To Παγκόσμιο Νόμισμα η «απάντηση» στην Κρίση του ΕΥΡΩ!

 

Του netakia

Αγορές και Παγκόσμια διακυβέρνηση.

ΑΘΗΝΑ, 28 Απριλίου 2010, στο Συνέδριο του Economist με θέμα: «Meeting the challenges through leadership strategy» ο τότε Πρωθυπουργός κ.Γιώργος Παπανδρέου λέει, την γνωστή πλέον, φράση «Χρειαζόμαστε παγκόσμια διακυβέρνηση, παγκόσμια οικονομική διακυβέρνηση και τη χρειαζόμαστε γρήγορα!».

Πολλοί τότε ξαφνιάστηκαν με την αμεσότητα και την ευκολία με την οποία μίλησε για μια παγκόσμια διακυβέρνηση, αλλά για όσους γνωρίζουν τις θέσεις του ιδίου, αλλά κι άλλων μελών της Σοσιαλιστικής Διεθνούς αλλά και του διεθνούς οικονομικού κατεστημένου δεν είναι κάτι πρωτόγνωρο.

Τι εννοεί όμως λέγοντας «Παγκόσμια Διακυβέρνηση»;

Το εξηγεί αναλυτικότερα ο ίδιος λίγους μήνες μετά κατά την έναρξη των εργασιών της Σοσιαλιστικής Διεθνούς στις 21 Ιουνίου 2010 στη Νέα Υόρκη. Εκεί αφού αναλύει το πως η Ελλάδα βρέθηκε στο μάτι του κυκλώνα, λόγω της παγκόσμιας κρίσης και όντως η Ελλάδα υπήρξε ο αδύναμος κρίκος, καταλήγει πως επρόκειτο παρά ταύτα για μια συστημική κρίση, ευρέως φάσματος, την απαρχή της οποίας σηματοδότησε η οικονομική κρίση του 2008. Συμπεραίνει λοιπόν ότι το αντίδοτο στην επέλαση των Αγορών και της χρηματοπιστωτικής κρίσης που αυτές προκάλεσαν, υπάρχει ανάγκη για αλληλεγγύη μεταξύ των κρατών, όπως αυτή μπορεί να εκφραστεί μέσα από οργανισμούς όπως οι G20, το ΔΝΤ κι η Σοσιαλιστική Διεθνής.

Σύμφωνα με την αντίληψη του, η Παγκοσμιοποίηση είναι μια θετική πρόοδος στην οποία όμως οι Αγορές, όπως έχουμε συνηθίσει να αποκαλούμε το Τραπεζικό κι Επενδυτικό παγκόσμιο σύστημα, είναι ανεξέλεγκτες και «η υπερβολική εξάρτηση από τις αγορές ως ένα μέτρο της ανάπτυξης και την υπόθεση ότι οι αγορές είναι πάντα σωστές, αποδείχθηκε τελικά ότι είναι λάθος.» ( 12/8/2010, The Christian Science Monitor)

Τα εθνικά κράτη όμως μόνα τους δεν διαθέτουν την ικανότητα να αντιμετωπίσουν τα παγκόσμια ζητήματα. Ταυτόχρονα, η συγκέντρωση της εξουσίας, του κεφαλαίου και των μέσων ενημέρωσης επέτρεψε σε μια προνομιούχο ελίτ με παγιωμένα συμφέροντα για να εγκλωβίσει τις δημοκρατικές διαδικασίες μας, άρα παρά τις καλές προθέσεις των κυβερνήσεων τις Ελλάδας ή της Ισπανίας ή της Πορτογαλίας να αντιμετωπίσουν δημοκρατικά την κρίση, οι Αγορές είναι πιο ευέλικτες και ποιο γρήγορες στην λήψη αποφάσεων.

«Πρόκειται για μια ανισορροπία που αντανακλάται στις πολιτικές μας. Φυσικά οι πολιτικές, όλοι γνωρίζουμε, εξακολουθούν να είναι τοπικές, είναι εθνικές. Αυτές μέχρι σήμερα υπήρξαν επιτυχείς και ικανές. Αλλά η δημοκρατία σήμερα πρέπει να γίνει παγκοσμιοποιημένη» (15/11/2010 Council of the Socialist International – Opening)

Το συμπέρασμα είναι ότι δεν έχει σημασία πόσο ισχυρή είναι η χώρα ή πόσο ισχυρή η οικονομία, το εθνικό κράτος, μόνο του δεν μπορεί πλέον να αντιμετωπίσει τα διακρατικά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε τώρα. Είτε πρόκειται για διακρατική κερδοσκοπία, είτε πρόκειται για την κλιματική αλλαγή ή αν είναι η ανεργία των νέων.

Ενώ για την δημοκρατία και τις εκλογές, από το Παρίσι εξέφρασε την άποψη ότι «Εμείς οι πολιτικοί ηγέτες πρέπει να μπορούμε να σκεφτόμαστε και να δρουμε πέραν των εκλογικών κύκλων, αλλά και πέρα από τα εθνικά σύνορα. Αυτό είναι όπου οι οργανώσεις, όπως η Σοσιαλιστική Διεθνής μπορεί να έχουν μεγάλο αντίκτυπο. Θα σκεφτούμε τη συνολική εικόνα. Μιλάμε γι αυτή της παγκόσμιας δημοκρατικής διακυβέρνησης. Μπορούμε να δώσουμε συνέχεια στo πολιτικό μας πρόγραμμα πέρα από τους κύκλους των εκλογών. Μπορούμε να δείξουμε στους ανθρώπους, τους πολίτες μας και ψηφοφόρους ότι δεν είναι μόνοι, ότι υπάρχει ελπίδα, ότι υπάρχει ένα παγκόσμιο κίνημα, ότι υπάρχει αλληλεγγύη, ότι υπάρχει μια παγκόσμια προοπτική, αρκεί να ενώνουμε τις προσπάθειές μας»

Η λύση δηλαδή των μνημονίων που επιβλήθηκε στην Ελλάδα κι όλοι βιώνουμε στην καθημερινότητα μας είναι ο δρόμος που θα μας οδηγήσει στην απελευθέρωση από την πίεση των Αγορών και του παγκόσμιου Καπιταλισμού, όπως τον αντιλαμβάνονται τα νεο φιλελεύθερα think tanks, ενώ τα μέτρα λιτότητας που οι κυβερνήσεις επιβάλλουν είναι προσωρινά αναγκαία γιατί δεν υπάρχει αυτή η Παγκοσμιοποιημένη αλληλεγγύη.

Θα ζητήσουμε μόνοι μας την βοήθεια τους.

Όλοι γνωρίζουμε πως η χώρα μας βρέθηκε στο έλεος των Αγορών αδυνατώντας να δανειστεί τον Μάιο του 2010, οπότε δημιουργήθηκε ένα μνημόνιο από την ΕΕ και το ΔΝΤ το οποίο ανέλαβε να μας «προστατεύσει» από τις αρπακτικές διαθέσεις των Αγορών. Αυτό έγινε μεταφέροντας τα δάνεια που χρωστούσε η Ελλάδα στις Τράπεζες με την μορφή ομολόγων, σε διακρατικά ενυπόθηκα δάνεια. Δηλαδή σε χρήματα που πάλι προέρχονται από το Τραπεζικό σύστημα και την ΕΚΤ με υποθήκη την περιουσία της χώρας ενώ σήμερα με το Μνημόνιο ΙΙ δημιουργήθηκε κι ένα ταμείο όπου όλα τα έσοδα του Κράτους θα δίδονται κατά προτεραιότητα στην αποπληρωμή των υπέρογκων Δανείων.

Οι συμφωνίες που υπόσχονται σωτηρία της Ελλάδας, αλλά και τον άλλων Ευρωπαϊκών χωρών, βασίζονται μονομερώς σε μέτρα λιτότητας και προκαλούν ύφεση, ενώ οι διαρθρωτικές αλλαγές που διατείνονται ότι θα βελτιώσουν την κατάσταση, λίγα έχουν να προσφέρουν στην πραγματική οικονομία που στερείτε διαρκώς ρευστού, αφού αυτό καταλήγει στην αποπληρωμή παλαιότερων δανείων και τόκων και δεν μπαίνει στην Αγορά. Η ανάπτυξη φαντάζει όλο και πιο μακρινό όνειρο, ενώ η παραμικρή απόκλιση από το πρόγραμμα σημαίνει νέα οικονομική βοήθεια, νέα σωτηρία, νέο δανεισμό ή πτώχευση. Ήδη το πολυδιαφημισμένο κούρεμα του PSI, πριν ακόμη ολοκληρωθεί, πολλοί οικονομικοί αναλυτές το θεωρούν λίγο και προτείνουν στο μέλλον και δεύτερο.

Οι Τράπεζες, το ΔΝΤ και όλα τα λόμπι το γνωρίζουν ότι τα μέτρα είναι αδιέξοδα και γι αυτό αντιδημοφιλή από προηγούμενες «επισκέψεις» τους σε χώρες του Τρίτου Κόσμου και στην Λατινική Αμερική. Τώρα θα έχουν όμως να αντιμετωπίσουν πολίτες Ευρωπαϊκών Κρατών με έντονη ταξική συνείδηση και κοινωνικά δικαιώματα κι όσο πλησιάζουν στο αδιέξοδο θα πρέπει να έχουν σκεφτεί και την διέξοδο διαφυγής ώστε αυτή να είναι ελεγχόμενη και επίσης κερδοφόρα. Εδώ προετοιμάζουν την λύση της Παγκόσμιας Οικονομικής Διακυβέρνησης.

«Πρέπει να αλλάξουμε μια ευρύτερη κοινωνία, το σημερινό παγκόσμιο χωριό μας».
( 29/10/2011 Κρήτη, Σοσιαλιστική Διεθνή.)

Πολλά από αυτά που φαίνονται εξ αρχής μικρής σημασίας, ή πολύ τοπικά ως αναφορά την εμβέλεια τους ή την επίδραση τους δεν είναι και τόσο αθώα. Η κυβέρνηση Παπανδρέου το πρώτο μεγάλο μέτρο που κατάφερε τελικά να περάσει, είναι ο νόμος για την ευκολότερη απόδοση Ιθαγένειας. Κανείς δεν αρνηθείτε καθ’ εαυτό την εργασία ούτε την δίκαιη αμοιβή των μεταναστών, αν και τουλάχιστον στην Ελλάδα με την γραφειοκρατία και την έλλειψη επαρκών ελέγχων χρησιμοποιήθηκαν οι αλλοδαποί για να παρακάμπτουν παρανόμως εργατικά δικαιώματα όπως για παράδειγμα με την ανασφάλιστη εργασία.

Το σκεπτικό όμως ενός τέτοιου νόμο εντάσσεται καθαρά σε μια Παγκοσμιοποιημένη Κοινωνία.

Η παγκοσμιοποίηση μετά την ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων προσπαθεί να επιβάλλει και την ελεύθερη διακίνηση Ανθρώπων. Τα κράτη κι οι πολίτες έχουν σχέση αλληλεπίδρασης κι άρα αλληλεξάρτησης η οποία πρέπει να διαρραγεί ώστε να ομογενοποιηθεί η κρίσιμη μάζα πολιτών που επηρεάζει το πολίτευμα και το πολιτικό προσωπικό, να νοιώθει ο κάτοικος μιας χώρας περισσότερο πολίτης τους κόσμου, παρά του κράτους ή της εκάστοτε εθνικής ομάδας. 

 

Ακόμη κι η λέξη «Οικονομικοί μετανάστες» που χρησιμοποιούν προδίδει την σκοπιμότητα. Δηλαδή αποδεικνύουν ότι η σχέση τους με το κράτος που τους φιλοξενεί είναι κατά 99% καθαρά οικονομική! Δηλαδή ευκαιριακή! Δεν ήρθαν ούτε για τον πολιτισμό, ούτε για το τρόπο ζωής ούτε γιατί ήθελαν να γίνουν Έλληνες, ή Γερμανοί κτλ και να αποποιηθούν την ταυτότητα τους, τους συγγενείς και φίλους, τον εαυτό τους το ίδιο!

Όσο έχουν δουλεία στην Ελλάδα θα γίνονται Έλληνες Ιθαγενείς. Αν χτιστεί ένα εργοστάσιο από την άλλη πλευρά των συνόρων περνάνε στο νέο εργοδότη και γίνονται Βούλγαροι Ιθαγενείς κ.ο.κ.; Ο μαζικός καταναλωτικός οικονομικός πολιτισμός του τζιν, της κόλα και του Χολυγουντ που έχει ήδη κατακτήσει τον κόσμο, τείνει να γίνει και βιολογικός. Οι άνθρωποι θα αλλάζουν ιθαγένεια ανά γενεά όπως τα κεφάλαια.

Τέτοιες πρακτικές διαταράσσουν την ομοιογένεια του εκλογικού σώματος κι έτσι ελέγχονται καλύτερα τα εκλεγμένα κέντρα των αποφάσεων. Αυτό είναι μια αρχή της δημοκρατίας που είχε παρατηρήσει κι ο Θουκυδίδης που λέει στο επικήδειο του Περικλή ότι αν υπάρχουν ισόψηφοι αλλά όχι ομόφυλοι ο καθένας κοιτάει το συμφέρον του («.πάντες τε ισόψηφοι όντες και ουχ ομόφυλοι το εφ’εαυτόν έκαστος σπεύδει» -Θουκυδίδου Ιστορία βιβλίο 1 141)

 

 

Το Παγκόσμιο Νόμισμα

Ως αντίβαρο του παγκόσμιου Χρηματοπιστωτικού Συστήματος η λύση που προτείνουν είναι η δημιουργία ενός Παγκόσμιου Νομίσματος.
Εδώ και χρόνια οι γκουρού της οικονομίας όπως Τζωρτζ Σόρος μιλάνε για τα οφέλη της «ανοιχτής κοινωνίας» και για την ομαλή πτώση του Αμερικανικού Δολαρίου υπέρ ενός Παγκόσμιου Νομίσματος, όπως δήλωσε σε συνέντευξη του στους

Ο νομπελίστας οικονομολόγος Ιωσήφ Στιγκλιτς και αντιπρόεδρος της Παγκόσμιας Τράπεζας, σύμβουλος επίσης του κ.Παπανδρέου, μιλάει κι αυτός για μια ανθρώπινη Παγκοσμιοποίηση. Σε άρθρο του επι τη ευκαιρία επιλογής νέου Προέδρου στο ΔΝΤ ανέφερε χαρακτηριστικά ότι «Οι άνθρωποι θα πρέπει να τίθενται σε προτεραιότητα και όχι οι μέτοχοι των τραπεζών και οι επενδυτές» ενώ παρακάτω κατακρίνει τις «Απλοϊκές συνταγές όπως » η λιτότητα είναι προς το συμφέρον σας» το μόνο που κάνουν είναι να επιδεινώνουν τα προβλήματα» ενώ ήταν επιθετικός κατά των Τραπεζών «Είναι ακόμα εφικτό να διασωθούν οι τράπεζες και παράλληλα να προφυλαχθούν οι εργαζόμενοι και οι φορολογούμενοι, ακόμα και αν αυτό σημαίνει ότι οι μέτοχοι και οι ομολογιούχοι (των τραπεζών) θα τα χάσουν όλα»

Ποια είναι όμως η σωτηρία που προτείνει;

Θα εκδώσουν παγκόσμιο νόμισμα, όχι με την έννοια που μέχρι σήμερα γνωρίζουμε, φυσικά θα υπάρχει το δολάριο, το Ευρώ, το γιέν, στις ιδιωτικές συναλλαγές, αλλά αυτά θα καθορίζονται σε κεντρικό πλέον επίπεδο από τις Τράπεζες και τα καρτέλ που είθισται να αποκαλούμε «Αγορές». O Στιγκλιτς προτείνει να υλοποιηθεί αυτό με την αναβάθμιση του SDR, ή την έκδοση ενός νομίσματος απευθείας από ΔΝΤ.

Τα «Ειδικά Τραβηχτικά Δικαιώματα» (Special Drawing Rights-SDR) είναι ένα είδος διεθνούς «αποθεματικού νομίσματος» που δημιουργήθηκε από το ΔΝΤ το 1969. Αρχικά ήταν συνδεδεμένο με το χρυσό αλλά σήμερα μετέχουν το δολάριο, το γεν, η στερλίνα και το Ευρώ και καθορίζεται σύμφωνα με την αξία τους και χρησιμοποιείται κυρίως ως λογιστική μονάδα από το ΔΝΤ. Χρησιμεύει στην αναπλήρωση των συναλλαγματικών αποθεμάτων όποιας χώρας μετέχει στο ΔΝΤ, ενώ αναζητείται κι η συμμετοχή του Κινέζικου Γουάν.

Το σκεπτικό τους είναι απλό. Οι ανισορροπίες κι η απορύθμιση των Αγορών αν και δεν οφείλονται αποκλειστικά, όπως πιστεύουν στο διεθνές νομισματικό σύστημα, δεν μπορεί το ίδιο από μόνο του να τις αντιμετωπίσει οπότε χρειάζεται ριζική μεταρρύθμιση.

Το δολάριο σαν παγκόσμιο νόμισμα έχει δείξει τις αδυναμίες του, γιατί όπως και να το κάνουμε είναι τελικά ένα Εθνικό νόμισμα και επηρεάζεται από τα σκαμπανεβάσματα της Αμερικανικής Οικονομίας όσο και από τις εκάστοτε κυβερνήσεις του Λευκού Οίκου. Οπότε ενισχύοντας τον παγκόσμιο ρόλο των SDR θα αυξηθεί κατά συνέπεια κι η ευελιξία κι η δύναμη του ΔΝΤ να επεμβαίνει σε χώρες που αντιμετωπίζουν προβλήματα όπως οι χώρες του Ευρωπαϊκού Νότου ή του Τρίτου Κόσμου.

Σε σχετικό άρθρο του στους Financial Times γράφει «Ένας τρόπος θα ήταν για το ΔΝΤ να χρησιμοποιούν αυτά τα SDR για τη χρηματοδότηση δανείων σε χώρες που χρειάζονται βραχυπρόθεσμη χρηματοδότηση, όπως συνέβη πρόσφατα στην Ελλάδα και την Ιρλανδία. 

 

Τελικά τα SDR θα μπορούσαν να γίνουν ο κύριος, ή ακόμα και ο μόνος μηχανισμός για τη χρηματοδότηση του ΔΝΤ.» ενώ παρακάτω επανέρχεται « Περαιτέρω, όταν συμβαίνουν κρίσεις σε πολλές χώρες ταυτόχρονα, όπως συνέβη, για παράδειγμα, κατά τη διάρκεια του 1998 στην ανατολική ασιατική κρίση, το ΔΝΤ θα μπορούσε να χρηματοδοτηθεί εξ ολοκλήρου από νέες εκδόσεις SDR για απεριόριστα ποσά. Εάν και όταν η παγκόσμια οικονομία ανακάμψει ή υπάρξει ξαφνική αστάθεια, οι εκδόσεις των SDR θα μπορούσαν στη συνέχεια να σταματήσουν, ή ακόμα και να απορροφηθούν.

Έτσι, το ΔΝΤ θα έχει μεγαλύτερο ρόλο στη δημιουργία ρευστότητας επίσημα, κατά τρόπο που να καμφθεί τόσο ύφεσης και των πληθωριστικών τάσεων σε διαφορετικές χρονικές στιγμές.»
Σήμερα μάλιστα συμβαίνει σε παγκόσμιο επίπεδο οι τιμές χρυσού να έχουν πάρει ανοδική πορεία λόγο της αυξημένης ζήτησης, που όμως δεν εξηγείτε ούτε από κάποιον πανικό που συνήθως είναι παροδικός ούτε από τον παγκόσμιο πληθωρισμό, αυτό που φαίνεται να οδηγεί τις τρέχουσες τιμές του χρυσού, είναι ότι τα επίπεδα του δημόσιου χρέους των ΗΠΑ έχουν αυξηθεί στο σημείο όπου το χρέος θα εξοφληθεί σε μεγάλο βαθμό από υποτιμημένο νόμισμα.

Με άλλα λόγια, φοβούνται αυτό που ονομάζεται «νομισματοποίηση του χρέους» δηλαδή την δημιουργία χρήματος από την κεντρική Τράπεζα των ΗΠΑ (FED) και το νέο χρήμα στη συνέχεια θα δανειστεί η κυβέρνηση του Λευκού Οίκου για να καλύψει τις ανάγκες της χώρας. 

 

Έτσι οι περισσότεροι επιλέγουν την ασφάλεια του χρυσού, τόσο που αυτό ανάγκασε και τον Πρόεδρο της FED Ben Bernanke να αφιερώσει μεγάλο μέρος της τελευταίας ομιλίας του σου πανεπιστήμιοιο Τζώρτζ Ουάσιγκτον στις 20 Μαρτίου του ενεστώτος έτους στα «ελαττώματα» του χρυσού προβληματιζόμενος με την αποδυνάμωση του δολαρίου (η ομιλία http://www.federalreserve.gov).
Τελικά βλέπουμε ότι παγκόσμιο κέντρο εξουσίας μετατοπίζεται όλο και περισσότερο προς μια ισχυρότερη ομάδα των G20 ως θεματοφύλακα της Σταθερότητας και της βιώσιμης ανάπτυξης της Παγκόσμιας Οικονομίας και για να γίνει αυτό θα χρειαστεί και τα μέσα, δηλαδή τον έλεγχο μιας παγκόσμιας νομισματικής μονάδας.

Άρα το σκεπτικό του κ.Παπανδρέου στην «δημοκρατική» Παγκόσμια διακυβέρνηση είναι οι G20, οι οποίοι είναι «εκλεγμένοι» αντιπρόσωποι των Κρατών τους. Είναι όμως έτσι; Τα τελευταία δύο χρόνια βιώνουμε στην Ελλάδα τον έλεγχο μιας «Τρόικα» εκπροσώπων του ΔΝΤ, της ΕΕ και της ΕΚΤ οι οποίοι αν κι εκπροσωπούν τυπικά την Κομισιόν, τουλάχιστον από την πλευρά του Ματιάς Μόρς δεν λογοδοτούν σε αυτό, ενώ ακόμη κι όταν κληθήκαν να ενημερώσουν το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο για τα τεκταινόμενα στη Ελλάδα, αρκέστηκαν σε μια απλή ενημέρωση. Ενώ ακόμη και ο πρόσφατος μηχανισμός του EFSF που θα αναλάβει την Χρηματοδότηση εφεξής της Ελλάδα, θα είναι τελικά ένας ανεξάρτητος φορέας της ΕΕ που δεν υπόκεινται σε κανέναν ουσιαστικά Δημοκρατικό έλεγχο.

Έχουμε μπει σε ένα τούνελ όπου από την μια πλευρά βρίσκονται οι Αγορές κι η απειλή της ύφεσης της λιτότητας ή ακόμη και της χρεοκοπίας κι από την άλλη, αυτό που θέλουν να μας παρουσιάσουν ως δημοκρατική διέξοδο και είναι ένα απλώς ένα άλλο μοντέλο ελέγχου της Οικονομίας πάλι Παγκοσμιοποιημένου με τις κρατικές μας οντότητες σε δεύτερη μοίρα.

Το χρέος όμως διαρκώς θα αυξάνετε, όχι μόνο της χώρας μας, αλλά των άλλων χωρών, ίσως διαλέξουν να κάνουν ένα συνολικό διακανονισμό για όλες τις χώρες μαζί, αφού σιγά σιγά η αποπληρωμή του θα φαντάζει ολοένα περισσότερο αδύνατη. Οι ίδιοι που μας οδηγούν στην λιτότητα θα είναι κι αυτοί που θα δώσουν την έξοδο που οι ίδιοι έχουν προετοιμάσει για εμάς σε ένα παιχνίδι win-win γι αυτούς αλλά σε ένα κόσμο που δεν ελέγχουμε πια και θα είμαστε ανήμποροι να επηρεάσουμε.