Οι αληθινοί (αλλιώς: οι ελεύθεροι εξαρτήσεων) δημοσιογράφοι, δεν είναι ούτε αληθινοί, ούτε ελεύθεροι, αν αυτή την ώρα, με όσα γράφουν ή λένε, αποδεικνύουν ότι βλέπουν το δάχτυλο και όχι το φεγγάρι. Το «δάχτυλο» είναι οι κατευθυνόμενες εξελίξεις και το «φεγγάρι» είναι εκεί που μας πάνε αυτές οι εξελίξεις…
Στα δύο τελευταία άρθρα θεώρησα υποχρέωσή μου να αναφερθώ ξεκάθαρα και να «δείξω» το «στρατηγείο», που έχει το γενικό πρόσταγμα του «επιχειρησιακού σχεδίου», που αποσκοπεί στην άλωση / καθυπόταξη του κόσμου. Παρότι, όπως σημείωνα, οι «πολεμικές επιχειρήσεις» των δυνάμεων του σκότους, εναντίον του συνόλου των πολιτών του πλανήτη, (εννοείται, με άλλα μέσα, αλλά και του πολέμου συμπεριλαμβανομένου) είναι εκείνης της έκτασης, ώστε οι δύο παγκόσμιοι πόλεμοι να αποτελούν «επεισόδια» του όλου εγχειρήματος, αυτό δεν σημαίνει ότι η εκτέλεση του «επιχειρησιακού σχεδίου» γίνεται χωρίς προφυλάξεις και χωρίς την εφαρμογή δοκιμασμένων πρακτικών.
«Έδειξα» τον μιαρό, σιχαμερό, συνωμοτικό εβραιοσιωνισμό, ακριβώς, γιατί δεν πρέπει στο εξής να πέφτουμε στην παγίδα που μας στήνει, παρασύροντάς μας να ασχολούμαστε, σχεδόν αποκλειστικά, με την αντιμετώπιση ή τη λύτρωσή μας από τις επιπτώσεις ή τα παράγωγα του προβλήματος και όχι με το ίδιο το πρόβλημα, δηλαδή, τον συνωμοτικό εβραιοσιωνισμό, που αποτελεί το «στρατηγείο» του όλου «επιχειρησιακού σχεδίου» εναντίον μας.
Μετά την εγκατάσταση του τεχνοκράτη νεοταξικού Λουκά Παπαδήμου στη θέση του εκλεγμένου πολιτικού και επίσης νεοταξικού ΓΑΠ, προβάλλει ευλόγως το ερώτημα «σε ποια φάση βρισκόμαστε ή, αλλιώς, έχουμε εισέλθει»; Περί αυτού έγραψε, σε …ήχο πλάγιο, η Γιούλα Ζαχιώτη στην «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία». Σε σχέση με την ουσία, το κείμενό της, θα υποστήριζα, περισσότερο αποπροσανατολίζει, παρά κατατοπίζει. Και τούτο γιατί συγκεντρώνει την προσοχή των αναγνωστών στο ζήτημα που θέτει ο τίτλος του κειμένου της: «Ούτε ο Σαρκοζί άντεξε τον Νετανιχου». Διότι, το αν είπε ο Σαρκοζί στον Ομπάμα ότι δεν μπορεί να αντέξει άλλο τον Νετανιάχου γιατί είναι ψεύτης, έχει ένα κάποιο ενδιαφέρον, αλλά όταν στο κείμενο γίνεται αναφορά στη διαδοχή των πολιτικών από τους τεχνοκράτες, τότε τα περί Νετανιάχου αποκτούν την αξία ενός παραπολιτικού σχολίου.
Σημασία, λοιπόν, έχει ότι μπροστά στα μάτια μας και χωρίς να πολυκαταλαβαίνουμε τι ακριβώς συμβαίνει, περάσαμε σε μιαν άλλη φάση του «επιχειρησιακού σχεδίου», που είναι αυτής της απαξίωσης των εκλεγμένων πολιτικών, σε συνθήκες τεχνητής οικονομικής κρίσεως, εξαιτίας της οποίας οι πολιτικοί όχι μόνον απαξιώνονται, αλλά είναι υποχρεωμένοι να το …βουλώνουν, να παραχωρούν τις θέσεις τους, προκειμένου ίσως να αποφύγουν τα χειρότερα, καθώς είναι «λαδωμένοι» και ανοιχτοί σε πολλούς κινδύνους ως εξαγορασμένες ψυχές…
Λουκάς Παπαδήμος εδώ, Μάριο Μόντι στην Ιταλία και σε όποια άλλη χώρα έχει σειρά, κάποιος άλλος δικός τους τεχνοκράτης. Τι, αλήθεια, συμβαίνει; Οι τεχνοκράτες παίρνουν τα ηνία, με την επιδοκιμασία των δοτών εκπροσώπων της μιας ομοούσιας παγκόσμιας μαφίας, ενώ μένουν άφωνοι και στο περιθώριο οι εκλεγμένοι ΓΑΠ και Καβαλιέρο, έτσι, για να πάρουν το …μήνυμα οι επόμενοι.
Μπήκαμε στη νέα φάση κι’ εμείς ασχολούμαστε με τι; Με τη σύνθεση της «κυβέρνησης Λουκά Παπαδήμου», στην οποίοι οι πολιτικοί είναι συμπληρωματικοί…
Του Γαβριήλ Θ. Λαμψίδη lampsidis@gmail.com