Βουδδιστική «πνευματικότητα» και Ορθόδοξη πίστη

 

ΤΕΥΧΟΣ 83              ΤΡΙΠΟΛΙΣ           ΑΠΡΙΛΙΟΣ – ΙΟΥΝΙΟΣ 2013

 

ΒΟΥΔΔΙΣΤΙΚΗ «ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ» ΚΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΙΣΤΗ

 

Οἱβουδδιστικές αἱρέσεις στήν ἐποχή μας

 

Μεταξύ τῶν πολλῶν αἱρετικῶν καί παραθρησκευτικῶν ὁμάδων, πού δροῦν τά τελευταῖα χρόνια στή χώρα μας, εἶναι και οἱποικίλες βουδδιστικές αἱρέσεις. Οἱαἱρέσεις αὐτές ἐμφανίζονται, συνήθως, στίς δυτικές κοινωνίες ὡς φορεῖς μιᾶς ἄλλης, ὑψηλότερης δῆθεν, «πνευματικότητας». Ἄνθρωποι ἀπογοητευμένοι ἀπό τόν δυτικό τρόπο ζωῆς καί τά ἀδιέξοδά του, νέοι μέ γνήσιες πνευματικές ἀναζητήσεις, καταφεύγουν ἐκεῖ, μέ τήν ἐλπίδα νά ἀνακαλύψουν κάτι καλύτερο καί αὐθεντικότερο. Οἱπερισσότεροι, ὅμως, γίνονται θύματα τῆς προπαγάνδας καί τοῦἐντυπωσιασμοῦτῶν αἱρέσεων αὐτῶν, οἱὁποῖες ἐμφανίζονται καί δροῦν μέ διάφορα προσωπεῖα, ὅπως θά δοῦμε στή συνέχεια.

Στή χώρα μας, οἱβουδδιστικές αἱρέσεις ἐπιχειροῦν νά ἀντιπαραβάλλουν τίς διάφορες τεχνικές ἄσκησης καί διαλογισμοῦπού χρησιμοποιοῦν, μέ τήν Ὀρθόδοξη πνευματικότητα. Σ’ αὐτόν ἀκριβῶς τόν σκοπό ἀπέβλεπε ἡἀπόπειρα γνωστῆς βουδδιστικῆς αἵρεσης νά ἱδρύσει μεγάλο μοναστικό Κέντρο (βουδδιστικό μοναστήρι) στόν Χολομῶντα τῆς Χαλκιδικῆς, στήν εἴσοδο σχεδόν τοῦἉγίου Ὄρους. Ὅμως, στόν Ἑλλαδικό χῶρο, ἡπνευματικότητα πού καλλιεργεῖται στό Ἅγιο Ὄρος, στά Ὀρθόδοξα μοναστήρια, σέ ἐνορίες κ.λπ., ἔχει ἰσχυρές βάσεις καί ἀποτελεῖζῶσα πραγματικότητα. Τό ἴδιο ἰσχύει καί στίς ὑπόλοιπες Ὀρθόδοξες χῶρες. Γι’ αὐτό ὑπάρχουν ἀκόμη ἰσχυρές ἀντιστάσεις στίς ὁμάδες, πού προβάλλουν ἄλλες μορφές «πνευματικῆς» ζωῆς. Ὡστόσο, κινδυνεύουν σοβαρά ὅσοι ἔχουν ἀποκοπεῖἤἀποξενωθεῖἀπό τή ζωντανή Παράδοση τῆς Ὀρθοδοξίας, ἐπηρεασμένοι ἀπό τό ρεῦμα τῆς δυτικῆς ἐκκοσμίκευσης καί ἀπό σύγχρονες ὑπερπροοδευτικές, δῆθεν, ἀντιλήψεις.

Εἶναι γεγονός, ὅτι στίς κοινωνίες τῆς Εὐρώπης καί τῆς Ἀμερικῆς ἡἄνθιση τῶν βουδδιστικῶν αἱρέσεων, ἀλλά καί κάθε εἴδους θρησκευτικῶν ὁμάδων ἀνατολικῆς προέλευσης, εἶναι κάτι φυσικό καί ἀναμενόμενο. Ὁδυτικός πολιτισμός, μέ τήν κατεύθυνση πού ἀκολούθησε μετά τήν Ἀναγέννηση καί τόν Διαφωτισμό, ἀρνήθηκε τίς χριστιανικές ρίζες του καί κάθε ἀναφορά στόν Θεό. Ἡ«πνευματικότητά» του συρικνώθηκε στά στενά ὅρια τῆς ἀνθρώπινης λογικῆς. ὉΘεός, ἀκόμη καί ὅταν δέν ἀπορρίπτεται, εἶναι ἕνα ἁπλό περιεχόμενο τοῦἀνθρώπινου λόγου. Ὁἄνθρωπος πίστεψε ὅτι μόνο μέ τόν λόγο καί μέ τίς δικές του δυνάμεις θά λύσει ὅλα του τά προβλήματα, τά προσωπικά, τά κοινωνικά, τά παγκόσμια. Ὅμως, τά προβλήματα καί τά ἀδιέξοδα παραμένουν, αὐξάνονται καί πολλαπλασιάζονται, μέ ἀποτέλεσμα νά δημιουργεῖται ἕνα τεράστιο πνευματικό κενό καί νά κυριαρχεῖμιά ἀπέραντη ἀπογοήτευση. Αὐτό ἀκριβῶς τό κενό ἐπιχειροῦν νά καλύψουν οἱσύγχρονες αἱρέσεις.

Κάποιες βουδδιστικές ὁμάδες προσπαθοῦν νά συμβιβάσουν τήν Ὀρθόδοξη πνευματικότητα μέ τίς διδασκαλίες καί τίς τεχνικές τοῦΒουδδισμοῦ. Ἰσχυρίζονται ὅτι δέν ὑπάρχουν οὐσιαστικές διαφορές μέ τόν Χριστιανισμό καί ὅτι ὁἸησοῦς Χριστός ἦταν ἕνας «φωτισμένος» ἄνθρωπος, ὅπως καί ὁΒούδδας. Ἐπειδή ὅλα αὐτά προκαλοῦν τεράστια σύγχυση μεταξύ τῶν Ὀρθοδόξων πιστῶν καί συνιστοῦν σοβαρό πνευματικό κίνδυνο, εἶναι ἀπαραίτητο νά δοῦμε τί ἀκριβῶς εἶναι ὁΒουδδισμός καί ποιός ὁχαρακτήρας τῆς «πνευματικότητας» πού προωθεῖ. Ἕνας ἐπί πλέον λόγος, πού καθιστᾶἀναγκαία τήν ἀναφορά στό θέμα, εἶναι ἡραγδαία ἐξάπλωση τῶν βουδδιστικῶν ὁμάδων ἀκόμη καί στήν περιοχή μας, καθώς καί ἡπροσπάθεια πού γίνεται νά ἱδρυθεῖμοναστικό Κέντρο (βουδδιστικό μοναστήρι) σέ περιοχή τῆς Ἀρκαδίας.

 

ὉΒουδδισμός καί οἱἀντιλήψεις του

 

ὉΒουδδισμός εἶναι θρησκεία, χωρίς συγκεκριμμένη διδασκαλία καί κοινῶς ἀποδεκτά δόγματα. Συνίσταται σέ πολλές σχολές, τάσεις καί πρόσωπα, μέ ἀντιλήψεις πού παρουσιάζουν μεγάλες διαφορές μεταξύ τους. Ὡστόσο, ὑπάρχουν κοινά στοιχεῖα σέ ὅλες τίς βουδδιστικές κινήσεις. Ὅλες τιμοῦν τόν ἱστορικό Βούδδα, δηλαδή τόν πρίγκιπα Σιντάρτα Γκαουτάμα, πού ἔζησε στό σημερινό Νεπάλ πιθανώτατα ἀπό τό 563 ὡς τό 488 π.Χ., καί ἀποδέχονται τίς βασικές ἀντιλήψεις του γιά τόν πόνο καί τή θεραπεία του. Οἱβουδδιστές πιστεύουν ὅτι ὁΣιντάρτα Γκαουτάμα, ἀφοῦ«φωτίστηκε» ὁἴδιος («βούδδας» σημαίνει «φωτισμένος»), παρέδωσε μιά διδασκαλία ἤμέθοδο, πού ὁδηγεῖστόν «φωτισμό» καί στή «λύτρωση». Κάθε ἄνθρωπος μπορεῖνά γίνει «βούδδας», δηλαδή «φωτισμένος».

Ἡδιδασκαλία αὐτή συνοψίζεται σέ τέσσερις «εὐγενεῖς ἀλήθειες», πού εἶναι οἱἑξῆς: α) Ἡζωή εἶναι πόνος. Κατά τή διαπίστωση τοῦΒούδδα, ὅλα στή ζωή εἶναι ἐπίπονα: ἡγέννηση, ὁθάνατος, ἡἀσθένεια, ὁχωρισμός ἀπό ἀγαπημένα πρόσωπα, ἡμή ἱκανοποίηση τῶν ἐπιθυμιῶν μας. β) Αἰτία τοῦπόνου εἶναι ἡἐπιθυμία. Πρόκειται γιά τήν ἐπιθυμία ἤτή δίψα γιά τήν ἴδια τή ζωή. Αὐτή ὀφείλεται στήν ἄγνοια ὅτι τό ἐγώ μας δέν εἶναι κάτι ἀληθινά ὑπαρκτό καί ὅτι οὔτε τά πράγματα πού μᾶς περιβάλλουν εἶναι ὄντως ὑπαρκτά. Ἡμεγαλύτερη πλάνη στόν ἄνθρωπο εἶναι τό νά θεωρήσει τόν ἑαυτό του σάν αὐθύπαρκτη καί ἀνεξάρτητη ὀντότητα, κάτι πού προκαλεῖτήν προσκόλληση στά πράγματα. γ) Θεραπεία τοῦπόνου εἶναι ἡἐξάλειψη τῆς ἐπιθυμίας. Μέ τήν ἐξάλειψη τῆς ἐπιθυμίας ἐξαλείφεται καί ὁπόνος. Αὐτό ἐπιτυγχάνεται ὅταν ἀντιμετωπιστεῖἡρίζα ὅλων τῶν προβλημάτων, πού εἶναι ἡἄγνοια. Ἡγνώση τῆς ἀληθινῆς φύσης μας θά μᾶς ἀπελευθερώσει ἀπό τήν ἀτέρμονη ἁλυσίδα γεννήσεων καί θανάτων, ἡὁποία στίς ἀνατολικές θρησκεῖες ὀνομάζεται «σαμσάρα». δ) Ἡμέθοδος γιά τήν ἐξάλειψη τῆς ἐπιθυμίας εἶναι ἡ«ὀκταπλή ὁδός». Αὐτή συνίσταται στήν ὀρθή ἀντίληψη, ὀρθή ἀπόφαση, ὀρθή ὁμιλία, ὀρθή συμπεριφορά, ὀρθή ζωή, ὀρθή προσπάθεια, ὀρθή σκέψη καί ὀρθό διαλογισμό.

Εἶναι σαφές ὅτι, ὅσο «εὐγενεῖς» καί ἄν φαίνονται οἱθεμελιώδεις «ἀλήθειες» τοῦΒουδδισμοῦ, προϋποθέτουν μιά βαθιά ἄρνηση γιά τή ζωή, πού ἰσοδυναμεῖμέ πνευματική καί φυσική αὐτοκτονία. Ὅλη ἡζωή ἀξιολογεῖται ἀρνητικά καί θεωρεῖται χωρίς κανένα ἀπολύτως νόημα, ἐνῶἡἐπιθυμία γιά ζωή ἀπορρίπτεται ὡς ρίζα κάθε κακοῦ. Κάθε ἀνθρώπινη δραστηριότητα κρίνεται ἀρνητικά, γιατί ἐνισχύει τή δίψα γιά ζωή. Ἰδανικό εἶναι ἡἀπραξία καί ἡἀποχή ἀπό τό κοινωνικό γίγνεσθαι. Καί μόνο αὐτή ἡἀντίληψη θέτει τόν Βουδδισμό σέ χῶρο ἐντελῶς ἀσυμβίβαστο μέ τόν Χριστιανισμό, ἀλλά καί μέ τίς ἀρχές τοῦσύγχρονου πολιτισμοῦ.

Γιά κατανοήσουμε τή βουδδιστική πίστη, πρέπει νά γνωρίζουμε ὅτι ὁΒουδδισμός προῆλθε ἀπό τούς κόλπους τοῦἸνδουϊσμοῦκαί διατηρεῖτίς βασικές ἀντιλήψεις του γιά τόν κόσμο. Ἔτσι, ὅλες οἱβουδδιστικές ὁμάδες δέχονται τίς διδασκαλίες γιά τή μετενσάρκωση καί τό κάρμα. Μετενσάρκωση εἶναι ἡἀντίληψη ὅτι ἕνα ὄν, μετά τόν σωματικό του θάνατο, ἐπανέρχεται στή ζωή μέ ἕνα ἄλλο σῶμα. Αὐτό γίνεται ἄπειρες φορές, μέ ἀποτέλεσμα τά πάντα νά ἐγκλωβίζονται σέ ἕναν κύκλο γεννήσεων καί θανάτων («σαμσάρα»). Ἡμορφή μέ τήν ὁποία θά γίνει ἡἑπόμενη μετενσάρκωση ἐξαρτᾶται ἀπό τό κάρμα. Αὐτό εἶναι μιά οὐσία, θετική ἤἀρνητική, πού συσσωρεύει κάποιος μέ τίς πράξεις του, τίς καλές ἤτίς κακές. Τό κάρμα συσσωρεύεται ἀπό τήν παροῦσα καί τίς προηγούμενες ζωές καί ἀκολουθεῖστίς ἑπόμενες. Ἀπ’ αὐτό ἐξαρτᾶται, ἄν κάποιος ἐπανέλθει στή ζωή ὡς ἄνθρωπος, ὡς ζῶο ἤὡς «θεός» («θεοποιημένος» ἄνθρωπος). ὉΒουδδισμός δέν ἀποδέχεται τήν ὕπαρξη Θεοῦἤθεῶν, ἀλλά μόνο τήν ὕπαρξη «θεοποιημένων» ἀνθρώπων, δηλαδή κάποιων πού ἔφτασαν στόν «φωτισμό» ἤστήν «κατάσταση Βούδδα», γι’ αὐτό πολλοί ἀμφισβητοῦν ὅτι ὁΒουδδισμός ἀποτελεῖθρησκεία.

Στόν ἄνθρωπο δέν ὑπάρχει μιά βαθύτερη πνευματική οὐσία, πού μεταφέρεται ἀπό ὕπαρξη σέ ὕπαρξη. Δέν ὑπάρχει ἡψυχή ἤτό atman τοῦἸνδουϊσμοῦ. Ὁἄνθρωπος εἶναι anata (μή ψυχή). Ὅ,τι μεταφέρεται, εἶναι μόνο ἡτυφλή δίψα γιά ὕπαρξη, πού κατευθύνεται ἀπό τό κάρμα. Σκοπός τοῦἀνθρώπου εἶναι ἡἀπελευθέρωση ἀπό τόν τροχό τῆς σαμσάρα, δηλαδή ἀπό τόν κύκλο τῶν μετενσαρκώσεων. Γιά νά ἐξαλειφθεῖὁπόνος, πρέπει νά σταματήσει ἡγέννηση, καί γιά νά σταματήσει ἡγέννηση πρέπει νά σταματήσει ἡσυσσώρευση πού προέρχεται ἀπό τίς κακές ἤκαλές πράξεις μας (κάρμα). Ὅταν κάποιος ἀπελευθερωθεῖἀπό κάθε προσκόληση, πού συσσωρεύει κάρμα, φτάνει στό «νιρβάνα», πού θεωρεῖται κατάσταση «εὐτυχοῦς ἀνυπαρξίας». Νιρβάνα εἶναι ἡκατάσταση ἡἀπαλλαγμένη ἀπό τήν ἀτομική ὕπαρξη. Αὐτό σημαίνει ὅτι ἡλύτρωση στόν Βουδδισμό ταυτίζεται μέ τήν πλήρη ἐξαφάνιση τοῦἀνθρώπινου προσώπου (ὅ,τι προηγουμένως ἀποκαλέσαμε πνευματική καί φυσική αὐτοκτονία).

Ὁπροορισμός αὐτός ἐπιτυγχάνεται μέ τήν προσφυγή στό «τριπλό καταφύγιο» ἤχρησιμοποιώντας τίς τρεῖς «πολύτιμες πέτρες». Αὐτές εἶναι ὁΒούδδας, τό Ντάρμα (ἡδιδασκαλία του) καί ἡΣάνγκα (ἡκοινότητα τῶν πιστῶν). ὉΒούδδας εἶναι ὁδάσκαλος, πού δείχνει τόν δρόμο ἤὁγιατρός. Τό Ντάρμα εἶναι ὁδρόμος γιά τή φώτιση ἤἡθεραπεία καί ἡΣάνγκα εἶναι οἱβοηθοί γιά τή φώτιση ἤοἱνοσοκόμοι. Στόν Θιβετιανό Βουδδισμό προστίθεται καί ἡἀπόλυτη ἐξάρτηση ἀπό τόν Λάμα, τόν πνευματικό «δάσκαλο» (γκουρού).

 

Βουδδιστικές σχολές καί αἱρέσεις

 

Οἱἐπιμέρους σχολές τοῦΒουδδισμοῦδιαφοροποιοῦνται κυρίως ὡς πρός τή μέθοδο πού ὁδηγεῖστή «φώτιση» ἤστήν «κατάσταση Βούδδα» («κατάσταση Βούδδα» εἶναι ἡ«φώτιση»). Οἱκυριώτερες εἶναι:

α) ἩΣχολή Χιναγιάνα (Μικρό ὄχημα). Εἶναι διαδεδομένη στήν Κεϋλάνη, τή Βιρμανία καί τήν Ταϋλάνδη καί δέχεται ὅτι ὁἄνθρωπος μπορεῖνά λυτρωθεῖμόνος του, χωρίς ἐξωτερική βοήθεια ἀπό Θεό ἤθεούς ἤἄλλους ἀνθρώπους (σύστημα αὐτοσωτηρίας). Ἐπικεντρώνεται στήν ἀποφυγή ἀρνητικῶν πράξεων, πού συσσωρεύουν κάρμα, καί χρησιμοποιεῖκυρίως τόν διαλογισμό, ὅπως καί ἄλλες βουδδιστικές σχολές. Ὁδιαλογισμός εἶναι ἕνα εἶδος «προσευχῆς» (ἀκριβέστερα, τεχνικῆς), πού χρησιμοποιοῦν οἱἀνατολικές θρησκεῖες, καί συνίσταται στήν πολύωρη συγκέντρωση τοῦνοῦσέ ἕνα συγκεκριμένο ἀντικείμενο.

β) ἩΣχολή Μαχαγιάνα (Μεγάλο ὄχημα). Εἶναι διαδεδομένη στήν Κίνα, τήν Κορέα, τήν Ἰαπωνία καί τό Βιετνάμ καί προβάλλει τό ἰδεῶδες τῶν Μποντισάτβα (φωτισμένων καί ὁλοκληρωμένων ὄντων). Πρόκειται γιά «δασκάλους» τοῦπαρελθόντος, πού εἶναι ἤδη στόν «φωτισμό» καί στό νιρβάνα, ἀλλά ἐπανέρχονται στή ζωή μέ τή θέλησή τους, γιά νά βοηθήσουν ἄλλους ἀνθρώπους νά ἀπελευθερωθοῦν ἀπό τόν κύκλο τῶν μετενσαρκώσεων. Χαρακτηριστική εἶναι ἡδιδασκαλία τῆς σχολῆς γιά τό «κενό» καί τήν «κενότητα». Τό «κενό» εἶναι ἡ«πρώτη φύση», ἡἀμετάβλητη ἀρχή καί ἡπηγή κάθε ἀξίας, στήν ὁποία πρέπει νά ἐπιστρέψουμε. «Κενό» εἶναι ἡἔλλειψη αὐτούσιας ὕπαρξης, ἡκατάργηση τῆς διάκρισης μεταξύ ὑποκειμένου καί ἀντικειμένου, ὕπαρξης καί μή ὕπαρξης, σωτηρίας καί μή σωτηρίας. Πρακτικά αὐτό σημαίνει καί κατάργηση τῆς διάκρισης μεταξύ καλοῦκαί κακοῦ: τό κακό εἶναι ἡἄλλη ὄψη τοῦκαλοῦ. Ἡἐμπειρία τῆς «κενότητας» ταυτίζεται μέ τόν «φωτισμό ἤμέ τήν «κατάσταση Βούδδα».

γ) ἩΣχολή Βατζραγιάνα (Διαμαντένιο ὄχημα – Θιβετιανός Βουδδισμός). Πρόκειται γιά μορφή Βουδδισμοῦ, ἡὁποία, μέ ἀφετηρία τή βόρεια Ἰνδία, διαδόθηκε στό Θιβέτ, στό Νεπάλ καί ἀλλοῦ. Στό Θιβέτ ὁΒουδδισμός ἐπικράτησε ἀπό τόν 7ο μ.Χ. αἰῶνα, ἐκτοπίζοντας τήν ἀρχέγονη θρησκεία Μπόν, πού πίστευε σέ πνεύματα καί δαίμονες. Τόν 11ο μ.Χ αἰῶνα ἱδρύθηκε ἡμεγάλη μονή Σακύαπα, στόν ἑκάστοτε ἡγούμενο τῆς ὁποίας περιῆλθε ἡἀνώτατη πνευματική καί πολιτική ἐξουσία τοῦΘιβέτ. Πνευματικοί «δάσκαλοι» τοῦΘιβετιανοῦΒουδδισμοῦεἶναι οἱΛάμα, πού θεωροῦνται ἐνσαρκώσεις τοῦΒούδδα καί Μποντισάτβα, δηλαδή ἔχουν τήν ἱκανότητα νά ἐνσαρκώνονται συνειδητά μετά τόν θάνατό τους γιά τό καλό τῆς ἀνθρωπότητας. Σ’ αὐτούς, ἐκτός ἀπό ἀπόλυτη ὑποταγή, ἀποδίδεται καί λατρεία. Πιστεύεται ὅτι τά ροῦχα τους, τά κομμένα μαλλιά τους κ.λπ. μεταδίδουν κάποια ἐνέργεια ἤ«εὐλογία» καί ἔχουν «ἰαματικές ἰδιότητες». Οἱμαθητές τά φοροῦν, συνήθως, ὡς φυλακτά. Σέ κάποιες περιπτώσεις ὁμαθητής καλεῖται νά κάνει 100.000 μετάνοιες μπροστά στόν Λάμα ἤστήν εἰκόνα του. Ἐπικεφαλῆς τους εἶναι ὁΔαλάι Λάμα (Κοσμικός Ὠκεανός), ὁἀνώτατος πνευματικός καί πολιτικός ἡγέτης τοῦΘιβέτ. Ὁσημερινός, ἡλικίας 78 ἐτῶν καί 14ος στή σειρά Δαλάι Λάμα, φυγαδεύτηκε στήν Ἰνδία τό 1959, ὅταν τό Θιβέτ κατελήφθη ἀπό τούς Κινέζους καί ἀπό τότε ζεῖἐξόριστος ἐκεῖ. Θεωρεῖται ἐνσάρκωση τοῦΜποντισάτβα Τσενρέζι καί πιστεύεται ὅτι ἔχει ξαναγεννηθεῖπολλές φορές στό Θιβέτ. ὉΘιβετιανός Βουδδισμός πιστεύει στή συντόμευση τῆς ὁδοῦπρός τή «φώτιση», μέσω μαγικῶν πρακτικῶν καί τεχνικῶν διαλογισμοῦ.

Ἐκτός τῶν παραπάνω, ὑπάρχουν καί ἄλλες μορφές Βουδδισμοῦ, ὅπως ὁΤαντρικός Βουδδισμός καί τό Ζέν.

 

Βουδδιστικά κέντρα στήν Ἑλλάδα

 

Στή Δύση διαδίδονται κυρίως μορφές τοῦΘιβεττιανοῦΒουδδισμοῦκαί στή χώρα μας δροῦν πολλές τέτοιες ὁμάδες, πού ἐμφανίζονται συνήθως μέ προσωπεῖα φιλοσοφικῶν ἤἐπιστημονικῶν σωματείων («Ἑταιρεία Ἀσιατικῶν Μελετῶν», «Κέντρο Θιβετιανῆς Φιλοσοφίας καί Διαλογισμοῦ» κ.ἄ.). Στούς τίτλους τῶν σωματείων αὐτῶν ἀπουσιάζει, συνήθως, ὁὅρος Ling, πού σημαίνει μοναστήρι. Ἔτσι, δέν γίνεται ἀντιληπτό ὅτι πίσω ἀπό τέτοια σωματεῖα μπορεῖνά λειτουργεῖἕνα βουδδιστικό μοναστήρι ἤ«Κέντρο Τρίχρονης Ἀπομόνωσης», ὅπου τά μέλη ἐγκλείονται, χωρίς καμμία ἐπαφή μέ τόν ἔξω κόσμο γιά 3 ἔτη, 3 μῆνες καί 3 μέρες!

Γιά παράδειγμα, τό 1988 ἱδρύθηκε, μέ πρωτοβουλία τοῦΔανοῦΛάμα Ὄλε Νυντάλ, τό Κέντρο «Karma Berchen Ling» καί ἀγοράστηκε ἔκταση σέ περιοχή τῆς ὀρεινῆς Κορινθίας κοντά στό Δερβένι, μέ σκοπό τήν ἀνέγερση ναοῦκαί κτιριακοῦσυγκροτήματος γιά τήν ἐγκατάσταση βουδδιστῶν μοναχῶν. Ὡς ἐπίσημος φορέας του ἐμφανίζεται τό σωματεῖο «Διεθνής Σύλλογος Προστασίας τοῦΠεριβάλλοντος τῆς Ἑλλάδας». Ὅπως βλέπουμε, δέν ὑπάρχει καμμία ἀντιστοιχία μεταξύ ἑλληνικοῦκαί διεθνοῦς τίτλου τῆς ὀργάνωσης, ἐνῶστόν ἑλληνικό τίτλο ἀπουσιάζει ὁὅρος Ling (μοναστήρι), ὅπως ἀπουσιάζει καί κάθε ἀναφορά στόν Βουδδισμό. Σύμφωνα μέ τό καταστατικό του, σκοπός τοῦσωματείου εἶναι ἡ«ἀνάπτυξη τῆς ἀγάπης τῶν μελῶν τοῦσωματείου ἀνεξάρτητα φύλου γιά τήν προστασία τοῦπεριβάλλοντος καί ἡδιάδοση στήν Ἑλλάδα καί στό ἐξωτερικό τῆς ἰδέας τῆς προστασίας τῶν ἑλληνικῶν δασῶν ἀπό τίς πυρκαϊές, τῆς ἀναδάσωσης καμένων δασῶν, τῆς αὔξησης τοῦφυσικοῦπρασίνου, καθώς ἐπίσης τῆς προστασίας τῶν ἑλληνικῶν ἀκτῶν ἀπό τήν ρύπανση»!

Κάτι ἀνάλογο συνέβη καί μέ τό βουδδιστικό μοναστήρι στόν Χολομῶντα τῆς Χαλκιδικῆς τῆς ὀργάνωσης «Karma Rik Drol Ling», τῆς ὁποίας ὁἑλληνικός τίτλος εἶναι «Κέντρο Πρακτικῆς Φιλοσοφίας καί Ψυχολογίας» (1989). Ἡὀργάνωση ἐξαπάτησε τίς ἑλληνικές ἀρχές, ἐξασφαλίζοντας πολεοδομική ἄδεια γιά «παραθεριστικές κατοικίες»!

 

Ὀρθοδοξη πίστη καί Βουδδισμός

 

Εἶναι φανερό ὅτι οἱβασικές ἀντιλήψεις τοῦΒουδδισμοῦἔρχονται σέ πλήρη ἀντίθεση μέ θεμελιώδεις χριστιανικές ἀλήθειες. ὉΧριστιανισμός πιστεύει ὅτι ὑπάρχει ἕνας καί μόνο Θεός, πιστεύει στήν ὕπαρξη καί τήν ἀθανασία τῆς ψυχῆς, πιστεύει ὅτι ὁΧριστός εἶναι ὁΥἱός τοῦΘεοῦ, ὁμόνος Σωτῆρας καί Λυτρωτής τοῦκόσμου, ἀντιλήψεις, τίς ὁποῖες σαφῶς ἀπορρίπτει ὁΒουδδισμός. Οἱβουδδιστικές αἱρέσεις πλήττουν τό κέντρο τῆς χριστιανικῆς πίστης, ὑποβιβάζοντας τό πρόσωπο τοῦἸησοῦΧριστοῦστό ἐπίπεδο ἕνος «φωτισμένου» ἀνθρώπου, ὅπως ὁΒούδδας ἤοἱΛάμα καί οἱΜποντισάτβα τῶν βουδδιστικῶν ὁμάδων. Μεταξύ Ἰησοῦκαί Βούδδα δέν ὑπάρχει καμμία σχέση. Ἀστεῖος εἶναι καί ὁἰσχυρισμός πού διακινεῖται ἀπό κάποιους κύκλους, ὅτι ὁἸησοῦς, στό διάστημα τῆς ζωῆς του γιά τό ὁποῖο δέν ὑπάρχουν πληροφορίες στά Εὐαγγέλια, πῆγε στό Θιβέτ, μυήθηκε στίς «ἀλήθειες» τοῦΒουδδισμοῦκαί ἀπέκτησε τήν ἱκανότητα νά κάνει θαύματα. Ὅπως εἴδαμε, τήν ἐποχή τοῦΧριστοῦστό Θιβέτ ὑπῆρχε μιά ἀρχέγονη πίστη σέ πνεύματα καί δαίμονες, ὁδέ Βουδδισμός ἔφτασε ἐκεῖ7 αἰῶνες ἀργότερα!

Οἱτεχνικές τοῦΒουδδισμοῦ(ἡδῆθεν ἀνώτερη βουδδιστική «πνευματικότητα»), ἐκτός τοῦὅτι ὁδηγοῦν στήν καταστροφή καί διάλυση τοῦἀνθρώπινου προσώπου, τό ὁποῖο ἀκριβῶς ἐπιχειρεῖνά διασώσει ἡὈρθοδοξη πίστη (αὐτό τό νόημα ἔχει ἡχριστιανική ἔννοια τῆς «σωτηρίας»), εἶναι ἐπικίνδυνες ἀπό κάθε ἄποψη. Ἄς θυμηθοῦμε τήν τρομοκρατική ἐπίθεση τῆς βουδδιστικῆς αἵρεσης «Ὑπέρτατη Ἀλήθεια» μέ δηλητηριῶδες ἀέριο στό μετρό τοῦΤόκυο τόν Μάρτιο τοῦ1995, μέ 10 νεκρούς καί 5.000 τραυματίες! Ἄν καί ἡπερίπτωση εἶναι ἀκραία, προϋποθέτει τή βουδδιστική ἀντίληψη ὅτι οὔτε ἡδική μας ζωή, οὔτε ἡζωή τῶν ἄλλων ἔχει κάποια ἀξία. Οἱμέθοδοι αὐτοσωτηρίας τοῦΒουδδισμοῦἀκολουθοῦν ἀκριβῶς τήν προτροπή τοῦδιαβόλου στούς Πρωτοπλάστους: «ἔσεσθε ὡς θεοί», δηλ. μπορεῖτε νά γίνετε θεοί, χωρίς τή βοήθεια τοῦΘεοῦ. Πρακτικά, ὁΒουδδισμός εἶναι ἕνα κράμα εἰδωλολατρίας (ἀνθρωπολατρίας) καί δαιμονολατρίας.

Ἡσύγκριση τῆς Ὀρθόδοξης πνευματικότητας μέ τίς ποικίλες βουδδιστικές τεχνικές ἀποκαλύπτει τή σαφή ὑπεροχή τῆς πρώτης. Καί ἡὈρθοδοξία κάνει λόγο γιά φωτισμό, ἀλλά ἐδῶπρόκειται γιά τόν φωτισμό τοῦἉγίου Πνεύματος, πού ἀκολουθεῖτή διαδικασία τῆς κάθαρσης ἀπό τά πάθη. Ὁφωτισμός αὐτός δέν καταλύει τό ἀνθρώπινο πρόσωπο, ἀλλά ἀντίθετα τό θεραπεύει ἀπό τή νόσο τῆς ἁμαρτίας, τό ἀναδεικνύει καί τό ἀποκαθιστᾶστήν αὐθεντικότητά του. Κατά τήν Ὀρθόδοξη Παράδοση, ὁἄνθρωπος, ἀγωνιζόμενος ἐναντίον τῶν παθῶν καί τῆς ἁμαρτίας καί μετέχοντας στά Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας, μπορεῖνά δεῖτόν Θεό ἀπό τήν παροῦσα ζωή, ὡς θεῖο καί ἄκτιστο Φῶς, καί νά μετέχει στίς ἄκτιστες Ἐνέργειές Του. Στήν κατάσταση αὐτή, πού ὀνομάζεται «θεώση», φτάνουν οἱἍγιοι τῆς Ἐκκλησίας, διατηρῶντας ὅλα τά στοιχεῖα τῆς προσωπικότητάς τους. ΟἱἍγιοι δέν εἶναι ἀλλοιωμένες προσωπικότητες, ἀλλά ὁλοκληρωμένες προσωπικότητες.

 

Πηγή