Φοβίες στην αγάπη
Τελευταία με προβληματίζει το θέμα της φοβίας στην αγάπη. Βλέπω γύρω μου ανθρώπους που καταστρέφουν ό,τι όμορφο έχουν στη ζωή τους απο φόβο. Οι άνθρωποι φοβούνται την απόρριψη, φοβούνται τον πόνο, φοβούνται το ρίσκο, φοβούνται το άνοιγμα στον άλλο, φοβούνται να εμπιστευτούν, φοβούνται να γίνουν ευάλωτοι, φοβούνται την πτώση, ακόμη και την ίδια την αιώρηση, ακόμη και την ίδια την εκστατική στιγμή της πληρότητας που δίνει η αγάπη, ακόμη κι αυτή, τη φοβούνται.. Όπου νοιώσουν αυτή την ακατανίκητη ορμή να ξυπνά μέσα τους, εκεί επιλέγουν να πονέσουν τον άλλο πρώτοι, να υποτιμήσουν την ομορφιά της σχέσης και να την υποβιβάσουν σε κάτι το ευτελές. Πάντα και παντού οι ίδιοι φόβοι… Όλοι μας δέσμιοι. Πόσο πιο εύκολο θα ήταν να κάναμε, χωρίς λογοκρισία, αυτό που αισθανόμαστε..! Όλα θα ήταν τόσο πιο όμορφα, τόσο πιο ελεύθερα..
Δεν θέλω να φοβάμαι. Θέλω να είμαι ελεύθερη.
Δεν θέλω δίπλα μου ανθρώπους που υποτάσσονται στους φόβους τους.
Θέλω δίπλα μου ανθρώπους, που πολεμάνε κάθε μέρα να είναι ελεύθεροι.
Ελεύθεροι και εκτός τόπου και χρόνου! 🙂
Απόσπασμα απ’το κείμενο “Ασυνάρτητα” απ’τα “αποστάγματα καρδιάς”.
http://aoratigonia.blogspot.gr/2012/07/blog-post_10.html
Σου δίνω αγάπη επειδή σ’αγαπώ!
Σας δίνω αγάπη, επειδή σας αγαπάω, όχι επειδή περιμένω να με αγαπήσετε. Αν δίνω επειδή περιμένω κάποια ανταπόδοση, σίγουρα θα γίνω δυστυχισμένος. Όταν λες καλημέρα σε κάποιον, το κάνεις επειδή θέλεις να το πεις και όχι επειδή περιμένεις κάτι. Αν περιμένεις κάποια ανταπόδοση και δεν πάρεις, τότε στεναχωριέσαι: “Το ‘ξερα ότι δεν έπρεπε να του πω καλημέρα”.
Μερικές φορές βγαίνω και λέω καλημέρα σε κάποιον και αυτός -έχουμε φτάσει πραγματικά σ’αυτό το σημείο- γυρίζει και με ρωτάει: “Γνωριζόμαστε”; “Όχι”, του λέω, “αλλά δε θα ήταν ωραίο;”. Καμιά φορά λένε όχι. Δικαίωμά τους. Εγώ, όμως, έκανα αυτό που ήθελα. Είπα καλημέρα. Κι αυτοί έκαναν αυτό που ήθελαν είτε ανταποδίδοντας είτε όχι.
Αν δεν προσδοκούμε τίποτε, έχουμε τα πάντα. Αγάπα επειδή θέλεις να αγαπάς. Δίνε επειδή θέλεις να δίνεις. Τα λουλούδια ανθίζουν επειδή έτσι είναι η φύση τους, όχι επειδή τα θαυμάζουν οι άνθρωποι! Ζήσε και αγάπα επειδή θέλεις. Επειδή αυτή είναι η φύση σου.
απόσπασμα απ’το βιβλίο του Λέο Μπουσκάλια “να ζεις, ν’αγαπάς και να μαθαίνεις”, εκδ.Γλάρος
Του γέροντα Πορφύριου
Μὴ ζητᾶς νὰ σ’ ἀγαποῦν
Η αγάπη δεν ζητιέται“Μακριὰ ἀπὸ τὴ ζήλεια. Τὸν κατατρώγει τὸν ἄνθρωπο. Ἀπὸ φθόνο, μιὰ μοναχὴ πρὸς ἄλλη, τὴν φαντάστηκε νὰ ἀσχημονεῖ μὲ τὸν πνευματικό, καὶ τὸ ἔλεγε σὰν πραγματικότητα.
Ὅλα γίνονται στὸν φθονερὸ ἄνθρωπο. Ἐγὼ τὰ ἔζησα. Οἱ ἄνθρωποι μὲ εἶχαν γιὰ καλὸ καὶ ἐρχόντουσαν πολλοὶ γιὰ νὰ ἐξομολογηθοῦν. Καὶ μοῦ τὰ ἔλεγαν μὲ εἰλικρίνεια.
Μακριὰ ἀπὸ αὐτὰ τὰ γυναικίστικα παράπονα. Τὸ Χριστό, μωρέ, τὸ Χριστὸ νὰ ἀγαπήσουμε μὲ πάθος, μὲ θεῖο ἔρωτα.
Εὐτυχισμένος ὁ μοναχὸς ποὺ ἔμαθε νὰ ἀγαπάει ὅλους μυστικά. Δὲν ζητᾶ ἀπὸ τοὺς ἄλλους ἀγάπη, οὔτε τὸν νοιάζει ἂν τὸν ἀγαποῦν.
Ἐσὺ ἀγάπα ὅλους, καὶ προσεύχου μυστικὰ μέσα σου. Ξέχυνε τὴν ἀγάπη σου πρὸς ὅλους. Καὶ θὰ ἔλθει ὥρα ποὺ θὰ ἀγαπᾶς ἀβίαστα. Καὶ θὰ νιώθεις, ὅτι ὅλοι σ’ ἀγαποῦν. Ἕνα κοσμικὸ τραγούδι λέει:
“Μὴ μοῦ ζητᾶς νὰ σ’ ἀγαπῶ.
Ἡ ἀγάπη δὲν ζητιέται.
Μέσα στὰ φύλλα τῆς καρδιᾶς
μονάχη της γεννιέται”.
Πάρ’ το πνευματικά. Ἐσὺ σκόρπα φυσικά, ἀπὸ τὴν καρδιά σου, τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ.
Μερικοὶ Μοναχοί, ἰδίως γυναῖκες, λένε:
– Μ’ ἀγαπᾶς;
– Γιατί δὲν μ’ ἀγαπᾶς;
Πώ πώ! Πόσο μακριὰ εἶναι ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ!
Φτώχεια, πνευματικὴ φτώχεια.
Μὴ σὲ νοιάζει ποτὲ ἂν σ’ ἀγαποῦν. Ἐσὺ μόνο ξεχείλιζε ἀπὸ ἀγάπη Χριστοῦ πρὸς ὅλους. Καὶ τότε μυστικὰ ἔρχεται μιὰ μεταβολή, μιὰ ἀλλαγὴ σ’ ὅλο τὸ σύνολο. Αὐτὸ ποὺ σοῦ λέω εἶναι ἡ καλύτερη ἱεραποστολή. Ἐφάρμοσέ το καὶ τηλεφώνησέ μου τὰ ἀποτελέσματα”.
“Ἀνθολόγιο συμβουλῶν Γέροντος Πορφυρίου, σελ. 52
Γιὰ τὸν γέροντα Πορφύριο ἡ ἀγάπη εἶναι ἀδιάζευκτα ἀγάπη πρὸς τὸν Θεὸ καὶ ἀγάπη πρὸς τὸν ἄνθρωπο:
«Ἡ ἀγάπη πρὸς τὸν Χριστὸ δὲν ἔχει ὅρια, τὸ ἴδιο καὶ ἡ ἀγάπη πρὸς τὸν πλησίον». «Ἡ ἀγάπη στὸν Χριστὸ εἶναι κι ἀγάπη στὸν πλησίον, σ’ ὅλους, καὶ στοὺς ἐχθρούς […]. Μέσω τῆς ἀγάπης πρὸς τὸν ἀδελφὸ θὰ κατορθώσομε ν’ ἀγαπήσομε τὸν Θεόν. Ἐνῶ τὸ ἐπιθυμοῦμε, ἐνῶ τὸ θέλομε, ἐνῶ εἴμαστε ἄξιοι, ἡ θεία χάρις ἔρχεται μέσω τοῦ ἀδελφοῦ. Ὅταν ἀγαπᾶμε τὸν ἀδελφό, ἀγαπᾶμε τὴν Ἐκκλησία, ἄρα τὸν Χριστό. Μέσα στὴν Ἐκκλησία εἴμαστε κι ἐμεῖς. Ἄρα ὅταν ἀγαπᾶμε τὴν Ἐκκλησία, ἀγαπᾶμε καὶ τὸν ἑαυτό μας». «Ἕνα εἶναι τὸ ζητοῦμενο στὴ ζωή μας, ἡ ἀγάπη, ἡ λατρεία στὸν Χριστὸ καὶ ἡ ἀγάπη στοὺς συνανθρώπους μας […]. Κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ φθάσει στὸν Θεό, ἂν δὲν περάσει ἀπ’ τοὺς ἀνθρώπους. Γιατὶ «ὁ μὴ ἀγαπῶν τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ, ὃν ἑώρακε, τὸν Θεόν, ὃν οὐχ ἑώρακε, πῶς δύναται ἀγαπᾶν;».
Περισσότερα μπορείτε να βρείτε εδω το οποίο θα ανανεώνετε συχνά