Ασφυκτιώ….
Από την πρώτη στιγμή που θυμάμαι τον εαυτό μου,πλήρως αναπτυσόμενο κι σκεπτόμενο γραναζάκι σ’ένα σύστημα που ουδείς εννοούσε ποτέ να καταλάβει…
Επειδή αργότερα,ως μαθητής,η αλήθεια έδωσε την θέση της στην «προσφερόμενη» γνώση,συνεπικουρούμενης από τα αμέτρητα «πρέπει»…
Όταν,μεγάλος πια,μου είπαν ότι έπρεπε να είμαι ευτυχής που μπήκα νωρίς στην «παραγωγή»…και την εργασία πλέον την αποκαλούσα δουλειά…
Συγχρωτιζόμενος με συνανθρώπους μου, αυτό το αποκαλούσα διασκέδαση κι όχι ψυχαγωγία,απεμπολώντας διά παντός το όραμα της επικράτησης των αρίστων του πνεύματος…
Που, «αν και Δόξα τω Θεώ» το πιάτο της ημέρας είναι γεμάτο, γύρω μου οι άνθρωποι πεινούν,φοβούνται,κλαίνε…
Όταν η λέξη «βοήθεια»,που μπορεί να δώσει ή να δεχτεί κάποιος,μεταφράζεται αναλόγως του βάρους του «πακέτου»…
Που η λήθη έχει πάρει την θέση της ιστορικής αλήθειας και το χρέος απέναντι στους ήρωες του γένους έγινε γέλως…
Που είμαι πολίτης ενός κράτους,που μόνο αυτό και λόγω κάποιων υποτίθεται χρεών,απειλείται με απώλεια της εθνικής του κυριαρχίας,επειδή απλά κάποιοι έτσι το αποφάσισαν…
Βλέποντας τους συμπολίτες μου,να στολίζουν με μεγάλη φροντίδα τα μπαλκόνια λόγω των εορτών,και αρνούνται την μόνιμη παρουσία της σημαίας μας ή έστω κατά την διάρκεια των εθνικών επετείων…
Βλέποντας τους ίδιους συμπολίτες μου,αφιονισμένους,έρμαια της κατάθλιψης,να αρνούνται την δράση,έστω και από τον καναπέ του σπιτιού τους…
¨Όταν,αν και οικοδεσπότης εγώ (που ουδέποτε ρωτήθηκε),δε μου το αναγνωρίζουν οι ίδιοι αυτοί που σώζονται από μένα…
Που δε μπορώ να υποσχεθώ κάποιο μέλλον στο παιδί μου…
Που η χώρα μου ερημώνει από το ανθός της,το πολυτιμότερο αγαθό που μπορεί να παράξει μία κοινωνία,τα νειάτα της,την ίδια την συνέχειά της…
Ο κατάλογος αυτός είναι μακρύς και συμπληρώνοντας ο καθένας μας το βίωμά του, ατελείωτος…
Σκοπός μου όμως, φίλοι μου,δεν είναι να σας «ρίξω» ακόμη περισσότερο,αλλά να σας θυμίσω ότι το δικαίωμα στην…«ανάσα» έχει δοθεί αναφαίρετα σε όλα τα πλάσματα πάνω σε τούτη τη γη,δηλώνοντας τον ασταμάτητο αγώνα για ζωή,για επιβίωση,για εξέλιξη…
Ως έλλογο ον,κάνω το πρώτο βήμα αντίδρασης που δεν είναι άλλο από την ίδια την παραδοχή του προβλήματος.
Φαντάζομαι τον εαυτό μου ως κωπηλάτη σε μία γαλέρα που πλέει σε άγρια και επικίνδυνα νερά…
Αναγνωρίζω την μισητή όψη του καπετάνιου-τιμονιέρη και «τρελλαίνομαι» με τον τυμπανιστή που δίνει τον ρυθμό…
Αυτό είμαστε όλοι φίλοι συνέλληνες,κωπηλάτες…
Δεν επενδύω στο παιχνίδι κάποιων ότι…τάχα,αυτή η κοινωνική ομάδα φταίει ή η άλλη πιο πολύ,γιατί το καζάνι είναι ένα και δυστυχώς όλοι μας αποτελούμε το περιεχόμενό του…
Χαμογελάω πιο εύκολα,έχω υπομονή και κατανόηση,μοιράζω αλλά και εισπράττω ελπίδα…
Δεν λησμονώ την πορεία μου-ποιος είμαι,από πού έρχομαι και που πάω-και δε χάνω ευκαιρία να το δηλώσω προς όλους γύρω μου…
Η σύνθεση κι όχι η διάλυση είναι η δυναμή μου,τα χρώματα είναι για να ομορφαίνουν την ζωή μας και όχι για να διαχωρίζουν τις συνειδήσεις μας…
Μπορεί να «φοβάμαι γι’αυτά που θα γίνουν για μένα,χωρίς εμένα» (Βασ. Παπακωνσταντίνου) αλλά δεν επιτρέπω στον φόβο να με παγώσει,να με κάνει αδρανή απέναντι στις καταιγιστικές αλλαγές που συντελούνται…
Δε «τσιμπάω» πλέον, στους μπεμπέδες των αμερικάνικων κολεγίων,για να πιστέψω ξύλινες φράσεις του τύπου: «να μετατρέψουμε την κρίση σε ευκαιρία»…
Εγώ γνωρίζω καλύτερα από εκείνους ότι, κέρδος από την ζημία δε βγαίνει…αυτοί δεν έχουν χύσει δράμι ίδρωτα για τα «προς το ζην»…
Επιτυχία μας θα είναι να βρεθούν και οι ίδιοι σε κρίση,κι αυτό μπορεί να συμβεί αν όλοι μας τους γυρίσουμε την πλάτη…
Δεν παρακολουθώ τα κανάλια τους,δεν αγοράζω ξένα προιόντα,διώχνω την φραγκο-δυτική ψευδοευμάρεια,που με μετέτρεψε σε ξιπασμένο νεοέλληνα.
Σε κάθε ευκαιρία υποστηρίζω τα μικρομάγαζα της γειτονιάς,τα ταβερνάκια,τα περίπτερα,αγοράζοντας όπου μπορώ αποκλειστικά ελληνικά προιόντα,κι ας μου κοστίζει ελάχιστα παραπάνω μερικές φορές.
Μου αρέσει με την είσοδο το «καλημέρα» και με τα ρέστα το «ευχαριστώ» προς το πρόσωπό μου.
Φυσικά και αναγνωρίζω ότι όλα τα παραπάνω δεν αποτελούν άμεση λύση των προβλημάτων που καθημερινά αντιμετωπίζουμε όλοι.
Επειδή το πρόβλημα βασικά είναι «ποιοτικό» και όχι τόσο «ποσοτικό»,ακριβώς αυτό είναι που επιδιώκω…την ποιότητα.
Το αποδεικνύουν άλλωστε όλες οι διακρίσεις του γένους μας διαμέσου των αιώνων.
Η επιστροφή σε πατροπαράδοτες αξίες,θα μεταβάλλει το κοινωνικό σώμα σε αδιαπέραστο ιστό έναντι οποιασδήποτε επιβουλής…
Με αυτές τις αξίες,ως όχημα, πετύχαμε το υπερχιλιετές ταξίδι μας στην ιστορία,μ’αυτές τις αξίες, ως όπλο, αντιμετωπίσαμε κάθε είδους πρόκληση,έτσι πρέπει να πράξουμε και τώρα.
Φίλοι μου,όλοι μας και ο καθένας χωριστά,είμαστε μία μικρή σπίθα,απομεινάρι της φλόγας που κάποτε ζέσταινε,φώτιζε αλλά και έκαιγε κάποιους…
Αλλά ακόμη μπορούμε και επιβάλλεται,παρ’ όλες τις αδυναμίες και τα ελαττώματά μας,να ενωθούμε και να αναστήσουμε πάλι την φλόγα αυτή,την Αγία μας Πατρίδα.
Γιατί…καλοί μου φίλοι,σύντομα θα….γυρίσει ο τροχός και….
Άιντε μη πάρω ανάποδες και…..
Κολοκοτρώνης, απευθυνόμενος προς τον επιτιθέμενο στο Αλβανικό μέτωπο εύζωνα: “Μα είπαμε βρε παιδί μου να μας φτάσεις, όχι και να μας ξεπεράσεις!