυρόν εν ταις χερσί σου, έδειξας τοις πάσι, Χριστού την θείαν χάριν.
Ασθενημάτων, κατά ψυχήν τε και σώμα, ταις πρεσβείαις σου προς τον Δεσπότην πάντων, ρύου αεί Νίνα, τους σε ανευφημούντας.
Σύντριψον Νίνα, την καθ’ ημών δυναστείαν, του αλάστορος ταις προς Χριστόν λιταίς σου, και εξαίτει πάσιν, ειρήνην εις τω βίω.
Θεοτοκίον.
Ίδε Παρθένε, την ασθενούσαν ψυχήν μου, και παράσχου μοι ταχείαν θεραπείαν, ως της συμπαθείας, πηγή δαψιλεστάτη.
Ωδή θ’. Κυρίως Θεοτόκον.
Μεγάλως δοξασθείσα παρά του Κυρίου, ως ισαπόστολος Νίνα θεόκλητος, μεγάλων πόνων απάλλατε την ζωήν ημών.
Οσίως και δικαίως εν τη Ιβηρία, Νίνα θεόφρον τον βίον ανύσασα, εν οσιότητι πάση ημάς περίφραξον.
Υπέρτερον τον νουν μου, εκ της προσπαθείας, την των γηΐνων απέργασαι δέομαι, και φωτισμώ τούτον θείω Νίνα καταύγασον.
Θεοτοκίον.
Υπέραγνε Παρθένε, Κεχαριτωμένη, την άναγνόν μου καρδίαν απόπλυνον, τη μυστική επομβρία της σης χρηστότητος.
Άξιόν εστίν και τα μεγαλυνάρια.
Χάριν δεξαμένη εν τη Σιών, Νίνα εν καρδία, επτερώθης πόθω Χριστώ, και εν Ιβηρία, μετά σπουδής δραμούσα, της ευσεβείας ώφθης, κήρυξ θεόσοφος.
Τον Σταυρόν κατέχουσα εν χερσίν, ον η Θεοτόκος, εποφθείσά σοι μυστικώς, δέδωκεν ώ Νίνα, εκφαίνεις παραδόξως, του Σταυρωθέντος πάσι, την θείαν δύναμιν.
Λόγοις τε και θαύμασιν ιεροίς, του Ευαγγελίου, διαλάμπεις τοις εν νυκτί, Νίνα θεοφόρε, την έλλαμψιν την θείαν, και λύεις των ειδώλων, πάσαν σκοτόμαιναν.
Ώφθης ισαπόστολος θαυμαστή, ως των Αποστόλων, δεξαμένη το θείον φώς, και εν Ιβηρία, εκλάμψασα ω Νίνα, επήρθης προς την δόξαν, την υπερκόσμιον.
Χαίροις Ιβηρία θεία λαμπάς, Νίνα μακαρία, Ισαπόστολε του Χριστού˙ χαίροις αληθείας, εμφανεστάτη στήλη, διώκουσα του ψεύδους, την αμαυρότητα.
Δόξης απολαύουσα Τριλαμπούς, Νίνα συν Αγγέλοις, και Αγίων πάντων χοροίς, πρέσβευε απαύστως, ρύεσθαι πάσης βλάβης, τους τη σεπτή πρεσβεία σου καταφεύγοντας.
Πάσαι των Αγγέλων…
Το Τρισάγιον, τα συνήθη τροπάρια, εκτενής και απόλυσις, μεθ’ ήν ψάλλομεν το εξής:
Ήχος β’. Ότε εκ του ξύλου.
Θείας απολαύουσα ζωής, και κατατρυφώσα απαύστως, των υπέρ νουν αμοιβών, Νίνα ισαπόστολε Χριστόν ικέτευε, πειρασμών και κακώσεων, και πάσης οδύνης, και πικράς συμπτώσεως, ρύεσθαι πάντοτε, πάντας τους πιστώς σε τιμώντας, και εκδεχομένους υψόθεν, την θερμήν και θείαν σου αντίληψιν.
Δίστιχον.
Γερασίμου πρόσδεξαι Νίνα θεόφρον
Την παρούσαν δέησιν ως λιτήν θείαν.
Η/Υ επιμέλεια Σοφίας Μερκούρη.