Ὅμως δὲν ζοῦμε στὴν ἐποχὴ τῶν ἀποστόλων. Ἄλλα χρόνια. Ὑπάρχουν βέβαια οἱ διάδοχοί των. Τοὺς πλησιάσαμε; Ἔχομε διάθεσι γιὰ συνεργασία; «Θεοῦ ἐσμεν συνεργοί» (Α΄ Κορ. γ΄ 9).
Διαπιστώνομε μεγάλη θρησκευτικὴ ἄγνοια στὸν λαό μας. Γιατί συμβαίνει αὐτό; Δὲν ἀκούγεται ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ; Ἢ αὐτοὶ ποὺ τὸν μεταφέρουν δὲν ἔχουν τὴν φλόγα τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόμου, δὲν ἐκπροσωποῦν σωστὰ τὸ εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ, νόθεψαν τὸν καθάριο, γάργαρο σὰν τὸ νερὸ τοῦ καταρράκτη, λόγο τοῦ Θεοῦ, τὸν ἀνακάτεψαν μὲ φιλοσοφίες καὶ δὲν γίνεται ἀντιληπτὸς καὶ ἀποδεκτὸς στὶς καρδιὲς τῶν ἀκουόντων; Δὲν δίδουν «εὔσημον λόγον»· «εἰς ἀέρα λαλοῦν» (Α΄ Κορ. ιδ΄ 9). Μὲ ἀποτέλεσμα, δυστυχῶς, νὰ μὴ δροσίζωνται οἱ ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων. «Ἐάν τις διψᾷ, ἐρχέσθω πρός με καὶ πινέτω», εἶπε ὁ Κύριος (Ἰω. ζ΄ 37).
Ὑπάρχουν τέτοιες πηγὲς σημέρα, ποὺ νὰ ξεδιψοῦν οἱ ἄνθρωποι; Ἀρκετὲς φορές, ὁ ἄμβωνας σιωπᾷ.
Δόξα τῷ Θεῷ, ὑπάρχουν ἀκόμη κάποιοι εὐλογημένοι φλογεροὶ σὰν τοὺς ἁγίους Πατέρες ἐπίσκοποι, ἀλλὰ καὶ ἱερεῖς, ἱερομόναχοι, μοναχοὶ καὶ θεολόγοι παραδοσιακοί, ὀρθόδοξοι ἑκατὸ τοῖς ἑκατό, ποὺ μεταδίδουν τὸν ὀρθόδοξο λόγο, τὴν εὐαγγελικὴ διδαχή, στὸ ποίμνιό τους, στὶς εἰδικὲς συνάξεις τους, ὅπου διαφωτίζονται οἱ πιστοί, λύνουν ἀπορίες τους, ἐνημερώνονται γιὰ τὰ θέματα τῆς πίστεως, εὐαισθητοποιοῦνται, ὥστε νὰ μποροῦν νὰ ξεχωρίσουν τὸ γνήσιο ἀπ᾿ τὸ κίβδηλο, τὸ ὀρθόδοξο ἀπὸ τὸ αἱρετικό.
Οἱ ἐργάτες αὐτοὶ τοῦ εὐαγγελίου, συχνά, ἀντιμετωπίζουν δυσκολίες στὸ ἔργο τους. Δὲν θέλουμε νὰ γίνωμε συνεργάτες τους, νὰ βοηθήσωμε τὴν προσπάθειά τους, νὰ ἐλαφρύνωμε τὸ φορτίο τους; Ἂς μὴ παραπονιώμαστε, ὅτι «οὐδείς ἡμᾶς ἐμισθώσατο» (Ματθ. κ΄ 7).
Ἔχομε προθυμία, λαχτάρα, νὰ φθάσῃ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ καὶ στοὺς πιὸ ἁπλοϊκούς, ἀλλὰ καὶ μορφωμένους, μακρινοὺς ἀνθρώπους; Ἴσως δὲν εἴμαστε θεολόγοι, ὀλίγων γραμμάτων κάτοχοι νὰ εἴμαστε· τότε ὑπάρχουν καὶ οἱ πρακτικὲς ἐργασίες. Θὰ εἴμαστε οἱ ἀφανεῖς ἐργάτες. Ὑπάρχει καὶ ὁ γραπτὸς λόγος τοῦ Θεοῦ, στὰ θρησκευτικά, ὀρθόδοξα περιοδικά. Φροντίζουμε νὰ τὸν μεταφέρουμε καὶ σ᾿ ἄλλους συνανθρώπους μας, γιὰ νὰ μὴ μᾶς κυριέψῃ ὁλότελα ἡ καταχνιὰ καὶ τὸ σκοτάδι;
Βέβαια ἡ προσευχὴ γιὰ τὴν εὐόδωσι τοῦ ἔργου καὶ καρποφορία τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ εἶναι καθῆκον ὅλων μας, καὶ μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ συμμετέχουμε ὅλοι στὴν προσπάθεια ἐπαναευαγγελισμοῦ τοῦ λαοῦ μας, ἰδιαιτέρως τῆς νεολαίας μας.
Ὅταν ὅμως κάποιος συνάνθρωπός μας δὲν παρακολουθῇ παρόμοια σύναξι οὔτε μελετᾷ τὸ ἱερὸ Εὐαγγέλιο οὔτε ἐκκλησιάζεται οὔτε ἔχῃ μυστηριακὴ ζωή, εὔκολα μπερδεύεται. Μπλέκει μὲ σκοτεινὲς ὀργανώσεις. Ἡ ἄγνοιά του τὸν κάνει νὰ πιστεύῃ ὅτι προσφέρει ἔργο φιλανθρωπίας, συνεργάζεται μαζί τους· ἴσως ἀμείβεται κιόλας, προσφέρει τὸν ἐλεύθερο χρόνο του, τὸν ζῆλο του.
Χρειάζεται νὰ τὸν φωτίσῃ ἕνα δυνατὸ φωτοπάροχο Φῶς, Ἀναστάσιμο, σὰν αὐτὸ ποὺ «περιήστραψε» καθ᾿ ὁδὸν πρὸς τὴν Δαμασκὸ τὸν Σαῦλο (Πράξ. θ΄ 3· κβ΄ 6), γιὰ νὰ ἀντιληφθῇ ὅτι ἔγινε συνεργὸς στὸ κακὸ καὶ τὴν ἀσέβεια. Ἄρα, τίθεται τὸ ἐρώτημα· —Γνωρίζουμε μὲ ποιούς συνεργαζόμαστε; Ὁ Θεὸς νὰ ἐνισχύῃ καὶ φωτίζῃ ὅλους μας, νὰ μὴ γινώμεθα τέτοιοι συνεργοὶ σὲ ὅλους τοὺς χώρους ὅπου κινούμεθα καὶ ἐργαζόμεθα.
Ἴσως μᾶς πῇ ὁ προϊστάμενος ἢ ἡ προϊσταμένη π.χ. τοῦ νοσοκομείου ὅπου ἐργαζόμεθα, νὰ κατεβάσωμε τὶς ἱερὲς εἰκόνες ἀπὸ τοὺς εἰδικοὺς θαλάμους θεραπειῶν ἢ κοινοὺς θαλάμους νοσηλείας ἀσθενῶν. Ἂς μὴ σπεύσωμε νὰ ἐκτελέσωμε τὴν ἐντολή. Διότι οἱ ἀσθενεῖς ἐνισχύονται καὶ παρηγοροῦνται ἀντικρύζοντας τὶς εἰκόνες.
Στὴν περίπτωσι ποὺ δεχόμαστε –γιὰ νὰ μὴν χαλάσωμε τὶς σχέσεις μας μὲ τὸν ἢ τὴν προϊσταμένη, διότι φοβόμαστε– νὰ συνεργήσωμε, νὰ δώσωμε χεῖρα βοηθείας, σ᾿ αὐτὸ τὸ ἀνόσιο καὶ ἀσεβὲς ἔργο (ἄσχετα ἂν ἰσχυριζώμεθα ὅτι πιστεύομε μέσα μας), γινόμαστε συνεργοί. Φέρομε εὐθύνη ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ. Εἶναι γνωστὸς ὁ λόγος τοῦ Κυρίου μας πρὸς τὸν διώκτη Σαῦλο· «Σαοὺλ Σαούλ, τί μὲ διώκεις; σκληρόν σοι πρὸς κέντρα λακτίζειν» (Πράξ. κστ΄ 14). Κάτι τέτοιο ἔπαθε καὶ ἡ (ἐν λόγῳ) προϊστάμενη κάποιου τμήματος νοσοκομείου ὅταν, μετὰ τὴν ἄκαρπη προσπάθεια τῆς ὑφισταμένης της νὰ κατεβάσῃ τὴν εἰκόνα τοῦ ἁγίου Νεκταρίου ἀπὸ τὸν τοῖχο ποὺ ἦταν κρεμασμένη, στὴν αἴθουσα ἀναμονῆς ὅπου περίμεναν οἱ καρκινοπαθεῖς γιὰ τὴν θεραπεία τους, ἔσπασαν τὰ νύχια της καὶ ἡ εἰκόνα ἔμεινε κολλημένη στὸν τοῖχο· σὰν νὰ τῆς ἔλεγε «Κάτω τὰ χέρια σου ἀπὸ πάνω μου· μάταια προσπαθεῖς νὰ μὲ ἀποσύρῃς· δὲν φεύγω ἀπὸ ᾿δῶ. Μὲ ἐπικαλοῦνται τόσοι ἀσθενεῖς ποὺ μ᾿ ἔχουν ἀνάγκη. Εἶμαι ὁ προστάτης τους».
Εὐχόμεθα, αὐτὴ ἡ ψυχὴ νὰ «συνέλθῃ», νὰ ἔχῃ ἀντιληφθῆ, νὰ ἔχῃ συγκλονισθῆ ἀπ᾿ αὐτὸ ποὺ σκόπευε νὰ κάνῃ. Ὁ ἅγιος Νεκτάριος, ὁ λαοφιλὴς αὐτὸς ἅγιός μας, νὰ πρεσβεύῃ γι᾿ αὐτὴν νὰ βρῇ ὁδὸν σωτηρίας. Ἀπὸ διώκτης νὰ γίνῃ ὀπαδὸς τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν ἁγίων μας. Σὰν τὸν Σαῦλο ποὺ ἔγινε Παῦλος! ἀμήν.