Ὅταν ἔρθουν χτυποῦν πρῶτα μυστικά, σὰν κλέφτες ,τὶς θύρες τῆς καρδιᾶς.Ρίχνουν ἕνα λογισμὸ καὶ παρακολουθοῦν ἄν θὰ παρουσιαστεῖ ἢ ὄχι φρουρός.Ἄν δηλαδή ὁ λογισμὸς γίνει ἢ ὄχι δεκτός.Ἄν γίνει δεκτός,τότε ἀρχίζουν νὰ προκαλοῦν τὸ πάθος καὶ νὰ μᾶς σπρώχνουν σ’αὐτό.Ἄν ὅμως βροῦν φρουρὸ στὶς πόρτες τῆς καρδιᾶς,ποὺ εἶναι ἐκπαιδευμένος νὰ ἀποκρούει καὶ νὰ διώχνει ὅλες τὶς προτροπές τους,ἄν δηλαδὴ ξεφύγει κανεὶς ἀπὸ τὴν πρώτη νοητικῆ παρόρμηση καὶ κρατήσει τὸν νοῦ του κουφὸ καὶ μουγγὸ στὰ γαυγίσματά τους,στραμμένο στὰ βάθη τῆς καρδιᾶς,μὴ συμπράττοντας ἔτσι καθόλου μαζί τους ,τότε δὲν μποροῦν νὰ κάνουν κανένα κακὸ στὸν ἄνθρωπο,γιατὶ ὁ νοῦς του προσέχει καὶ νήφει.
Ἔπειτα οἱ δαίμονες ἀρχίζουν μὲ δολιότητα νὰ ἀπλώνουν τὸ ἕνα μετὰ τὸ ἄλλο τὰ δίχτυα τους,ἐλπίζοντας νὰ μᾶς πιάσουν σὲ κάποιο πάθος,στὴ λήθη,τὴν ὀργή,τὴν ἐπιπολαιότητα,τὴ φιλαυτία,τὴν ὑπερηφάνεια,τὴ φιλοδοξία,τὴ φιληδονία,τὴ γαστριμαργία,τὴ λαιμαργία,τὴν ἀκολασία,τὴν ἀσπλαχνία,τὴν ὀργή,τὴ μνησικακία,τὴ διαβολή,τὴ λύπη,τὴν ἀναίδεια,τὴ ματαιοδοξία,τὴν πολυλογία,τὴν ἀκηδία,τὸ φόβο,τὴν ὑπνηλία,τὴν ὀκνηρία,τὴ λύπη,τὸν τρόμο,τὴ ζήλεια,τὸ φθόνο,τὸ μίσος,τὴν ὑποκρισία,τὴν κολακεία,τὸ γογγυσμό,τὴν ἀπιστία,τὴν ἀνυπακοή,τὴ μοχθηρία,τὴν ὑλοφροσύνη,τὴν περιαυτολογία,τὴ μικροψυχία,τὴ διψυχία,τὴ ὁξυχολία,τὴ φιλαρχία,τὴν ἀνθρωπαρέσκεια,τὴν προπέτεια καὶ τὸ γέλιο.
Μετὰ ξεσηκώνουν μιὰ τρομερὴ θύελλα λογισμῶν πορνείας καὶ βλασφημίας,γιὰ νὰ τρομοκρατήσουν τὸν ἀσκητὴ καὶ νὰ τὸν κάνουν νὰ λιποψυχήσει ἢ νὰ ἐγκαταλείψει τὸν ἀγώνα καὶ τὴν προσευχή.
Ἄν καὶ μετὰ ἀπ’αὐτὸ οἱ ἐχθροὶ δὲν μπορέσουν ν’ἀνακόψουν τὸν ἀγώνα μιᾶς σταθερῆς ψυχῆς καὶ ἑνὸς ἀκλόνητου στρατιώτου τοῦ Χριστοῦ,πού,σὰν φορέας παθῶν,ἔχει θέσει τὸ θεμέλιο του στὸ βράχο τῆς πίστεως,κι ἔτσι οἱ ποταμοὶ τῶν θλίψεων δὲν τὸν κλονίζουν,τότε προσπαθοῦν νὰ τὸν ξεγελάσουν μὲ κάτι ποῦ φαίνεται καλό,χωρὶς νὰ εἶναι.Ξέρουν πὼς εἶναι πιὸ ἀποτελεσματικὸ νὰ εἰσηγηθοῦν κάτι δικό τους μὲ τὸ ἔνδυμα τοῦ καλοῦ,καὶ μ’αὐτὸ τὸν τρόπο νὰ μᾶς στερήσουν ἀπὸ τὸν τέλειο ἀγώνα καὶ τὴν τέλεια ἀρετή.
Ἔτσι προσπαθοῦν νὰ μᾶς παρακινήσουν σὲ διδασκαλία τῶν ἄλλων καὶ σὲ πνευματικὲς συζητήσεις ,γιὰ χάρη τάχα τῆς ἀγάπης,ἢ στὴν παρασκευὴ νόστιμων φαγητῶν,γιὰ χάρη ἑνὸς φίλου ἢ ἐξαιτίας μιᾶς ἑορτῆς,γνωρίζοντας οἱ ἀπατεῶνες ὅτι ὁ Ἀδὰν ἔπεσε γιὰ τὴν ἀγάπη τῆς νοστιμιᾶς!
Πρῶτα ἀρχίζουν νὰ θολώνουν τὴν καθαρότητα τοῦ νοῦ καὶ νὰ ἐξασθενίζουν ἔτσι τὴν προσοχή μας.Ἀφοῦ μᾶς ὁδηγήσουν σὲ αὐτὸ τὸ μονοπάτι τῆς θολώσεως καὶ ἀπροσεξίας,μᾶς ρίχνουν ξαφνικὰ στὸν λάκκο τῶν σαρκικῶν ἁμαρτημάτων ἢ σὲ κάποιο ἄλλο πάθος.
Ἄν καὶ μὲ αὐτὸ τὸν τρόπο δὲν κατορθώσουν νὰ κλονίσουν κάποιον ποὺ κρατάει τὸν νοῦ του σὲ διαρκὴ νήψη,τότε ὁπλίζονται μὲ ψευτοοράματα καὶ ὁρμοῦν ἐναντίον του καὶ τὸν ταλαιπωροῦν μὲ ποικίλες θλίψεις.Ἕνας ἔμπειρος ἀγωνιστὴς ἀδιαφορεῖ γιὰ ὅλα τοῦτα,τὰ προσπερνάει καὶ τὰ θεωρεῖ ἀσήμαντα,ἄσχετα λὲς μὲ τὸν ἴδιο,γιατὶ ξέρει πὼς εἶναι τεχνάσματα τοῦ διαβόλου.
Ἄν καὶ μὲ αὐτὰ δὲν μᾶς καταβάλλουν,τότε μᾶς πολεμοῦν μὲ τὸ ὅπλο τῆς ὑψηλοφροσύνης.Βάζουν στὸν ἄνθρωπο τὸν λογισμό,πὼς εἶναι κιόλας κάτι σὰν ἅγιος,λέγοντὰς του μυστικά, «Πόσες θλίψεις ἔχεις ὑπομείνει νικηφόρα!».Γιατὶ οἱ δαίμονες σὰν τοὺς ἔξυπνους κυνηγούς,ὅταν τὸ πρῶτο ὅπλο τους ἀποδεικνύεται ἀνίσχυρο,τὸ ἐγκαταλείπουν,φεύγουν ,κρύβονται καὶ προσποιούνται ὅτι νικήθηκαν.
Απόσπασμα απο το βιβλίο
Τὰ κρίνα τοῦ ἀγροῦ τοῦ Ὁσίου Παϊσίου Βελιτσκόφσκυ
– See more at: http://www.filoumenos.com/forum/viewtopic.php?f=76&t=16176&p=75854#p75854