Το σύνηθες επιχείρημα υπέρ μιας «αποκρατικοποίησης» είναι η ζημία που υφίστανται οι φορολογούμενοι πολίτες. Πώς όμως θα πλασάρουν την ιδιωτικοποίηση μίας προσοδοφόρου εταιρείας, ενός «φιλέτου» όπως είναι το 29% των μετοχών του ΟΠΑΠ;
Η απάντηση δίνεται από το αριστερό άλλοθι της νέας μνημονιακής Κυβέρνησης: «οι ιδιωτικοποιήσεις σε ζητήματα τα οποία δεν θίγουν τους στρατηγικούς πυλώνες του δημοσίου, θα μπορούσαμε να το συζητήσουμε. Είχαμε φέρει το παράδειγμα του τζόγου», δήλωσε προχθές στο ραδιόφωνο της ΝΕΤ το μέλος του εκτελεστικού γραφείου της ΔΗΜΑΡ, Θ. Μαργαρίτης.
Πράγματι, ο «τζόγος» δεν είναι στρατηγικός πυλώνας της οικονομίας όπως το νερό ή η ενέργεια. Το επιχείρημα αυτό όμως θα είχε ισχύ αν εξασφαλιζόταν ο δημόσιος έλεγχος των στρατηγικών πυλώνων της οικονομίας. Σε μία χώρα που ήδη οι αερομεταφορές, τα τηλεφωνικά δίκτυα και οσονούπω το ρεύμα και το νερό θα «αξιοποιηθούν» προς όφελος «επενδυτών», μόνο σοσιαλιστικού τύπου επιχειρηματολογία δεν χρειάζεται για να δικαιολογηθεί προκαταβολικά η ιδιωτικοποίηση του ΟΠΑΠ, ο οποίος το πρώτο τρίμηνο του 2012 είχε καθαρά κέρδη 132 εκατ. Ευρώ.
Δε γίνεται, έστω και με τον «προοδευτικό» μανδύα ότι δεν πρόκειται για στρατηγικό τομέα, να γίνεται, με πρόφαση το χρέος, τόσο προκλητικό ξεπούλημα δημόσια περιουσίας (πόσο μάλλον σε περίοδο που η τιμή της μετοχής της έχει φτάσει σε εξευτελιστικά επίπεδα). Ενός οργανισμού μάλιστα που αιμοδοτεί τα δημόσια ταμεία με καθαρό χρήμα και υπό δημόσιο έλεγχο, έστω και τον μειωμένο που έχει σήμερα, στηρίζει τον πολιτισμό και τον αθλητισμό.
Τέλος, ένας τόσο κρίσιμος κοινωνικά τομέας, όπως ο τζόγος, πρέπει, σε εποχές εξαθλίωσης, να βρίσκεται υπό τη «σκληρή» εποπτεία του κράτους προκειμένου να ελαχιστοποιούνται οι συνέπειες της αύξησης του τζόγου.
Σημείωση: Το καλύτερο βέβια το διάβασα σε ενα άλλο άρθρο σχετικά με τον ΟΠΑΠ.
“Η ιδιωτικοποίηση του ΟΠΑΠ, που πιθανώς θα συνδεθεί χρονικά και με τη θέσπιση κανόνων στην αγορά του τζόγου από την οποία μπορούν να αντληθούν πολύ σημαντικά έσοδα για το Δημόσιο, θα είναι κίνηση που θα επιτρέψει στη χώρα να Βρει ένα πολύ σημαντικό ποσοστό από τη χαμένη αξιοπιστία της συνομιλητού με την Ευρώπη και τις αγορές.”
Και αναρωτιέται ο μέσος Έλληνας το ξεπούλημα μιας κερδοφόρου επιχείρησης που αποφέρει τεράστια κέρδη στο Δημόσιο θα αυξήσει την αξιοπιστία του κράτους έναντι της ΕΕ και των αγορών;
Με συγχωρείτε αλλά αυτό δεν είναι αύξηση αξιοπιστίας αλλα κοροιδία και εμπαιγμός.