Όταν η αλήθεια παραφράζεται ως θεωρία για να καλύπτεται η συνείδησή μας.
Η νεοφανής “θεωρία” του αγέννητου παιδιού, λες και είναι ένα θεώρημα που πρέπει να αποδειχτεί απο επιστημονικά δεδομένα, ένα θέμα καθαρά πνευματικό πως μπορεί άλλωστε να αποδειχτεί με επιστημονικό τρόπο;
Το λέει και η λέξη, επιστητού, οτι μπορεί να γνωρίσει ο ανθρώπινος νους μέσω της έρευνας, η ψυχή όμως υπερβαίνει το επιστητό, άρα κανείς επιστήμονας δεν μπορεί να αποδείξει πρακτικά πότε δημιουργείται η ψυχή.
Ας δούμε λοιπόν τι λένε πνευματικοί Πατέρες για το πότε εμψυχούται το έμβρυο.
Στο ζήτημα της αρχής της ζωής η Ορθόδοξη Εκκλησία έχει σαφή τοποθέτηση. Πρεσβεύει την «εξ άκρας συλλήψεως» εμψύχωση του ανθρωπίνου εμβρύου, δηλαδὴ τὴ στιγμή, ποὺ ἑνώνεται τὸ ὠάριο μὲ τὸ σπερματοζωάριο. δηλαδή το ζυγωτό είναι έμψυχη ανθρώπινη ύπαρξη. Και όχι μόνο είναι έμψυχη ανθρώπινη ύπαρξη, αλλά, κατά την άποψη του Αγ. Γρηγορίου του Θεολόγου, η ψυχή του είναι εξ αρχής τέλεια, δεν μπορεί όμως να εκδηλώσει τις ενέργειές της λόγω της ατέλειας του σωματικού στοιχείου. Οι ενέργειές της εμφανίζονται σταδιακά με την πρόοδο της σωματικής ανάπτυξης.
Πολλοί Πατέρες της Εκκλησίας συμφωνούν ότι η ψυχή είναι η ζωοποιούσα το σώμα δύναμη και αυτή η ψυχή, κατά την έκφραση του Αγ. Γρηγορίου του Παλαμά, «συνεκτίζεται γηίνω σώματι» κατά τρόπον μυστικό, μη πλήρως κατανοητό και μη επιδεχόμενο έρευνας. Ο Αγ. Γρηγόριος ο Θεολόγος στο βιβλίο του «Έπη Θεολογικά» υποστηρίζει ότι η ψυχή είναι τελεία και όταν ακόμη βρίσκεται στο έμβρυο, δεν μπορεί όμως, αν και είναι τελεία η ψυχή, να εκδηλώση τις ενέργειές της λόγω του μη ανεπτυγμένου σωματικού στοιχείου. Έτσι η ψυχή στην αρχή σιωπά, μετά ακούμε την άτονη φωνή της και μετά την ολοκλήρωση του σώματος αφήνει να ξεχύνεται όλη η δύναμη, η σοφία, η σύνεση και η αρετή της.
Οι ενέργειές της δηλ., μοιραίως, αναγκαστικά, εμφανίζονται σταδιακά, πώς; Με την πρόοδο της σωματικής αναπτύξεως. Το σώμα δημιουργείται πάντα με την Χάρι του Θεού, συνεργεία, όμως, των γονέων, διότι ο Θεός έδωσε αυτήν την δυνατότητα στους γονείς. Όπως λέγει ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, ”η ψυχή συνκτίζεται γηίνω σώματι”. Δηλ., κτίζεται μαζί με γήινο σώμα, το οποίο και αναπτύσσεται κατά τρόπο βέβαια μυστικό. Εδώ είναι το κλειδί. Και το ξαναλέμε αυτό: Η ψυχή συνκτίζεται γηίνω σώματι. Αλλά, πώς γίνονται όλα αυτά; Κατά τρόπο μυστικό, κατά τρόπο δηλ. απόρρητο.
Έτσι η ψυχή υπάρχει από την πρώτη στιγμή της συλλήψεως, παραμένει στο σώμα, ασκώντας τη ζωοποιό της ενέργεια, μέχρι τη στιγμή που η αναχώρησή της από αυτό σηματοδοτεί τον θάνατο του σώματος. Επομένως, δεν μπορεί να υπάρξει ζωή χωρίς την ύπαρξη ψυχής στο σώμα, είτε αυτό είναι το μονοκύτταρο σώμα του ζυγωτού είτε το πολυκύτταρο σώμα του ενήλικα.
Η ψυχή είναι άϋλη και δεν μπορεί να ανιχνευθή, να μετρηθή, να κατανοηθή, να αριθμηθή με υλικούς όρους. Ούτε μπαίνει, βέβαια, στις έννοιες του όγκου και των διαστάσεων, κλπ. Η ύλη διαιρείται και συμπτύσσεται. Η ψυχή, ούτε διαιρείται, ούτε συμπτύσσεται.
Στα μονοζυγωματικά δίδυμα δεν είναι μία ανθρωπίνη ύπαρξις, παρακαλώ, που διαιρείται δήθεν σε δύο άλλες ανθρώπινες υπάρξεις, αλλά είναι δύο ολόκληρες ακέραιες ανθρώπινες υπάρξεις που διαχωρίζονται. Μοιράζονται την ίδια υλική υπόστασι, δηλ. το ίδιο ζυγωτό, και στην συνέχεια διαχωρίζονται σε δύο έμβρυα. Το έμβρυο δεν είναι ”εξάρτημα” που ανήκει, δήθεν, οργανικά, στην μητέρα του αλλά είναι άνθρωπος ξεχωριστός που φιλοξενείται, άχρι καιρού, στο σώμα της μάνας. Είναι μία ολόκληρη ζωή μέσα σε μία άλλη ζωή, όχι μόνον σαν έμβρυο, αλλά είναι ζωή – από πότε; – από την στιγμή της συλλήψεως, από την στιγμή της γονιμοποιήσεως.
Εδώ, τώρα, ας κάνωμε μία παρένθεσι, που άλλωστε την προαναγγείλαμε, για τους ολεθρίους φόνους τών αμβλώσεων. Γιατί, η άμβλωσις, σε οποιαδήποτε χρονική στιγμή, είναι φόνος ανθρώπου. Δεν τίθεται καν θέμα, αν το ολίγων ημερών έμβρυο είναι αυτόνομη ζωή. Προφανώς και είναι. Όπως είπαμε, όμως, η ανθρωπίνη ύπαρξις, η ζωή, έχει αρχίσει πριν καν δημιουργηθή έμβρυο, από την στιγμή της γονιμοποιήσεως δηλ., οπότε και δημιουργείται το ζυγωτό και στην συνέχεια, μετά από κάποιες διαδικασίες δημιουργείται το έμβρυο.
Ο Άγιος Γρηγόριος Νύσσης λέγει, ότι το έμβρυο δέχεται την ψυχή κατά την σύλληψη. Και ο Άγιος Μάξιμος τονίζει, ότι η ψυχή και το σώμα δεν μπορούν να υπάρχουν χωριστά. «Το σώμα του ανθρώπου προέρχεται από τη σπορά – σπέρμα, ενώ η ψυχή του προέρχεται από τη δημιουργική θέληση του Θεού». Και τα δύο όμως αυτά ενώνονται ταυτόχρονα και αποτελούν τον άνθρωπο!
Στὴ διδασκαλία τῶν Πατέρων (βλ. Διδαχὴ τῶν 12 Ἀποστόλων, ἐπιστολὴ Βαρνάβα, ἀπολογητὴ Ἀθηναγόρα κ.ἄ.) τὸ ἀνθρώπινο ἔμβρυο θεωρεῖται πάντοτε ὁλοκληρωμένος ἄνθρωπος. Τὴ διάκριση ἐμβρύου «ἐξεικονισμένου» καὶ «μὴ ἐξεικονισμένου», τὴν ὁποία κάπου ἀνέφεραν ὁ Τερτυλλιανός, ὁ Αὐγουστνος καὶ ὁ Θεοδώρητος Κύρου, στηριζόμενοι στὸ χωρίο τῆς Ἐξόδου κα´ 22-25, ἡ Ἐκκλησία δὲν τὴν δέχθηκε ποτέ! Ὄχι μόνο δὲν τὴν δέχθηκε ἀλλὰ καὶ τὴν ἀπεδοκίμασε. Ὁ Μέγας Βασίλειος στὸν β´ κανόνα του, ὁ ὁποῖος ἐπικυρώθηκε ἀπὸ τὴν Πενθέκτη Οἰκουμενικὴ Σύνοδο καὶ ἑπομένως ἐκφράζει ὁριστικά, ἐπίσημα καὶ ἀμετάκλητα τὸ φρόνημα τῆς Ἐκκλησίας, ἔγραψε: «Ἡ γυναίκα ποὺ θανατώνει ἐπίτηδες, ἠθελημένα,τὸ ἔμβρυο θεωρεῖται φόνισσα».Ὅλοι οἱ Ἱεροὶ Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ ἀναφέρονται στὴν ἄμβλωση, δὲν κάνουν καμιὰ διάκριση μεταξὺ «ἐξεικονισμένου» καὶ «ἀνεξεικονίστου» ἐμβρύου καὶ χαρακτηρίζουν τὴν ἄμβλωση ὡς φόνο! Ἀλλὰ καὶ στὸν η´ κανόνα του ὁ Μέγας Βασίλειος γράφει: «Καὶ ὅσες λοιπὸν δίνουν ἀμβλωτικὰ φάρμακα εἶναι καὶ αὐτὲς φόνισσες, καθὼς ἐπίσης καὶ ὅσες παίρνουν τὰ ἐμβρυοκτόνα αὐτὰ δηλητήρια». Ἀλλὰ καὶ πληθώρα Πατέρων ἔχουν μιλήσει γιὰ τὸ θέμα.
Ἐνδεικτικὰ ὁ Γρηγόριος Νύσσης γράφει: «Μίαν καὶ τὴν αὐτὴν ψυχῆς τε καὶ σώματος ἀρχὴν τῆς συστάσεως». Οὔτε τὸ σῶμα προηγεῖται τῆς ψυχῆς, οὔτε ἡ ψυχὴ τοῦ σώματος. Καὶ τῶν δύο (τοῦ σώματος καὶ τῆς ψυχῆς) ἡ ἀρχὴ «ἐν ταῖς τῆς γενέσεως ἀφορμαῖς (εἶναι) συνισταμένη».
Καὶ ὁ μεγάλος θεολόγος τῆς Ἐκκλησίας μας Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνὸς γράφει: «Τὸ σῶμα καὶ ἡ ψυχὴ ἐπλάσθησαν ταυτόχρονα καὶ ὄχι τὸ ἕνα πρῶτα καὶ τὸ ἄλλο ὕστερα, κατὰ τὶς φλυαρίες τοῦ Ὠριγένη»! Τὸ θέμα αὐτὸ τὸ ἔχουν ξεκαθαρίσει αὐθεντικὰ μεγάλα θεολογικὰ ἀναστήματα, ἔτσι ὥστε κάθε διαφορετικὴ ἄποψη ἀποτελεῖ πλάνη καὶ αἵρεση. Ἑπομένως τὸ θέμα αὐτὸ δὲν εἶναι θεολογούμενο, ἀλλὰ καθαρὴ πίστη τῆς Ἐκκλησίας. Ἐνδεικτικὰ παραπέμπουμε τοὺς ἀναγνῶστες στὰ μνημειώδη ἔργα τοῦ π. Ἐπιφανίου Θεοδωροπούλου «Ἄρθρα – Μελέται- Ἐπιστολαὶ» (βλ. ἄρθρα «Θανατικὴ ποινὴ καὶ ἀμβλώσεις» καὶ «Αἱ ἀμβλώσεις καὶ ἡ Ἐκκλησία» ) καθὼς καὶ στὸ ἔργο τοῦ Νικολάου Βασιλειάδη «Πό τε ἐμψυχοῦται τὸ ἔμβρυο;»
«Ποια, λοιπόν, διερωτάται ο π. Επιφάνειος είναι εκείνη η ανεξήγητη ”μαγική” στιγμή της δήθεν εμψυχώσεως του εμβρύου; Ποια ημέρα, ποια ώρα, ποιο λεπτό, ποιο κλάσμα του δευτερολέπτου της χρονικής αυτής περιόδου είναι εκείνο κατά το οποίο ολοκληρούται η οργανογένεσις, ποιοί παράγοντες είναι εκείνοι που καθορίζουν την κοσμοϊστορικήν και μοναδικήν δια το έμβρυον στιγμήν, κατά την οποίαν συμβαίνει η υποτιθέμενη μεταβολή του από ”σαρκίνου πολτού” εις έμψυχον ανθρώπινον ον; Αλλά, μήπως και με αυτό, μοιραίως, δεν εισάγεται η, σφαλερή βέβαια, θεωρία της Εξελίξεως του Δαρβίνου; Δηλ., ότι ο άνθρωπος, κάποια στιγμή, δεν ήταν άνθρωπος; Και, μετά, με την λήψι της ψυχής έγινε άνθρωπος;* Ποίο συγκεκριμένο γεγονός, κατά την σταδιακή, βραδυτάτη και εξελικτική πορεία του εμβρύου, είναι εκείνο που επιφέρει αυτόν τον ”μέγα σεισμόν” και καταβιβάζει τον άγγελον ο οποίος αποκυλίει τον λίθον εκ της θύρας του μνημείου και εγκαθιδρύει ψυχήν εις την μάζα των σαρκών;» Καταλαβαίνετε τι εννοεί εδώ ο π. Επιφάνειος. «Οπότε, αύτη μεταβάλλεται πλέον εις άνθρωπον;» Σε αυτά τα ερωτήματα, ουδεμία απάντησις είναι δυνατόν να δοθή. Και, φυσικά, το αδιέξοδον είναι απόλυτον.
Αρχιμανδρίτης Αρσένιος Κατερέλος
Ηγούμενος Ι. Μονής Αγ. Νικολάου Δίβρης Φθιώτιδος
Πόσες χιλιάδες έμβρυα σκοτώνονται κάθε μέρα!
– Η έκτρωση είναι φοβερή αμαρτία. Είναι φόνος, και μάλιστα πολύ μεγάλος φόνος, για τι σκοτώνονται αβάπτιστα παιδιά. Πρέπει να καταλάβουν οι γονείς ότι ή ζωή αρχίζει από την στιγμή της συλλήψεως.
από το βιβλίο: ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ – ΛΟΓΟΙ Δ΄ -ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ
