Αυτές τις ημέρες, τις επετειακές του θανάτου των Τάσου Ισαάκ και Σολωμού Σολωμού , άλλος ένας Έλληνας δολοφονήθηκε, με φρικτό, πολύ φρικτό τρόπο, από τους δυνάστες του, σε μία άλλη Ελληνική Πατρίδα, σκλαβωμένη κι αυτή. Ο Αριστοτέλης Γκούμας δολοφονήθηκε την νύχτα της Τετάρτης 11 προς Πέμπτη 12 Αυγούστου 2010, στο Καμπί, στην περιοχή της Χιμάρας από αλβανούς, που είχαν «προηγούμενα» μαζί του, επειδή την προηγουμένη ο Αριστοτέλης είχε υπερασπιστεί το δικαίωμά του να μιλάει ελληνικά. Του «την έστησαν» και εκμεταλλευόμενοι ότι ήταν μόνος και άοπλος, ενώ αυτοί πολλοί (έχουν ήδη συλληφθεί επτά) και τον δολοφόνησαν.
Αφού τον έριξαν κάτω από την μηχανή του, πέρασαν πολλές φορές από πάνω του με αυτοκίνητο και τον έλιωσαν.
Το φέρετρό του τυλίχτηκε με τη γαλανόλευκη….
Ο Αριστοτέλης ήταν 37 ετών, δεν ήθελε και δεν δέχτηκε να είναι σκλάβος. Ο Αριστοτέλης ήταν περήφανος Έλληνας. Ο Αριστοτέλης , όπως και ο Τάσος και ο Σολωμός θυσιάστηκε για να ξεπλύνει την ντροπή της γενιάς μας , της ναρκωμένης και αφοπλισμένης. Ο Αριστοτέλης, όπως κι ο Τάσος κι ο Σολωμός μας «ξελάσπωσε»: όταν η επόμενη γενιά θα σταθεί μπροστά μας και γεμάτη περιφρόνηση θα μας ζητήσει τον λόγο, θα μπορούμε να ψελλίσουμε ότι «υπήρχαν και κάποιοι που ήταν ήρωες.»…
Ο Αριστοτέλης ήταν 37 ετών, δεν ήθελε και δεν δέχτηκε να είναι σκλάβος. Ο Αριστοτέλης ήταν περήφανος Έλληνας. Ο Αριστοτέλης , όπως και ο Τάσος και ο Σολωμός θυσιάστηκε για να ξεπλύνει την ντροπή της γενιάς μας , της ναρκωμένης και αφοπλισμένης. Ο Αριστοτέλης, όπως κι ο Τάσος κι ο Σολωμός μας «ξελάσπωσε»: όταν η επόμενη γενιά θα σταθεί μπροστά μας και γεμάτη περιφρόνηση θα μας ζητήσει τον λόγο, θα μπορούμε να ψελλίσουμε ότι «υπήρχαν και κάποιοι που ήταν ήρωες.»…
Προς το παρόν όμως, οι Έλληνες , «ραγιάδες των ραγιάδων», ανάξιοι του ονόματος που φέρουν , λιάζονται, τρώνε και πίνουν, ζούνε κτηνωδώς, θεωρώντας, βλακωδώς, ότι όλα αυτά δεν τους αφορούν. Θεωρώντας, ίσως, ότι θα ζουν για πάντα ή έστω για πολύν καιρό ακόμη, (ενώ μπορεί να μην γυρίσουν καν από τις διακοπές τους ), ότι το αύριο είναι διασφαλισμένο, ότι όλοι «όσους κλείνει η πόρτα τους» είναι ασφαλείς. Κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν ότι η πατρίδα κατέχεται, ότι ζουν κυκλωμένοι από πάνοπλους εισβολείς, ότι το μάθημα που δίνουν στα παιδιά τους κάθε μέρα είναι πώς να σκύβουν το κεφάλι. Κλείνουν τα μάτια και αρνούνται να δεχθούν την ζοφερή πραγματικότητα, αυτήν που δημιούργησαν χρόνια αδράνειας και ανοχής, χρόνια απαξίωσης κάθε ιδανικού, χρόνια λατρείας του χρήματος και της ύλης, χρόνια πλύσης εγκεφάλου με ειρηνιστικά κηρύγματα.