Η Αποδέσμευσις του Σατανά και η Απόλυτος τιμωρία του
Θα δούμε τώρα την τελευταία απόπειρα του Σατανά εναντίον των πιστών. Ο τελευταίος γύρος του κατά της Εκκλησίας του Χριστού. Κατά την φάσι αυτή ο Σατανάς θα εμφανισθή λυμένος, με δυνάμεις πολλές και μένος μέγα. Τό λύσιμό του αυτό συνδυάζεται με την κορύφωσι του κακούργου και αντιχρίστου σχεδίου και σημαίνει έξαρσι της κακοποιού του δυνάμεως.
Αποκ. Κ΄7. Θα βγή τότε για να πλανήση τα έθνη, τα οποία ζούν μακρυά από τους πιστούς, στις τέσσαρες γωνίες της γής και τα οποία συμβολίζονται από τον Γώγ τον σκληρό βασιλιά και τον Μαγώγ, τον βάρβαρο και άγριο λαό του. Τους άγριους αυτούς, τους βαρβάρους και αιμοχαρείς, που είναι πλήθος μέγα σαν την άμμο της θαλάσσης, θα συγκεντρώση ο Σατανάς, για να πολεμήσουν εναντίον του Χριστού.
Όταν περάσουν τα 1000 χρόνια, δηλαδή όταν συμπληρωθή το υπό του θείου σχεδίου προβλεπόμενο χρονικό διάστημα, από της περιόδου της εμφανίσεως του Χριστού μέχρι το τέλος του κόσμου θα αποδεσμευθή ο Σατανάς.
Θα πλανήση, λέγει, τον Γώγ και τον Μαγώγ. Τί ήταν ο Γώγ; Ο Γώγ ήταν βάρβαρος άρχοντας και ο Μαγώγ ήταν ο άγριος λαός του, που τον διηύθυνε, όπως λέγει ο προφήτης Ιεζεκιήλ. Θέλει να φανερώσει ο ιερός Συγγραφεύς ότι όπως ο Γώγ και ο Μαγώγ επετέθησαν με βαρβαρότητα εναντίον της Ιερουσαλήμ κατά τον 6ον πρό Χριστού αιώνα, έτσι και οι νέοι Γώγ και Μαγώγ, σύμμαχοι του Σατανά, θα ορμήσουν κατά της νέας Ιερουσαλήμ, που είναι η Εκκλησία του Χριστού. ΄Ολη εκείνη η στρατιά, Γώγ και Μαγώγ, του Σατανά, που είναι σύμβολο αντιχρίστου κακίας και βαρβαρότητος, αποτελεί την τελευταία φοβερή αντίθεο δύναμι, η οποία πρόκειται να προσβάλη την νέα Αγία Πόλι δηλαδή, την Εκκλησία. Είναι μιά στρατιά τρομακτική. Είναι ένα πλήθος απειράριθμο, που παρομοιάζεται με άμμο της θαλάσσης. Το πλήθος αυτό θα περιμαζέψη ο Διάβολος με τα έργα της πλάνης από τις τέσσερες γωνίες της γής. Παριστάνεται με τις λέξεις «εν ταις τέσσαρσι γωνίαις της γής» εκφραστικά η αποξένωσις των απίστων, από τους αληθινούς πιστούς. Ο Διάβολος με τους οπαδούς του Γώγ και Μαγώγ, προετοιμάζει τον ύστατο πόλεμό του κατά της Εκκλησίας του Χριστού. Σχεδιάζει να περισφίξη την στρατευομένη Εκκλησία μ’ένα ασφυκτικό κλοιό συντριβής και θανάτου, όπως φαντάζεται. Θέτει, λοιπόν, σ’εφαρμογή το σχέδιό του και η επίθεσις αρχίζει.
Αποκ Κ΄9. Και ανέβησαν πράγματι οι λαοί αυτοί, το μέγα εκείνο αντίχριστο πλήθος, και περιεκύκλωσαν την παράταξιν των αγίων και την αγαπημένην πόλιν του Θεού, την νέαν Ιερουσαλήμ, την στρατευομένη Εκκλησία του Χριστού δηλαδή. Και κατέβηκε φωτιά από τον ουρανό και κατέφαγεν τους αντιπάλους λαούς. Και ο διάβολος, που τους παραπλανούσε στο ψεύδος και την κακία, πετάχθηκε από την θείαν δύναμι, στην λίμνη της φωτιάς και του θειαφιού, όπου είχαν ριφθή, όπως είχαμε δή, το θηρίο, ο αντίχριστος δηλαδή και ο ψευδοπροφήτης, οι αιρετικοί.
Ας δούμε όμως εκτενέστερα την ερμηνεία. Η δύναμις του Σατανά, παριστάνεται εδώ ως ανηφορίζουσα. Το «ανέβησαν» προϋποθέτει ύψος φυσικό. Εννοεί όμως και ύψος ηθικό. Οι αντίχριστοι όχλοι είναι εκφραστικά τα κατακάθια της ανθρωπότητος. Οι πολεμοχαρείς λοιπόν, αυτοί όχλοι, επιτίθενται κατά του ηθικού ύψους της παρεμβολής των Αγίων και εναντίον της Αγίας Πόλεως. «Και ανέβησαν επί το πλάτος της γής», εννοεί την κυκλοτερή εξαπόλυση επιθέσεως σ’όλη την επιφάνεια της γής. Ανάλογα χωρία συναντούμε και στην Π. Διαθήκη όπως: «…Ιδού εξεγείρω εφ’υμάς τους Χαλδαίους τους μαχητάς, το έθνος το πικρόν και το ταχινόν, το πορευόμενον επί τα πλάτη της γής του κατακληρονομήσαι σκηνώματα ουκ αυτού» (Αββακούμ α΄6) . Επίσης «Και αναβήση επί τον λαόν μου Ισραήλ ως νεφέλη καλύψαι γήν, επ’εσχάτων των ημερών έσται, και ανάξω σε επί την γήν μου , ίνα γνώσι πάντα τα έθνη εμέ εν τω αγιασθήναί με εν σοί ενώπιον αυτών» (Ιεζ. ΑΗ΄16). «Και εκύκλωσαν την παρεμβολήν των Αγίων», όπου παρεμβολή στην Αγία Γραφή σημαίνει στράτευμα, σημαίνει στρατόπεδο. Το στρατόπεδο των Αγίων πολεμούν οι όχλοι του Σατανά. Πολεμούν την «πόλιν την ηγαπημένην», δηλαδή την αγία Πόλι, την στρατευομένη του Χριστού Εκκλησία, η οποία αποτελεί το καταφύγιο και την ακρόπολι των πιστών.
Στο ΙΔ΄ Κεφάλαιον της Αποκαλύψεως είδαμε ότι το Αρνίον-Χριστός προστάτευε τους οπαδούς του στο όρος Σιών, και μετ’αυτού εκατόν τεσσαράκοντα τέσσαρες χιλιάδες, έχουσαι το όνομα αυτού και το όνομα του πατρός αυτού γεγραμμένον επί των μετώπων αυτών. Το όρος Σιών εκεί και η πόλις η Αγία εδώ σημαίνουν το ίδιο πράγμα. Σημαίνουν ακρόπολι, καταφύγιο ασφαλές των πιστών. Εννοούν την Εκκλησίαν. Η απειλή που διογκούται όμως δεν μπορεί να πλήξη τους πιστούς. Η παρεμβολή των Αγίων νοείται σαν οχύρωσις, σαν ισχυρή άμυνα κυκλικά τοποθετημένη στην απειλουμένη πόλι. Οι Άγιοι υπερασπίζουν την πόλι αυτήν γενναιόφρονα. Σύμφωνα με τις προφητείες της Π. Διαθήκης, η πόλις αυτή, κατά γράμμα νοείται η Ιερουσαλήμ. Πνευματικά όμως ερμηνευομένη είναι η Εκκλησία. Είναι η κοινωνία των Αγίων της εποχής εκείνης, όπως ερμηνεύει και ο Ανδρέας και πολλοί νεώτεροι ερμηνευταί. Η λέξις «ηγαπημένη» φανερώνει ότι βρίσκεται αυτή κάτω από την προστασία του Θεού. Τούτο φέρει στο νού μας τα λόγια του Απ. Παύλου, όπου λέγει ότι… «ο Χριστός ηγάπησεν την εκκλησίαν και εαυτόν παρέδωκεν υπέρ αυτής» (Εφ. Ε΄25).
Δεν αναφέρει στην συνέχεια ο Ιωάννης, τίποτε συγκεκριμένο για πολεμική σύγκρουσι. Οι λυσσώδεις ορδές του Διαβόλου απειλούν κυκλικά την αγία πόλι, αλλά η επίθεσίς του, όπως φαίνεται από το κείμενο ματαιώνεται. Ο Παντοδύναμος Κύριος δεν τους αφήνει να πατήσουν το απόρθητο οχυρό των πιστών. Δεν αφήνει το μιαρό στράτευμα να εκτελέση το κακούργο σχέδιο του Σατανά, αλλά το αντιμετωπίζει εν δυνάμει. Ρίχνει φωτιά από τον ουρανό και τους εξοντώνει. Και ο προφήτης Ιεζεκιήλ αναφερόμενος στην τιμωρία του ιστορικού λαού Γώγ και Μαγώγ, αναφέρει παρόμοιο τρόπο περιγραφής της τιμωρίας «Και αποστελώ πύρ επί Γώγ…και γνώσονται, ότι εγώ ειμι Κύριος» (Ιεζ. ΛΘ΄6).Η ματαίωσις της επιθέσεως του στρατεύματος του Διαβόλου, πραγματοποιείται με θεία τιμωρία. Εκείνοι, που προετοίμαζαν να σπείρουν τον θάνατο, και να πνίξουν στο αίμα τους πιστούς, τους βλέπομε να κατακλύζωνται από φωτιά και θειάφι. Τους βλέπομε να γίνωνται τρομακτικό πυρανάλωμα.
Τώρα τίθεται ένα ερώτημα. Η επίθεσις του Διαβόλου και των συμμάχων του είναι μιά ωρισμένη επίθεσις, ή νοούνται διάφοροι έφοδοι εναντίον της Εκκλησίας, οι οποίες επαναλαμβάνονται διά μέσου των αιώνων; Η απάντησις δεν είναι εύκολη. Νομίζομε όμως, ότι η επίθεσις για την οποίαν γίνεται λόγος εδώ είναι η κορύφωσις της επιθετικής οργής του απολυθέντος Σατανά, εναντίον της Εκκλησίας. Ανάλογες επιθέσεις σε πιό περιωρισμένο όμως πλαίσιο. Θα ξεσπούν ασφαλώς, διά μέσου των αιώνων. Ο Δθιάβολος, που άλλοτε έδειχνε τον τάχα ισχυρότερο πάντων στους οπαδούς του, που έκαμνε σημεία και τέρατα, που πλανούσε παντοιοτρόπως τους δυστυχείς θνητούς, πέφτει τώρα οριστικά και τελεσίδικα στην αιώνια καταδίκη και τιμωρία. Ο Σατανάς, ο αρχηγός κάθε αντιθέου δυνάμεως, η αρχή του κακού, είχε κάποτε τα όργανά του: το θηρίο και τον ψευδοπροφήτη. Είχε κάποτε στρατιές οπαδών, που βασάνιζαν και λεηλατούσαν παντοιοτρόπως την ανθρωπότητα. Τώρα τον παρουσιάζει η Αποκάλυψις γυμνό από εξουσίες. Ρίπτεται στην λίμνη της φωτιάς και του θειαφιού. Ρίχνεται στον τόπο της καταδίκης του, όπου θα τον συντροφεύουν τα όργανά του, ο Αντίχριστος και ο ψευδοπροφήτης. Εκεί θα συμβασανίζωνται εις το πύρ. Αυτή είναι η οριστική καταδίκη του Σατανά.
Η Αντίχριστος χιλιαστική πλάνη περί της χιλιετούς Βασιλείας
Οι αντίχριστοι χιλιασταί, οι μάρτυρες του Ιεχωβά, που σαν κύριο έργο τους έχουν τον πόλεμο κατά της Εκκλησίας του Χριστού, προσπαθούν να κλονίσουν την πίστιν των Χριστιανών. Διαστρέφουν σκοπίμως όσα διδάσκει η εκκλησία μας. Δεν τους ικανοποιεί η ερμηνεία που δίνουν οι εκκλησιαστικοί πατέρες περί της χιλιετούς Βασιλείας του Χριστού. Δεν θέλουν να φανή το υπερουράνιο μεγαλείο του Υιού του Θεού. Θέλουν να σείσουν από τις καρδιές των ανθρώπων αυτή την ουράνια και άρρητη δόξα του και να τον παρουσιάσουν σαν επίγειο κοσμοκράτορα, σαν άρχοντα υλικού κόσμου. Προσπαθούν ν’αποβάλλουν την θεότητά Του. Για να κάνουν αληθοφανείς τις βλάσφημες κακοδοξίες τους προσποιούνται ότι ερμηνεύουν κατά γράμμα την Αποκάλυψι. Υποστηρίζουν λοιπόν, ότι μετά την πτώσι του Αντιχρίστου και των οπαδών του και προ της γενικής μελλούσης κρίσεως θα βασιλεύση ο Χριστός μετά των αναστάντων μαρτύρων της πίστεως. Στην εγκόσμια αυτή βασιλεία του Χριστού, λέγουν οι χιλιασταί, θα συμπεριληφθούν επίσης σαν αξιωματούχοι και μερικοί εκλεκτοί Του στη γή. (Ιδέ βιβλία ιδίου συγγραφέως (Αρχιμ. Χ. Βασιλόπουλου) «Ξεσκέπασμα των Χιλιαστών» και «Κατασκοπία των Ιεχωβάδων») Η διάρκεια αυτής της κοσμικής κυριαρχίας θα είναι χίλια έτη. Λέγουν λοιπόν οι χιλιασταί ότι κατά την διάρκεια της χιλιετούς βασιλείας του Χριστού στην γή, θα είναι δεμένος ο Σατανάς. Μετά ταύτα θ’απολυθή από την φυλακή του. Οταν απολυθή από τα δεσμά του, θα πολεμήση τον Χριστόν για τελευταία φορά. Ο πόλεμος αυτός όμως θα καταλήξη σε αποτυχία του Σατανά. Ύστερα από την αποτυχία του αυτή, θα γίνη ανάστασις των νεκρών, θα ακολουθήση η μέλλουσα κρίσις και η πέραν του τάφου ζωή και αιωνιότης.
Στην πραγματικότητα ούτε σ’αυτά πιστεύει ο Χιλιασμός. Υποστηρίζει όμως, πως πιστεύει και ερμηνεύει αυτά για να πλανήση τους Χριστιανούς. Ξεκινάει από την πίστιν των Χριστιανών, όχι να την στερεώση, αλλά να σείση. Πιστεύει πώς μονάχα έτσι μπορεί να πιάση διάλογο με τους Χριστιανούς. Ποιός θ’άκουγε διαφορετικά τα αντίχριστα κηρύγματά τους, ποιός θα τους πλησίαζεν αν δεν παρίσταναν τους σπουδαστάς της Γραφής; Ο Χιλιασμός είναι αίρεσις πολύ παλιά, την οποίαν αγκάλιασαν οι Εβραίοι, για να πολεμήσουν τον Χριστόν και την Εκκλησίαν Του. Εισηγητής του Ιουδαϊζοντος Χιλιασμού, υπήρξεν ο Κήρυνθος, που ήταν σύγχρονος του Ευαγγελιστού Ιωάννου. Και πρώτοι θιασώτες του υπήρξαν οι Εβωνίτες και οι Ναζηραίοι αιρετικοί. Την πολέμησαν αμείλικτα, ο Ωριγένης, ο Διονύσιος ο Αλεξανδρείας, ο Ευσέβιος κ.ἄ. Την πολέμησαν και την απεγύμνωσαν ο Μ. Βασίλειος και ο Γρηγόριος ο Νανζιανζηνός. Την κατεδίκασε η Γ΄Οικουμενική Σύνοδος, που συνήλθε στην Έφεσσο, καθώς και ο Ιερώνυμος και Αυγουστίνος στην Δύσι. Ο Ιερός Αυγουστίνος είπεν ότι είναι πλάνη όσα υποστηρίζουν οι Χιλιασταί για την πραγματοποίησιν στην γή της χιλιετούς βασιλείας του Χριστού καθότι ο Σατανάς δέθηκε ήδη κατά την πρώτη έλευσι του Κυρίου και ότι η Εκκλησία βασιλεύει μετά των αγίων. Ο Οικουμένιος είπεν ότι υπό τα χίλια έτη νοείται ο χρόνος της ενανθρωπήσεως του Κυρίου. Κατά τον Ανδρέα Καισαρείας τα «χίλια έτη» είναι: «Ο από της ενανθρωπήσεως, μέχρι της του Αντιχρίστου ελεύσεως χρόνος» ή «ο του Ευαγγελικού κηρύγματος χρόνος».
Ας δούμε όμως την Αντίχριστο και πονηρή πλάνη των Χιλιαστών λεπτομερέστερα και πώς έχουν τα πράγματα στην ορθή ερμηνεία: 1) Οι Χιλιασταί λένε ότι ο Χριστός θα βασιλεύση στην γή προ της μελλούσης κρίσεως χίλια έτη μαζί με τους μάρτυρες του Ιεχωβά οι οποίοι θ’αναστηθουν. Τούτο έρχεται σ’αντίθεσι με όσα ρητά και κατηγορηματικά είπεν ο Κύριος, ότι οι καλοί και οι κακοί θα συνυπάρχουν, μέχρι τέλους του κόσμου, όπως τούτο διατυπώνεται στις δύο παραβολές της σαγήνης και των ζιζανίων. «Ούτως έσται εν τη συντελεία του αιώνος», λέγει, «Εξελεύσονται οι άγγελοι και αφοριούσι τους πονηρούς εκ μέσου των δικαίων» (Ματθ. ΙΓ΄49-50). Ο χωρισμός επομένως των δικαίων και αδίκων, θα γίνη στην συντέλεια του αιώνος, όπως λέγει ο Κύριος και όχι προ του τέλους της συντελείας, όπως λέγουν οι Χιλιασταί. Τώρα ποιός ξέρει καλλίτερα, ο Χριστός ή οι Χιλιασταί, οι Γιεχωβάδες; 2) Οι χιλιασταί, μας λένε, ότι θα έλθη ο Χριστός προ της Μελλούσης Κρίσεως, να βασιλεύση με τους εκλεκτούς Του επί χίλια έτη. Αι πράξεις όμως των Αποστόλων μας λένε ρητώς, ότι ο Χριστός, θα ευρίσκεται εις τον ουρανόν, μέχρις ότου θ’αποκατασταθούν όλα τα εν τη γή πράγματα για τα οποία ελάλησαν οι προφήται. «Χριστόν Ιησούν (λέγουν) όν δεί Ουρανόν μεν δέξασθαι άχρι χρόνων αποκαταστάσεως πάντων, ών ελάλησεν ο Θεός δια στόματος πάντων αγίων αυτού προφητών απ’αιώνος». (Πραξ. Γ΄21). Ποιά όμως είναι αυτά τα «πάντα», μετά την αποκατάστασιν των οποίων θα έλθη ο Χριστός; Είναι όσα μας λέγει η Αποκάλυψις μέχρι του στίχου 15 του Κ΄κεφαλαίου και όχι εκείνα μόνον που μάς λέγει προ του Κ΄ κεφαλαίου. Επομένως δεν θα έλθη ο Χριστός, όπως λένε οι Χιλιασταί, προ της αποκαταστάσεως του Ουρανού και της γής, αλλά κατόπιν. 3) Τα αντιχριστιανικά έθνη, που νοούνται με τα ονόματα Γώγ και Μαγώγ θα περικυκλώσουν την παρεμβολήν των Αγίων, την πόλιν την ηγαπημένην, δηλαδή τους μάρτυρας, που θ’αναστηθούν, και επάνω εις τους οποίους θα βασιλεύση ο Χριστός, λένε οι Χιλιασταί. Αλλά ο Άγιος Αυγουστίνος ερωτά: «Πώς είναι δυνατόν, εάν ερμηνεύσωμεν τους στίχους Κ9 –Κ10 κατά γράμμα, όπως κάνουν οι Χιλιασταί, να φαντασθούμε και να εννοήσωμεν, ότι τα αντιχριστιανικά αυτά έθνη θ’αποπειραθούν και θα τολμήσουν να πολεμήσουν ένα στράτευμα αθανάτων, στους οποίους θα βασιλεύη οφθαλμοφανώς ο Χριστός. Εκτός αυτού, λέγει ο ιερός Αυγουστίνος, με τον πόλεμον αυτόν των αντιχριστιανικών εθνών εναντίον της παρεμβολής της Αγίας, φαίνεται ότι δεν έπαυσαν κατά τα χίλια αυτά έτη της βασιλείας του Χριστού κάθε εχθρική επίθεσι και κάθε αγώνας των πιστών. Αλλά άνθρωποι αθάνατοι που θ’αναστηθούν εκ των νεκρών, μπορεί να υπόκεινται εις αγώνας και πειρασμούς; 4) Ο Ιωάννης λέγει, είδε τας ψυχάς των πεπελεκισμένων να κάθηνται επάνω εις τους θρόνους όπως τους είδε και κάτω από το θυσιαστήριον. Προσέξατε: τας ψυχάς. Επομένως δεν πρόκειται περί σωμάτων, που θ’αναστηθούν εκ νεκρών, αλλά περί ψυχών των μαρτύρων που θα ευρίσκωνται εν δόξη. Βλέπομεν λοιπόν καθαρά ότι η γραμματική ερμηνεία των Χιλιαστών είναι αντίθετος προς εκείνα που είπεν ρητώς ο Κύριος και αντίθετα επίσης προς άλλα συναφή χωρία της Αγίας Γραφής. Καθώς και εις την ομαλήν ερμηνείαν των δέκα αυτών στίχων. Οι δέκα αυτοί στίχοι του Κ΄Κεφαλαίου έχουν πνευματικην ερμηνείαν, βάσει πάλιν της Αγίας Γραφής, Επομένως είναι πλάνη, όπως το ερμηνεύουν οι Χιλιασταί. Ειναι διαστροφή της Αγία Γραφής. Ο οραματικός και συμβολικός χαρακτήρ του βιβλίου της Αποκαλύψεως εμποδίζει να ερμηνευθή κάθε χωρίο του κατά γράμμα. Πουθενά, ούτε κατά διάνοιαν, δεν μπορεί να νοηθή από το ιερό κείμενο της Αποκαλύψεως, ότι γίνεται κάποια προσπάθεια παρεκκλίσεως από τον κατηγορηματικό λόγο του Κυρίου, που λέγει ότι : «ουχ υμών εστι γνώναι χρόνους ή καιρούς, ούς ο πατήρ έθετο εν τη ιδία εξουσία» (Πράξ. Α΄7), και που σημαίνει ότι είναι άγνωστοι οι χρονικοί προσδιορισμοί των μελλόντων να συμβούν και ειδικώτερα των εσχάτων καιρών. Οι Χιλιασταί λοιπόν δέχονται την χιλιετηρίδα σαν έννοια υλιστική, σαν πραγματική κοσμική κυριαρχία του Χριστού, που θα πραγματοποιηθή, όπως λέγουν κατά το τέλος των αιώνων, με μοναδικό σκοπό να θεμελιώσουν τον όνειρο της Σιωνιστικής κυριαρχίας του κόσμου και να πολεμήσουν την Ορθοδοξία, η οποία αντιστέκεται στο αντίχριστο σχέδιό τους. Προβάλλουν την πλάνην τους, για να διχάσουν την χριστιανοσύνη και να την οδηγήσουν με την πλάνην στην αίρεσι, στην απιστία και στον δεύτερο θάνατο. Πώς είναι δυνατόν οι άσπονδοι εχθροί της Εκκλησίας του Χριστού όπως είναι οι αντίχριστοι Χιλιασταί να μας διδάσκουν την χριστιανική αλήθεια και να ερμηνεύουν τα λόγια του Κυρίου;
Η Τελική Κρίσις του Κόσμου
Η συντριβή των αντιχρίστων δυνάμεων είναι απόλυτη. Σιγή θανάτου επικρατεί, τώρα, στο άλλοτε αλαζονικό και θορυβώδες στρατόπεδό του Σατανά. Ο πέλεκυς του Δικαιοκρίτου Θεού έπεσε βαρύς και ορμητικός. Το θηρίον και ο ψευδοπροφήτης έπαψαν να είναι δήμιοι της ανθρωπότητος και ρίχτηκαν στην αιώνια φωτιά της Κολάσεως. Οι αρχαιοκακούργοι της ανομίας βρίσκονται πλέον στην λίμνην του πυρός. Καίγονται μαζί με τον αρχηγό τους Διάβολο…Τώρα προχωρούμε στην περιγραφή της τελικής Κρίσεως η οποία είναι η κεντρική ιδέα του προφητικού βιβλίου της Αποκαλύψεως και αποτελεί την κάθαρσιν του μεγαλυτέρου και συγκλονιστικωτέρου δράματος της ανθρωπότητος. Η τελική Κρίσις του κόσμου, είναι το επιστέγασμα όλων των προφητειών της Π. και της Καινής Διαθήκης. Αποτελεί το τέλος της ιστορίας του κόσμου. Είναι η λύσις του δράματος. Την φοβερότητα του ιερού κειμένου την απαλύνει και την φωτίζει, η οριστική αποκατάστασις της ηθικής τάξεως του κόσμου και η τελική κατάργησις του θανάτου.
Αποκ. Κ΄11. Και είδα λέγει, θρόνο μεγάλο ολόλευκο και Εκείνον, που καθόταν πάνω σ’αυτόν, τον βασιλεά Χριστόν. Από την θεία παρουσία του προσώπου του, χάθηκε η φθαρτή ουσία και το προσωρινό σχήμα της γής και του ουρανού και δεν βρέθηκε τόπος και τρόπος για την παλαιά τους υπόστασι (αφού τώρα ο Κύριος θα αναδημιουργούσε νέους ουρανούς και νέα γή). Και είδα τους νεκρούς όλων των αιώνων τους μικρούς και τους μεγάλους να στέκωνται μπροστά στον θρόνο του Χριστού. Και ανοίχθησαν τα βιβλία, που είχαν γραμμένες τις πράξεις των ανθρώπων. Και άλλο βιβλίο ανοίχτηκε, ονομαζόμενο «βιβλίο της ζωής» επειδή σ’αυτό είναι γραμμένοι όσοι θα κληρονομήσουν την αιώνια ζωή. Και από εκείνα που είναι γραμμένα μέσα στα βιβλία, κρίθηκαν όλοι οι νεκροί, σύμφωνα με τα έργα τους. Κι’έδωσε η θάλασσα τους νεκρούς, που είχαν πνιγή σ’αυτήν. Έδωσαν επίσης, όλους τους νεκρούς και ο θάνατος και ο Άδης. Και κρίθηκε ο καθένας σύμφωνα με τις πράξεις της επιγείου ζωής του. Και ο θάνατος και ο Άδης ρίχτηκαν στην πύρινη λίμνη για να μή βγούν ποτέ πλέον από εκεί. Αυτός ο θάνατος, ο χωρισμός δηλαδή από τον Θεόν είναι ο δεύτερος θάνατος. Είναι η φρικτή και ατέλειωτη Κόλασις.
Ο ιερός συγγραφεύς βλέπει «θρόνον μέγαν, λευκόν». Ποιός είναι ο θρόνος αυτός; Είναι ο θρόνος του Θεού, του Μεγάλου Κριτού. Ο θρόνος είναι μέγας που φανερώνει το μεγαλείο του Θεού, και λευκός για να δείξη την καθαρότητα και την λαμπρότητα, ίσως ακόμη και την φιλανθρωπία του Θεού . Πάνω σε αυτόν τον θρόνον κάθεται ο Κριτής ο Δικαιοκρίτης κα απροσωπόληπτος. Κανένα από τα αναρίθμητα πλήθη της δια μέσου των αιώνων αναπτυχθείσης ανθρωπότητος θα αδικηθή. Αλλά και ουδείς θα ξεφύγη την τιμωρία, που του ταιριάζει.
Ο ιερός συγγραφεύς, αποφεύγει ν’αναφέρη περί του Καθήμενου, επειδή ο Θεός είναι άρρητος. Θεός όμως και ο Πατήρ και ο Υιός. Ποιός λοιπόν από τους δύο, είναι ο καθήμενος; Επί του μεγάλου και λευκού θρόνου κάθονται και οι δύο. Και ο πατήρ και ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός. Παρίσταται ο Θεός στην Μέλλουσα Κρίσι, σαν Κριτής, αλλά η κρίσις θα γίνη δια του Ιησού Χριστού. Τούτο αναφέρεται ρητώς στο κατά Ιωάννην Ευαγγέλιον, όπου και υπογραμμίζεται ως εξής: «Ουδέ γάρ ο Πατήρ κρίνει ουδένα, αλλά την κρίσιν πάσαν δέδωκε τω Υιώ» (Ιωάνν. Ε΄, 22). Την ερμηνευτική αυτή άποψι θεμελιώνουν και άλλα χωρία της Κ. Διαθήκης. Στις Πράξεις των Αποστόλων διαβάζουμε: «…Ο Θεός τα νύν προαναγγέλλει τοις ανθρώποις πάσι πανταχού μετανοείν, διότι έστησεν ημέραν εν ή μέλλει κρίνειν την οικουμένην εν δικαιοσύνη, εν ανδρί ώ ώρισε, πίστιν παρασχών πάσιν αναστήσας αυτόν εκ νεκρών» (Πράξ ΙΖ΄30-31). Το οποίον, χωρίον ερμηνεύεται ως εξής, τώρα ο Θεός παραγγέλλει σ’όλους τους ανθρώπους, σ’όλα τα σημεία της γής να μετανοήσουν. Διότι ώρισεν ημέρα, κατά την οποίαν πρόκειται να κρίνη όλην την οικουμένη με δικαιοσύνη δια μέσου ενός ανδρός, του Ιησού Χριστού, τον οποίον ο ίδιος ώρισεν κριτή και επρόβαλε με κύρος, διότι τον ανέστησεν εκ νεκρών. Ο Απόστολος Παύλος, μιλώντας για τους ειδωλολάτρας τηρητάς του εμφύτου ηθικού νόμου, λέγει, ότι θα κηρυχθούν δίκαιοι εκ μέρους του Θεού κατά την ημέραν της Κρίσεως: «…εν ημέρα ότε κρινεί ο Θεός τα κρυπτά των ανθρώπων κατά το Ευαγγέλιόν μου δια Ιησού Χριστού. (Ρωμ. Β΄, 16). Κι εδώ υπογραμμίζεται καθαρά, ότι ο δίκαιος Θεός θα κρίνη τας πράξεις των ανθρώπων διά Ιησού Χριστού.
Μιά ακόμη επιβεβαίωσι ότι στον μεγάλο θρόνο είναι καθήμενοι και ο Πατήρ και ο Υιός, μας παρέχει η Αποκάλυψις πιό κάτω στο 22ο κεφάλαιον, όπου λέγει : «Και έδειξέ μοι ποταμόν ύδατος ζωής λαμπρόν ως κρύσταλλον, εκπορευόμενον εκ του θρόνου του Θεού και του αρνίου» (Αποκ. ΚΒ, 1).
«Έφυγεν η γή και ο ουρανός από του καθημένου επί του θρόνου και τόπος ουχ ευρέθη αυτοίς» που σημαίνει όχι την εξαφάνισι του κόσμου, αλλά μεταβολή. Ο φυσικός κόσμος, από φθαρτός θα μεταβληθή σε άφθαρτο. Ο Ειρηναίος εξ’άλλου παρατηρεί ότι: «ουχί η υπόστασις, ουδέ η ουσία της κτίσεως εξαφανίζεται αληθής γαρ και βέβαιος ο συστησάμενος αυτήν, αλλά το σχήμα παράγει του κόσμου τούτου, τ.ε. εν αί η παραβίασις εγένετο και επαλαιώθη ο άνθρωπος εν αυτοίς». Είναι επομένως μεταβολή ανακαίνησις. Είναι αυτό που λέγει ο Απόστολος Παύλος: «ότι και αυτή η κτίσις ελευθερωθήσεται από της δουλείας της φθοράς» (Ρωμ. Η΄, 21). Ο Θεός λοιπόν θα ξανακαινουργιώση την κτίσι. Η κτίσις προετοιμάζεται για την παλιγγενεσία της και υποτάσσεται στο θείο θέλημα. Θαρθή βέβαια η μεγάλη ημέρα της Δευτέρας Παρουσίας του Κυρίου ξαφνικά, μας λέγει ο Απ. Πέτρος (Β΄Πετρ. Γ΄, 10), σαν κλέφτης μέσα στην νύχτα. Κατά την ημέρα αυτή, οι ουρανοί θα παρέλθουν με πάταγο. Τα υλικά στοιχεία θα καούν και θα διαλυθούν. Και η γή και τα ανθρώπινα έργα, που υπάρχουν πάνω σ’αυτήν θα καούν τελείως.
Εικόνες που αναφέρονται στην μεταβολή του φυσικού κόσμου συναντούμε και στην Παλαιά Διαθήκη. «Άρατε εις τον ουρανόν τους οφθαλμούς υμών και εμβλέψατε εις την γήν κάτω, ότι ο ουρανός ως καπνός εστερεώθη, η δε γή ως ιμάτιον παλαιωθήσεται, οι δε κατοικούντες την γήν ώσπερ ταύτα αποθανούνται, το δε σωτήριόν μου εις τον αιώνα έσται, η δε δικαιοσύνη μου ου μη εκλίπη» (Ης. ΝΑ΄, 6). «Εξαποστελείς το πνεύμά σου, και κτισθήσονται, και ανακαινιείς το πρόσωπον της γής» (Ψαλμ. ΡΓ, 30).
«Και είδον τους νεκρούς, τους μεγάλους και τους μικρούς, ενώπιον του θρόνου…» λέγει ο συγγραφεύς. Εννοεί την ακαριαίαν ανάστασιν όλων των νεκρών από κτίσεως κόσμου. Νεκροί και ζώντες θα γίνουν τότε άφθαρτοι, θα παύσουν να υπόκεινται στους φυσικούς νόμους. Ο Απ. Παύλος λέγει (Α΄Θες. Δ΄, 16-17). «Οτι αυτό ο Κυριος εν κελεύσματι, εν φωνή Αρχαγγέλου και εν σάλπιγγι Θεού καταβήσεται απ’ουρανού και οι νεκροί εν Χριστώ αναστήσονται πρώτον, έπειτα ημείς οι ζώντες οι περιλειπόμενοι άμα συν αυτοίς, αρπαγησόμεθα εν νεφέλαις εις απάντησιν του Κυρίου εις αέρα, και ούτω πάντοτε συν Κυρίω εσόμεθα». Το θεϊκό πρόσταγμα μεταβιβάζετι «εν φωνή Αρχαγγέλου» δια μέσου των Αρχιστρατήγων των άνω δυνάμεων στο ουράνιο στράτευμα εκφράζοντας έτσι την καθολικότητα του γεγονότος, υπογραμμίζοντας την τρομερότητα και τον πάταγο, τα οποία θα αντιληφθούν εξ’ίσου, ζώντες και νεκροί στην τελικήν Κρίσι. Και θ’αναστηθούν πρώτα, λέγει οι νεκροί που έχουν πεθάνει με την πίστιν στον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν…Είναι η κοινή ανάστασις, που προηγείται της καθολικής και τελικής Κρίσεως, κατά την οποίαν όπως λέγει ο προφήτης Ησαϊας, «αναστήσονται οι νεκροί, και εγερθήσονται οι εν τοίς μνημείοις, και ευφρανθήσονται οι εν τη γή», (Ης. ΚΣΤ΄ 19). Ονομάζει τους νεκρούς μεγάλους και μικρούς, για να τονίση ότι θα κριθούν όλοι ανεξαιρέτως τάξεως, ηλικίας, μορφώσεως, κοινωνικής θέσεως και οικονομικής δυνάμεως. Κανένας δεν ξεφεύγει το μέγα και δικαιότατο δικαστήριο της Μελλούσης Κρίσεως.
Οι νεκροί κρίνονται από τις πράξεις τους, οι οποίες με λιτό αλλά και παραστατικό τρόπο, παρουσιάζονται σαν γραμμένες σε βιβλία. Γι’αυτό λέγει «και βιβλία ηνοίχθησαν». Μιλάει εδώ για βιβλία, διότι με τις ανθρωποπαθείς αυτές εκφράσεις θέλει να τονίση ο Ευαγγελιστής την ακρίβεια και την αυστηρότητα της Κρίσεως. Βιβλία, λοιπόν, ανοιγμένα μπροστά στον Θεό είναι όλες οι πράξεις των ανθρώπων γυμνές ενώπιόν Του. Ο Πάνσοφος Θεός δεν έχει βέβαια ανάγκη ενημερώσεως περί των έργων μας από βιβλία, διότι με την άπειρη μνήμη του και Παντογνωσία του τα ξέρει όλα. «Εγώ Κύριος ετάζων καρδίας και δοκιμάζων νεφρούς του δούναι εκάστω κατά τας οδούς αυτού και κατά τους καρπούς των επιτηδευμάτων αυτού» (Ιερ. ΙΖ, 10) λέγει δια στόματος Ιερεμίου.
Το Βιβλίον της Ζωής
«Και άλλο βιβλίον ηνοίχθη ό εστι της ζωής». Βιβλίον της ζωής, είναι το βιβλίον του Θεού ή του Χριστού, στο οποίον είναι γραμμένοι οι προωρισμένοι για σωτηρία. Γίνεται γι’αυτό επανειλημμένως λόγος στην Αποκάλυψι (Γ΄5, ΙΓ΄8, ΙΖ΄8). Στο βιβλίο αυτό γραφόμεθα μόνοι μας. Η εγγραφή μας γίνεται με την πίστι μας, με τα έργα της πίστεως, με θυσίες και αγώνες. Ο Κύριος όμως, ως Παντογνώστης γνωρίζει εκ των προτέρων, ποιοί θα θελήσουν και θ’αγωνισθούν να γραφούν στο βιβλίο των σεσωσμένων. (Ιδέ Απ. Παύλου Επιστολή προς φιλιππησίους Φιλ. Δ, 3).
Βλέπομε ότι υπογραμμίζεται μ’έμφασι, το ότι οι πράξεις αποτελούν το κριτήριον της τρομεράς ημέρας της τελικής Κρίσεως. «Και εκρίθησαν κατά τα έργα αυτών», μας πληροφορεί ο Θεόπτης Συγγραφεύς. Επίσης στο χωρίον (Ματθ. ΙΣΤ΄, 27) «Μέλλει γαρ ο υιός του ανθρώπου έρχεσθαι εν την δόξη του πατρός αυτού μετά των αγγέλων αυτού, και τότε αποδώσει εκάστω κατά την πράξιν αυτού». Πού είναι οι προτεστάνται που λένε πως δεν χρειάζονται τα έργα δια την σωτηρίαν παρά μόνον η πίστις; Δεν διαβάζουν τον Απ. Ιάκωβον, που λέγει ότι «πίστις άνευ έργων νεκρά εστι»;
Κατά την Δευτέρα Παρουσία, ο Υιός του ανθρώπου θα έλθη και θα καθίση σε θρόνο λαμπρό κι ένδοξο και θα συναχθούν μπροστά του όλα τα έθνη και όλες οι φυλές της γής. Θα συγκεντρωθούν όλοι οι απόγονοι του Αδάμ, μέχρι της συντελείας των αιώνων. Όλο αυτό το μέγα πλήθος, θα το χωρίση ο Κύριος, όπως μ’ευκολία χωρίζει ο τσοπάνης τα πρόβατα από τα ερίφια. Και θα βάλη τα πρόβατα δεξιά Του και τα ερίφια αριστερά Του. Ας θυμώμαστε πάντα τα λόγια του Κυρίου, που αψευδώς βεβαιώνει ότι τους φτωχούς, τους ταπεινούς, τους περιφρονημένους που πάσχουν στην γή, τους αγαπάει σαν αδέλφια Του. Κι’ότι την προσφερομένη σ’αυτούς βοήθεια υλική και πνευματική, την θεωρεί σαν να προσφέρεται σ’Εκείνον…
Για να τονίση ακόμη πιό πολύ την καθολική ανάστασι των νεκρών ο Ευαγγελιστής προβαίνει σε εποπτική περιγραφή. Αναφέρεται η θάλασσα, διότι κρύβει ένα μυστήριο ξεχωριστό με την απεραντωσύνη της και την άβυσσόν της. Θέλει έτσι ο ιερός Συγγραφεύς να υπογραμμίση, ότι καμμιά φυσική ή υπερφυσική δύναμις δεν μπορεί ν’αντισταθή στην δύναμιν του Θεού. Και ο θάνατος και ο Άδης που είδαμε να προσωποποιούνται και να εμφανίζωνται με ζωντανό τρόπο, σαν μέτοχοι της τιμωρίας του αρχηγού του κακού, σαν σύμμαχοι των οργάνων του Σατανά, σαν πληγές της αμαρτωλής ανθρωπότητος, εκλείπουν τώρα. Δεν έχουν καμμιά εξουσία, καμμιά δύναμι. «Και ο θάνατος και ο Άδης, εβλήθησαν εις την λίμνην του πυρός». «Διά τούτου το μηκέτι έσεσθαι θάνατον ή φθοράν, αλλ’αφθαρσίαν και αθανασίαν βασιλεύειν σημαίνεται», ερμηνεύει ο Ανδρέας. Έτσι εκλείπουν και οι τελευταίοι εχθροί του Θεού και του ανθρώπου. «Έσχατος εχθρός καταργείται ο θάνατος» (Α΄Κορ. ΙΕ 26), όπως χαρακτηριστικά λέγει ο Απ. Παύλος.
Η λίμνη του πυρός, η ατέλειωτη Κόλασις, περιμένει όλους όσους δεν είναι γραμμένοι στο βιβλίο της ζωής. Τους περιμένει το άγριο πηχτό σκοτάδι, το ακοίμητο σκουλήκι της βασανιστικής τιμωρίας. «Και εκπορεύσονται οι τα αγαθά ποιήσαντες εις ανάστασιν ζωής, οι δε τα φαύλα πράξαντες εις ανάστασιν κρίσεως» (Ιωάν. Ε΄, 29). (Ιδέ βιβλίον του συγγραφέως Αρχιμ. Χ. Βασιλόπουλου «Πώς είναι η Κόλασις»). Τί κάνομε όμως εμείς, μπροστά σ’αυτήν την επικειμένη πραγματικότητα; Ο Κύριος μας προλέγει τις συνέπειες, μας νουθετεί, μας παρακαλεί στρογικά να ακολουθήσωμε τον σωτήριο νόμο του, δεν μας εξαναγκάζει όμως. Μας έπλασε με νου και με ελευθερία. Μας έδωσε μυαλό και σκέψι ν’αποφασίσωμε. Περιμένει μ’αγωνία την μετάνοιά μας! Την μεγάλη και φοβερή ημέρα ατενίζει και ο Υμνωδός της εκκλησίας μας και γεμάτος ιερό ίλιγγο ψάλλει: Εννοώ την ημέραν την φοβεράν και θρηνώ τας πράξεις μου τας ρυπαράς…Τί απολογήσομαι τω αθανάτω βασιλεί; Ποία δε παρρησία ατενίζω τω Κριτή; ο άσωτος εγώ…
Γιά τους Αγίους, τους οσίους, τους Ομολογητάς, τους Μάρτυρες και Μεγαλομάρτυρες η Δευτέρα Παρουσία είναι ώρα θριάμβου και δόξας. Θα είναι χρόνος άρρητης χαράς, στιγμή επιβραβεύσεως. Στο μέγα προσκλητήριο των νεκρών και την μεγάλη δίκη θα βρεθούν και όλοι οι χριστιανοδιώκτες, όλοι οι βασανιστές, όλοι οι άδικοι, οι αλαζόνες, οι τύραννοι, οι υβρισταί του Θεού. Θα βρεθούν όλοι οι οπαδοί και σύμμαχοι του Αντιχρίστου. Θα βρεθούν εκεί όλοι οι υπερφίαλοι, που καταδυνάστευαν τους πράους, τους ταπεινούς, τους μικρούς του κόσμου τούτου. Εκεί Νέρωνες και Διοκλητιανοί και Δέκιοι. Εκεί άθεοι, εκεί αιμοχαρείς στρατηλάται της ειδωλολατρίας. Εκεί βασανιστές δυνάστες, αιμοχαρείς και εγκληματίαι άρχοντες. Εκεί όλος ο σκοτεινός κόσμος της αρπαγής, της αδικίας, της ασωτείας και της αιματοχυσίας. Εκεί οι αιρετικοί. Όλοι παρόντες, γιά ν’ακούσουν την καταδίκην τους «πορεύεσθε απ’εμού εις το πύρ το αιώνιον…».
Και από την άλλη μεριά, ο πανευτυχής χριστιανικός κόσμος, η ματωμένη Μαρτυρική Χριστιανοσύνη. Η ηρωϊκή χριστιανοσύνη με τους ήρωές της, με τους γίγαντες της αρετής, της πίστεως και της αθλήσεως. Εκεί οι ταπεινοί, οι πραείς, οι δεδιωγμένοι ένεκεν δικαιοσύνης και του Ευαγγελίου. Εκεί η αφρόκρεμα της γής, οι μεγάλοι της Εκκλησίας: Μέγας Βασίλειος, Μέγας Αθανάσιος, Μέγας Αντώνιος, Μάρκος ο Ευγενικός, Κοσμάς ο Αιτωλός…τα πελώρια αναστήματα της Εκκλησίας μας. Εκεί οι αγωνιστές, οι ευσεβείς, οι δίκαιοι, όσοι αγωνίσθηκαν εδώ στην γή για την πίστι, και την αρετή, θ’ακούσουν το «Δεύτε οι ευλογημένοι του Πατρός μου, κληρονομήσατε την ητοιμασμένην υμίν Βασιλείαν».
Τα πέραν του Παρόντος Κόσμου
Θα δούμε τώρα, περίλαμπρες εικόνες θείου μεγαλείου, που επακολουθούν μετά την κρίσι και τον θρίαμβο του Χριστού. Οι εικόνες αυτές ανήκουν σε μιά νέα εποχή που δεν έχει τέλος. Σε μιά νέα ζωή. Η κτίσις όλη ανακαινίζεται. Ξανακαινουργιώνεται το Σύμπαν. Μετά τον θρίαμβο του Χριστού, ακολουθεί η παλιγγενεσία του υλικού κόσμου. Επακολουθεί η νέα τάξις πραγμάτων. Ο καιρός των αγώνων και των θυσιών πέρασε. Πέρασε πλέον η εποχή, που οι ισχυροί του κόσμου τούτου πολεμούσαν τους Χριστιανούς και τους βασάνιζαν. Πέρασεν η τραγική εποχή, που οι άπιστοι προκαλούσαν φρίκη, σεισμό, ίλιγγο αγωνίας και τρόμο με τ’ατελείωτα μαρτύριά τους. Έφυγεν, χωρίς γυρισμό, ο αιμοχαρής κόσμος των αντιχρίστων δυνάμεων.
Αποκ. ΚΑ΄1. Αλλά ας δούμε τώρα τον θαυμάσιο οπτασιακό πίνακα του καινού ουρανού και της γής. Και λέγει ο Ευαγγελιστής, καινούργιο ουρανό και καινούργια γή, διότι ο πρώτος ουρανός και η πρώτη γή, με την ουσία και την μορφή που είχαν , φθαρτοί και άστατοι, έφυγαν, άλλαξαν, μεταβλήθηκαν Και η χαώδης θάλασσα δεν υπάρχει πλέον. Και είδα επίσης την άγια πόλι, την Ιερουσαλήμ, την θριαμβεύουσα και ένδοξη Εκκλησία δηλαδή, νέαν και αυτήν, να κατεβαίνη από τον ουρανόν, από το Θεό ετοιμασμένη και στολισμένη σαν νύμφη για τον Νυμφίο της, τον Χριστόν. Και άκουσα φωνή μεγάλη από τον Ουρανό να λέγει: «Νά αυτή είναι η αιώνια και αληθινή σκηνή, όπου θα συγκατοική ο Θεός με τους δικαίους και εναρέτους ανθρώπους. Και θα κατοικήση μαζί μ’αυτούς, κι’αυτοί θα είναι λαός δικός του και ο ίδιος ο Θεός θά είναι μαζί τους. Και θα εξαφανίση ο Θεός από τα μάτια τους κάθε δάκρυ και ο θάνατος δεν θα υπάρχη πλέον, ούτε πένθος, ούτε θρηνώδης κραυγή, ούτε οποιοσδήποτε άλλος πόνος θα υπάρχη. Οι θλίψεις του παρελθόντος, τα βάσανα και οι κακοπάθειες πέρασαν πλέον οριστικά».
Η γή, που ταπεινώθηκε και υπέφερε από την κακία και τον βόρβορο της ανθρωπότητος, δεν μπορεί να μείνη ίδια, πρέπει κι’αυτή να καθαρισθή. Ν’αλλάξη σχήμα. «Οι ουρανοί ριζηδόν παρελεύσονται» λέγει ο Απ. Πέτρος. Η νέα ανθρωπότης, η νέα Ιερουσαλήμ, απαιτούν ένα καινούργιο Σύμπαν, σαν κατοικητήριον και περιβάλλον τους. Είναι ανάγκη, το καινούργιο περιβάλλον για την καινούργια ανθρωπότητα. Είναι ανάγκη επίσης η κάθαρσις της γής και η αποκατάστασίς της από την αμαρτία. Η μεταβολή αυτό ακριβώς σημαίνει και όχι καταστροφή, όπως εξήγησαν παλιοί και νέοι αιρετικοί. Τα υλικά στοιχεία του κόσμου τούτου θ’αναφλεγούν και θα διαλυθούν λέγει ο Απ. Πέτρος. Τά έργα του αμαρτωλού τούτου κόσμου θα κατακαούν. Βλέπομε εδώ μιά θαυμάσια αντιστοιχία του τέλους της Αγίας Γραφής με την αρχή της. Βλέπομε ότι ενώ η Π. Διαθήκη αρχίζει με την δημιουργία του ουρανού και της γής, η Καινή Διαθήκη τελειώνει με την Δημιουργία «καινού ουρανού, και καινής γής». Γίνεται λοιπόν «μετάστασις (αυτών) από της φθοράς εις την αφθαρσίαν», όπως ερμηνεύει ο Ανδρέας. Την ερμηνεία περί ολοσχερούς καταστροφής του ουρανού και της γής, εχαρακτήρισεν αιρετική και την απεδοκίμασε η Εκκλησία μας κατά την Ε΄Οικουμενική Σύνοδο. (Κανών ια΄). Λέγοντας λοιπόν εδώ ο ιερός Συγγραφεύς ότι «ο πρώτος ουρανός και η πρώτη γή απήλθον», εννοεί την ριζική μεταβολή και ανακαίνησι του παρόντος κόσμου. Η θάλασσα λοιπόν, από την οποίαν βγήκε το θηρίον και η ξηρά από την οποίαν βγήκε ο ψευδοπροφήτης, ήτοι σύμπασα η μολυσμένη γή εξαφανίζεται και ανακαινίζεται. Η επικοινωνία μεταξύ Θεού και ανθρώπων θα είναι τελεία. Η αιτία, το μεσότοιχο, η αμαρτία δηλαδή αφανίσθηκε.
Η μέλουσα καινή συγκέντρωσις των σεσωσμένων, παρομοιάζεται με πόλι. Είναι η αληθινή Εκκλησία του Θεού, η «Αγία Ιερουσαλήμ».Την βλέπει να κατέρχεται από τον ουρανό απ’όπου δηλαδή έχει την έδρα και την προέλευσί της. (Γαλ. Δ΄, 26) «Η δε άνω Ιερουσαλήμ ελευθέρα εστίν, ήτις εστίν μήτηρ πάντων ημών». Η Χριστιανική προσδοκία της προσευχής των Χριστιανών «ελθέτω η βασιλεία του» γίνεται τώρα πραγματικότης. Τούτο όμως δεν σημαίνει, ότι η Βασιλεία αυτή, έχει εντελώς υπερκόσμιο χαρακτήρα και ότι δεν υπάρχει ήδη στην επίγεια στρατευομένη Εκκλησία του Χριστού. Λέγεται αγία, διότι οι κάτοικοί της είναι άγιοι. Είναι οι Μάρτυρες, οι Όσιοι, οι ασκηταί, οι ευσεβείς δίκαιοι. Κατέρχεται «ητοιμασμένη ως νύμφη κεκοσμημένη τω ανδρί αυτής». Η Εκκλησία είναι η στολισμένη νύμφη του Χριστού, όπως λέγει ο Απόστολος Παύλος (Β΄Κορ. ΙΑ΄, 2). Αστράφτει από τους αγώνες και τις αρετές. Το αίμα της θυσίας των τετελειωμένων γίνεται λαμπροστόλιστο ένδυμα γάμου. Λέγει ότι «ως νύμφη» κατέρχεται, διότι πρόκειται να γίνουν οι υπερφυείς γάμοι αυτής και του Αρνίου. Η ετοιμασία αυτή δεν είναι μέριμνα της τελευταίας στιγμής. Είναι καρπός κόπων, αγώνων και θυσιών που πραγματοποιούνται στην επίγεια ζωή. Η Αγία Γραφή ονομάζει την Εκκλησία νύμφη και παρομοιάζει την Βασιλεία των Ουρανών με γάμους. Τέτοια παραβολή βασιλικών γάμων αναφέρει σε παραβολή Του ο ίδιος ο Κύριος λέγων ότι «Ωμοιώθη η βασιλεία των ουρανών ανθρώπω βασιλεί, όστις εποίησε γάμους τω υιώ αυτού» (Ματθ. ΚΒ΄, 2).
Νά το θείο κατοικητήριο όπου θα συγκατοική ο Θεός με τους εναρέτους τους δικαίους. Θα συγκατοικήση με αυτούς ο Θεός και αυτοί θα είναι λαός δικός του. Θα έχη τότε πλήρη εφαρμογή ο λόγος του Κυρίου, που προαναγγέλλει»: «Μακάριοι οι καθαροί τη καρδία ότι αυτοί τον Θεόν όψονται» (Ματθ. Ε΄, 8). Ο Θεός προαπεικόνισε στην Π. Διαθήκη την μέλλουσα πλήρη ένωσί Του με τους ευσεβείς ως εξής: «Και θήσω την σκηνήν μου εν υμίν…και εμπεριπατήσω εν υμίν, και έσομαι υμών Θεός, και υμείς έσεσθέ μοι λαός» (Λευϊτ. ΚΣΤ΄,, 11). Αποτέλεσμα της πλήρους ενώσεως του Θεού μετά των ανθρώπων, θα είναι η λήξις των κακών, που προήλθον από τον χωρισμό. Όταν ο άνθρωπος αμάρτησε, απεμακρύνθη από τον Θεόν, έφυγεν από τον Παράδεισον της τρυφής και μπήκε στα βάσανα, στους πόνους και στον θάνατο. Τώρα όμως, στην ένωσι Θεού και ανθρώπων βλέπει ο ιερός Συγγραφεύς, ν’αποκαθίστανται τα πράγματα, να επανέρχεται ποθητή γαλήνη και ισορροπία. Οι κακοπάθειες, οι στερήσεις, οι αδικίες, οι εμπαιγμοί, τα μαρτύρια, όλα τέλειωσαν. Το κράτος της αντιχρίστου τυραννίας καταλύθηκε. «Τα πρώτα απήλθον», λέγει ο ιερός Ευαγγελιστής.
Αποκ. ΚΑ΄5. Ο Ιωάννης τώρα ακούει τον μεγαλειώδη λόγο του Θεού, ο οποίος επισφραγίζει την οπτασία του καινού ουρανού και της καινής γής. Και είπε ο Θεός που κάθεται πάνω στον θρόνο του, τούτα τα λόγια: «Νά! Κάνω τα πάντα καινούργια». Και μου είπε: «Γράψε αυτά, που άκουσες, διότι οι λόγοι αυτοί είναι αξιόπιστοι και αληθινοί». Κι’ακόμη μου είπε : «Έχουν γίνει όλα νέα, όπως υπεσχέθηκα και διέταξα. Εγώ είμαι το Α και το Ω, η αρχή και το τέλος. Εγώ περικλείω στον εαυτό μου όλη την δημιουργία, την αιτία και τον σκοπό της. Εγώ σ’εκείνον, που διψάει την δικαιοσύνη, την ειρήνη, την αιώνια ζωή, θα του δώσω δωρεάν από το ύδωρ της πηγής της αιωνίας ζωής. Ο νικητής στον αγώνα της αρετής και της πίστεως θ’αποκτήση τ’αγαθά αυτά, και θα είμαι δι’αυτόν Θεός κι’αυτός θα είναι για μένα υιός.
Στους δε δειλούς, σ’εκείνους δηλαδή που υποδουλώθηκαν στον αντίχριστο και την αμαρτία, στους άπιστους, στους βδελυρούς και στους ακάθαρτους από την φαυλότητα, τους φονείς και τους πόρνους και τους μάγους και τους ειδωλολάτρες και σ’όλους που θεληματικά υποδουλώθηκαν στον ψεύδος και την κακία, επιφυλάσσεται αιώνιος τόπος ατέλειωτης τιμωρίας, μέσα στην λίμνη του πυρός. Κι’αυτός είναι ο δεύτερος θάνατος, ο οριστικός δηλαδή και αμετάκλητος χωρισμός τους από το Θεό και η αιώνια καταδίκη τους στην Κόλασι.
Μέχρι τώρα οι ομιλούντες εκ του ουρανού ήσαν αντιπρόσωποι του Θεού. Ήσαν άγγελοι, ζώα και φωνές εξ ουρανού. Τώρα όμως τα πράγματα αλλάζουν. Τώρα μιλάει ο Θεός αυτοπροσώπως.
Μετά την καθολική ανάστασι και κρίσι, καταργείται ολοσχερώς η παλαιά τάξις πραγμάτων. Έρχεται πλέον νέα τάξις αναλλοίωτη και αιώνια. Ο φυσικός κόσμος αλλοιώνεται και μεταβάλλεται. Το βλέμμα του Θεού βλέπει σαν ήδη πραγματοποιουμένη την ανακαίνισι αυτή. Γι’αυτό χρησιμοποιεί το ρήμα ποιώ στον ενεστώτα χρόνο και όχι στον μέλλοντα «ποιήσω». Την βλέπει την ανακαίνισι σαν γεγονός την ίδια στιγμή, που ο Ιωάννης την βλέπει σαν οπτασία του μέλλοντος.
Ποιούς λόγους εννοεί η φωνή του Θεού, ότι εγγυάται, ότι είναι αληθινοί και πιστοί, όταν λέγη «ούτοι οι λόγοι»; Αναφέρεται πρωτίστως στην βαρυσήμαντη δήλωσι του Θεού «Ιδού καινά ποιώ πάντα». Αναφέρεται επίσης και σ’όλο το περιεχόμενο της Αποκαλύψεως και παρέχει έτσι θεία εγγύησι της πραγματοποιήσεως εκείνων, που γράφονται σ’αυτήν.
«ΓΕΓΟΝΕΝ»
Στο παρόν του Θεού, αρχή και τέλος είναι αχώριστα. Ο άναρχος και ατέρμων Θεός δεν λέγει επομένως θα γίνη αλλά έχει γίνει. Το «γέγονε» σημαίνει ότι γέγονεν η ανακαίνισις και αφανίσθηκαν το πένθος, η κραυγή, ο πόνος. Οτι αντί θανάτου κυριαρχεί πλέον η αιώνια ζωή, αντί του πένθους η χαρά, αντί της κραυγής του πόνου, η φωνή ευφροσύνης και αγαλλιάσεως, αντί του πόνου απάθεια, ευτυχία και σωτηρία στις σκηνές δικαίων…Βλέπομε, λοιπόν, ότι όπως με θεϊκή επιβεβαίωσι, με μαρτυρία Θεού, άρχισε η Αποκάλυψις, έτσι πάλι κατακλείεται το ιερό κείμενό της.
Η μεγάλη κληρονομιά θα είναι, όπως λέγει, αποτέλεσμα νίκης. Δεν είναι κληρονομιά παθητική, αλλά ενεργητική. Αποτέλεσμα αγώνος, αγώνος, σθεναρού και νικηφόρου.Την σπουδαία δε και υψηλή υπόσχεσι της υιοθεσίας, την βλέπομε σε πολλά χωρία της Π. Διαθήκης όπως: Γενες. ΙΖ 7, Ιερ. ΚΔ 7, Ψ. ΗΗ 27, Ζαχ. Η 8. Ενώ για τους άλλους τους δειλούς, τους άπιστους, τους βδελυμένους, τους μάγους, τους ψεύτες και γιά όλους εκείνους, που άφησαν την αλήθεια του Χριστού και βάδισαν στο ψεύδος του διαβόλου, επιφυλάσσεται τέλος τραγικό. Τόπος της οριστικής και μόνιμης κατοικίας τους είναι η λίμνη του πυρός. Ο Χριστιανισμός, η στρατευομένη του Χριστού Εκκλησία δεν είναι θρησκεία των δειλών, ούτε των δούλων της αμαρτίας, αλλά των γενναίων και πραγματικών κυρίων, των σθεναρών αγωνιστών «Ου γάρ έδωκεν ημίν ο Θεός πνεύμα δειλίας» (Β΄Τιμ. Α΄7), λέγει ο Απ. Παύλος.
Και ποιοί είναι οι δειλοί; Δειλοί είναι εκείνοι, που θεληματικά καταντούν τον εαυτόν τους έρμαιον των αδυναμιών και των παθών τους, που παραδίνονται με χαυνότητα σαν άνευροι και άψυχοι στις παγίδες του Διαβόλου, εκείνοι που δεν τολμούν να παλαίψουν με τον Σατανά. Είναι εκείνοι ακόμη που στην απειλή προδίδουν την πίστι… Άπιστους, λέγοντας ακολούθως, εννοεί κυριολεκτικώς τους μή πιστεύοντας. Εβδελυγμένοι, νοούνται ίσως εκείνοι οι οποίοι έχουν σχέσεις με βδελύγματα, τα οποία στην Αγία Γραφή σημαίνουν τα είδωλα, που είναι μισαρά, απαίσια, βδελυρά, σιχαμένα. Φαρμακοί, είναι οι μάγοι και οι γόητες. Είναι οι διά πνευματικών κυρίως δηλητηρίων αποκτείνοντες τους ανθρώπους. Είναι τα όργανα του Διαβόλου, που προσπαθούν να οδηγήσουν τους ανθρώπους με πλανερές μίξεις διδασκαλιών, στην λατρεία του Σατανά. Ψευδείς είναι εκείνοι οι οποίοι εγκατέλειψαν την αλήθεια του Χριστού και βάδισαν στο ψεύδος του Διαβόλου. Όλος αυτός ο συρφετός του κακού, της διαφθοράς και της απιστίας προορίζεται για την λίμνην του πυρός, την αιώνιαν Κόλασι. Αυτός το χωρισμός από τον Θεό είναι ο τρομακτικώτερος θάνατος. Είναι ο λεγόμενος «δεύτερος θάνατος».