Όταν οι Τούρκοι αξιωματούχοι μιλούν, χωρίς αναστολές πλέον, για διευθέτηση «δύο κρατών, δύο κυβερνήσεων και δύο κοινοβουλίων», όπως έλεγε προχτές ο αρχι-ευρωπαίος της Άγκυρας Εγκεμέν Μπαγίς ή και για προσάρτηση των κατεχομένων στην Τουρκία και όταν εμπράκτως στο τραπέζι των συνομιλιών διαπραγματεύονται σ΄ αυτή τη βάση, το πραγματικό δίλημμα που έπρεπε να θέτουν οι ηγέτες μας, στο λαό και στους εαυτούς τους, δεν είναι το: ομοσπονδία ή διχοτόμηση. Είναι αν θα συνεχιστεί η πολιτική που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στη ντε γιούρε διχοτόμηση, στην αναβάθμιση του ψευδοκράτους και στη μετατροπή της Κυπριακής Δημοκρατίας σε κοινότητα «ίσου καθεστώτος», που θα βρίσκεται στο διηνεκές υπό τον έλεγχο και τις διαθέσεις των νεοσουλτάνων της Άγκυρας· ή, αν θα αλλάξουμε πολιτική για να δημιουργήσουμε πιθανότητες σωτηρίας και εξόδου από τον εγκλωβισμό της διαφαινόμενης απαράδεκτης και ανεφάρμοστης διευθέτησης, που μπορεί να φέρει τον τίτλο της ομοσπονδίας, αλλά θα είναι ουσιαστικά και πρακτικά μια εύθραυστη προσωρινή διευθέτηση, που δεν θα εξυπηρετεί τον κυπριακό λαό, αλλά την Άγκυρα και τη Βρετανία.
Γράφαμε χτες για το κλίμα, που διαμόρφωσε αυτή την κατάσταση και εκφράζαμε απορία για την επιμονή της ηγεσίας να θέτει συνεχώς ενώπιον του λαού το απειλητικό δίλημμα «ομοσπονδία ή διχοτόμηση», ενώ γνωρίζει ότι δεν υπάρχει καμιά τέτοια προοπτική. Δεν είναι όμως μόνο το κλίμα. Είναι και το περιεχόμενο της ομοσπονδίας, που συζητά η ηγεσία μας και το οποίο «αποτελεί από κάθε άποψη παρωδία ομοσπονδιακού συστήματος», όπως χαρακτήρισε την ομοσπονδία Ανάν (που δεν διαφέρει από τις πρόνοιες που συζητούνται σήμερα) ο πρώην δικαστής του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου και πρ. πρόεδρος του Ανωτάτου Δικαστηρίου, Γεώργιος Πικής, σε συνέντευξη στο Φιλελεύθερο, στις 11 Μαρτίου. Αυτή η παρωδία ομοσπονδιακού συστήματος, παρουσιάζεται ως η μόνη εφικτή λύση και η ηγεσία, μας καλεί απειλητικά να την στηρίξουμε, όχι προσπαθώντας να μας πείσει για το σωστό περιεχόμενο της, αλλά επειδή την αποδέχτηκε ο Μακάριος πριν από 35 χρόνια και όλοι οι προηγούμενοι πρόεδροι. Όμως, δεν λαμβάνουν υπόψη ότι δεν μπορεί να γίνει ομοσπονδία μόνο από τη μια πλευρά, αφού την σαμποτάρει απροκάλυπτα η άλλη πλευρά. Αντί να αναγνωρίσουν ότι κυνηγούν μια ουτοπία και να αλλάξουν πολιτική, προσθέτουν συνεχώς νέα συστατικά στο ομοσπονδιακό σύστημα, για να μπορέσουν να προσεγγίσουν τις τουρκικές επιδιώξεις και τελικά φτάνουν να υποστηρίζουν αυτό που λέει ο κ. Πικής: Μια παρωδία ομοσπονδιακού συστήματος από κάθε άποψη.
Ένα από αυτά τα συστατικά, που επισημαίνει ο κ. Πικής, είναι ενδεικτικό: «Η εκ περιτροπής προεδρία αποτελεί στοιχείο το οποίο αντιστρατεύεται το ορθά νοούμενο πολίτευμα της ομοσπονδίας και τείνει να καλλιεργήσει και να θεμελιώσει το φυλετικό στοιχείο στη διακυβέρνηση της κυπριακής Πολιτείας». Ποια ομοσπονδία λοιπόν, μας καλεί η ηγεσία μας να υποστηρίξουμε και για ποια επανένωση μιλά με τόσο πάθος όταν και μόνο «ο διζωνικός και δικοινοτικός χαρακτήρας της λύσης αποτελεί, εξ αντικειμένου, διαιρετικό στοιχείο», όπως λέει ο κ. Πικής; Το ψευδοδίλημμα «ομοσπονδία ή διχοτόμηση» δεν εκφράζει τίποτε άλλο παρά την άρνηση της ηγεσίας μας να παραδεχτεί ότι η πολιτική της απέτυχε και, φυσικά, την αδυναμία της να εφαρμόσει εναλλακτικό σχέδιο για να παρακάμψει την τουρκική αδηφαγία και να φτάσει σε λύση.
πηγή: Φιλελεύθερος (14/04/2012) «Το ψευδο-δίλημμα», Άριστος Μιχαηλίδης