Ευλογήσαντος του Ιερέως το Κύριε εισάκουσον, μεθ’ ο το Θεός Κύριος,
ως συνήθως, και το εξής.
Ήχος δ’. Ο υψωθείς έν τώ σταυρώ.
Τη Θεοτόκω εκτενώς νύν προσδράμωμεν, αμαρτωλοί και ταπεινοί και προσπέσωμεν, έν μετανοία κράζοντες εκ βάθους ψυχής.
Δέσποινα βοήθησον, εφ’ ημίν σπλαγχνισθείσα. σπεύσον απολλύμεθα,
από πλήθους πταισμάτων. μη αποστρέψης σούς δούλους κενούς.
σε γάρ και μόνην ελπίδα κεκτήμεθα.
Απολλυτίκιον Παναγίας Παραμυθίας.
Δόξα Πατρί… Ήχος α’. Του λίθου σφραγισθέντος.
Της ποίμνης κυκλωθείσης υπό των πολεμίων, και των διωκτών
υλακτούντων κατά των σών προβάτων,
προσείπας τώ δούλω σου Αγνή, καθ’ ύπαρ φωνήσασα αυτώ.
διά τούτο και χορείαι των μοναστών, σοί κράζουσι Θεοτόκε.
Δόξα τη αντιλήψει σου Σεμνή, δόξα τη προστασία σου,
δόξα Παραμυθία, σοί μόνη Πανύμνητε.
Και νύν… Ήχος δ’. Ο υψωθείς έν τώ σταυρώ.
Ου σιωπήσομεν ποτέ Θεοτόκε, τάς δυναστείας σου λαλείν οί ανάξιοι.
ει μη γάρ σύ προΐστασο πρεσβεύουσα,
τις ημάς ερρύσατο έκ τοσούτων κινδύνων;
Τις δε διεφύλαξεν έως νύν ελευθέρους;
Ούκ αποστώμεν, Δέσποινα, εκ σού.
σούς γάρ δούλους σώζεις αεί, έκ παντοίων δεινών.
Είτα ο Ψαλμός Ν’ και ο Κανών.
Ώδή α’. Ήχος πλ. δ’. Υγράν διοδεύσας.
Πανύμνητε Δέσποινα Μαριάμ, παράσχου μοι χάριν,
όπως πιστέψω χρεωστικώς, ασμάτων τοίς άνθεσιν εικόνα,
της σής μορφής, Παραμυθία μου.
Κυρία του Άθωνος κραταιά, προστάτις και σκέπη,
εξαιρέτως δε της Μονής, Μεγίστης κλεινής Βατοπαιδίου,
τους παροικούντας έν ταύτη περίσωζε.
Ως πάλαι την ποίμνην σου θαυμαστώς, ώ Παραμυθία,
διασώσασα έκ ληστών, και νύν ωσαύρως δονουμένους,
τη μεσιτεία σου λύτρωσαι Δέσποινα.
Έκ νόσων σκανδάλων και πειρασμών, περικυκλωθέντες,
τη εικόνι σου ως εικός, προσπίπτομεν Δέσποινα βοώντες,
Παραμυθία απάλλαξον τάχιστα.
Ωδή γ’. Ουρανίας αψίδος.
Βουληθείς ο Υιός σου, Θεοχαρίτωτε Δέσποινα,
βίον μοναστών αμελούντων, τούτου προστάξεων,
επανορθώσασθαι, δεινών βαρβάρων τα στίφη,
κατά της Μεγίστης σου Μονής απέστειλε.
Διά τούτο Παρθένε, σύ αποθήσασα όλεθρον,
πάση μητρική παρρησία, χρωμένη έσπευσας.
εί και ο Κύριος, αυτού την χείρα εκτείνας,
σοίς αχράντοις χείλεσι, πάλιν εβόησας.
Παύσον Μήτερ φωνούσα, ο σός Υιός έλεγεν.
αλλά σύ Παρθένε και πάλιν, τρίτον εφώνησας,
παραμυθήσασα, πάσαν την Ποίμνην σου Κόρη.
Όθεν πάντες κράζομεν, Δέσποινα, Χαίρε σοι.
Σύ υπάρχεις Παρθένε, πάντων ημών στήριγμα,
σκέπη και προστάτις και ρύστις,
πάσης κακώσεως, και πρέσβυς άριστος,
προς τον Υιόν και Θεόν σου,
φύλαξ και υπέρμαχος Βατοπαιδίου Μονής.
Διάσωσον, από κινδύνων τους δούλους σου Θεοτόκε,
ότι πάντες μετά Θεόν είς σε καταφεύγομεν,
ως μόνη των σών η Παραμυθία.
Επίβλεψον, εν ευμενία πανύμνητε Θεοτόκε,
επί την εμήν χαλεπήν του σώματος κάκωσιν,
και ίασαι της ψυχής μου το άλγος.
Αίτησις και Κάθισμα.
Ήχος β’. Τα άνω ζητών.
Πρεσβεία θερμή, και τείχος απροσμάχητον,
ελέους πηγή, ημών τε παραμύθιον,
εκτενώς βοώμέν σοί. Θεοτόκε Δέσποινα πρόφθασον,
και εκ κινδύνω λύτρωσαι ημάς, η μόνη προστάτις του ποιμνίου σου.
Ωδή δ’. Εισακήκοα Κύριε.
Ανεδείχθη Πανάχραντε, ο Ναός σου ούτος της θείας χάριτος,
οικητήριον κοσμούμενος, σής σεπτής εικόνος εκτυπώματι.
Μοναστών και μιγάδων τε, πάντων τα συστήματα σοί κραυγάζουσι. Παραμύθισον Μητράνανδρε, πειρασμών παντοίων τους οικέτας σου.
Της Μονής σου οι τρόφιμοι, χαίροντες σκιρτώντες και αγαλλόμενοι,
καθ’ εκάστην την εικόνα σου, χάριτος πληρούνται, ασπαζόμενοι.
Βατοπαίδιον γάννυται, συγκαλούν του Όρους άπαν το σύστημα,
όπως ίδη της εικονος σου, την μορφής στραφείσαν και φωνήσασαν.
Ωδή ε’. Φώτισον ημάς.
Στάμνον Κιβωτόν, Ράβδον Πλάκα, θείαν Τράπεζαν,
Όρος Βάτον ακατάφλεκτον, σε Προφήται Κορη προκατήγγειλαν.
Όρος Δανιήλ, αλατόμητον κατειδέ σε. άλλος πάλιν πόκον ένδροσον.
έτερος χρυσήν λυχνίας Πάναγνε.
Λύονται έν σοί, νόμοι φύσεως Πανάχραντε, μόνη τίκτεις Βρέφος άσπορον,
Λόγον του Πατρός τον ενυπόστατον.
Σώμα και ψυχήν, και διάνοιαν εμόλυνα, ο ανάξιος ικέτης σου.
όθεν σοί κραυγάζω . Κόρη σώσον με.
Ωδή στ’. Ιλάσθητί μοι.
Πρεσβείαις σου Μαριάμ, εγκαίνισον τοίς εγκάτοις μου,
προς σόν Υιόν και Θεόν, Πνεύμα το Πανάγιον.
πάθος δε ολέθριον της αναισθησίας, αποδίωξον Πανάχραντε.
Της ταπεινώσεως εί, Παραμυθία το σύμβολον.
προσπίπτοντες ούν ημείς, τη σεπτή εικόνι σου,
ταπείνωσιν Δέσποινα δια σου αιτούμε,
ταίς προς Κύριον πρεσβείαις σου.
Το Όρος το θαυμαστόν, Παραμυθία του Άθωνος,
κατέχον την σην σεπτήν, εικόνα συμνύνεται,
και την παναγίαν σου, Παναγία Ζώνην,
των έχθρων φυγαδευτήριον.
Λοιμού, λιμού και σεισμού, πυρός, μαχαίρας και κλύνος,
χαλάζης και πειρασμού, και παντός νοσήματος,
ρύσαι υπεράγαθε Παναγία Κόρη, την σήν Ποίμνην ικετεύομεν.
Διάσωσον, από κινδύνων τους δούλους σου Θεοτόκε,
ότι πάντες μετά Θεόν είς σε καταφεύγομεν,
ως μόνη των σών η Παραμυθία.
Άχραντε, η διά λόγου τον Λόγον ανερμηνεύτως,
επ’ εσχάτων των ημερών τεκούσα δυσώπησον,
ως έχουσα μητρικήν παρρησίαν.
Αίτησις και το Κοντάκιον. Ήχος β’. Αυτόμελον.
Προστασία των Χριστιανών καταίσχυντε,
μεσιτεία προς τον Ποιητήν αμετάθετε,
μη παρίδης αμαρτωλών δεήσεων φωνάς.
Αλλά πρόφθασον ως αγαθή, είς την βοήθειαν ημών,
των πιστώς κραυγαζόντων σοι. τάχυνον είς πρεσβείαν,
και σπεύσον είς ικεσίαν, η προστατεύουσα αεί,
Θεοτόκε των τιμώντων σε.
Και ευθύς το προκείμενον.
Μνησθήσομαι του ονόματός σου έν πάση γενεά και γενεά. (τρίς).
Στιχ. Άκουσον θύγατερ, και ίδε και κλίνον το ούς σου,
και επιλάθου του λαού σου και του οίκου του πατρός σου
και επιθυμήσει ο Βασιλεύς του κάλλους σου.
Ευαγγέλιον. (Λουκά α’ 39-49,56)
Έν ταίς ημέραις εκείναις, αναστάσα Μαριάμ, επορεύθη
είς την ορεινήν μετά σπουδής, είς πόλιν Ιούδα.
και εισήλθεν είς οίκον Ζαχαρίου, και ησπάσατο την Ελισάβετ.
Και εγένετο, ως ήκουσεν η Ελισάβετ τον ασπασμόν την Μαρίας,
εσκίρτησε το βρέφος έν τη κοιλία αυτής. και επλήσθη Πνεύματος Αγίου
η Ελισάβετ, και ανεφώνησε φωνή μεγάλη και είπεν.
Ευλογημένη σύ έν γυναιξί και ευλογημένος ο καρπός την κοιλίας σου.
Και πόθεν μοι τούτο, ίνα έλθη η μήτηρ του Κυρίου μου προς με;
Ιδού γαρ, ως εγένετο η φωνή του ασπασμού σου είς τα ώτα μου,
εσκίρτησε το βρέφος εν αγαλλιάσει εν τη κοιλία μου.
Και μακαρία η πιστεύσασα, ότι έσται τελείωσις τοίς λελαλημένοις αυτή
παρά Κυρίου. Και είπε Μαριάμ. Μεγαλύνει η ψυχή μου τον Κύριον,,
και ηγαλλίασε το πνεύμα μου επί τω Θεώ τω σωτηρί μου.
Ότι επέβλεν επί την ταπείνωσιν της δούλης αυτού.
ιδού γάρ από του νύν μακαριουσί με πάσαι αι γενεαί.
Ότι εποίησέ μοι μεγαλεία ο δυνατός, και άγιον το όνομα αυτού.
Έμεινε δε Μαριάμ συν αυτή ωσεί μήνας τρείς,
και υπέστρεψεν είς τον οίκον αυτής.
Δόξα Πατρί…Ήχος β’.
Πάτερ, Λόγε, Πνεύμα, Τριάς η έν Μονάδι,
εξάλειψον τα πλήθη των εμών εγκλημάτων.
Και νύν…
Ταις της Θεοτόκου, πρεσβείαις, Ελεήμον,
εξάλειψον τα πλήθη των εμών εγκλημάτων.
Και το Προσόμοιον.
Ήχος πλ. β’. Όλην αποθέμενοι.
Στιχ. Ελέησόν με ο Θεός, κατά το μέγα ελεος σου,
και κατά το πλήθος των οικτιρμών σου
εξάλειψον το ανόμημά μου.
Μη καταπιστεύσης με, ανθρώπινη προστασία, Παναγία Δέσποινα,
αλλά δέξαι δέησιν του ικέτου σου. θλίψις γάρ έχει με,
φέρειν ού δύναμαι των δαιμόνων τα τοξεύματα.
σκέπην ού κέκτημαι, ουδέ που προσφύγω ο άθλιος,
πάντοθεν πολεμούμενος και Παραμυθίαν ούκ έχω πλην σου.
Δέσποινα του κόσμου, ελπίς και προστασία των πιστών,
μη μου παρίδης την δέησιν το συμφέρον ποίησον.
Και ημείς το. Κύριε, ελέησον, ιβ’ (δωδεκάκις).
Πόθω και πίστει σοι προστρέχω, παραμύθησον,
Παραμυθία Κόρη, παραμύθιον σύ, Μονής Βατοπαιδίου,
πάλαι παραμυθήσασα, μοναστάς απειλουμένους.
Έλαφος γέγονα διψώσα, τάς πηγάς εκζητών, Παρθένε σών υδάτων.
του ελέους του σου, ρανίδα πότισόν με, τω σώ ναώ προστρέχοντα,
ώ σεπτή Παραμυθία.
Γλυκυτέρα φωνής της αηδόνος, μέλι στάζουσα, ηκούσθη η φωνή σου,
και διέσωσε πρίν, Μονήν Βατοπαιδίου. αλλά και νύν διάσωζε,
πάμφωτε Παραμυθία.
Σκευωρίας ματαίωσον Παρθένε, πονηράς και δεινάς,
αφρόνως γινομένας, έν εσχάτοις καιροίς, κατά του Όρους Άθω,
Παραμυθία, σώζουσα, ο οικείον ηρετίσω.
Ωδή η’. Τον Βασιλέα.
Επί σοι χαίρει, πάσα η κτίσις, Αγγέλων, τα συστήματα
και των ανθρώπων γένος. έψαλλον τα πλήθη,
των μοναστών Παρθένε.
Παραμυθίαν, επαινέσωμεν πάντες,
δεχομένην των μοναστών τον ύμνον, και λυτρωσαμένην,
εκ πειρατών βεβήλων.
Των ποιημάτων, Κόρη δεσπόζεις παντοίων,
επιγείων τε και των επουρανίων, ώ Παραμυθία,
κρατούσα τον Υιόν σου.
Τον Βασιλέα, των βασιλέων κρατούσα,
βασιλείας βασιλικήν Μονήν σου, μοναστάς οικούντας,
Βασίλισσα αξίου.
Ναώ σου τω αγίω, πίστει προσιόντες, οι διά σου σεσωσμένοι,
Παραμυθία αγνή, τον ταπεινόν ημών ύμνον, σοί αναμέλπομεν.
Βοήθησον φυλάξαι, ώ Παραμυθία, του εμφυλίου πολέμου απάλλαττε,
όπως Υιού σου δοξάζηται θείον όνομα.
Περαίνοντες τον ύμνον, Χαιρέ σοι βοώμεν,
τη θαυμαστή σου εικόνι προσπίπτοντες, μετά δακρύων αιτούντες,
πταισμάτων άφεσιν.
Και ευθύς το.
Άξιον έστιν ως αληθώς, μακαρίζειν σε την Θεοτόκον,
την αειμακάριστον και παναμώμητον και μητέρα του Θεού ημών.
Την Τιμιωτέραν των Χερουβείμ, και ενδοξοτέραν ασυγκρίτως
των Σεραφείμ, την αδιαφθόρως Θεόν Λόγον τεκούσαν.
την όντων Θεοτόκον σε μεγαλύνομεν.
Και τα Μεγαλυνάρια.
Την υψηλοτέραν των ουρανών, και καθαρωτέραν λαμπηδόνων ηλιακών,
την Παραμυθίαν ημών των παροικούντων, Μονή Βατοπαιδίου,
ύμνοις τιμήσωμεν.
Δέσποινα και Μήτηρ του Λυτρωτού, δέξαι παρακλήσεις μοναζόντων τη σή
Μονή, και Παραμυθία γενού ημών και σκέπη,
και πρέσβυς τώ Υιώ σου, υπέρ των δούλων σου.
Νύν καιρός ανάγκης ήλθεν ημίν, νύν παρέστη χρεία βοηθείας Κόρη της
σής. λυτρωσαι ούν πάσης ανάγκης και κινδύνου, και χείρα βοηθείας,
τάχιστα όρεξον.
Τέτρωμαι τώ πόθω σου Μαριάμ, φλέγει με ο έρως
και καθοράν σου της ιεράς, εικονος Παρθένε το κάλλος και την δόξα,
και κόρον ού λαμβάνω του μεγαλύνειν σε.
Χαίρε Πανυπέρτιμε Μαριάμ, η Παραμυθία της σής ποίμνης και αρωγή,
ή τον Θεόν Λόγον κρατούσα έν αγκάλαις.
όν δίδου σοίς ικέταις σεμνή ευΐλατον.
Κόρη πανακήρατε η ελπίς, των απηλπισμένων
και αντίληψις των πιστών, σώσον σους οικετας από παντοίας βλάβης,
Παρθένε Θεοτόκε, Παραμυθία μου.
Πάσαι των Αγγέλων αι στατιαί, Πρόδρομε Κυρίου,
Αποστόλων η Δωδεκάς, οι άγιοι πάντες μετά της Θεοτόκου,
ποιήσατε πρεσβείαν είς το σωθήναι ημάς.
Το Τρισάγιον και το Απολυτίκιον.
Παναγίας Παραμυθίας.
Ήχος α’. Του λιθου σφραγισθέντος.
Της ποίμνης κυκλωθείσης υπό των πολεμίων,
και των διωκτών υλακτούντων κατά των σών προβάτων,
προσείπας τώ δούλω σου Αγνή, καθ’ ύπαρ φωνήσασα αυτώ.
διά τούτο και χορείαι των μοναστών, σοι κράζουσι Θεοτόκε.
Δόξα τη αντιλήψει σου Σεμνή, δόξα τη προστασία σου,
δόξα Παραμυθία, σοι μόνη Πανύμνητε.
Και ημών ασπαζομένων την Εικόνα της Θεοτόκου
ψάλλονται τα παρόντα τροπάρια.
Εκτενής και Απόλυσις μεθ’ ην ψάλλομεν.
Ήχος β’. Ότε έκ του ξύλου.
Δεύτε τη εικονη αδελφοί, τη θαυματουργώ και αγία, της Θεοτόκου αγνής.
δεύτε νύν προσπέσωμεν, δάκρυα χέοντες. και έν πόθω κραυγάσωμεν,
ψυχής και καρδίας. Πάσης περιστάσεως, ημάς απάλλαξον,
ίνα έκ παντοίων κινδύνων πάντοτε λυτρουμένοι Κόρη,
σε Παραμυθίαν ονομάζωμεν.