Ἡ ἄλφα ψυχή, ἡ βῆτα ψυχή, ἡ γάμα ψυχή, πού δέν θέλει νά ἀλλάξει καί κρατάει τό κατεστημένο της, ἀκούει μέν ὁρισμένα πράγματα καί τά ξανακούει καί τά πιστεύει, τά δέχεται, ἀλλά χωρίς νά ἀλλάξει ὅμως τό κατεστημένο πού ἔχει μέσα της.
Καί γι᾿ αὐτό, βλέπεις, αὐτά πού ἄκουσε τά παραποιεῖ, τά διαστρεβλώνει, τά καταλαβαίνει ἀλλιῶς, τά βιώνει ἀλλιῶς. Καί ἀπό κεῖ πού θά ἔπρεπε, ἄς ποῦμε, νά εἶναι σάν ἄγγελος ἡ ψυχή αὐτή, μέ μιά καθαρότητα, μέ μιά ἀλλαγή, μέ μιά καινούργια κατάσταση, δέν εἶναι. Διότι ναί μέν καλά πράγματα ἄκουσε, καλά πράγματα, ἄς ποῦμε, πίστεψε, καλά πράγματα δέχτηκε, ἀλλά ὅμως χωρίς διάθεση νά γκρεμιστεῖ τό κατεστημένο.
Καί, βλέπεις, τήν ὥρα τήν κρίσιμη –διότι ἐπιτρέπει ὁ Θεός στόν καθένα μας νά ἔρθει ἡ κρίσιμη ὥρα– ὅταν στριμωχτεῖ κανείς, ὅταν πιεστεῖ, ὅταν ἔρθουν τά πράγματα ἔτσι πού δέν γίνεται ἀλλιῶς, θά βγάλει κανείς, ὅπως λέμε, τόν κακό του ἑαυτό, θά βγεῖ ὅλο αὐτό τό κατεστημένο.
Καί αὐτά πού ἐλέχθησαν στήν ἀγρυπνία, ἄς ποῦμε, πού μάλιστα τά ἄκουγε μέ πολλή προσοχή καί μέ πολύ καλή διάθεση, σάν νά μήν τόν ἄγγιξαν καί σάν νά πῆγαν χαμένα, καθώς τό κατεστημένο –τουτέστιν τόν ἐγωισμό, τή φιλαυτία, αὐτή τήν παλαιότητα– τό ἀφήνει κανείς ἀπείραχτο· δέν ἀπαρνεῖται τόν ἑαυτό του, δέν ἀπαρνεῖται τόν παλαιό ἄνθρωπο.
Ἐξ ὅσων ἐγώ μπορῶ νά μαρτυρήσω, καί νομίζω ὅτι πρέπει νά τά προσέξετε αὐτά, ἐλάχιστοι εἶναι ἐκεῖνοι οἱ χριστιανοί οἱ ὁποῖοι καταλαβαίνουν αὐτά πού ἀκοῦν, αὐτά πού μαθαίνουν, αὐτά πού διαβάζουν. Ἐλάχιστοι εἶναι ἐκεῖνοι οἱ χριστιανοί οἱ ὁποῖοι τελικά καταλήγουν: «Ἄ, πρέπει νά ἀλλάξω. Δέν γίνεται ἀλλιῶς. Ἄν συνεχίσω νά ἔχω αὐτή τή νοοτροπία πού ἔχω, ἄν συνεχίσω νά ἔχω περί πολλοῦ τόν ἑαυτό μου ὅπως τόν ἔχω, ἄν συνεχίσω νά μήν ἔχω διάθεση νά ἀπαρνηθῶ τό ἐγώ μου, τή φιλαυτία μου, τήν ἐγωλατρία μου –ὅλα αὐτά πού ἔμαθε κανείς ἀπό μικρό παιδί καί ἔφτιαξε τό κατεστημένο του– δέν θά γίνει τίποτε». Πρέπει νά τό καταλάβει κανείς αὐτό. Ἅμα δέν τό καταλάβει, ματαιοπονεῖ.
Ἀρκεῖ νά ἀφήσει κανείς λίγο τό κατεστημένο του, τό εἴδωλό του, ὅλο αὐτό πού οἰκοδόμησε καί οἰκοδομεῖ ὁ ἴδιος, πού μοιάζει τάχα ὅτι εἶναι καί πνευματικό οἰκοδόμημα, κάτι νά σπάσει μέσα στήν ψυχή ἀπ᾿ αὐτό τό ἄχαρο πού δημιουργεῖ ἡ αὐτοδικαίωσή μας· νά πέσει τό εἴδωλο, πού δημιουργεῖ αὐτή ἡ καλή ἰδέα πού ἔχουμε γιά τόν ἑαυτό μας, νά σπάσει αὐτό τό ὁποῖο φτιάξαμε καί φτιάχνουμε ἐμεῖς, καί ὅταν ἀκόμη κάνουμε τόν καλό χριστιανό, καί πού δέν εἶναι ἄλλο παρά ἕνα ἔργο ματαιοδοξίας, κενοδοξίας, φιλαυτίας, ἕνα ἄχαρο ἔργο.
Καί νά ἀρχίσει νά παίρνει κανείς ἀληθινή στάση ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, ταπεινή στάση, κουρασμένος πιά ἀπό τήν ματαιοδοξία του καί ἀπό τήν ὑπερηφάνειά του, καί ἀπογοητευμένος ἀπό ὅλο ἐκεῖνο πού μιά ζωή κανείς προσπαθεῖ νά στήσει ὄρθιο –καί αὐτό ὅσο στήνεται ὄρθιο, τόσο πιό ἄχαρη γίνεται ἡ ζωή– ἀπογοητευμένος λοιπόν, ἀπελπισμένος νά ἀποφασίσει νά πάει στόν Θεό.