Εμβόλια. Η μεγάλη πλάνη και οι κίνδυνοι. Μέρος Δευτερο

Πράγματι οι επικίνδυνες μεταδιδόμενες ασθένειες έχουν μειωθεί δραστικά κατά τις τελευταίες δεκαετίες. Όμως το γεγονός αυτό δεν είναι λόγος για να μπορούν να πανηγυρίζουν οι υποστηρικτές των εμβολιασμών.
όποιος μελετά προσεκτικά την ιστορία των εμβολιασμών βρίσκει στοιχεία που αποδεικνύουν πως:

Στη Γερμανία υπάρχουν στατιστικά δεδομένα από το 1816 μέχρι σήμερα σχετικά με θύματα ευλογιάς που κατέληξαν. Στα τέλη της δεκαετίας 1860 αναφέρονται 6.000 θύματα. Τη διετία όμως 1870/71 ο αριθμός των θυμάτων σκαρφαλώνει στα 85.000 θύματα. Τι είχε συμβεί? Ο γαλλικός “πόλεμος” βρισκόταν σε εξέλιξη και πολλοί γάλλοι αιχμάλωτοι κρατούνταν σε γερμανικά κρατητήρια υπό άθλιες συνθήκες. Στα κρατητήρια αυτά υπήρχε ραγδαία εξάπλωση της ευλογιάς -παρόλο που τόσο οι γάλλοι όσο και οι γερμανοί στρατιώτες ήταν εμβολιασμένοι- και γρήγορα μεταφέρθηκε η ασθένεια στον υπόλοιπο πληθυσμό -παρ’ όλο που μεγάλο μέρος του είχε επίσης εμβολιαστεί! Αμέσως μετά το τέλος του πολέμου και με το κλείσιμο των κρατητηρίων μειώθηκε σημαντικά και ο αριθμός των νεκρών. Δύο χρόνια αργότερα, το 1874, είχαν καταγραφεί μόλις 3.345 θύματα.

Τα παραπάνω παραδείγματα όμως με τις εξάρσεις της ευλογιάς στα χρόνια του πολέμου χρησιμοποιήθηκαν για την επιβολή νομοθετικής ρύθμισης που επέβαλε και δεύτερη δόση εμβολιασμού. Έτσι στις 1 Απριλίου 1875 μπήκε σε ισχύ ο σχετικός νόμος (Reichsimpfgesetz) μολονότι τα θύματα της ευλογιάς είχαν περιοριστεί ήδη μεταπολεμικά δίχως άλλη επέμβαση. Ο νόμος αυτός απαιτούσε να χορηγείται σε κάθε παιδί το εμβόλιο της ευλογιάς στο 2ο και στο 12ο έτος του. Παρ’ όλ’ αυτά οι επιδημίες ευλογιάς δεν έπαψαν να εμφανίζονται. Γιατρός της εποχής αναφέρει:

“Επαναλαμβάνω, πως ο λεγόμενος προληπτικός εμβολιασμός παραμένει άνευ ουσίας για την εξάπλωση της ασθένειας, αφού η ασθένεια πλήττει ομοιόμορφα τόσο τα εμβολιασμένα όσο και τα μη εμβολιασμένα παιδιά.”

Την ίδια διαπίστωση έκανε γερμανός γιατρός κατά τη διάρκεια του 2ου Παγκόσμιου πολέμου σχετικά με την επιδημία ευλογιάς σε στρατιώτες στα σύνορα μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας.

“Το πιο αξιοσημείωτο γεγονός που καταγράφουμε ανάμεσα σε στρατιώτες δίχως αμφιβολία παραμένει η διαπίστωση, πως μολονότι έχει γίνει προληπτικός εμβολιασμός -πολλές φορές πριν από σχετικά μικρό διάστημα- εμφανίζονται επιδημίες ευλογιάς.”

Και οι αμερικανοί βίωναν παρόμοιες καταστάσεις. Όταν το 1905 οι ΗΠΑ κατέλαβαν τις Φιλιππίνες, το ποσοστό θνησιμότητας από ευλογιά ήταν στο 10%. Το ποσοστό θεωρήθηκε μεγάλο και οι κατακτητές αμερικάνοι άρχισαν άμεσα τους εμβολιασμούς. Μόλις ένα χρόνο μετά εμφανίστηκε η μεγάλη επιδημία ευλογιάς από την οποία πέθαινε ο ένας στους τέσσερις. Παρ’ όλ’αυτά συνεχίστηκαν οι εμβολιασμοί. Κατά τη διετία 1918-1920 το 95% του πληθυσμού είχε εμβολιαστεί και την ίδια περίοδο χτύπησε τη χώρα η χειρότερη επιδημίας ευλογιάς όλων των εποχών. Από τους 112.000 ασθενείς με ευλογιά πέθαναν περισσότεροι από τους μισούς (54%). Ιδιαίτερο ενδιαφέρον μάλιστα παρουσιάζει το γεγονός, πως μέσα στην πρωτεύουσα το ποσοστό θνησιμότητας ήταν ακόμη μεγαλύτερο και έφτανε το 66.3%. Προφανώς σχετίζεται άμεσα με το γεγονός πως οι κάτοικοι της είχαν εμβολιαστεί περισσότερες από μία φορές.

Οι κάτοικοι της νήσου Μιντανάο, για θρησκευτικούς λόγους, είχαν αρνηθεί τον εμβολιασμό τους. Εκεί σημειώθηκε ο το μικρότερο ποσοστό θνησιμότητας: μόλις 11,4%. Ποσοστό που ήταν σχεδόν ίδιο με αυτό πριν την επιβολή μαζικού εμβολιασμού. Με άλλα λόγια το παράδειγμα του Μιντανάο φανερώνει όχι μόνο πως τα εμβόλια δεν αποδίδουν, αλλά αντίθετα προκάλεσαν τη χειρότερη επιδημία στην ιστορία των Φιλιππίνων.

Το πραγματικό αντίδοτο είναι η υγιεινή

Το παράδειγμα του Leicester δείχνει με χαρακτηριστικό τρόπο πως δεν είναι τα εμβόλια που μειώνουν την εμφάνιση μεταδιδόμενων ασθενειών, αλλά οι συνθήκες υγιεινής που τηρούνται. Κατά την περίοδο 1871-72 ξέσπασε επιδημία ευλογιάς στην αγγλική αυτή βιομηχανική πόλη, παρ’ όλο που 95% όλων των βρεφών είχαν εμβολιαστεί. Ο μεγάλος αριθμός νεκρών αποδείκνυε πως τα εμβόλια δεν χρησίμευαν σε τίποτε. Για το λόγο αυτό έπαψαν να ακολουθούν την πρακτική των εμβολιασμών και βελτίωσαν τις συνθήκες υγειηνής σε ολόκληρη την πόλη. Ως αποτέλεσμα εξαφανίστηκε η ευλογιά πολύ γρηγορότερα από το Leicester, απ’ ότι σε άλλες βιομηχανικές πόλεις, όπου συνέχιζαν να εμβολιάζουν.

Αποκαλυπτική είναι η στατιστική μελέτη της διετίας 1873-74, όπου συγκρίνεται το ποσοστό θνησιμότητας του Leicester με αυτό του βρετανικού στρατού και του βασιλικού ναυτικού (που εμβολιαζόταν πλήρως). Στο στρατό και το ναυτικό στο ένα εκατομμύριο ανθρώπους μετρούσαν 37 θανάτους από ευλογιά, ενώ στο Leicester μόλις 14,4. Το ποσοστό θνησιμότητας μεταξύ των εμβολιασμένων ήταν κατά 2,5 φορές υψηλότερο απ’ ότι στους μη εμβολιασμένους.

Έτσι δεν αποτελεί έκπληξη και το γεγονός πως τη δεκαετία μετά την εισαγωγή του υποχρεωτικού εμβολιασμού στην Αγγλία οι νεκροί διπλασιάστηκαν σε σχέση με την περίοδο πριν την σχετική ρύθμιση.
Πιο πρόσφατες στατιστικές στην Αγγλία δείχνουν πως ακόμη και στα μέσα του περασμένου αιώνα οι θάνατοι από ευλογιά, σε σχέση με μη εμβολιασμένους, ήταν κατά 43% συχνότεροι μεταξύ εμβολιασμένων ατόμων .

Την ίδια εικόνα παρουσίαζε και η Γαλλία: κατά τη δεκαετία του ’50 πέθαναν πάρα πολλοί άνθρωποι εξαιτίας του εμβολίων ευλογιάς και όχι από τη φυσική νόσο.
Στατιστικά σημαίνει πως ο προληπτικός εμβολιασμός ήταν 316 φορές πιο θανατηφόρος από την ίδια την ασθένεια.