Επικοινωνήστε μαζί μας στο εμαιλ: filoumenosgr@ hotmail.gr

Δρ Paul Byrne: ‘O εγκεφαλικός θάνατος δεν είναι ποτέ πραγματικός θάνατος. Kατασκευάστηκε για να αφαι

 


Γιατρός μιλάει για «εγκεφαλικά νεκρό» άνθρωπο που σώθηκε από τη συγκομιδή οργάνων – «ο θάνατος του εγκεφάλου δεν είναι θάνατος»

Ο εικοσιενός ετών Ζακ Ντάνλαπ, (Zack Dunlap), ένας άνθρωπος που είχε διαγνωστεί ως «εγκεφαλικά νεκρός» και ο οποίος ήταν μόλις λίγα λεπτά μακριά από το να συλλεχθούν τα όργανά του, λέει τώρα μετά από τέσσερις μήνες από το ατύχημα που τον έφερε στο χείλος του θανάτου, ότι αισθάνεται «πολύ καλά». Η ιστορία του Ντάνλαπ μεταδόθηκε στο NBC όπου ο νεαρός άνδρας έδωσε συνέντευξη.

Ενώ η υπόθεση του Ζακ διαφημίζεται από τα μέσα ενημέρωσης ως «θαύμα», ένας νεογνολόγος και ειδικός στον εγκεφαλικό θάνατο είπε στο LifeSiteNews.com ότι η περίπτωση του Ζακ, ενώ είναι αξιοσημείωτη κατά μία έννοια, δεν είναι τόσο σπάνια όσο την κάνουν να φαίνεται τα επικρατούντα μέσα μαζικής ενημέρωσης.

“Ο νεαρός άνδρας δεν ήταν ποτέ νεκρός,” είπε ο Δρ Paul Byrne, πρώην πρόεδρος του Ιατρικού Συλλόγου Καθολικών, που άρχισε να γράφει για τον εγκεφαλικό θάνατο από το 1977. Αυτό που κάνει την περίπτωση Ντάνλαπ ασυνήθιστη, αν και δεν είναι άγνωστη, λέει ο Byrne, είναι ότι Ζακ ήταν αρκετά τυχερός να αναγνωρισθεί ως ζωντανός πριν αφαιρεθούν τα ζωτικά του όργανα.


“Ενώ η ιστορία παρουσιάζεται ως θαύμα”, είπε στο LifeSiteNews.com, “δε θέλω να λάβω τα εύσημα από τον Θεό, αλλά αυτό που συνέβη δεν είναι κάτι υπερφυσικό. Εάν υπάρχει κάποιο θαύμα, είναι ότι δεν πήραν τα όργανά του, πριν κάποιος αντιληφθεί κάποια αντίδρασή του. Ήταν πάντα ζωντανός – η καρδιά του πάντα χτυπούσε, είχε πίεση, ήταν συνέχεια ζωντανός.”

Ο Δρ Byrne λέει ότι όλα αυτά τα χρόνια έχει συγκεντρώσει πληροφορίες που αφορούν πολυάριθμες περιπτώσεις όπου οι ασθενείς που φέρονται ως εγκεφαλικά νεκροί έχουν “επιστρέψει από τους νεκρούς.” Ο λόγος είναι, λέει ο Byrne, ότι “ο εγκεφαλικός θάνατος δεν είναι ποτέ πραγματικός θάνατος.”

Ο Ζακ Ντάνλαπ υπέστη πολλαπλά κατάγματα και σοβαρό τραυματισμό στο κεφάλι τον περασμένο Νοέμβριο, αφού είχε εμπλακεί σε ένα ατύχημα, στο οποίο έχασε τον έλεγχο του τετράτροχου που οδηγούσε κι έπεσε κάτω. Στο νοσοκομείο οι γιατροί διέγνωσαν τον νεαρό αποθηκάριο ως «εγκεφαλικά νεκρό». Οι αξιωματούχοι της Οκλαχόμα ενημερώθηκαν ότι ο Ζακ ήταν νομικά νεκρός και ότι τα όργανα του επρόκειτο να συλλεχθούν.

“Θέλαμε να διασφαλίσουμε ότι κάποιο τυχερό πρόσωπο θα μπορούσε να ζήσει μέσα από την καρδιά του Ζακ,” είπε η Παμ, μητέρα του Ζακ στο NBC.

Τα σχέδια για την αφαίρεση των οργάνων του γιου της, ωστόσο, τέθηκαν σε αναμονή με δραματικό τρόπο.

Δύο από τα ξαδέρφια του Ζακ, και οι δύο νοσοκόμοι, είπαν ότι τις τελευταίες στιγμές πριν να φτάσει η ιατρική ομάδα που θα συνέλλεγε τα όργανα του Ζακ, αισθάνθηκαν ότι ο ξάδερφός τους δεν είχε πραγματικά φύγει.

Ξαφνικά ο Dan Coffin “έτρεξε” τον σουγιά του σε όλο το πόδι του Ζακ. Ο δήθεν εγκεφαλικά νεκρός ασθενής αντέδρασε αμέσως τινάζοντας το πόδι του. Ο Coffin έμπηξε τότε το νύχι του κάτω από το νύχι του Ζακ, ένα ιδιαίτερα ευαίσθητο σημείο στο σώμα, και ο ξάδελφός του για άλλη μια φορά αντέδρασε κουνώντας το χέρι του.

“Πήγαμε από τη χειρότερη δυνατή στιγμή στο “Ω, Θεέ μου, ο γιος μας είναι ακόμη ζωντανός!” είπε η Παμ Ντάνλαπ.

Η γιαγιά του Ζακ είπε ότι αισθάνθηκε όπως τα ξαδέλφια του Ζακ, ότι δηλαδή ο εγγονός της δεν ήταν έτοιμος να φύγει. Λίγο πριν ο εγγονός της δώσει σημάδια ζωής είχε πάει στο δωμάτιό του και προσευχόταν για ένα θαύμα. “Ήταν πάρα πολύ νέος για να τον πάρει ο Θεός”, είπε κλαίγοντας στη συνέντευξη του NBC. “Δεν ήταν ώρα.”

“Άκουγα για θαύματα σ’όλη μου τη ζωή. Αλλά ποτέ δεν είχα δει ένα θαύμα. Αλλά τώρα είδα ένα θαύμα. Έχω αποδείξεις γι’ αυτό”, είπε.

“Και οι δύο μας πιστεύουμε ότι ο Θεός έχει κάποιο μεγάλο σχέδιο για τον Ζακ. Θα κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας για να το ακολουθήσει. Ό,τι κι αν είναι αυτό”, δήλωσε η μητέρα του Ντάνλαπ.

Ο νεαρός άνδρας είπε στο NBC ότι άκουσε τους γιατρούς να τον δηλώνουν εγκεφαλικά νεκρό, και είπε: “Είμαι ευτυχής που δεν μπορούσα να σηκωθώ και να κάνω αυτό που ήθελα.” Όταν ρωτήθηκε τι ήθελε να κάνει απάντησε, “προφανώς θα φεύγανε από ένα σπασμένο παράθυρο.”

“Είμαι ευγνώμων, είμαι απλά ευγνώμων που δεν το έβαλαν κάτω”, είπε για τις προσπάθεις των συγγενών του να δουν αν ήταν ακόμα ζωντανός. “Μόνο οι καλοί πεθαίνουν νέοι, γι’αυτό δεν πέθανα”.

Ο πατέρας του Ζακ, Doug Ντάνλαπ, λέει ότι δεν κατηγορεί κανέναν, επισημαίνοντας ότι οι γιατροί τον διαβεβαίωσαν ότι ο γιος του ήταν νεκρός και ότι δεν υπήρχε κυκλοφορία του αίματος στον εγκέφαλό του. “Είπαν ότι ήταν εγκεφαλικά νεκρός, ότι δεν θα υπήρχε ζωή, γι ‘αυτό προετοιμαζόμασταν”.

48 ημέρες μετά από το ατύχημα του Ζακ, ο νεαρός άνδρας επέστρεψε σπίτι περπατώντας μόνος του. Πάσχει ακόμα από κάποια συναισθηματικά προβλήματα, απώλεια μνήμης και άλλες συνέπειες από το ατύχημα και η πλήρης ανάρρωσή του μπορεί να πάρει μέχρι κι ένα χρόνο. Αλλά οι γονείς του λένε ότι είναι απλά ευγνώμονες που ο γιος τους είναι ζωντανός.

Ο Δρ Byrne, από την άλλη πλευρά, είπε στο LifeSiteNews.com ότι η ιστορία του Ζακ θα πρέπει να ληφθεί ως προειδοποίηση για την ανεπάρκεια των κριτηρίων σχετικά με τον εγκεφαλικό θάνατο. “Αν και η ιστορία μιλάει για το ότι ο νεαρός άνδρας άκουσε τη δήλωση των γιατρών για τον εγκεφαλικό του θάνατο, το ερώτημα είναι, πόσοι άλλοι δωρητές οργάνων βρίσκονται στην ίδια θέση με τη μόνη διαφορά ότι καταλήγουν να αφαιρούνται τα όργανά τους;”

“Ο εγκεφαλικός θάνατος κατασκευάστηκε για να αφαιρούνται τα όργανα. Ποτέ δεν βασίστηκε στην επιστήμη.”

Το 2007 ο Δρ John Shea, ιατρικός σύμβουλος του LifeSiteNews.com έγραψε – σε συμφωνία με τις ανησυχίες του Byrne – σχετικά με τον εγκεφαλικό θάνατο, λέγοντας ότι τα κριτήρια του «εγκεφαλικού θανάτου» είναι επιστημονική θεωρία και όχι γεγονός, προσθέτοντας ότι είναι μια θεωρία που είναι ιδιαίτερα ανοικτή σε κακοποίηση κατά την χρήση της και ως εκ τούτου πρέπει να αντιμετωπίζεται με μεγαλύτερη προσοχή. Τόνισε επίσης ότι υπάρχει το επιπλέον πρόβλημα ότι υπάρχουν ομάδες από διάφορα κριτήρια για τον εγκεφαλικό θάνατο, ώστε μπορεί το άτομο να θεωρείται νεκρό κατά την μια ομάδα κριτηρίων αλλά όχι από την άλλη.

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Από: ΑΝΑΒΑΣΕΙΣΕλεύθεροι ΈλληνεςLife Site News

«Kαθυστερούσα να συνέλθω και βιάστηκαν να με… τελειώσουν»

 

Nοσηλευόταν σε κώμα, στην εντατική μεγάλου νοσοκομείου της Αθήνας και μερίδα γιατρών διέγνωσε… εγκεφαλικό θάνατο, πιέζοντας τους συγγενείς της να δωρίσουν τα όργανά της. Tελικά ανένηψε!

Ενώ η 55χρονη Παναγιώτα Αποστολοπούλου βρισκόταν σε κώμα, μερίδα γιατρών διέγνωσε «εγκεφαλικό θάνατο οφειλόμενο σε μυκοπλασματική, ανοσολογικής αιτίας, εγκεφαλίτιδα». Ευτυχώς, κάποιοι άλλοι γιατροί εί

Ενώ η 55χρονη Παναγιώτα Αποστολοπούλου βρισκόταν σε κώμα, μερίδα γιατρών διέγνωσε «εγκεφαλικό θάνατο οφειλόμενο σε μυκοπλασματική, ανοσολογικής αιτίας, εγκεφαλίτιδα». Ευτυχώς, κάποιοι άλλοι γιατροί είχαν αντίθετη γνώμη…

Aγιο είχε η 55χρονη Παναγιώτα Αποστολοπούλου, κάτοικος Σαλαμίνας, που τη βοήθησε να επιστρέψει από… τον άλλο κόσμο!

Στο διάστημα που νοσηλευόταν στην εντατική σε κώμα, μετά από πνευμονία με μυκόπλασμα, οι συγγενείς της δέχονταν πιέσεις να δώσουν τη συγκατάθεσή τους και να υπογράψουν δήλωση δωρεάς οργάνων για μεταμόσχευση, αφού είχε ήδη καταγραφεί στα βιβλία του νοσοκομείου ο… εγκεφαλικός της θάνατος!

Οι πιέσεις, μάλιστα, άρχισαν από την πρώτη εβδομάδα νοσηλείας της στη ΜΕΘ μεγάλου νοσοκομείου της Αθήνας. Το συγκλονιστικό περιστατικό, μάλιστα, κατήγγειλε εγγράφως γιατρός του νοσοκομείου, αλλά και η οικογένειά της με αναφορά στον διοικητή του νοσοκομείου. Οι συγγενείς αρνήθηκαν κάθε συζήτηση για αφαίρεση οργάνων.

Η ασθενής, λόγω εργασιών συντήρησης, μεταφέρεται, για μερικές μόνο ημέρες, στη ΜΕΘ άλλου νοσοκομείου, με διάγνωση «εγκεφαλικός θάνατος οφειλόμενος σε μυκοπλασματική, ανοσολογικής αιτίας, εγκεφαλίτιδα». Στο χαρτί που συνόδευε την ασθενή, αναφέρεται ότι «οι συγγενείς αρνήθηκαν να υπογράψουν» για δωρεά οργάνων.

Διαφωνίες

Μετά από πολύμηνη νοσηλεία -στη διάρκεια της οποίας οι γιατροί είχαν χωριστεί στα δύο, επιμένοντας η μια πλευρά ότι «τελείωσε» και η άλλη ότι «είναι ζωντανή»- τελικά η γυναίκα ανένηψε!

Η κ. Αποστολοπούλου και η επιστολή καταγγελία των συγγενών της προς τον διοικητή του αθηναϊκού νοσοκομείου.

Σημαντική λεπτομέρεια είναι ότι, σύμφωνα με τη διεθνή βιβλιογραφία, μόνο στο 8% των ασθενών με τη συγκεκριμένη νόσο νεκρώνεται ο εγκέφαλος, ενώ η αξονική τομογραφία δεν συνηγορούσε υπέρ του εγκεφαλικού θανάτου. Αυτό ήταν και το «σημείο τριβής» των δύο πλευρών.

Τη διάψευση του «θανάτου» της κάνει πλέον η ίδια η κ. Αποστολοπούλου και στο «Εθνος της Κυριακής»: «Δεν πίστευα στ’ αυτιά μου για όσα μου είπαν οι συγγενείς μου όταν συνήλθα.

Οι άνθρωποι που η ζωή μου είχε αφεθεί στα χέρια τους, θέλοντας να βοηθήσουν κάποιον που είχε ανάγκη για μεταμόσχευση, βιάζονταν να τελειώνουν με μένα. Νοσηλεύτηκα στην εντατική με σοβαρές επιπλοκές από πνευμονία και καθώς καθυστερούσα να συνέλθω, εκείνοι με είχαν ξεγράψει. Ο αδελφός μου ο Μιχάλης, κάποια στιγμή, αφού φύγαμε από το νοσοκομείο, μου λέει:

«Nα ευχαριστείς τον Θεό και τον γιατρό Κοφινά που σε έσωσε, κάνοντας καβγάδες με τους άλλους, γιατί ήταν αντίθετος και δεν άφησε να σε τελειώσουν».

Κινησιοθεραπεία

Σιγά σιγά βελτιώνεται -με ειδική κινησιοθεραπεία που ακολουθώ- και το κινητικό πρόβλημα που είχα στα χέρια και τα πόδια», μας λέει η κ. Αποστολοπούλου, που τη συναντήσαμε σε κλινική αποκατάστασης.

Εχω συνέχεια δίπλα μου μέρα και νύχτα, τον γιο μου τον Χρήστο, που με βοηθά. Ηδη κινώ τα χέρια μου και όπως μου λένε οι γιατροί, θα μπορώ αυτές τις ημέρες να σηκωθώ και όρθια, κάνοντας ειδικές ασκήσεις βαδίσματος. Σε κείνους που ήθελαν να με ξεγράψουν δεν κρατώ κακία, ούτε ζητώ κάτι. Αυτά τα πράγματα τα «δικάζει» ο Θεός».

Η διαδικασία…

Παρά την προσπάθεια «κουκουλώματος» της υπόθεσης, είναι η πρώτη φορά που καταγράφεται τέτοιο σοβαρό περιστατικό, καθώς είναι γνωστό ότι υπάρχουν ασφαλιστικές δικλίδες στη διαδικασία διαπίστωσης του εγκεφαλικού θανάτου, που αποκλείουν το ιατρικό λάθος, για να προχωρήσει στη συνέχεια η διαδικασία της δωρεάς. Μένει να αποδειχθεί αν, στη συγκεκριμένη περίπτωση, τηρήθηκε η προβλεπόμενη διαδικασία.

Ο Εθνικός Οργανισμός Μεταμοσχεύσεων (ΕΟΜ) οφείλει να αποσαφηνίσει αν η τακτική αυτή, που ακολουθήθηκε με την περίπτωση της κ. Αποστολοπούλου, είναι η μοναδική, γιατί, διαφορετικά, κάποιοι πλήττουν το «κίνημα» της δωρεάς οργάνων. Η διοίκηση του νοσοκομείου, παρά το γεγονός ότι από τις 23/10/2008 έχει λάβει επιστολή συγγενών της κ. Αποστολοπούλου, μέχρι σήμερα δεν έχει ζητήσει «συγνώμη».

ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΛΑ

Η αναφορά του γιατρού που την έσωσε

Hδη από τις 30 Μαρτίου 2009, ο γιατρός Γεώργιος Κοφινάς με αναφορά του σε αρμό-δια όργανα εξιστορεί αναλυτικά ότι παρά τις δικές του αντιρρήσεις η οικογένεια δεχόταν πιέσεις από συναδέλφους του στο νοσοκομείο που συνεργάζονται με τον ΕΟΜ να δώσει τη συγκατάθεσή της για δωρεά οργάνων. Καταγγέλλει, μάλιστα, ότι «η εμμονή αυτή συνε-χιζόταν ακόμη και όταν κλήθηκε η νευρολόγος του νοσοκομείου που εξέτασε την ασθενή και είχε αρνηθεί να υπογράψει τον εγκεφαλικό θάνατο»! Περιγράφει «δοκιμασίες εγκεφαλικού θανάτου», οι οποίες έγιναν όλες χωρίς τη συγκατάθεση των συγγενών, μετά δε από κάθε δοκιμασία εγκεφαλικού θανάτου η ασθενής επιβαρυνόταν ανα-πνευστικά. Εξηγεί ότι «η παραμο-νή σε άπνοια -μέρος της διαδικα-σίας ελέγχου της εγκεφαλικής δραστηριότητας- προκαλεί ”ατελεκτασίες” οι οποίες προδιαθέτουν σε πνευμονίες, ενώ η άνοδος του διοξειδίου του άνθρακα μειώνει το pH του αίματος και προκαλεί οξέωση…». «Η κατάσταση ξέφυγε από τα όρια του νοσοκομείου μας και ενεπλάκη και ο Εθνικός Οργανισμός Μεταμοσχεύσεων. Η κ. (…) επείσθη, χωρίς να δει την ασθενή, να τηλεφωνήσει στους συγγενείς, για να συγκατατεθούν στην αφαίρεση οργάνων», λέει στην αναφορά του ο κ. Κοφινάς.

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Πηγή

Παρασκευή, 9 Σεπτεμβρίου 2011

Η μητέρα μου προσέλαβε έναν δολοφόνο για να με σκοτώσει: Η συγκλονιστική ιστορία μίας μουσουλμάνας στην Αγγλία που ήθελε τον δυτικό τρόπο ζωής

 

 

Από: Daily Mail (Sofia Hayat) / μετ. ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ

 

Το μήνυμα που μου το έστειλε η μικρότερη αδελφή μου, η Saira ήταν σύντομο και ανατριχιαστικό: «Η μαμά έστειλε ένα δολοφόνο για να σε σκοτώσει», έγραφε «να προσέχεις».

 

Καθώς διάβασα αυτά τα λόγια, το πρώτο ενστικτώδες αίσθημα που ένιωσα δεν ήταν ο φόβος ή ακόμα το σοκ, αλλά το αίσθημα της επιβίωσης.

 

Είχα συνηθίσει στη συμπεριφορά αυτή και από τους δύο γονείς μου – συμπεριφορά που κάποιος άλλος θα θεωρήσει απεχθή – και ήμουν συναισθηματικά μουδιασμένη στις απειλές τους.

 

Αλλά επίσης ήξερα ότι η προειδοποίηση της αδελφής μου ήταν θανάσιμα σοβαρή και η ζωή μου ήταν πραγματικά σε κίνδυνο. Κρυβόμουν για αρκετές εβδομάδες, όταν έλαβα το κείμενο.

Γεννήθηκα στο Gravesend του Κεντ της Αγγλίας το 1974 και μεγάλωσα εκεί μέσα σε μια πιστή μουσουλμανική οικογένεια με τρεις αδελφές και δύο αδελφούς.

 

Ο πατέρας μου, Zammurrad, ένας εργάτης, ήταν ένα βαθιά θρησκευόμενο άτομο, αλλά ήταν βίαιος προς την μητέρα Surriya μου και τις αδελφές Zarqa, τώρα 38 ετών, Saira, 33 ετών και Tahira, 32 ετών.

 

Προσπάθησα να είμαι μια υπάκουη κόρη, προσευχόμουν πέντε φορές την ημέρα, αλλά ποτέ δεν αισθάνθηκα ότι αγαπήθηκα από τους γονείς μου – ή ότι πραγματικά ταίριαζα στο οικογενειακό περιβάλλον.

 

Με τη σειρά τους, οι γονείς μου με θεωρούσαν ως κάτι πρωτοφανές. Ίσως ήταν επειδή αγαπούσα να παριστάνω τον ηθοποιό.

 

Από την ηλικία των πέντε, η υποκριτική και το τραγούδι ήταν στο αίμα μου και στο σχολείο κέρδισα τόσα πολλά βραβεία σε διαγωνισμούς για τη συγγραφή τραγουδιών και όταν οι εκπαιδευτικοί ήθελαν ένα τραγούδι για μια εκδήλωση μου ζητούσαν να γράψω ένα και ανέβαινα στη σκηνή και το τραγουδούσα.

 

Η αγάπη μου για το τραγούδι και τον χορό, δεν ενθαρρύνονταν από το σπίτι μου, αλλά δεν ήταν μεγάλο πρόβλημα όταν ήμουν νέα. Αλλά, όταν έφτασα στην εφηβεία, οι γονείς μου μου είπαν ότι δεν μπορούσε πλέον να συνεχιστεί.

 

Καθώς μεγάλωνα, ο πατέρας μου άρχισε να βάζει όλο και πιο αυστηρούς περιορισμούς στη ζωή μου. Μου απαγορεύτηκε να κάνω φιλίες με άλλα παιδιά και ζούσα σαν μια πολύ μοναχική ύπαρξη.

 

 

 

 

Σε μία περίπτωση μου δόθηκε ειδική άδεια για να παραστώ σε ένα πάρτι γενεθλίων ενός κοριτσιού που ζούσε 100 μέτρα κάτω από το δρόμο, και είχα την άδεια να μείνω μόνο για μια ώρα. Η ζωή μου ήταν σχολείο – σπίτι, χωρίς ελεύθερο χρόνο για τον εαυτό μου.

Έπρεπε να ξεχάσω την παιδική φαντασία μου να γίνει ηθοποιός, καθώς στα μάτια τους ήταν στο ίδιο επίπεδο με την πορνεία

Καθώς μεγάλωνα, ο πατέρας μου γινόταν όλο και πιο επιθετικός προς τη μητέρα μου και τις αδελφές μου, πετώντας συχνά πιάτα και μαχαίρια πάνω στο θυμό του.

 

Οι αδελφοί μου Majid, τώρα 31 ετών, και Wajid, 29, είχαν το δικαίωμα να κάνουν ό, τι τους ευχαριστούσε, αλλά στις αδελφές μου και σε μένα είπαν ότι τα μουσουλμανικά κορίτσια ήταν σαν ένα λευκό σεντόνι. Εάν έπεφτε κάτι επάνω, θα καταστρεφόταν για πάντα.

 

Αν ποτέ επέστρεφα στο σπίτι ακόμη και πέντε λεπτά καθυστέρηση από το πάρκο ή το σχολείο, ο πατέρας μου με χτυπούσε με τη ζώνη του, συχνά μέχρι να ματώσω. Έγινε τόσο κακό, που οι αδελφές μου και εγώ φορούσαμε πέντε ρούχα για να προστατεύσουμε τους εαυτούς μας από το ξύλο.

Σε μια οικογενειακή έξοδο στο Margate, όταν ήμουν περίπου εννέα, καθυστέρησα δέκα λεπτά να πάω στο σημείο συνάντησής μας, γιατί είχα μείνει για να παρακολουθήσω την εκπομπή ‘Punch and Judy show’.

 

Ο πατέρας μου έσπασε ένα κλαδί από ένα δέντρο, έβγαλε όλα τα φύλλα και άρχισε να με μαστιγώνει στο φως της ημέρας.

 

Απίστευτα, η υπόλοιπη οικογένειά μου ήταν εκεί και δεν έκανε τίποτα. Ως ενήλικη μπορώ να δω πόσο λάθος ήταν αυτό, αλλά εκείνη τη στιγμή το δέχτηκα απλά. Όλοι αυτό κάναμε.

 

Είχα μεγαλώσει κάτω από την τυραννική εξουσία του μπαμπά. Ακόμα και όταν είχα υποστεί σεξουαλική κακοποίηση από έναν συγγενή μας όταν ήμουν νεαρή έφηβη, αντί να με στηρίξουν οι γονείς μου με κατηγόρησαν που δέχτηκα δώρα από τον ίδιο και με κατηγόρησαν ότι έλεγα ψέματα.

 

Από εκείνη την ημέρα κατάλαβα ότι έπρεπε να φροντίσω εγώ για τον εαυτό μου. Όταν ήμουν 13, πέταξα στο Πακιστάν για να συναντήσω τον 14χρονο ξάδελφό μου, τον οποίον μου είπαν θα παντρευόμουν όταν γινόμουν 18.

Μόλις με είδε, μου είπε ότι ήμουν πάρα πολύ άσχημη για να με παντρευτεί και με απέρριψε για χάρη της 12χρονης αδελφής Saira. Παντρεύτηκαν έξι χρόνια αργότερα.

Ενώ ήμουν στο Πακιστάν, η μητέρα μου με πήγε να δω ένα ‘άγιο άνθρωπο’ να τον ρωτήσει τι πήγαινε στραβά με μένα.

 

Της είπε ότι είχα ένα κακό πνεύμα μέσα μου και μου έδωσε μια προσευχή να λέω κάθε μέρα και ένα βραχιόλι για να φορέσω.

 

Ήμουν τόσο θυμωμένη που η δική μου μητέρα φαινόταν να ακούει έναν άνδρα που είχε μόλις συναντήσει, αλλά δεν είχε ποτέ χρόνο για μένα.

 

Ήξερα τότε ότι μόνο ο τρόπος για να ξεφύγω από ένα μέλλον γεμάτο δυστυχία ήταν μέσω της εκπαίδευσης.

 

Παρά τον έλεγχο που είχε πάνω μου, η μητέρα και ο πατέρας μου σκέφτηκαν ότι ένα πτυχίο στην επιστήμη, την ιατρική ή τη νομική ήταν ο τέλειος στόχος για μία από τις ανύπαντρες κόρες τους και έτσι, στην ηλικία των 18, ξεκίνησα να σπουδάζω Βιολογία και Διοίκηση στο Πανεπιστήμιο του Sussex και εγκαταστάθηκα στην εστία των φοιτητών σε μια πλατεία κοντά στην παλιά προβλήτα στο Μπράιτον.

 

Μισούσα τα μαθήματα και κρυφά πήγαινα σε μαθήματα τεχνών του θεάματος και της μουσικής στο Brighton University, που μου άρεσαν.

 

Αλλά καθώς οι γονείς μου δεν ήταν σε θέση να με χρηματοδοτήσουν, εγώ η ίδια ξεκίνησα τρεις διαφορετικές δουλειές – μεταξύ των οποίων τρεις νύχτες την εβδομάδα που κέρδιζα £ 50 το βράδυ ως χορεύτρια σε ένα νυχτερινό κέντρο διασκέδασης.

 

Επιτέλους, απολάμβανα τη ζωή μου και την ελευθερία μου. Όμως, ένα βράδυ, ένα συνεργείο της τηλεόρασης με κάμερες ήρθε στο κλαμπ και με φωτογράφησε να φοράω ένα καπέλο, μια κοντή φούστα και ένα Wonderbra.

 

Φυσικά, ήξερα ότι με είχαν τραβήξει με τις κάμερες και ήξερα ότι υπήρχε μια μικρή πιθανότητα ότι οι γονείς μου θα μπορούσαν να το δουν. Αλλά ζούσα μακριά από το σπίτι, απολαμβάνοντας την ανεξαρτησία και, αφελώς, σκέφτηκα επίσης ότι αν το με έβλεπαν να χορεύω, μπορεί αυτό να τους έκανε να συνειδητοποιήσουν πόσο παθιασμένη ήμουν με το χορό.

 

Θύματα: Όπως η Σόφια, η Samaira Nazir, αριστερά, και η Banaz Mahmod είχαν κατηγορηθεί ότι «ατίμασαν τις οικογένειές τους» – και αυτό τους στοίχισε τη ζωή

 

Περιττό να πω, ένας φίλος των γονιών μου, είδε το πρόγραμμα. Λίγες νύχτες αργότερα, επέστρεφα στο διαμέρισμά μου περίπου στις 3 και κάποιος κράτησε την πόρτα ανοιχτή όταν πήγα να την κλείσω.

 

«Θα έρθεις στο σπίτι μαζί μου τώρα. Θα σε πάρω μακριά από αυτό τον τρόπο ζωής», είπε μια φωνή.

 

Ήταν η μητέρα μου. Της είπα ότι δεν επρόκειτο να πάω πουθενά και άρχισε να μου ουρλιάζει.

 

Τότε ο 15χρονος αδελφός μου Majid, που είχε παράνομα οδηγήσει την μητέρα μου σε όλη τη διαδρομή από το Κεντ, εμφανίστηκε από πίσω της κραδαίνοντας ένα μαχαίρι κουζίνας.

 

Ο Majid ήταν μεγαλόσωμος, γι’ αυτό πραγματικά φοβήθηκα ότι ήταν σε θέση να χρησιμοποιήσει το μαχαίρι.

Μπήκα στο αυτοκίνητο και φτάσαμε πίσω στο Κεντ τις πρώτες πρωινές ώρες. Βάδιζα προς το κελάρι, το οποίο είχε μετατραπεί σε ένα αυτοσχέδιο υπνοδωμάτιο, και ο αδερφός μου στεκόταν στην πόρτα κρατώντας το μαχαίρι.

 

Η μητέρα μου ήρεμα είπε: «Από τώρα και στο εξής, εμείς θα σε φροντίζουμε και θα κάνεις αυτά που θα σου λέμε».

 

Δεν υπήρχε τίποτα που μπορούσα να κάνω. Κάθισα εκεί στη σιωπή, νομίζοντας ότι η νέα ζωή μου τώρα τελείωσε.

 

Για καλή μου τύχη, ο πατέρας μου ήταν στο εξωτερικό. Δεν είμαι ακόμα σίγουρη πόσο καθοριστικό ήταν στην απαγωγή μου, αλλά αν ήταν εκεί, είμαι βέβαια ότι τα πράγματα θα ήταν ακόμα πιο άσχημα.

 

Για αρκετές εβδομάδες έζησα σε αυτό το κελάρι. Μου έστελναν το φαγητό και με συνόδευαν στην τουαλέτα.

Η μητέρα μου είχε πει κάποτε «Αν κάποιος ατιμάσει αυτή την οικογένεια, πρώτα θα τον σκοτώσω και στη συνέχεια θα σκοτωθώ».

 

Παρόλο που δεν ήμουν σωματικά κλειδωμένη στο δωμάτιο, δεν υπήρχε τρόπος που θα μπορούσα να ξεφύγω χωρίς να με προσέξουν, επειδή η μοναδική διέξοδος ήταν μέσα από το παρακείμενο σαλόνι, το οποίο ήταν πάντα κατειλημμένο.

 

Δεν μου επιτρεπόταν καμία επικοινωνία με τον έξω κόσμο, έτσι δεν είχα ιδέα αν κάποιος από τη Σχολή είχε προσπαθήσει να επικοινωνήσει μαζί μου.

 

Αρχικά, ήμουν τόσο ψυχολογικά τραυματισμένη που δεν είχα καν σκεφτεί την διαφυγή. Αλλά καθώς οι μέρες μετατράπηκαν σε εβδομάδες, παρακάλεσα τη μητέρα μου να με αφήσει να επιστρέψω στην παλιά μου δουλειά στο τοπικό σούπερ μάρκετ, όπου είχα εργαστεί με μερική απασχόληση πριν πάω στο κολέγιο.

 

Τελικά, συμφώνησε, υπό την προϋπόθεση ότι θα ήμουν συνοδεία από και προς την εργασία. Ήταν μια ανακούφιση το ότι ήμουν τελικά σε θέση να δραπετεύσω και μόλις ένα δεκαπενθήμερο μετά, εμπιστεύτηκα σε έναν συνάδελφο, τον Graham, ότι συνεβαίνανε στο σπίτι.

 

Τρομοκρατημένος, προσφέρθηκε να με βοηθήσει να δραπετεύσω. Ήταν ένα επικίνδυνο σχέδιο, αλλά δεν είχα άλλη διέξοδο.

 

Η οικογένειά μου με είχε υπό στενή επιτήρηση, αλλά περίπου το μεσημέρι, ένα μεσημέρι του Οκτωβρίου την ώρα του διαλείμματος για το μεσημεριανό το έσκασα απ’ το κατάστημα και πήδηξα στο πίσω μέρος του αυτοκινήτου του Graham και έπεσα στο πάτωμα, για να μην με βλέπουν.

 

Το μόνο που είχα μαζί μου ήταν τα ρούχα που φορούσα και τίποτα άλλο. Αλλά δεν με ένοιαζε τίποτα – παρά να με φύγω μακριά. Ο Graham με πήρε στο Brighton, αλλά όταν έφτασα στο παλιό μου διαμέρισμα, η συγκάτοικός μου με υποδέχτηκε στην πόρτα.

 

«Πρέπει να φύγεις», είπε. «Η μητέρα σου σε είδε να πηδάς σε ένα αυτοκίνητο έξω από την εργασία σου και μόλις μου τηλεφώνησε για να ελέγξει αν ήσουν εδώ. Έρχεται τώρα εδώ για να ελέγξει το σπίτι».

 

Ήμουν τρομοκρατημένη. Ο Graham με οδήγησε αμέσως στο σπίτι κάποιου άλλου φίλου 30 λεπτά μακριά, όπου έμεινα, τόσο πολύ φοβισμένη που δεν ήθελα ούτε να εγκαταλείψω το σπίτι. Εκεί έμεινα για τον επόμενο μήνα.

 

Κάθε φορά που άκουγα να περνάει ένα αυτοκίνητο ή να ανοίγει μια πόρτα, νόμιζα ότι ήμουν έτοιμη να με ξαναπιάσουν.

 

Ο κόσμος μπορεί να αναρωτιέται γιατί δεν είχα επαφή με την αστυνομία σε αυτό το στάδιο. Η αλήθεια ήταν, ήμουν σε μεγάλη αμηχανία και σύγχυση για να τους πω ότι η δική μου οικογένεια προσπαθούσε να με απαγάγει.

 

Ήθελα απλώς να βρίσκομαι σε χειμερία νάρκη. Στη συνέχεια, η αδελφή μου μου διαβίβασε το μοιραίο μήνυμα της μητέρας μου και ένιωσα πιο μόνη από ποτέ.

 

Κατάφερα να καλέσω την αστυνομία, η οποία με εξέπληξαν.

 

Πήγαν κατευθείαν στο σπίτι της μαμάς μου και την προειδοποίησαν ότι εάν ερχόταν οπουδήποτε κοντά μου θα την συλλαμβάνανε αμέσως και θα την φυλάκιζαν.

 

Δεν πείστηκαν με τον ισχυρισμό περί δολοφόνου, αλλά μου είπαν ότι αν υπήρχαν κι άλλες απειλές, θα έπρεπε να επικοινωνήσω μαζί τους αμέσως. Αυτό φάνηκε να λειτουργεί.

 

Η αστυνομία μου έδωσε έναν αριθμό έκτακτης ανάγκης για να έρχομαι σε επαφή μαζί τους και για δύο μήνες δεν άκουσα τίποτα.

 

Τότε η παλιά μου συγκάτοικος με πήρε, λέγοντας ότι η μαμά μου είχε τηλεφωνήσει, θέλοντας απεγνωσμένα να μου μιλήσει καθώς ο πατέρας μου είχε υποστεί καρδιακή προσβολή. Παρά το ότι είχε συμβεί, πήρα τη μαμά μου να ρωτήσω για τον πατέρα μου.

 

Με διαβεβαίωσε ότι δεν θα προσπαθούσε να με απαγάγει και πάλι, αλλά έπρεπε να μιλήσουμε. Κλείσαμε ραντεβού σε δημόσιο χώρο στο Μπράιτον, με την παρακολούθηση της αστυνομίας.

 

Καθώς πήγαινα να τη συναντήσω, δεν έλπιζα για μια συμφιλίωση. Πώς θα μπορούσα να επιδιορθώσω τις σχέσεις μητέρας-κόρης που δεν υπήρξαν ποτέ από την αρχή;

 

Το πρώτο πράγμα που είπε η μητέρα μου ήταν ότι δεν επρόκειτο να με βλάψουν ή να με πάρουν μακριά, αλλά σύντομα αποκαλύφθηκε ότι ο πατέρας μου δεν είχε υποστεί καμία καρδιακή προσβολή.

 

 

 

 

Αντ’ αυτού, η μητέρα μου ήθελε να κάνει μια τελευταία έκκληση σε μένα να εγκαταλείψω την ηθοποιία και τον τρόπο ζωής μου και να επιστρέψω στο σπίτι για να παντρευτώ και να ζήσω μια αξιοσέβαστη μουσουλμανική ζωή.

 

Αρνήθηκα κατηγορηματικά. «Ωραία», είπε, ψυχρά. «Από τώρα και στο εξής είσαι νεκρή στα μάτια μας και δεν θέλω να σε ξαναδώ». Έφυγε μακριά.

 

Καθώς χωρίσαμε, έκλαψα. Ποτέ δεν είχα νιώσει ότι ανήκα στην οικογένειά μου, αλλά σε εκείνο το σημείο αισθάνθηκα πραγματικά, μόνη στον κόσμο.

 

Αλλά ένα μέρος του εαυτού μου τόλμησε να ελπίζει ότι σήμαινε αυτό που είχε πει, και έτσι θα μπορούσα να συνεχίσω επιτέλους τη ζωή μου απρόσκοπτα.

 

Και αυτό είναι ακριβώς που συνέβη για τα επόμενα δέκα χρόνια. Ολοκλήρωσα το πτυχίο μου και από τότε έχω εμφανιστεί σε πολλά τηλεοπτικά προγράμματα, όπως το Waterloo Road και το FootballersWives, σε δεύτερους ρόλους.

 

Ηχογράφησα ένα τραγούδι που έφτασε Νο6 στα MTV charts και παίχτηκε στο Royal Albert Hall. Εμφανίστηκα ακόμα σε μια ταινία με τίτλο ‘The Unforgettable’ αργότερα αυτό το έτος. Ζω πραγματικά τη ζωή που ονειρευόμουν όλα αυτά τα χρόνια.

 

Έχω διακόψει κάθε επαφή με τον πατέρα μου, αλλά άρχισα να βλέπω την Saira την αδελφή μου και πάλι περίπου πριν από τέσσερα χρόνια, όταν ο προσυμφωνημένος γάμος, κατέρρευσε και αυτή ξαναπαντρεύτηκε και απέκτησε παιδιά.

 

Βλέπω την οικογένειά της τακτικά και μέσα από τα παιδιά της, ήρθα τελικά σε επαφή με τη μητέρα μου πριν από δύο χρόνια.

 

Ήμουν σίγουρη ότι θα με απορρίψει και πάλι, αλλά είχε χωρίσει πλέον από τον πατέρα μου και φαίνεται πιο ήσυχη και πιο ήρεμη.

 

Βλέπουμε ο ένας τον άλλο κάθε δύο μήνες, αλλά υπάρχουν ελάχιστες αναφορές για το τι συνέβη πριν και ξέρω κατά βάθος ότι ποτέ δεν θα είναι περήφανοι για αυτό που είμαι και που έχω γίνει.

 

Χρειάζεται πολλή θεραπεία για να καταλήξουμε σε μια θέση κατανόησης και ευαισθητοποίησης του εαυτού μας, αλλά, παρά το ό, τι έχει συμβεί, εγώ δεν κατηγορώ τους γονείς μου για αυτά που με ανάγκασαν αν ζήσω.

 

Κατηγορώ το γεγονός ότι το Ισλάμ έχει γίνει τόσο διαστρεβλωμένη και παραμορφωμένο. Δεν πιστεύω ότι η μουσουλμανική θρησκεία συγχωρεί οποιαδήποτε μορφή βίας. Το Ισλάμ κυριολεκτικά σημαίνει «ειρήνη».

 

Ο χαιρετισμός ενός μουσουλμάνου προς τον άλλον – «aasalamolaykom» – σημαίνει: «Ειρήνη σε σας». Εάν μόνο οι άνθρωποι διάβαζαν το Κοράνι στην πραγματικότητα για τον εαυτό τους, θα έβλεπαν την αγάπη και την ειρήνη που ακτινοβολεί και την ισότητα μεταξύ των ανδρών και των γυναικών που προωθεί.

 

Εάν μόνο οι γονείς μου ήταν σε θέση να μου δώσουν αυτό το είδος της αγάπης.


ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Πηγή

 

‘Έγκλημα τιμής’ στη Βρετανία. Οι γονείς 17χρονης Πακιστανής συλλαμβάνονται ως ύποπτοι για το φόνο της κόρης τους, 8 χρόνια μετά

 

Η Σαφίλα Άχμεντ (Shafilea Ahmed), ήταν 17 χρόνων όταν εξαφανίσθηκε από το σπίτι της στο Γουόριγκτον της βορειοδυτικής Αγγλίας, τον Σεπτέμβριο του 2003. Και ήταν το 2004 οπότε και το αποσυντεθημένο της κορμί βρέθηκε στις όχθες ενός ποταμού της περιοχής με τον υπεύθυνο ιατροδικαστή να λέει ότι είχε να κάνει με ένα «στυγερό έγκλημα».

Οι γονείς της, που όλο εκείνο το διάστημα θρηνούσαν, επρόκειτο λίγο πριν εξαφανισθεί η κόρη τους να την παντρέψουν με γάμο-συνοικέσιο, έτσι όπως ορίζουν τα έθιμα των Μουσουλμάνων. Δεν είναι ίσως τυχαίο πως η κοπέλα παραπονιόταν έντονα γι’ αυτό λίγο προτού χαθούν τα ίχνη της.

Αρχικά, ο 51χρονος πατέρας της Ιφτικάρ Άχμεντ οδηγός ταξί στο επάγγελμα και η μητέρα της Φαρζάνα, 48 ετών θεωρήθηκαν ύποπτοι για απαγωγή της κόρης τους και συνελήφθησαν για να αφεθούν ελεύθεροι λίγους μήνες μετά, διότι δεν υπήρχαν αρκετά ενοχοποιητικά στοιχεία εναντίον τους.

Οκτώ χρόνια αργότερα, οι γονείς της νεαρής συνελήφθησαν εκ νέου και βάσει νέων στοιχείων τα οποία παρέθεσε στη δικαιοσύνη η αδελφή του θύματος, κατηγορήθηκαν για το φόνο της κόρης τους.

Στην φωτογραφία ο Ifitkhar και η Farzana Ahmed, το 2004

Όλοι βρίσκονται υπό κράτηση ενώ, όπως γράφει η Daily Mail, η 22χρονη αδελφή του θύματος είναι στο πρόγραμμα προστασίας μαρτύρων, θεωρήθηκε συμμέτοχος στο φόνο, αποδέχθηκε τις κατηγορίες και περιμένει την ετυμηγορία.

Η Alisha ήταν μόλις 15 χρονών, όταν η μεγαλύτερη αδελφή της, εξαφανίστηκε το 2003, λίγο μετά που απέρριψε ένα μνηστήρα στο Πακιστάν που της πρότειναν οι γονείς της. Η Shafilea προφανώς αρνήθηκε να δεχτεί έναν τακτοποιημένο γάμο με τον άγνωστο άνδρα, επειδή ήθελε να ακολουθήσει μια σταδιοδρομία ως δικηγόρος.

Η αριστούχος μαθήτρια ήπιε λευκαντικό σε μια προφανή απόπειρα αυτοκτονίας, ενώ ήταν στο Πακιστάν, και επέστρεψε στο Ηνωμένο Βασίλειο για να συνεχίσει τις σπουδές της. Εβδομάδες αργότερα εξαφανίστηκε. Αναφέρθηκε ως αγνοούμενη από ένα δάσκαλο.

Ο πατέρας της αρνήθηκε ότι είχε προσπαθήσει να αναγκάσει την κόρη του σε έναν τακτοποιημένο γάμο, υποστηρίζοντας ότι ήπιε κατά λάθος το λευκαντικό κατά τη διάρκεια μιας διακοπής ρεύματος, μετά από λάθος νομίζοντας ότι ήταν χυμός φρούτων. Ο κ. Ahmed είπε ότι δεν είχε αναφέρει την κόρη του ως αγνοούμενη, επειδή αστυνομία δεν τον είχε πάρει στα σοβαρά όταν είχε φύγει πριν.

Πολλά τραγούδια γραμμένα από την Shafilea κατά την περίοδο που προηγήθηκε μέχρι το θάνατό της ανακαλύφτηκαν αργότερα. Το ένα έλεγε: «Νιώθω παγιδευμένη»

Ένα άλλο έλεγε: «Το μόνο που σκέφτονται είναι η τιμή, ήμουν σαν ένα φυσιολογικό παιδί στην εφηβεία, δεν ζητούσα πολλά, θα ήθελα απλώς να ταιριάξω, αλλά η κουλτούρα μου ήταν διαφορετική. Τώρα κάθομαι εδώ και παίζω την ευτυχισμένη οικογένεια εξακολουθώντας να κλαίω».

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Πηγές: ΕΔΩ και ΕΔΩ

Πέμπτη, 8 Σεπτεμβρίου 2011

Οι μαθητές στο στόχαστρο της κυβέρνησης της Αυστραλίας. To σχολικό πρόγραμμα θα αναγκάζει τα παιδιά να αποδεχτούν την πολυπολιτισμικότητα

 

Οι μαθητές Γυμνασίου και Λυκείου βρίσκονται στο στόχαστρο σε μια νέα μεγάλη προσπάθεια προώθησης της αποδοχής της πολυπολιτισμικότητας μέσω της «ενσωμάτωσης», με βάση το εθνικό πρόγραμμα σπουδών.

Οι νεαροί Αυστραλοί θα εκπαιδευτούν στην «πολιτιστική επάρκεια» κατά κατηγορίες, ως μέρος του σχεδίου της κυβέρνησης Gillard να αυξήσει την υποστήριξη για την πολυπολιτισμικότητα και την εκτός νόμου αρνητική στάση.

Χιλιάδες καθηγητές έχουν εξετασθεί για το πώς δουλεύει η πολιτική και για να αποκαλυφθεί ο ρατσισμός μέσα από μία ειδική έρευνα με τίτλο «Επανεξετάζοντας την Πολυπολιτισμικότητα / Επανεξετάζοντας την Διαπολιτισμική Εκπαίδευση».


<p><a href=”http://video.couriermail.com.au/1948246568/UN-calls-australia-racist”>VIDEO: UN calls australia racist</a></p>


Το πολυσχιδές σχέδιο της κυβέρνησης περιλαμβάνει επίσης την αποστολή 40 «Πρεσβευτών του Λαού της Αυστραλίας» στην κοινότητα για την προώθηση των οφελών της πολυπολιτισμικότητας και μία νέα επίθεση κατά του ρατσισμού.

Η κυβέρνηση Gillard, απαντώντας σε 10 συστάσεις που έγιναν από την Αυστραλιανή Πολυπολιτισμική Συμβουλευτική Επιτροπή, έχει συμφωνήσει ότι η πολυπολιτισμικότητα θα πρέπει να είναι διάχυτη μέσα στο σχολικό πρόγραμμα του Λυκείου.

Οι Αυστραλοί έφηβοι θα πρέπει να «κατανοήσουν και να εκτιμήσουν την αξία των άλλων πολιτισμών», αποφάσισε η κυβέρνηση.

«Θα διασφαλίσουμε ότι η ανάπτυξη των πολιτιστικών ικανοτήτων των μαθητών σε ένα παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον θα ενσωματωθεί στο εθνικό πρόγραμμα σπουδών μας.”

Ο Δρ Megan Watkins από το Πανεπιστήμιο του Δυτικού Σύδνεϋ, ο οποίος ερευνά την πολυπολιτισμικότητα στα σχολεία με το NSW Department of Education and Communities, είπε ότι ο στόχος είναι να βοηθήσει τους μαθητές να γίνουν «πολιτισμικά αρμόδια πολίτες».

«Ειδικότερα, η πολυπλοκότητα του τι είναι ο πολιτισμός χρειάζεται να γίνει καλύτερα κατανοητή», είπε.

Ο καθηγητής Kevin Dunn από τη Σχολή Θετικών Επιστημών UWS δήλωσε ότι η έρευνα δεν ήταν «μία αντίδραση μετά από ταραχές».

«Δεν υπάρχει καμία πραγματικά σοβαρή εναλλακτική λύση για την πολυπολιτισμικότητα ως μέσο για την αντιμετώπιση της πολιτιστικής ποικιλομορφίας μας», είπε.

“Είναι καλό ότι η πολιτική αυτή έχει επιβεβαιωθεί ιδιαίτερα, δεδομένου ότι διεθνώς είχαμε ορισμένες δυτικές κυβερνήσεις να κάνουν δηλώσεις κατά της πολυπολιτισμικότητας».

«Υπάρχει ρατσισμός, το ξέρουμε, και αυτό απαιτεί μια απάντηση».

Έρευνα δείχνει ότι περίπου ένας στους 10 Αυστραλούς έχουν φυλετικές ‘ρατσιστικές’ πεποιθήσεις και περίπου ο ίδιος αριθμός αντιτίθενται στον διαφυλετικό γάμο και πιστεύει ότι οι φυλές θα πρέπει να διατηρούνται χωριστά.

Μια μελέτη από το Ίδρυμα Σκάνλον βρήκε ότι περίπου 9 τοις εκατό των Αυστραλών πιστεύει ότι «η εθνοτική ποικιλομορφία διαβρώνει την ασφάλεια μιας χώρας».

Με την υποβολή της προς την ομοσπονδιακή κοινοβουλευτική έρευνα για την πολυπολιτισμικότητα, το Γραφείο του Πρωθυπουργού και του Υπουργικού Συμβουλίου, λέει ότι η κυβέρνηση «εργάζεται για να οικοδομήσουμε ένα ισχυρότερο, πιο δίκαιο έθνος μέσω της ατζέντας της κοινωνικής ένταξης».

Για να μην ξεχνάμε: Περί Gillard διάβασε: ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ: Η κυβέρνηση της άθεης πρωθυπουργού αφαιρεί το ‘προ Χριστού’ και το ‘μετά Χριστόν’ από τα σχολικά εγχειρίδια


ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Πηγή

Russia Today: ‘Γιατί τα media δεν λένε τίποτα για τις βίαιες επιθέσεις των μαύρων κατά των λευκών στην Αμερική;’

 

Σχ. ΚΟ: Εάν στην σχέση θύματος – θύτη τα χρώματα ήταν ανάποδα, θα είχαν βουίξει τα mainstream ΜΜΕ παγκοσμίως, θα είχε σεισθεί ο τόπος. Ο αυτοκράτωρ ‘πολιτική ορθότητα’ όμως δεν σου επιτρέπει να μαθαίνεις τέτοια νέα και να κάνεις σκέψεις. Ο ‘ρατσιστής’ και ο ‘κακός’ είναι πάντα ο λευκός. Κατάλαβέ το επιτέλους και δες την επόμενη είδηση για το Dancing with the Stars και το παιδί που περιμένει η Μπιγιονσέ…. (Σημείωση: το πρόβλημα είναι η ύποπτη σιωπή. Η ανάλυση για το «ποιος φταίει» κλπ έρχεται μετά).

 

Russia Today:

Έξω από το Μιλγουόκι, ξέσπασαν ταραχές στην πολιτεία του Wisconsin, νωρίτερα αυτό το μήνα. Αναφέρθηκε ότι εκατοντάδες νεαροί μαύροι επιτίθενται σε λευκούς χωρίς κανένα λόγο, στους δρόμους. Τα ΜΜΕ έκαναν τα στραβά μάτια σε αυτές τις ανησυχητικές εκδηλώσεις. Μήπως αυτό έχει κάποια σχέση με τα ποσοστά ανεργίας των μαύρων ανδρών στην περιοχή; Ο Bob Donovan, δημοτικός σύμβουλος του 8ου διαμερίσματος λέει πως είναι τα πράγματα στο Μιλγουόκι.

 

Οι αναταραχές αυξάνονται σε ολόκληρη την Αμερική, καθώς η οικονομία κλονίζεται και το χάσμα μεταξύ των τάξεων μεγαλώνει όλο και πιο βαθιά.

 

Καθώς η οικονομική ύφεση αντανακλάται πιο εύκολα στην πτώση της δημοτικότητας του Προέδρου Ομπάμα – επί του παρόντος βρίσκεται μόνο στο 40 τοις εκατό – μπορούν τα αυξανόμενα περιστατικά βίας στους δρόμους της Αμερικής να δικαιολογηθούν ότι είναι αποτέλεσμα της κακής κατάστασης της οικονομίας;

Δείτε το βίντεο:

 

 


 

Ο Bob Donovan είναι δημοτικός σύμβουλος στο Wisconsin ο οποίος προεδρεύει σε μια περιοχή που περιλαμβάνει το Μιλγουόκι. Νωρίτερα αυτό το μήνα, από τις ταραχές που ξέσπασαν σε μία κοντινή πολιτεία, στην οποία οι μαύροι επιτέθηκαν ενάντια σε λευκούς, κατά εκατοντάδες και ενώ χιλιάδες νεαροί επιτέθηκαν άγρια ​​ο ένας τον άλλο. Ο Ντόνοβαν είπε στο RT ότι το Milwaukee μπορεί να είναι μια ποικιλόμορφη κοινότητα, είναι επίσης μία που είναι κατάφωρα διαχωρισμένη.

 

Ο Donovan λέει ότι ενώ οι λευκοί και μαύροι, έχουν την δική τους πλευρά στη πόλη, οι μειονότητες στο Μιλγουόκι αντιμετωπίζουν μια επιδημία που μαστίζει την κοινότητά τους. Το ποσοστό ανεργίας των μαύρων, είπε ο Donovan, είναι μια επιδημία. “Μερικοί το τοποθετούν κοντά στο 50 τοις εκατό”, είπε RT. «Αυτό έχει τα προβλήματά της για το οποίο, δυστυχώς, υπάρχουν πάρα πολλά άτομα στο Milwaukee, που επιλέγουν να το αγνοήσουν.” Και με την ανεργία έρχεται η αναταραχή με στόχο αυτούς που τα καταφέρνουν στις δουλειές και τα χρήματα σε πόλεις σαν και αυτές.

 

Καθώς η πόλη διαιρείται και γνωρίζει εξεγέρσεις, ο Donovan αναγνωρίζει ότι αυτό δεν είναι κάτι σύνηθες στην κοινότητα του, αλλά σίγουρα θα επιδεινωθεί καθώς οι πολιτικοί και οι κάτοικοι συνεχίζουν να το αγνοούν σε ολόκληρη τη χώρα. «Πρέπει πρώτα να παραδεχτούμε ότι έχουμε αυτό το πρόβλημα», λέει και σημειώνει ότι οι ταραχές νωρίτερα αυτό το μήνα στην έκθεση Wisconsin State Fair θα πρέπει να χρησιμεύσει ως μια κλήση αφύπνισης – ακόμη κι αν, όπως είπε, δεν ήταν το πρώτο περιστατικό. «Πιστεύω ότι για κάποιο λόγο γίνεται μια προσπάθεια να κρατηθεί το θέμα αυτό στο σκοτάδι», πρόσθεσε ο Donovan. “Αυτό με ανησυχεί, αλλά έχουμε σε μεγάλο βαθμό πολλούς αιρετούς άρχοντες στην Μιλγουόκι οι οποίοι επέλεξαν να το αγνοήσει αυτό, επειδή είναι ένα τόσο ευμετάβλητο θέμα.”

 

Η ανισότητα μεταξύ των φυλών, που τώρα που οδηγεί στη βία, είναι κάτι που λέει ο Donovan δεν μπορεί απλά να αγνοηθεί. Η κοινότητα βρίσκεται σε άρνηση, είπε, και αναφέρει ότι πολλοί νομοθέτες δεν θα παραδεχτούν ότι τα περιστατικά στη πολιτεία είχαν φυλετικό υπόβαθρο.

 

«Αυτό είναι παράλογο!», Δήλωσε ο Donovan.

 

Ο Donovan λέει ότι είναι ο νούμερο ένα στόχος της κυβέρνησης είναι να διασφαλίσει ότι οι πολίτες της απολαμβάνουν ασφάλεια και με περιστατικά όπως αυτό συνεχίζει (ακόμη και αν δεν έχουν αναφερθεί), λέει, οι πόλεις θα πρέπει να αρχίσουν να σκέφτονται έξω από τα στεγανά για τους τρόπους καταπολέμησης της ανεργίας και της ανισότητας πριν οι ταραχές και οι εξεγέρσεις επεκταθούν περισσότερο. Εν τω μεταξύ, το Μιλγουόκι έχει 100 κενές θέσεις της αστυνομίας, όμως είναι πάρα πολύ δαπανηρό να καλυφθούν και μέχρι τότε, πόσο ασφαλείς θα αισθάνονται οι άνθρωποι στο Μιλγουόκι;

 

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Πηγή

 

 

 

 

 

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Από: ΑΝΑΒΑΣΕΙΣ – Ελεύθεροι Έλληνες – Life Site News

Related Posts
0 Comments

No Comment.