1. Ο Οικουμενισμός και υπό τις δύο μορφές του, τον Προτεσταντικό και τον Παπικό, διείσδυσε στην Ορθόδοξη Εκκλησία, με την ενεργό συμπαράσταση των υποτιθεμένων φρουρών της, που είναι οι ποιμένες της!
Στην αρχή έδρασε ο Προτεστάντικος Οικουμενισμός. Από τα τέλη της τελευταίας δεκαετίας του 1950 και μετά, έδρασε και ο Παπικός.
Πρέπει να επισημάνουμε τις διάφορες «θεωρίες», που αφορούν τα κανονικά όρια της Εκκλησίας. Τέτοιες «θεωρίες» είναι η «βαπτισματική θεολογία», η «θεολογία της διευρυμένης Εκκλησίας», η «θεολογία των αδελφών Εκκλησιών» κ. ά.
2.. Κατά τη «βαπτισματική θεολογία», το βάπτισμα (ορθόδοξο ή ετερόδοξο) οριοθετεί την Εκκλησία, η οποία έτσι περιλαμβάνει στους κόλπους της Ορθοδόξους και ετερόδοξους. Η «θεολογία» αυτή είναι η βάση του παπικού Οικουμενισμού».
Κατά τους παπικούς, οι αιρετικοί, που βαπτίστηκαν ορθώς κατά τύπον στην κοινότητά τους, έχουν λάβει το βάπτισμα της αληθινής Εκκλησίας, που γι’ αυτούς είναι η Λατινική, σύμφωνα με απόφαση της Συνόδου του Τριδέντου (1545). Η Σύνοδος αυτή όρισε, με τον 13ο κανόνα της, ότι «το βάπτισμα υπό των αιρετικών διδόμενον, μετά σκοπού ποιήσαι ό,τι ποιεί η Εκκλησία, αληθινόν βάπτισμα είναι».
Κύριος εκφραστής της «βαπτισματικής θεολογίας» στο χώρο της Ορθοδοξίας είναι
ο Μητροπολίτης Περγάμου Ιωάννης Ζηζιούλας. Την δέχονται όμως και πολλοί άλλοι,
όπως Πατριάρχες κλπ.:
α. Ο Πατριάρχης Δημήτριος στο Πασχαλινό μήνυμά του το 1974 γράφει:
«Όθεν και ημείς από της καθ’ ημάς Ανατολής…μετά πάντων των επί της γης εις Χριστόν βαπτισθέντων και Αυτόν ενδυσαμένων…εορτάζομεν το Πάσχα, και ως εν αδιαίρετον σώμα Χριστού βιούμεν Αυτού την Ανάστασιν», καθ’ όσον « εις ο Υιός του Θεού και ο Αναστάς εκ νεκρών, εν το Σώμα Αυτού, η Εκκλησία, και εν το Πάσχα των Χριστιανών».
β. Ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος σε κοινό ανακοινωθέν του με τον Πάπα κατά την επίσκεψή του στη Ρώμη το 1995 διακηρύττει:
« Εξορκίζομεν τους πιστούς μας, Καθολικούς και Ορθοδόξους, να ενισχύουν το πνεύμα της αδελφοσύνης, το οποίον προέρχεται εκ του μοναδικού βαπτίσματος και της συμμετοχής εις την μυστηριακήν ζωήν…».
Ο Πάπας και ο Πατριάρχης «περιέλαβον εις τας προσευχάς των όλους εκείνους οι οποίοι, ως εκ του Βαπτίσματός των, είναι ενσωματωμένοι εις τον Χριστόν…»
γ. Ο Πατριάρχης Αντιόχειας Ιγνάτιος σε ομιλία του στην «Εβδομάδα Προσευχής για την ενότητα των χριστιανών» στη Γενεύη το 1987, είπε:
Είμεθα όλοι ( Ορθόδοξοι και ετερόδοξοι) μέλη Χριστού, ένα και μοναδικό σώμα, μιά και μοναδική “καινή κτίσις”, εφ’ όσον το κοινό μας βάπτισμα μας ελευθέρωσε από τον θάνατο».
3. Πέρα απ’ τη «βαπτισματική θεολογία» διατυπώθηκαν και άλλες κακόδοξες «θεολογίες» για τα κανονικά όρια της Εκκλησίας. Τέτοιες «θεολογίες» είναι της «Διευρυμένης Εκκλησίας», των «Αδελφών Εκκλησιών» κ.ά.
Η «θεολογία» της «Διευρυμένης Εκκλησίας». Αυτή δέχεται «Εκκλησία εν ευρυτάτη εννοία». Δέχεται επίσης την ύπαρξη «Εκκλησίας του Χριστού εν τω συνόλω της» και «όχι πλέον της Ορθοδοξίας μόνης». Ακόμη, δέχεται την ύπαρξη «Εκκλησίας εκτός Εκκλησίας», «εκτός των τειχών», «εκτός των κανονικών ορίων», «εκτός εκκλησιαστικών συνόρων» !
Η «θεολογία» των «Αδελφών Εκκλησιών». Κατά τη νεοφανή αυτή «θεολογία» οι
υπάρχουσες χριστιανικές κοινότητες είναι «αδελφές εκκλησίες», οι οποίες βρίσκονται κάτω από τη σκέπη της «Μίας αγίας καθολικής και αποστολικής Εκκλησίας».
Και η θεωρία αυτή των «αδελφών Εκκλησιών» έχει τους υποστηρικτές της μεταξύ των Ορθοδόξων, όπως τον Βαρθολομαίο, ο οποίος το 1993 έχει δηλώσει ότι Ορθοδοξία και Αγγλικανισμός είναι «αδελφαί εκκλησίαι»!
Επίσης, ο Βαρθολομαίος στο «Κοινό Ανακοινωθέν» με τον Πάπα το 1995 επιβεβαιώνοντας την Συμφωνία του Μπελεμέντ, λέγει:
« Ο Διάλογος αυτός απεδείχθη γόνιμος και κατέστη δυνατόν να προχωρήση κατά τρόπον ουσιαστικόν» και «η Μικτή Επιτροπή ηδυνήθη να διακηρύξη ότι αι Εκκλησίαι μας αναγνωρίζονται αμοιβαίως ως Αδελφαί Εκκλησίαι, υπεύθυνοι από κοινού διά την διατήρησιν της μοναδικής Εκκλησίας του Θεού…»!!
Τις πιό πάνω κακόδοξες «θεωρίες» για τα κανονικά όρια της Εκκλησίας υποστηρίζουν δυστυχώς και μεγάλα ονόματα της Ορθόδοξης ακαδημαϊκής θεολογίας, όπως ο Ιω. Καρμίρης κ.ά.
4. Ο Προτεστάντικος Οικουμενισμός ανατρέπει ολόκληρο το οικοδόμημα της
Ορθόδοξης Εκκλησίας. Αρνείται την ύπαρξή της, που ομολογούν οι Ορθόδοξοι στο Σύμβολο της Πίστεως. Κατόπιν τούτου διερωτάται κάποιος πως είναι δυνατόν Ορθόδοξοι να είναι οπαδοί και θιασώτες του «Προτεστάντικου Οικουμενισμού»;
Η Ορθόδοξη Εκκλησία έχει την αυτοσυνειδησία ότι είναι η μόνη «Μία αγία καθολική και αποστολική Εκκλησία»! Είναι η μόνη ασφαλής οδός σωτηρίας του ανθρώπου! Οι άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας, που είναι το «στόμα του Χριστού», κατά τον Δαμασκηνό, τη θεωρούν αποκλειστική οδό σωτηρίας. Όσοι αποσχίστηκαν από αυτή είναι αιρετικοί! Η αίρεση και το σχίσμα οδηγούν τον άνθρωπο στην απώλεια ! Ο μόνος τρόπος για την ένωση όλων των χριστιανών είναι η επάνοδός τους στην Εκκλησία!
α. Η διείσδυση του Προτεστάντικου Οικουμενισμού στο χώρο της Ορθοδοξίας άρχισε κυρίως με την Εγκύκλιο του 1902 του Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Ιωακείμ Γ΄. Σ’ αυτή αναγνωρίζονται για πρώτη φορά οι αιρετικές κοινότητες της Δύσεως, οι «αναδενδράδες» του Χριστιανισμού, ως αληθινές «εκκλησίες» με τις οποίες ζητούσε προσέγγιση και προλείανση του εδάφους για να καταστούν όλοι οι χριστιανοί «μία ποίμνη υπό ένα ποιμένα»! Ο Ιωακείμ ο Γ΄ θεωρείται ένας εκ των πρωτεργατών του Οικουμενισμού
β. Στο Πατριαρχικό Διάγγελμα του 1920 εξισώνεται η Ορθόδοξη Εκκλησία με τις πολλές και πλανεμένες παρασυναγωγές των αιρετικών. Το Πατριαρχείο τις αναγνωρίζει και τις ονομάζει «εκκλησίες του Χριστού», «οικείας εν Χριστώ, συγκληρονόμους και σύσσωμους της επαγγελίας του Θεού εν Χριστώ»!
Είναι αυτό το Διάγγελμα που αποτέλεσε τον «Καταστατικό Χάρτη» της συμμετοχής των Ορθοδόξων στην Οικουμενική Κίνηση.
Το 1948 το Οικουμενικό Πατριαρχείο γίνεται ιδρυτικό μέλος του λεγόμενου «Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών». Εκτός από το Οικουμενικό Πατριαρχείο σταδιακά όλα τα λοιπά Πατριαρχεία και οι λοιπές Αυτοκέφαλες Ορθόδοξες Εκκλησίες ζήτησαν κι’ έγιναν μέλη του Π.Σ.Ε.
Ύστερα φθάνουμε στο διαβόητο Αθηναγόρα, που κατέρριψε κάθε φραγμό της Ορθοδοξίας προς την αίρεση.
γ. Ο Αθηναγόρας μέχρι τα τέλη περίπου της δεκαετίας του 1950 ακολούθησε πιστά τον προτεστάντικο Οικουμενισμό.
Έφθασε στο σημείο να αναγνωρίζει τους πάστορες των Προτεσταντών ως πραγματικούς ιερείς, που τελούν τα μυστήρια της Εκκλησίας. Απευθυνόμενος σ’ ένα τέτοιο πάστορα, τον Ρότζερ Σούλτς, ηγούμενο της Προτεστάντικης Μονής του Ταιζέ της Γαλλίας, του είπε: « Είσθε ιερεύς. Θα μπορούσα να λάβω το Σώμα και Αίμα του Χριστού από τας χείρας σας…Θα μπορούσα να εξομολογηθώ σε σας…»!
Εξάλλου, σε Πατριαρχικό μήνυμά του το 1968 τόνισε ότι «όταν ενωθούν όλες οι υπάρχουσες σήμερα εκκλησίες θα επανιδρύσουν την Μίαν, Αγίαν, Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν»!
Το περίεργο είναι το πώς δεν ξεσηκώθηκαν τότε οι «Ορθόδοξοι» πιστοί, και πολύ περισσότερο οι «αγρυπνούντες υπέρ της Ορθοδοξίας» «συλλειτουργοί» του Ιεράρχες, που εξακολούθησαν, ψευδόμενοι ενώπιον Θεού, κατά την ώρα της θείας λειτουργίας, να τον θεωρούν «ορθοτομούντα τον λόγον της αληθείας», ευχόμενοι την «μακροημέρευσή» του!
δ. Ακολούθως, ο Δημήτριος, που όταν εξελέγη Πατριάρχης υποσχέθηκε να ακολουθήσει πιστά τη γραμμή του προκατόχου του Αθηναγόρα, στο Πασχαλινό μήνυμά του το 1974 έγραψε:
«Όθεν και ημείς από της καθ’ ημάς Ανατολής…μετά πάντων των επί της γης εις Χριστόν βαπτισθέντων και Αυτόν ενδυσαμένων…εορτάζομεν το Πάσχα, και ως εν αδιαίρετον σώμα Χριστού βιούμεν Αυτού την Ανάστασιν», καθ’ όσον « εις ο Υιός του Θεού και ο Αναστάς εκ νεκρών, εν το Σώμα Αυτού, η Εκκλησία, και εν το Πάσχα των Χριστιανών».
Στο δε Διάγγελμά του για τα 25 χρόνια από την ίδρυση του Π.Σ.Ε (16.8.1973) είπε ότι θεωρεί την ίδρυση και λειτουργία του Π.Σ.Ε. ως
«μίαν των οδών την οποίαν εξέλεξεν ο Κύριος (!) ίνα καταστήση περισσότερον
ακουστήν εις τους ανθρώπους την «καινήν» εντολήν της αγάπης και περισσότερον σεβαστόν εις τας Εκκλησίας Αυτού το παράγγελμα προς καταλλαγήν, ειρήνην και ομόνοιαν…»
Επίσης, κατά την επίσημη επίσκεψή του στην Αγγλία, στις 7.10.1987, δήλωσε:
«… Θα ήτοι αδιανόητον να οπισθοχωρήσουν αι Εκκλησίαι και να διακόψουν τους θεολογικούς ενωτικούς διαλόγους των, ( σημ. λόγω της χειροτονίας γυναικών) τόσον τους διμερείς, όσον και τους πολυμερείς….διότι, αναμφιβόλως, σήμερον οι χριστιανοί δεν δυνάμεθα να ζήσωμεν και να εργασθώμεν, ως άλλοτε, εν απομονώσει αλλήλων, αλλ’ αντιθέτως έχομεν “αμοιβαίαν ευθύνην και αλληλεξάρτησιν εν τω σώματι του Χριστού»!
ε. Ο Βαρθολομαίος δεν υστέρησε σε απόψεις υπέρ του Προτεστάντικου Οικουμενισμού. Ο Γάλλος θεολόγος Ολιβιέ Κλεμάν, πρώην παπικός, που μεταστράφηκε στην Ορθοδοξία, αναφέρει σε βιβλίο του, που έγραψε για τον Βαρθολομαίο, ότι ο τελευταίος πιστεύει ότι:
«Η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν είναι Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία του Συμβόλου της Πίστεως, αλλά απλώς μία από τις μείζονες εκφράσεις του χριστιανισμού, που έχει συνείδηση ότι μέσα της υπάρχει ακόμα η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία»!
στ. Ο Πατριάρχης Σερβίας Γερμανός το 1971, που τότε ήταν ένας από τους Προέδρους του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών, σε μήνυμά του, που υπέγραψε με τους άλλους Προέδρους του Οργανισμού αυτού, έχει διακηρύξει ότι όλες οι χριστιανικές κοινότητες αποτελούν μέρος της μιας μεγάλης χριστιανικής Εκκλησίας.
Δηλαδή και η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι απλώς μία κοινότητα, η οποία αποτελεί μέρος της χριστιανικής Εκκλησίας, σύμφωνα με την αιρετική «θεωρία των κλάδων». Ιδού το σχετικό απόσπασμα του μηνύματος:εξής:
«Και η βιαία πνοή της ανανεώσεως θα πνεύσει εις το μέγα πεδίον της Εκκλησίας, καθώς και εις έκάστην των κοινοτήτων αυτής, διότι δεν είναι απλές διοικητικές ενότητες, αλλ’ αποτελούν μέρος μιας μεγάλης χριστιανικής Εκκλησίας»!!
ζ. Ο Πατριάρχης Αντιόχειας Ιγνάτιος το 1987 ισχυρίσθηκε στη Γενεύη:
«Είμεθα όλοι (Ορθόδοξοι και ετερόδοξοι) μέλη Χριστού, ένα και μοναδικό σώμα, μία και μοναδική «κοινή κτίσις, εφ’ όσον το κοινό μας βάπτισμα μας ελευθέρωσε από τον θάνατο»!
5. Η Ορθόδοξη Εκκλησία θεώρησε και θεωρεί τον «Οικουμενισμό», όχι μόνο ως αίρεση, αλλά ως παναίρεση! Θεωρεί ότι καταλύει το περί Εκκλησίας δόγμα, που έχει διατυπωθεί στο Σύμβολο της πίστεως, το οποίο θέσπισε η Α΄ και Β΄ Οικουμενική Σύνοδος.
Ο Οικουμενισμός δεν πλήττει μόνο τα δόγματα της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Πλήττει ακόμη και το αγιολόγιό της. Έφτασαν στο σημείο Οικουμενιστές Ορθόδοξοι κατ’ όνομα Ιεράρχες ν’ ανακηρύξουν ως «άγιο» τον δεδηλωμένο «οικουμενιστή» και μασόνο Χρυσόστομο Σμύρνης Χρυσόστομο Καλαφάτη!
α. Ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χριστόδουλος, , ομολόγησε:
«Ο Οικουμενισμός, πραγματικά έτσι όπως έχει επικρατήσει να σηματοδοτείται ο όρος αυτός, βεβαίως είναι αίρεσις, διότι σημαίνει απάρνηση βασικών χαρακτηριστικών γνωρισμάτων της Ορθοδόξου Πίστεως, όπως είναι, φέρ’ ειπείν, η αποδοχή της θεωρίας των κλάδων…
Εμείς πιστεύουμε ότι η Ορθοδοξία είναι η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία. Τέρμα! Σ’ αυτό, δεν γίνεται συζήτηση. Επομένως, πας όστις πρεσβεύει τα αντίθετα μπορεί να λέγεται οικουμενιστής και επομένως να είναι αιρετικός»!
β. Ο Ιουστίνος Πόποβιτς γράφει για το φαινόμενο του Οικουμενισμού, ότι :
«Ο Οικουμενισμός είναι κοινό όνομα δια τους ψευδοχριστιανούς, διά τας Ψευδεκκλησίας της Δυτικής Ευρώπης. Μέσα του ευρίσκεται η καρδία όλων των Ευρωπαϊκών Ουμανισμών με επικεφαλής τον Παπισμόν.
Όλοι δε αυτοί οι ψευδοχριστιανοί, όλαι αι ψευδεκκλησίαι δεν είναι τίποτα άλλο, παρά
μία αίρεσις παραπλεύρως, εις την άλλην αίρεσιν. Το κοινόν Ευαγγελικόν όνομά τους είναι η παναίρεσις».
Ύστερα απ’ όλα αυτά διερωτάται κανένας, πως είναι δυνατόν Πατριάρχες, Αρχιεπίσκοποι και άλλοι μεγαλόσχημοι» ιερωμένοι της Ορθοδοξίας, αλλά και λαϊκοί ακόμα, να είναι Οικουμενιστές;
γ. Στο παραπάνω εύλογο ερώτημα απαντά με το δικό του τρόπο ο αγιορείτης λόγιος μοναχός Θεόκλητος Διονυσιάτης, ο οποίος λέγει για τους ανθρώπους αυτούς:
«Οι “οικουμενισταί” είναι γελοία υποκείμενα, δυστυχείς, οιηματίαι, φαντασιόπληκτοι, αβαθείς, προκαλούντες πότε τον οίκτον και πότε τον πικρόν γέλωτα εις τους Ορθοδόξους χριστιανούς. Επιδεικνύον πολυμάθειαν, ενώ είναι επιπόλαιοι και αντιφατικοί….» .
Aπο το Νέα εποχή του κ. ΑΘ. ΣΑΚΑΡΕΛΛΟΥ