-Πού πας, στρατιώτη;
-Πάω να πολεμήσω.
-Πας να παλαίψης με λιοπύρια και χιόνια;
-Πάω να προστατέψω το δίκιο και τη λευτεριά.
-Πας να διψάσεις και να πεινάσεις;
-Πάω να φυλάξω το ψωμί των παιδιών.
-Πας να χάσεις χέρι, πόδι, μάτι;
-Πάω να δώσω χαρά και φως
Σε χιλιάδες τίμιους και ειρηνικούς ανθρώπους.
-Πας να σκοτώσεις και να σκοτωθείς;
-Πάω να δώσω ζωή και ειρήνη, δίκιο και λευτεριά.
-Για ποιον στρατιώτη;
-Για την πατρίδα!
Από το Αναγνωστικόν ,Γ Δημοτικού, 1949
αντιγραφή από το περιοδικό Ρωμνιός, τεύχος 9
Σχόλιο:Η φωνή της λογικής και η φωνή του χρέους…
Με τέτοια αναγνώσματα μεγάλωναν τότε τα ελληνόπουλα.
Τώρα, πού να μιλήσουμε για αγάπη στην πατρίδα, θα μας θεωρήσουν ρατσιστές…
Πώς μιλήσουμε για πολέμους στα παιδιά, είμαστε φιλειρηνιστές …
Και φτάνουμε-άκουσον, άκουσον!-την Σημαία μας στις παρελάσεις να την παραδίδουμε σε αλλοδαπούς μαθητές, γιατί, λέει, το αξίζουν λόγω της βαθμολογίας τους…
Θεέ μου, φώτισον το σκότος μας!Alexia