Η διείσδυση της Πανθρησκείας στο χώρο της Ορθοδοξίας καταδεικνύεται ακόμα και από τις δηλώσεις μερικών κορυφαίων εκκλησιαστικών ηγετών, που επέχουν τον τόπο των «ψευδοπροφητών» του Ευαγγελίου.
Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι:
α. Ο Αθηναγόρας, ο οποίος απέδειξε τον εαυτό του διαπρύσιο κήρυκα της «Νέας Εποχής» και της «Πανθρησκείας». Παραθέτουμε μερικές από τις δηλώσεις του:
Σε ομιλία του προς τους ιερείς της Αμερικής έχει ομολογήσει:
«Με την ενότητα των Εκκλησιών βαδίζομε και προς μίαν Πανανθρωπότητα»[48]!
Επίσης σε συνέντευξή του στην Τουρκική εφημερίδα «Βατάν» δήλωσε:
« Απατώμεθα και αμαρτάνομεν, εάν νομίζομεν ότι η Ορθόδοξος πίστις κατήλθεν εξ ουρανού και ότι τα άλλα δόγματα είναι ανάξια. Τριακόσια εκατομμύρια ανθρώπων εξέλεξαν τον μουσουλμανισμό, δια να φθάσουν εις τον θεόν των και άλλαι εκατοντάδες εκατομμυρίων είναι Διαμαρτυρόμενοι, Καθολικοί, Βουδισταί. Σκοπός κάθε θρησκείας είναι να βελτιώσει τον άνθρωπο».
Ο αρχισυντάκτης της «Βατάν» έγραψε:
« Η φωνή αυτή μας έρχεται για πρώτη φορά, από το Φανάριον, αλλά το βέβαιον είναι ότι ο Αθηναγόρας αυτά τα έλεγε πάντοτε εις την Αμερικήν»[49]!!!
Ο Πατριάρχης Μάξιμος Ε΄ κατήγγειλε ότι ο Αθηναγόρας στο περιοδικό «Ορθοδοξία» του Πατριαρχείου έχει εκθειάσει τον Μωαμεθανισμό και ότι θεάθηκε να προσεύχεται στην μεν Κωνσταντινούπολη στο τέμενος Εγιούπ, στα δε Ιεροσόλυμα στο τέμενος Ομάρ!
Και αναφέρει τα λόγια του, που έλεγε:
«Εμείς εις το χωριό μας, εις το πατρικό μας σπίτι, είχομεν δύο, τον παπά και τον δερβίση, τον δερβίσ’ Κιαμήλ. Εξομολογούμεθα και ελέγομεν τα μυστικά μας εις τον δερβίσ’ Κιαμήλ, διότι εις τον παπά δεν είχομεν εμπιστοσύνη»[50]!
β. Ο Δημήτριος, που τον διαδέχθηκε στον θρόνο Κωνσταντινουπόλεως, συνέχισε την γραμμή του Αθηναγόρα στα θέματα της «Πανθρησκείας»:
Σε μήνυμά του προς τους Μουσουλμάνους με την ευκαιρία του Μπαϊραμίου του 1972 διακήρυξε :
« Ο εις Μέγας Θεός των πάντων, του οποίου τέκνα υπάρχομεν όλοι, όλοι οι πιστεύοντες
και λατρεύοντες αυτόν, θέλει να σωθώμεν και να είμαστε αδελφοί. Θέλει, έστω και αν ανήκωμεν εις διαφόρους θρησκείας που όπως μάθαμε να αναγνωρίζωμεν τον άγιον
Θεόν ως την αρχήν και το τέλος των πάντων, να αγαπώμεν αλλήλους και να σκεπτώμεθα
μόνον το καλόν και αυτόν να πράττωμεν προς αλλήλους. Αυτή είναι η επιταγή της παρούσης
ώρας εις τον κόσμον. Η αγάπη και το καλόν.
Βέβαιοι, ότι όλοι οι πιστοί και καλοί Μουσουλμάνοι, εμφορούνται υπό της
αυτής ιδέας και μετά της αυτής χαράς θα δεχθούν το μήνυμα τούτο, της από Θεού
αδελφωσύνης, που μεταδίδεται επί τη μεγάλη εορτή του Ισλάμ. Τας συγχαρητηρίους
ευχάς, την αγάπην και τα αισθήματα αλληλεγγύης των πιστών χριστιανών»[51].
γ. Ο Βαρθολομαίος
Ο Γάλλος Ορθόδοξος Ολιβιέ Κλεμάν, για τον οποίο μιλήσαμε πιο πάνω, στο ίδιο βιβλίο του για τον Βαρθολομαίο, γράφει ότι ο Βαρθολομαίος πιστεύει τα εξής:
« Η Ορθόδοξος Εκκλησία δεν είναι – η μοναδική –« Μία, Αγία,
Καθολική και Αποστολική Εκκλησία» του Συμβόλου της Πίστεως, αλλ’ απλώς μία από τις μείζονες εκφράσεις του Χριστιανισμού, που έχει πλήρη συνείδηση ότι μέσα της υπάρχει ακόμη «Μία, αγία, καθολική και αποστολική Εκκλησία»….
Στον Ιουδαϊσμό και στο Ισλάμ λατρεύεται ο ίδιος με εμάς Θεός, ο
Θεός του Αβραάμ. Υπάρχει θεολογία περί Τριάδος, έστω και αν αυτό δεν γίνεται κατανοητό σ’ αυτές τις θρησκείες, καθώς και κοινή εσχατολογική προσδοκία του ερχομένου Μεσσία.
Ο Μωάμεθ είναι όχι απλώς προφήτης, αλλά και εξάγγελος της εποικημένης Κρίσεως, πράγμα που πρέπει να διδάξει και τους χριστιανούς. Οι μυστικισμοί των δύο αυτών μονοθεϊστικών θρησκειών έχουν παράλληλη πνευματική ανέλιξη με αυτήν της Ορθοδόξου ησυχαστικής παραδόσεως και οδηγούν στην ίδια πνευματική καταξίωση.
Οι αναζητήσεις της Νέας Εποχής ταυτίζονται με τις πνευματικές
εμπειρίες της υψηλής θεολογίας της Εκκλησίας, όπως εκείνης του Αγίου Μαξίμου του Ομολογητού. Γι’ αυτό δεν πρέπει να σπεύσουμε να καταδικάσουμε τον πειρασμό της Νέας Εποχής….
Στον Ινδουισμό και Βουδισμό υπάρχει μια πνευματικότητα, αντίστοιχη
με την Ορθόδοξη, η οποία μπορεί να βοηθήσει και τους χριστιανούς….»[52].
δ. Ο Πατριάρχης Αλεξάνδρειας Παρθένιος έχει δηλώσει κατά καιρούς τα εξής πρωτοφανή και βλάσφημα:
«Για μένα το θέμα της γνώσεως, αν το Ισλάμ είναι ή δεν είναι μία εμπνευσμένη θρησκεία, δεν τίθεται: είναι, βεβαίως, εμπνευσμένη…. Ο Μωάμεθ είναι άνθρωπος του Θεού, ο οποίος έκαμε τους Άραβας της ερήμου να πιστεύουν στον ένα Θεό, ικανούς να προσεύχωνται, να νηστεύουν, να αγαπούν τους γείτονές τους και να εργάζωνται για το καλό. Και αυτό είναι καλό πράγμα.»[53].
« Το Ισλάμ, στο Κοράνιο μιλάει για Χριστό, για Παναγία κι’ εμείς πρέπει να μιλήσουμε για το Μωάμεθ με θάρρος και τόλμη. Να δούμε την ιστορία του και την προσφορά του, το κήρυγμα του ενός Θεού και τη ζωή των μαθητών του, που είναι μαθητές του ενός Θεού….»[54]
ε. Ο Μητροπολίτης Ελβετίας Δαμασκηνός έχει υποστηρίξει τα εξής:
«Υπό την έννοια αυτή της φυσικής αποκαλύψεως του Θεού στον κόσμο νομιμοποιείται η αξιολόγηση των άλλων θρησκειών ως ανηκουσών στο ίδιο σχέδιο του Θεού για τη σωτηρία του κόσμου και ως ηθελημένων από τον Θεό οδών για τη δόξα και τη σωτηρία των πιστών τους»[55]
«Κατά βάθος, μια εκκλησία η ένα τέμενος αποβλέπουν στην ίδια
πνευματική καταξίωση του ανθρώπου»[56].
στ. Ο Κώστας Μπέης, καθηγητής της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου
Αθηνών, που πρόσφατα χειροτονήθηκε ιερέας, διακηρύττει:
«Κάθε θρησκεία, κάθε δόγμα, κάθε μειονοτική ή υπό διωγμό αίρεση είναι κλίμακα που μετάγει τους πιστούς της στη λατρεία του ίδιου του Θεού… Kαμιά θρησκεία δεν κατέχει το Θεό. Όλες οι θρησκείες είναι απλώς προσβάσεις στον Θεό, που κανείς δεν κατέχει… κάθε λαός έχει το δικαίωμα να προσεγγίζει μέσα από τη δική του ιστορική και πολιτιστική παράδοση (τον ένα και μοναδικό Θεό): άλλοι δια μέσου του Ιησού, άλλοι δια μέσου των Προφητών, άλλοι δια μέσου του Βούδα ή του Μωάμεθ, άλλοι δια μέσου της ομορφιάς της φύσης. Απ’ όποια αφετηρία κι αν υψωθεί ο θυμιατός και η προσευχή, αινεί τον ένα και μοναδικό Θεό’[57]!
2. Οι «Διαθρησκειακές» συνάξεις, συνέδρια και συμπροσευχές καταδεικνύουν επίσης την διείσδυση της «πανθρησκείας» στο χώρο της Ορθοδοξίας.
α. Για τις Διαθρησκειακές συνάξεις, γράφει ο π. Γεώργιος Μεταλληνός, ότι
«δεν είναι επιστημονικά συνέδρια, αλλά συνάξεις ομολογίας ενότητας, με βάση τον ένα Θεό. Οι συνάξεις αυτές λαμβάνουν χώρα περί τον πάπα, οι οποίες τον εμφανίζουν ως κέντρο αυτής της ενότητας και ηγέτη πνευματικό στην πράξη όλου του κόσμου. Γι’ αυτό ονομάστηκε στη Δύση ο πάπας «πλανητάρχης Νο 2» [58]
Και συμπληρώνει:
«Το 1970 στη Γενεύη, όπου το «μαντείο» κάθε αντιχριστιανικής – Αντορθόδοξης διαπλοκής, στη δεύτερη διάσκεψη του Αμερικανικού Ιδρύματος «Ναός της κατανόησης, ΙΝC», δηλ ενός «Συνδέσμου των Ηνωμένων Θρησκειών»,ο Γεν. Γραμματεύς του ΠΣΕ δρ. Ευγένιος Μπλαίηκ κάλεσε τους ηγέτες όλων των θρησκειών (2 Απριλίου) και έλάβε χώρα μία υπερομολογιακή λειτουργία και προσευχή στον καθεδρικό Ναό του Αγίου Πέτρου, κατά την οποία ο καθένας προσευχήθηκε στη δική του γλώσσα και σύμφωνα με το τυπικό της θρησκείας του.
Η παρότρυνση δε, ήταν να συνυπάρξουν έτσι στη λατρεία του ίδιου Θεού. Πρόκειται όμως για πιστή εφαρμογή της μασονικής μεθόδου της υπερβάσεως κάθε ιδεολογίας και πίστεως, για να επιτευχθή η ενότητα και μάλιστα υπό τον άρχοντα του κόσμου τούτου.
Κατά το υπάρχον διαφημιστικό υλικό των συνάξεων αυτών ήσαν παρόντες και Ορθόδοξοι αντιπρόσωποι, ο δε Σεβ. Μητροπολίτης Σηλυβρίας Αιμιλιανός του Οικουμενικού Πατριαρχείου, σχολάζων σήμερα εν Αιγίω, είναι μέλος της « Διεθνούς Επιτροπής του Ναού»[59].
β. Ο Μητροπολίτης Νικοπολέως Μελέτιος θεωρεί
« ως δαιμονικής προελεύσεως» «το οικουμενιστικό σύνθημα, ότι όλες οι θρησκείες είναι καλές» και ότι «σε όλες τις θρησκείες πίσω από τα διαφορετικά ονόματα, λατρεύεται ο ίδιος ο Θεός»[60].
Και συμπληρώνει
«Όποιος λέγει ότι στις διάφορες θρησκείες (Χριστιανισμό, Μωαμεθανισμό, Βουδισμό κλπ) οι άνθρωποι με διαφορετικά ονόματα λατρεύουν τον ίδιο Θεό, το βάπτισμα το έχει αρνηθή έμπρακτα! Το έχει χάσει»[61]
γ. 77 εξέχοντες κληρικοί και μοναχοί της Εκκλησίας της Ελλάδος σε διακήρυξή τους λένε:
«…Λύπη μας προξένησε η πρωτοβουλία του Παναγιωτάτου Οικουμενικού Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου και του Προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής κ. Πρόντι να συνέλθουν οι εκπρόσωποι των τριών θρησκειών, Χριστιανισμού, Ιουδαϊσμού και Μουσουλμανισμού στις Βρυξέλλες στις 19 και 20 Δεκεμβρίου 2001. Το κοινό ανακοινωθέν όζει πανθρησκειακής νοοτροπίας, ασυμβίβαστες με την Ορθόδοξη εν Χριστώ αλήθεια….
Στην επίσκεψή του στο Ιράν ο Οικουμενικός Πατριάρχης ομίλησε απερίφραστα για την ιερότητα και ισότητα των Ιερών Γραφών, δηλ. της Αγίας Γραφής και του Κορανίου….
Οι αυτουργοί της Πανθρησκείας οδηγούνται μόνοι τους στην αποκοπή τους από το σώμα της Αγ. Ορθοδοξίας μας, το οποίο ουδέποτε από της εποχής των Αποστόλων εγνώρισε παρόμοια αποστασία.
Είναι αδύνατον πλέον οι Ορθοδοξούντες Ιεράρχες, πρεσβύτεροι,, διάκονοι και ο λαός του Θεού να πείθονται εις ηγουμένους, που όχι μόνον δεν αγρυπνούν για την σωτηρία, αλλά οδηγούν στην απώλεια»[62].
δ. Τέτοιες Διαθρησκειακές συναντήσεις και συμπροσευχές με αλλόθρησκους έγιναν το 1986 στην Ασίζη, με επικεφαλής στους Ορθοδόξους τον τότε Αρχιεπίσκοπο Θυατείρων Μεθόδιο Φούγια. Το 1994 επίσης στην Ασίζη, με επικεφαλής τον Αρχιεπίσκοπο Αλβανίας Αναστάσιο Γιαννουλάτο. Το 2002 πάλι στην Ασίζη, με επικεφαλής τον Βαρθολομαίο. Σ’ αυτή την συνάντηση έλαβαν μέρος 250 εκπρόσωποι από 12 θρησκείες!
Το 1991 στην Καμπέρα της Αυστραλίας, που έλαβε χώρα η Ζ΄ Γεν. Συνέλευση του «Π.Σ.Ε.» οι χριστιανοί συμπροσευχήθηκαν ακόμη και με ειδωλολάτρες!
Εκτός όμως από «διαθρησκειακές συναντήσεις» και απλές συμπροσευχές, έχουμε και
«οικουμενικές λειτουργίες», με συμμετοχή όχι μόνο ετερόδοξων , αλλά και αλλόθρησκων. Ο καθηγητής της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών Κώστας Μπέης αποκαλύπτει την τέλεση Οικουμενικής θείας Λειτουργίας στη Σύρο, που κοινώνησαν όλοι, Λατίνοι, Ορθόδοξοι, Προτεστάντες. Παραθέτουμε σχετικό απόσπασμα από το αποκαλυπτικό άρθρο του
«… οργανώθηκε την τελευταία ημέρα του συνεδρίου οικουμενική λειτουργία στον καθεδρικό καθολικό ναό της Άνω Σύρου. Προσπάθεια, να προηγηθεί οικουμενική θεία λειτουργία στον ιερό ναό του Αγ. Νικολάου της Ερμούπολης, είχε ναυαγήσει. Ειχε βέβαια προσέλθει ο καθολικός επίσκοπος. Αλλά είχε παραμείνει σιωπηλός προσκυνητής. Δεν του δόθηκε η δυνατότητα να αναπέμψει κάποια ευχή μετά το τέλος της ορθόδοξης λειτουργίας. Ο ίδιος τόνιζε προς κάθε κατεύθυνση, μετά, ότι τον συνδέει στενή και ειλικρινής φιλια με τον ορθοδοξο μητροπολίτη. Είχε όμως κατανόηση για τις δυσκολίες του μητροπολίτη, να ξεπερασει τις προκαταλήψεις κάποιων και να κάνει εκεινο που η δικη του προσωπική παιδεία και καλή διάθεση ασφαλώς του υπαγόρευε. Είναι αλήθεια ότι κάποιοι φανατικοί είχαν σκανδαλιστίι διαβάζοντας στα συνεδριακά προγράμματα πως θα τελούνταν οικουμενικές θείες λειτουργίες.
Η οικουμενική λειτουργία στην Άνω Σύρο ήταν μια ανεπανάληπτη εμπειρία. Είχε έλθει η περίφημη χορωδία του Αγ. Νικολάου της Ερμούπολης και οι ψαλμωδίες της είχαν ενταχθεί μέσα στην καθολική λειτουργία. Προηγήθηκε η ωραιότατη καθολική χορωδια, που ξεκίνησε με το “Κύριε Ελέησαν…”. Ακολούθησε η ορθόδοξη χορωδια με τη Δοξολογία. Ορθόδοξοι, καθολικοί και διαμαρτυρόμενοι, Έλληνες και ξένοι διάβασαν και ξαναδιάβασαν σε περισσότερες γλώσσες δυνατά από την προς Γαλάτας επιστολή του Αποστόλου Παύλου:
“Πάντες γαρ υιοί Θεού εστέ δια της πίστεως εν Χριστώ Ιησού. (…) Ουκ ένι Ιουδαίος, ουδέ Ελλην, ουκ ένι δούλος ουδέ ελεύθερος, ουκ ένι άρσεν και θήλυ. Πάντες γαρ υμείς εις εστέ εν Χριστώ Ιησού”….
Κατά τις δεήσεις, μνημονεύθηκαν από κοινού ο επίσκοπος Ρώμης και Πάπας Ιωάννης και ο αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως και Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος.
Εκ περιτροπής στην κοινή τούτη λειτουργία έψελναν η ορθόδοξη και η καθολική χορωδια. Και ρίγη διαπερνούσαν το πολυποίκιλο εκκλησίασμα.
Όταν ήλθε η στιγμή να απαγγελθεί το “Πιστεύω”, ο καθολικός επίσκοπος κάλεσε όλους τους πιστούς, αδιάκριτα από δόγματα, να το απαγγείλουν κατά το αρχικό τυπικό της Συνόδου της Νίκαιας, δίχως το φιλιόκβε. Και όταν ήλθε η ώρα της θειας κοινωνίας, εμβάπτιζε την όστια στο δισκοπότηρο με τον οίνο, έτσι ώστε κατά το λόγο του μεγάλου Αθηναγόρα να μπορούμε όλοι να κοινωνήσουμε από το ίδιο δισκοπότηρο.
Και κοινωνήσαμε. Καθολικοί, ορθόδοξοι και διαμαρτυρόμενοι. Από το κοινό δισκοπότηρο της κοινής πίστης. Δίχως σύνορα και δίχως μισαλλόδοξες προκαταλήψεις…..» [63].
Το άρθρο αυτό του καθηγητή και ιερέα Κώστα Μπέη είναι εύγλωττο και πρέπει να προβληματίσει όλους, για το πού οδηγείται σήμερα ο κόσμος από τα συνθήματα της «Νέας Εποχής».
ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΣΑΚΑΡΕΛΛΟΣ