Η κυβέρνηση αυτή και η προηγούμενη, θέλοντας να προλάβουν κακόβουλα σχόλια και υπαινιγμούς σχετικά με μια άμεμπτη διεκπεραίωση των ιδιωτικοποιήσεων, φρόντισαν εξ αρχής να συστήσουν το αντίστοιχο Ταμείο, το ΤΑΙΠΕΔ, να το προικίσουν με έναν ιδρυτικό νόμο, τον 3986/2011 και να στελεχώσουν το ΔΣ του με ό,τι ικανό και ηθικό στοιχείο διέθετε η πιάτσα, ούτως ώστε να είναι καλυμμένες από μελλοντικές ενστάσεις αυτών που σήμερα αντιδρούν.
Όλα δηλαδή σχεδιάστηκαν προσεκτικά, με τρόπο ώστε καμιά τρύπα να μην μείνει ανοιχτή που να υπάρχει κίνδυνος να τις εκθέσουν μελλοντικά. Και τούτο γιατί οι ιδιωτικοποιήσεις σε γενικές γραμμές είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με τη διαφθορά, γεγονός φυσιολογικό, μιας και τα χρήματα που διακινούνται και τα συμβόλαια που διακυβεύονται είναι τεράστια. Όταν πρόκειται δε για συμβόλαια που μεταβιβάζουν κρατικά μονοπώλια σε ιδιωτικά, όπως για παράδειγμα το διαδικτυακό στοίχημα, ή το νερό, ή το φυσικό αέριο, ή τον ηλεκτρισμό, τότε ο πειρασμός είναι ακόμα πιο μεγάλος.
Παρ’ όλα αυτά, τι θα εισπράξει κάποιος ρίχνοντας μια γρήγορη ματιά στη σύντομη ιστορία του ΔΣ του ΤΑΙΠΕΔ;
Απλά, ότι αποτελεί τόπο με μεγάλη, σαφώς μεγαλύτερη του μέσου όρου, συγκέντρωση διεφθαρμένων ατόμων. Ας τα θυμηθούμε και για του λόγου το αληθές, ας τα απαριθμήσουμε:
-
Anna Boubenikova, Σλοβάκα, τοποθετημένη εξ αρχής από την ΕΕ στο ΤΑΙΠΕΔ. Εξαναγκάστηκε σε παραίτηση τον Αύγουστο του 2012, όταν έγινε γνωστό στην Ελλάδα, διότι στην ΕΕ το γνώριζαν εξ αρχής, το μπλέξιμό της σε δωροδοκία πολλών εκατομμυρίων ευρώ στο αντίστοιχο σλοβάκικο Ταμείο, για την εξασφάλιση ζηλευτών κρατικών φιλέτων.
-
Ελένη Παπακωνσταντίνου, η γνωστή ξαδέλφη της λίστας Λαγκάρντ, και των εξοπλιστικών συμβολαίων. Μετά το σάλο, υπέβαλε την παραίτησή της.
-
Τάκης Αθανασόπουλος, ο γνωστός πρόεδρος του ΔΣ, ο οποίος υποβάλει και αυτός παραίτηση λόγω ποινικής δίωξής του για την υπογραφή ζημιογόνου για τη ΔΕΗ που αντιπροσώπευε, σύμβασης με τη ΜΕΤΚΑ, στην οποία ουσιαστικά χάριζε 100 εκ.
-
Στέλιος Σταυρίδης, νυν πρόεδρος, γνωστός για το ύποπτο ξεπούλημα της ΑΓΕΤ στον αρχι-μαφιόζο Καλτσεστρούτσι. Ακόμα ελεύθερος, αλλά στιγματισμένος.
Σαν πολλοί λοιπόν, δεν φαίνονται για ένα μικρό Ταμείο με μια τόσο σύντομη ιστορία και με κανένα ακόμα σημαντικό χρηματικό αλισβερίσι;
Όσο για τους κανόνες διαφάνειας που υποτίθεται ότι το διέπουν, αυτοί είναι μόνο για να ρίχνουν στάχτη στα μάτια. Όσο υπάρχουν οι γνωστοί αποθηκευτικοί χώροι της Ελβετίας, του Λουξεμβούργου, του Σίτι των Κέιμαν κλπ, ο καθένας μπορεί να σκάει από όση διαφάνεια επιθυμεί. Άλλωστε, όταν αυτά αποκαλυφθούν, εμείς θα είμαστε ήδη νεκροί.
Του antapoΚΡΙΤΗ.
Το πιο εκνευριστικό με τους νεοφιλελεύθερους δεν είναι ότι συκοφαντούν το δημόσιο. Αλλά ότι την ίδια ώρα που το καθυβρίζουν, εξασφαλίζουν από αυτό παχυλούς μισθούς, -δεκαπλάσιους (ή πλέον) εικοσαπλάσιους- των κοινών θνητών. Και επειδή δεν τους αρκεί ο ένας μισθός σε ένα συμβούλιο ή σε μια επιτροπή προσφέρουν ταυτόχρονα τις “αντικρατικές” συμβουλές τους σε περισσότερες της μιας κρατικά έμμισθης θέσης.
Μοιάζουν με τον δημοσιογράφο σύζυγο της ιδιαιτέρας του αμαρτωλού υπουργού. Ξέρναγε χολή ενάντια στους δημόσιους υπάλληλους, αλλά η σύζυγός του βρέθηκε αποσπασμένη στο γραφείο του Παπακωνσταντίνου, με μισθό διπλάσιο από τους μέχρι πρότινος συναδέλφους της. Ο σύζυγος βυσσοδομούσε από την Καθημερινή εναντίον του Δημοσίου και η σύζυγος αποσπάσθηκε από το Δημόσιο στο γραφείο του Υπουργού, με παχυλή προσαύξηση του μισθού της.
Βρωμιά και δυσωδία.
Στην προκειμένη περίπτωση οι ίδιοι που βρίζουν όπου σταθούν κι όπου βρεθούν το κράτος και τον δημόσιο τομέα, απασχολούνται σχεδόν αποκλειστικώς στο κράτος και στον δημόσιο τομέα. Τελευταίο μπουμπούκι του νεοφιλελεύθερου οχετού ο Στέλιος Σταυρίδης. Κολλητός του Μάνου και υποψήφιος της Δράσης στις εκλογές του Μαϊου. Λάβρος εναντίον του κράτους, του κρατισμού, της Σοβιετικής τάχα Ελλάδας. Υπέρμαχος του ιδιωτικού τομέα και των αγορών. Όταν σφύριξε ο αρχηγός της Δεξιάς συστράτευση για να μην μας πάρουν το γκοβέρνο οι αριστεροί, ο Σταυρίδης στρατεύτηκε. Μπροστά στον κίνδυνο να μείνει εκτός της λεηλασίας του κρατικού κορβανά, αποφάσισε ότι “η Αριστερά σκοτώνει την πραγματική οικονομία” και σαλταπήδησε σε ένα κόμμα που επανίδρυσε “Αγροφυλακή” στον 21ο αιώνα για να βολέψει την κομματική του πελατεία.
Και πήγε στην ΝΔ που μέχρι τότε καθύβριζε. Αν απορείτε γιατί την καθύβριζε, μην απορείτε. Διορίστηκε επί Μητσοτάκη πρόεδρος στην ΑΓΕΤ και την ξεπούλησε σκανδαλωδώς στη Μαφία της ιταλικής Καλτσεστρούτσι. Έμεινε όμως εκτός άμβωνος τα επόμενα χρόνια και ανακάλυψε ότι τα κόμματα έχουν καταστρέψει τη χώρα. Μέχρι να τον ξαναβάλουν στον άμβωνα. Τότε το ένα από τα δύο κόμματα που -κατά τα άλλα- κατέστρεψε τη χώρα τον διόρισε πρόεδρο της ΕΥΔΑΠ. Από προχθές ο συγκεκριμένος κύριος είναι πρόεδρος του ΤΑΙΠΕΔ. Καθαρίζει άγνωστο πόσα χιλιάρικα το μήνα.
Στη χώρα αυτή μεταπολιτευτικά δεν υπήρξε ιδιωτικός τομέας κατά την διεθνώς τρέχουσα έννοια. Από τη δεκαετία του 70 όταν κρατικοποιήθηκαν ιδιωτικές εταιρείες που τις καταχρέωσαν οι ιδιοκτήτες τους και θησαύρισαν με τις αποζημιώσεις, μέχρι το πασοκικό κράτος των μιζών, της διαπλοκής, των λεόντειων συμβάσεων: Ο ιδιωτικός τομέας παρασιτούσε παίρνοντας έργα, υπερτιμολογώντας, δανειζόμενος δανεικά και αγύριστα, με σκανδαλωδώς ευνοϊκές συμβάσεις.
Και όσο περισσότερα χλαπάκιαζε, τόσο περισσότερα ήθελε γιατί …η Ελλάδα έχει υπεραναπτυγμένο δημόσιο. Και φωνάζαν όσοι τρώγαν, να μικρύνει το δημόσιο, για να φάνε κι άλλο. Δείγμα αυτού του κρατικοδίαιτου εσμού τα στελέχη του ΤΧΣ, του ΤΑΙΠΕΔ κοκ που αμοίβονται με εξωφρενικές κρατικές αμοιβές για να μας λένε πόσο ωραία είναι η ιδιωτική πρωτοβουλία και οι ιδιωτικές επενδύσεις.
Κι όσο κι αν χτυπιούνται για την παραμονή της χώρας στο ευρώ, για να ‘χει να πορεύεται ο χρηματοπιστωτικός τομέας κι ας εξοντώνεται η κοινωνία, η αλήθεια είναι ότι πολιτισμικά παραμένουν βαθιά Βαλκάνια. Ντοβλέτι, γκοβέρνο, ημέτεροι, αυλές και αυλικοί. Μια ομάδα σαράντα – πενήντα κομματικών κηφήνων, που σουλατσάρουν από ΔΕΗ σε ΤΑΙΠΕΔ και από ΔΕΚΟ σε Γενικές Γραμματείες, θαυμάζουν τον ιδιωτικό τομέα, αλλά σιτίζονται μέχρι σκασμού από τον δημόσιο τομέα.
Το ερώτημα για “αντικρατικούς” σαλταδόρους τύπου Σταυρίδη είναι λογικό: Μα αφού είναι υπέρμαχος του ξαλαφρώματος του κράτους και της ανάπτυξης του ιδιωτικού τομέα, γιατί δεν πάει στον ιδιωτικό τομέα παρά τρέχει από διοίκηση κρατικού οργανισμού σε άλλη διοίκηση άλλου κρατικού οργανισμού εξασφαλίζοντας τα τρισέγγονα των τρισεγγόνων του;
Μα γιατί έτσι δουλεύουν τα υψηλά στελέχη του ιδιωτικού τομέα στην Ελλάδα. Είναι του ιδιωτικού τομέα, μόνο κατά το ότι δεν υπόκεινται στο δημόσιο έλεγχο. Κατά τα άλλα πρόκειται για νεοφιλελεύθερο εμετό, υπερπολυτελές κηφηναριό, παχυλά αμοιβόμενο από το καθυβριζόμενο δημόσιο, βδέλλες που έχουν αρμέξει κάθε πόρο του κράτους, ύαινες που ουρλιάζουν όταν ο εργαζόμενος των 492 ευρώ λέει ότι δεν μπορεί να ζήσει. Τότε τον κοιτούν γουρλωμένοι, χαϊδεύουν στην τσέπη τους τα πολλά χιλιάρικα που καθαρίζουν το μήνα σε βάρος των φορολογούμενων, και μας θυμίζουν το ποίημα του Βάρναλη:
Σαράντα σβέρκοι βωδινοὶ μὲ λαδωμένες μποῦκλες
σκεμπέδες, σταβροθόλωτοι καὶ βρώμιες ποδαροῦκλες
ξετσίπωτοι, ἀκαμάτηδες, τσιμπούρια καὶ κορέοι
ντυμένοι στὰ μαλάματα κ’ ἐπίσημοι κι ὡραῖοι.
Σαράντα λύκοι μὲ προβιὰ (γι᾿ αὐτοὺς χτυπᾷ ἡ καμπάνα)
καθένας γουρουνόπουλο, καθένας νταμιτζάνα!
Κι ἀπὲ ρεβάμενοι βαθιὰ ξαπλώσανε στὸ τζάκι,
κι ἀβάσταγες ἐνιώσανε φαγοῦρες στὸ μπατζάκι.
Ὄξ᾿ ὁ κοσμάκης φώναζε: «Πεινᾶμε τέτοιες μέρες»
γερόντοι καὶ γερόντισσες, παιδάκια καὶ μητέρες
κ᾿ οἱ τῶν ἐπίγειων ἀγαθῶν σφιχτοὶ νοικοκυρέοι
ἀνοῖξαν τὰ παράθυρα καὶ κράξαν: «Εἶστε ἀθέοι».
——————————
Μανικάκος