Επικοινωνήστε μαζί μας στο εμαιλ: filoumenosgr@ hotmail.gr

Ιστορικές Μαρτυρίες περί του Αγίου Φωτός (Οδόλρικος, άγνωστος Φράγκος στρατιώτης).

Ακολουθούν οι ιστορικές μαρτυρίες του Γάλλου επίσκοπου Οδόλρικου και του αγνώστου Φράγκου στρατιώτη, ο οποίος αναφέρεται στα γεγονότα της ‘Α Σταυροφορίας. 

 

Μαρτυρία του Γάλλου επισκόπου Οδόλρικου (1025- 1028 μ Χ) «Το ίδιο χρονικό διάστημα ο επίσκοπος Ορλεάνης Οδόλρικος πραγματοποίησε αυτό το ταξίδι και μας μίλησε για ένα θαύμα το οποίο δεν πρέπει να παραλειφθεί. Την ημέρα του Μ. Σαββάτου, όταν όλος ο κόσμος είχε συγκεντρωθεί αναμένοντας το Άγιο Φως που θα άναβε θαυματουργικά με την δύναμη του Θεού, αυτός ήταν ανάμεσά τους. Έπεφτε η νύχτα όταν, ξαφνικά, ακριβώς την ώρα που ήταν να εμφανιστεί το Φως, ένας Σαρακηνός, ένας από το  πλήθος εκείνης της φυλής που κάθε χρόνο συγκεντρώνεται και αναμειγνύεται με τους χριστιανούς, φώναζε με τον τρόπο των χριστιανών ‘’Άγιος Κύριε Ελέησον’’ όταν το Φως πρωτοφάνηκε. Τότε, γελώντας δυνατά με χλευασμό άπλωσε το χέρι του και άρπαξε τη λαμπάδα από το χέρι ενός χριστιανού και απομακρύνθηκε τρέχοντας. Όμως, καταλήφθηκε από ένα δαιμόνιο που τον έκανε να υποφέρει πολύ. Ο χριστιανός τον ακολούθησε και πήρε πίσω τη λαμπάδα του. Ο άνθρωπος πέθανε αμέσως με αγωνία στα χέρια των άλλων Σαρακηνών. Αυτό το γεγονός τρομοκράτησε ομοίως όλους τους Σαρακηνούς. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή, όπως συνηθίζεται, δια της θεϊκής δυνάμεως, η φλόγα ξεπήδησε σε μία από τις επτά κανδήλες που κρέμονταν εκεί και γρήγορα άναψε και τις υπόλοιπες. Ο επίσκοπος αγόρασε αυτήν την κανδήλα και το λάδι της από τον Ιορδάνη, ο οποίος τότε προΐστατο του πατριάρχη, αντί μιας χρυσής λίρας, και την πήρε μαζί του στη δικιά του μητρόπολη (στη Γαλλία), όπου απέφερε πολλά οφέλη προς τους αρρώστους».

 
(Από την ‘’Ιστορία σε πέντε βιβλία’’, του Κλαμπέρ, Κώδικας Paris Lat. 10912, Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας).
 
 
Πολύ σημαντική είναι και η παρακάτω μαρτυρία του 1101 μ Χ, διότι είμαστε πλέον υπό την κατοχή των Παπικών. Τον Ιούλιο του 1099 μ Χ, έχουμε την πτώση της Ιερουσαλήμ από τους Σταυροφόρους, υπό του Πάπα Ουρβανού του Β’. Για πρώτη φορά στα χρονικά, επικεφαλής της τελετής είναι Λατίνος (ο Δαιμβέρτος) και όχι Ορθόδοξος. Και όμως, το άγιο Φως δεν δόθηκε στον Λατίνο, αλλά στους Ορθόδοξους.
 
«Εκείνη τη στιγμή, όταν ο πατριάρχης (Δαιμβέρτος) θα έπρεπε να εμφανιστεί στην μεγαλύτερη δόξα του, γιορτάζοντας την Ανάσταση του Κυρίου, το μόνο που αποκάλυψε ήταν τη δική του αδυναμία […] το άγιο Φως εμφανίστηκε μόνον όταν ο Δαιμβέρτος και οι κληρικοί του εγκατέλειψαν τον Πανάγιο Τάφο για να προσευχηθούν στον Ναό του Κυρίου, αφήνοντας πίσω τους Ορθοδόξους ιερείς να προσευχηθούν εν ειρήνη και να φέρουν εις πέρας το προβλεπόμενο θαύμα»
(Mac Evitt).
 

Η μαρτυρία του άγνωστου Φράγκου σταυροφόρου (1101 μ Χ)

(Η ίδια μαρτυρία διασώζεται από οκτώ ιστορικούς και χρονικογράφους. Εμείς παραθέτουμε τις δύο).
 
«Τότε, όταν πέρασε η ενάτη ώρα της ημέρας, ο πατριάρχης (των Λατίνων), έχοντας ψάλει για τρίτη φορά το Κύριε Ελέησον με κατανυκτικό τρόπο, πήρε τα κλειδιά του Παναγίου Τάφου και , ανοίγοντας την πόρτα, εισήλθε μέσα. Αφού όμως είδε ότι το Φως που περίμενε δεν είχε εμφανιστεί, έπεσε γονυπετής με δάκρυα ενώπιον του Τάφου […] εξήλθε τελικά από τον Τάφο χωρίς να έχει λάβει την ευλογία που επιζητούσε […] οι Έλληνες και οι Σύριοι που παρέμειναν στον Ναό του Παναγίου Τάφου προέβησαν  σε μια λιτανεία γύρω από τον Τάφο […] καθώς οι Λατίνοι επέστρεφαν, ο πατριάρχης πληροφορήθηκε ότι το πολύαναμενόμενο Φως είχε εμφανιστεί σε μία από τις κανδήλες του αγίου Τάφου […]».

(Η μαρτυρία διασώζεται στη συλλογή Gesta Dei Per Francum στον Κώδικα L).
 
2η Μαρτυρία για το ίδιο γεγονός: του χρονογράφου Μπάρτολφ (1101 μ Χ) :
 
Στις ‘’Πράξεις των Φράγκων’’, αναφέρει: «[…] ο πατριάρχης Δαιμβέρτος , αφού άνοιξε τη θύρα του Τάφου, εισήλθε μόνος και μη βρίσκοντας την κανδήλα αναμμένη, εξήλθε θλιμμένος. Έπειτα από λίγο, και αφού είχε εισέλθει στο ίδιο σημείο και για δεύτερη και για τρίτη φορά, δεν βρήκε στις κανδήλες του Τάφου κανένα ίχνος φωτός […] έτσι αποφάσισαν να τελέσουν μία λιτανεία στον Ναό του Κυρίου […] στο μεταξύ, οι Έλληνες, οι Σύριοι και οι Αρμένιοι προσεύχονταν στο Τάφο, ψάλλοντας τα συνήθη Κύριε Ελέησον […] Αφού τελείωσε η λιτανεία (των Λατίνων) στο ναό […] γύρισαν στο Τάφο όπως είχε αποφασιστεί. Δεν είχαν εισέλθει ακόμη στην εκκλησία και τους αναγγέλθηκε η κάθοδος του Αγίου Φωτός και ότι είχε ανάψει μια κανδήλα η οποία βρισκόταν μπροστά στον Τάφο. Μετά από αυτό, όλοι έτρεξαν βιαστικά, και αφού άνοιξε η πόρτα του Τάφου, ΤΑ ΚΛΕΙΔΙΑ ΤΗΣ ΟΠΟΙΑΣ ΕΙΧΑΝ ΜΑΖΙ ΤΟΥΣ (ΟΙ ΛΑΤΙΝΟΙ) στη λιτανεία, βρήκαν το ποθητό Φως […]».
 
Την επόμενη χρονιά, το 1102 μ Χ, ο βασιλιάς Βαλδουίνος καθαίρεσε τον Λατίνο πατριάρχη Ιεροσολύμων, Δαιμβέρτο, και όρισε τον επίσης Λατίνο Έβρεμαρ, που όμως στην τελετή του αγίου Φωτός, μετά από απόφαση του βασιλιά Βαλδουίνου, ορίστηκε επικεφαλής ο ορθόδοξος αρχιερέας.
 
Ο ιστορικός Runciman Steven, στο έργο του ‘’A History of the Crusades’’, σχολιάζει: «[…] ο Βαλδουίνος έλαβε υπόψη το μάθημα και για αυτό τα κλειδιά του Παναγίου Τάφου επιστράφηκαν στους Έλληνες».
 
[Από το βιβλίο, Άγιον Φως, Χ. Σκαρλακίδης].
Related Posts
0 Comments

No Comment.