Τομος 2ος — ΑΙ ΕΠΤΑ ΣΦΡΑΓΙΔΕΣ
Με τον πρώτο τόμο της ερμηνείας της Αποκαλύψεως, ετελείωσε και το πρώτο μέρος αυτής, που περιλαμβάνεται στα τρία πρώτα κεφάλαιά της. Το Δεύτερο αυτό μέρος περιέχεται στα κεφάλαι Δ΄έως ΙΘ΄. Ο χρόνος που θα πραγματοποιηθούν όλα αυτά θα διαρκέση από την εποχή του Ιωάννου του Θεολόγου έως το τέλος του κόσμου τούτου. Σ’αυτό το μέρος περιγράφεται η τιμωρία των κακών, των αντιθέων, των διωκτών της Εκκλησίας καθώς και η καταστροφή του φυσικού κόσμου, που μολύνεται συνεχώς από την αμαρτία. Περιγράφεται επίσης με παραστατικό τρόπο και θεία διαβεβαίωσι, η προστασία των πιστών υπό του Θεού. Ζωντανεύεται μπροστά στα μάτια μας ο τρομερός πόλεμος του Αντιχρίστου, εναντίον της Εκκλησίας του Χριστού καθώς και η προστασία Αυτής από τον Θεόν.
«Εν τω κόσμω θλίψιν έξετε, αλλά θαρσείτε, εγώ νενίκηκα τον κόσμον» (Ιωαν. ΙΣΤ΄33). Μόνον οι πολιτικοί και οι κατασκευασταί θεωριών και κοινωνικών συστημάτων παρουσιάζουν εις τους οπαδούς των τα πράγματα ρόδινα. Ο Χριστός τα προλέγει όπως ακριβώς θα συμβούν. Εκείνα δε που θα γίνουν στο διάστημα αυτό του οποίου διαστήματος η διάρκεια δεν προσδιορίζεται, τα περικλείει η Αποκάλυψις σε τρείς ομόκεντρους κύκλους. Παρουσιάζεται στο μέρος αυτό ο Θεός — Πατήρ ως δημιουργός του κόσμου και ο Χριστός — Θεός ως Σωτήρ και Λυτρωτής του κόσμου. Διατί; Για να δείξη, ότι ο Πατήρ-Θεός σαν Δημιουργός, έχει δικαίωμα να καταστρέψη τον φυσικό κόσμο, τον οποίον εδημιούργησεν όταν ο κόσμος αυτός μολυνθή από την αμαρτία. Ο δε Θεός — Χριστός-Σωτήρ, αφού δια της σταυρικής Του θυσίας ετιμώρησε την αμαρτία στο αθώον Του Σώμα και έδωσε την ευκαιρία να σωθούν όλοι, έχει τώρα δικαίωμα να τιμωρήση αυτήν την αμαρτίαν στους αμαρτωλούς και αμετανόήτους ανθρώπους.
Ο Ιωάννης μεταφέρεται «εν πνεύματι», εν εκστάσει εις τον ουρανόν όπου συμβατικά μένει ο Θεός. Βρίσκεται ο Θεός στο κέντρο του αγγελικού κόσμου και όλης της Εκκλησίας της θριαμβευούσης και της στρατευομένης. Αποκ. Δ΄1. Ανέβα λέγει η φωνή στον Ιωάννη εδώ ψηλά και θα σου δείξω εκείνα τα οποία πρόκειται οπωσδήποτε να γίνουν εις το μέλλον. Ο Ιωάννης βλέπει τον Θεόν στον θρόνο Του εις το κέντρον του Ουρανού, μέσα δηλαδή στον Αγγελικό, τον πνευματικό κόσμο. Τον βλέπει με άλλα λόγια μέσα στον Ναό του Σύμπαντος κόσμου. Δια να μπορέσωμε όμως να εννοήσωμε κάπως και εντελώς αμυδρά τον Ουράνιον αυτόν Ναόν, είναι ανάγκη να ρίξωμε ένα βλέμμα στον επίγειον Ναόν του Θεού. Μικρογραφία αυτού του Ναού του Σύμπαντος είναι ο επίγειος Ναός του Θεού και η επίγειος λατρεία που προσφέρομε στο Θεό είναι απομίμησις εκείνης της επουρανίου λατρείας, την οποίαν είδε ο Ιωάννης. Κάθε Ναός κτίζεται και εικονογραφήται, επί τη βάσει ωρισμένου σχεδίου διότι έχουν όλα σημασίαν, όσα υπάρχουν μέσα στο Ναό. Παρουσιάζουν όλον τον Ουράνιο και τον επίγειο κόσμο μαζί. Η σκέπη του με τον θόλο με τον τρούλλο, συμβολίζει τον Ουρανό. Διά τούτο υπάρχουν εκεί επάνω ζωγραφισμένα άστρα. Γι’αυτό επίσης εκεί επάνω είναι ζωγραφισμένος πάντοτε ο Παντοκράτωρ. Προβάλλει δηλαδή και παρατηρεί κάτω τον κόσμο αν πηγαίνη με το θέλημά Του. «Ο Θεός εκ του ουρανού διέκυψεν επί τους υιούς των ανρθώπων, του ιδείν ει εστι συνιών ή εκζητών τον Θεόν» (Ψαλμ. ΝΒ΄3). Διά τούτο και έως τη μέση Του μόνον φαίνεται, κρατώντας με το ένα χέρι το Ευαγγέλιον και με το άλλο ευλογώντας τους ανθρώπους. Περιστοιχίζεται εκεί ψηλά ο Παντοκράτωρ υπό του αγγελικού κόσμου, διότι οι Αγγελοι είναι λειτουργικά πνεύματα εις διακονίαν αποστελλόμενα (Εβρ. Α΄14). Πιό κάτω από τον Παντοκράτορα εικονογραφείται το Δωδεκαπρόφητον διότι οι Προφήται, με το βλέμμα τους το προφητικό είδαν και προφήτεψαν τα ουράνια, τα μυστήρια του Θεού. Πιό κάτω, εις τα τόξα είναι οι τέσσαρες Ευαγγελιστές οι οποίοι εξήγγελαν στον κόσμο το θέλημα του Θεού και αποκάλυψαν, φανέρωσαν με τα Ευαγγέλιά τους εκείνα που αινιγματικώς και αλληγορικώς προείπαν οι προφήται και τα οποία εξεπληρώθησαν στον καιρό τους. Ακολουθούν οι χοροί των Αγίων, των Πατέρων, των Οσίων ων Μαρτύρων που ήθλησαν για την Πίστι και ευφραίνονται στην θριαμβεύουσα Εκκλησία στη Βασιλεία των Ουρανών. Στην κόγχη του Ιερού πάντοτε υπάρχει η Πλατυτέρα δεομένη. Ισταται δηλαδή η Παναγία μεσίτρια μεταξύ Θεού και ανθρώπων.
Το Τέμπλο χωρίζει σε δύο μέρη, τον Ναό, στο Ιερόν Βήμα, που συμβολίζει την αόρατον και θριαμβεύουσαν εν Ουρανοίς Εκκλησίαν και εις τον κυρίως Ναό που συμβολίζει την επίγειον και στρατευομένην Εκκλησίαν. Στη μέση δε του Ιερού του Ναού, του Ι. Βήματος υπάρχει το θυσιαστήριον, η Αγία Τράπεζα που είναι ο θρόνος του Θεού. Επάνω σ’αυτήν έχομε Αυτόν τον Κύριον. Τό Σώμα και το Αίμα Του! Είναι όπως βλέπετε στο κέντρον η Αγία Τράπεζα διατί; Διότι είναι ο θρόνος του Θεού και πέριξ αυτού ολόκληρος η Εκκλησία η στρατευομένη και η θριαμβεύουσα, ολόκληρος δηλαδή η οικογένεια του Θεού συγκεντρωμένη γύρω Του. Η λατρεία που προσφέρομεν εδώ, είναι απομίμησις της ουρανίου λατρείας. Γι’αυτό κατά την Θ. Λειτουργίαν επάνω στην Αγ. Τράπεζα έχομε το Αγ. Δισκάριο, όπου επάνω σ’αυτό είναι ο Αμνός, ήτοι ο Χριστός, γύρω Του η Παναγία και οι μερίδες των Αγγελικών Ταγμάτων, των Αποστόλων, των Ιεραρχών, των Μαρτύρων, των Οσίων, των Αναργύρων κλπ. Είναι επίσης εκεί και οι μερίδες των ζώντων και των τεθνεώτων. Και αφού αυτή εδώ η λατρεία είναι απομίμησις, ας φαντασθούμε τώρα τι θα είναι η πραγματικότης, η πραγματική Λατρεία την οποία είδε ο Ιωάννης.
Μετά την πρόσκλησι ο Ευαγγελιστής Ιωάννης μετεφέρθη εις τον Ουρανόν και πέραν του Ουρανού εις τους «Ουρανούς των Ουρανών». Εκεί βλέπει μπροστά του ανοιχτό και ευανάγνωστο το βιβλίο της ιστορίας του μέλλοντος. Ετσι και ημείς θα βλέπωμε μπροστά μας να ξετυλίγεται εν πανοράματι και το τρισμέγιστο Σύμπαν και το άπειρον μέλλον. Ας παρακολουθήσωμε, λοιπόν, τον θείον τούτον αστροναύτην «των μελλόντων γενέσθαι» με κρατημένη την αναπνοή μας. Θα ιδούμε πρώτα το ανάκτορο του Βασιλέως των βασιλευόντων, τον θρόνον του Θεού και όσους περιστοιχίζουν τον λαμπρόν εκείνο θρόνο. Ο Ιωάννης λοιπόν ήλθεν εις έκστασιν όπου λειτουργούσαν με έντασιν όλες οι πνευματικές του δυνάμεις. Εάν δεν ήρχετο εις έκστασιν δεν θα τα έβλεπε όλα αυτά. Το χονδρό και υλικό τούτο περίβλημα του σαρκίου δεν αφίνει τον άνθρωπο να δή τα πνευματικά. Είδε λοιπόν τον πνευματικόν κόσμο που είναι ο πραγματικός. Ο υλικός κόσμος προ της παρακοής και της αμαρτίας εδημιουργήθη όχι βεβαίως άριστος, αλλά «καλός λίαν». Σήμερον όμως, έπειτα από την αμαρτία, που εμεσολάβησε δεν είναι «ούτε κάν καλός λίαν», αλλά αγρίεψε και έγινε κοιλάς κλαυθμώνος δεσμωτηρίου. Ο πολύς Πλάτων φιλοσοφώντας έλεγε ότι ο υλικός κόσμος είναι η σκιά των ιδεών. Πολλοί είπαν ότι ο Θεός αδιαφορεί δια τον κόσμον. Έπλασε τον άνθρωπον και τον παράτησε, τον άφησε στην τύχη του. Όχι! Τον έβαλε σε τούτον τον πλανήτην στην γή, σαν σε φυλακή. Τον εξώρισε εδώ για να σωφρονισθή.
Ο Θρόνος του Θεού είναι «Εν τω Ουρανώ» που σημαίνει το εντός το μέσα στον Ουρανό. Στην καρδιά του Ουρανού όχι απλώς στον Ουρανό. Γιατί παρουσιάζεται ο «Θρόνος», εν τω Ουρανώ; Διά να δείξη οτι ο Θεός είναι Βασιλεύς και βασιλεύει επί πάντων. Ο θρόνος είναι σύμβολο του βασιλικού αξιώματος. Είναι σύμβολον ανάλογον προς την υπερτάτην του Θεού αρχή και εξουσίαν. Δηλώνει δηλαδή την υπερτάτη και καθολική Αυτού Αρχή και Εξουσία. Οπως ο Ιωάννης και άλλοι Προφήται είδον κατ’ αυτόν τον τρόπον τον θρόνον του Θεού. (Γ΄Βας. ΚΒ΄19), (Ης. ΣΤ΄1-2), (Δαν. Ζ΄9-11). Ο Ιωάννης λοιπον δι αυτόν τον μεγαλοπρεπή θρόνο του Θεού μας ομιλεί καθώς και για τον καθήμενον επί του θρόνου. Τον Καθήμενον επί θρόνου δόξης περιγράφει ο Ιωάννης με τους πολυτιμοτέρους λίθους της εποχής εκείνης δια να παραστήση την υπερκόσμια αίγλη και δόξα του Θεού. Λέγει, «όμοιος οράσει λίθω ιάσπιδι» για να δείξη την καθαρότητα και την Αγιότητα του Θεού, διότι ο ίασπις είναι το διαμάντι. Επίσης λέγει ότι ήτο όμοιος με τον πολύτιμον λίθον των «Σάρδεων». Με αυτό συμβολίζει την τιμωρόν Δικαιοσύνην του Θεού διότι ο λίθος αυτός είναι κόκκινος σαν φωτιά και αίμα.
Οι βασιλείς της γής δια να εντυπωσιάζουν και να δείχνουν την δύναμιν τους, μεταχειρίζονται εξωφρενικά μέσα, ώστε να επιβάλλωνται και να τρομοκρατούν τους υπηκόους των. π.χ. Ο Πομπηίος εισήρχετο στην πόλι καθήμενος επί άρματος συρομένου υπό ελεφάντων, ενώ ο Καλλιγούλας χρησιμοποιούσε άρμα που το έσυραν τίγρεις. Ομως ο Θεός έχει μεν ασύλληπτη και ασύγκριτη δύναμι αλλά δεν τρομοκρατεί τον κόσμο. Κρατεί το Σύμπαν και κυβερνά τον κόσμο. Η δύναμις του Θεού εκτείνεται εις όλον τον φυσικόν κόσμον. Δύναται ευχερώς να σταματήση τον ήλιο, να σκοτίση τη σελήνη και να καταπαύση τις τρικυμίες. Επίσης να ανορθώση τους αδυνάτους οπαδούς Του, να ανασταίνει τους νεκρωθέντας τη αμαρτία και να μεταβάλη τους χαρακτήρες των προς την αγιότητα. Ο ίασπις είναι ο αδάμας. Δεν σπάζει με τα κτυπήματα. Ετσι και ο Βασιλεύς των βασιλευόντων είναι στερεός και εδραίος. Είναι αμετακίνητος και απρόσβλητος. Δεν προσβάλλεται από τα κτυπήματα των αθέων. Ας επιτίθενται οι αντίχριστοι «Βέλος νηπίων εγενήθησαν αι πληγαί αυτών» (Ψαλμ. 63,8) λέγει η Γραφή.
«Και ίρις κύκλοθεν του Θρόνου». Η ίρις το λεγόμενον «ουράνιον τόξον», εφάνη διά πρώτη φοράν σαν σημείο συνθήκης, καταλλαγής και ειρηνεύσεως, μετά τον κατακλυσμόν του Νώε. Δόθηκε τότε σαν σημείο συνδιαλλαγής και ειρήνης μεταξύ Θεού και ανθρώπων. Διατί όμως το ίδιο αυτό τόξο παρουσιάζεται και γύρω από τον θρόνον του Καθημένου στη Βασιλεία του Θεού; Διά να σημειωθεί ότι όσοι θα αξιωθούν να φθάσουν στην Βασιλεία του Θεού, θα είναι πλέον σίγουροι, ότι θα ζούν ασφαλείς κάτω από την ειρηνικήν υπόσχεσιν του Θεού. Θέλει λοιπόν να δείξη με την ίριδα, ότι ο Βασιλεύς αυτός των βασιλευόντων καταπαύει την οργήν του προς τον μετανοούντα άνθρωπον και είναι πράος και ειρηνικός. Από την ιστορία γνωρίζομε ότι οι περισσότεροι βασιλείς της γής ήταν γεμάτοι από εωσφορικό εγωισμό και σατανική οίησι. Προσπαθούσαν δε να παρουσιάζωνται με επιβλητικούς τίτλους και φοβερούς εξωφρενισμούς. Ετσι ο Σαπώρ αυτοετιτλοφορείτο «αδελφός του Ηλίου», ο Αττίλας, ελέγετο «μάστιξ του Θεού» και ο Σουλεϊμάν ωνομάζετο «κυρίαρχος του κόσμου και δαμαστής της γής». Ο επί του θρόνου όμως εκείνου καθήμενος Βασιλεύς είναι ειρηνικός «Άρχων ειρήνης, πατήρ του μέλλοντος αιώνος». Επομένως εάν ημείς δεν έχωμεν ειρήνην είναι σημείον ότι μεταξύ μας δεν βασιλεύει ο Θεός της ειρήνης. Αν στο σπίτι, στην οικογένεια, δεν υπάρχει ειρήνη, είναι σημείο ότι εκεί μέσα δεν βασιλεύει ο Χριστός. Η δε Ίρις είναι «ομοία οράσει σμαραγδίνω». Το χρώμα του σμαραγδιού ομοιάζει με το χρώμα του Ουρανού, από τον οποίο πηγάζει η Ειρήνη και η συνδιαλλαγή.
Οι Εικοσιτέσσαρες Πρεσβύτεροι
Ο Ιωάννης κατόπιν μας παρουσιάζει το άμεσον περιβάλλον του Θεού. Αποκ. Δ΄4. Το εικοσιτέσσερα είναι οι οι εικοσιτέσσερεις εκπρόσωποι των πιστών από την Παλαιάν και την Καινήν Διαθήκη. Δηλαδή τους δώδεκα Αποστόλους που είναι η αρχή και η βάσις της Καινής Διαθήκης και οι εκπρόσωποι των δώδεκα φυλών του Ισραήλ που είναι η βάσι της Παλαιάς Διαθήκης. Αυτοί είναι η θριαμβεύουσα Εκκλησία του Χριστού αποτελουμένη εκ Προφητών, Πατριαρχών και Χριστιανών. Επί της εποχής του Ιωάννου εκαλούντο Πρεσβύτεροι οι Ιερείς, οι Επίσκοποι και γενικά ο Ι. Κλήρος. Διατί όμως ονομάζονται Πρεσβύτεροι οι Κληρικοί; Διότι οι Ιερείς ήσαν πρεσβύτεροι κατά την ηλικίαν τόσον εις την Π. Διαθήκην όσον και εις την Καινήν Διαθήκην. Και τούτο διότι χρειάζεται πείρα διά να κυβερνήσουν τον λαόν του Θεού και να οδηγήσουν ψυχές. Υπάρχουν βεβαίως και νέοι Κληρικοί ικανοί, όπως ήταν ο Τιμόθεος Επίσκοπος Εφέσου εις τον οποίον γράφει ο Απ. Παύλος «Μηδείς σου της νεότητος καταφρονείτω» (Α΄Τιμ. Δ΄12). Αλλ’αυτές είναι εξαιρέσεις. Εχομεν δυστυχώς εις την Ιστορίαν της Εκκλησίας και νεωτάτους Κληρικούς οι οποίοι αντικανονικά ανερριχήθησαν εις επισκοπικούς και πατριαρχικούς θρόνους. Οι ιεροί Κανόνες κελεύουν να χειροτονήται ο διάκονος είκοσι πέντε ετών, τριάντα ο Ιερεύς και τριάντα πέντε ο Επίσκοπος. «Μη νεόφυτον, ίνα μη τυφλωθείς εις κρίμα εμπέση του διαβόλου» (Α΄Τιμ. Γ΄6) φωνάζει ο Απ. Παύλος. Να μη είναι δηλαδή νεοκατηχημένος δια να μη υπερηφανευθή, και πέση στην καταδίκη που έπεσε και ο διάβολος από την υπερηφάνειάν του. Και αυτό συνήθως συμβαίνει, διότι πολλάκις η Πολιτεία επεμβαίνει και η Εκκλησία δυστυχώς υποχωρεί.
Ας δούμε τώρα διατί είναι είκοσι τέσσαρες οι Πρεσβύτεροι εκείνοι. Διότι αντιπροσωπεύουν, όπως ελέχθη, την Παλαιάν και την Καινήν Διαθήκην. Οι δώδεκα Πατριάρχαι της Παλαιάς Διαθήκης και οι δώδεκα Απόστολοι της Καινής Διαθήκης αντιπροσωπεύουν ολόκληρη την εν Ουρανοίς θριαμβεύουσαν Εκκλησίαν. Ο θεσμός της Ιερωσύνης υπήρχε και εις την Παλαιάν Διαθήκην. Ολόκληρος φυλή, η φυλή του Λευϊ ήτο καθιερωμένη δια την τέλεσιν των ιερατικών καθηκόντων. Από αυτήν την φυλήν ελαμβάνοντο οι Αρχιερείς και οι Ιερείς. Τον θεσμόν αυτόν της Ιερωσύνης οταν ήλθεν ο Κύριος δεν τον κατήργησε, τουναντίον μάλιστα τον εξύψωσε εις Μυστήριον. Έδωσε εις τους Ιερείς και τους Αρχιερείς την θείαν Χάριν, «την τα ασθενή θεραπεύουσαν και τα ελλείποντα αναπληρούσαν». Ενεφύσησεν εις αυτούς Πνεύμα Άγιον και τους είπε: «Λάβετε Πνεύμα Αγιον, αν τινων αφήτε τας αμαρτίας, αφίενται αυτοίς, αν τινων κρατήτε κεκράτηνται» (Ιωάν. Κ΄22). Η μυστική αυτή αόρατος θεία Χάρις, την Οποίαν έλαβον διά της επιθέσεως των χειρών, κρύβεται μέσα τους, και τελεσιουργεί τα Μυστήρια. Αλλ’ας δούμε τώρα διατί ο Ιωάννης τους είδε «καθημένους» τους Πρεσβυτέρους επί θρόνων. Τους είδε καθημένους διότι αναπαύονται από τους κόπους των, τους οποίους κατέβαλαν εδώ κάτω στη γή. Είναι αληθές ότι το έργον του Ιερέως είναι κοπιαστικόν. Δεν είναι επάγγελμα. Είναι αποστολή. Και όταν λέγωμεν Ιερείς εννοούμεν Ιερείς αξίους της αποστολής των. Κόπους έχουν οι Κληρικοί για τον καταρτισμόν τους και την περιφρούρησι της αγνότητός των. Κόπους για την απόκτησι της αρετής και της αγιότητος. Κόπους για τις φροντίδες του ποιμνίου των. Αλλά πόσον γλυκειά θα είναι τότε η ανάπαυσις έπειτα από τους πολλούς και μακρούς κόπους των. Πάντες όμως οι Ιερείς θα καθήσουν σε θρόνους. Θα έχουν την δόξαν και την ανάπαυσιν μόνον και μόνον διότι είναι Ιερείς; Βεβαίως όχι. Τουναντίον μάλιστα, όταν δεν είναι άξιοι και όταν θα έχουν σκανδαλίση αντί να έχουν ωφελήσει δεν θα έχουν θέσιν πλησίον του Θεού. «Ουαί δε τω ανθρώπω εκείνω, δι’ ού το σκάνδαλον έρχεται» (Ματθ. Ι΄1-7), είπεν ο ίδιος ο Κύριος. Πολλοί ανάξιοι Ιερείς θα είπουν τότε: «Κύριε, Κύριε, ου τω σω ονόματι προεφητεύσαμεν και τω σω ονόματι δαιμόνια εξεβάλομεν και τω σω ονόματι δυνάμεις πολλάς εποιήσαμεν»; Θα τους απαντήση όμως: «Αποχωρείτε απ’ εμού οι εργαζόμενοι την ανομίαν» (Ματθ. Ι΄22-23). Η αρετή είναι προσωπική. Προσωπική θα είναι και η αμοιβή. Γεννάται όμως το ερώτημα διατί είναι περιβεβλημένοι εν ιματίοις «λευκοίς»; Είναι ντυμένοι με λευκά ιμάτια, διότι το λευκο ιμάτιον είναι συμβολικόν ένδυμα όχι μόνον των Αγγέλων. Αλλά και των αγνών και εκλεκτών ψυχών.
Στίς Καρυές του Αγίου Όρους όπου παρακολουθούσε από τον νάρθηκα την Θ. Λειτουργίαν κάποτε ο Αγ. Ιάκωβος ο Νεομάρτυς, ήλθεν εις έκστασιν και με έντασιν και με εξαιρετικήν ζωηρότητα έβλεπε τα τελούμενα. Τον ηρώτησαν κατόπιν οι μαθηταί του τί έβλεπε καθ’ ήν ώραν ήτο εν εκστάσει.
-Είδα τους είπεν, ένα έκπαγλον φώς, που εκάλυψε το Ι. Βήμα και την Αγ. Τράπεζα και από το χέρι του ιερέως, όταν ευλογούσε, έβλεπα δέσμες φωτεινές να εξέρχωνται. Ηταν η θεία Χάρις που μετεδίδετο εις τους πιστούς.
-Και όταν ο Ιερεύς, τον ηρώτησαν, είναι ανάξιος, συμβαίνει το ίδιο;
– Ναί. Τους απήντησε. Με μόνην τη διαφορά ότι φαίνεται μέσα στο φώς τότε ο Ιερεύς μαύρος. Και τέτοιος δυστυχώς ήτο ο ιερουργών σήμερον, κατέληξε.
Οταν το πληροφορήθηκε αυτό ο Ιερεύς εκείνος, που ιερουργούσε προσήλθε και εξωμολογήθηκε στον Άγιο και σταμάτησε πλέον να ιερουργή για να εύρη έλεος ενώπιον του Θεού εν ημέρα Κρίσεως. Κατορθώνεται δε η ηθική αγνότητα με κόπους και παλαίσματα και με πολυχρονίους αγώνες. Οι αγώνες αυτοί γίνονται σκληρότεροι για τον Ιερέα, όταν ζή, κινείται και εργάζεται μέσα στη κοινωνία που είναι κατάσπαρτη από ηθικούς πειρασμούς και παγίδες και σκάνδαλα. Όταν Τύπος, ραδιόφωνο, θέατρο, κινηματογράφος, τηλεόρασις, ολόκληρο το περιβάλλον σπρώχνουν προς την ανηθικότητα, χρειάζεται ηρωισμός δια να κρατηθή κανείς αγνός και να βαδίση αντίθετα, εις την ορμήν του ρεύματος αυτού. Χρειάζεται προσοχή δια να μη καή κανείς μέσα στη γενική αυτή πυρκαϊά, οπότε θα χάση την λευκότητα της ψυχής του. Ο Ιερεύς είναι υποχρεωμένος, όχι μόνον να διατηρήση εαυτόν αγνόν και λευκόν αλλά και να αντισταθή εις το ρεύμα της διαφθοράς. Θα αντιδράση. Βεβαίως θα τον πάρουν ως τρελλόν. Θα κοπιάση και ίσως και χωρίς σπουδαία αποτελέσματα. Αλλά θα αναπαυθή εκεί «περιβεβλημένος εν ιματίοις λευκοίς» και στεφανωμένος με «στεφάνους χρυσούς».
Το ύψος της Ιερωσύνης
Δεν γνωρίζουν πολλοί Ιερείς πόσον ψηλά τους έχει υψώσει ο Θεός, όχι μόνον στην άλλη ζωή αλλά και στην παρούσα. Στην παρούσα ζωή τους έκαμε ανωτέρους όλων των άλλων ανθρώπων. 1) Ανώτεροι των σοφών. Επισκέπτονται οι σοφοί γιατροί τον ασθενή και πολλάκις απογοητεύονται. Απελπίζονται και τον απελπίζουν. Τον αποφασίζουν και φεύγουν. Καλείται τότε και ο Ιερεύς. Κάμνει και αυτός μετάγγισιν αίματος αλλά αίματος όχι ανθρώπου αλλά Θεανθρώπου. Τον Κοινωνεί. Και όταν υπάρχη πίστις και μετάνοια τον θεραπεύει. Τρίβουν τα μάτια τους τότε οι σοφοί επιστήμονες! 2) Ανώτεροι των ισχυρών. Ο Ιωάννης εις το στενώτατον επιτελείον του Θεού εκεί ψηλά εις τον θρόνον Του, δεν διέκρινε κανένα άλλον αξιωματούχον και τιτλούχον. Τα αξιώματα αυτά περιορίζονται μόνον μέχρι του τάφου. 3) Ανώτεροι και των Αγγέλων. Την εξουσίαν του δεσμείν και λύειν δεν την έδωσεν εις τους Αγγέλους αλλά εις τους Ιερείς, λέγει ο ιερός Χρυσόστομος. Οι Ιερείς μπορούν να τελούν τα φρικτά Μυστήρια και όχι οι Άγγελοι. Οταν οι Ιερείς τελεσιουργούν τα φρικτά Μυστήρια, οι μυριάδες των Αγγέλων κα των Αρχαγγέλων παρίστανται μετά φόβου και τρόμου και παρακολουθούν μετά σεβασμού τα τελούμενα. Δια τούτο ο Αγ. Κοσμάς ο Αιτωλός έλεγεν: «Εγώ όταν συναντήσω έναν Ιερέα και έναν βασιλέα, πρώτα θα φιλήσω το χέρι του Ιερέα και έπειτα του βασιλεά. Όταν συναντήσω ένα Ιερέα και ένα Αγγελο, πρώτα θα φιλήσω το χέρι του Ιερέα και έπειτα του Αγγέλου»». 4) Τους ανέβασε στον Θρόνο Του. Τους έκαμε συγκαθέδρους Του. Διότι Τον εκπροσωπούν κατά πάντα. Το έργον Του εις αυτούς το ανέθεσεν. Οι Ιερείς πρέπει να εργάζονται, να σκέπτωνται, να ζούν όπως ο Χριστός. Τους αξίωσε να γίνωνται θύται του Χριστού, να θυσιάζουν δηλαδή Αυτόν τον Χριστόν!
Τους Ιερείς θα τους αμείψη εκεί ο Θεός δια τους κόπους και τας θυσίας που υπέστησαν εδώ στη γή δι’Αυτόν. Δι’αυτόν τον λόγον τους βλέπει ο Ιωάννης να φορούν εις τας κεφαλάς των «στεφάνους χρυσούς» εκεί εις την Βασιλείαν του Θεού. Ο στέφανος δεν είναι μόνον διάδημα βασιλικόν αλλά και σύβολον της νίκης, είναι σημείον βραβεύσεως. Εδώ βέβαια θα περιφρονηθή και θα υβρισθή ο Ιερεύς από τους ασεβείς.
Αποκ. Δ΄5. Διατί όλα αυτά; Διατί οι αστραπές και οι φωνές και οι βροντές; Δια να δείξη το απλησίαστον μεγαλείον του Παντοκράτορος Θεού. Θα το εννοήσωμεν αυτό καλλίτερον εάν θυμηθούμε τι είχε συμβή όταν φανερώθηκε ο Θεός επί του Ορους Σινά, όπου είπε ο Θεός στον Μωϋσή να κατέβη και να τονίση στον λαό να μη πλησιάσουν για να ιδούν τον Θεό από περιέργεια, διότι θα πέσουν πολλοί νεκροί από αυτούς.
Τι συμβολίζουν οι «επτά λαμπάδες»; Είναι το σύνολον των χαρισμάτων του Αγ. Πνεύματος. ΕΠΤΑ οταν λέγη δεν εννοεί αριθμόν ακριβώς επτά αλλά ολόκληρον το Αγ. Πνεύμα. Τον αριθμον επτά τον βρίσκομε συχνά στην Αγ. Γραφή διότι τότε υπήρχεν το επταδικόν σύστημα το οποίον παρέλαβαν οι Ιουδαίοι από τους Βαβυλωνίους. Το Επτά έχει την έννοια του πλήρους. Ο Κύριος π.χ. Όταν λέγη ότι πρέπει να συγχωρούμε «ουχί έως επτάκις, αλλ’έως εβδομήκοντάκις επτά», εννοεί το απεριόριστον.
Λέγει η Γραφή ότι ο Ναβουχοδονόσορ επλήσθη θυμού και είπεν εκκαύσαι την κάμινον επταπλασίως έως ού εις τέλος εκκαή. Με αυτό θέλει να τονίση το πολύ, το πάρα πολύ κάψιμο. Λέγει επίσης ότι η φλόξ της καμίνου των τριών παίδων εν Βαβυλώνι διεχειτο εις ύψος έως τεσσαράκοντα εννέα πήχεις. Αλλά το ύψος της φλογός τόσον ήταν ακριβώς; Και πώς το εμέτρησαν και με τί το εμέτρησαν; Αι 49 λοιπόν πήχεις είναι το πολλαπλάσιον του επτά. Είναι επτά φορές επί επτά και θέλει να δείξη το μέγα ύψος της φλογός της καμίνου.
Οταν λέγει «επτά λαμπάδες» ο Ιωάννης, εννοεί το σύνολον των χαρισμάτων του Αγ. Πνεύματος, τα οποία διαρκώς ενεργούν χωρίς ποτέ να εξαντλούνται, Με τα «επτά πνεύματα του Θεού» νοείται το ενιαίον Πανάγιον του Θεού πνεύμα εις τας ποικίλας αυτού ενεργείας και εκδηλώσεις. Αι επτά λαμπάδες επομένως είναι τα επτά πνεύματα του Θεού τα οποία αναφέρει και ο Ησαϊας και τα οποία είναι: πνεύμα φόβου Θεού, βουλής και ισχύος, γνώσεως και ευσεβείας, σοφίας και αινέσεως. Το Πνεύμα κατήλθε «ωσεί γλώσσαι πυρός» εις τους Αποστόλους και έκτοτε μένει εις την Εκκλησίαν εις τους Ιερείς και Αρχιερείς και ενεργεί δι’αυτών τα Μυστήρια τα οποία είναι Επτά. Δια της θ. Χάριτος εργάζεται ο Θεός την σωτηρίαν των πιστών. Και επειδή είναι φορεύς της θ. Χάριτος ο Ιερεύς διά τούτο οι πιστοί τρέχουν να ασπασθούν το χέρι του και να πάρουν την ευλογίαν του. Δι’αυτό δε και εις κάθε έργον τους ζητούν την ευχή του πνευματικού πατρός ή οποία πράγματι «πιάνει» εις τους πιστεύοντας.
Αποκ. Δ ΄6. «Και ενώπιον του θρόνου ως θάλασσα υαλίνη ομοία κρυστάλλω». Δεν είναι πραγματική θάλασσα σαν αυτή εδώ του υλικού κόσμου. Είναι συμβολική. Μοιάζει με θάλασσα. Είναι θάλασσα γαλήνης, ησυχίας, ηρεμίας και ειρήνης. Ας ρίξωμε ένα βλέμμα στην Αγ. Γραφή για να ιδούμε τί λέγει περί ύδατος και θαλάσσης. (Γενες. ΣΤ΄7). Στο χωρίον τούτο βλέπομε μιά υπέροχη και μεγαλειώδη εικόνα της Δημιουργίας αφ’ενός των απεράντων θαλασσών που περιέχουν το νερό το κάτω του στερεώματος και αφ’ετέρου των νεφών που έχουν το νερό το επάνω από το στερέωμα δηλαδή το νερό της ατμόσφαιρας. Αλλά ας αναλογιστούμε τον υπέροχο ψαλμό του Δαβίδ (Ψαλμ. ΜΑ΄8) όπου όπως λέγει ο Ιερός Αυγουστίνος η άβυσσος των αμαρτιών μας επικαλείται την άβυσσο του θείου ελέους του ουρανίου Πατρός.
Τι σημαίνει όμως η ὑάλινη θάλασσα για την οποία μας μιλάει εδώ η Αποκάλυψις και η οποία εκτείνεται μπροστά στο θρόνο του Θεού; Η θάλασσα αυτή συμβολίζει την γαλήνη και την μακαριότητα που βασιλεύει στον Ουρανό, και πηγάζουν από τον θρόνον του Θεού. Η εικόνα αυτή είναι τελείως αντίθετη προς την πολυκύμαντη και πολυτάραχη θάλασσα του κόσμου τούτου, εδώ στη γή όπου βλέπομε να ζουν και να κινούνται ζώα μικρά μετά μεγάλων, να αλληλοφαγώνονται και το μεγαλύτερο ψάρι να τρώγη το μικρότερο. Το αυτό επικρατεί δυστυχώς και μεταξύ των ανθρώπων εις την θάλασσαν του παρόντος κόσμου, της παρούσης ζωής. Αδικίες, καταπιέσεις και αλληλοσπαραγμοί συγκλονίζουν και συνταράζουν την ανθρωπότητα και οι ισχυρότεροι καταδιώκουν, καταπίεζουν και εξοντώνουν τους αδυνάτους. Νομίζουν εδώ οι δυστυχείς, όταν αδικούν και καταδιώκουν τους πιστούς, ότι είναι ανεξέλεγκτοι και δεν τους βλέπει κανείς. Κάνουν όμως μεγάλο λάθος. Το παντέφορον και οξυδερκές μάτι του Δικαιοκρίτου Θεού τα βλέπει όλα. Την ονομάζει υάλινη για την άφατη γαλήνη της και την επικρατούσα εκεί μακαριότητα. Η Πηγή της γαλήνης είναι ο Θεός. Αν δεν εκπορευθή εκ του Θεού η ειρήνη δεν θα είναι πραγματική αλλά φαινομενική. Η ειρήνη του κόσμου τούτου στηρίζεται στην υποκρισία και τα συμφέροντα. Δεν είναι ειρήνη αγάπης χριστιανικής. Τα χαμόγελα των ισχυρών δεν είναι ειλικρινή. Αντιθέτως οι διαβεβαιώσεις των περί ειρήνης είναι απατηλές. Οι συνδιασκέψεις των μεγάλων της γής για ειρηνικούς σκοπούς δεν παγιώνουν την ειρήνη αλλά έχουν σκοπό να ερευνούν τις δυνατότητες των αντιπάλων και μεθοδεύουν τον πόλεμον…Οι ισχυροί της γής και αν ειλικρινά προσπαθούσαν να εδραιώσουν την ειρήνη στη γή δεν θα μπορούσαν να επιτύχουν το σκοπό τους, διότι σ’αυτό το σχέδιο δεν ζητούν την δύναμι του Αρχηγού της ειρήνης Χριστού. Τι γίνεται όμως με την ειρήνην των Λαών; Η ειρήνη εγκατέλειψε τον πλανήτη μας. Και τούτο διότι και ημείς εγκαταλείψαμε τον Θεόν τον Άρχοντα της ειρήνης και πλανώμεθα τώρα «στένοντες και τρέμοντες» σαν τον Κάϊν. Τα Κράτη αναστατώνονται και οι λαοί υποφέρουν ανέκαθεν και διαρκώς από τους αγρίους πολέμους και τις φονικώτατες και πολύνεκρες συρράξεις. Διότι οι κυβερνήτες των λαών στρέφονται αλλού και δεν ζητούν την ειρήνη από τον Θρόνον της Χάριτος του Θεού, από τον οποίον πηγάζει.
Το ίδιο συμβαίνει και στις οικογένειες. Σκεφθήτε σε τι παροξυσμούς τρέλλας και σε τί εκρήξεις καταστρεπτικής μανίας φθάνει ο νευρικός και θυμώδης. Η Χάρις του Θεού, που εκπορεύεται από τον Θρόνον Του, είναι δραστικώτατο φάρμακο, που σκοτώνει τα μικρόβια των παθών και γαληνεύει τις ψυχές. Αυτό είναι το θειότατο ηρεμιστικό φάρμακο. Γιά να αντιληφθούμε τί ακριβώς συμβαίνει αρκεί να ρίξωμε ένα βλέμμα στην οικογένεια που ζή μακρυά από τον Θεόν. Η οικογένεια που δεν έχει γνωρίσει τον Χριστόν περνά συνήθως τις περισσότερες ημέρες της με πίκρα και θλίψι από την γκρίνια και την διχόνοια των μελών της. Φθάνουν σε σημείο τέτοιο, ώστε να μη θέλη να δή ο ένας τον άλλον. Αλληλοτρώγονται τα αδέλφια. Οι σύζυγοι σπαράσσονται από έριδες, διαστάσεις και σε αρκετές περιπτώσεις καταλήγουν σε διαζύγια και εγκλήματα. Ο πόθος της ειρήνης όμως είναι βαθύτατα ριζωμένος στις καρδιές όλων μας. Μόνον «η υάλινη θάλασσα» είναι σταθερή διότι είναι «ομοία κρυστάλλων». Οι άνθρωποι δηλαδή οι οποίοι θα πατήσουν σ’αυτήν την υάλινη θάλασσα δεν είναι δυνατόν να καταποντισθούν διότι εκείνη είναι σταθερή, ασάλευτη και άτρωτη και ακύμαντη. Ευτυχείς όσοι θα κατασκηνώσουν εκεί!
Την ειρήνη αυτή δεν την γευθήκανε οι πολλοί διότι είναι του Χριστού. «Ειρήνην την εμή δίδωμι υμίν, ου καθώς ο κόσμος διδωσι. Εγώ δίδωμι υμίν», λέγει. Θέλουν δηλαδή κατάπαυσιν εχθροπραξιών, για να μπορούν να ρίχνωνται ανενόχλητοι στην απόλαυσι της αμαρτίας. Η ειρήνη όμως του Χριστού είναι τελείως διάφορη. Ο Χριστιανός που έχει την ειρήνη του Χριστού είναι ειρηνικός και εν μέσω πολέμων, καταιγίδων και διωγμών. Δεν φοβείται για την ειρήνη του. Κανείς δεν μπορεί να τού την αφαιρέση. Αρκεί που έχει σχέσιν με την πηγήν της ειρήνης με τον Θρόνον της Χάριτος του Θεού απ’όπου εκπορεύεται.