Είχα πάει ν’ακούσω μια ομιλία για την προσευχή. Ακούστηκαν πολλά σπουδαία πράγματα. Ρητά, αποσπάσματα αγιογραφικά, παραδείγματα από βιβλία. Ο ομιλητής στάθηκε ιδιαίτερα στο “αδιαλείπτως προσεύχεσθε”. Τι σημαίνει αυτό; Πώς γίνεται να προσευχόμαστε συνεχώς; Και ξανά πάλι ρητά και πάλι συμβουλές κλπ. Μου έκανε κακή εντύπωση το ότι ακούστηκαν πολλά “πρέπει”! “Πρέπει” να κάνουμε αυτό, “πρέπει” να κάνουμε το άλλο… Και συνεχώς αναρωτιόμουν: Γίνονται αυτά; Είναι δυνατόν να ζούμε με τα “πρέπει”; Είναι η ζωή μας ένα σύνολο αξιώσεων και θέσεων κανονιστικού περιεχομένου που άμα δεν τις τηρήσουμε θα πάμε στην κόλαση; Ή ανάποδα: αν τα τηρήσουμε θα πάμε στον Παράδεισο;
Η ζωή μας θέλει έρωτα! Χωρίς αυτόν όλα γίνονται νωθρά, ψεύτικα, ανούσια, άχρωμα. Ο άνθρωπος που ζει χωρίς έρωτα είναι ένας σχεδόν νεκρός άνθρωπος. Είναι μισο-ζωντανός, μισο-πεθαμένος. Και θυμήθηκα και αυτό το φοβερό που λέει ο Θεός στην Αποκάλυψη: ότι αυτούς που είναι μέτριοι στη Δευτέρα Παρουσία θα τους κάνει εμετό (“εμμέσει αυτούς”)! Καλύτερη μοίρα θα’χουν οι γνήσιοι αμαρτωλοί παρά οι ψευτοχριστιανοί (όπως είμαστε οι περισσότεροι δυστυχώς).
![](http://2.bp.blogspot.com/-Bzob2SWlKY4/UK6TDKUhw2I/AAAAAAAAE2k/vTR0t_S609k/s1600/jesus_knocking_at_ur_door1.jpg)
…συνεχίζεται