Το λόμπι,βεβαίως,δεν θέλει εναν ανοιχτό δημόσιο διάλογο,γιατί ενας τέτοιος διάλογος θα μπορούσε να δημιουργήσει στις συνειδήσεις των Αμερικάνων ερωτηματικά για το επίπεδο υποστήριξης που παρέχουν στο Ισραηλ.
Κατα συνέπεια,οι φιλοισραηλινές οργανώσεις εργάζονται σκληρά για να επηρεάσουν θεσμούς και φορείς που διαμορφώνουν σε μεγάλο βαθμό την κοινή γνώμη.
Η άποψη του λόμπι επικρατεί στα ΜΜΕ : ο δημοσιογράφος Ερικ Αλτερμαν γράφει οτι στις δημόσιες συζητήσεις μεταξύ ειδημόνων για την Μέση Ανατολή,”δεσπόζουν άνθρωποι που δεν μπορούν ούτε να φανταστούν οτι θα επικρίνουν το Ισραηλ”.
Παραθέτει εναν κατάλογο 61 “δημοσιογράφων,αρθρογράφων και σχολιαστών απο τους οποίους μπορεί να περιμένει κανεις οτι θα υποστηρίξουν το Ισραηλ αυθόρμητα,ανεπιφύλακτα και κατα τρόπο αντανακλαστικό”.
Αντίθετα βρήκε μόλις πέντε ονόματα ειδημόνων που συστηματικά ασκούν κριτική στις πράξεις των Ισραηλινών ή υποστηρίζουν Αραβικές θέσεις.Οι εφημερίδες κατα καιρούς φιλοξενούν άρθρα μη μονίμων συνεργατών που αμφισβητούν την ισραηλινή πολιτική, αλλά η ζυγαριά γέρνει σταθερά προς την άλλη μεριά. Είναι δύσκολο να φανταστούμε οποιοδήποτε αμερικάνικο ΜΜΕ ευρείας απήχησης,
να δημοσιεύει ενα κείμενο σαν το δικό μας.
“Είτε ο Σαμιρ,είτε ο Σαρον,είτε ο Μπιμπι(= Βενιαμιν Νετανιάχου)-οτι και αν θέλουν εμένα μου κάνει” δήλωσε κάποτε ο Ρόμπερτ Μπαρτλευ.
Φυσικά η εφημερίδα του Wall Street Journal,παράλληλα με άλλες γνωστές εφημερίδες,οπως η Chicago Sun -Times,τακτικά δημοσιεύει κεντρικά άρθρα που υποστηρίζουν σθεναρά το Ισραηλ.Περιοδικά όπως το Commenatry,το New Republic Και το Weekly Standard, υπερασπίζονται το Ισραηλ σε κάθε περίσταση.
Προκατάληψη υπάρχει στην συντακτική γραμμή ακόμη και αφημερίδων οπως οι Τimes της Νέας Υορκης που κατα καιρούς κριτικάρουν την ισραηλινή πολιτική και μερικές φορές παραδέχονται οτι οι Παλαιστίνιοι έχουν δικαιολογημένα σοβαρά παράπονα,αλλά δεν χειρίζεται το ζήτημα σε ισότιμη βάση.
Στα απομνημονεύματα του ,ο Μαξ Φρανκελ ,πρωην διευθυντής σύνταξης των Τimes της Νέας Υόρκης,παραδέχεται οτι η προσωπική του στάση καθόριζε τις αποφάσεις του ως συντάκτη :”Ημουν πολύ βαθιά αφοσιωμένος στο Ισραηλ απο ο,τι τολμούσα να παραδεχτώ.
Ενθαρρυμένος απο τις γνώσεις μου για το Ισραηλ και απο τις φιλίες που διατηρούσα εκεί,έγραφα εγω ο ίδιος τα περισσότερα άρθρα μας για το Μεσανατολικό.
Οπως αντιλαμβάνονταν περισσότερο οι Άραβες,παρά οι Εβραίοι αναγνώστες έγραφα απο φιλοισραηλινή σκοπιά.”
Τα ειδησεογραφικά ρεπορτάζ είναι πιο δίκαια,εν μέρει επειδή οι ρεπόρτερ προσπαθούν να είναι αντικειμενικοί και εν μέρει επειδή είναι δύσκολο να καλύψεις γεγονότα στα Κατεχόμενα αποσιωπώντας την δράση των Ισραηλινών.Για να αποθαρύνει τα δυσμενή ρεπορταζ το Λομπι οργανώνει εκστρατείες αποστολής επιστολών,συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας και μπουκοτάζ των ειδησεογραφικών εντύπων των οποίων το περιεχόμενο θεωρείται εχθρικό προς το Ισραήλ.
Ενα διευθυντικό στέλεχος των CNN είχε πει οτι υπάρχουν φορές που δέχεται 6.000 ηλεκτρονικά μυνήματα μέσα σε μια μέρα με διαμαρτυρίες για κάποιο ρεπορταζ.Τον Μάιο του 2003,η φιλοισραηλινή Επιτροπή για την Ακριβή Ειδησεογραφική Κάλυψη της Μέσης Ανατολής στην Αμερική(C.A.M.E.R.A.) οργάνωσε συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας εξω απο τους ραδιοφωνικούς σταθμούς της NRB (Εθνικής Δημόσιας Ραδιοφωνίας),σε 33 πόλεις.
Επίσης προσπάθησε να πείσει τους συνδρομητές να σταματήσουν να υποστηρίζουν την NRB ,ώσπου να αρχίσει να καλύπτει τις ειδήσεις απο την Μέση Ανατολή κατα τρόπο πιο φιλικό προς το Ισραήλ.
Ο ραδιοσταθμός της NRB Βοστώνης ,αναφέρεται οτι έχασε πάνω απο ενα εκατομύριο δολάρια ως αποτέλεσμα αυτών των κινητοποιήσεων.
Ακόμη περισσότερο πίεση στο NRB ασκήθηκε απο φιλοισραηλινά μέλη του Κονγκρέσου,που ζήτησαν να γίνει λογιστικός έλεγχος και να υπάρξει μεγαλύτερη επιτήρηση της ειδησεογραφικής κάλυψης του Μεσανατολικού.
Ολα αυτά βοηθούν να εξηγηθεί το γιατί στα αμερικάνικα ΜΜΕ η κριτική της ισραηλινής πολιτικής είναι ισχνή, σπάνια αμφισβητείται η σχέση Ουάσινγκτον -Ισραήλ και μόνο περιστασιακά γίνεται λόγος για την επίδραση του Λόμπι στην πολιτική των ΗΠΑ.
Απο το βιβλίο Το Ισραηλινό Λόμπυ και η πολιτική των Η.Π.Α.