Η ενέργεια είναι το κλειδί για κάθε δραστηριότητα στον πλανήτη μας. Οι φυσικές επιστήμες ασχολούνται με τη μελέτη των πηγών και του ελέγχου της φυσικής ενέργειας, και οι οικονομικο-κοινωνικές επιστήμες ασχολούνται με τη μελέτη των πηγών και τον έλεγχο της κοινωνικής ενέργειας. Και οι δύο είναι κυρίως λογιστικά συστήματα, δηλ. μαθηματικά. Συνεπώς, τα μαθηματικά είναι η πρωταρχική επιστήμη ενέργειας. Και ο «λογιστής» κατέχει ηγεμονική θέση όταν το κοινό αγνοεί τη μεθοδολογία των «λογιστικών». Η επιστήμη γίνεται το μέσο για έναν στόχο. Το μέσον είναι η γνώση και ο στόχος είναι ο έλεγχος.
Πέραν αυτών παραμένει ένα ζήτημα μόνο: «Ποιος επωφελείται;» («Qui bonoi?»). To 1954, αυτό ήταν το πρωταρχικό ζήτημα. Προς το συμφέρον της τάξης, της ασφάλειας και της ησυχίας του μελλοντικού κόσμου της υπερεθνικής ελίτ, αποφασίστηκε να ξεκινήσει παρασκηνιακά, και χωρίς να το γνωρίζουν κατ’ ανάγκην οι εκλεγμένοι «αντιπρόσωποι» του λαού, ένας σιωπηλός πόλεμος κατά του αμερικανικού λαού με απώτατο στόχο τη μόνιμη μεταφορά της φυσικής και κοινωνικής ενέργειας (του πλούτου) των πολλών ανοργάνωτων και ανεύθυνων, στα χέρια των λίγων που «διαθέτουν αυτοπειθαρχία, αίσθημα ευθύνης και είναι άξιοι». [σ.σ.: δηλαδή των Ολιγαρχών].
Προκειμένου να εκπληρωθεί ο σκοπός αυτός, ήταν απαραίτητο να δημιουργήσουν, να κατοχυρώσουν και να εφαρμόσουν νέα όπλα τα οποία, όπως αποδείχτηκε, ήταν μία κατηγορία όπλων τόσο έξυπνων και σοφιστικέ ως προς τα χαρακτηριστικά της λειτουργίας και της παρουσίας τους, που τα αποκάλεσαν «αθόρυβα όπλα».
Για να επιτευχθεί μία απολύτως προβλέψιμη οικονομία, τα μέλη των χαμηλότερων τάξεων της κοινωνίας πρέπει να μπουν υπό απόλυτο έλεγχο, δηλαδή να «εξημερωθούν», να εκπαιδευθούν και να δεσμευθούν με βάρη και μακροχρόνια κοινωνικά καθήκοντα από πολύ νεαρή ηλικία, πριν έχουν την ευκαιρία να αναρωτηθούν για την πραγματική φύση των υλικών αγαθών και να αμφισβητήσουν το σύστημα. Αρκετούς πονοκεφάλους είχαν προκαλέσει οι «γενιές της αμφισβήτησης»…
Για να εξασφαλισθεί μία τέτοια υπακοή, έπρεπε να διαλυθούν οι παραδοσιακές οικογένειες των μέσων και κατώτερων τάξεων μέσα από την εντατικοποίηση της απασχόλησης και των δύο γονέων και
την καθιέρωση κρατικών κέντρων ολοήμερης απασχόλησης και εκπαίδευσης (δηλαδή προσαρμογής) των παραμελημένων παιδιών τους.
Η ποιότητα της εκπαίδευσης που δίνεται στις κατώτερες τάξεις πρέπει να είναι η χειρότερη του είδους, έτσι ώστε το τείχος της άγνοιας που θα τη διαχωρίζει από την ελίτ, να είναι και να παραμένει αδιαπέραστο για τα παιδιά της.
Με μία τέτοια υστέρηση εξ αρ χής, ακόμα και τα ευφυή άτομα της κατώτερης τάξης θα έχουν ελάχιστες δυνατότητες να ξεφύγουν από τον ρόλο που τους επιφυλάσσεται. Αυτή η μορφή υποδούλωσης είναι βασική για τη διατήρηση σε έναν ικανοποιητικό βαθμό της κοινωνικής ειρήνης που επιθυμούν οι νεόπλουτες ελίτ και που, εν τέλει, έχουν καταφέρει να έχουν σήμερα στη Δύση σε ασύγκριτο βαθμό σε σχέση με το παρελθόν, χάρη στην κατευθυνόμενη πρωτοφανή παθητικοποίηση και συντηρητικοποίηση της νεολαίας.
Περιγραφή του Σιωπηλού Όπλου
Οι δημιουργοί του σιωπηλού όπλου περιμένουν απ’ αυτό ό,τι θα περίμεναν κι από ένα συνηθισμένο όπλο, αλλά με το δικό του χαρακτηριστικό τρόπο λειτουργίας. Το όπλο αυτό πυροδοτεί καταστάσεις αντί για σφαίρες. Ως μέσο προώθησης χρησιμοποιεί την επεξεργασία δεδομένων, αντί τη χημική αντίδραση (έκρηξη). Η πυροδότηση του προέρχεται από πληροφορίες, αντί για κόκκους πυρίτιδας. Το χειρίζεται ένας προγραμματιστής υπολογιστών και όχι ένας σκοπευτής. Τίθεται υπό τις διαταγές ενός μεγαλοτραπεζίτη και όχι ενός στρατηγού. Δεν κάνει θόρυβο κατά την εκπυρσοκρότηση, δεν προκαλεί εμφανή σωματικά ή πνευματικά τραύματα και παρεμβαίνει καταφανώς στην καθημερινή κοινωνική ζωή. Αυτό το αντιλαμβάνεται μόνο ο εξασκημένος παρατηρητής που γνωρίζει τι να παρατηρήσει.
Το κοινό δεν μπορεί να αντιληφθεί πλήρως αυτό το όπλο και συνεπώς δεν μπορεί να πιστέψει ότι δέχεται επίθεση και υπο τάσσεται από κάποιο όπλο. Το κοινό μπορεί να αισθάνεται ενστικτωδώς ότι κάτι δεν πάει καλά, αλλά αυτό οφείλεται στην τεχνική φύση του σιωπηλού όπλου. Δεν μπορούν, όμως, να εκφράσουν το αίσθημα τους με λογικό τρόπο ή να αντιμετωπίσουν εγκεφαλικά το πρόβλημα. Συνεπώς, δεν ξέρουν από πού να ζητήσουν βοήθεια και πώς να συντονισθούν με άλλους για να αμυνθούν από αυτό.
Όταν εφαρμόζεται σταδιακά ένα σιωπηλό όπλο, το κοινό προσαρμόζεται (συνηθίζει) στην παρουσία του και μαθαίνει να ανέχεται τη διείσδυση του στη ζωή του, μέχρις ότου η πίεση (ψυχολογική μέσω της οικονομικής) γίνει πολύ μεγάλη και καταρρεύσει. Άρα, το σιωπηλό όπλο είναι ένας τύπος βιολογικού πολέμου. Πλήττει τη ζωτικότητα, τις επιλογές και την κινητικότητα των ατόμων μιας κοινωνίας με τη γνώση, την κατανόηση, τη διαχείριση και την επίθεση στις πηγές φυσικής και κοινωνικής ενέργειας των πολιτών, καθώς επίσης και στις φυσικές, διανοητικές και συναισθηματικές δυνάμεις και αδυναμίες τους!
Θεωρητική Εισαγωγή
«Δώστε μου τον έλεγχο τον νομίσματος μιας χώρας και δεν με νοιάζει ποιος κάνει τους νόμους της»,
Mayer Amshell Rothschild
Η τεχνολογία των σημερινών σιωπηλών όπλων είναι παράγωγο μιας ιδέας που επινοήθηκε, εκφράσθηκε επιγραμματικά και εφαρμόσθηκε αποτελεσματικά από τον Μάγιερ Άμσελ Ρότσιλντ (Mayer Amshell Rothschild), ιδρυτή της παγκόσμιας δυναστείας των τραπεζιτών Ο Ρότσιλντ ανακάλυψε έναν βασικό κρίκο της οικονομικής θεωρίας που είναι η «επαγωγικότητα».
Δεν προέβλεψε, βέβαια, ο ίδιος ότι η ιδέα του, με όρους μαθηματικής ανάλυσης του 20ού αιώνα, θα έπρεπε να περιμένει τη Δεύτερη Βιομηχανική Επανάσταση, την εμφάνιση της θεωρίας της μηχανικής και της ηλεκτρονικής και, τελικά, την επινόηση του ηλεκτρονικού υπολογιστή πριν μπορέσει να εφαρμοσθεί αποτελεσματικά για τον έλεγχο της παγκόσμιας οικονομίας. [Σ.σ.: οι οικονομικοί ορισμοί του κειμένου παραπέμπουν στο βιβλίο Beyond the Pale Horse…].
Αυτό που είχε ανακαλύψει ο Ρότσιλντ ήταν η βασική αρχή της εξουσίας, της επιρροής και του ελέγχου επί των ανθρώπων, όπως αυτή εφαρμόζεται στην οικονομία. Η αρχή αυτή είναι η εξής: «όταν παριστάνεις ότι κατέχεις τΗΝ εξουσία, τότε οι άνθρωποι σου την παραχωρούν πραγματικά σε σύντομο διάστημα».
Ο Ρότσιλντ ανακάλυψε ότι το νόμισμα ή οι λογαριασμοί καταθέσεων και τα δάνεια είχαν την απαιτούμενη επίφαση εξουσίας που μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για να πείσει τους ανθρώπους (όπως η έλξη που ασκεί ένα μαγνητικό πεδίο) να παραδώσουν τον πραγματικό τους πλούτο, με αντάλλαγμα μία υπόσχεση για περισσότερο πλούτο (αντί για πραγματική αμοιβή). Να τοποθετήσουν ως υποθήκη ένα πραγματικό εχέγγυο με αντάλλαγμα… τραπεζογραμμάτια.
Ο ευφυής Ρότσιλντ κατάλαβε ότι μπορούσε να εκδώσει περισσότερα χαρτονομίσματα από αυτά που είχε ως εγγύηση, στον βαθμό που είχε τα αποθέματα χρυσού κάποιου άλλου ανθρώπου ως όπλο για να τα επιδεικνύει στους πελάτες του. Ο Ρότσιλντ δάνειζε τα τραπεζογραμμάτια του σε άτομα και σε κυβερνήσεις. Έτσι δημιουργείτο υπερβολική εμπιστοσύνη. Μετά έκανε δυσεύρετα τα χρήματα, ασκούσε ασφυκτικότερο έλεγχο στο σύστημα και μάζευε τις υποθήκες βάσει των υποχρεώσεων των συμβάσεων. Ύστερα, ο κύκλος αυτός επαναλαμβανόταν…
Οι πιέσεις αυτές μπορούσαν, με τον κατάλληλο χειρισμό, να προκαλέσουν πόλεμο. Τότε έλεγχε τη διαθεσιμότητα του νομίσματος (χρήματος) για να καθορίσει ποιος θα κέρδιζε χον πόλεμο. Η κυβέρνηση που θα συμφωνούσε να του δώσει τον έλεγχο του οικονομικού της συστήματος είχε την υποστήριξη του.
Η είσπραξη των χρεών ήταν εγγυημένη μέσω της οικονομικής βοήθειας προς τον εχθρό του οφειλέτη. Το κέρδος που προέκυπτε από αυτή την μέθοδο έδινε στον Ρότσιλντ τη δυνατότητα να αυξάνει όλο και περισσότερο τον πλούτο του.
Ο Ρότσιλντ ανακάλυψε ότι το χαρτονόμισμα του έδινε τη δύναμη να ανασκευάσει τη δομή της οικονομίας προς όφελος του, να αλ λάξει την οικονομική επαγωγικότητα σε τέτοιες οικονομικές θέσεις που θα προκαλούσαν την μεγαλύτερη δυνατή οικονομικά αστάθεια και κλυδωνισμό. Για τον τελικό έλεγχο της οικονομίας έπρεπε να προηγηθεί η συλλογή αρκετών σχοιχείων και η ανάπτυξη υπολογιστών υψηλής ταχύχητας που θα παρακολουθούσαν στενά τις οικονομικές διακυμάνσεις που δημιουργούνται από την πτώση των τιμών και το πληθωριστικό χρήμα.
Το άρθρο είναι του Λεωνίδα Αποσκίτη και είχε δημοσιευθεί σε παλαιότερο περιοδικό “Τρίτο Ματί” το καλοκαίρι του 2007.
Πηγή