“..Ειναι εξαιρετικα δυσκολο καποιος να βλεπει να εκτιμουν κατι δημοσια και να το καταφρονει ως αχρηστο στην ιδιωτικη του ζωη.Ετσι προσαρμοζονται οι συνηθειες του εκαστοτε ατομου,απο τις δραστηριοτητες και τις αντιληψεις της δημοσιας ζωης..”ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ Λυσανδρος(Βιοι Παραλληλοι)
Πραγματι ειναι πολυ δυσκολο να ξεφυγεις απο τα κοινωνικα κατεστημενα και τις γενικοτερες εμπειριες που σου εχουν χαρακτει σε ολη σου την υπαρξη.
Ειδικα σημερα,οπου η ραγδαια εξελιξη της τεχνολογιας επιφερει αναλογη ηθικη οπισθοδρομηση,ειναι σχεδον ακατορθωτο να ζησεις “ελευθερα”.Περα ομως απο αυτην την κατασταση υπαρχει μια σταση ζωης και μια αντιληπτικοτητα που κεντριζει τις ανωτερες φυσεις και κανει καποιους ανθρωπους να νοιωθουν “ζωντανοι”.
Ο δυσβατος δρομος του Μαχητη Ανθρωπου που εχει μαθει στην ζωη του να μην εγκαταλειπει και να επιδιωκει τα δυσκολα που θα του δωσουν δοξα και τιμη,ειναι αυτος που χαριζει στην ανθρωποτητα δυνατες και ξεχωριστες προσωπικοτητες και που δινει μια αισθηση νοηματος στην ζωη.
Πλησιαζει τους Θεους οποιος ξεπερνα τα ορια της φθαρτης του υποστασης!Ο πραγματικος εχθρος του πολεμιστη ειναι η τρυφηλοτητα και η διαφθορα.Οσο ενας ανθρωπος δεν συμβιβαζεται με εναν πιο εφησυχασμενο και χαλαρο τροπο ζωης και οσο απαρνιεται την εμπορικη θεαση της ζωης που επιφερει πλαδαροτητα,αδυναμια και αποβλακωση,εχει ισχυρες πιθανοτητες να ζησει ελευθερος σε μια αξιοπρεπης ζωη.Ο δυσκολος δρομος της αρετης και αυτος ο τροπος ζωης ειναι η ασπιδα που προστατευει την αξιοπρεπεια στην υπαρξη μας.
Ο θανατος μας εχει ηδη συμβει.Εμεις απλα βαδιζουμε μεσα στον χρονο για να τον συναντησουμε.Το ποτε θα γινει το γνωριζουν μονο οι Θεοι.Το πως θα πεθανουμε ομως ειναι επιλογη μας και απο το πως πεθανε κανεις μπορουμε να συμπερανουμε και το πως εζησε.(Στοχαζομενος στο πως θα πεθανω εμαθα το πως να ζω..Λ.Ντα Βιντσι)
Ο αυτοσκοπος της τερψης της ψυχης οδηγει στην τρυφη και στον ακαρπο ευδαιμονισμο,ο οποιος δεν λυτρωνει απο τον φοβο του θανατου.Αντιθετως,η προσκολληση στην ζωη,μας ενισχυει τον φοβο του Θανατου,και μας οδηγει σε μια ζωη ανεντιμη στην οποια θα κανουμε οποιαδηποτε αδικια και καθε ειδους κακια προκειμενου να εξασφαλισουμε την ανεση μας και την καλοπεραση,και οσο γινεται να αποφυγουμε να δωσουμε την ζωη μας ακομα και αν αυτη ειναι επαισχυντη.Προτιμουμε ευκολα δηλαδη μια απαισια ζωη υποδουλωμενη στην “ακρατεια¨ της ακολασιας,παρα μια ζωη αξιοπρεπη και εναν θανατο ανταξιο της!
Η μεγαλυτερη ελευθερια που μπορει να βιωση ο ανθρωπος ειναι να μην φοβαται τον θανατο.Και ειναι λογικο αφου πως μπορει να ειναι ελευθερος και ευτυχισμενος ο φοβισμενος.Ηττημενος στην ζωη,τι αξια εχει να νικησεις μια μαχη?Ηττημενος απο τον εαυτο σου,τι αξια εχει να νικησεις οποιοδηποτε αντιπαλο?(ο μεγαλυτερος εχθρος ειναι ο εαυτος σου-Μ.Ουεσιμπα)Ο πονος θα ερθει΄οσο περισσοτερο προετοιμασμενος εισαι τοσο αξιοπρεπεστερα θα τον αντιμετωπισεις!
Ανελιξη χωρις αξιοπρεπεια δεν ειναι νοητη και η αξιοπρεπεια χωρις γενναιοτητα δεν ειναι εφικτη.Ο πολεμιστης καταξιωνεται οταν ζει πολεμικα σε ολη του την ζωη,καθως η ιδια ζωη ειναι ενας συνεχης πολεμος,και οχι μονο σε προσκαιρες μαχες.Η ζωη του πολεμιστη ειναι ο σκοπος,οχι η μαχη,ενα απλο επεισοδιο..Ζωντας ξεκαθαρα και εναρετα,χωρις καμια προσφυγη σε κακια και αδικια,θα “πολεμησεις” αποτελεσματικα.
Η οποια υποχωρηση και δειλια που προερχεται απο το πως εχουμε μαθει να ζουμε,σου προσφερει προσκαιρα την βιολογικη σου ζωη,αλλα σου αφαιρει μονιμα την ψυχη!
Για οσους απο εσας εχετε επιλεξει να “πολεματε” να θυμαστε πως δεν μπορουν να σας κατανοησουν ολοι.Δεν καταλαβαινουν οτι καποια πραγματα δεν γινονται για αμοιβη η’ για καποιον παρομοιο λογο αλλα ειναι τροπος ζωης!Επειδη εκτιμαμε την ζωη μας ειμαστε αυτο που ειμαστε και δεν γινεται να αλλαξουμε…Ετσι ειμαστε και το κανουμε για μας και μονο για εμας..Για κανεναν αλλον!!
“..Μπροστα στο Λιονταρι αν θελεις να σωθεις,και προπαντος να σωσεις το φιλοτιμο σου,αλλος τροπος δεν υπαρχει απο το να γινεις και συ Λιονταρι!Εαν η ανυψωση του ανθρωπου σε τετοιο υψος βουλητικης δυναμης φαινεται δεινη,ειναι μυριες φορες χειροτερα τα δεινα που τον περιμενουν,εφοσον συνεχισει τον δρομο της απατης που τραβαει…”Δ.ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ
Ο Θεϊκός Πολεμιστής
Στα παλιά τα χρόνια, σε κάποιο τόπο άγνωστο σε εμάς τους νεότερους
ο κόσμος άκουγε για τους άθλους ενός μεγάλου μοναχικού πολεμιστή.
Οι άνθρωποι του γράφανε τραγούδια και του αφιερώνανε γιορτές. Τα μικρά παιδιά με ξύλινα σπαθιά πολεμούσανε τον άνεμο με την ελπίδα πως κάποια μέρα στο πλευρό του ως πολεμιστές θα σταθούν. Οι νέες γυναίκες και ανύμφευτες ονειρεύοντουσαν μια μέρα στην αγκαλιά του να βρεθούν και την καρδιά του να κερδίσουν.
Ποτέ κανείς τους όμως δεν τον είχε δει… Και ήταν όλοι τους σίγουροι για την ομορφιά του, το θάρρος του και την θεϊκή του ηρεμία. Πολεμούσε θεριά και εχθρούς μονάχους για να κρατάει τον τόπο εκείνο ασφαλή και τις ζωές ανέγγιχτες από κάθε κακό. Δάκρυα δεν έσταζε, ποτέ δεν λιγοψυχούσε.
Μα αυτός ήταν ένας πολεμιστής βγαλμένος από την αγάπη και την καρδιά των θεών.
Άρα και την ομορφιά τους θα είχε…
Σκληρός, ανέκφραστος, ιπποτικός, όμορφος, θαρραλαίος, ατρόμητος… Ο πολεμιστής των ανθρώπων…
Μια μέρα άχρωμη… τα νέα έπαψαν να πηγαίνουν στον τόπο των ανθρώπων για τον εκλεκτό τους πολεμιστή…
Το κακό, οι εχθροί και θεριά μαζεύονταν στα σύνορα του γνωστού κόσμου, έτοιμα να τα περάσουν.
Άραγε τι να απέγινε ο θεϊκός πολεμιστής τους…? Γιατί δεν μπορεί να τους προστατέψει πια…? Αυτός που φοβέρα καμιά δεν ένιωσε ποτέ και ο θάνατος δεν μπορούσε να τον πλησιάσει… Τι να απέγινε..?
Και έτσι, για πρώτη φορά οι άνθρωποι πήραν την απόφαση να στείλουν μια αποστολή για να τον βρεί.
Κι έτσι έγινε…
Πέρασαν μέρες, πέρασαν μήνες… Βουνά, κάμποι… Μέχρι που φτάσανε στις όχθες της μεγάλης θάλασσας και βρήκαν έναν άνθρωπο αραγμένο σε έναν βράχο μόνο του να κοιτάζει στο πουθενά..
Τον πλησίασαν κατάκοποι και με ελάχιστες ελπίδες να μάθουν κάτι από τον άγνωστο..
Έδειχνε κουρασμένος… Είχε γκρίζα μακριά μαλλιά και πρόσωπο άσχημο γεμάτο ουλές όπως και το σώμα του. Είχε στο πλάϊ του ένα σκουριασμένο σπαθί και μια τσακισμένη ασπίδα. Η πανοπλία του ήταν αραδιασμένη και επίσης σκουριασμένη στην άκρη του βράχου.
Τον ρώτησαν αν γνωρίζει για έναν όμορφο, ψηλό, γενναίο και ατρόμητο πολεμιστή που στην ζωή του δεν δάκριζε ποτέ και σαν βουνό στεκόταν απέναντι σε κάθε απειλή.
Κι εκείνος τους απάντησε…
-Άνθρωποι… Ο πολεμιστής σας δεν υπάρχει πια… Τον κέρδισε ο χρόνος… Και απ’οσο θυμάμαι ποτέ δεν ήταν όπως μου τον περιγράψατε. Και δάκρυα και φόβο ένιωθε. Γενναίος ήταν απέναντι σε όλα, όμως μετρούσε το κάθε του βήμα και ποτέ τον αέρα των θεών δεν είχε. Οι θεοί ζούνε πέρα από την μεγάλη θάλασσα και έχουν πάψει, τους ανθρώπους, στην σκέψη τους να έχουν. Μιλήσατε για ομορφιά… Όμορφος αυτός ο πολεμιστής..? Τότε μιλάτε για κάποιον άλλο πολεμιστή. Γιατί αυτός που ξέρω εγώ… το μόνο κοινό που είχε με αυτόν που εσείς μου λέτε, ήταν η μοναξιά του.
Οι άνθρωποι ένοιωσαν απογοήτευση… Η απογοήτευση έγινε φόβος… τρόμος… πανικός…
Άρχισαν να κλαίνε, να μοιρολογούν και να χτυπάνε τα κεφάλια τους με τις γροθιές τους…
Τότε ο μοναχικός άνθρωπος του βράχου τους σταμάτησε και τους ρώτησε ποιό είναι το πρόβλημα τους και γιατί αναζητούν τον πολεμιστή τους…
Κι εκείνοι του απάντησαν όλα όσα γνώριζαν… Για τα θεριά και τους εχθρούς και όλο το κακό που έχει σταθεί στα σύνορα του κόσμου τους έτοιμο να εισβάλει και να τους κατασπαράξει..
Χαμογέλασε δυνατά ο μοναχικός άντρας αλλά το γέλιο του το διέκοψε ένας σκληρόβηχας…
-Άνθρωποι… Πότε θα μάθετε την δύναμη που κρύβεται μέσα σας… ? Πότε θα ακούσετε την ψυχή σας που σας μιλά…? Τόσα χρόνια μεγαλώσατε με τους θρύλους και μείνατε σε αυτούς… Δεν υπήρξε ποτέ πολεμιστής που να μην φοβήθηκε και να μην έκλαψε. Και όλοι τους ήτανε μονάχοι… Τους αφήσατε μονάχους… Δεν σκεφτήκατε ότι μια μέρα μπορεί να κουραστούν, μπορεί να θέλουν μια συντροφιά.. Ο πολεμιστής άνθρωπος είναι και πεθαίνει. Και τώρα περιμένει την ώρα, που πλησιάζει, να περάσει την μεγάλη θάλασσα στον κόσμο που η ψυχή βρίσκει την ανάπαυση για πάντα. Γυρίστε πίσω άνθρωποι… Κανένα κακό δεν σας απειλεί… Όλα τα θεριά και τους εχθρούς, ο πολεμιστής σας τα έδιωξε για πάντα μακριά. Στα σύνορα σας καρτερούν μόνο οι νέες εποχές που θα σας βρούν απροετοίμαστους…
Δίχως να έχουν καταλάβει τα λόγια του περίεργου άντρα του βράχου, ξεκίνησαν για το ταξίδι της επιστροφής. Σίγουροι για τον χαμό τους. Αποφάσισαν πίσω να μη γυρίσουν μέχρι να βρούν κάποιον άλλο να πολεμίσει για εκείνους και να σταθεί φρουρός τους. Ποιές να είναι εκείνες οι νέες εποχές…? Θεριά είναι και κακό μεγάλο… Κάποιος θα πρέπει να τους προστατεύσει…
Καθώς η αποστολή ξεκινούσε για την νέα της αναζήτηση… στις όχθες της μεγάλης θάλασσας ο μοναχικός άντρας γύρισε τα μάτια στα όπλα του και την σκουριασμένη του πανοπλία…
-Για πρώτη φορά συντρόφια μόνοι μας δεν θα’μαστε.. Φόβο και πόνο δεν θα νοιώσουμε ξανά.. Θλίψη και κούραση.. Πλησιάζει ο Οδηγός που θα μας περάσει απέναντι, στην χώρα της ανάπαυσης μας.. Κι όλα θα είναι εκεί, να μας περιμένουν.. Όλα όσα πολεμίσαμε θα είναι φίλοι και όλα όσα για μια στιγμή γνωρίσαμε θα είναι αδέλφια και αγαπημένοι.. Ο θεϊκός πολεμιστής… χαχαχαχα… Αυτοί οι άνθρωποι… Τόση δύναμη, τόσο σθένος και τόσο αιχμάλωτοι του εαυτού τους… Κι αν τους πεις πως είσαι εσύ αυτό που ψάχνουν, με μιας η μαγεία θα χαθεί… Τραγουδάτε αδέλφια… Σε λίγο η μοναξιά του πολεμιστή τελειώνει… Η μαγεία υπάρχει και δεν χάνεται ποτέ !!!
Πηγή:
http://howls-into-the-dusk.pblogs.gr/2009/10/o-the-kos-polemisths.html
http://maronas480.blogspot.com/