Όσοι συνεχίζουν το καλοστημένο παραμύθι με τον “πολλαπλασιαστή”, δεν έχουν, εκτός από τον «πολλαπλασιατή», να ζητήσουν να διορθωθεί και το… αζιμούθιο – Ποιος ξέρει… Ισως έτσι, με διορθωμένο το «αζιμούθιο», η «σιδερένια φτέρνα» του κεφαλαίου την επόμενη φορά μάς λιώσει «ελαφρότερα», άμα τε και «αριστερότερα»… του ΝΙΚΟΥ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ
Το Φλεβάρη του 1989, τρεις βδομάδες μετά την ανάδειξή του στην προεδρία της Βενεζουέλας, ο «σοσιαλιστή» Πέρες ανακοινώνει σε συνεννόηση με το ΔΝΤ ένα πρωτοφανές πρόγραμμα λιτότητας. Στις 27 του ίδιου μήνα η πρωτεύουσα Καράκας συγκλονίζεται από μαζικές διαδηλώσεις. Ο Πέρες κατεβάζει το στρατό εναντίον του λαού. Ακόμα και σήμερα ο αριθμός των νεκρών, που εκτιμώνται σε περισσότερους από 3.000, παραμένει ανεξακρίβωτος.Ο τότε πρόεδρος του ΔΝΤ, ο επίσης «σοσιαλιστής» Καμντεσί, δεν μπορεί να κρύψει το θαυμασμό του. Ο Τύπος αναφέρει σχετικά:…
«Ο διευθυντής του ΔΝΤ κύριος Καμντεσί επαίνεσε τη νέα κυβέρνηση του Κάρλος Αντρές Πέρες για το “θάρρος” της να εφαρμόσει το σκληρό οικονομικό πρόγραμμα που συντάχθηκε προκειμένου να ενισχυθεί η οικονομία».
Αλήθεια, όσα έγιναν τότε στη Βενεζουέλα σε συνεργασία μεταξύ της εγχώριας πλουτοκρατίας με το ΔΝΤ, ήταν αποτέλεσμα του «λάθους» στον «πολλαπλασιαστή»;…
Οταν το ΔΝΤ αποβιβάστηκε στις Φιλιππίνες, με επικεφαλής τον κ. Ρέγκλινγκ – τον σημερινό επικεφαλής του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Στήριξης – κλήθηκε από τους κεφαλαιοκράτες της χώρας για να τη «θεραπεύσει»…
Η συνέπεια ήταν η αναμενόμενη: Καταστροφή στη βιομηχανία και τη γεωργία της χώρας (οι Φιλιππίνες από χώρα εξαγωγέας αγροτικών προϊόντων μετατράπηκε σε χώρα εισαγωγής αγροτικών προϊόντων), πλήρης κατάρρευση της οικονομίας, διεύρυνση της μαζικής φτώχειας και της κοινωνικής αποστέρησης, τετραπλασιασμός από το 1980 – και μέσα σε μια δεκαπενταετία – των τοκοχρεολυσίων που ήταν υποχρεωμένες να πληρώνουν οι Φιλιππίνες στους δανειστές τους. Οσον αφορά τη «ρύθμιση» που έγινε για την αποπληρωμή του δημόσιου χρέους των Φιλιππίνων (στα ελληνικά αυτό λέγεται «αναδιάρθρωση», «επιμήκυνση», «κούρεμα» κ.ο.κ.) είχε ως αποτέλεσμα, αφενός την σε μόνιμη βάση καταλήστευση του 1/4 του ετήσιου προϋπολογισμού της χώρας για την αποπληρωμή του δημόσιου χρέους, αφετέρου την αύξηση του χρέους μέσω του πολλαπλασιασμού των δανείων που συνάφθηκαν για την εξόφληση των προηγούμενων δανείων. Αυτά τα νέα χρέη κλήθηκαν να τα επωμιστούν και πάλι οι φτωχοί και οι πένητες, μέσω αυξήσεων τόσο στους φόρους επί των εισοδημάτων τους, όσο και μέσω της εκτίναξης των έμμεσων φόρων. Το τελικό αποτέλεσμα του «σχεδίου Μανίλα», όπως βαφτίστηκε το πρόγραμμα του ΔΝΤ, είχε τα εξής «σωτήρια» επιτεύγματα στις Φιλιππίνες: Το ποσοστό του πληθυσμού που – σύμφωνα με την Παγκόσμια Τράπεζα – οδηγήθηκε στη φτώχεια ανήλθε από το 2003 και μέσα σε μια τριετία στο 33%. Δηλαδή, μέχρι το έτος 2006 υπήρχαν περισσότεροι φτωχοί στις Φιλιππίνες, από κάθε άλλη περίοδο στην ιστορία της χώρας αυτής.
Αλήθεια, όσα έγιναν τότε στις Φιλιππίνες, σε συνεργασία μεταξύ της εγχώριας πλουτοκρατίας με το ΔΝΤ, ήταν αποτέλεσμα του «λάθους» στον «πολλαπλασιαστή»;…
Στην Αίγυπτο, η αποστολή του ΔΝΤ εγκαταστάθηκε ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του ’90. Η πολιτική που συμφωνήθηκε μεταξύ καθεστώτος Μουμπάρακ – ΔΝΤ επικυρώθηκε με νόμο το 1991.
Στο πλαίσιο της «θεραπείας» του ΔΝΤ και πριν την εκδίωξη του Μουμπάρακ τα αποτελέσματα ήταν: Το ξεπούλημα κατά τα 2/3 των δημοσίων επιχειρήσεων της χώρας, «πάγωμα» επί χρόνια των πραγματικών μισθών, κατώτατος μισθός στα όρια των 13 ευρώ, πληθωρισμός κοντά στο 16% με τις τιμές στο κρέας και στο κοτόπουλο να έχουν αυξηθεί μόνο στον έναν χρόνο πριν από την εξέγερση από 30% έως και 150%, το 40% των Αιγυπτίων να ζει με 2 δολάρια τη μέρα, οι νέοι έως και 30 ετών, που αποτελούν το 60% του πληθυσμού, να είναι άνεργοι σε εξωφρενικά ποσοστά της τάξης του 90%!
Αλήθεια, όσα έγιναν στην Αίγυπτο σε συνεργασία μεταξύ της εγχώριας πλουτοκρατίας με το ΔΝΤ, ήταν αποτέλεσμα του «λάθους» στον «πολλαπλασιαστή»;…
Τον Νοέμβρη του 2008, στον «σοσιαλιστή» επικεφαλής του ΔΝΤ, τον Ντομινίκ Στρος Καν, απονεμήθηκε από το καθεστώς της Τυνησίας ο τίτλος του «Ανώτερου Αξιωματικού του Τάγματος για τη Δημοκρατία». Τον τίτλο απένειμε ο επίσης «σοσιαλιστής» Μπεν Αλί που, όπως είπε, στο πρόσωπο του Στρος Καν το καθεστώς της Τυνησίας τιμούσε το ΔΝΤ για «τη συμβολή του στην ενίσχυση της οικονομικής ανάπτυξης σε παγκόσμιο επίπεδο».
Οσο για τον επικεφαλής του ΔΝΤ δήλωσε ότι «η άποψη που έχει το ΔΝΤ για την πολιτική που ακολουθείται στην Τυνησία είναι πολύ θετική. Είμαι σίγουρος – πρόσθεσε ο κ. Στρος Καν – ότι την επόμενη χρονιά, ακόμα κι αν σε παγκόσμιο επίπεδο η κατάσταση αποδειχτεί δύσκολη, στην Τυνησία τα πράγματα θα συνεχίσουν να λειτουργούν σωστά (…) Στις συζητήσεις που είχα με τους κ. κ. Μπεν Αλί και Ταουφίκ Μπακάρ πείστηκα ότι η Τυνησία σημειώνει εντυπωσιακή πρόοδο στην προώθηση των μεταρρυθμίσεων και ότι οι προοπτικές είναι ευνοϊκές. Συνεχάρην τις αρχές (…)», κατέληξε ο επικεφαλής του ΔΝΤ. Κατά τη συμπλήρωση δύο ετών από την επιδαψίλευση τιμών εκ μέρους του Μπεν Αλί προς τον Ντομινίκ Στρος Καν, το Σεπτέμβρη του 2010, το ΔΝΤ συνέταξε έκθεση για την οικονομική και πολιτική κατάσταση στην Τυνησία. Η έκθεση του ΔΝΤ μιλούσε για «σοβαρή και μακρόχρονη διακυβέρνηση» στην Τυνησία, η οποία όπως προέβλεπε θα γινόταν ακόμα …σοβαρότερη και θα εξασφάλιζε την περαιτέρω μακροημέρευσή της, λαμβάνοντας τα εξής μέτρα: Αυξήσεις των έμμεσων φόρων για το λαό, μειώσεις του φόρου για τις επιχειρήσεις, παροχή «πακέτων στήριξης» στις τράπεζες, μειώσεις συντάξεων κ.ο.κ. Μόλις δυο μήνες μετά την τελευταία έκθεση του ΔΝΤ, ο λαός της Τυνησίας εξεγέρθηκε ενάντια στη φτώχεια και τον αυταρχισμό του δικτατορικού καθεστώτος Μπεν Αλί. Ο τελευταίος, κυνηγημένος από χιλιάδες διαδηλωτές που ζητούσαν ψωμί – και αφού πρώτα το καθεστώς του είχε δολοφονήσει εκατοντάδες από αυτούς – απέδρασε από τη χώρα, επιβιβαζόμενος σε ελικόπτερο με κατεύθυνση τη Σαουδική Αραβία…
Αλήθεια, όσα έγιναν στην Τυνησία, σε συνεργασία μεταξύ της εγχώριας πλουτοκρατίας με το ΔΝΤ, ήταν αποτέλεσμα του «λάθους» στον «πολλαπλασιαστή»;…
Αλήθεια, όσα έχουν συμβεί σε όλες σχεδόν τις χώρες της Αφρικής, στη Χιλή, στη Βραζιλία και στην Αργεντινή, όσα έχουν συμβεί από Ινδονησία μέχρι Εκουαδόρ, από την Ουγγαρία και τη Λετονία μέχρι την Πορτογαλία και την Ελλάδα, είναι το αποτέλεσμα του «λάθους» στον «πολλαπλασιαστή»;
Οσοι το πιστεύουν, σε βαθμό μάλιστα να υποστηρίζουν ότι η «άλλη πολιτική» για την οποία μιλούν θα στηριχτεί και στην αναγνώριση εκ μέρους του ΔΝΤ του «λάθους» του, δεν έχουν, εκτός από τον «πολλαπλασιατή», να ζητήσουν να διορθωθεί και το… αζιμούθιο.
Ποιος ξέρει. Ισως έτσι, με διορθωμένο το «αζιμούθιο», η «σιδερένια φτέρνα» του κεφαλαίου την επόμενη φορά μάς λιώσει «ελαφρότερα», άμα τε και «αριστερότερα»…