Η « αποστασία » ως σημείο των καιρών

1
Η αποστασία, ως σημείο της έλευσης των εσχάτων, αναφέρεται απ’ τον Απόστολο Παύλο στη Β΄ προς Θεσσαλονικείς. Η συντέλεια δεν θα συμβεί « ἐὰν μὴ ἔλθῃ ἡ ἀποστασία πρῶτον καὶ ἀποκαλυφθῇ ὁ ἄνθρωπος τῆς ἀνομίας… ». Η αποστασία αναφέρεται ως σημείο των καιρών μαζί με την έλευση του Αντιχρίστου.

Κατά τους Αγίους Ιωάννη τον Χρυσόστομο και Θεοφύλακτο Βουλγαρίας, όπως και κατά τον Θεοδώρητο Κύρου, η αποστασία είναι ο ίδιος ο Αντίχριστος. Ωστόσο, οι Άγιοι Κύριλλος Ιεροσολύμων, Μάξιμος ο ομολογητής και Ιγνάτιος Μπριαντσιανίνωφ την διαχωρίζουν απ’ αυτόν. Την παρουσιάζουν να συνδέεται μεν αλλά να μην ταυτίζεται με αυτόν. Η αποστασία, κατά κάποιο τρόπο, θα οδηγήσει στον Αντίχριστο. Και ο Αντίχριστος θα είναι προϊόν της αποστασίας, ή μάλλον, η απόληξη αυτής. Γράφει ο Άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων: « Ἀπέστησαν οἱ πλεῖστοι τῶν ὀρθῶν λόγων καὶ ἔργων, καὶ μᾶλλον τὸ δοκεῖν αἱροῦνται ἤ τὸ εἶναι προαιροῦνται. Αὕτη τοίνυν ἐστὶν ἡ ἀποστασία, καὶ μέλλει προσδοκᾶσθαι ὁ ἐχθρός ». Και ο Όσιος Ιγνάτιος Μπριαντσιανίνωφ σημειώνει: « Ο Αντίχριστος θα έλθη στον καιρό του• την εποχή που του καθωρίσθη. Θα προηγηθή μια γενική αποστασία. Το μέγιστο μέρος των ανθρώπων θα εγκαταλείψουν την Χριστιανική Πίστη. Η αποστασία θα είναι το προστάδιο. Θα προετοιμάση τον κόσμο να δεχθή τον Αντίχριστο… Ο Αντίχριστος θα είναι απόλυτα ευθυγραμμισμένος με την γενική ηθική και πνευματική κατεύθυνση των ανθρώπων της εποχής του ».
Η αποστασία θα εκφράζεται κατ’ αρχήν με μια γενικότερη έκπτωση των ηθών και με μια αύξηση της πονηρίας και εκμετάλλευσης. Η ηθική κατάσταση της κοινωνίας, όταν έρθει ο Αντίχριστος, θα είναι περίπου η ίδια με την αντίστοιχη κατάσταση του κόσμου πριν την καταστροφή του με τον κατακλυσμό αλλά και των Σοδόμων πριν την κατάκαυσή τους. Οι αμαρτωλοί θα είναι δοσμένοι στις παράνομες ηδονές και θα έχουν μια αίσθηση ότι όλα πάνε καλά και ότι τίποτε κακό δεν πρόκειται να συμβεί.
Γι’ αυτό και ο Κύριος παρομοιάζει την εποχή των εσχάτων με την εποχή προ του κατακλυσμού και προ της καταστροφής των Σοδόμων: « Ὥσπερ δὲ αἱ ἡμέραι τοῦ Νῶε, οὕτως ἔσται καὶ ἡ παρουσία τοῦ Υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου. Ὥσπερ γὰρ ἦσαν ἐν ταῖς ἡμέραις ταῖς πρὸ τοῦ κατακλυσμοῦ τρώγοντες καὶ πίνοντες, γαμοῦντες καὶ ἐκγαμίζοντες, ἄχρι ἧς ἡμέρας εἰσῆλθε Νῶε εἰς τὴν κιβωτόν, καὶ οὐκ ἔγνωσαν ἕως ἦλθεν ὁ κατακλυσμὸς καὶ ἦρεν ἅπαντας, οὕτως ἔσται καὶ ἡ παρουσία τοῦ Υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου » • « ὁμοίως καὶ ὡς ἐγένετο ἐν ταῖς ἡμέραις Λώτ. Ἤσθιον, ἔπινον, ἠγόραζον, ἐπώλουν, ἐφύτευον, ὠκοδόμουν, ᾗ δὲ ἡμέρᾳ ἐξῆλθεν Λώτ ἀπὸ Σοδόμων, ἔβρεχεν πῦρ καὶ θεῖον ἀπ’ οὐρανοῦ καὶ ἀπώλεσεν πάντας. Κατὰ τὰ αὐτὰ ἔσται ᾗ ἡμέρᾳ ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἀποκαλύπτεται ». Κάτι ανάλογο λέγει και ο Απόστολος Παύλος: « Ὅταν γὰρ λέγωσι εἰρήνη καὶ ασφάλεια, τότε αἰφνίδιος αὐτοῖς ἐφίσταται ὄλεθρος… ».

Ο ιερός Χρυσόστομος λέγει πως, όταν έρθει ο Αντίχριστος, θα επιταθούν οι άνομες ηδονές σε όσους είναι παράνομοι και έχουν χάσει την ελπίδα της σωτηρίας τους. Τότε θα συμβαίνουν γαστριμαργίες, θορυβώδεις διασκεδάσεις και μέθες. Και, όπως, ακριβώς, όταν κατασκευαζόταν η κιβωτός, οι άνομοι δεν πίστευαν, αλλά, ενώ βρισκόταν ανάμεσά τους προαναγγέλοντας τα κακά που θα συμβούν, εκείνοι διασκέδαζαν, σαν να μην επρόκειτο να συμβεί κανένα κακό, έτσι και στο τέλος των καιρών θα φανεί ο Αντίχριστος, μετά τον οποίο θα έρθει η συντέλεια, τα δεινά της και οι αφόρητες τιμωρίες, και οι περισσότεροι άνθρωποι δεν θα αντιληφθούν τίποτε. Αλλά, καθώς θα διακατέχονται απ’ τη μέθη της κακίας, δεν θα καταλάβουν ούτε καν θα αισθανθούν τον φόβο όσων θα συμβούν, μέχρι αυτά να τους χτυπήσουν. « “ Ὥσπερ ἡ ὠδὶν τῇ ἐν γαστρὶ ἐχούσῃ ”, οὕτως αὐτοῖς παραστήσεται τὰ φοβερὰ ἐκεῖνα καὶ ἀνήκεστα », σημειώνει ο ιερός Χρυσόστομος.

Μια γενικότερη ηθική κατάπτωση προφητεύεται απ’ τον Απόστολο Παύλο και στη Β΄ προς Τιμόθεον: « Τοῦτο δὲ γίνωσκε, ὅτι ἐν ἐσχάταις ἡμέραις ἐνστήσονται καιροὶ χαλεποί. Ἔσονται γὰρ οἱ ἄνθρωποι φίλαυτοι, φιλάργυροι, ἀλαζόνες, ὑπερήφανοι, βλάσφημοι, γονεύσιν ἀπειθεῖς, ἀχάριστοι, ἀνόσιοι, ἄστοργοι, ἄσπονδοι, διάβολοι, ἀκρατεῖς, ἀνήμεροι, ἀφιλάγαθοι, προδόται, προπετεῖς, τετυφωμένοι, φιλήδονοι μᾶλλον ἤ φιλόθεοι, ἔχοντες μόρφωσιν εὐσεβείας, τὴν δὲ δύναμιν αὐτῆς ἠρνημένοι ». Ο Άγιος Αυγουστίνος, ερμηνεύοντας αυτούς τους στίχους, γράφει πως οι άνομοι θα πληθαίνουν όλο και περισσότερο, καθώς το τέλος θα πλησιάζει.


Το δεύτερο σκέλος της αποστασίας θα είναι η αύξηση των αιρέσεων και η πρόοδος του αντιχριστιανισμού. Ωστόσο, τα χειρότερα θα έπονται. Κατά τον Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά, αν προ του Αντιχρίστου η αμαρτία θα έχει κορυφωθεί, επί της εποχής του Αντιχρίστου θα αυξηθεί ακόμη περισσότερο, ώστε να υπακούσουν τότε όλοι οι άνθρωποι στον Αντίχριστο και να τον προσκυνήσουν. Όπως, χαρακτηριστικά, γράφει ο Άγιος Μάξιμος ο Γραικός, « τον καιρό της αποστασίας… στους έσχατους καιρούς θα υπερπληθυνθή το σκοτάδι κάθε ανομίας και της ισμαηλιτικής απιστίας… θα υπερπληθυνθή τότε κάθε αμαρτία και ανομία ».


Στην ευρύτερη χριστιανική γραμματεία συναντάμε τις ίδιες απόψεις. Ο συγγραφέας του Περί Συντελείας περιγράφει την ηθική κατάπτωση του κόσμου την εποχή των εσχάτων με τα πιο ζοφερά χρώματα: « Οι άνθρωποι θα έχουν αρπακτική διάθεση, θα αρπάζουν οικίες και αγρούς, και θα περιφρονούν το δίκαιο. Αισθήματα φθόνου, μίσους και έριδος θα κυριαρχούν στις σχέσεις τους και όλοι θα πορεύονται σύμφωνα με το θέλημά τους. Οι ποιμένες θα αμελούν το πλήρωμα και θα γίνουν σαν λύκοι. Οι ιερείς θα ασπαστούν το ψεύδος και οι μοναχοί θα ποθήσουν τις κοσμικές υποθέσεις. Ο λαός θα δείχνει προς τους ιερείς ανυπότακτη διάθεση. Οι πλούσιοι θα ενδυθούν την ασπλαχνία. Οι άρχοντες δεν θα βοηθούν τον πτωχό. Οι ισχυροί θα αποβάλουν τον οίκτο. Οι κριτές θα άρουν την δικαιοσύνη από το νομικό σύστημα και τυφλωμένοι από τα δώρα θα υποστηρίζουν την αδικία. Η γυναίκα θα παραδίδει τον άνδρα της σε θάνατο και ο άνδρας θα σύρει την γυναίκα του σε δικαστήριο. Κανείς δεν θα σέβεται την λευκότητα της κεφαλής του πρεσβυτέρου, και κανείς δεν θα λυπάται το κάλλος του νεωτέρου. Τότε θα εγερθούν ψευδοπροφήτες, ψευδαπόστολοι, γόητες, « φθοροποιοί », κακοποιοί, ψεύτες, κατήγοροι των άλλων, μοιχοί, πόρνοι, άρπαγες, πλεονέκτες, επίορκοι, άνθρωποι που θα μισούν ο ένας τον άλλο. Οι ναοί του Θεού θα γίνουν σαν οίκοι, και παντού θα γίνουν καταστροφές των Εκκλησιών. Οι Γραφές θα καταφρονηθούν και τα δαιμονικά άσματα θα τραγουδιούνται παντού. Πορνείες, μοιχείες και επιορκίες θα γεμίσουν την γη. Όλοι, ακόμη και αυτοί που θα φαίνονται να είναι Χριστιανοί, θα ακολουθούν με σφοδρότητα και προθυμία φαρμακείες, μαντείες και μαγείες.
Σύμφωνα με τον Αρέθα Καισαρείας, ο Αντίχριστος θα γίνει εύκολα αποδεκτός από τους ανθρώπους εξ αιτίας της υπερβολικής ταραχής που θα υπάρχει απ’ την πολλή κακία του κόσμου.
Όπως, χαρακτηριστικά, γράφει ο ανώνυμος ερμηνευτής των σειρών σε σχόλιό του στην Α΄ Επιστολή του Ιωάννου, « ἐπὶ θύραις ἤδη τούτου τοῦ κόσμου τὸ τέλος, καὶ τεκμήριον τὸ τὴν πονηρίαν πλεονᾶσαι ».
Στη σύγχρονη χριστιανική βιβλιογραφία συναντώνται ενδιαφέρουσες απόψεις πάνω στο ζήτημα της αποστασίας. Ήδη αναφέραμε πως η αποστασία ερμηνεύτηκε και ως μια απομάκρυνση απ’ τον Θεό που θα οδηγήσει στον Αντίχριστο. Στα πλαίσια αυτής της ερμηνείας, η αποστασία κατανοείται ως η αποκάλυψη του μυστηρίου της ανομίας. Στο δεύτερο κεφάλαιο της Β΄ προς Θεσσαλονικείς ο Παύλος διακρίνει ανάμεσα σε δύο περιόδους, σε δύο εποχές. Στην πρώτη εποχή ο διάβολος ενεργεί κεκαλυμμένα, « ἐν μυστηρίῳ ». Αυτή η περίοδος περιγράφεται με τα λόγια « τὸ γὰρ μυστήριον ἤδη ἐνεργείται τῆς ἀνομίας ». Στην δεύτερη περίοδο ο διάβολος θα ενεργεί φανερά. Αυτή η εποχή δηλώνεται με τα λόγια « καὶ τότε ἀποκαλυφθήσεται ὁ ἄνομος ». Η αποστασία θεωρείται πως θα είναι το ενδιάμεσο στάδιο στη μετάβαση απ’ την « ἐν μυστηρίῳ » ενέργεια της ανομίας στην αποκάλυψή της στο πρόσωπο του Αντιχρίστου.
Σύγχρονοι Χριστιανοί συγγραφείς αναγνωρίζουν στη σημερινή αποκάλυψη της ανομίας την προετοιμασία της οδού του θηρίου• και τη θεωρούν σημείο των καιρών. Έτσι, επισημαίνεται πως στην εποχή μας η ανομία, πράγματι, δεν κρύβεται αλλά διαφημίζεται. Σε επίπεδο ηθικής η ανομία έχει γίνει μεταφορικά και κυριολεκτικά νόμος. Ο καθένας προτρέπεται να κάνει ό,τι επιθυμεί χωρίς φραγμούς, ενοχές και αναστολές. Ο C. S. Lewis πριν μισό, περίπου, αιώνα έγραφε: « Η κοινή γνώμη είναι λιγότερο εχθρική απέναντι στις παράνομες σχέσεις, ακόμη και απέναντι στη διαστροφή, τόσο ανεκτική που μόνο με την παγανιστική εποχή μπορούμε να τη συγκρίνουμε ». Ο Φώτης Κόντογλου εξέφραζε για τους ανθρώπους της εποχής του παρόμοιες απόψεις, σημειώνοντας : « Ποτέ δεν το βλασφημούσαν – το όνομα του Θεού – όσο σήμερα, με τις πράξεις τους και με τα λόγια τους. Ποτέ δεν είχανε πέσει περισσότερο από σήμερα, στην ασωτία, στη φιλαργυρία, στην ακολασία, στην αναισθησία, στην πώρωση ». Και από τότε η εξαχρείωση των ηθών έχει προχωρήσει ακόμη περισσότερο.
Σε νομικό επίπεδο, η νομιμοποίηση των εκτρώσεων, της πορνείας, της μοιχείας, της πορνογραφίας και της ομοφυλοφιλίας, όπως και η προώθηση της ευθανασίας, είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα αυτής της τάσης. Μιλάμε για υπέρβαση των ορίων όχι απλά της χριστιανικής ηθικής αλλά και, γενικότερα, της κατά συνείδησιν ηθικής, της ηθικής με βάση το κοινό περί καλού και δικαίου αίσθημα.
Σε επίπεδο φιλοσοφίας, η αποστασία φαίνεται να έχει ξεκινήσει εδώ και αιώνες με τη διατύπωση αντιχριστιανικών φιλοσοφιών. Χαρακτηριστικό παράδειγμα « ο αντίχριστος » του Νίτσε.
Σε επίπεδο πολιτικής…
Επίσης, υπάρχει και η τάση για αποχριστιανοποίηση των εθνικών πολιτικών κυβερνήσεων. Αυτή η τάση είχε ξεκινήσει πολύ νωρίτερα. Ήδη το 1840, ο Νewman έγραφε πως η κρατική εξουσία στην Ευρώπη, μόλις και μετά βίας, με τις μεγαλύτερες προσπάθειες, κρατούσε το πνεύμα του αντιχρίστου που προσπαθούσε να έρθει στα πράγματα, να επιβληθεί. Και εντόπιζε την αποστασία στην περιθωριοποίηση της θρησκείας, τον διαχωρισμό έθνους και θρησκείας και την προσπάθεια για αποδυνάμωση της Εκκλησίας και απομάκρυνσής της απ’ τις δημόσιες υποθέσεις, προσπάθεια που εκφραζόταν κυρίως με την επιχειρούμενη τότε κατάργηση του όρκου αλλά και την κατάργηση της θρησκευτικής εκπαίδευσης που επιτυγχανόταν με την διδασκαλία όλων των ειδών θρησκείας σαν να είναι το ίδιο. Επίσης, εντόπιζε την αποστασία στη θεμελίωση της ηθικής διδασκαλίας όχι στη θρησκεία αλλά σε κοινωνικούς κανόνες, που υπαγορεύονταν από αρχές πρακτικής χρησιμότητας, και καταδίκαζε την προσπάθεια να γίνει η αποτελεσματικότητα και όχι η αλήθεια το μέτρο και ο κανόνας της πολιτείας και των νόμων. Και κατέληγε: « Σίγουρα, υπάρχει αυτή την εποχή μια ομοσπονδία του κακού, που παρατάσσει τα στίφη της από όλα τα μέρη του κόσμου, που οργανώνεται, λαμβάνει μέτρα, περικυκλώνει την Εκκλησία του Χριστού σαν σε δίχτυ, και προετοιμάζει τον δρόμο για μια γενική αποστασία από αυτήν. Αν αυτή η αποστασία γεννήσει τον Αντίχριστο, ή αν αυτός ακόμη θα καθυστερήσει, δεν μπορούμε να το γνωρίζουμε. Αλλά σε κάθε περίπτωση, αυτή η αποστασία και όλες της οι ενδείξεις και όλα της τα όργανα είναι του Πονηρού και αποπνέουν τη δυσωδία του θανάτου. Ας μη συμβεί ούτε στο ελάχιστο ο οποιοσδήποτε από εμάς να είναι από αυτούς τους αφελείς, που θα πιαστούν σ’ αυτή την παγίδα, που μας περικυκλώνει. Ας μη συμβεί ούτε στο ελάχιστο να εξαπατηθούμε απ’ τις ύπουλες υποσχέσεις με τις οποίες ο Σατανάς είναι βέβαιο πως χύνει το δηλητήριό του. Μπορούμε Χριστιανοί, τέκνα του Θεού, αδελφοί του Χριστού, κληρονόμοι της δόξης, μπορούμε να επιτρέψουμε στους εαυτούς μας να συμμετέχουμε σ’ αυτή την υπόθεση; Μπορούμε, έστω και με το μικρό μας δάχτυλο, να βοηθήσουμε στο μυστήριο της ανομίας; ».
Σήμερα, αυτή η τάση για αποχριστιανοποίηση των εθνικών πολιτικών κυβερνήσεων εξακολουθεί να υπάρχει και, μάλιστα, πολύ ισχυρότερη και με την προοπτική όλες οι κυβερνήσεις να ενωθούν σε μια νέα πολιτική οντότητα με μια νέα πνευματική και θρησκευτική ταυτότητα. Η μαγεία, σε μερικές περιπτώσεις ακόμη και ο Σατανισμός, νομιμοποιήθηκαν. Βέβαια, ο αποχριστιανισμός και η θρησκευτική ουδετερότητα, βαθμιαία, νομοτελειακά και αναπόφευκτα οδηγούν στον αντιχριστιανισμό. Όπως, ακριβώς, το μηδέν αποτελεί το ενδιάμεσο στάδιο για τη μετάβαση απ’ το θετικό στο αρνητικό πρόσημο. Η φύση απεχθάνεται το κενό. Κάτι θα καλύψει αυτό το κενό που δημιουργήθηκε απ’ την απομάκρυνση του Χριστιανισμού απ’ τις χριστιανικές κοινωνίες. Και αυτό δεν θα είναι κάτι καλό. Αυτό επισημαίνεται και απ’ τον Newman που βλέπει, αρχικά, μια ανοχή σε όλες τις περίεργες αιρέσεις και σέκτες, στον αθεϊσμό και τον Μουσουλμανισμό και στη συνέχεια μια ενεργητική δίωξη της αλήθειας του Χριστιανισμού. Οι αθεϊστικές και μηδενιστικές θεωρίες, η θρησκευτική ουδετερότητα απέναντι σ’ όλες τις θρησκείες, το όλο κίνημα του αποχριστιανισμού δεν είναι τίποτε περισσότερο απ’ το ενδιάμεσο σκαλί για τον αντιχριστιανισμό. Σήμερα, βιώνουμε τις οδύνες αυτής της μετάβασης. Το διάταγμα των Μεδιολάνων υπήρξε το ενδιάμεσο στάδιο για τη μεταβολή μιας ειδωλολατρικής αυτοκρατορίας σε χριστιανική. Σήμερα, από τη χριστιανική κρατική εξουσία μεταβαίνουμε σε μια ουδέτερη πολιτική εξουσία, που είναι, απλά, ένα ενδιάμεσο στάδιο για τη μετάβαση σε μια αντιχριστιανική πολιτική εξουσία. Σύγχρονοι Χριστιανοί στοχαστές θεωρούν πως το τέρας που θα γεννηθεί απ’ αυτή τη διαδικασία θα είναι κάτι πολύ πιο τρομακτικό απ’ ό,τι έχει γνωρίσει ποτέ η Ιστορία. Θα είναι το θηρίο της Αποκαλύψεως. Ο Άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς κήρυττε σχετικά: « Το μυστήριον – της ανομίας –… δεν θέλει μια εξουσία που πολεμά κατά του κακού. Αντίθετα, θέλει μια εξουσία αδικίας για την έλευση του Αντιχρίστου ». Σ’ αυτό το σημείο, θα πρέπει να τονίσουμε πως τα πράγματα, ακόμη, εξελίσσονται. Δεν ξέρουμε, ακριβώς, πού θα οδηγήσει όλη αυτή η διαδικασία. Αν επιτύχουν τα αντιχριστιανικά κέντρα τους σκοπούς τους ή όχι. Αν ήρθε ο καιρός του Αντιχρίστου ή αν θα αργήσει ακόμη. Εμείς, απλά, επισημαίνουμε κάποια πράγματα.
Στο επίπεδο της θρησκείας, η « αποστασία » εκφράζεται με την επίσημη εμφάνιση του Σατανισμού και της Μαγείας, την αθεΐα, την εισβολή των ανατολικών ειδωλολατρικών θρησκειών στο Δυτικό κόσμο, την αναγέννηση χιλιαστικών αντιλήψεων, την αστρολογία και τον θρησκευτικό συγκρητισμό. Σχετικά με τον θρησκευτικό συγκρητισμό, ο Soloviev επισημαίνει πως υπάρχει καλή ειρήνη και κακή ειρήνη. Και, αντίστοιχα, καλός πόλεμος και κακός πόλεμος. Ο Χριστός φέρνει διαίρεση και έχθρα μεταξύ καλού και κακού. Φέρνει διάκριση μεταξύ αληθείας και ψεύδους. Ο διάβολος λατρεύει να αναμιγνύει και να συνενώνει, εξωτερικά, πράγματα που, εσωτερικά, βρίσκονται σε αντίθεση μεταξύ τους. « Υπάρχει, επίσης, η κακή ειρήνη, η ειρήνη του κόσμου, που πασχίζει να αναμιγνύει ή να συνενώνει εξωτερικά μεταξύ τους στοιχεία που εσωτερικά βρίσκονται σε πόλεμο το ένα προς το άλλο », σημειώνει ο Ρώσος φιλόσοφος. Ο θρησκευτικός συγκρητισμός είναι η πιο ύπουλη πλευρά της αποστασίας στο επίπεδο της θρησκείας. Στο επίπεδο των πνευματικών φαινομένων και ενεργειών, αναφέρονται ως έκφραση της αποστασίας, η έρευνα και ενασχόληση με κάθε είδος αποκρυφιστικής και παραφυσικής δραστηριότητας ( τηλεπάθεια, υπνωτισμός, ψευδοπροφητείες, εμφανίσεις U.F.O. ) και το κίνημα της χαρισματικής αναζωπύρωσης.
Οι Φώτης Κόντογλου και Seraphim Rose εντοπίζουν την αποστασία και στο επίπεδο της τέχνης. Ο Seraphim Rose αναφέρει τη μοντέρνα τέχνη ως σημείο των καιρών στα πλαίσια της ανάλυσής του πάνω στην αποκάλυψη του μυστηρίου της ανομίας. Η λέξη « ανομία », σημαίνει απουσία, άρνηση και κατάργηση του νόμου. Και η σύγχρονη τέχνη καταργεί στην πράξη κάθε καλλιτεχνικό κανόνα και νόμο που εφήρμοζαν οι καλλιτέχνες μέχρι σήμερα. Ως παράδειγμα αναφέρει τον Τζακ Πόλοκ, ο οποίος, απλά, έπαιρνε και έριχνε μπογιά πάνω σ’ ένα καμβά. Συχνά, το αποτέλεσμα ήταν ευχάριστο, με όμορφα χρώματα και σχήματα αλλά αυτό το πράγμα δεν μπορεί να θεωρηθεί τέχνη• τουλάχιστον, σύμφωνα με τους κανόνες που εφήρμοζαν οι ζωγράφοι αιώνες τώρα. Κάτι παρόμοιο ισχύει και στη μουσική και σ’ όλες τις τέχνες. Ο Φώτης Κόντογλου θεωρούσε και αυτός τη μοντέρνα τέχνη ως σημείο των καιρών. Την παραλλήλιζε με το καπνό που βγήκε απ’ το φρέαρ της αβύσσου κατά το 9,2 της Αποκάλυψης. Έγραφε χαρακτηριστικά: « Ω! Η αφηρημένη τέχνη! Αληθινό φόβητρο που έχει τρομοκρατήσει τον κόσμο. Σημείο αινιγματικό της Αποκαλύψεως. Η τέχνη αυτή, αν την πούμε τέχνη, ενώ στ’ αλήθεια είναι η κατάργηση της τέχνης, η “ αφηρημένη ” λοιπόν τέχνη βγήκε από την απιστία της εποχής μας. Για τους περισσότερους σημερινούς ανθρώπους ο κόσμος είναι ένα πράγμα χωρίς σκοπό και έννοια, ένα χάος τυφλό. Κι η τέχνη, λοιπόν, που καθρεφτίζει αυτή την αντίληψη, τί θα είναι άλλο από άμορφα και σκοτεινά νεφελώματα;… Τα έργα της είναι μηδενιστικά, φανερώνοντας την διάλυση που έχει πάθει ο εσωτερικός άνθρωπος. Γι’ αυτό είναι φριχτά, επειδή πάντα φριχτή είναι η αρρώστια, και περισσότερο και από την σωματική, η πνευματική αρρώστεια… Τούτη η παγκόσμια τρέλα φανερώνεται σε όλες τις τέχνες, στη λογοτεχνία, στη μουσική, στη ζωγραφική, στη γλυπτική, στην οικοδομική και άπλωσε τη ζοφερή και τυραννική της εξουσία σ’ όλη την οικουμένη. Η αυθαιρεσία κι η έλλειψη κάθε σεβασμού στον άνθρωπο κυριαρχήσανε σαν παγκόσμια συνθήματα. Θανατερό φαρμάκι φαρμάκωσε την ανθρωπότητα. Ποιος θα την γλιτώσει; “ Καὶ ἤνοιξε τὸ φρέαρ τῆς ἀβύσσου, καὶ ἀνέβη καπνὸς ἐκ τοῦ φρέατος ὡς καπνὸς καμίνου καιομένης ” ».

Εμείς συμφωνούμε, απόλυτα, με τον Κόντογλου. Ποτέ στο παρελθόν η τέχνη δεν είχε ξεπέσει τόσο. Κάθε μορφή τέχνης. Τόσο στη θεματολογία όσο και στην τεχνοτροπία της, δύο πράγματα που, κατά τον Κόντογλου, συνδέονται μεταξύ τους. Όχι, ότι όλα τα έργα της μοντέρνας τέχνης είναι άχρηστα. Εξαιρέσεις υπάρχουν. Ο κανόνας, όμως, δυστυχώς, είναι θλιβερός. Άλλωστε, δεν είναι δύσκολο να διαπιστώσει ο καθένας την αλήθεια των ισχυρισμών του. Στο πεδίο της ζωγραφικής λ.χ.. Αρκεί να πάρει όλους τους τόμους της Εγκυκλοπαίδειας της Τέχνης της Εκδοτικής Αθηνών και να τους ξεφυλλίσει. Η επί το χείρον αλλαγή τόσο στη θεματολογία όσο και στην τεχνοτροπία κατά τους δύο τελευταίους αιώνες, κυρίως κατά τον εικοστό αιώνα, είναι τρομακτική. Στη λογοτεχνία• ας διαβάσει κάποιος Ντίκενς και ας διαβάσει και Φίλιπ Ροθ. Στο θέατρο• ας διαβάσει κάποιος Σαίξπηρ και ας διαβάσει και Πίντερ. Στη μουσική• ας ακούσει Μότζαρτ και ας ακούσει και ατονική μουσική ή trush metal κ.ο.κ.. Αλλά και στο χώρο της ημέτερης νεοελληνικής λογοτεχνίας μήπως και ο ακαδημαϊκός Σπυρίδων Μελάς δεν έγραφε για τον ευτελισμό της λογοτεχνίας από το 50 και μετά; Και πράγματι. Πού είναι ο Παπαδιαμάντης της εποχής μας; Και πού ο Μακρυγιάννης;
Εξαιρετικά ενδιαφέρον είναι και ένα σχόλιο του Γέροντος Παϊσίου για το πώς η αποστασία στο χώρο της έβδομης τέχνης προετοιμάζει την έλευση του Αντιχρίστου. Ο Αγιορείτης Γέρων έλεγε: « Και με τις βλάσφημες ταινίες που παρουσιάζουν, θέλουν να γελοιοποιήσουν τον Χριστό. Το κάνουν, για να πουν “ Αυτός ήταν ο Χριστός, τώρα θα έρθη ο Μεσσίας ” και να παρουσιάσουν μετά τον “ Μεσσία ” τους. Εκεί το πάνε ».




ΠΗΓΗ: http://www.pentapostagma.gr/2012/11/blo ... z2DGBUtu00
Caer está permitido, levantarse es obligatorio....."Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
Xαμένη μάχη,είναι αυτή που φοβήθηκες να δώσεις
Πριν γράψεις σκέψου! Πριν κατακρίνεις περίμενε! Πριν προσευχηθείς συγχώρα! Πριν παραιτηθείς προσπάθησε!
Καλό είναι το να υπάρχεις …μα το να ζεις εν Χριστώ είναι άλλο πράγμα !

Re: Η « αποστασία » ως σημείο των καιρών

2
Ένα από τα μεγαλύτερα σημάδια που θα προηγηθούν του ερχομού του Αντίχριστου είναι και η Μεγάλη αποστασία.Τι σημαίνει όμως αποστασία;Είναι η αποσκίρτησις πολλών από τον δρόμο του Θεού.Είναι η απομάκρυνση πολλών από την πίστη εξ’αιτίας των αμαρτιών τους.Η μεγάλη αποστασία δεν θα είναι μια περιορισμένη μορφή αμαρτίας και ασέβειας,αλλά αληθινή πλυμμυρίδα,κατακλυσμός της ανομίας.Η αποστασία εκείνη,που θα προηγηθεί του Αντιχρίστου,θα είναι ένα τρομακτικό δυσπερίγραπτο φούντωμα του κακού.
…..
Θα προηγηθεί η μεγάλη πτώσις της ανθρωπότητας,η προκλητική αποσκίρτησις από τον Θεό ,η ψυχοκτόνος αποστασία.Την αποστασία αυτή την προετοιμάζει ο διάβολος και τα όργανα του ,που δουλεύουν ακατάπαυστα να απομακρύνουν τους ανθρώπους από τον Χριστό και την εκκλησία.

…..

Στο πέρασμα του χρόνου θα δουλεύουν χωρίς σταματημό,για την αποστασία,ο σατανάς και τα όργανά του.Σε κάθε εποχή με μύριους τρόπους θα καταφέρνη ο διάβολος να απόμακρύνη αρκετούς από την πίστη.Θα προσπαθεί χωρίς ανάπαυλα να προκαλή σύγχιση στην πίστη,να μωραίνει τις ψυχές παγιδεύοντας τες στην αλαζονεία.Θα βλέπωμε έτσι ανθρώπους μεγαλόσχημους και βαρύγδουπους ,που θα βαυκαλίζονται για τις γνώσεις τους και την σοφία τους,να πολεμούν τον Χριστό και την εκκλησία,να ειρωνεύονται τους πιστούς,να κηρύσσουν την αθεία τουςΘα βλέπωμε σε πολλούς αδιαφορἰα πίστεως,ενώ απεναντίας θα είναι γεμάτοι αδημονία και φροντίδα μονάχα για τα υλικά αγαθά,την καλοπέρασι.

Ο σατανάς αγαπητέ αναγνώστα θα κάνει το παν να δεσμεύει ψυχές στην ύλη,στο σήμερα.Να τις αποτραβά από κάθε μεταφυσικό συλλογισμό και προπαντός από την πίστη στον Χριστό.

Η μεγάλη αποστασία δεν θα είναι ξάφνισμα απιστίας και ασέβειας,μα θα είναι αποτέλσμα αμαρτιών και απιστίας που θα κλιμακώνονται συνεχώς που στους έσχατους καιρούς θα κορυφωθούν.Θα ξεκινήση το κακό,όπως τα μικρά κύματα στη θάλασσα,που σιγά-σιγά γίνονται τρικυμία,κλυδωνισμός,καταιγίδα,φουρτούνα απελπισίας,φρίκης και θανάτου.

Ο Απόστολος Παύλος μας μιλάει πεντακάθαρα για αυτούς τους μελλοντικούς δύσκολους καιρούς που θα προηγηθούν του Αντιχρίστου και τονίζει:

Τοῦτο δὲ γίνωσκε, ὅτι ἐν ἐσχάταις ἡμέραις ἐνστήσονται καιροὶ χαλεποί·
ἔσονται γὰρ οἱ ἄνθρωποι φίλαυτοι, φιλάργυροι, ἀλαζόνες, ὑπερήφανοι, βλάσφημοι, γονεῦσιν ἀπειθεῖς, ἀχάριστοι, ἀνόσιοι,
ἄστοργοι, ἄσπονδοι, διάβολοι, ἀκρατεῖς, ἀνήμεροι, ἀφιλάγαθοι,
προδόται, προπετεῖς, τετυφωμένοι, φιλήδονοι μᾶλλον ἢ φιλόθεοι,
ἔχοντες μόρφωσιν εὐσεβείας, τὴν δὲ δύναμιν αὐτῆς ἠρνημένοι. καὶ τούτους ἀποτρέπου. (Β’Τιμ.γ’1-5)


Πωρωμένες ψυχές,πουλημένες στον σατανά,γίνονται σκάνδαλο και οδηγοί τυφλοί.Εξαπολύουν τον σπόρο του ρύπου,της πορνείας και της ανηθικότητας με την διαγωγή τους,με την ζωή τους,με τα έντυπα τους,με τις αντίχριστες ιδέες τους.

Καὶ καθὼς οὐκ ἐδοκίμασαν τὸν Θεὸν ἔχειν ἐν ἐπιγνώσει, παρέδωκεν αὐτοὺς ὁ Θεὸς εἰς ἀδόκιμον νοῦν, ποιεῖν τὰ μὴ καθήκοντα, 29 πεπληρωμένους πάσῃ ἀδικίᾳ πορνείᾳ πονηρίᾳ πλεονεξίᾳ κακίᾳ, μεστοὺς φθόνου φόνου ἔριδος δόλου κακοηθείας, 30 ψιθυριστάς, καταλάλους, θεοστυγεῖς, ὑβριστάς, ὑπερηφάνους, ἀλαζόνας, ἐφευρετὰς κακῶν, γονεῦσιν ἀπειθεῖς, 31 ἀσυνέτους, ἀσυνθέτους, ἀστόργους, ἀσπόνδους, ἀνελεήμονας• 32 οἵτινες τὸ δικαίωμα τοῦ Θεοῦ ἐπιγνόντες, ὅτι οἱ τὰ τοιαῦτα πράσσοντες ἄξιοι θανάτου εἰσίν, οὐ μόνον αὐτὰ ποιοῦσιν, ἀλλὰ καὶ συνευδοκοῦσι τοῖς πράσσουσι.(Ρωμ.Α’ 28-32)

Νεοελληνική απόδοση :
Και καθώς δεν έκριναν καλόν και δεν ηθέλησαν να κατέχουν την αληθή και σοφήν γνώσιν περί του Θεού, παρεχώρησεν ο Θεός να παραδοθούν και υποδουλωθούν εις νουν ανίκανον να διακρίνη το ορθόν, με αποτέλεσμα να διαπράττουν αυτά τα απρεπή και επαίσχυντα.
Και έτσι εγέμισαν και διεποτίσθησαν, κατά την ψυχήν και το σώμα, από κάθε αδικίαν, πορνείαν, πονηρίαν, πλεονεξίαν, κακίαν• εγέμισαν από φθόνον, φόνον, φιλόνεικον διάθεσιν, δολιότητα και κάθε κακοήθειαν.
Εγιναν κρυφοί κατήγοροι σιγοψιθυρίζοντες μεταξύ των εις βάρος των άλλων, θρασείς συκοφάνται των απόντων, γεμάτοι μίσος εναντίον του Θεού, υβρισταί, φαντασμένοι και κομπασταί, επιδειξιομανείς, επινοηταί κακών εις βάρος των άλλων, ασεβείς και ανυπάκοοι απέναντι των γονέων•
άνθρωποι χωρίς σύνεσιν, που χωρίς εντροπήν καταπατούν τον λόγον των και τας συμφωνίας που έχουν κάμει, άστοργοι απέναντι των οικείων των, αδιάλλακτοι και μνησίκακοι, σκληροί και ανάλγητοι εις την ξένην δυστυχίαν.
Αυτοί, μολονότι εγνώρισαν καλά το θέλημα και την δικαιοσύνην του Θεού, ότι δηλαδή όσοι διαπράττουν τέτοια πονηρά έργα είναι άξιοι θανάτου, όχι μόνον πράττουν αυτά, αλλά από ψυχικήν πώρωσιν και κακότητα επιδοκιμάζουν με όλην των την καρδιά και εκείνους που τα πράττουν.

…..

Δεν θα ομολογούν τον Χριστό,ενώ πρόθυμα θα υποτάσσωνται,σαν πιστοί των αιρέσεων και των πλανών.

Τὸ δὲ Πνεῦμα ῥητῶς λέγει ὅτι ἐν ὑστέροις καιροῖς ἀποστήσονταί τινες τῆς πίστεως, προσέχοντες πνεύμασι πλάνοις καὶ διδασκαλίαις δαιμονίων(Α’Τιμ.δ’1)

Θα τρέχουν με πρoθυμία στις αιρέσεις οι άνθρωποι λέγει ο Κύριλλος Ιεροσολύμων.Και οι αιρετικοί ,όπως τονίζει δεν θα είναι πια φανεροί,μα κεκρυμμένοι,ύπουλοι.Θα είναι λύκοι κάτω από προβιά προβάτου.

Την κακή προαίρεση των ανθρώπων,καθώς στέκονται μπροστά στην Αλήθεια και την πλάνη,διατυπώνει ως εξής ο άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων:
«Απέστησαν γαρ οι άνθρωποι από της αλήθειας και κνήθονται την ακοήν.Λόγος πιθανός,και πάντες,ακούουσιν ηδέως.Λόγος επιστροφής και πάντες αποστρέφονται.Απέστησαν οι πλείστοι τον ορθόν λόγον και μάλλον το κακό αιρούνται(προτιμούν),ή το αγαθόν προαιρούνται.Αυτή τοίνυν ετιν η αποστασία και μέλλει προσδοκάσθαι ο εχθρός.(ΒΕΠΕΣ,36,189).

Οι άνθρωποι που απομακρύνονται από την πίστη,από την Αλήθεια του Χριστού,είναι πρόθυμοι να ακούσουν με ευχαρίστηση ένα ψέμα,αλλά λόγο για την επιστροφή στο Χριστό δεν θέλουν να ακούσουν.
Οι πολλοί προτιμούν το κακό και δεν διαλέγουν το καλό.Και σ’άυτό βλέπει την αποστασία ο Κύριλλος,κατά την οποίαν πρόκειται να αναμένεται ο ερχομός του εχθρού,του Αντιχρίστου δηλαδή.


Χαράλαμπου Βασιλόπουλου -ΟΑντίχριστος
Caer está permitido, levantarse es obligatorio....."Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
Xαμένη μάχη,είναι αυτή που φοβήθηκες να δώσεις
Πριν γράψεις σκέψου! Πριν κατακρίνεις περίμενε! Πριν προσευχηθείς συγχώρα! Πριν παραιτηθείς προσπάθησε!
Καλό είναι το να υπάρχεις …μα το να ζεις εν Χριστώ είναι άλλο πράγμα !

Re: Η « αποστασία » ως σημείο των καιρών

4
Ἡ οἰκογένεια εἰς καιροὺς Ἀποστασίας

Τὸ Ἱερὸν «Μυστήριον τοῦ ΓΑΜΟΥ»
μέσα εἰς τὴν σήμερινὴν κατάστασιν
τῆς Μεγάλης Ἀποστασίας τῶν ἀνθρώπων ἀπὸ τὸν Θεὸν



ὑπὸ τοῦ Πατρὸς καὶ Καθηγουμένου
τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου
Ἀρχιμανδρίτου Ἀθανασίου









Ἀγαπητοί μου Χριστιανοί,

“χαίρετε ἐν Κυρίῳ πάντοτε”!





Εἰς τὰς ἡμέρας μας ἤδη καλλιεργεῖται καὶ βιοῦται μέσα εἰς τὸν κόσμο ἡ κατ’ ἐξοχὴν Μεγάλη Ἀποστασία, περὶ τῆς ὁποίας ὁμιλοῦν καὶ προφητεύουν τόσον ἡ Ἁγία Γραφὴ ὅσον καὶ οἱ θεῖοι Πατέρες.



Αὐτὴ ἡ παρουσιαζομένη σήμερα πρωτοφανὴς Ἀποστασία ἀπὸ ὅσα ὁρίζει ὁ Νόμος καὶ ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ, προετοιμάζει τὸ σαθρό, διεφθαρμένο καὶ ἐξαθλιωμένο περιβάλλον, μέσα ἀπὸ τὸ ὁποῖο θὰ δυνηθῆ νὰ ἀναδυθῆ καὶ νὰ ἀναφανῆ ὁ προφητευμένος Ἔσχατος Ἀντίχριστος!



Ἡ Ἀποστασία, εἰς τὰς ἡμέρας μας, συνίσταται τόσον στὴν θεωρητική, ὅσον καὶ στὴν πρακτικὴ ἄρνησι τῆς ὑπάρξεως τῆς ἀθανάτου ψυχῆς, τῆς μετὰ θάνατον ζωῆς, τοῦ πνευματικοῦ κόσμου, τῆς αἰωνιότητος, τοῦ Δημιουργοῦ καὶ κυρίως μάλιστα τοῦ Θεανθρωπίνου Προσώπου τοῦ Σωτῆρος μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, ποὺ ἦλθε στὴν γῆν καὶ ὡς ἄνθρωπος, γιὰ νὰ σώση τὸν κόσμον ἀπὸ τὴν ἁμαρτίαν τὴν φθοράν, τὴν διαφθοράν, καὶ τὴν αἰώνιον ἀπώλειαν!



Αὐτὴ ἡ Ἀποστασία προχωρεῖ εἰς τὰς ἡμέρας μας μετὰ συνεχῶς ἐπαυξανομένης ταχύτητος καὶ ἐπιπόνου τραχύτητος πρὸς τὴν ἄνευ προηγουμένου αἰχμήν της, ἀναφορικῶς, ὄχι μόνο στὸ ”κοσμοθεωρητικό”, ἀλλά, καὶ κατὰ ἀναπόδραστον συνέπειαν, καὶ στὸ ”πρακτικὸ” καὶ τὸ ”ἡθικὸ” πεδίο!



Ὀφθαλμοφανής, ὅσο ποτὲ ἄλλοτε, παρουσιάζεται σήμερον ἡ πολλὴ ἀσέβεια πρὸς τὸν Δημιουργὸ καὶ ἡ πολλὴ ἠθικὴ διαφθορὰ μεταξὺ ἡμῶν τῶν ἀνθρώπων. Τὸ κακὸ ἐπληθύνθη ἐπὶ τῆς γῆς καὶ διαπράττεται τώρα εὐκολωτέρως, ἀνετωτέρως καὶ εὐρυτέρως καί, προπαντός, κατὰ τρόπον ἀναιδέστερον, ὑποβοηθούσης μάλιστα καὶ τῆς κακῆς χρήσεως τῆς ραγδαίως ἐξελισσομένης τεχνολογίας!



«Πάντες ἐξεκλίναμεν» κατὰ τὸν ψαλμῳδὸν Δαυίδ, καὶ οὐαὶ καὶ ἀλίμονον ὅταν θὰ ξεχειλίση κάποιαν στιγμὴν τὸ ποτήριον τὴς ὑπομονῆς τοῦ Θεοῦ!





Σήμερον προβάλλεται προκλητικῶς ἡ ἁμαρτία, καὶ προσβάλλεται πρωτογνώρως ἡ Ἀρετή!



Εἰς τὰς ἡμέρας μας κορυφοῦται τὸ κακὸ μέσα εἰς τὸν κόσμο, ὥστε νὰ προσβάλλεται ὁ πνευματικὸς καὶ σωτήριος τρόπος ζωῆς, ποὺ μᾶς ἐδίδαξεν ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ καὶ οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας, καὶ νὰ προβάλλεται πλέον ἡ ἁμαρτία, πὼς εἶναι τάχα… «φυσιολογική»!



Ἡ Ἀρετὴ (πίστις, θεοσέβεια, τιμιότης, ἁγνότης, αὐταπάρνησις, ταπείνωσις, ἀφιλοχρηματία, σωφροσύνη, ἐλεημοσύνη, μετάνοια, λιτότης, ὀλιγάρκεια, ἁγιότης καὶ μάλιστα ἡ ἀληθινὴ Ἀγάπη, ὅπως τὴν ἐδίδαξε ὁ Χριστός), παρουσιάζωνται πλέον, ὡς… παρωχημένα, ἀχρείαστα ἢ καὶ ἄχρηστα!



Δυστυχῶς αὐτὴ ἡ ἐπικίνδυνος πορεία καὶ ἐφάμαρτος νοοτροπία ἐμφανίζεται ἐμφαντικῶς ἀκόμη καὶ μεταξὺ ἡμῶν τῶν θεωρουμένων ὀρθοδόξων Χριστιανῶν!



Ὅταν ὅμως ἡ ἁμαρτία ἀμνηστεύεται, σημαίνει ὅτι εἶναι ἐκ τῶν πραγμάτων ἀδύνατον νὰ ὁδηγήση πλέον εἰς τὴν σωτήριον μετάνοιαν! Ἀλλ’ ὅμως, ὅπου δὲν ὑπάρχει μετάνοια, ἐκεῖ ἀσφαλῶς δὲν ὑπάρχει οὔτε ἡ λυτρωτικὴ ἐξαγόρευσίς της, οὔτε ἡ ἐν τῷ Μυστηρίῳ ἐξομολόγησίς της. Ἤ, καὶ ἂν ὑπάρχη, αὐτὴ εἶναι μόνον τυπική, ”διὰ τῶν χειλέων” μόνον, ἐξωτερική. Δὲν εἶναι καθαρὰ καὶ εἰλικρινής. Δὲν ἐνεργεῖται μὲ τὴν δέουσαν συντριβὴν καρδίας καὶ μὲ πραγματικὴ διάθεσιν διορθώσεως καὶ ἀλλαγῆς τρόπου σκέψεως καὶ ζωῆς!



Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ μετανοήση κάποιος δι’ ἁμαρτίας, τὰς ὁποίας, ἐνῶ μὲν τὰς διαπράττει, δὲν τὰς παραδέχεται ὅμως ὡς ἁμαρτίας, ἀλλὰ τὰς θεωρεῖ ἁπλῶς παρωνυχίδας;



Ὑπάρχει μήπως χειροτέρα ἁμαρτία ἀπὸ τὴν σκληροκαρδίαν καὶ ἄρα ἀπὸ τὴν ἀμετανοησίαν; Καὶ μάλιστα ὅταν αὐτὴ ἡ ἀμετανοησία προέρχεται ἀπὸ τὴν ”ἀμνήστευσιν” πολλῶν σοβαρῶν, ἀκόμη καὶ θανάσιμων ἁμαρτημάτων;



Ἡ τοιαύτη ἀμετανοησία ἀποτελεῖ ἀσφαλῶς την ἐσχάτην ἀνοησίαν!



Μήπως δὲν ἀποτελεῖ αὐτὴ ἀκριβῶς ἡ ἐμμονὴ εἰς τὴν ἀμετανοησία τὴν βλασφημίαν, κατὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, περὶ τῆς ὁποίας ὁμιλεῖ ὁ Κύριος, καὶ ἡ ὁποία (βλασφημία) βεβαίως δὲν δύναται νὰ ὁδηγήση εἰς μετάνοιαν, ἄρα οὔτε εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν, καὶ κατὰ συνέπειαν ὁδηγεῖ εἰς τὴν αἰώνιον καταδίκην (Μάρκ. γ´ 29);





Μοναδική μας Ἐλπίδα:

Ἐπιστροφή μας εἰς τὸν Σωτῆρα μας Χριστόν!



Μέσα ὅμως εἰς ὅλην αὐτὴν τὴν σύγχρονον παραζάλην, τὴν ζόφωσιν, τὴν σύγχυσιν καὶ τὰ φοβερὰ ἀδιέξοδα, ὑπάρχει σταθερῶς καὶ ἀναλλοιώτως μία καὶ μοναδικὴ ἀμετάθετος Ἐλπίδα Σωτηρίας:



Ἡ ἐπιστροφή μας εἰς τὸν Σωτῆρα μας καὶ Κύριόν μας, τὸν Ἰησοῦ Χριστόν!





«Κατάστασις Πολιορκίας»



Πολλὰ τὰ αἴτια καὶ πολύμορφοι αἱ ἐκδηλώσεις τῆς ἐκ τοῦ Θεοῦ Ἀποστασίας μας εἰς τὰς ἡμέρας μας!



”Κατάστασις Πολιορκίας” ἔσωθεν καὶ ἔξωθεν!



Καὶ κατ’ ἀρχὰς μέν, ἡ μέχρι πρό τινος ἀφθονία τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν, ἡ εἰκονικὴ εὐμάρεια, καὶ ἡ νομιζομένη πολυτέλεια, μᾶς ἐνέπαιξαν τὸν νοῦν, μᾶς ἐνάρκωσαν τὰς καρδίας καὶ μᾶς ἐνέκρωσαν τὰ πνευματικὰ κριτήρια καὶ αἰσθητήρια. Ὅπως λέγει ἡ Γραφή: «Καὶ ἔφαγεν Ἰακὼβ καὶ ἐνεπλήσθη, καὶ ἀπέλακτισεν ὁ ἠγαπημένος· ἐλιπάνθη, ἐπαχύνθη, ἐπλατύνθη, καὶ ἐγκατέλιπε Θεὸν τὸν ποιήσαντα αὐτόν, καὶ ἀπέστη ἀπὸ Θεοῦ, τοῦ Σωτῆρος αὐτοῦ» (Δευτ. 32, 15).



Διὰ τοῦτο συνεχίζομεν μέχρι καὶ σήμερον, νὰ ζῶμεν ἀμέριμνοι, ὡς ὑπνωτισμένοι, ὡσὰν ”νὰ μὴν συμβαίνη τίποτε”, ὡς ζῶντες μὲν βιολογικῶς, ἀλλά, δυστυχῶς, ὡς νεκροὶ πνευματικῶς, καλλιεργοῦντες τὴν προτέραν μας ἁμαρτωλὸν συνήθειαν, καὶ παραμένοντες προσκολλημένοι εἰς τὴν ἀγωνιώδη μέριμναν διὰ τὰ μάταια καὶ κίβδηλα πράγματα τοῦ νῦν αἰῶνος, τοῦ ἀπατεῶνος!



Καὶ δὲν εὑρίσκομεν, ἰσχυριζόμεθα, καιρὸν νὰ λογισθῶμεν περὶ τοῦ Θεοῦ, περὶ τοῦ ἐπερχομένου βεβαίου (συχνάκις καὶ βιαίου) βιολογικοῦ μας θανάτου, περὶ τῆς φοβερᾶς Ἡμέρας τῆς Κρίσεως, περὶ τῆς Μελλούσης Ζωῆς καὶ περὶ τῶν θεοδιδάκτων τρόπων τῆς Αἰωνίου Σωτηρίας μας.



Προσηλώσαμεν δυστυχῶς τὸ βλέμμα μας μὲ ἐμπάθειαν πρὸς τὴν παρερχομένην ὕλην καὶ τὴν παρεχομένην ἐξ αὐτῆς ὀδυνηρὰν ἡδονὴν πρὸς τὰ φθαρτὰ καὶ ἐφάμαρτα τοῦ παρόντος βίου. Ἀναζητοῦμεν ψευδῆ καὶ παροδικὴν παρηγορίαν εἰς ἀπατηλὰς συναναστροφὰς καὶ φυχοφθόρους ”ψυχαγωγίας”, διὰ μέσου ποικίλων δαιμονικῶν ἐκδηλώσεων, ὅπως π.χ. νυκτερινῶν καὶ σκοτεινῶν «εὐκαιριῶν», καὶ ἐν γένει διὰ τῆς διαπράξεως πράξεων πονηρῶν.



Ἡ πολύμορφος ἀκολασία πλεονάζει πλέον εἰς τὸν κόσμον, ἀδιακρίτως δόγματος καὶ φυλῆς. Τραγικώτερον ὅμως ὅτι πλεονάζει, δυστυχῶς, καὶ μεταξὺ ἡμῶν, τῶν θεωρουμένων ὀρθοδόξων χριστιανῶν!





Ἡ Ἁγία Γραφὴ περιγράφει προφητικῶς, τοὺς «Ἐσχάτους Καιρούς»




Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος περιγράφει προφητικῶς, ἀλλὰ καὶ πολὺ εὐκρινῶς, τὰ χαρακτηριστικὰ τοῦ σημερινοῦ κόσμου τῶν “ἐσχάτων ἡμερῶν”, τῶν καιρῶν τῆς ἀπὸ τοῦ Θεοῦ Ἐσχάτης Ἀποστασίας: «Ἐν ἐσχάταις ἡμέραις ἐνστήσονται καιροὶ χαλεποί· ἔσονται γὰρ οἱ ἄνθρωποι φίλαυτοι, φιλάργυροι, ἀλαζόνες, ὑπερήφανοι, βλάσφημοι, γονεῦσιν ἀπειθεῖς, ἀχάριστοι, ἀνόσιοι, ἄστοργοι, ἄσπονδοι, διάβολοι, ἀκρατεῖς, ἀνήμεροι, ἀφιλάγαθοι, προδόται, προπετεῖς, τετυφωμένοι, φιλήδονοι μᾶλλον ἢ φιλόθεοι, ἔχοντες μόρφωσιν εὐσεβείας, τὴν δὲ δύναμιν αὐτῆς ἠρνημένοι» (Β´ Τιμ. γ´, 1-5).



Αὐτὴ εἶναι δυστυχῶς σήμερον ἡ πραγματικὴ «εἰκόνα» τοῦ τρόπου ζωῆς τοῦ συγχρόνου ἀνθρώπου: Ἡ Ἀποστασία δηλαδὴ ἡμῶν ἀπὸ τὸν Δημιουργόν μας καὶ ἡ περιφρόνησίς μας πρὸς ὅσα Αὐτός, ἀπὸ ἄπειρον ἀγάπη, μᾶς παραγγέλλει διὰ τὴν σωτηρίαν μας!



Τὸ ἀποκορύφωμα δὲ τῆς ἁμαρτίας μας εἶναι ὅτι δὲν ἀγαπῶμεν μὲ ὅλην μας τὴν ψυχή, τὸν νοῦν καὶ τὴν καρδίαν μας, τὸν Κύριόν μας καὶ Θεόν μας! Καὶ τοιουτοτρόπως, κατὰ ἀναπόφευκτον συνέπειαν, οὔτε καὶ τὸν πλησίον μας ἀγαπῶμεν, ὁ ὁποῖος (ὁ κάθε πλησίον μας) εἶναι κατ’ εἰκόνα Θεοῦ πλασμένος!



Πῶς ὅμως νὰ ἀγαπήσωμεν τὸν Θεόν μας, ὅταν ματαιοπονοῦντες προσπαθοῦμεν, “ψυχαναγκαστικῶς” καὶ “κομπλεξικῶς”, (ἴσως καὶ διὰ νὰ ἐφησυχάζωμεν τὰ ἐνοχικά μας σύνδρομα, πλὴν ὅμως ματαίως), νὰ ἀρνηθῶμεν καὶ αὐτὴν ἀκόμα τὴν Ὕπαρξίν Του;



Ἀπὸ δὲ τὴν τοιαύτην ἀπιστίαν μας καὶ τὴν τοσαύτην ἔλλειψιν τῆς πρὸς τὸν Χριστὸν Ἀγάπης μας, προέρχονται ἀναμφιβόλως καὶ ἀναδύονται ἀναποφεύκτως τὰ μεγάλα δεινά, ποὺ ἐφορμοῦν ἐφιαλτικὰ καὶ καταδιώκουν καταδυναστικὰ τοὺς ἀνθρώπους τῆς ἐποχῆς μας.



Ἐσκοτίσθη ἡ διάνοια ἡμῶν τῶν ἀνθρώπων ἀπὸ τὸ πάθος τοῦ ἐγωϊσμοῦ μας: Τῆς ἐμπαθείας, τῆς φιλαργυρίας, τῆς κενοδοξίας, τοῦ τζόγου (=ἐπιδιώξεως μετὰ μανίας εὐκόλου καὶ παρανόμου ”κέρδους”), τῶν ναρκωτικῶν (=ἀναζητήσεως ψεύτικης εὐτυχίας, διότι δὲν πιστεύομεν εἰς τὸν Θεόν), τῆς ἀσωτίας (=ἐκζητήσεως ἀχαρίτου χαρᾶς μακρυὰ ἀπὸ τὸν Σωτῆρα), καὶ μάλιστα τῆς ὑπούλου καὶ ἀπατηλοῦς θεοποιημένης φιληδονίας, ποὺ ἀποτελεῖ καὶ αὐτὴ μίαν ἄλλην παρδαλὴν παραλλαγὴν τοῦ πολυμόρφου τέρατος, τοῦ ἀκράτου ἐγωϊσμοῦ μας!





Ἡ σημερινὴ μεγιστοποιημένη Ἀποστασία μας ἀπὸ τὸν Θεὸν ἐπηρεάζει ἐπικινδύνως καὶ τὴν εὐλογημένην πραγμάτωσιν καὶ σωτήριον βίωσιν τοῦ «Μυστηρίου τοῦ Γάμου»



Αὐτὴ ἡ γενικωτέρα Κατάστασις Ἀποστασίας ἀπὸ τὸν Δημιουργόν μας καὶ Θεόν μας δὲν ἄφησε ἀσφαλῶς ἀπείρακτον οὔτε καὶ τὴν ἐν Θεῷ πραγμάτωσιν καὶ σωτήριον βίωσιν τοῦ μεγάλου Μυστηρίου τοῦ Γάμου!



Ὡς συνέπεια αὐτοῦ τοῦ γεγονότος παρατηρεῖται εἰς τὰς σχέσεις τῶν φύλων διαφθορά, ψεῦδος, μεγάλη ὑποκρισία, ξεγύμνωμα, ἀνήθικος πρόκλησις ἀνδρῶν τε καὶ γυναικῶν, πορνεῖαι, μοιχεῖαι καὶ φόνοι (π.χ. ἐκτρώσεις)!



Μεγάλη εἶναι ἡ αὔξησις τῶν ποικίλων συνεπαγομένων καὶ συμπεπλεγμένων ἐγκλημάτων, λόγῳ τῆς ἀποστασίας μας ἀπὸ τὸν Θεό. Ὅπως ἤδη προαναφέραμεν, τὸ ἔγκλημα τῶν βδελυρῶν ἐκτρώσεων, ὅπου ὁ ἴδιος ὁ γονεὺς καταντᾶ εἰς τό σημεῖον νὰ φονεύση ὁ ἴδιος, μὲ τὴν ἰδικήν του ἀπόφασιν, ἔγκρισιν, συνενοχήν κ.ἄ., τὸ ἰδικόν του σπλάγχνο, τὸ ἐντελῶς ἀθῶον καὶ ἀνυπεράσπιστον κυοφορούμενον παιδί του!!!



Εἶναι ὁλοφάνερον πλέον ὅτι ὁ θεσμὸς τῆς θεοσδότου χριστιανικῆς οἰκογενείας ὑφίσταται ἐκ βάθρων σοβαροτάτην σεισμικὴν δόνησιν!



Ἔπαυσε κατ’ ἀρχὰς νὰ ὑπάρχη ὁ πρέπων σεβασμὸς καὶ ἡ εὐλογημένη ὑπακοὴ τῶν τέκνων πρὸς τοὺς γονεῖς τους.



Τὰ διαζύγια συνεχῶς καὶ πληθύνονται. Παντοῦ μοιχεῖαι, πορνεῖαι, ποικίλαι ἀπερίγραπτοι ἀσωτεῖαι, μέχρι καὶ βδελυρόταται διαστροφαί, ὅπως π.χ. αἱ ἐπαίσχυνται ὁμοφυλοφιλίαι. Μεγάλη ἀδιαφορία ἀπὸ πολλοὺς πρὸς τὴν συζυγικὴν πίστιν καὶ πρὸς τὸν ἱερὸν θεσμὸν τῆς οἰκογενείας, ὅπως τὰ ὥρισεν ὁ Θεός. Ἐχάθη ἡ σωφροσύνη, ἐφυγαδεύθη ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ! Καὶ ὅλαι αὐταὶ αἱ ἁμαρτίαι μᾶς φέρουν ἀντιμετώπους πρὸς τὸν ἴδιον τὸν Θεόν! Καί, ὡς τὰ πράγματα δεικνύουν, δημιουργοῦμεν “ἐξ ἰδίων μας”, ἀπὸ μόνοι μας, ἐκείνας τὰς ἁμαρτωλὰς προϋποθέσεις, ποὺ μᾶς ὁδηγοῦν ἀναποφεύκτως πρὸς τὴν αὐτοτιμωρίαν μας καὶ τοιουτοτρόπως κατρακυλοῦμεν πρὸς τὴν αὐτοκαταστροφήν μας!





Διαφθορὰ καὶ Διαζύγια



Μὲ τὸ γενικότερον κατάντημα τῆς ἰδιαζούσης ποιοτικῶς καὶ ἀκραίας ποσοτικῶς Καταστάσεως Ἀποστασίας εἰς τὰ ἡμέρας μας, ἐπῆλθαν ἀναποφεύκτως καὶ αἱ σήμερον ἀναφανεῖσαι μεγάλαι συμφοραὶ εἰς τὸ Γένος μας.



Μεταξὺ τῶν ἄλλων αὐξάνονται συνεχῶς οἱ χωρισμοὶ καὶ τὰ διαζύγια, κατὰ δραματικὸν καὶ ραγδαῖον μάλιστα ρυθμόν.



Ὁ χωρισμός μας καὶ τὸ ἐθελούσιο “διαζύγιόν” μας ἀπὸ τὸν Δημιουργόν μας καὶ Θεόν μας, ἐπέφερεν, ὡς ἀναπόφευκτον συνέπειαν, καὶ τὰ διαζύγια μεταξὺ τῶν ἐγγάμων ἀνθρώπων!



Γνωρίζομεν, ἐκ τῆς πολυχρονίου ἐμπειρίας μας, πολὺ καλά, ὅτι ὅσοι Χριστιανοὶ εἶναι πραγματικῶς συνδεδεμένοι μὲ τὴν Ἐκκλησίαν καὶ τὰ ἱερὰ Μυστήριά Της δὲν ἔχουν τὰ ἰδιάζοντα ἀσήκωτα οἰκογενειακὰ προβλήματα, ποὺ συνεπάγεται καὶ ἐπιφέρει ἡ Ἀποστασία ἀπὸ τὸν Χριστόν, καὶ τὰ ὁποῖα ὁδηγοῦν καὶ καταλήγουν πλειστάκις εἰς τὸν χωρισμὸν μεταξὺ τῶν ἐγγάμων.



Ἀλλὰ καὶ εἰς περιπτώσεις, ποὺ ἐμφανισθοῦν σοβαρὰ προβλήματα μέσα εἰς ὄντως χριστιανικὰς οἰκογενείας, αὐτὰ δύνανται εὐκολώτερον νὰ ξεπεραστοῦν, μὲ τὴν πίστιν, τὴν ταπείνωσιν, τὴν ἀγάπην καὶ τὴν ὑπομονήν, θεμελιώδεις ἀρετὰς τὰς ὁποίας ἐδίδαξεν ὁ Χριστός. Καὶ τὰ ἀναφυόμενα προβλήματα ἀντιμετωπίζονται ἐπιτυχῶς καὶ ἐπωφελῶς, μὲ τὴν Χάριν τοῦ Θεοῦ, ἀπὸ αὐτοὺς βεβαίως, ποὺ πιστεύουν Αὐτὸν καὶ τηροῦν τὰς ἐντολάς Του.



Ἀντιθέτως, ἐὰν εἴμεθα ἀποξενωμένοι καὶ ἀποκομμένοι ἀπὸ τὴν ζωὴν τῆς Ἐκκλησίας μας, χωρὶς πραγματικὴν μετάνοιαν, αὐτομεμψίαν καὶ εἰλικρινῆ ἐξομολόγησιν, χωρὶς προσευχήν, χωρὶς νηστείαν, χωρὶς ταπείνωσιν, χωρὶς τὴν ἐν Χριστῷ ἀγάπην, τότε ἀπὸ μόνοι μας ἐκδιώκομεν ἀπὸ τὴν ζωήν μας τὴν Χάριν τοῦ Θεοῦ καὶ ἀναποφεύκτως θὰ ὑποπέσωμεν καἰ εἰς ποικίλα σαρκικὰ πάθη, τὴν φιληδονίαν καὶ τὴν λαγνείαν. Αὐτὰ τὰ πάθη μᾶς σκοτίζουν τὸν νοῦν καὶ τὴν διάνοιαν, μᾶς παραπλανοῦν καὶ μᾶς ὁδηγοῦν εἰς ἀποπροσανατολισμόν, τὴν σύγχυσιν καὶ τὴν αὐτοκαταστροφήν. Καὶ τοιουτοτρόπως δημιουργοῦνται ὅλα ἐκεῖνα τὰ οἰκογενειακὰ δράματα, τὰ ὁποῖα βλέπομεν καὶ ἀκούομεν δυστυχῶς καθημερινῶς. Γονεῖς π.χ. μὲ δύο καὶ τρία παιδιὰ καταντοῦν εἰς τὸ νὰ δημιουργοῦν παρανόμους “σχέσεις” καὶ “δεσμούς” νὰ ὑποδουλώνονται εἰς τὰ πάθη καὶ τὰς ἁμαρτίας, καὶ λόγῳ αὐτῶν τῶν παρανομιῶν νὰ διαλύουν τὰς ἐννόμους οἰκογενείας των, προφασιζόμενοι πλῆθος ἀδικαιολογήτων “δικαιολογιῶν” καὶ σοφιστικῶν προφάσεων ἐν ἁμαρτίαις!



Δυστυχῶς αἱ ἐξωγαμαιαῖαι “σχέσεις” ἐπιφέρουν ”σχάσεις” (=σχίσιμο) τῶν ἱερῶν καὶ εὐλογημένων σχέσεων ἐν τῷ Γάμῳ, καὶ οἱ λεγόμενοι “δεσμοὶ” καθιστοῦν “δεσμίους” (=ὑποδούλους) εἰς τοὺς δαίμονας, ὅσους ὑποκύπτουν εἰς αὐτά.



Ἀλλά, καὶ ἄλλο ὀδυνηρὸ ἀποτέλεσμα ἐπέρχεται ἀπὸ τὴν διάλυσιν τῶν οἰκογενειῶν, διότι πλειστάκις καὶ τὰ παιδιὰ ἀπὸ διαλυμένας οἰκγογενείας, οὔτε προκόπτουν, οὔτε εὐδοκιμοῦν. Καταντοῦν οὐχὶ σπανίως προβληματικά, ἀφοῦ, ἐκτὸς τῶν ἄλλων, δὲν βλέπουν τὸ καλὸν καὶ ἅγιον παράδειγμα εἰς τὴν ζωὴν τῶν γονέων των! Ἐκ τῆς προσωπικῆς μας πείρας, δυνάμεθα νὰ εἴπωμε ὅτι καὶ τὰ τέκνα ἐκ τῶν διαλυομένων οἰκογενειῶν, τείνουν μελλοντικῶς συχνάκις καὶ αὐτὰ νὰ δημιουργήσουν, μὲ τὴν σειράν τους, προβληματικὰς οἰκογενείας! Βεβαίως, ὅπου ὑπάρχει γνησία Μετάνοια εἶναι δυνατὸν νὰ ἀποτραπῆ μιὰ τέτοια ὀδυνηρὰ ἐξέλιξις.





Ἡ ἐπὶ τῶν ἡμερῶν μας ἐπικρατήσασα ἁμαρτωλὴ “μόδα” τῶν προγαμιαίων ὀνομαζομένων “δεσμῶν”, “σχέσεων” καὶ τῶν ἄνευ τοῦ ἱεροῦ Μυστηρίου τοῦ Γάμου “συμβιώσεων”



Ἄμεσα συνδεδεμένο πρὸς τὸ ἀκραῖον κατὰ τὰς ἡμέρας μας, κατρακύλισμα εἰς τὴν ἀπιστίαν, τὴν φιληδονίαν καὶ τὴν σαρκολατρείαν εἶναι καὶ αἱ λεγόμεναι “προγαμιαῖαι σχέσεις”. Δὲν φθάνουν δηλαδὴ οἱ νέοι μας ἁγνοὶ καὶ παρθένοι εἰς τὸ Μυστήριον τοῦ Γάμου, ὅπως δηλαδὴ τὰ καθορίζει ὁ Θεὸς καὶ ἡ Ἐκκλησία, ἀλλὰ δυστυχῶς ἔχουν πλειστάκις σχέσεις σαρκικὰς πρὸ τοῦ Γάμου των.



Παραγνωρίζουν οἱ νέοι μας ὅτι ἡ διάρκεια καὶ ἡ ὑγιεία τῆς σχέσεως τοῦ ἀνδρογύνου ἐξασφαλίζεται, διὰ τοὺς πιστούς, ἐντὸς τοῦ Μυστηρίου τοῦ Γάμου. Μέσα εἰς τὸ Μυστήριον, ἡ σχέσις ἐξαγιάζεται, ἐξυψώνεται, ἀποκαθαίρεται, ὡριμάζει κατὰ τρόπον ὑγιῆ καὶ ἀναδεικνύεται βαθμηδὸν εἰς βαθεῖαν, ἀληθινὴν καὶ ἁγίαν Ἀγάπην!



Πῶς λοιπὸν θὰ θεμελιωθῆ θεαρέστως ὁ μελλοντικός των Γάμος χωρὶς πνευματικά, εὐλογημένα καὶ θεῖα θεμέλια;



Εἰς τὰς ἡμέρας μας, μάλιστα, ἡ παρεκτροπὴ αὐτὴ ἀπὸ τὰς ἐντολὰς τοῦ Θεοῦ κατήντησεν ὕπουλος ξεπεσμός. Διότι, καὶ ἀπὸ τὴν ἐκκίνησιν ἀκόμη τῶν μὴ εὐλογημένων αὐτῶν συμβιώσεων, ἐνυπάρχουν ἐπιμελῶς κεκρυμμένα μέσα εἰς αὐτάς, τὰ σπέρματα τῶν μετέπειτα ἐπερχομένων συνήθως ὀδυνηρῶν, ἕως καὶ ἐκρηκτικῶν συνεπειῶν, ὅπως π.χ. θλίψεων, καταθλίψεων, θρήνων, ὀδυρμῶν, ψυχικῶν ἀνασταστώσεων, τραυμάτων, ἔχθρας, μίσους, φθόνων, ἀκόμη καὶ φόνων (π.χ. ἐκτρώσεων)!



Κατήντησε δυστυχῶς “ναρκοθετημένο πεδίον” ἡ ἁμαρτωλοτάτη αὐτὴ συνήθεια, δηλαδὴ τὸ νὰ συζοῦν οἱ ἀρραβωνιασμένοι πρὸ τοῦ Γάμου των, ὡσὰν νὰ ἦσαν νυμφευμένοι. Καὶ τοῦτο μάλιστα συμβαίνει, οὐχὶ σπανίως, καὶ μὲ τὴν προτροπήν, ἢ ἔστω μὲ τὴν ἀνοχὴν (καὶ ἑπομένως συνενοχὴν) τῶν γονέων των!



Δὲν ἀντιλαμβάνονται, δυστυχῶς, ὅτι δι’ αὐτοῦ τοῦ ἐντελῶς λανθασμένου καὶ ἀνευλογήτου τρόπου συμβιώσεως ὑποσκάπτονται τὰ πνευματικὰ θεμέλια τοῦ μελλοντικοῦ των Γάμου, μὲ πολλὰς καὶ θλιβερὰς συνεπείας διὰ τὴν μετέπειτα ζωήν των, ὄχι μόνον ἐν τῷ παρόντι, ἀλλὰ δυστυχῶς καὶ ἐν τῷ μέλλοντι…



Τί δὲ νὰ εἴπωμεν καὶ διὰ τοὺς λεγομένους “πολιτικοὺς γάμους”, ὅπου ὑποτιμᾶται βαναύσως τὸ Ἱερὸν Μυστήριον, στερεῖται οὕτω τὸ ζεῦγος τῆς ἁγιαστικῆς χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ εἶναι ἀναπόφευκτοι αἱ μετέπειτα ὀδυνηραὶ ἐξελίξεις καὶ καταλήξεις!



Φθάσαμεν δυστυχῶς, κατὰ τὸν παρόντα καιρὸν τῆς Ἀκραίας Ἀποστασίας, καὶ εἰς τὸ πρωτοφανὲς φαινόμενον, πρῶτα νὰ γεννῶνται τὰ τέκνα (ὅσα βεβαίως δὲν ἐφονεύθησαν μὲ τὴν ἐπάρατον ἔκτρωσιν) καὶ ἔπειτα νὰ τελεῖται τὸ Ἱερὸν Μυστήριον τοῦ Γάμου! Ἐὰν, βεβαίως, δὲν καταλήξωμεν, ἀντὶ τοῦ Μυστηρίου, εἰς τὴν συνέχισιν τῆς παρανόμου συμβιώσεως, ἢ τὴν σύναψιν τοῦ λεγομένου “πολιτικοῦ γάμου”, ὅπερ ἰσοδυναμεῖ οὐσιαστικῶς μὲ ἄρνησιν τῶν ἱερῶν Μυστηρίων τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἄρα ἄρνησις καὶ αὐτῆς τῆς ἴδιας τῆς Ἐκκλησίας, τοῦ Μυστικοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ!





Αἱ σαρκικαὶ σχέσεις προτοῦ τελεσθῆ τὸ Μυστήριον τοῦ Γάμου συνιστοῦν ἀμετακλήτως «Κώλυμα Ἱερωσύνης»

(Ἀνεξίτηλον ἐμπόδιον διὰ νὰ δύναται γίνη κάποιος ἱερεὺς)



Τὴν πολυτίμητον διάστασιν καὶ κορυφαίαν ἀξίαν τῆς ἁγνότητος καὶ παρθενίας, τόσον διὰ τὸν ἄνδρα, ὅσον καὶ διὰ τὴν γυναίκα, μέχρι τὴν ὥραν τῆς τελέσεως τοῦ Μυστηρίου τοῦ Γάμου των, ἐκφράζουν ἐμφανέστατα καὶ ἀδιαμφισβήτητα οἱ θεόπνευστοι ἁγιοπνευματικοὶ Ἱεροὶ Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας μας!



Συμφώνως μὲ τοὺς ἐντεταγμένους ἀμετακλήτως εἰς τὰς θεοπνεύστους ἀποφάσεις Οἰκουμενικῶν Συνόδων Ἱεροὺς Κανόνας, ἡ προγαμιαία σαρκικὴ σχέσις, ἀκόμη καὶ μεταξὺ μεμνηστευμένων (αὐτῶν, ποὺ δὲν ἐτέλεσαν μὲν ἀκόμη τὸ Μυστήριο τοῦ Γάμου, ἀλλ’ ὅμως προγραμματίζουν μελλοντικῶς νὰ πραγματοποιήσουν τὸν Γάμον των), ἀποτελοῦν ἀνεξίτηλον (δηλαδὴ μὴ ἀνατρέψιμο καὶ μὴ ἐπιδεχόμενον, καθ’ οἱονδήποτε τρόπον, ἀναίρεσιν) ἐμπόδιον διὰ νὰ χειροτονηθῆ κάποιος εἰς βαθμὸν ἱερωσύνης.



Ἀνέφερε περὶ τούτου τοῦ ζητήματος καὶ ὁ μακαριστὸς ἅγιος Γέροντάς μας Γερμανός: «Εἶναι τελείως ἀνεπίδεκτα “οἰκονομίας” τὰ καθοριζόμενα ἀπὸ τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες κωλύματα Ἱερωσύνης. Δὲν ἐπιτρέπεται δηλαδὴ σὲ καμμιὰ περίπτωσι νὰ δοθῆ “συμμαρτυρία”, γιὰ νὰ προσέλθη στὶς τάξεις τῆς Ἱερωσύνης κάποιος, ποὺ ἔπεσε σὲ βαριὰ σαρκικὰ ἁμαρτήματα, ὅπως εἶναι οἱ πρὶν ἀπὸ τὸ γάμο του σεξουαλικὲς σχέσεις, ἔστω καὶ μὲ αὐτὴν ἀκόμη τὴν ἀρραβωνιαστικιά του, ἀλλὰ καὶ κάθε ἄλλη ἔξω ἀπὸ τὸν γάμο του, σεξουαλικὴ σχέσι, ὅπως εἶναι ἡ πορνεία, ἡ μοιχεία, ἡ ἀρσενοκοιτία.



Οἱ Πνευματικοί, ποὺ συγκαταβαίνουν σὲ τέτοιες περιπτώσεις καὶ δίνουν “συμμαρτυρία”, φἐρουν τεράστια εὐθύνη ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ (σ.σ. ὅπως ἀσφαλέστατα καὶ οἱ ἐμπλεκόμενοι, ἐν ἐπιγνώσει, εἰς τοιαύτας χειροτονίας, εἴτε λαϊκοί, εἴτε ἱερωμένοι)! Ἀλλοίμονο καὶ σ’ ἐκείνους ποὺ κρύβουν τέτοια ἁμαρτήματα ἀπὸ τὸν Πνευματικό, γιὰ νὰ ὑποκλέψουν στὴ συμμαρτυρία του, καὶ νὰ γίνουν ἀναξίως ἱερεῖς!» (Ἀπὸ τὸ βιβλίο: «Ὁ Γέρων Γερμανὸς Σταυροβουνιώτης, Φῶς ἱλαρὸν καὶ μυστικὸν στὴν σκοτοδίνη τῶν σύγχρονων καιρῶν», Ἔκδοσις Ἱ.Μ. Σταυροβουνίου 2000, σ.σ. 245-246).



Ἂς μὴ μᾶς διαφεύγη ἐπίσης καὶ ὁ λίαν ἐπικίνδυνος ἀλυσιδωτὸς κατήφορος τῆς ἁμαρτίας, ποὺ εὐκόλως θὰ ἐπακολουθήση. Ἐὰν δηλαδὴ κάποιος ἔλαβε “συμμαρτυρίαν” διὰ χειροτονίαν του, ἐνῷ δὲν θὰ ἔπρεπε, ὁ τοιοῦτος, εὐκόλως ἀργότερον θὰ δίδη καὶ αὐτὸς “συμμαρτυρίας” εἰς ἔχοντας “κωλύματα ἱερωσύνης”. Ἔτσι, αὐτὴ ἡ ἁμαρτία εὐκόλως θὰ διαιωνίζεται. Καὶ μάλιστα ἀπὸ τὸ κακό, εἰς τὸ χειρότερον…



Λησμονοῦμεν δυστυχῶς τὴν λειτουργίαν καὶ ἐδῶ τῶν ἀλαθήτων πνευματικῶν νόμων: Προβαίνοντες εἰς χειροτονίας πρὸς “ἐπίλυσιν” τάχα προσκαίρων ἀναγκῶν, ἀνοίγονται οἱ “ἀσκοὶ τοῦ Αἰόλου” διὰ πολλὰ ἐπερχόμενα ἀργότερον ἀναπόφευκτα δεινά, εἴτε ἐμμέσως, εἴτε ἀμέσως, εἴτε ἐμφανῶς, εἴτε ἀφανῶς!





Ἡ ἐσχάτη αἰσχρότης τῶν “ὁμοφυλοφιλικῶν σχέσεων”



Δὲν ὑπάρχουν δυστυχῶς ἱκανὰ λόγια διὰ νὰ ὁμιλήσωμεν διὰ τὴν βδελυράν, ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καὶ πιστῶν ἀνθρώπων, εἰσβαλοῦσαν καὶ ἐπεκτεινομένην ἐπαίσχυντον παρεκτροπὴν καὶ διαστροφήν, τῶν λεγομένων “ὁμοφυλοφιλικῶν σχέσεων”. Καὶ μάλιστα εἰς θεωρούμενα “χριστιανικὰ” ἔθνη καὶ λαούς. Αὐταὶ θὰ ὁδηγήσουν βαθμηδὸν καὶ ἀναποφεύκτως τὴν κοινωνίαν εἰς ἀπερίγραπτον καταστροφήν, ὅπως συνέβη ἀκριβῶς εἰς τὰ Σόδομα καὶ τὰ Γόμορρα, τῶν ὁποίων οἱ κάτοικοι ἐζοῦσαν ὑπὸ τὸ καθεστὼς τῆς τοιαύτης βδελυγμίας! Ὁ διαστροφικὸς τρόπος ζωῆς, θὰ ἐπιφέρη ἀναποφεύκτως καὶ διαστροφικὸν τρόπον καταστροφῆς!



Λειτουργοῦν καὶ ἐδῶ, ὅπως πάντοτε, οἱ πνευματικοὶ νόμοι, ποὺ ἔθεσεν ὁ Ὕψιστος. Διὰ τοῦτο καὶ ὁ μέγας Πατὴρ τῆς Ἐκκλησίας μας, ὁ ἅγιος Ἱερώνυμος, προεφήτευσε λέγων ὅτι: “ὅταν ἔλθη ὁ καιρὸς κατὰ τὸν ὁποῖον θὰ ἀμνηστευθῆ, θεσπισθῆ νομικῶς καὶ γίνη ἀποδεκτὸ ἀπὸ τοὺς θεωρουμένους “χριστιανικοὺς λαοὺς” τὸ βδέλυγμα τῆς ὁμοφυλοφιλίας, τότε ἀναποφεύκτως θὰ ἐπακολουθήση ταχέως καὶ ὁ ἐρχομὸς τοῦ Ἐσχάτου Ἀντιχρίστου! Διότι ὁ Τελικὸς Ἀντίχριστος, τοιαῦτα ζοφερὰ καὶ βρωμερὰ ὑπόβαθρα “ἀναμένει” νὰ ἀναφανοῦν, ὥστε νὰ διευκολυνθῆ καὶ νὰ γίνη ἀποδεκτὴ ἡ ἐμφάνισίς του μέσα εἰς τὸν κόσμον”!



Τὰ πάθη μας, ὠφείλομεν μετ’ ἀγωνιστικότητος, αὐταπαρνήσεως καὶ Πίστεως εἰς τὸν Σωτῆρα μας Χριστόν, νὰ τὰ καθιστῶμεν ἀντικείμενα μετανοίας, ἐξομολογήσεως, πνευματικῆς ἀντιμετωπίσεως, ὥστε νὰ εὕρωμεν Ἔλεος ἀπὸ τὸν Κύριον! Ἀλλ’ οὐδέποτε νὰ τὰ ἀμνηστεύωμεν, πολλῷ δὲ μᾶλλον νὰ τὰ δικαιολογοῦμε καὶ νὰ τὰ … “νομιμοποιοῦμεν”.





Ἀποφυγὴ τεκνογονίας καὶ Ἐκτρώσεις



Ἀλληλένδετο ΤΟΣΟΝ μὲ τὰς προγαμιαίας καὶ ἐξωγαμιαίας σχέσεις, ΟΣΟΝ καὶ μὲ τὸ θανάσιμον ἁμαρτημα τῆς, ἐντὸς τοῦ γάμου, διὰ τεχνητῶν μεθόδων ἢ παραφύσιν παρεκτροπῶν, ἀποφυγῆς τῆς τεκνογονίας (ἐκτὸς καὶ ἐὰν ὑπάρχη “ἐκ συμφώνου” ἐγκράτεια μεταξὺ τῶν συζύγων, καθὼς καθορίζει καὶ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος), εἶναι καὶ τὸ φοβερὸν καὶ ἀπάνθρωπον ἔγκλημα τῶν ἀμβλώσεων ἢ ἐκτρώσεων.



Ἡ ἔκτρωσις, ἀγαπητοί μου Χριστιανοί, εἶναι φόνος, φόνος φρικτός, ἁμαρτία μεγάλη! «Ὁ Ἀδὰμ πλάστηκε ἀπὸ τὸν Δημιουργὸ πρῶτος καὶ ὕστερα ἡ Εὔα. Κι αὐτός, ποὺ ἀπατήθηκε πρῶτος δὲν ἦταν ὁ Ἀδάμ, ἀλλὰ ἡ γυναίκα καὶ ἔπεσεν πρώτη στὴν παράβασι. Θὰ σωθῆ ὅμως (ἡ γυνὴ) μὲ τὴν τεκνογονίαν. Ἀρκεῖ αἱ γυναῖκες νὰ μείνουν στὴν Πίστιν καὶ στὴν Ἀγάπην καὶ στὴν Ἁγίαν ζωήν, καὶ ἐὰν διατηροῦν τὴν συζυγικὴν σωφροσύνην» (Α´ Τιμ. β´, 13-15), ὅπως διακηρύττει ὁ κήρυκας τῶν ἐθνῶν, ὁ θεῖος Παῦλος.



Ἡ ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ λέγει: «Αὐξάνεσθε καὶ πληθύνεσθε καὶ πληρώσατε τὴν γῆν» (Γεν. Α´, 28). Ἡ ἀποφυγὴ τῆς τεκνογονίας, ἡ ὁποία ἔχει, ὡς εἴπομεν, συνήθην κατάληξιν δυστυχῶς καὶ τὰς ἐκτρώσεις, εἶναι μέγα ἁμάρτημα, εἶναι παράβασις τὴς ἐντολῆς τοῦ Θεοῦ. Καὶ αὐτὴ ἡ παράβασις δείχνει ὀλιγοπιστίαν εἰς τὴν πρόνοιαν καὶ τὴν κηδεμονίαν Του.



Ὅσοι ἐμποδίζουν τὴν τεκνογονίαν μὲ τὰ διάφορα πονηρὰ ἐφευρήματα ἐκδιώκουν δυστυχῶς ἀπὸ μόνοι τους, ἀπὸ τοὺς ἑαυτούς τους, τὰ ἀνεκτίμητα δῶρα τοῦ Θεοῦ. Ἀποφεύγοντες τὴν εὐλογημένην τεκνογονίαν ἀπομακρύνουν τὴν Χάριν τοῦ Κυρίου ἀπὸ τὴν ζωήν τους! Ἂς μὴν ψάχνωμεν μετὰ νὰ βροῦμεν “ἀλλοῦ” τὸ λάθος διὰ τὰ ἐπώδυνα συνεπακόλουθα ποὺ ἐνδεχομένως θὰ συμβοῦν, εἴτε κατ’ ἄμεσον, εἴτε κατ’ ἔμμεσον τρόπον.



Δὲν λέγει ὁ Θεός, νὰ κάνης μόνον ἕνα-δύο παιδιά, καὶ τὰ ἄλλα νὰ τἀ ἐμποδίζης συνειδητὰ καὶ δι’ ἀθεμίτων μέσων νὰ ἔλθουν εἰς τὴν ζωήν, ἤ, ἐὰν ἔλθουν, ἐσὺ νὰ τὰ φονεύης μὲ τὰς ἐκτρώσεις!



Χριστιανοί μου, μὲ τὰς ἐκτρώσεις γινόμεθα ὄχι γονεῖς ἀλλὰ φονεῖς!



Καταντοῦμεν φονεῖς τῶν ἰδίων μας τέκνων, τῶν ἰδίων μας τῶν σπλάγχνων! Διότι, καὶ ἂν ἀκόμη δὲν ἐπρόλαβαν αὐτὰ τὰ ἀγγελάκια νὰ ἰδοῦν τὸ φῶς τοῦ κόσμου τούτου, ὅμως, τὰ φονευθέντα ἔμβρυα, ἔχουν καὶ αὐτὰ (ἀπὸ τὴν πρώτην μάλιστα στιγμὴν τῆς «σύλλήψεώς» των) ψυχὴν ἀθάνατον! Εἶναι καὶ αὐτὰ τὰ μικρὰ ἔμβρυα, ἀνθρώπινοι ὑπάρξεις! Διὰ τοῦτο, κατὰ τὴν φοβερὰν ὥραν τῆς Κρίσεως θὰ κραυγάζουν διαμαρτυρομένα ἐνώπιον τοῦ θρόνου τοῦ Θεοῦ καὶ θὰ μᾶς λέγουν: «Ἀγαπητοί μας γονεῖς, ἐσεῖς μᾶς ἐκλείσατε ἔτσι τὴν λαμπροφόρον θέσιν εἰς τὴν Βασιλείαν τῶν Οὐρανῶν!». Ἀλίμονον εἰς τοὺς ἀμετανοήτους αὐτοὺς γονεῖς, κατὰ τὴν ὥραν ἐκείνην!



Ἀλλὰ διατί, ἀγαπητοὶ γονεῖς, εἴτε διὰ μίαν δοκιμασίαν κατὰ τὸν καιρὸ τῆς ἐγκυμοσύνης, εἴτε διὰ κάποιον πρόβλημα, ποὺ συναντᾶτε, εἴτε δι’ ἕναν ἀνεύθυνον λόγον κάποιου ἰατροῦ, εἴτε διὰ μίαν ἐφάμαρτον ἄποψιν “φίλων” ἢ συγγενῶν σας, νὰ φονεύετε τὰ παιδιά σας; Οὔτε Θεὸν φοβούμεθα, οὔτε ἀγγέλους καὶ ἁγίους ἐντρεπόμεθα;



Ἀκούσατε, ἀγαπητοί μου χριστιανοί, τὶ ἀναφέρει σχετικῶς ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ: Ὅταν οἱ Ἰσραηλῖται ἦσαν ἀκόμη ἐξόριστοι καὶ ὑπόδουλοι εἰς τὴν Αἴγυπτον, ὁ βασιλεὺς Φαραώ ἐκάλεσε τὰς μαίας τὼν Ἑβραίων Σεπφώραν καὶ Φουά, καὶ τὰς προσέταξε, ὅταν θὰ ἐξεγεννοῦσαν τὰς γυναίκας τῶν Ἑβραίων, νὰ φονεύωσι μὲν τὰ ἀρσενικὰ βρέφη, νὰ διατηρῶσι δὲ εἰς τὴν ζωὴν τὰ θηλυκά, διὰ νὰ μὴ πληθυνθῆ τὸ γένος τῶν Ἑβραίων. Ὅμως «ἐφοβήθησαν αἱ μαῖαι τὸν Θεὸν» (Ἐξ. Α’, 17), λέγει ἡ Γραφή. Καὶ δι’ αὐτὸ παρήκουσαν εἰς τὸν Φαραώ, καὶ ἄφηναν ζωντανὰ καὶ τὰ ἀρσενικά. Ὅταν δὲ ὁ Φαραὼ τὸ ἔμαθε, ἐκάλεσεν τὰς μαίας καὶ τὰς ἠρώτησεν ἀπειλητικῶς, διατὶ ἐζωογονοῦσαν τὰ ἀρσενικά. Καὶ τοῦ ἀπήντησαν αἱ μαῖαι: «Δὲν ὁμοιάζουν αἱ Ἑβραῖαι, μὲ τὰς ἄλλας γυναίκας τῆς Αἰγύπτου, ἀλλὰ προλαμβάνουν καὶ γεννοῦν τὰ τέκνα των, προτοῦ ἀκόμη προσέλθουσι πρὸς αὐτὰς αἱ μαῖαι»! Τοιουτοτρόπως ὁ Θεὸς ἐπροστάτευεν καὶ ἐπευλογοῦσεν τὰς μαίας, ποὺ δὲν ἐφόνευαν τὰ νεογέννητα!



Ὅλη ἡ ὑπόθεσις αὐτή, ποὺ ἀναφέρει ἡ Ἁγία Γραφή, εἶναι μιὰ ἀκόμη ἀποστομωτικὴ ἀπάντησις πρὸς τοὺς ὑπερμάχους τῶν ἐκτρώσεων καὶ τῆς λεγόμενης «εὐθανασίας»! Εἰς τὴν χώραν τῆς ἁμαρτίας (“τύπος” καὶ “εἰκόνα” τῆς ὁποίας εἶναι ἡ Αἴγυπτος, συμφώνως πρὸς τὰς ἑρμηνείας τῶν ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας), βασιλεύει ὁ Σατανᾶς (τοῦ ὁποίου πάλιν “τύπον” καὶ εἰκόνα” ἀποτελεῖ ὁ Φαραώ). Ὁ Διάβολος λοιπὸν παρακινεῖ εἰς τὸν φόνον τῶν παιδιῶν. Ἀλλ’ αἱ γυναῖκες, αἱ ὁποῖαι φοβούμεναι τὸν Θεὸν δὲν ὑπακούουν εἰς τὰ προστάγματα τοῦ «Φαραώ-Σατανᾶ», ἐπευλογοῦνται καὶ προστατεύονται ἀπὸ τὴν Χάριν τοῦ Θεοῦ, ὡς φυλάσσουσαι τὸν Νόμον Του καὶ τὰς Ἐντολάς Του!



Προτιμοῦν νὰ ὑπακούσουν εἰς τὸν Λόγο τοῦ Θεοῦ, παρὰ εἰς τὰς προσταγὰς τῶν ἀνθρώπων, ἔναντι οἰωνδήποτε συνεπειῶν, ἀκόμη καὶ μὲ κίνδυνον νὰ τὰς φονεύση ὁ Φαραώ!





Αἱ εὐρύτεραι προ-ἐκτάσεις τῆς Ἐκτροπῆς τῶν Ἐκτρώσεων



Ἐπειδὴ ἀπὸ τὴν πρώτην στιγμὴν τῆς “συλλήψεως” ἑνὸς ἐμβρύου, ἔχομεν ἀμέσως μίαν καινούργιαν ἀνθρωπίνην ὕπαρξιν, διὰ τοῦτον τὸν λόγον, λίαν ἐπικίνδυνος καὶ φοβερὰ εἶναι ἀπὸ πνευματικῆς σκοπιᾶς (καὶ ὄχι μόνον) καὶ ἡ λεγομένη “ἐξωσωματικὴ γονιμοποίησις”, ὅταν αὐτὴ συνεπάγεται ἀπόρριψιν (=φόνον ἀνθρωπίνων ζωῶν) γονιμοποιηθέντων ὠαρίων! Καθ’ ὅσον καὶ αὐτὰ τὰ γονιμοποιούμενα ὠάρια ἀπαρτίζουν ἀνθρωπίνους ὑπάρξεις εἴτε ἀφήνομεν γονιμοποιημένα ὠάρια ἔγκλειστα εἰς τὰ “ψυγεῖα”, μὲ ἀκαθορίστους, ὑπόπτους καὶ συγκεχυμένους προορισμούς, ἕως καὶ θανατικὰς καταλήξεις.



Τί δὲ νὰ εἴπωμεν διὰ τὰ λεγόμενα “χάπια τῆς ἑπόμενης ἡμέρας”, καθὼς καὶ δι’ ἄλλα, παρομοίας παρεκτροπῆς σατανικὰ ἐφευρήματα; Διότι, ὅλα αὐτὰ ἀποσκοποῦν σαφῶς καὶ ἀναμφιβόλως ὄχι εἰς τὴν διάσωσιν ἀλλὰ εἰς τὴν δολοφονίαν τοῦ ἐμβρύου, ποὺ ἐνδεχομένως «συνελήφθη»!



Ἀλλὰ δυστυχῶς ὁ εὐρύτατος κύκλος τῆς Ἐκτροπῆς τῶν Ἐκτρώσεων δὲν ἐξαντλεῖται μόνον εἰς αὐτά:



Προκειμένου νὰ ἀποφευχθῆ ἡ τεκνογονία χρησιμοποιοῦνται ἐνίοτε, ἕως καὶ μηχανουργήματα πονηρά, ποὺ αὐτὰ ἐμπεριέχουν τὴν ἱκανότητα νὰ φονεύσουν τὸ ἐνδεχομένως συλληφθὲν “ἀνεπιθύμητο παιδί”.



Ἀλλά, ὤ! τοῦ παραλόγου τῆς ἀνθρωπίνης “λογικῆς”! Προκειμένου νὰ ἐπιτευχθῆ «τεκνογονία», ἐπενοήθησαν καὶ χρησιμοποιοῦνται εἰς τὰς σημερινὰς ἡμέρας τῆς Ἀποστασίας, ἀκόμη καὶ ἐπικίνδυνοι μέθοδοι διὰ τὴν ἀνθρώπινην ζωήν, ἀποσκοποῦσαι εἰς τὸ νὰ προκύψη νέα ἀνθρωπίνη ζωή. Καλύπτονται ὅμως αἱ μέθοδοι αὐταὶ κάτω ἀπὸ τὸν μανδύαν τῶν ὀνομαζομένων «ἐξωσωματικῶν μεθόδων». Καὶ λέγομεν “ἐπικίνδυνοι μέθοδοι διὰ τὴν ἀνθρωπίνην ζωήν”, διότι κατὰ τὴν ἐνεργοποίησιν καὶ πραγματοποίησιν αὐτῶν τῶν μεθόδων, οὐχὶ σπανίως, πραγματοποιοῦνται ἐκούσιοι ἀπορίψεις ἤδη γονιμοποημένων ὠαρίων, ἄρα, οὐσιαστικῶς, ἐκτελοῦνται φόνοι ἀνθρωπίνων ζωῶν.



Καὶ ὁ ἐξώφθαλμος παραλογισμὸς ἔγκειται εἰς τὸ γεγονὸς ὅτι κατὰ τὴν ἐπίμονον προσπάθειαν δημιουργίας “πάσῃ θυσίᾳ” μιᾶς νέας ζωῆς, χρησιμοποιοῦνται συχνάκις τοιαῦται μέθοδοι, κατὰ τὰς ὁποίας ἐνυπάρχει ἰσχυρὰ ἡ πιθανότης νὰ φονεύονται πολλαὶ ἄλλαι ἀνθρώπιναι ζωαί.



Προκειμένου νὰ φέρωμεν ζωήν, φονεύομεν, κατὰ κανόνα ἐλαφρᾷ τῇ καρδίᾳ, ἄλλας ζωάς!!! Ἐν προκειμένῳ ὑπογραμμίζομεν καὶ πάλιν ὅτι ἑκάστη ἰδιαιτέρα καὶ διακεκριμένη ἀνθρωπίνη ὕπαρξις “ἐμψυχοῦται”, καὶ ἑπομένως ὑπάρχει ἐν ζωῇ, ἀπὸ τὴν πρώτην κιόλας στιγμὴν τῆς συλλήψεώς της!



Ὁ παρα-λογισμὸς” εἰς τὰς “ἀ-λόγους” ἡμέρας μας ἐμφανίζεται καὶ μὲ τὸ γεγονὸς ὅτι: Ἐνῷ μετὰ πάσης εὐκολίας φονεύομεν τὰ συλλαμβανόμενα “ἀνεπιθύμητα παιδιά”, ταυτοχρόνως ὅμως, μετὰ πάσης δυσκολίας τὰ ἄτεκνα ζευγάρια προσπαθοῦν νὰ ἀποκτήσουν ἔστω καὶ ἕνα παιδάκι!



Τὸ πρὸς ἔκτρωσιν “ἀνεπιθύμητο παιδί”, ἀντὶ νὰ δολοφονεῖται, διατὶ δὲν προσφέρεται πρὸς υἱοθεσίαν εἰς ἕνα ἄτεκνον ἀνδρόγυνον; Εἶναι προτιμότερον τὸ ἔγκλημα τοῦ φόνου παρὰ ἡ φιλανθρωπία τῆς υἱοθεσίας;



Καὶ ὅμως! Ὑφίσταται συχνάκις ἡ ἑξῆς ἐξωφρενικὴ συμπεριφορά: Νὰ προτιμᾶ ἡ κυοφοροῦσα νὰ γίνη φόνισσα τοῦ κυοφορουμένου παιδιοῦ της, παρὰ νὰ τὸ παραχωρήση διὰ υἱοθεσίαν εἰς ἕνα ἄτεκνον ζευγάρι, τὸ ὁποῖον ἐπιθυμεῖ μὲν νὰ ἀποκτήση ἕνα παιδάκι, ἀλλὰ ἀδυνατεῖ νὰ τεκνογονήση, λόγῳ π.χ. ἰατρικῆς φύσεως δυσκολιῶν!



*



Τί δὲ νὰ ἀναφέρωμεν συναφῶς, διὰ τὴν “ὑπόγειον” (ἄλλοτε μὲν ἐν ἐπιγνώσει, ἄλλοτε δε ἐν ἀποκρύψει, πρὸς τὸ ζευγάρι ποὺ ἐπιθυμεῖ τὴν ἀπόκτησιν τέκνου) χρησιμοποίησιν ὑπὸ τῶν ἐμπλεκομένων «εἰδικῶν», εἴτε ξένου σπέρματος, εἴτε ξένου ὠαρίου, εἴτε ξένων ἀμφοτέρων πρὸς τὰ γενετικὰ δεδομένα τοῦ ζεύγους! Λίαν εὐλαβεῖς ἐπιστήμονες, ἔχοντες γνήσιον φόβον Θεοῦ, δὲν διστάζουν νὰ τοποθετοῦνται ἐν προκειμένῳ ἐκφράζοντας τὴν ἄποψιν ὅτι ἡ πρᾶξις αὐτὴ συνιστᾶ κατ’ οὐσίαν πρᾶξιν μοιχείας!



Καὶ ὑποβάλλομεν τὰ ἐρωτήματα:



Διὰ τῆς χρησιμοποιήσεως ἀλλοτρίων γενετικῶν ὑλικῶν, δὲν θὰ ἐπέλθη ἀναμφιβόλως καὶ σύγχυσις γενεῶν;



Δὲν ἐνυπάρχει ὁ κίνδυνος νὰ παρουσιαθοῦν μελλοντικῶς, ἔστω ἐν ἀγνοίᾳ, πράξεις αἱμομειξίας;



Μήπως ὁ ἄνθρωπος κατὰ τοὺς σημερινοὺς καιροὺς τῆς Ἀποστασίας, προσπαθῆ νὰ γίνη ὁ ἴδιος Θεός, ἐρήμην τοῦ Θεοῦ;



Μήπως ἐπαναλαμβάνεται καὶ πάλιν ἡ Ὕβρις τῶν ἀνθρώπων, ποὺ προσεπάθησαν ἄλλοτε νὰ κατασκευάσουν τὸν «Πύργον τῆς Βαβέλ»; Θέλησαν καὶ τότε οἱ ἄνθρωποι νὰ φθάσουν τὸν Θεόν, νὰ γίνουν οἱ ἴδιοι “Θεοί”, ἐρήμην τοῦ ἁγίου Του θελήματος.



Μήπως ὁ ἄνθρωπος τῆς Ἀποστασίας τῶν ἡμερῶν μας προσπαθῆ νὰ ὑποκαταστήση ὁ ἴδιος τὸν ρόλο τοῦ Δημιουργοῦ, ἐρήμην τοῦ ὄντως Δημιουργοῦ;



Ἐὰν ἡ Ὕβρις τῆς παλαιᾶς ἐποχῆς ἐπέφερε σύγχυσιν γλωσσῶν, μήπως ἡ ἀνάλογος Ὕβρις τὴς σημερινῆς Ἀποστασίας, ἐπιφέρει σύγχυσιν φυλῶν, σύγχυσιν γενῶν καὶ σύγχυσιν οἰκογενειῶν;



Μήπως αἱ ἐν πολλοῖς ἀνεξέλεγκτοι ἐπεμβάσεις εἰς τὸ βαθύτατο μυστήριο τῆς ἐκκινήσεως μίας ἑκάστης ξεχωριστῆς ἀνθρωπίνης ὑπάρξεως, θὰ ἐπιφέρη, ὡς ἀναπόφευκτον ἀποτέλεσμα, ἀλλοτρίωσιν βιολογικὴ καὶ ἄρα καταστροφικὴν διὰ τὸ γένος τῶν ἀνθρώπων;



Εὐλογημένη ἀσφαλῶς ἡ ἐπιθυμία τοῦ καάθε ζεύγους, εὑρισκομένου ἐν τῇ τοῦ “Γάμου Κοινωνίᾳ”, διὰ ἀπόκτησιν τέκνων. Ἀλλ’ ὅμως αὐτὴ ἡ κατ’ ἀρχὴν εὔλογος ἐπιθυμία δὲν εἶναι ἀσφαλῶς πρέπον, οὔτε νὰ ἀπολυτοποιῆται, οὔτε νὰ “θεοποιεῖται”, οὔτε νὰ αὐτονομῆται ἀπὸ τὸ σύνολο τῶν θείων ἐντολῶν. Καὶ δὲν εἶναι πρέπον ἡ ἐπιθυμία πρὸς τεκνογονίαν νὰ καθίσταται βασανιστικὴ καὶ ἔμμονος ἰδέα, ἡ ὁποία, κατὰ τὴν ἄποψιν τοῦ ζεύγους, δέον ὅπως ἱκανοποιηθῆ “πάσῃ θυσίᾳ”, ἐρήμην τῶν πνευματικῶν προϋποθέσεων καὶ ἐρήμην τῆς ἐκζητήσεως ἐν προκειμένῳ τοῦ ἁγίου θελήματος τοῦ Θεοῦ.



Μήπως ἐκζητεῖται ἐπιμόνως καὶ ἀλαζονικῶς ἡ πραγματοποίησις τοῦ ἰδικοῦ μας θελήματος, ἔξω ἀπὸ τὰ εὐλογημένα ὅρια τὰ ὁποῖα ἔθεσεν εἰς τὸν ἄνθρωπον ὁ Δημιουργός; Ἔξω ἀπὸ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ;



Πῶς ἐκφωνοῦμεν, οἱ πιστοὶ, καθημερινῶς τὸ θεοδίδακτο: «Γενηθήτω τὸ θέλημά ΣΟΥ, ὡς ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπὶ τῆς γῆς», ἐνῶ ἐπιζητοῦμεν “ἐτσιθελικῶς” καὶ πεισματικῶς τὸ ἰδικόν μας, καὶ μόνον τὸ ἰδικόν μας, θέλημα;





Προκλητικαὶ ἐνδυμασίαι – ξεγύμνωμα τῶν γυναικῶν



Ἄλλον ἐπίμαχον σημεῖον τῶν ἐσχάτων τούτων καιρῶν ἀποτελεῖ καὶ ἡ ἄσεμνος περιβολή, ἡ προκλητικὴ ἐμφάνισις καὶ ἡ ἀνάρμοστος συχνάκις συμπεριφορὰ τῶν γυναικῶν. Αὐταί, καταπατοῦσαι τὸν θεῖον Νόμον καὶ τὴν παραδοσιακὴν ἀνθρώπινην τάξιν, κουρεύονται συχνάκις ὡσὰν νὰ εἶναι ἄνδρες, βάφονται καὶ ἐνδύονται μὲ ἄσεμνον και προκλητικὴν ἐνδυμασίαν! Εἶναι ὡσὰν νὰ λέγωσιν ἀναισχύντως πρὸς τὸν Θεόν: «Ἐσὺ δὲν μᾶς ἔπλασες ἐν τάξει, ὅπως θὰ ἔπρεπε, ἐμεῖς ὅμως θὰ διορθώσωμεν τὸ ἰδικό Σου λάθος “μεταμορφώνοντας” τὴν ἐμφάνισίν μας, ὥστε νὰ ἑλκύωμεν περισσότερον τὸ ἄλλο φῦλον!», πρὸς ἱκανοποίησιν ἐγωϊστικῶν κινήτρων, οὐχὶ ὅμως ἀρεστῶν εἰς τὸν Θεόν!



Ἀλλὰ καὶ πολλαὶ γυναῖκες, μὲ τὸ ἄσεμνον καὶ προκλητικὸν παρουσιαστικόν των, πολλὰς δὲ φορὰς ἐνδεδυμέναι ἀκόμη καὶ μὲ ἀνδρικὴν περιβολήν, τολμῶσι νὰ εἰσέρχωνται καὶ εἰς τὸν Οἶκον τοῦ Θεοῦ, τοὺς Ἱεροὺς Ναούς! Πόσον φοβερὰ ἡ ἀσέβεια αὕτη! Πῶς τολμῶμεν καὶ εἰσερχόμεθα ἀπρεπῶς καὶ προκλητικῶς εἰς τὸν Οἶκον τοῦ Κυρίου;



Ἡ ἐντολή τοῦ Θεοῦ, ἐν προκειμένῳ, εἶναι σαφεστάτη καὶ αὐστηροτάτη: «Οὐκ ἔσται σκεύη ἀνδρὸς ἐπὶ γυναικί, οὐδὲ μὴ ἐνδύσηται ἀνὴρ στολὴν γυναικείαν, ὅτι βδέλυγμα Κυρίῳ τῷ Θεῷ σου ἐστιν πᾶς ὁ ποιῶν ταῦτα» (Δευτ. ΚΒ´, 5), δηλαδή, δὲν ἐπιτρέπεται νὰ φορῆ ἡ γυναίκα ἀνδρικὰ ἐνδύματα, οὔτε ὁ ἄνδρας νὰ φορῆ γυναικεῖα ἐνδύματα, διότι εἶναι βδελυκτὸς ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, ὅποιος πράττει αὐτὸ τὸ πρᾶγμα.



Μεγάλος λοιπὸν ὁ κρυπτὸς καὶ φανερὸς ἐγωισμὸς πολλῶν λεγομένων “μοντέρνων” γυναικῶν! Ὅταν ἀπουσιάζει δυστυχῶς ἡ ἐν Χριστῷ ζωή, ἀναζητοῦνται ψεύτικα ὑποκατάστατα, δηλαδὴ “ψεύτικη ζωή”.



Αὐτὸς ὁ ἐγωισμὸς ὑποθάλπεται καὶ ἀπὸ τάς, περὶ τῆς κατὰ πάντα δῆθεν ἰσοτιμίας καὶ ἰσότητος ἀνδρὸς καὶ γυναικός, θεωρίας τοῦ ἀθέου φεμινισμοῦ, τοῦ παραβλέποντος τελείως τὴν ἰδιαιτερότητα καὶ ἰδιάζουσαν ἀξίαν ἑνὸς ἑκάστου τῶν δύο φύλων, ξεχωριστά, ὅπως τὰ ἔπλασεν ὁ Δημιουργός!





Ὁ ἄθεος φεμινισμὸς ὡς αἰτία διαζυγίων



Καὶ τοῦτο ἀποτελεῖ ἕνα ἐκ τῶν σοβαροτάτων αἰτίων, ἐκ τῶν ὁποίων προκύπτουν πολλὰ ἀπὸ τὰ συμβαίνοντα εἰς τὰς ἡμέρας μας διαζύγια.



Ἀλλά, τί λέγει ἐν προκειμένῳ ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ; Δὲν θὰ αὐθεντῆ καὶ δὲν θὰ ἐξουσιάζη ἡ γυνὴ τὸν ἄνδρα, διότι «ἀνδρὸς ἡ κεφαλὴ ὁ Χριστὸς ἐστι, κεφαλὴ δὲ γυναικὸς ὁ ἀνήρ» (Α’ Κορ. ια’, 3). Καί· «οὐ γὰρ ἐστιν ἀνὴρ ἐκ γυναικός, ἀλλὰ γυνὴ ἐξ ἀνδρός· καὶ γὰρ οὐκ ἐκτίσθη ἀνἠρ διὰ τὴν γυναῖκα, ἀλλὰ γυνὴ ἐξ ἀνδρός· καὶ γὰρ οὐκ ἐκτίσθη ἀνὴρ διὰ τὴν γυναῖκα, ἀλλὰ γυνὴ διὰ τὸν ἄνδρα» (Α’ Κορ. ια’, 8-9).



Πλειστάκις, θεωρούμεναι “μοντέρναι” γυναῖκες θέλουν νὰ ἄρχωσιν τῶν ἀνδρῶν! Διὰ τοῦ τρόπου ὅμως τούτου ἀνατρέψαμεν καὶ ἀναστρέψαμεν τὴν φυσικὴν τάξιν τῶν πραγμάτων! Καί, κατ’ ἐπέκτασιν, ἐξεκλίναμεν τελείως ἀπὸ τὸ ἐξ ὑπαρχῆς, δηλαδὴ ἀπὸ τὸ “κατ’ εὐδοκίαν” θέλημα τοῦ Θεοῦ!



Ἄλλαι πάλιν γυναῖκες (μερικαὶ μάλιστα προχωρημένης ἡλικίας, ἔχουσαι συχνάκις καὶ ἐγγόνια) καπνίζουν, βάφονται προκλητικῶς, σπαταλοῦν πολλὰς καὶ πολυτίμους ὥρας διὰ τὸν τεχνητὸν καὶ ψεύτικον “καλλωπισμὸν” των, χαρτοπαίζουν, μεταβαίνουν εἰς λάγνους χοροῦς καὶ πονηρὰς δισκεδάσεις καὶ προβαίνουν εἰς ἀνοικείους πράξεις καὶ συναναστροφάς! Καὶ ἄλλαι, ὄχι μόνον δὲν παροτρύνουν τοὺς υἱοὺς καὶ θυγατέρας των νὰ σωφρονῶσι, νὰ διατηρήσωσιν ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ τὸ πολυτιμότατον δῶρον τῆς ἁγνότητός των, ποὺ τοὺς τὸ ἐδώρησεν οὐχὶ ἀσκόπως, ἀλλὰ χρησίμως, σκοπίμως καὶ διὰ τὸ βαθύτατο συμφέρον των ὁ Θεός, μέχρι τῆς ἡμέρας τοῦ Ἱεροῦ Μυστηρίου τοῦ Γάμου των, ὄχι μόνον δὲν τοὺς συμβουλεύουν [καὶ μάλιστα μετὰ δακρύων, νύκτα καὶ ἡμέραν, ὡς συμβουλεύει ὁ Ἀπ. Παῦλος (Πράξ. κ´ 31)] αὐτὰς τὰς εὐλογημένας, θεοσδότους καὶ σωτηρίους ἐντολάς, ἀλλά, ἀντιθέτως, τοὺς ἐξωθοῦν οἱ ἴδιοί των οἱ γονεῖς εἰς τὸ νὰ πηγαίνουν εἰς τὰ νυκτερινὰ κέντρα, διὰ νὰ γνωρισθοῦν τάχα μὲ νεάνιδας καὶ νεαροὺς καὶ νὰ δημιουργήσουν, κατὰ συνέπειαν, παρανόμους «δεσμούς»! Ἀλλὰ φεῦ! Εἰς τὸ ὕστερον, ὡς εἶναι ἑπόμενον, ὅλον προβλήματα παρουσιάζονται, καὶ ὑποφέρουν τόσον τὰ παιδιὰ ὅσον καὶ οἱ γονεῖς, καὶ δρέπουν τοὺς πικροὺς καρποὺς τῶν ἐπιπολαίων «σχέσεων» καὶ ὑποδούλων «δεσμῶν», καὶ τὰς συνεπείας τῆς ἀκαταστασίας καὶ ἐν τέλει τῆς Ἀποστασίας ἀπὸ τὸ Ἅγιον θέλημα τοῦ Θεοῦ!





Πολλὰ καὶ ἄλλα αἴτια διαζυγίων



Βεβαίως δὲν εἶναι μόνον ὀ ἄθεος φεμινισμός, μία ἀπὸ τὰς πλέον σοβαρὰς αἰτίας, αἱ ὁποῖαι ὁδηγοῦν εἰς τὸν κλονισμὸν τοῦ συζυγικοῦ βίου καὶ καταλήγουν τελικῶς εἰς τὴν διάλυσιν του συζυγικοῦ εὐλογημένου δεσμοῦ.



Ὑπάρχουν ἀσφαλῶς καὶ ἄλλα πολλὰ πάθη, ἕως καὶ διαστροφικὰ ἀπὸ τὰ ὁποῖα πάσχουν ὄχι μόνον οἱ λεγόμενοι “κοσμικοὶ” ἄνθρωποι, ἀλλὰ δυστυχῶς καὶ οἱ θεωρούμενοι ὡς εὐσεβεῖς καὶ συνειδητοὶ χριστιανοὶ (ἄνδρες καὶ γυναῖκες) καὶ τὰ ὁποῖα πάθη, εἴτε ψυχικὰ εἴτε σωματικά, σταδιακῶς διαβιβρώσκουν τὰ θεμέλια τοῦ Γάμου καὶ ὁδηγοῦν εἰς, τρόπον τινά, “νεκροὺς γάμους” καὶ τελικῶς εἰς ἐπωδύνους χωρισμοὺς καὶ διαζύγια.



Αἱ ἀνωτέρω ὑποσκάπτουσαι τὸν Ἱερὸν δεσμὸν τοῦ Γάμου καὶ τῆς Οἰκογενείας πνευματικαὶ ἀσθένειαι καὶ διαστροφαὶ τῆς ἀνθρωπίνης ψυχῆς πηγάζουν -ὡς ἔγραψαν καὶ περιέγραψαν ἅγιοι ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ- ἀπὸ τὰ τρία μεγάλα πάθη, ποὺ μαστίζουν τὸν μεταπτωτικὸν ἄνθρωπον: Τὴν φιλαυτίαν, τὴν φιληδονίαν καὶ τὴν φιλαργυρίαν.



Ὑπερήφανοι καὶ αὐταρχικοὶ ἄνδρες (οὐχὶ σπανίως, μάλιστα, ἐκ τῶν τακτικῶς ἐκκλησιαζομένων καὶ ἐξομολογουμένων) γίνονται συχνάκις αἰτία, ἡ μὲν σύζυγός των νὰ καταντήση ἀγχῶδες καὶ ἄβουλον ὄν, τὰ δὲ τέκνα των φοβισμέναι καὶ ἀνασφαλεῖς ὑπάρξεις.



Παθολογικῶς ζηλότυποι γυναῖκες προκαλοῦν ἀχρειάστους καὶ ψυχοφθόρους συγκρούσεις καὶ διαπληκτισμοὺς ἐντὸς τῆς οἰκογενείας, αἱ ὁποῖαι (συγκρούσεις) πλήττουν πλειστάκις ἀνεπανορθώτως τὴν οἰκογενειακὴν εἰρήνην καὶ κατ’ ἐπέκτασιν τὴν ψυχικὴν ὑγίειαν ὅλων τῶν μελῶν τῆς οἰκογενείας, ἰδιαιτέρως μάλιστα τῶν τέκνων.



Φιλήδονοι καὶ ἀκρατεῖς ἄνδρες ὁδηγοῦνται εἰς καταχρήσεις καὶ ἐξαρτήσεις (ἀλκοολοῦχα ποτά, κάπνισμα, ναρκωτικαὶ οὐσίαι, ἄσεμνα θεάματα, τζόγος κ.ἄ.) ἀπὸ τὰς ὁποίας μύρια ἄλλα δεινὰ ἕπονται, ὡς π.χ. σωματικαὶ κακοποιήσεις, ψυχολογικαὶ ταλαιπωρίαι, ἀπώλεια περιουσιῶν καὶ εἰσοδημάτων, ἠθικὴ διαφθορά, ψυχικαὶ ὀδύναι, πνευματικὸς θάνατος.



Φιλάρεσκοι καί ψυχολογικῶς ἀνασφαλεῖς γυναῖκες γίνονται εὐκόλως εὔκολος «λεία» εἰς τὰ δίκτυα ἐπιτηδείων καὶ ὑπούλων ἀνθρώπων καὶ σταδιακῶς καταλήγουν δέσμιοι παρανόμων ἐρωτικῶν σχέσεων, ἐκ τῶν ὁποίων μία σωτήριος ἔξοδος εἶναι συνήθως λίαν δυσχερὴς καὶ ἀβεβαία.



Πάσχουσαι ὑπὸ πλεονεξίας καὶ μεγαλομανίας γυναῖκες, προβαίνουσιν εἰς ἀσκόπους καὶ ὑπερόγκους δαπάνας καὶ ἐξαναγκάζουν τοὺς συζύγους των νὰ προβαίνουν εἰς ἄκρως ἐπισφαλεῖς ἢ καὶ ἀθεμίτους ἐπενδύσεις ἢ εἰς ὑπερωριακὰς ἐξουθενωτικὰς ἀπασχολήσεις, μὲ ἀποτέλεσμα τὴν ἀπώλειαν τῆς οἰκογενειακῆς συνοχῆς καὶ τῆς ἐν Χριστῷ εἰρήνης.



Ἐρωτομανεῖς καὶ πάσχοντες ἀπὸ μεγαλοϊδεατικὰς ἐμμονὰς ἄνδρες, ζοῦν “διπλῆν” ἢ “τριπλῆν” ζωήν, δημιουργοῦντες διὰ τοῦ τρόπου αὐτοῦ πολλαπλὰς ἐξωσυζυγικὰς σχέσεις, μὲ θανασίμους συνεπείας καὶ ἐν τῷ νῦν, ἀλλὰ καὶ ἐν τῷ μέλλοντι, μετατρέποντες τὸν οἰκογενειακόν των βίον εἰς “θέατρον παραλόγου”.




«Ἀπὸ διαδίκτυο σὲ δια -βόλου- δίκτυο».
Ἀθέμιτα θεάματα



Τέλος, [ἂν ὑπάρχη τέλος εἰς τὴν ὀδυνηρὰν ταύτην ἐνδεικτικὴν ἀπαρίθμησιν τῶν ἁμαρτωλῶν συμπεριφορῶν τοῦ σημερινοῦ ἀνθρώπου, ὁ ὁποῖος ζεῖ ἐπιλέγοντας ὄχι τὴν κατὰ Χριστὸν ζωήν, ἀλλ’ ἀντιθέτως, τὴν ἀπὸ τοῦ Θεοῦ Ἀποστασίαν, (δημιουργώντας συχνάκις καὶ “ἰδικά του ἐγωκεντρικὰ καὶ φιλήδονα μέτρα, τὸ ὁποῖον “εὐαγγέλιον” τάχα πιστεύει καὶ ἀκολουθεῖ)], εἶναι ἀναγκαῖον νὰ ἀναφερθῶμεν καὶ εἰς τὴν ψυχοκτόνον καὶ λίαν ψυχοβλαβῆ ἐπίδρασιν, ἀφ’ ἑνὸς μὲν τῶν συγχρόνων (σατανικῶς ἐμπνεομένων) ἀκουσμάτων, ἀφ’ ἑτέρου δὲ τῆς ἀνεξελέγκτου θεάσεως τῆς τηλεοράσεως, ἀλλὰ καὶ ἑτέρων ἁμαρτωλῶν, ἕως καὶ τῶν αἰσχροτάτων θεαμάτων, ποὺ παρέχει ἀφειδῶς (ἀκόμη καὶ πρὸς μικρὰ ἀθῶα ἀγγελάκια -παιδάκια), ἡ σύγχρονος (καὶ συνεχῶς ἀναβαθμιζομένη) ἡλεκτρονικὴ τεχνολογία, καὶ μάλιστα, τοῦ ἐν πολλοῖς καὶ συνηθέστατα ἐν καταχρήσει καὶ ἐν ἁμαρτωλῇ χρήσει χρησιμοποιουμένου “δια-δικτύου”. Αὐτὸ τὸ “δίκτυον” οὐχὶ σπανίως, ἐκπίπτει καὶ καταπίπτει καὶ καταλήγει εἰς τὸ νὰ καταστῆ ἀπὸ “διαδίκτυον” εἰς… “δια-(βόλου) -δίκτυον”!



Καὶ αὐτὸ τὸ κατάντημα συμβαίνει λόγῳ τῶν ἰδικῶν μας ἐφαμάρτων ἑκουσίων ἐπιλογῶν! Δὲν πταίει ἡ τεχνολογία αὐτὴ καθ’ ἑαυτή, ἀλλὰ λόγῳ τῆς ἁμαρτωλῆς ἐκ μέρους μας χρήσεως καὶ ἐν τέλει καταχρήσεως αὐτῆς, καθίσταται αὕτη, εὐκόλως, φορέας τῆς ἀνθηθικότητος, ποὺ δυνατὸν νὰ καταλήξη τελικῶς καὶ εἰς τὴν “ἀθεΐαν”! Πόσοι αἰσχροὶ λογισμοὶ καὶ φαντασιώσεις, πόσαι ἀναίσχυντοι πράξεις, πόσαι ἐπικίνδυνοι “γνωριμίαι”, πόσαι διολισθήσεις, πόσαι πορνεῖαι καὶ μοιχεῖαι, συμβαίνουν κατὰ νοῦν, κατὰ διάνοιαν καὶ τελικῶς καὶ εἰς τὴν πρᾶξιν, ὑπὸ τὴν ἐπίδρασιν τῶν ὡς ἄνω θεαμάτων καὶ ἀκουσμάτων.



Ἀκούονται δυστυχῶς πολλὰ κακὰ διαπραττόμενα διὰ τοῦ διαδικτύου, τὸ ὁποῖον λόγῳ τῶν ἰδικῶν μας ἐφαμάρτων ἐπιλογῶν, ἀπὸ χρήσιμον ὄργανον καταντᾶ “δια (βόλου) δίκτυον”! Πάντοτε δυστυχῶς οἱ ἄνθρωποι διαπράτττομεν τὰς ἁμαρτίας. Ἀλλ’ ὅμως διὰ τοῦ “διαδικτύου” αὐταὶ καθίστανται, τόσον ποσοτικῶς ὑπέρτεραι, ὅσον καὶ ποιοτικῶς ἀναισχυντότεραι.



Ἀλλὰ καὶ ἡ ἔξαλλος μουσική, ὅπως ἀποδεικνύεται εἰς τὴν πρᾶξιν καὶ τεκμηριώνεται εἰς εἰδικὰς μελέτας, δαιμονοποιεῖ τὸν ἄνθρωπον, ἀποχαυνώνει καὶ διαφθείρει τὰς ψυχάς, ἰδιαιτέρως μάλιστα τὸν νοῦν, τὴν διάνοιαν καὶ τὴν καρδίαν τῆς ἀγαπητῆς νεολαίας μας, ἡ ὁποία θὰ ὤφειλεν νὰ ἀγωνίζεται, ὥστε νὰ καθίσταται ἡ ἁγία προσδοκία τοῦ ὀρθοδόξου γένους μας!



Τὰ ἄσεμνα θεάματα ἔχουν καταστῆ σήμερον μεγάλη πληγὴ εἰς τοὺς χριστιανούς. Ὅπως ἡ πικρὰ πεῖρα ἀπέδειξε, ἀλλὰ καὶ διαρκῶς ἀποδεικνύει, εἶναι πράγματι μεγάλος πειρασμός! Μέσῳ αὐτῶν τῶν θεαμάτων διαφημίζεται ἡ ἁμαρτία. Προπαγανδίζεται μία ψευδὴς πραγματικότης, ποὺ παραπλανᾶ τὸν κόσμο καὶ ὁδηγεῖ εἰς ἀπώλειαν!



Ὅλοι τὸ ὁμολογοῦν τόσον οἱ μικροὶ ὅσον καὶ οἱ μεγάλοι! Ἐν τούτοις ὅμως, ὡσὰν ἀπὸ μαγνήτην, ὅλοι σχεδὸν ἕλκονται ἀπὸ τὰ ψυχοφθόρα προϊόντα τῆς συγχρόνου ἀνεξελέγκτως ἐξελισσομένης τεχνολογίας. Καὶ δυστυχῶς, πλειστάκις, χρησιμοποιοῦνται ὄχι πρὸς ὠφέλεια, ὡς θὰ ὄφειλαν ἀλλὰ δυστυχῶς πρὸς ψυχικὴν διαφθορὰν καὶ παραζάλην. Σήμερον, κατὰ τοὺς ἐσχάτους τούτους καιρούς, καταντήσαμεν νὰ δημιουργοῦμεν καινοφανεῖς ὅρους καὶ ἐννοίας, ὅπως π.χ. τὴν “ἠλεκτρονικὴν πορνείαν”!



Ἂς μὴ λησμονοῦμεν ὅτι, μετὰ ἀπὸ τὴν πτῶσιν καὶ τὴν ἔξοδον τῶν Πρωτοπλάστων ἐκ τοῦ Παραδείσου, ὅλοι μας ρέπομεν εὐκολώτατα προς τὸν “εὐχάριστον” κατήφορον, παρὰ πρὸς τὸν κουραστικὸν μέν, ἀλλὰ σωτήριον, ἐν Ἰησοῦ Χριστῷ, πνευματικὸν καὶ ἔνδοξον ἀνήφορον! Τὴν Ὁδὸν τῶν Ἁγίων!



Ἔτσι, ἐὰν ὑποθετικῶς ὁμιλοῦντες, δυνάμεθα νὰ εἴπωμεν ὡς παράδειγμα, ὅτι ἡ σύγχρονος τεχνολογία ἐμπεριέχει π.χ. ἐνενήκοντα ἐννέα (99) χρήσιμα πράγματα καὶ ἔστω ἕνα (1) καὶ μοναδικὸν ἐπικίνδυνον, (δηλαδὴ παραπλανητικόν, φιλήδονον καὶ καταστροφικόν), δυστυχῶς ἡ μεγάλη πλειοψηφία τῶν “χρηστῶν” δυσκόλως ἔχει τὸ ἠθικὸ σθένος, τὴν πνευματικὴν σοφίαν καὶ τὴν προσήκουσαν ὡριμότητα, ὥστε νὰ προστρέξη εἰς τὸ χρήσιμο καὶ τὸ ὠφέλιμο. Ἀλλὰ τοὐναντίον θὰ ἀνατρέξη ταχέως εἰς τὸ “εὔκολον” καὶ ἐφάμαρτον, ἔστω καὶ ἐὰν εἶναι τοῦτο τόσον ἀηδιαστικὸν καὶ τόσον καταστροφικόν!



Καί, ἀκολούθως, κατρακυλιόμεθα κλιμακωτῶς ἀπὸ τὸ ἕνα κακὸν εἰς τὸ χειρότερόν του! Ὥρας ὁλοκλήρους δὲν βαρύνεται ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος νὰ κατασπαταλᾶ τὸν πολύτιμον χρόνον τῆς ζωῆς του βλέποντας καθηλωμένος ἐκεῖνα τὰ ψυχοφθόρα ἔργα τοῦ διαβόλου, ὅπου ἡ διαφθορά, ἀκόμα καὶ ἡ διαστροφή, εἰς κάθε της μορφήν, προβάλλεται, ὑποβάλλεται καὶ ὑπερβάλλεται ὡς ὁ τάχα νέος καὶ ὁ τάχα ἀκίνδυνος “μοντέρνος τρόπος” ζωῆς! Ἀπορροφῶνται πολλοὶ ἀδελφοί μας, σπαταλῶντες ψυχοσωματικάς των δυνάμεις, ὑποβάλλόμενοι πλειστάκις εἰς ἐθελούσιον “πλύσιν ἐγκεφάλου”, βλέποντες ἄχρηστα καὶ ἀχρείαστα ἀλλὰ και πολλάκις ἀχρεῖα θεάματα, ποὺ δηλητηριάζουν θανασίμως τὰς ψυχάς! Εἰς τὴν πραγματικότητα ἀποτελοῦν, ὅλα αὐτά, τὸν ὕπουλον καὶ σίγουρον δρόμον ἀδιαμφισβητήτου ψυχοσωματικοῦ θανάτου!



Λέγει ὁ σοφὸς Ἐκκλησιαστής: «Οὐκ ἐμπλησθήσεται ὀφθαλμὸς τοῦ ὁρᾶν, καὶ οὐ πληρωθήσεται οὖς ἀπὸ ἀκροάσεως» (Ἐκκλ. Α´ 8), δηλαδή, δὲν θὰ χορτάση τὸ μάτι νὰ βλέπη, οὔτε τὸ αὐτὶ νὰ ἀκούη. Ὅταν ὅμως πρόκειται νὰ μελετήσωμεν ἕνα πνευματικὸν βιβλίον ἢ νὰ ἀσχοληθῶμεν μὲ τὴν Προσευχὴν ἢ νὰ συμμετάσχωμεν εἰς τὴν Θείαν Λειτουργίαν, βαρυνόμεθα, τότε, καὶ ἀγωνιοῦμεν “πότε νὰ τελειώση”, περιμένοντες νὰ ἀκούσωμεν τὸ τελικὸν “Ἀμήν”!



Αὐτὰ εἶναι ἐλάχιστα μόνον ἐνδεικτικὰ σημεῖα τῶν σημερινῶν χρόνων τῆς ἀπὸ τοῦ Θεοῦ Ἀποστασίας μας. Μᾶς ἀποκαλύπτουν ὅμως ἐμφανῶς, ὅτι δὲν ἀγαπήσαμεν τὸν Θεὸν ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς μας καὶ ἐξ ὅλης τῆς διανοίας μας καὶ ἐξ ὅλης τῆς ἰσχύος μας καὶ ἐξ ὅλης τῆς καρδίας μας, ὅπως μᾶς παραγγέλη ὁ Δημιουργός μας!



Ὅλη αὐτὴ ἡ προσήλωσίς μας εἰς τὰ ἀπρεπῆ θεάματα, ὄχι μόνον τῆς τηλεοράσεως ἀλλὰ καὶ τῆς εὐρυτέρας συγχρόνου τεχνολογίας, δὲν ἀφήνει εἰς τὸν ἄνθρωπον οὔτε διάθεσιν, οὔτε δύναμιν, οὔτε πόθον διὰ πνευματικὸν ἀγῶνα, οὔτε καὶ ἐπιτρέπει τὴν συγκέντρωσιν τοῦ νοῦ διὰ ἁγίαν ἐνασχόλησιν καὶ μάλιστα διὰ τὴν ὑψίστην τοιαύτην, ἡ ὁποία εἶναι ἀναμφίβολως ἡ ἁγία Προσευχή. Τὸ ὅλως ἀντίθετον μάλιστα συμβαίνει!



Χριστιανοί μου, μικροὶ καὶ μεγάλοι, ὅλοι μας ἂς προσέξωμεν!



Μὴ παρακολουθοῦμεν τὰ ψυχοφθόρα ἔργα τῆς τηλεοράσεως, τὰ ἐπικίνδυνα “δίκτυα” τοῦ “δια-δικτύου” (τοῦ συχνάκις καταντῶντος, ὅπως καὶ προείπαμεν, “δια(βολο) δικτύου”), καὶ τῶν πολλῶν παρομοίων τῆς συγχρόνου, ἐξ ἀνεξελέγκτῳ ἐξελίξει καὶ ἀκατασχέτῳ καταχρήσει, χρησιμοποιουμένης τεχνολογίας!



Ἂς ἀγωνισθῶμεν διὰ νὰ πλησιάσωμεν, ἀγαπητοί μου χριστιανοί, τὴν Ἐκκλησίαν, τὸν Χριστόν, διὰ νὰ εὕρωμεν τὴν ἀληθινὴν Σωτηρίαν. Διότι: «Ἰησοῦς Χριστὸς χθὲς καὶ σήμερον ὁ Αὐτὸς καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας» (Ἑβρ. ιγ´ 8).









(περιοδ. «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ», περιοδικὴ ἔκδοσις Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου Κύπρου, ἀρ. τ. 112-121, Δεκ. 2013)

























(Πηγή Ἠλ. κειμένου και Ἠλ. στοιχειοθεσία: «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ»)
''...δεν είναι η πάλη ημών εναντίον εις αίμα και σάρκα, αλλ' εναντίον εις τας αρχάς, εναντίον εις τας εξουσίας, εναντίον εις τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου, εναντίον εις τα πνεύματα της πονηρίας εν τοις επουρανίοις''\n[/align]

Re: Η « αποστασία » ως σημείο των καιρών

5
phpBB [video]
''...δεν είναι η πάλη ημών εναντίον εις αίμα και σάρκα, αλλ' εναντίον εις τας αρχάς, εναντίον εις τας εξουσίας, εναντίον εις τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου, εναντίον εις τα πνεύματα της πονηρίας εν τοις επουρανίοις''\n[/align]

Re: Η « αποστασία » ως σημείο των καιρών

6
Τὸ πνεῦμα τῆς Ἀποστασίας στοὺς ἐσχάτους καιροὺς κατὰ τὴν ἑρμηνεία τοῦ Ἁγίου Ἐπισκόπου Θεοφάνους τοῦ Ἐγκλείστου.




Ο Απόστολος ὁμιλεῖ σαφῶς περὶ τῆς Ἀποστασίας, ἡ ὁποία θὰ συμβῆ στὶς ἔσχατες ἡμέρες, πρὶν ἀπὸ τὴν Δευτέρα Παρουσία τοῦ Κυρίου. Περὶ αὐτῆς ἀναφέρεται καὶ σὲ ἄλλες Ἐπιστολές του. Στὴν Πρώτη πρὸς Τιμόθεον γράφει: «Τὸ δὲ Πνεῦμα ῥητῶς λέγει ὅτι ἐν ὑστέροις καιροῖς ἀποστήσονταί τινες τῆς πίστεως, προσέχοντες πνεύμασι πλάνοις καὶ διδασκαλίαις δαιμονίων» (Α’ Τιμ. δ’ 1). Ὁμοίως γράφει ὁ αὐτὸς στὴν Β’ Τιμ. γ’ 1 καὶ ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος Πέτρος στὴν Β’ Πέτρ. γ’ 1.

Ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος Ἰούδας μαρτυρεῖ, ὅτι ὅλοι οἱ Ἀπόστολοι ὡμίλησαν περὶ αὐτοῦ μὲ τὸν ἴδιο τρόπο: «Μνήσθητε τῶν ρημάτων τῶν προειρημένων ὑπὸ τῶν ἀποστόλων καὶ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὅτι ἔλεγον ὑμῖν ὅτι ἐν ἐσχάτῳ χρόνῳ ἔσονται ἐμπαῖκται κατὰ τὰς ἑαυτῶν ἐπιθυμίας πορευόμενοι τῶν ἀσεβειῶν. Οὗτοί εἰσιν οἱ ἀποδιορίζοντες, ψυχικοί, Πνεῦμα μὴ ἔχοντες» (Ἰούδ. 17—19).

Καὶ ὁ ἴδιος ὁ Κύριος προεῖπε, ὅτι στὸ τέλος τοῦ κόσμου «πολλοὶ ψευδοπροφῆται ἐγερθήσονται καὶ πλανήσουσι πολλούς, καὶ διὰ τὸ πληθυνθῆναι τὴν ἀνομίαν ψυγήσεται ἡ ἀγάπη τῶν πολλῶν» (Ματθ. κδ’ 11—12), καὶ ὅτι ὅταν θὰ ἔλθη «ἆρα εὑρήσει τὴν πίστιν ἐπὶ τῆς γῆς;» (Λουκ. ιη’ 8).

Σύμφωνα μὲ αὐτὲς τὶς διαβεβαιώσεις, διαγράφεται στὸν νοῦ μας μία ἐντελῶς ἀπογοητευτικὴ εἰκόνα τῆς ἠθικοθρησκευτικῆς καταστάσεως τῶν ἀνθρώπων τοῦ ἐσχάτου καιροῦ. Τὸ Εὐαγγέλιο θὰ εἶναι γνωστὸ σὲ ὅλους. Καὶ ἕνα μὲν μέρος τοῦ κόσμου θὰ μείνη στὴν ἀπιστία, τὸ ἄλλο δὲ μέρος θὰ δημιουργήση κυρίως αἱρέσεις, ποὺ δὲν θὰ ἀκολουθοῦν τὴν θεοπαράδοτη διδασκαλία καὶ θὰ κτίζουν μία δική τους πίστι βασισμένη στὴν δική τους φαντασία, ἄν καὶ [φαινομενικὰ στηριγμένη] στὴν βάσι τῶν λόγων τῆς Ἁγίας Γραφῆς.

Αὐτὲς οἱ αὐτο-επινοημένες πίστεις θὰ γίνωνται ἀναρίθμητες. Τὴν ἀρχή τους ἔθεσε ὁ Πάπας. Συνέχισαν τὸ ἔργο του ὁ Λούθηρος καὶ ὁ Καλβῖνος. Τὸ θεμέλιο, τὸ ὁποῖο ἔθεσαν αὐτοί, τὴν προσωπικὴ δηλαδὴ ἐπίτευξι τῆς πίστεως μόνον ἐπὶ τῆς Γραφῆς, ἔδωσε ἰσχυρὴ ὤθησι γιὰ τὴν ἐπινόησι πίστεων.

Καὶ τώρα [δεύτερο μισὸ τοῦ ΙΘ’ αἰ.] ὑπάρχουν πάρα πολλὲς Ὁμολογίες, οἱ ὁποῖες θὰ γίνουν περισσότερες. Κάθε κράτος θὰ ἔχη τὴν δική του πίστι, ὕστερα κάθε νομός, κάθε πόλις καὶ στὸ τέλος πιθανὸν κάθε μυαλὸ θὰ ἔχη τὴν δική του ὁμολογία. Διότι ὅταν οἱ ἄνθρωποι δὲν δέχωνται τὴν θεοπαράδοτη πίστι, φτιάχνουν τὴν δική τους, διαφορετικὰ δὲν γίνεται.

Καὶ ὅλοι θὰ ὀνομάζωνται «Χριστιανοί». Ἕνα μόνον μέρος θὰ κρατήση τὴν γνήσια πίστι, ὅπως τὴν παρέδωσαν οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι καὶ τὴν διατηρεῖ ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία. Ἀλλὰ καὶ ἀπὸ αὐτοὺς οἱ περισσότεροι θὰ εἶναι Ὀρθόδοξοι μόνον κατ΄ ὄνομα. Στὴν καρδιά τους ὅμως δὲν θὰ ἔχουν τὴν τάξι (κατάστασι/διάθεσι), τὴν ὁποίαν ἀπαιτεῖ ἡ πίστις, διότι θὰ ἔχουν ἀγαπήσει τὸν παρόντα αἰῶνα. Αὐτὸς θὰ εἶναι ὁ εὐρύτατος χῶρος τῆς ἀποστασίας.

Παντοῦ θὰ εἶναι ἀκουστὸ τὸ ὄνομα Χριστιανός. Παντοῦ θὰ ὑπάρχουν Ναοὶ καὶ ἱερὲς Ἀκολουθίες τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ ὅλα αὐτὰ θὰ εἶναι μόνον στὴν ἐπιφάνεια. Ἐντὸς αὐτῶν θὰ ὑπάρχη τελεία ἀποστασία. Στὸ ἔδαφος αὐτὸ θὰ γεννηθῆ καὶ θὰ αὐξηθῆ ὁ Ἀντίχριστος, μὲ τὸ πνεῦμα τῆς ἐπιφανειακότητος, χωρὶς τὴν οὐσία τοῦ πράγματος.

(...) ΔΕΝ θὰ τοποθετήσουν τὴν εἰκόνα τοῦ Θηρίου καὶ στοὺς ναούς; Ἐννοεῖται, ὅτι ἐφ΄ ὅσον θὰ γίνη εὐρυτάτη ἀποστασία ἀπὸ τὸν Χριστιανισμό, μαζὶ μὲ τοὺς Χριστιανοὺς θὰ καταλάβουν καὶ τοὺς ναούς, ὥστε σὲ αὐτοὺς θὰ εἶναι ἀδύνατον πλέον νὰ παραμείνη ἡ τάξις καὶ ἡ κατάστασις τῶν Χριστιανῶν. Ἑπομένως, θὰ τοποθετήσουν κάτι νέο, σύμφωνα μὲ τὸ πνεῦμα τοῦ νέου θεοῦ. Καὶ πρῶτα ἀπ΄ ὅλα τοῦτο σημαίνει τὴν ἐνθρόνισι τοῦ Ἀντιχρίστου στὸν ναό. Ὅπου αὐτὸς θὰ ἐμφανισθῆ προσωπικῶς, ἐκεῖ καὶ θὰ ἐνθρονισθῆ σὰν θεός.

«Μή τις ὑμᾶς ἐξαπατήσῃ κατὰ μηδένα τρόπον, ὅτι ἐὰν μὴ ἔλθῃ
ἡ ἀποστασία πρῶτον καὶ ἀποκαλυφθῇ ὁ ἄνθρωπος τῆς ἁμαρτίας, ὁ υἱὸς τῆς ἀπωλείας, ὁ ἀντικείμενος καὶ ὑπεραιρόμενος ἐπὶ πάντα λεγόμενον Θεὸν ἤ σέβασμα, ὥστε αὐτὸν εἰς τὸν ναὸν τοῦ Θεοῦ καθίσαι, ἀποδεικνύντα ἑαυτὸν ὅτι ἐστὶ Θεός»
(Β’ Θεσ. β’ 3—4)

(*) Μετάφρασις ἀπὸ τὸ ρωσικὸ πρωτότυπο: Ἐπισκόπου Θεοφάνους, Ἑρμνηνεία Ἐπιστολῶν Ἁγίου Ἀποστόλου Παύλου Πρὸς Φιλιππησίους καὶ Θεσσαλονικεῖς Α’ καὶ Β’, β’ ἔκδοσις, Μόσχα 1895, σελ. 491-492, 497.


http://apantaortodoxias.blogspot.gr/
Caer está permitido, levantarse es obligatorio....."Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
Xαμένη μάχη,είναι αυτή που φοβήθηκες να δώσεις
Πριν γράψεις σκέψου! Πριν κατακρίνεις περίμενε! Πριν προσευχηθείς συγχώρα! Πριν παραιτηθείς προσπάθησε!
Καλό είναι το να υπάρχεις …μα το να ζεις εν Χριστώ είναι άλλο πράγμα !

Re: Η « αποστασία » ως σημείο των καιρών

7
Γέροντας Διονύσιος της Κολιτσού(+2004)


Τώρα που φτάσαμε στον 8ο αιώνα, έχουμε ανάγκη από προσευχή. Μέρα-νύχτα προσευχή στο Θεό για να μας φωτίσει το μυαλό και να μην δεχτούμε όπως οι εχθροί της Ορθοδοξίας να μας γκρεμίσουν.

Αυτά που ξέρουμε, με τη βοήθεια του Θεού να προσπαθούμε να τα εφαρμόζουμε. Θα έλθουν δύσκολοι καιροί και μεγάλες αλλαγές. Οι άνθρωποι θέλουν να διαμορφώσουν την Ορθοδοξία σύμφωνα με τα πάθη τους. Τα πάθη δηλαδή των ανθρώπων να είναι ελύθερα (ανθρώπινα δικαιώματα). Αυτή είναι η πιο δόλια επινόηση του σατανά για να κυριαρχήσει στους ανθρώπους,δηλαδή να προστατεύει τα πάθη δια νόμου.

Η Αλήθεια είναι η Εκκλησία. Η Αλήθεια είναι η Ορθοδοξία. Η Αλήθεια είναι ο Ιησούς Χριστός, ο Θεός που κατέβηκε από τους ουρανούς.

'Όταν η Ορθοδοξία δεν θα στέκεται πια στο ύψος της, τότε θα έλθει ο Αντίχριστος, μέχρι τότε δεν θα μπορεί να βασιλεύσει. Εμείς κρατιόμαστε από την Αλήθεια, που είναι η Ορθοδοξία, και από τις αποφάσεις των επτά Οικουμενικών Συνόδων.
Caer está permitido, levantarse es obligatorio....."Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
Xαμένη μάχη,είναι αυτή που φοβήθηκες να δώσεις
Πριν γράψεις σκέψου! Πριν κατακρίνεις περίμενε! Πριν προσευχηθείς συγχώρα! Πριν παραιτηθείς προσπάθησε!
Καλό είναι το να υπάρχεις …μα το να ζεις εν Χριστώ είναι άλλο πράγμα !

Re: Η « αποστασία » ως σημείο των καιρών

8
Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσιανίνωφ: «Οι αποστάτες, που όλο και θ’ αυξάνονται, θα αυτοαποκαλούνται και θα παρουσιάζονται στους άλλους ως χριστιανοί»

«Ακόμα πιο δύσκολη θα κάνει τότε τη θεάρεστη ζωή και η γενική αποστασία.

Οι αποστάτες, που όλο και θ’ αυξάνονται, θα αυτοαποκαλούνται και θα παρουσιάζονται στους άλλους ως χριστιανοί. Ωστόσο, θα καταδιώκουν τους αληθινούς χριστιανούς και θα τους επιβουλεύονται ακατάπαυστα, βάζοντας αναρίθμητα εμπόδια στην καλή τους επιθυμία να υπηρετούν τον Κύριο και να σωθούν, όπως επισημαίνει ο άγιος Τύχων του Ζαντόνσκ. (Έπιστολή 67)

Θα κάνουν πολλά εναντίον των δούλων του Θεού.
Θα χρησιμοποιήσουν και τη βία της εξουσίας και τη συκοφαντία και τις καλοστημένες σκευωρίες και τις πολύμορφες απάτες και τους σκληρούς διωγμούς..»
 
(Προσφορά στον σύγχρονο Μοναχισμό, Τόμος Α’, σελ. 209)
Caer está permitido, levantarse es obligatorio....."Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
Xαμένη μάχη,είναι αυτή που φοβήθηκες να δώσεις
Πριν γράψεις σκέψου! Πριν κατακρίνεις περίμενε! Πριν προσευχηθείς συγχώρα! Πριν παραιτηθείς προσπάθησε!
Καλό είναι το να υπάρχεις …μα το να ζεις εν Χριστώ είναι άλλο πράγμα !

Re: Η « αποστασία » ως σημείο των καιρών

9
Καλή χρονιά!
dominique έγραψε: 08 Ιαν 2023, 19:03 Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσιανίνωφ: «Οι αποστάτες, που όλο και θ’ αυξάνονται, θα αυτοαποκαλούνται και θα παρουσιάζονται στους άλλους ως χριστιανοί»

«Ακόμα πιο δύσκολη θα κάνει τότε τη θεάρεστη ζωή και η γενική αποστασία.

Οι αποστάτες, που όλο και θ’ αυξάνονται, θα αυτοαποκαλούνται και θα παρουσιάζονται στους άλλους ως χριστιανοί. Ωστόσο, θα καταδιώκουν τους αληθινούς χριστιανούς και θα τους επιβουλεύονται ακατάπαυστα, βάζοντας αναρίθμητα εμπόδια στην καλή τους επιθυμία να υπηρετούν τον Κύριο και να σωθούν, όπως επισημαίνει ο άγιος Τύχων του Ζαντόνσκ. (Έπιστολή 67)

Θα κάνουν πολλά εναντίον των δούλων του Θεού.
Θα χρησιμοποιήσουν και τη βία της εξουσίας και τη συκοφαντία και τις καλοστημένες σκευωρίες και τις πολύμορφες απάτες και τους σκληρούς διωγμούς..»
 
(Προσφορά στον σύγχρονο Μοναχισμό, Τόμος Α’, σελ. 209)
 
 
 
 
πολύ ωραίο θέμα, Dominique

δηλαδή οι αποστάτες "Χριστιανοι" θα έχουν αποδεχτεί τον αντί-Χριστό θα φανερώνονται στο κόσμο ως "χριστιανοί" και θα πράττουν τα μη θεάρεστα, ενώ παράλληλα θα διώκουν τους αληθινούς χριστιανούς γιατί θα τους βλέπουν με ανταγωνισμό, ώστε να μην υπάρχει θεάρεστο παράδειγμα, και έτσι να οδηγηθεί όλη η ανθρωπότητα στο χαμό; 
1.Σοφία πάντων κάλλιστον, η δε αμάθεια πάντων κάκιστον
2. ζητεῖτε τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν
Απάντηση

Επιστροφή στο “Σημεία των Καιρών”