![Εικόνα](http://www.i-m-patron.gr/keimena/texnh/images/anastasis_01.jpg)
πηγή : http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE% ... F%CE%B1%29
Σύμφωνα με την Ελληνική και Ρωμαϊκή μυθολογία ο Άδης ήταν η κατοικία των νεκρών. Υπήρχαν πολλοί τομείς του Άδη, συμπεριλαμβανομένων των Ηλυσίων Πεδίων και του Ταρτάρου.
Στην Ρωμαϊκή μυθολογία, μια είσοδος στον κάτω κόσμο που βρισκόταν στο Αβέρνους, έναν κρατήρα κοντά στην Κύμη της Καμπανίας, ήταν ο δρόμος που ο Αινείας χρησιμοποίησε για να κατέβει στον Κάτω Κόσμο. Συνεκδοχικά, η λέξη Αβέρνους μπορεί να ήταν υποκατάστατο ολόκληρης της σημασίας κάτω κόσμος. Οι Ινφέριι Ντίι ήταν οι Ρωμαίοι θεοί του κάτω κόσμου.
Στην αρχαία Ελλάδα, οι νεκροί εισέρχονταν στον κάτω κόσμο διασχίζοντας τον ποταμό Αχέροντα, με τη βάρκα του Χάροντα, ο οποίος χρέωνε έναν οβολό για το πέρασμα, τοποθετημένο κάτω από τη γλώσσα του νεκρού από τους πιστούς συγγενείς του. Οι άποροι και όσοι δεν είχαν φίλους παρέμεναν για πάντα στην όχθη του ποταμού. Η αντίπερα όχθη φυλασσόταν από τον Κέρβερο, τον τρικέφαλο σκύλο που νικήθηκε από τον Ηρακλή. Πέρα από τον Κέρβερο, οι σκιές των τεθνεώτων εισέρχονταν στον Τάρταρο, τη γη των νεκρών.
Οι πέντε ποταμοί του Άδη ήταν οι Αχέρων (o ποταμός της θλίψης), Κωκυτός (o ποταμός του θρήνου), Φλεγέθων (o ποταμός που έχει πύρινες φλόγες), Λήθη (o ποταμός της λησμονιάς) και Στυξ (o ποταμός του μίσους).
Η πρώτη περιοχή του Πλούτωνα περιλαμβάνει τους λειμώνες με τους ασφόδελους, που περιγράφονται στην Οδύσσεια, όπου οι σκιές των ηρώων περιφέρονται απελπισμένα μεταξύ κατώτερων πνευμάτων, που τιτιβίζουν γύρω τους σαν νυχτερίδες.
Πέρα από κει βρισκόταν το Έρεβος, που μπορεί να θεωρηθεί ως ευφημισμός του Άδη, το όνομα του οποίου προκαλούσε φρίκη. Υπήρχαν δύο πηγές, αυτή της Λήθης, όπου οι κοινές ψυχές συνέρρεαν για να σβήσουν κάθε μνήμη, και η πηγή της Μνημοσύνης, όπου αντιθέτως έπιναν οι μύστες των Μυστηρίων. Στο προαύλιο του οδυνηρού παλατιού του Άδη και της Περσεφόνης κάθονται τρεις κριτές του κάτω κόσμου: ο Μίνως, ο Ραδάμανθυς και ο Αιακός. Εκεί, μέρος ιερό αφιερωμένο στην Εκάτη, όπου συναντώνται τρεις δρόμοι, κρίνονται οι ψυχές και επιστρέφουν στους λειμώνες με τους ασφόδελους αν δεν είναι ούτε ενάρετες ούτε κακές, στέλνονται στον Τάρταρο αν είναι ασεβείς ή κακές, ή οδηγούνται στα Ηλύσια για να συντροφέψουν τις ηρωικές και τις ευλογημένες.
Στον Άδη όπως γνωρίζουμε κλείστηκε ο ίδιος ο Διάβολος.
Πηγή : http://stratisandriotis.blogspot.gr/201 ... ost_3.html
Η προσδοκία τοῦ Διαβόλου ἦταν, ὅτι τελικῶς θά ἠδύνατο νά κρατήσει ἕνα μέρος τῆς δημιουργίας τοῦ Θεοῦ ὑπό τήν ἐξουσία του, ἐφ᾿ ὅσον ὁ Δημιουργός Θεός κατέστησε τόν ἄνθρωπον ἐπί τά ἔργα Αὐτοῦ (Ψαλμ. η´ 7). Οὕτως διά τῆς ὑποταγῆς τοῦ ἀνθρώπου εἰς τήν πονηράν ἐξουσίαν Του τόν ἀπέκοψε ἐκ τοῦ Θεοῦ Πατρός, καί τόν ἐφυλάκισε εἰς τόν Ἅδην. Ὁ Ἅδης δέν εἶναι τόπος, ἀλλά τρόπος ζωῆς τῶν πνευμάτων. Εἶναι δέ ὡς τρόπος καί κατάστασις ζωῆς ἀντίθετος τοῦ Παραδείσου. Ἄν εἰς τόν Παράδεισον ὁ ἄνθρωπος εἶναι εὐτυχισμένος ἐπειδή ζεῖ μέ τόν Θεόν εἰς τόν Ἅδην ζεῖ δυστυχισμένος ἐπειδή ζεῖ ἀποκομμένος ἀπό τόν Θεό Πατέρα τήν πηγή τῆς ζωῆς. Ἡ Παλαιά Διαθήκη περιγράφη αὐτήν τήν κατάστασι καί λέγει ὅτι εἰς τόν Ἅδην κατέρχονται ὅλοι οἱ ζῶντες. Ἐκεῖ δέν μποροῦν νά αἰνοῦν πιά τόν Θεό, νά ἐλπίζουν εἰς τήν δικαιοσύνη Του ἤ εἰς τήν πιστότητά Του (Ψαλμ. πζ´ 11-12)...
Στον Άδη κλείστηκαν εκτός από τον Διάβολο (Εωσφόρο) και πολλοί Έκπτωτοι Άγγελοι
http://www.filoumenos.com/forum/viewtop ... Ctmve.dpuf
Τι λέει η Π.Δ.;;
«Πώς εξέπεσεν εκ του ουρανού ο Εωσφόρος ο πρωΐ ανατέλλων; Συνετρίβη εις τήν γήν ο αποστέλλων πρός πάντα τά έθνη; Σύ είπας εν τη διανοία σου˙ Εις τόν ουρανόν αναβήσομαι, επάνω των αστέρων του ουρανού θήσω τόν θρόνον μου καί έσομαι όμοιος τω Υψίστω˙ νυν δέ εις τόν Άδην κάθεται καί εις τά θεμέλια της γης»
Επίσης
Γι’αυτό λέει: «όταν εποίησα άστρα, ήνεσάν με άγγελοι». στήν αρχή, όταν δημιούργησε τούς Αγγέλους, τούς άφησε στην εξουσία τους. Ένας, λοιπόν, από τούς Αγγέλους, ο λεγόμενος Εωσφόρος, πρώτος ανάμεσα στούς Αγγέλους καί διορισμένος από τόν Θεό νά είναι αφέντης, αρχηγός σ’ ένα Αγγελικό Τάγμα, υπερηφανεύθηκε καί σκέφθηκε νά βάλει τόν θρόνο του πάνω από τόν Θεό. Καί παρευθύς μόνο πού τό συλλογίσθηκε, έπεσε κάτω στήν άββυσο της γης καί από Άγγελος, πού ήταν, έγινε διάβολος. Καί καταπόδι του, μαζί του πήγε όλο τό τάγμα του και έγιναν από φωτεινοί σκοτεινοί και από Άγγελοι δαίμονες. Άλλοι μέν έφθασαν έως τόν Άδη, άλλοι απέμειναν πάνω στή γή, άλλοι στό νερό, άλλοι στόν αέρα, αυτοί δηλ. πού λέγονται εναέρια τελώνια των ψυχών. -
Στον Άδη κατέβηκε ο Σωτήρας Χριστός
Πηγή : http://stratisandriotis.blogspot.gr/201 ... ost_3.html
Τήν κάθοδο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ εἰς τόν Ἅδην ἑορτάζει καί πανηγυρίζει ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ κατά τό Ἅγιον καί Μέγα Σάββατον. Τοῦτο ἐστί τό ὑπερευλογημένον Σάββατον. Ἡ θεολογία τῆς Ἐκκλησίας μας φωτίζει ἐπαρκῶς τό θέμα αὐτό, τό ὁποῖον ἀφορᾶ εἰς ὅλους μας.
Ἡ κάθοδος τοῦ Χριστοῦ εἰς τόν Ἅδην εἶναι ἕνα ἄρθρο πίστεως, καί εἶναι πράγματι ἕνα βέβαιο δεδομένο τῆς Καινῆς Διαθήκης. Ὁ χριστολογικός κανόνας τοῦ Ὄρθρου τοῦ Μ. Σαββάτου εἶναι ὕμνος, τραγούδι γιά τόν νεκρωμένο Θεό. Ἄν «ὁ Θεός ἀνέστησεν τόν Ἰησοῦ λύσας τάς ὠδῖνας τοῦ θανάτου» (Πραξ. β´ 24), εἶναι ἐπειδή τόν ἐβύθισε ἀρχικῶς εἰς τόν Ἅδην, ἀλλά χωρίς ποτέ νά τόν ἐγκαταλείψει ἐκεῖ (Πραξ. β´ 31). Ἄν ὁ Χριστός, εἰς τό μυστήριο τῆς Ἀναλήψεως, «ἀνέβη ὑπεράνω πάντων τῶν οὐρανῶν», εἶναι ἐπειδή «κατέβη πρῶτον εἰς τά κατώτερα μέρη τῆς γῆς». Ἔπρεπε νά γίνει αὐτή ἡ φοβερή κάθοδος διά νά μπορέσει ὁ Χριστός νά «πληρώσῃ τά πάντα» καί νά βασιλεύσει ὡς Κύριος εἰς τό Σύμπαν (Ἐφες. δ´ 6).
Διαφορές Άδη πριν τη κάθοδο και μετά τη κάθοδο του Χριστού
http://www.oodegr.com/oode/dogma/psyxika/adis3.htm
Ο Άδης, στην Ορθόδοξη δογματική, δεν είναι μία έννοια στατική. Και ενώ σε γενικές γραμμές, χαρακτηρίζεται ως «ο κόσμος των νεκρών», ή «το βασίλειο των νεκρών», όπως άλλωστε επισημαίνουν και όλα τα ερμηνευτικά λεξικά, μερικά από τα οποία παραθέσαμε στην προηγούμενη εκπομπή, εν τούτοις η δομή και το περιεχόμενό του, έχει αλλάξει, από ένα σημαντικό ιστορικό γεγονός: Την κάθοδο του Χριστού σ’ αυτόν.
Πριν από την ενσάρκωση του Χριστού και την κάθοδό του στον Άδη, όλοι ανεξαιρέτως οι νεκροί του ανθρωπίνου γένους, ανεξαρτήτως της αγίας, ή της αμαρτωλής ζωής τους, οδηγούντο στην σκοτεινή και σιωπηλή φυλακή του Άδου, στο βασίλειο των σκιών και του θανάτου. Όταν όμως η ψυχή του Κυρίου Ιησού Χριστού, του αρχηγού της ζωής, κατέβηκε σ’ αυτόν, τότε, όπως ήταν φυσικό, ο Άδης δεν μπόρεσε να την κρατήσει. Έτσι, ο Χριστός είναι ο πρώτος άνθρωπος, που με τη θεϊκή Του δύναμη, διέρρηξε τα αιώνια δεσμά του Άδη, άνοιξε τις ερμητικά κλειστές του πύλες, και ξέφυγε απ’ αυτόν νικητής.
Ο Χριστός ήταν ο πρώτος άνθρωπος που συνέτριψε τα δεσμά του θανάτου. «Εγώ ειμι ο πρώτος και ο έσχατος, και ο ζων, και εγενόμην νεκρός, και ιδού, ζων ειμι, εις τους αιώνας των αιώνων. Και έχω τας κλεις του θανάτου και του Άδου» (Αποκάλυψις 1/α: 17,18).
Μαζί του όμως, ο Χριστός απελευθέρωσε από τη σκοτεινή φυλακή του Άδου, και τις ψυχές όλων των αγίων που έζησαν πριν από Αυτόν, και οι οποίοι τον περίμεναν με ελπίδα. Όμοια, και όσους πιστεύουν σ’ Αυτόν, τους χαρίζει από την ζωή του και το φως του, οπότε και όταν πεθάνουν σωματικά, ο Άδης, ο χώρος της σκιάς και του θανάτου, δεν έχει καμία εξουσία πάνω τους. Έτσι, ο Άδης, μετά την κάθοδο του Χριστού σ’ αυτόν, έχασε όλους όσους είναι ακόλουθοι του Χριστού, και σ’ αυτόν πλέον πηγαίνουν μετά θάνατον, εκείνοι που δεν στηρίζουν την ελπίδα τους στον Κύριο.
Είναι λοιπόν φανερό, πως πρέπει να αντιμετωπίζουμε τον Άδη, με τελείως διαφορετικό τρόπο, όταν αναφερόμαστε στους χρόνους «προ» και «μετά» την κάθοδο του Χριστού σ’ αυτόν, και όχι ενιαία, ισοπεδώνοντας και ταυτίζοντάς τον με την Κόλαση, όπως κάνουν εσφαλμένα πολλοί.
Θεολογική προσέγγιση του Άδη
http://www.oodegr.com/oode/dogma/psyxika/adis2.htm#3.
Ας δούμε, λοιπόν, πώς περιγράφεται και πώς χαρακτηρίζεται ο Άδης από τους θεοπνεύστους συγγραφείς της Π.Δ. καταρχήν. Όπως πολλές φορές μέχρι τώρα έχουμε αναφέρει, ο Άδης παρουσιάζεται σαν το σκοτεινό βασίλειο των νεκρών. Ας δούμε με ποια λόγια τον περιγράφει ο Ιώβ στο ομώνυμο βιβλίο:
«20 ή ουκ ολίγος εστίν ο χρόνος τού βίου μου; έασόν με αναπαύσασθαι μικρόν 21 πρό τού με πορευθήναι όθεν ουκ αναστρέψω, εις γήν σκοτεινήν και γνοφεράν, 22 εις γήν σκότους αιωνίου, ού ουκ έστι φέγγος, ουδέ οράν ζωήν βροτών». Ιώβ ι’ 20-22.
Ο Άδης, λοιπόν, εδώ χαρακτηρίζεται ως γη σκότους, ως γη γνοφερά. Μάλιστα ο ίδιος την τοποθετεί με ποιητική γλώσσα κάτω από τον ωκεανό, για να δηλώσει ότι είναι παντελώς πέρα από τις δυνατότητες των ζώντων να τη φθάσουν, ότι είναι δηλαδή σε άλλον χώρο, σε άλλη διάσταση, όπως θα λέγαμε εμείς σήμερα. Έτσι λέει για τον τόπο της κατοικίας των νεκρών, τον Άδη:
«Οι νεκροί τρέμουσι υποκάτωθεν των υδάτων και οι συγκατοικούντες μετ’ αυτών» (μετάφραση)
«5 μη γίγαντες μαιωθήσονται υποκάτωθεν ύδατος και των γειτόνων αυτού» (πρωτότυπο) Ιώβ κστ’ 5
Είναι αξιοσημείωτο να παρατηρήσουμε ότι οι νεκροί που βρίσκονται κατά την ποιητική περιγραφή του Ιώβ κάτω από τα ύδατα, δηλαδή τον ωκεανό, έχουν συναίσθηση της καταστάσεως τους και μάλιστα τρέμουν, όπως χαρακτηριστικά λέγει τον Θεό. Δεν είναι ανύπαρκτοι και εκμηδενισθέντες, αλλά έχουν συνειδητή προσωπικότητα.
Άλλοι πάλι συγγραφείς τοποθετούν τον Άδη κάτω από τη γη, επειδή εκεί θάπτονταν οι νεκροί. Έτσι διαβάζουμε στους Αριθμούς ιστ’ 30:
«30 αλλ' ή εν φάσματι δείξει Κύριος, και ανοίξασα η γη το στόμα αυτής καταπίεται αυτούς και τους οίκους αυτών και τας σκηνάς αυτών και πάντα, όσα εστίν αυτοίς, και καταβήσονται ζώντες εις άδου»
Ο Απόστολος Παύλος χαρακτηρίζει τον Άδη ως «τα κατώτερα μέρη της γης» (Εφες. δ’ 9). Επίσης ο Ιωνάς τοποθετεί τον Άδη στα έσχατα των ορέων(Ιων. β’ 7). Όλες αυτές οι διαφορετικές τοποθεσίες δεν εκλαμβάνονται κατά κυριολεξία, αλλά σαν σκοπό έχουν να δηλώσουν, ότι ο τόπος όπου ευρίσκονται οι ψυχές των νεκρών είναι εντελώς απρόσιτος στους ζώντες επί της γης. Ο άδης περιγράφεται επίσης ως αδηφάγος. Στους χρόνους της Π.Δ. τουλάχιστον δεν έκανε διακρίσεις για κανέναν, αλλά όλους τους ανθρώπους ερχόταν ώρα που τους κατάπινε. Έτσι γράφει ο ψαλμωδός : «49 τις εστιν άνθρωπος, ός ζήσεται, και ουκ όψεται θάνατον; ρύσεται την ψυχήν αυτού εκ χειρός άδου; » Ψαλμ πθ’ 48.
Βέβαια η κατάσταση αυτή σαφώς άλλαξε για τον Χριστό και τους ακολούθους Του. Ο δρόμος που οδηγεί στον άδη είναι κάτω από φυσιολογικές συνθήκες μονόδρομος, δρόμος χωρίς επιστροφή. Για αυτό ο Ιώβ λέγει :
«οδώ δε, ή ουκ επαναστραφήσομαι, πορεύσομαι. » Ιώβ ιστ’ 22
Και αλλού πάλι λέγει :
«9 ώσπερ νέφος αποκαθαρθέν απ’ ουρανού. εάν γάρ άνθρωπος καταβή εις άδην, ουκέτι μη αναβή,10 ουδ’ ου μη επιστρέψη έτι εις τον ίδιον οίκον, ουδ' ου μη επιγνώ αυτόν έτι ο τόπος αυτού » Ιώβ ζ’ 9-10.
Λέγει και εδώ σαφώς ο Ιώβ ότι όποιος εγκαταλείπει αυτόν τον κόσμο δια του θανάτου και μεταβαίνει στον άδη δεν επιστρέφει πάλι πίσω. Η γη των ζώντων δεν θα τον ξαναδεί. Και για τους ζωντανούς θα πάψει πλέον να υπάρχει. Όχι βέβαια γιατί ο ίδιος θα οδηγηθεί στην ανυπαρξία, αλλά γιατί θα υπάρχει σε έναν άλλο κόσμο, τελείως διαφορετικό και απροσπέλαστο από τον κόσμο των ζωντανών. Με αυτό το πρίσμα πρέπει να δούμε όλα τα σχετικά χωρία που μιλούν για μη ύπαρξη των νεκρών, όπως το αμέσως προηγούμενο από αυτά που διαβάσαμε.
«ο οφθαλμός του βλέποντος με δεν θέλει με ιδείν πλέον. Οι οφθαλμοί μου είναι επ’ εμέ και εγώ δεν υπάρχω». Εννοεί σαφώς ότι δεν υπάρχει ανάμεσα στους ζώντες και όχι δεν υπάρχει πουθενά, διότι προηγουμένως είδαμε ότι ο ίδιος ο Ιώβ λέγει οι νεκροί υπάρχουν στη γη του σκότους και τρέμουν μάλιστα τον Θεό.
Παρόμοια όμως, εδάφια τα απομονώνουν οι αιρετικοί δολίως και έντεχνα, για να παραπλανήσουν τους οπαδούς τους που δεν είναι «στερεοί εις την πίστιν» (Α’ Πέτρ. ε’ 9). Είδαμε λοιπόν, ότι η πορεία προς τον Άδη είναι χωρίς επιστροφή, δηλαδή επιστροφή στη γη των ζώντων. Ωστόσο, η επαγγελία της Αναστάσεως εγγυάται την ολοκληρωτική κατάργηση του Άδου και την εκκένωσή του από όλους τους νεκρούς. Στο τέλος, μετά την Ανάσταση, μιας και όλες οι ψυχές των ανθρώπων που ήταν φυλακισμένες σ’ αυτόν έχουν επανενωθεί με σώματά τους, ο Άδης χωρίς πλέον δεσμίους θα ριφθεί εις τη λίμνη του πυρός:
«13 και έδωκεν η θάλασσα τους νεκρούς τους εν αυτή, και ο θάνατος και ο άδης έδωκαν τους νεκρούς τους εν αυτοίς, και εκρίθησαν έκαστος κατά τα έργα αυτών. 14 και ο θάνατος και ο άδης εβλήθησαν εις την λίμνην τού πυρός· ούτος ο θάνατος ο δεύτερός εστιν». Αποκ. κ’ 13-14
Ο Άδης αν και είναι ένας τόπος παντελώς απροσπέλαστος και ξένος προς τους ζωντανούς δεν είναι και απροσπέλαστος από τον Θεό. Ο ωραιότατος Ψαλμός 139 του Δαυίδ αναφέρει :
«8 εάν αναβώ εις τον ουρανόν, σύ εκεί εί, εάν καταβώ εις τον άδην, πάρει· »,δηλαδή παρευρίσκεσαι και εκεί. (Ψαλμ’ ρλθ’ ).
Όμοια ο ίδιος ο Κύριος λέγει εις τον προφήτη Αμώς:
«2 εάν κατακρυβώσιν εις άδου, εκείθεν η χείρ μου ανασπάσει αυτούς· » (Αμώς θ’2)
Η παρουσία, λοιπόν, του Θεού δε λείπει από τον Άδη ούτε ο τόπος των νεκρών είναι ξένος και κεκρυμμένος από τον Θεό, όπως είναι για τους ζωντανούς ανθρώπους. Ένας συνήθης χαρακτηρισμός του Άδου που έχει άμεση σχέση με τον απρόσιτο των ζωντανών στο χώρο αυτόν, αλλά και συγχρόνως με την αδυναμία των νεκρών να ξεφύγουν από εκεί είναι και αναφορά του ως πόλις με πύλες.
Έτσι ο Θεός ρωτά τον Ιώβ :«17 ανοίγονταί δε σοι φόβω πύλαι θανάτου, πυλωροί δε άδου ιδόντες σε έπτηξαν; » Ιώβ λη’ 17. Αυτές όμως οι πύλες δεν αντέχουν στην παρουσία του Χριστού και θραύονται. Το άνοιγμα αυτών αιωνίων πυλών και τη θριαμβευτική κάθοδο του Χριστού στον Άδη περιγράφει ο ψαλμωδός ως εξής :
«7 άρατε πύλας, οι άρχοντες υμών, και επάρθητε, πύλαι αιώνιοι, και εισελεύσεται ο βασιλεύς της δόξης. 8 τις εστιν ούτος ο βασιλεύς της δόξης; Κύριος κραταιός και δυνατός, Κύριος δυνατός εν πολέμω. 9 άρατε πύλας, οι άρχοντες υμών, και επάρθητε, πύλαι αιώνιοι, και εισελεύσεται ο βασιλεύς της δόξης.10 τις εστιν ούτος ο βασιλεύς της δόξης; Κύριος των δυνάμεων αυτός εστιν ο βασιλεύς της δόξης. » Ψάλμ. κγ’ 7-10.
Ο Βασιλεύς της δόξης που αναφέρεται εδώ δεν είναι άλλος από τον Χριστό κατά τη θεϊκή Του φύση. Άλλωστε με παρόμοιο τρόπο τον ονομάζει και ο Απόστολος Παύλος όταν κατηγορεί τους άρχοντες του αιώνος τούτου λέγοντας: «8 ήν ουδείς των αρχόντων τού αιώνος τούτου έγνωκεν· ει γάρ έγνωσαν, ουκ αν τον Κύριον της δόξης εσταύρωσαν·» Α’ Κοριν. β’8. Οι πύλες όμως αυτές δεν έχουν ισχύ ούτε και για τους ακολούθους του Χριστού, δηλαδή την Εκκλησία Του, όπως άλλωστε ο Ίδιος διαβεβαίωσε λέγοντας «18 καγώ δε σοι λέγω ότι σύ εί Πέτρος, και επί ταύτη τή πέτρα οικοδομήσω μου την εκκλησίαν, και πύλαι άδου ου κατισχύσουσιν αυτής. » Ματθ Ιστ’ 18
Άδης ως Σεόλ
Ο Εβραικός όρος για τον Άδη είναι Σεόλ (Ιώβ 10,21-22) δηλαδή κάποιος σκοτεινός χώρος στα βάθη της γης όπου κατέρχονται οι νεκροί και παραμένουν ως σκιές (Ψλ88,11 Ιωβ26,5 Ησ26,14-19 χωρίς δυνατότητα επικοινωνίας με το Θεό.
Οι Έκτπωτοι Άγγελοι στον Άδη μέχρι την ημέρα της Κρίσεως
Στην Β ' επιστολή 2:4-6 Πέτρου μαθαίνουμε ότι:
Ο Θεός ούτε τους αγγέλους δεν λυπήθηκε όταν αμάρτησαν αλλά τους έριξε στα τάρταρα όπου φυλάγονται δέσμιοι στο σκοτάδι μέχρι την τελική Κρίση.
Στο κατά Λουκά 8:31 και Απ. 9,1 και 11,7 ο Άδης ως Άβυσσος είναι ο χώρος από τον οποίο εξορμούν οι δαιμονικές δυνάμεις
"Τα δαιμόνια λοιπόν τον παρακαλούσαν να μην τα διατάξει να πάνε στην άβυσσο"
"Σάλπισε κι ο πέμπτος άγγελος κι είδα ένα αστέρι να πέφτει από τον ουρανό στη γη και του δόθηκε το κλειδί του πηγαδιού που οδηγεί στην άβυσσο.
Όταν τελειώσουν την αποστολή τους , το θηρίο που ανεβαίνει από την άβυσσο θα κάνει πόλεμο εναντίον τους θα τους νικήσει και θα τους σκοτώσει.
[Συμπεράσματα : ο Άδης υπάρχει ως έννοια από την αρχαιότητα και συναντάται σε στις περισσότερες μυθολογίες είτε ως Άδης είτε ως Σεόλ ανάλογα την περιοχή, εκεί μάλλον εξέπεσαν οι έκπτωτοι άγγελοι, και είναι ο ίδιος τόπος όπου πηγαίνουν οι ψυχές μετά το θάνατο. Στον Άδη κατέβηκε ο Χριστός στην "εις Αδου κάθοδο" και έσπασε τα δεσμά του επιτρέποντας σε όσους μετανόησαν να τον ακολουθήσουν. Εκεί στον Άδη βρίσκονται δέσμιοι οι έκπτωτοι Άγγελοι (όσοι έπεσαν έως τον Άδη) μέχρι την ημέρα της Κρίσεως, όπως μαθαίνουμε από τον Πέτρο και από την αποκάλυψη του Ιωάννη]
Μερικές ερωτήσεις προς συζήτηση :
Είναι τελικά ο Άδης κάτω στη γη; ή μήπως είναι συμβολικός "τόπος" ;
Μήπως τελικά το θηρίο και ο Δράκοντας της αποκάλυψης θα μας έρθει από τον Άδη ;
Τα συμπεράσματα δικά σας.