Πολλοί λένε οτι η οικονομική κρίση είναι ένα αδιεξοδο, οτι οι ζωές μας καταστράφηκαν, οτι μας κυβερνάνε προδότες που ο ενας προσπαθεί να κρύψει τα άπλυτα του άλλου, τις παρατυπίες,τις αλλοιώσεις ,τα συμφέροντα για να μην πέσει και ο ίδιος και προφανώς έτσι είναι, αλλά θέλω να βλέπω και μια αισιόδοξη πλευρά, άλλωστε ουδέν κακό αμιγές καλού!
Το ποτήρι μισογεμάτο που λέει και η ατάκα!Δεν ξέρω αυτή η μαυρίλα που μας περιβάλλει, σαν να μαυρίζει την ίδια μου την ψυχή, σαν να με βυθίζει όλο και περισσότερο σε αυτό το αδιέξοδο και αυτό το λήθαργο που λέμε οτι έχουμε πέσει όλοι!
Και απλά αποφάσισα να την αρνηθώ, ναι την αρνούμαι, της δείχνω την έξοδο που λένε ή μακριά και αγαπημένοι, πείτε το όπως θέλετε, προτιμω το φως.
(Δεν λένε άδικα στην λειτουργία,«φώς Χριστού φαίνει πάσι»)
Την αρνούμαι αυτήν την μαυρίλα(και οχι μόνο γιατι τα πράγματα που όντως αξίζουν είναι ακόμα εδω και τα εχουμε σχεδόν όλοι, ασχέτως αν τα θεωρούμε δεδομένα), την αρνούμαι γιατί όσο την αφήνω να κάθεται μέσα μου, τόσο θα γίνεται συνήθεια (σαν) κάποιος να με τραβάει για να μην ξεφύγω απο τα δίχτυα του, τόσο λιγότερο άνθρωπος θα νιώθω, τόσο λιγότερο θα αγωνίζομαι να της αντισταθώ και τόσο περισσότερο θα με κάνει οτι θέλει που στο τέλος δεν θα αναγνωρίζω τον ευατό μου.
(Αν κάποιοι αισθάνεστε έτσι, πάρτε την απόφαση και αλλάξτε!)
Ξέρετε πως μου ήρθαν όλες οι παραπάνω σκέψεις;
Απο τα μάτια ενος ανθρώπου!Ενός “ζητιάνου”.
Και το βάζω σε εισαγωγικά γιατί δεν θεωρώ κανένα απο αυτούς ζητιάνους,τους θεωρώ φάρους.Φάρους που άθελα τους ,εκ των περιστάσεων,δείχνουν σε μας τους υπόλοιπους τον δρόμο.Για όσους βεβαια ,μπορούν ακόμα να βλέπουν το φως και να μην αλλάζουν δρόμο, μην αντέχοντας να βλέπουν ή να σκεφτούν γιατί δεν έχουν άλλη δύναμη. Δεν ξέρω ίσως να πρόκειται για μηχανισμό αυτοάμυνας ή απόδειξη ψυχικής δειλίας.
Τι σας έλεγα; Ναι,για τον “ζητιάνο”!
Ήταν ένας παππους και έπαιζε βιολί για να μαζέψει τα προς το ζήν,όπως και χιλιάδες άλλοι!
Αλλά αυτά τα μάτια δεν μπορώ να τα ξεχάσω,κατακόκκινα!
Και όμως γεμάτα καλοσύνη.Και είπε ενα ευχαριστώ ,τόσο καρδιακό,σαν το κέρμα που του έριξα να ήταν ένα κιλό χρυσάφι!
Αυτό που ένιωσα ήταν οργή,οργή για εκείνους που μας κατάντησαν έτσι,αλλά οργή και για μένα.
Το μόνο που ήθελα να του πω ήταν συγνώμη,συγνώμη που δεν αντιδράω,συγνώμη που ενω μπορώ σαν νεότερος δεν αγωνίζομαι,συγνώμη ….
Ξέρω τι θα μου απαντούσε.Οτι δεν φταίω εγώ!
Αλλά γιατί νιώθω οτι έχω και εγω μέρος της ευθύνης;Γιατί τους άφησα και εξακολουθώ να τους αφήνω;Γιατί τα δέχομαι;
Και αμα δεν αντιδράσω εγω,ποιος περιμένω να αντιδράσει;
Ποιον περιμένουμε,ωρε;
Δεν ξέρω,ίσως κάποιος μου απαντήσει κάποια στιγμή.
Πολύ φοβάμαι οτι την ξέρουμε όλοι ήδη την απάντηση,αυτό που ελπίζω είναι να έχουμε το θάρρος να την αντιμετωπήσουμε.