ἀπό τίς προσωπικές προκλήσεις τους
καί ἀπό τίς προκλήσεις τῶν καιρῶν!
Πολλοί φοβοῦνται αὐτόν τόν ἀδυσώπητο ἀγῶνα, ὅταν χρειαστεῖ μέ ἔργα νά παλέψουν στήν ἀρένα μέ τούς ἐπίγειους καί τούς ἐναέριους κοσμοκράτορες τοῦ αἰῶνος τούτου. Σέ αὐτές τίς δύσκολες στιγμές τῶν προκλήσεων, γίνεται ἄκρως ἀντιληπτό, πώς ἡ ζωή μας δέν εἶναι ἕνα παραμύθι, ἀλλά μία πραγματικότητα μέ τίς εὔκολες καί τίς δύσκολες πτυχές της. Καί οἱ ἐχθροί μας δέν εἶναι φανταστικοί, ἀλλά ὑπαρκτά ὑπαρκτότατα ὁρατά καί ἀόρατα ὄργανα τοῦ διαβόλου. Ἡ πάλη εἶναι ἀναπόφευκτη καί ἡ δειλία δέν χωρᾶ, διότι ἡ δειλία πάντα ὁδηγεῖ σέ ἧττα. Κατά τούς Ἁγίους Πατέρες, τό πνεῦμα τῆς δειλίας εἶναι δαιμονικό, γι’ αὐτό καί εἶναι ἐξ ὁρισμοῦ καταδικασμένη νά χάσει. Ὁ ἀληθινός Χριστιανός, διακατέχεται ἀπό πνεῦμα δυνάμεως, θείας δυνάμεως, ὄχι δικῆς του, γι’ αὐτό καί εἶναι ἕτοιμος νά δώσει ἀκόμα καί τήν ζωή του γιά τόν Θεό καί τήν πίστη του.
Ὁ Χριστιανός πού πολεμᾶ βαστᾶ δύο ζύγια. Στό ἕνα βάζει τούς ἐχθρούς του καί τούς πειρασμούς καί στό ἄλλο τόν Νικητή Χριστό καί τίς ἀρετές πού τοῦ χάρισε ὁ Θεός. Δέν περιμένει νά ἀποκτήσει στρατό ἀνθρώπων-θνητῶν συναγωνιστῶν, ἀλλά ἐπικαλεῖται τόν Δημιουργό τοῦ παντός, τήν Παναγία, τίς στρατιές τῶν Ἀγγέλων καί τῶν Ἁγίων! Κι αὐτό τό ζύγι ἐξ ὁρισμοῦ, εἶναι ἀπείρως ὑπέρβαρο καί βαρύτερο ἀπό τ’ ἄλλο, καθώς κι ἀπό ὅλους τούς ἀνθρώπους πού πέρασαν καί θά περάσουν ποτέ ἀπό τήν γῆ κι ἀπ’ ὅλους τούς δαίμονες μαζί μέ τόν Διάβολο κι ἀπ’ ὄλους τούς πειρασμούς!
Ἄν μελετήσουμε τούς βίους τῶν Ἁγίων, θά δοῦμε πώς κατά συντριπτική πλειοψηφία, ἔδιναν προσωπικές μάχες, χωρίς ἐπίγειους “συμμάχους”. Ἕνας ἐναντίον πολλῶν ἤ καί ὅλου τοῦ κόσμου! Οἱ κοσμικοί πολεμιστές πρῶτα ὀργανώνουν πολυπληθῆ στρατό κι ἔπειτα ρίχνονται στήν μάχη. Οἱ Χριστιανοί πολεμιστές ἀντίθετα, δέν κρατοῦν κομπιουτεράκι καταμέτρησης, χάριτι Θεοῦ γνωρίζουν πῶς νά πολεμοῦν ἀκόμη καί μόνοι τους παρ’ ἀνθρώποις καί ἀρκοῦνται νά συστρατεύονται μέ τήν ὁμολογία πίστεως, τήν τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ, τήν Παναγία, τούς Ἁγίους καί τίς Ἐπουράνιες Δυνάμεις.
Ἡ ἰσχύς ἡμῶν τῶν Χριστιανῶν, δέν μετριέται μέ τούς περιορισμένους ἀριθμούς προσώπων, ἀλλά μέ τήν ἄπειρη Χάρη τοῦ Θεοῦ, πού περιμένει ἔστω καί μία ψυχή ἤ μία μικρή φιλότιμη χούφτα Χριστιανῶν, γιά νά ἐπέμβει θαυματουργικά, ἄν εἶναι τό θέλημά Του καί πρός τό συμφέρον τῆς σωτηρίας μας. Ὁ Ἅγιος Μᾶρκος ὁ Εύγενικός, εἶναι ἕνα τρανταχτό παράδειγμα ὁμολογητοῦ, πού ἄν καί μονάδα, ἦταν φορέας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί ἐξέφραζε ὅλο τό πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας, ἀνάμεσα σέ πληθώρα ἀποστατῶν καί μάλιστα ἐχθρικῶν ἀπέναντί του! Σέ αὐτόν τόν ἔνα χρωστᾶμε τήν διαφύλαξη τῆς Ἐκκλησίας μας σέ ἐκείνη τήν χρονική συγκυρία πού ἀγωνίστηκε.
Ναί, μακάρι νά εἴμασταν σωστοί ἄνθρωποι εὐάρεστοι τῷ Θεῷ οἱ περισσότεροι, γιά νά ἑνώνουμε τίς δυνάμεις μας σέ κάθε καλόν ἀγῶνα. Μεγάλο ποθούμενο εἶναι στά μύχια τῆς ψυχῆς κάθε Χριστιανοῦ, νά πιστέψουν πολλοί καί νά γίνουμε μία μεγάλη κοινωνία. Δυστυχῶς ὅμως, φαίνεται ὅτι ἀποτύχαμε πρός τό παρόν νά εὐχαριστήσουμε τόν Κύριο, μέ τήν χλιαρή χριστιανική ζωή καί πίστη μας καί μᾶλλον κυκλοφοροῦμε ὡς μεμονωμένα καρκινικά κύτταρα μέσα στό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας πού μᾶς ἀνέχεται. Καί ὄχι μόνον δέν προσελκύουμε κι ἄλλες ψυχές πρός τόν Θεό, ἀλλά κινδυνεύουν καί αὐτές οἱ δικές μας! Ἀντιλαμβανόμενοι ὅμως τήν ἁμαρτωλότητά μας, τήν ἀμετανοησία μας καί τήν πικρή ἀποστασία μας ἀπό τόν Γλυκύτατο Ἰησοῦ, ἄς κάνουμε ἔστω καί τήν ὕστατη στιγμή, ὅ,τι ἔχει δυνατότητα ὁ καθένας μέ φρόνημα ταπεινό καί ἐλπίζοντας στό ἄπειρο ἔλεος τοῦ Κυρίου ἡμῶν, σέ κάθε πρόκληση τῶν καιρῶν.
“Ἄνευ ἐμοῦ οῦ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν”, εἶπε ὁ Κύριος. Κι ἐμεῖς λοιπόν, σέ κάθε ἀγῶνα θά πηγαίνουμε γιά τόν Κύριο, μέ τόν Κύριο κι Αὐτός θά ταχτοποιήσει τά πάντα!
Ἄς μήν δειλιοῦμε λοιπόν. Ἔχουμε Ζῶντα, Ἀναστάντα κι Ἐνεργοῦντα Θεό!
«Ζητεῖτε πρῶτον τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν δικαιοσύνην αὐτοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν» (Ματθ. 6, 33).
Ἀμήν!