Είναι γεγονός ότι η τάση προς μία πίστη,που οδηγεί σε μία ανώτερη πνευματική οντότητα,συνέπεσε με την αναζήτηση από τους μεγάλους Έλληνες φιλοσόφους της μίας και μόνης αρχής,που συνέχει και ερμηνεύει τον υλικό κόσμο.
Δεν θα πρέπει να ξεχνούμε ότι ο Ξενοφάνης απέρριψε την ιδέα των ανθρωπόμορφων θεών αναφέροντας ότι: “Ο Όμηρος και ο Ησίοδος απέδωσαν στους θεούς όλα όσα είναι επαίσχυντα και αξιοκατάκριτα στους ανθρώπους:την κλοπή,τη μοιχεία και την απάτη μεταξύ τους”.Και ακόμα:”Οι θνητοί νομίζουν ότι οι θεοί γεννιούνται και ότι έχουν την εμφάνιση,τη φωνή και το σώμα των ανθρώπων.
Σύμφωνα δε με τις επικρατέστερες απόψεις,οι φιλοσοφικές θέσεις τις οποίες,χάριν της ακτινοβόλου προσωπικότητας του Σωκράτη,διαμόρφωσαν ο Πλάτωνας και οι μαθητές του,υπήρξαν είδος προπαίδευσης στον Χριστιανισμό.
Σύμφωνα με τον Ξενοφώντα,ο μεγάλος φιλόσοφος αναφέρει:”Θα μάθεις ότι το Θείο έχει τέτοια δύναμη και τελειότητα,ώστε μπορεί να βλέπει τα πάντα,να ακούει τα πάντα,να βρίσκεται παντού και συγχρόνως να φροντίζειγια το καθετί”.
Ο Σωκράτης θεωρείται ο πνευματικός πρόδρομος του Χριστιανισμού,και αυτό εξ αιτίας της διδασκαλίας του και της πίστης του στην αθανασία της ψυχής.Συνεπώς με τη διδασκαλία του προετοίμασε τον κόσμο για την αποδοχή μιας νέας μονοθειστικής θρησκείας αγάπης,όπως ήταν ο Χριστιανισμός.Ο Σωκράτης πίστευε ότι μόνο εάν ο Θεός λυπόταν τους ανθρώπους και έστελνε άνωθεν έναν Σωτήρα-παιδαγωγό θα υπήρχε σωτηρία από την αμαρτία και την ηθική κατάπτωση.
Άλλωστε ο μεγάλος φιλόσοφος θεωρείται από πολλούς μελετητές “προ Χριστού χριστιανός” και μάρτυρας του ιδεαλισμού.Εκτός όμως από τον Σωκράτη και ο μεγάλος φιλόσοφος Πυθαγόρας.ο οργανωτής της εσωτερικής επιστήμης,προετοίμαζε τον δρόμο του Μεσσία,αφού προσπαθούσε μέσω των διδασκαλιών του να οδηγήσει τους μαθητές του στο ιδεώδες,το οποίο προσεγγιζόταν με τρεις τελειοποιήσεις:την κατάκτηση της σοφίας(αλήθεια),την αρετή της ψυχής και τη σωματική αγνότητα.
Για τον λόγο αυτό,ο μέγας Πατέρας της Εκκλησίας Ωριγένης έγραφε για τους Έλληνες φιλοσόφους :”Οι Έλληνες αναγνώρισαν τον Θεό,γιατί ο Θεός σ’αυτούς φανερώθηκε”.Ομοίως τα κηρύγματα και διδασκαλίες των Κυνικών και των Στωικών φιλοσόφων μιλούσαν για κοινωνική ισότητα και περισσότερη ελευθερία,θέτοντας ως οδηγό της ανθρώπινης συμπεριφοράς το καθήκον,το σεβασμό,αξιοπρέπεια και την αδιαφορία στον πόνο και το θάνατο.
Ο Ιουδαισμός της εποχής του Ιησού είχε επηρεαστεί από τον αρχικό Ιουδαισμό.Ο Ιησούς με την ανύψωση της προς τον πλησίον αγάπης στο ύψιστο ηθικό αξίωμα,απέρριψε κάθε ιουδαικό έθιμο,που ερχόταν σε αντίθεση προς αυτή καθ’ον χρόνο βρισκόταν πλησιέστερα προς την Ελληνική σκέψη,ιδιαίτερα προς τη Στωική.
Απέρριπτε τις διατάξεις της Παλαιάς Διαθήκης που ήταν σε αντίθεση προς την ανωτέρω αντίληψη της ζωής και έτσι συνέπιπτε προς τον Ελληνισμό.Μετά από όλα τα προηγούμενα αποτελεί ένα τραγικό ιστορικό λάθος η ένταξη και ταύτιση του Χριστού με τον προχριστιανικό φονταμενταλιστικό Ιουδαισμό.Κατ’ αρχήν δεν τηρούσε την ημέρα του Σαββάτου.Αν είχε κάτι σημαντικότερο να πράξει,το έπραττε,ενώ αν και δεν ήταν αντίθετος στην ιδέα της συναγωγής,την επισκεπτόταν σπάνια.Εκτός αυτού,βρίσκοταν σε ολομέτωπη σύγκρουση με το Ιουδαικό ιερατείο,ενώ συνέτριψε τον σκληρό πυρήνα της Παλαιάς Διαθήκης που ανάγκαζε τον ιουδαισμό να είναι αντεκδικητικός,εθνικιστικός,ρατσιστικός και ταξικός.
Το δόγμα του Χριστού,όπως το δίδαξε ο Ιησούς είναι παγκόσμιο.Σε αντίθεση με το ιουδαικό πνεύμα,δεν διαχωρίζει τους ανθρώπους σε άνδρες και γυναίκες,φτωχούς και πλούσιους,άσπρους,μαύρους,κίτρινους.Για τον χριστιανισμό υπάρχουν μόνο πολίτες Θεού με ίσα δικαιώματα και ευθύνες.Με τον τρόπο αυτό το δόγμα του Χριστού ταυτίζεται απόλυτα με το πιο προηγμένο Ελληνικό φιλοσοφικό δόγμα,το Δόγμα της Δημοκρατίας.
Ο Ιησούς μπορεί να γεννήθηκε εκτός του φυσικού Ελληνικού χώρου,αλλά συμμετείχε της Ελληνικής σκέψης,και εξέφραζε με τον πιο αυθεντικό τρόπο τα πιο ευγενικά Ελληνικά ιδανικά.Δημοκρατία,παγκοσμιότητα των ιδεών,ανεκτικότητα,σεβασμός στον πλησίον,ελευθερία σκέψης και έκφρασης.Η αποσιώπηση όλων των προηγουμένων,μπορεί πολλές φορές,να θεωρηθεί ως εσκεμμένη.Σκοπός αυτής της παραχάραξης του δόγματος του Χριστού είναι η διατήρηση των ισσοροπιών στους κόλπους των διοικητικών δομών της Εκκλησίας.
Τα παραπάνω είναι αποσπάσματα από το άρθρο του Μάνου Δανέζη στο περιοδικό “Αυτά που δεν θέλουν να ξέρεις για την Ελλάδα.Νο2”